Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

ΔΑΝΕΖΗΣ

Μάνος Δανέζης: Επιστήμη και νέος πολιτισμός (κείμενο και video)

Είναι πλέον εμφανές ότι εδώ και αρκετά χρόνια ο δυτικός πολιτισμός διέρχεται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κοινωνικής κρίσης η οποία συν τω χρόνω αποσαθρώνει τις παγκόσμιες κοινωνικές δομές. Το φαινόμενα αυτό δεν έχει τοπικά χαρακτηριστικά, αλλά αφορά και αναφέρεται στο σύνολο του δυτικού κόσμου αν και εξωτερικεύεται με διαφορετικούς τρόπους στις διάφορες τοπικές κοινωνίες αναλόγως του βαθμού εξέλιξής τους.

Η διεθνής οικονομική κατάρρευση που βιώνουμε και η οποία δεν είναι το αίτιο αλλά το αποτέλεσμα μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης αξιών και ιδεών και άλλα κοινωνικά φαινόμενα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια δυσλειτουργία ενός κοινωνικού συστήματος, αλλά σε φαινόμενα πολιτισμικής κατάρρευσης αυτού που αναφέρεται ως Δυτικός Πολιτισμός. Χαρακτηριστικό φαινόμενο αυτής της κατάρρευσης είναι η εγκατάλειψη των αρχών της συλλογικότητας, της κοινωνικότητας και του κοινοτικού πνεύματος, δηλαδή των βασικών στοιχείων δόμησης του πολιτισμού μας.

Η συλλογικότητα έχει αντικατασταθεί από την ιδιώτευση, την υποκειμενικότητα, την ατομικότητα και τον εγωκεντρισμό. Με τον τρόπο αυτό η κοινωνία χάνει τη συνοχή της και αυτοδιαλύεται σε ένα σύνολο συγκρουόμενων ατόμων. Το εγώ αντικαθιστά το εμείς. Το είμαι αντικαθίσταται από το έχω. Με τον τρόπο αυτό ο Δυτικός πολιτισμός από κοινωνικός, μετατρέπεται σε εξατομικευμένο και συν τω χρόνω φθείρεται, διαφθείρεται, και καταρρέει.

Την κατάρρευση αυτή, η οποία, αργά ή γρήγορα, θα οδηγήσει τον Δυτικό Πολιτισμό σε μεγάλες περιπέτειες, είναι επιτακτική ανάγκη να τη σταματήσει η ανάπτυξη ενός νέου Δυτικού Πολιτισμικού Ρεύματος το οποίο θα πρέπει να στηρίζεται, τόσο στις ανθρωπιστικές αρχές, τις οποίες ο Δυτικός Πολιτισμός έχει προ πολλού και εξ ολοκλήρου λησμονήσει, όσο και στο νέο επιστημονικό πνεύμα που επιτάσσει την ανάπτυξη μιας νέας λογικής και ηθικής της επιστήμης

Κύριος παράγοντας συγκρότησης μια νέας πολιτισμικής δομής είναι η συνειδητοποίηση των αιτίων κατάρρευσης του σημερινού Δυτικού Πολιτισμικού ρεύματος. Πάνω στην ανάλυση αυτών των αιτίων πρέπει να θεμελιωθεί μια νέα πολιτισμική θεωρία. Ένα νέο παγκόσμιο κοινωνικό συμβόλαιο το οποίο θα επιτρέψει στην κοινωνία μας να ζήσει με ειρήνη, αδελφότητα και δικαιοσύνη.



Η Θέση του Θετικού επιστήμονα


Μέσα στο γενικότερο πλαίσιο αυτής της πολιτισμικής κατάρρευσης πάρα πολλοί διατυπώνουν μια καίρια ερώτηση.

«Πρέπει ο Θετικός Επιστήμονας να απασχολείται και να ενδιαφέρεται μόνο με την στενή περιοχή της ειδικότητάς του, ή και για τα ευρύτερα κοινωνικά και πολιτισμικά δρώμενα;»

Για να πάρουμε θέση στο προηγούμενο ερώτημα θα πρέπει πρώτα να έχουμε απαντήσει σε μια άλλη πολύ θεμελιακή ερώτηση: «Η ανατροπή βασικών Επιστημονικών δεδομένων επηρεάζει την συγκρότηση ενός Πολιτισμικού Ρεύματος;». Για να έχουμε μια απάντηση σε αυτό το κρίσιμο ερώτημα πρέπει να έχουμε μια σαφή εικόνα για το πώς συγκροτείται ένα πολιτισμικό ρεύμα.


Η έννοια του φόβου. Οι τρεις πολιτισμικοί πυλώνες


Ένα πολιτισμικό ρεύμα εκφράζει βασικά την εκάστοτε προσπάθεια του ανθρώπου να ξεπεράσει και να ελέγξει τριών ειδών φόβους, οι οποίοι βρίσκονται σε άμεση σχέση και συνάρτηση με τριών ειδών γεγονότα ή ανθρώπινους φόβους:

1. Τον φόβο της φυσικής ανθρώπινης επιβίωσης. 

Ο φόβος αυτός περιλαμβάνει στον σκληρό του πυρήνα, επί μέρους φόβους όπως την αβεβαιότητα εξεύρεσης πόρων βιολογικής επιβίωσης και τον φόβο άσκησης βίας από τον δυνατότερο. Η προσπάθεια υπέρβασης όλων αυτών των φόβων επιβίωσης ανάγκασε τον άνθρωπο να εφεύρει την έννοια της «οργανωμένης κοινωνικής ζωής» και σε προέκταση την έννοια της «Κοινωνικής Φιλοσοφίας». Η Κοινωνική Φιλοσοφία Γέννησε τα «Κοινωνικά Συστήματα» και από αυτά προήλθαν τα «Πολιτικά Συστήματα».

2. Το φόβο της βίαιης δράσης του Φυσικού Περιβάλλοντος.

Οι κατακλυσμοί, οι σεισμοί, οι βροντές και οι αστραπές, το μυστήριο του έναστρου ουρανού, η αιφνίδια μεταβολή των κλιματολογικών συνθηκών, δημιουργούσαν έναν εσωτερικό φόβο, τόσο στο επίπεδο της φυσικής επιβίωσης του ανθρώπου, όσο και στο επίπεδο του μεταφυσικού και ψυχολογικού δέους. Τον φόβο των γεγονότων του Φυσικού του περιβάλλοντος προσπάθησε ο άνθρωπος να ξεπεράσει μέσω της «Γνώσης», της διερεύνησης δηλαδή των αιτίων που προκαλούν τα γεγονότα που τον φόβιζαν. Η «Γνώση» γέννησε την «Επιστημονική Κοσμοθεωρία» που με τη σειρά της δημιούργησε την «Επιστήμη» η οποία σε κάποιες περιπτώσεις μετασχηματίζεται σε «Τεχνολογία».

3. Τον μεταφυσικό φόβο, τον φόβο δηλαδή που προκαλούσαν γεγονότα τα οποία ξέφευγαν από το πλαίσιο της λογικής ερμηνείας, 

η οποία απέρρεε από την εμπειροκρατία των ανθρώπινων αισθήσεων. Ο μεταφυσικός φόβος δημιουργούσε έντονα και ανεξέλεγκτα προσωπικά και συλλογικά φαινόμενα άκρατου δέους, τα οποία αποσάθρωναν τις δομές του Κοινωνικού Συστήματος, αλλά και της Επιστημονικής Κοσμοθεωρίας. Απάντηση σ’ αυτή τη αίσθηση του μεταφυσικού φόβου έδωσε ο άνθρωπος δημιουργώντας τις δομές της «Εσωτερικής Φιλοσοφίας ή Θρησκευτικότητας». Η Εσωτερική φιλοσοφία είχε ως στόχο της να κατασιγάσει τα φαινόμενα μεταφυσικού φόβου με προεξάρχοντα τον «Φόβο του Θανάτου». Η «Θρησκευτικότητα» γέννησε τη «Θεολογία» η οποία αποτελεί το υπόβαθρο γέννησης της «Θρησκείας».

Όπως είναι φανερό, τα τρία προηγούμενα είδη ανθρώπινων φόβων δεν είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους, αλλά αλληλοεξαρτώμενα. Με τον τρόπο αυτό έπρεπε η ανάπτυξη μιας μεθόδου, ή μιας θεωρίας καταπολέμησης του ενός φόβου, να μην έρχεται σε αντίθεση με αντίστοιχες θεωρίες και πρακτικές που είχαν ως στόχο την αναίρεση των φόβων άλλου τύπου. Στην αντίθετη περίπτωση, μπορεί μια θεωρία ή μια πρακτική να κατασιγάζει κάποιο είδος ανθρώπινων φόβων, αλλά καταστρέφει τις δομές προστασίας του ανθρώπου από κάποιους άλλους.

Με βάση την προσπάθεια κατασίγασης των τριών αυτών επί μέρους ανθρώπινων φόβων ένα Πολιτισμικό Ρεύμα συγκροτείται πάνω στην ισόρροπη και αλληλοεξαρτώμενη ανάπτυξη των τριών προηγούμενων πυλώνων.


Πολιτισμικά ρεύματα ενός πυλώνα


κοινωνία,θεολογία,επιστήμη,Δανέζης
Η προηγούμενη όμως λογική, μιας ισόρροπης δηλαδή εξέλιξης ενός Πολιτισμικού Ρεύματος, δεν είναι αποδεκτή από όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες.

Σε πολλές περιπτώσεις, οι ανθρώπινες διοικητικές δομές κάποιου πυλώνα του Πολιτισμικού ρεύματος, κυριαρχούν επί των διοικητικών δομών των άλλων δύο πυλώνων, δημιουργώντας Πολιτισμικά ρεύματα ενός πυλώνα.



Με τον τρόπο αυτό δομούνται τα «Θετικιστικά», τα «Θεοκρατικά» και τα «Διοικητικά» πολιτισμικά ρεύματα., αναλόγως αν επικρατούν οι διοικητικές δομές της «Επιστημονικής Κοσμοθεωρίας» της «Εσωτερικής Φιλοσοφίας ή Θρησκευτικότητας», ή της «Κοινωνικής Φιλοσοφίας» αντίστοιχα.


Το νόημα της Μεγάλης Επιστημονικής Επανάστασης


Για να γίνει σαφές το πώς η ριζική αλλαγή των επιστημονικών ιδεών αναγκάζει σε μια ουσιαστική αλλαγή των αντιλήψεων των δύο άλλων πυλώνων ενός πολιτισμικού ρεύματος θα πρέπει να εντοπίσουμε ποιο είναι το βασικό χαρακτηριστικό μιας «Μεγάλης Επιστημονικής Επανάστασης».

Μεγάλη Επιστημονική Επανάσταση ονομάζουμε μια ριζική αναμόρφωση των επιστημονικών ιδεών η οποία δεν προάγει μόνο την επιστημονική γνώση και φιλοσοφία, αλλά αναγκάζει ένα πολιτισμικό ρεύμα ενός πυλώνα να μετατραπεί σε έναν πολιτισμό τριών πολιτισμικών πυλώνων.

Ως παραδείγματα Μεγάλων Επιστημονικών Επαναστάσεων μπορούμε αναφέρουμε την:

Προσωκρατική Περίοδο και την
Επιστημονική Επανάσταση 16ου-17ου αιώνα:
Πριν και τις δύο αυτές περιόδους ο πολιτισμός ήταν Θεοκρατικός. Η ριζική όμως αναμόρφωση των επιστημονικών ιδεών και πρακτικών επέδρασε πάνω στη δομή του πολιτισμικού ρεύματος μετατρέποντάς το σε ένα πολιτισμό τριών πυλώνων.

Αυτό σημαίνει ότι με κάποιο τρόπο η ανατροπή των επιστημονικών ιδεών επιδρά ριζικά και καταλυτικά πάνω στη δομή και τον προσανατολισμό ενός πολιτισμού


Η φιλοσοφική θεμελίωση των Θετικών Επιστημών


Με ποιόν τρόπο όμως επιδρά το περιεχόμενο της επιστημονικής σκέψης στις δομές ενός Πολιτισμικού Ρεύματος;

Αρχικά θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι Θετικές Επιστήμες και, σε προέκταση ο πυλώνας της Επιστημονικής Κοσμοθεωρίας, δεν θεμελιώνονται πάνω σε πειραματικά αποδεδειγμένες έννοιες όπως αφήνουμε πολλές φορές να εννοηθεί.

Οι βάσεις των θετικών Επιστημών είναι οι επόμενες τρεις έννοιες: η ύλη (μάζα), ο χρόνος και ο χώρος (διάσταση).

Οι έννοιες αυτές δεν αποτελούν όμως τη βάση μόνο του πυλώνα της επιστημονικής κοσμοθεωρίας αλλά και των άλλων δύο πυλώνων ενός πολιτισμικού ρεύματος, της θρησκευτικότητας και της κοινωνικής φιλοσοφίας.

Οι έννοιες αυτές, όπως γνωρίζουμε, δεν είναι χειροπιαστά και αντικειμενικά προσδιορισμένες, αλλά φιλοσοφικά κατηγορούμενα προσδιοριζόμενα με διαφορετικούς τρόπους από διαφορετικούς πολιτισμούς, η σε διαφορετικές εποχές

Αν ανατραπεί το εννοιολογικό περιεχόμενο αυτών των φυσικών εννοιών θα αλλάξει σιγά-σιγά η επιστημονική, θρησκευτική και κοινωνική βάση του δυτικού πολιτισμού και, αργά ή γρήγορα, ολόκληρη η δομή του πολιτισμού μας.

Η ανατροπή όμως του εννοιολογικού περιεχομένου αυτών των φυσικών εννοιών έχει ήδη συντελεστεί. Οι κλασικές επιστημονικές θέσεις έχουν ανατραπεί δραματικά από τα μέσα του 19ου αιώνα. Η κατάρρευση του πυλώνα της κλασσικής επιστημονικής κοσμοθεωρίας παρασύρει σε κατάρρευση ολόκληρο το Δυτικό Πολιτισμικό Ρεύμα

Επειδή όμως πολλοί μπορεί να μην πιστέψουν την ουσιαστική επίδραση του πυλώνα της επιστήμης πάνω στην συγκρότηση των άλλων πολιτισμικών πυλώνων θέλουμε να υπενθυμίσουμε τα επόμενα.

Αλλαγή της επιστημονικής αντίληψης για το τι είναι η ύλη, μάζα, χρόνος και χώρος, αναγκάζει σε αναθεώρηση κάθε κοινωνικό σύστημα που έχει στηριχθεί στις παλαιότερες αυτές αντιλήψεις (Διαλεκτικός Υλισμός-Μαρξισμός-Κομμουνισμός) όπως και μια σειρά φιλοσοφικών συστημάτων που επηρέασαν την δομή και την σκέψη του Δυτικού πολιτισμού (Υλισμός, Μηχανοκρατία κλπ).

Στο πεδίο της Θεολογίας η αλλαγή της επιστημονικής αντίληψης π.χ πάνω σε θέματα Βιολογίας, όπως η θεωρία καταγωγή των Ειδών, η φυσική συγκρότησης και γέννηση του Σύμπαντος, για το τι υπήρχε πριν τι δημιουργία του Σύμπαντος, του τι είναι η ύλη, μάζα, χρόνος και χώρος, για το τι είναι στην πραγματικότητα αυτό το οποίο αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, αλλάζουν σοβαρά πολλά σημεία της θεολογικής δογματικής.


Τα αίτια κατάρρευσης


κοινωνία,θεολογία,επιστήμη,Επιστήμη και νέος πολιτισμός, Πολιτισμικά ρεύματα
Ας δούμε όμως μερικά από τα επιστημονικά δεδομένα τα οποία επέδρασαν ουσιαστικά πάνω στην συγκρότηση του καταρρέοντας Δυτικού Πολιτισμικού ρεύματος.

Βασική αποδοχή της δυτικής τεχνολογικής επιστημονικής σκέψης υπήρξε η φιλοσοφική, αλλά και δογματική, αποδοχή ως αληθών και πραγματικών μόνο εκείνων των μορφών και των φαινομένων τα οποία εμπίπτουν στο πεδίο των ανθρώπινων αισθήσεων.

Εργαλεία μελέτης αυτού του αισθητού κόσμου της εμπειροκρατίας, υπήρξαν η Ευκλείδεια Γεωμετρία και η Νευτώνεια Φυσική.

Για το εμπειροκρατούμενο αυτό πολιτισμικό ρεύμα τα φυσικά σώματα μέσα στον χώρο ήταν διακριτά και ανεξάρτητα μεταξύ τους, οριζόμενα από συγκεκριμένα και μετρούμενα όρια. Τον κόσμο χαρακτήριζε η διακριτότητα και η κατάτμηση των πάντων σε εξατομικευμένα αντικείμενα και όχι η συνέχεια και η αλληλουχία τους.

Ο χώρος είχε 3 διαστάσεις, ενώ ο χρόνος ήταν κάτι εκνευριστικά άγνωστο αλλά μπορούσαμε να τον μετρήσουμε με τα ρολόγια και τα ημερολόγιά μας.

Μεταξύ των αντικειμένων υπήρχε σχετικό κενό, αλλά με κατάλληλα όργανα μπορούσαμε να αδειάσουμε τον χώρο και να τον καταστήσουμε σχεδόν, πειραματικά κενό.

Υλικό δεν μπορούσε να γεννηθεί από το μη αισθητό, αφού το μη αισθητό ταυτιζόταν με το λογικό «τίποτα».

Βασικό δόγμα ήταν ότι, κάθε τι που δεν αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις και τα όργανά μας, αφού δεν μπορούσαμε να το μετρήσουμε, δεν υπήρχε και ως εκ τούτου ήταν παράλογο έστω και να υπαινισσόμαστε την ύπαρξή του

Ομοίως σύμφωνα με τη Γεωμετρία του Ευκλείδη είμαστε σίγουροι ότι αν κάτι κινείται ευθυγράμμως και ισοταχώς, συνεχώς απομακρύνεται από το σημείο εκκίνησης.

Με βάση όλα τα προηγούμενα ορίστηκαν αξιωματικά, και ενσωματώθηκαν στη λογική του πολιτισμικού ρεύματος οι έννοιες, εδώ, εκεί, αριστερά, δεξιά, πάνω κάτω, τώρα, χθες, αύριο, λίγο, πολύ, καθόλου, τίποτα.

Όλα τα προηγούμενα δόγματα στηριγμένα, όπως ήδη αναφέραμε, στα δεδομένα των μεγάλων επιστημονικών ανακαλύψεων του 16ου και 17ου αιώνα, επηρέασαν βαθιά τις δομές των δύο άλλων πολιτισμικών πυλώνων εφόσον φαινομενικά ανέτρεπαν πολλές από τις παραδοσιακές και θεμελιακές αρχές τους.


Η ανατροπή των κλασσικών ιδεών


Τα δόγματα όμως της επιστήμης του πραγματιστικού πολιτισμικού μοντέλου που βιώνουμε ακόμα και σήμερα, έχουν ήδη συντριβεί κάτω από το βάρος των ανακαλύψεων της σύγχρονης φυσικής και των νέων μαθηματικών θεωριών. Το γεγονός αυτό παρασύρει σε κατάρρευση και τους δύο άλλους πολιτισμικούς πυλώνες που στήριξαν αφελώς την εξέλιξή τους σε επιστημονικά δόγματα που εν τέλει απεδείχθησαν ψευδή.

Αυτό συμβαίνει από την στιγμή που η σύγχρονη επιστήμη διαπίστωσε ότι τα οικοδομήματα της Νευτώνειας Φυσικής καθώς και της Ευκλείδιας Γεωμετρίας, πάνω στα οποία οικοδομήθηκε ο πυλώνας της επιστήμης, στο πολιτισμικό αυτό ρεύμα, στέκουν ανίσχυρα να ερμηνεύσουν την συνολική συμπαντική πραγματικότητα.

Ήδη από το τέλος του 19ου αιώνα φωτεινές επιστημονικές προσωπικότητες όπως αυτές του Gauss και του Riemann σηματοδότησαν τον ερχομό της νέας επιστημονικής επανάστασης του εικοστού αιώνα, που έμελλε να σαρώσει βίαια το σύνολο των πραγματιστικών και υλοκεντρικών ιδεών περί της φύσεως και της συγκρότησης της συμπαντικής δημιουργίας.

Η θεωρία της σχετικότητας, η κβαντική φυσική, η φυσική των στοιχειωδών σωματιδίων, η φυσική του κενού, οι θεωρίες των χορδών, του χάους και του πληθωρισμού, η σύγχρονη τοπολογία, οι μη ευκλείδειες γεωμετρίες και πολλές άλλες σύγχρονες επιστημονικές ανακαλύψεις ανέτρεψαν σαν θύελλα το μέχρι σήμερα συμπαντικό κοσμοείδωλο.

Το Σύμπαν μας αποδεικτικά πλέον έχει τουλάχιστον τέσσερις διαστάσεις, ενώ η Νευτώνεια Φυσική και η Ευκλείδεια Γεωμετρία στέκουν ανίκανες να ερμηνεύσουν ένα πλήθος κοσμικών και συμπαντικών φαινομένων που έχουν παρατηρηθεί σήμερα.

Κάθε μορφή μέσα στο Σύμπαν δεν έχει όρια έκτασης αλλά απλώνεται παντού μέσα στο συμπαντικό χώρο και χρόνο. Κενό δεν υπάρχει πουθενά. Το κενό είναι το πιο γεμάτο πράγμα μέσα στο Σύμπαν. Από το αισθητό τίποτα μπορεί να εμφανιστούν πραγματικά σωματίδια ύλης.

Τέλος μέσα στο Σύμπαν υπάρχουν περιοχές που μπορούμε να διακρίνουμε ταχύτητες πολύ μεγαλύτερες από αυτές του φωτός, πλην όμως τα γεγονότα που εξελίσσονται μέσα σ’ αυτούς δεν υποπίπτουν στις ανθρώπινες αισθήσεις και μετρήσεις.

Έννοιες όπως αυτές του «παρόντος», του «μέλλοντος» και του «παρελθόντος» δεν έχουν πλέον επιστημονικό νόημα. Ομοίως δεν έχουν νόημα έννοιες όπως αυτές του «εδώ» και του «εκεί» του «πάνω» ή του «κάτω». Στο Σύμπαν της σύγχρονης επιστημονικής πραγματικότητας το «εδώ» είναι «παντού» και το «τώρα» ταυτίζεται με το «χθες» και το «αύριο».

Η σύγχρονη επιστημονική πραγματικότητα αποκαλύπτει ότι μέσω των αισθήσεών μας και των διαφόρων οργάνων που τις ενισχύουν, δεν αντιλαμβανόμαστε το Συμπαντικό χώρο όπως αυτός είναι στην πραγματικότητα, αλλά όπως έχει τη δυνατότητα να το αντιληφθεί ο εγκέφαλός μας, μέσω των ατελέστατων ανθρώπινων αισθήσεων. Η πραγματική φύση του τετραδιάστατου και μη Ευκλείδειου Σύμπαντος είναι μη αισθητή και περιγράφεται μόνο μέσω μαθηματικών σχέσεων

Όμως η μεγάλη αυτή επιστημονική επανάσταση βρήκε ανέτοιμες τις κακώς εξελιγμένα διοικητικές δομές των δύο άλλων πολιτισμικών πυλώνων, οι οποίες θεώρησαν αναίτια ότι οι νέες επιστημονικές ιδέες και ανακαλύψεις δυναμίτιζαν τις δομές τους και διεκδικούσαν περιοχές δράσης οι οποίες κατά την άποψή τους αποτελούσαν παραδοσιακά δικά τους πεδία δράσης.

Στόχος και επιδίωξη του νέου επιστημονικού πνεύματος πρέπει να είναι να πείσει τις διοικητικές δομές των δύο άλλων πολιτισμικών πυλώνων, ότι δεν τις υπονομεύει, ούτε προσπαθεί να τις αντικαταστήσει, αλλά αντιθέτως μπορεί να τις βοηθήσει, αν το θελήσουν, να ανακτήσουν το χαμένο κύρος τους και την επιβεβαιωτική μεταξύ τους σύνδεση.


Η αυτοκριτική της Επιστήμης


Για να επιδράσει όμως καταλυτικά το νέο επιστημονικό πνεύμα στην διαμόρφωση ενός νέου πολιτισμικού ρεύματος πρέπει άμεσα να περάσει σε μια αυστηρή αυτοκριτική της επιστήης Ας δούμε τη λέει ο ό Edgar Morin για το πρόβλημα της Επιστήμης

«Η πρωτοφανής πρόοδος των γνώσεων συνοδεύεται με μια απίστευτη πρόοδο της άγνοιας.

Η πρόοδος των ευεργετικών όψεων της επιστημονικής γνώσης, συμβαδίζει με την πρόοδο των επιβλαβών και θανατηφόρων χαρακτηριστικών της.

Η αυξημένη πρόοδος των εξουσιών της επιστήμης συνοδεύεται με μια αυξανόμενη κοινωνική αδυναμία των επιστημόνων να συμμετάσχουν στην διαμόρφωση και τον έλεγχο αυτών των εξουσιών.

Η Επιστημονική εξουσία είναι κατακερματισμένη στο επίπεδο της έρευνας, αλλά λειτουργεί συγκεντρωμένη και αλληλένδετη με την πολιτική και την οικονομία.

…Τελικά, και αυτό είναι το σημαντικότερο, η διαδικασία της κατακερματισμένης γνώσης-εξουσίας, τείνει να καταλήξει, αν δεν προβληθούν αντιστάσεις από το εσωτερικό των ίδιων των επιστημών, σε ένα ολοκληρωτικό μετασχηματισμό του νοήματος και της λειτουργίας της γνώσης. Η γνώση δεν δημιουργείται πια για να τη σκεφτούμε, να τη στοχαστούμε, να τη συζητήσουμε ως ανθρώπινες υπάρξεις ώστε να οξύνουμε την όρασή μας πάνω στον κόσμο και να φωτίσουμε τη δράση μας μέσα σ’ αυτόν, αλλά παράγεται για να αποθηκεύεται σε τράπεζες δεδομένων και να την χειρίζονται ανώνυμες δυνάμεις…

… Έτσι η καταγγελία της πολιτικής από τον επιστήμονα γίνεται για τον ερευνητή το μέσον για να υπεκφύγει τη συνειδητοποίηση των αμοιβαίων και σύνθετων επιδράσεων ανάμεσα στην επιστημονική, την τεχνική, την κοινωνιολογική και την πολιτική σφαίρα. Τον εμποδίζει να συλλάβει την πολυπλοκότητα της σχέσης μεταξύ επιστήμης και κοινωνίας και τον ωθεί να αποφύγει το πρόβλημα της ευθύνης που είναι εγγενής στην επιστημονική του ιδιότητα…».


Η τελική απάντηση


Πρέπει λοιπόν ένας θετικός επιστήμονας να συμμετέχει στο ευρύτερο κοινωνικό γίγνεσθαι ή πρέπει να μην ασχολείται με τα ευρύτερα κοινωνικά δρώμενα;

Μετά όλα τα προηγούμενα η απάντηση έρχεται αυθόρμητα.

«Η επιστήμη, η θεολογία και η κοινωνική δομή συνιστούν ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο μέσα στο οποίο κάθε συνιστώσα επηρεάζει και επηρεάζεται από τις δυο άλλες. Το αδιάσπαστο αυτό οικοδόμημα ονομάζεται Πολιτισμός.

Ο επιστήμονας, στο μέτρο που παράγει επιστημονικό έργο, είτε το θέλει είτε όχι, αποτελεί παράγοντα πολιτισμικής διαμόρφωσης, επιδρώντας στο μέτρο των δυνατοτήτων του, θετικά ή αρνητικά, στην εξέλιξη τόσο της θεολογικής όσο και της κοινωνικής δομής.

Ο επιστήμονας τη στιγμή της μεγάλης πολιτισμικής κρίσης πρέπει να τολμήσει να αποτελέσει τον ισχυρό βραχίονα ξεπεράσματός της, εκφραζόμενος ελεύθερα, ασχέτως του κοινωνικού και επαγγελματικού κόστους που πολλές φορές είναι αβάσταχτο».

Η αναγκαιότητα της σύνθεσης


Όταν μια γυάλινη σφαίρα πέσει από κάποιο ύψος σε ένα σκληρό και τραχύ έδαφος σπάει σε πολλά κομμάτια. Κατακερματίζεται!
Δεν αναγνωρίζεται πλέον η σφαίρα, γιατί το κάθε κομματάκι αποτελούσε μέρος της και έχει άλλο σχήμα και μορφή.
Όταν το λευκό φως διέρχεται μέσα από ένα πρίσμα αναλύεται στα διάφορα χρώματα!
Τις περισσότερες φορές κολλάμε στα χρώματα και χάνουμε το αίσθημα του λευκού φωτός, που τα περιέχει!
Για να ξαναφτιάξουμε τη σφαίρα χρειάζεται πρώτα να βρούμε τα κομμάτια της, τα οποία μέσα στο χρόνο έχουν υποστεί διάφορες αλλοιώσεις.
Μετά πρέπει να τα καθαρίσουμε. Να τα λειάνουμε και ύστερα να προσπαθήσουμε να τα κολλήσουμε.

Για να κολλήσουν μεταξύ τους χρειάζεται κάποια ειδική κόλλα.

Δεν φτάνει όμως αυτό. Πρέπει το κάθε κομματάκι να πάρει τη θέση του, για να ενωθεί με τα υπόλοιπα και να ξαναεμφανιστεί η σφαίρα.
Χρειάζεται δηλαδή μια ολόκληρη εργασία για την επαναφορά της σφαίρας με την επανενσωμάτωση όλων των κομματιών της, μετα από την πτώση.
Από όσο δε μεγαλύτερο ύψος πέσει η σφαίρα τόσο περισσότερα κομματάκια έχουμε και άρα πολύ περισσότερη εργασία για την επανένωσή τους.
Βέβαια όταν ξαναφτιάξουμε τη σφαίρα δεν θα είναι ακριβως η ίδια όπως πριν. Θα είναι πάνω της γραμμένη όλη η ιστορία των κομματιών της. Αυτό ίσως είναι και το κέρδος αυτής της σύνθεσης.
Η τάση του Σύμπαντος είναι να διαλύεται και να εμφανίζει την “αταξία”, “το χάος”.
Υπάρχουν όμως και δυνάμεις, οι οποίες τακτοποιούν τα πράγματα και επαναφέρουν την τάξη. Ένας αέναος κύκλος συντελείται με τα αντίστοιχα αποτελέσματα.
Σε αναλογία παρατηρούμε κάτι παρόμοιο να συντελείται  στον άνθρωπο και στην ανθρωπότητα μέσα στον Κόσμο μας!

Το κάθε άτομο είναι κομματιασμένο φυσικά, συναισθηματικά και διανοητικά.
Τα άτομα μεταξύ τους διαιρούνται.
Οι διάφορες ομάδες διαιρούνται.
Οι λαοί διαιρούνται.
Εμφανίζουν διάφορα σχήματα και μορφές, χωρίς να συνεργάζονται μεταξύ τους προς όφελος του συνόλου.
Όσο απλώνεται η διαίρεση τόσο μεγαλώνει και η αταξία στον κόσμο μας.
Επειδή κάποιες στιγμές αυτό μας προβληματίζει, αρχίζουμε την ανάλυση του θέματος με το μυαλό μας και μ’αυτό τον τρόπο αυξάνουμε την διάλυση και συντηρούμε τη διαίρεση, με όλες τις συνέπειες αυτής της κατάστασης.
Έτσι τα κομμάτια της ανθρωπότητας, τα άτομα και οι μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες δεν μπορούν να πλησιάσουν, να βρουν τη θέση τους και να ενωθούν για να εμφανιστεί μια πραγματική Ανθρωπότητα ως σύνολο.
Επομένως, σύμφωνα με το παράδειγμα της σφαίρας που σπάει σε πολλά κομμάτια, είναι ανάγκη τα άτομα ή οι ομάδες ατόμων, να συνειδητοποιήσουν την κατάστασή τους, ως κομμάτια ενός συνόλου.
Να δημιουργηθεί η ανάγκη της αποκατάστασης του συνόλου.
Μετά χρειάζεται να γίνει όλη εκείνη η εργασία της κάθαρσης, της λείανσης ώστε να μπορέσουν να επανενωθούν μεταξύ τους, για να συγκροτηθεί μία άλλη Ανθρωπότητα.
Θα αναρωτηθεί κάποιος για την κόλλα εκείνη που μπορεί να ενώσει αυτά τα στοιχεία. Ασφαλώς δεν πρόκειται για μια κόλλα υλική, για μια κόλλα που παράγεται από τον κόσμο μας. Αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά, από βιωθείσες εμπειρίες, ότι αυτή την κόλλα όταν θελήσουμε να την αξιοποιήσουμε μπορούμε να την έχουμε. Αρκεί να είμαστε έτοιμοι να εφαρμόσουμε τους Συμπαντικούς Νόμους και όχι τα ανθρώπινα κατασκευάσματα!
Ο Νόμος της Έλξης είναι Συμπαντικός Νόμος και φέρνει κοντά τους ανθρώπους, χωρίς εξαιρέσεις!
Ο Νόμος της Αγάπης είναι Συμπαντικός Νόμος και ενώνει τους ανθρώπους, χωρίς εξαιρέσεις!
Για να αξιοποιήσουμε αυτούς τους Νόμους και να επιτύχουμε την ενότητα και τη συνοχή των “κομματιών” της Ανθρωπότητας χρειάζεται να αποδεχθούμε τη διαφορετικότητα αυτών των κομματιών και να συνθέσουμε μια Ανθρωπότητα με όλες εκείνες τις ξεχωριστές ποιότητες των ατόμων, προς όφελος ολόκληρης της Συλλογικότητας, χωρίς εξαιρέσεις.
Για να ξαναφτιάξουμε τη σφαίρα στο παράδειγμά μας, δεν μπορεί να λείπει ούτε ένα κομματάκι από τη θέση του.
Είναι άλλο θέμα να βρούμε τη θέση μας μέσα σε ένα σύνολο.
Τα μέσα όμως είναι τα ίδια. Οι Συμπαντικοί Νόμοι!
Αρκεί να ενεργοποιήσουμε σε κάποιο βαθμό τη δυνατότητα να συναισθανόμαστε τα πράγματα με την Καρδιά μας και όχι να τα αναλύουμε αδιάλειπτα μόνο με το μυαλό μας.
Η αγάπη προς τον πλησίον, η ανύψωση του επιπέδου της ζωής, πρέπει να είναι πάντα ουσίες ενεργές, προκειμένου να μπορεί ν’ ανθίσει σ’ αυτόν τον γήινο κόσμο η ανθρώπινη ευτυχία.
Ήρθε η ώρα της σύνθεσης. Ήρθε η ώρα του κοινωνικού μετασχηματισμού. Μπορούμε!

Σταμάτης  Τσαχάλης

Φακές και φασόλια κατά του καρκίνου του εντέρου


Η κατανάλωση οσπρίων, μαύρου ρυζιού, πράσινων λαχανικών και ξηρών καρπών, μπορεί να μειώσει σημαντικά τον κίνδυνο καρκίνου του εντέρου!


Οι άνθρωποι που τρώνε όσπρια, όπως φασόλια ή φακές, τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα, μειώνουν τον κίνδυνο ανάπτυξης πολυπόδων –μικρά εξογκώματα στα τοιχώματα του εντέρου τα οποία μπορεί να εξελιχθούν σε καρκινώματα- κατά το ένα τρίτο, λένε οι ερευνητές.


Αντίστοιχα, η κατανάλωση καφέ ρυζιού, μια φορά την εβδομάδα, μειώνει τον ίδιο κίνδυνο κατά δύο πέμπτα, ενώ τα μαγειρεμένα πράσινα λαχανικά, με συχνότητα κατανάλωσης τουλάχιστον μια φορά την ημέρα, έχουν μείωση του κινδύνου ανάπτυξης καρκίνου του εντέρου, περίπου, κατά ένα τέταρτο.

Οι επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Loma Linda στην Καλιφόρνια, διαπίστωσαν επίσης ότι, όσοι τρώνε τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα ξηρούς καρπούς, μειώνουν τον κίνδυνο εμφάνισης νεοπλασιών σε αντίστοιχο ποσοστό με τα μαγειρεμένα πράσινα λαχανικά.

Η συγκεκριμένη μελέτη, στην οποία έλαβαν μέρος περίπου 3000 άτομα, είναι από τις πρώτες που έγιναν και αφορούν συγκεκριμένες τροφές οι οποίες μπορούν να μειώσουν τις πιθανότητες εμφάνισης καρκίνου του εντέρου. Σύμφωνα με τον Δρ Tantamango, τα όσπρια, οι ξηροί καρποί και το καφέ ρύζι, έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε φυτικές ίνες και είναι γνωστά στους επιστήμονες για την αντικαρκινική τους δράση απέναντι σε πιθανά καρκινογόνα για περιοχή του εντέρου. 

Ελληνική ... Φεουδαρχία! Τo αίσχος του Πολιτικού Συστήματος Εν Ελλάδι !!! [Ο Ελληνικός Διαφωτισμός του 21ου αιώνα “κοιμάται”, τώρα που ο τόπος τον έχει ανάγκη!!! ]

Η θεσμοθετημένη ασυδοσία των ηγετών του φέουδου το οποίο ονομάζεται Ελλάδα, από το παρόν και προϋπάρχον “πολιτικό σύστημα εξουσίας”, μεταφέρθηκε και έγινε Συνταγματικός κανόνας, με θράσος, αναίδεια και χωρίς κανέναν σεβασμό στον Ελληνικό λαό, τον οποίον επικαλούνται πολλάκις χωρίς την παραμικρή “τσίπα”, στο Ελληνικό Σύνταγμα και στους εκτελεστικούς του νόμους.

Η Ελλάδα από της ιδρύσεώς της ως κράτος το 1830, έως σήμερα αντιμετωπίζεται από τους πολιτικούς της, τα τσιράκια τους και την άρχουσα τάξη της, ως ένα “φέουδο” επί του οποίου έχουν δικαίωμα “ζωής και θανάτου” οι εκάστοτε φεουδάρχες.

Προκαλεί το αίσθημα περί δικαίου κάθε πολίτη και είναι ανήκουστο σε ένα κράτος της ΕΕ, τον εικοστό πρώτο αιώνα, να νομιμοποιείται η προστασία της ασυδοσίας, της παρανομίας, της "προδοσίας", μίας ομάδας “πολιτικών” ή μεμονωμένων “πολιτικών”, οι οποίοι έτυχε συγκυριακά να “εξαπατήσουν” το εκλογικό σώμα και να τεθούν επικεφαλής της διακυβέρνησης της χώρας.

Σύνταγμα της Ελλάδος (Όπως αναθεωρήθηκε με το Ψήφισμα της 27 Μαΐου 2008 της Η’ Αναθεωρητικής Bουλής των Ελλήνων).

`Αρθρο 86:
(Δίωξη κατά μελών της Κυβέρνησης, Ειδικό Δικαστήριο)
1. Μόνο η Βουλή έχει την αρμοδιότητα να ασκεί δίωξη κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης ή Υφυπουργοί για ποινικά αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, όπως νόμος ορίζει. Απαγορεύεται η θέσπιση ιδιώνυμων υπουργικών αδικημάτων.

2. Δίωξη, ανάκριση, προανάκριση ή προκαταρκτική εξέταση κατά των προσώπων και για τα αδικήματα που αναφέρονται στην παράγραφο 1 δεν επιτρέπεται χωρίς προηγούμενη απόφαση της Βουλής κατά την παράγραφο 3.

Αν στο πλαίσιο άλλης ανάκρισης, προανάκρισης, προκαταρκτικής εξέτασης ή διοικητικής εξέτασης προκύψουν στοιχεία, τα οποία σχετίζονται με τα πρόσωπα και τα αδικήματα της προηγούμενης παραγράφου, αυτά διαβιβάζονται αμελλητί στη Βουλή από αυτόν που ενεργεί την ανάκριση, προανάκριση ή εξέταση.

3. Πρόταση άσκησης δίωξης υποβάλλεται από τριάντα τουλάχιστον βουλευτές. Η Βουλή, με απόφασή της που λαμβάνεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, συγκροτεί ειδική κοινοβουλευτική επιτροπή για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης, διαφορετικά, η πρόταση απορρίπτεται ως προδήλως αβάσιμη. Το πόρισμα της επιτροπής του προηγούμενου εδαφίου εισάγεται στην Oλομέλεια της Βουλής η οποία αποφασίζει για την άσκηση ή μη δίωξης. Η σχετική απόφαση λαμβάνεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών.

Η Βουλή μπορεί να ασκήσει την κατά την παράγραφο 1 αρμοδιότητά της μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος.

Με τη διαδικασία και την πλειοψηφία του πρώτου εδαφίου της παραγράφου αυτής η Βουλή μπορεί οποτεδήποτε να ανακαλεί την απόφασή της ή να αναστέλλει τη δίωξη, την προδικασία ή την κύρια διαδικασία.

4. Αρμόδιο για την εκδίκαση των σχετικών υποθέσεων σε πρώτο και τελευταίο βαθμό είναι, ως ανώτατο δικαστήριο, Ειδικό Δικαστήριο που συγκροτείται για κάθε υπόθεση από έξι μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας και επτά μέλη του Αρείου Πάγου. Τα τακτικά και αναπληρωματικά μέλη του Ειδικού Δικαστηρίου κληρώνονται, μετά την άσκηση δίωξης, από τον Πρόεδρο της Βουλής σε δημόσια συνεδρίαση της Βουλής, μεταξύ των μελών των δύο ανώτατων αυτών δικαστηρίων, που έχουν διορισθεί ή προαχθεί στο βαθμό που κατέχουν πριν από την υποβολή πρότασης για άσκηση δίωξης. Του Ειδικού Δικαστηρίου προεδρεύει ο ανώτερος σε βαθμό από τα μέλη του Αρείου Πάγου που κληρώθηκαν και μεταξύ ομοιόβαθμων ο αρχαιότερος.

Στο πλαίσιο του Ειδικού Δικαστηρίου της παραγράφου αυτής λειτουργεί Δικαστικό Συμβούλιο που συγκροτείται για κάθε υπόθεση από δύο μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας και τρία μέλη του Αρείου Πάγου. Τα μέλη του Δικαστικού Συμβουλίου δεν μπορεί να είναι και μέλη του Ειδικού Δικαστηρίου. Με απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου ορίζεται ένα από τα μέλη του που ανήκει στον Άρειο Πάγο ως ανακριτής. Η προδικασία λήγει με την έκδοση βουλεύματος.

Καθήκοντα εισαγγελέα στο Ειδικό Δικαστήριο και στο Δικαστικό Συμβούλιο της παραγράφου αυτής ασκεί μέλος της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου που κληρώνεται μαζί με τον αναπληρωτή του. Το δεύτερο και τρίτο εδάφιο της παραγράφου αυτής εφαρμόζονται και για τα μέλη του Δικαστικού Συμβουλίου ενώ το δεύτερο εδάφιο και για τον εισαγγελέα.

Σε περίπτωση παραπομπής προσώπου που είναι ή διετέλεσε μέλος της Κυβέρνησης ή Υφυπουργός, ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου συμπαραπέμπονται και οι τυχόν συμμέτοχοι, όπως νόμος ορίζει.

5. Αν για οποιονδήποτε άλλο λόγο, στον οποίο περιλαμβάνεται και η παραγραφή, δεν περατωθεί η διαδικασία που αφορά δίωξη κατά προσώπου που είναι ή διετέλεσε μέλος της Κυβέρνησης ή Υφυπουργός, η Βουλή μπορεί, ύστερα από αίτηση του ίδιου ή των κληρονόμων του, να συστήσει ειδική επιτροπή στην οποία μπορούν να μετέχουν και ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί για τον έλεγχο της κατηγορίας.

O νέος νόμος περί ευθύνης(!) Υπουργών παραμένει πλατωνικό κείμενο δεδομένου ότι για να έχει ουσιαστική ισχύ χρειάζεται αναθεώρηση των άρθρων 62 και 63 του Συντάγματος. Οι βασικές ρυθμίσεις του έχουν ως εξής :

Ο νόμος 3126/2003 και οι τροποποιήσεις του, ο οποίος αφορά στην ποινική ευθύνη των Υπουργών έχει εκδοθεί ως εκτελεστικός του άρθρου 86 του Συντάγματος, το οποίο και σε μεγάλο βαθμό προσδιορίζει το περιεχόμενό του.

Το ΠΑΣΟΚ έχει δεσμευτεί να προτείνει την τροποποίηση του άρθρου 86 του Συντάγματος, αμέσως μόλις αυτό είναι εφικτό (!!!), προκειμένου να διευκολυνθεί η άσκηση ποινικών διώξεων σε βάρος επίορκων Υπουργών και Υφυπουργών, οι οποίοι ζημιώνουν το κράτος καταχωμένοι της εμπιστοσύνης των πολιτών.

Με τον ισχύοντα νόμο απαγορεύεται η βίαιη προσαγωγή, σύλληψη, προσωρινή κράτηση και επιβολή περιοριστικών όρων σε βάρος Υπουργών.

Ο βουλευτής κατά τη διάρκεια της θητείας του περιβάλλεται από δύο κλασικές θεσμικές εγγυήσεις, οι οποίες συνδέονται με την ιστορική εξέλιξη και τη θεσμική διαμόρφωση του κοινοβουλευτισμού, πρόκειται για το ανεύθυνο και το ακαταδίωκτο του βουλευτή, τα οποία συνθέτουν το νομικό καθεστώς της βουλευτικής ασυλίας.

Ειδικότερα, το ανεύθυνο του βουλευτή κατά την άσκηση του λειτουργήματός του διασφαλίζεται από το συνδυασμό των άρθρων 60 παρ. 1 και 61 παρ. 1 & 2 του Συντάγματος.

Το ακαταδίωκτο του βουλευτή ρυθμίζεται στο άρθρο 62 παρ. 1 του Συντάγματος.

Το λεγόμενο ακαταδίωκτο του βουλευτή (Immunität, inviolabilitē parlementaire), προβλέπεται, δηλαδή μία ειδική προστασία του βουλευτή, από ποινικές διώξεις οι οποίες θα ήταν δυνατόν να ασκηθούν εναντίον του.

Οι διατάξεις αναφέρονται σε δραστηριότητα του βουλευτή η οποία δεν σχετίζεται με την άσκηση των βουλευτικών του καθηκόντων, γιατί τότε θα εφαρμόζονταν οι διατάξεις του άρθρου 61 το οποίο, θεσπίζει το ανεύθυνο του βουλευτή.

Είναι προφανές ότι, εν όψει και της θεμελιώδους συνταγματικής αρχής της διάκρισης των εξουσιών (άρθρο 26 του Συντάγματος), η Βουλή δεν καλείται, κατά την συζήτηση για την άρση της βουλευτικής ασυλίας συγκεκριμένου βουλευτή, να εξετάσει “κατ’ ουσίαν” το έγκλημα το οποίο αναφέρεται στην αίτηση του εισαγγελέα, τις περιστάσεις υπό τις οποίες αυτό φέρεται ότι τελέσθηκε και το εάν ο εγκαλούμενος βουλευτής είναι πράγματι ένοχος ή όχι.

Η Βουλή αρκείται στο να ελέγξει αν η άδεια ζητείται για “πολιτικούς” λόγους, οπότε η σχετική αίτηση μπορεί να απορριφθεί.

Παρατηρούμε ότι οι εγγυήσεις του άρθρου 62 του Συντάγματος έχουν θεσπισθεί με σκοπό την εξασφάλιση της εύρυθμης λειτουργίας του Κοινοβουλίου και την απρόσκοπτη άσκηση του βουλευτικού λειτουργήματος.

Δεν αποτελούν έτσι δικαίωμα του βουλευτή, από το οποίο μπορεί αυτός οικειοθελώς να παραιτηθεί, αλλά αντιθέτως συνιστούν προνόμιο της Βουλής ως πολιτειακού οργάνου, από το οποίο δεν χωρεί παραίτηση.

Έχει δικαίωμα άραγε ένα μέλος πολιτειακού οργάνου (ένας υπουργός, ένας βουλευτής, κτλ) να παρανομεί, να είναι ασύδοτος, να λειτουργεί ενάντια στο “δίκαιο”, όπως αυτό προσδιορίζεται από το δικονομικό καθεστώς ενός ευνομούμενου κράτους και να διαφεύγει της κρίσης του “φυσικού” του δικαστή στην βάση της διάκρισης των εξουσιών του άρθρου 26 του Συντάγματος ;;;

Το πολιτικό έγκλημα αποτελεί αντικείμενο εις το οποίο, ο συντακτικός νομοθέτης, διακρίνει έναν ακόμη τύπο εγκλήματος, κατά του οποίου θωρακίζει έτι περαιτέρω τον βουλευτή.

Το περιεχόμενο του ακαταδίωκτου συνοψίζεται στην απαγόρευση δίωξης, σύλληψης ή περιορισμού του βουλευτή με οποιοδήποτε τρόπο αναφέρεται αποκλειστικά στο πρόσωπό του και καλύπτει όχι μόνο την κύρια ποινική διαδικασία, αλλά και την προδικασία.

Απαγορεύεται η προφυλάκιση ή η προσωρινή κράτηση του βουλευτή, καθώς και η επιβολή κάθε άλλου περιοριστικού μέτρου, όπως, για παράδειγμα, η απαγόρευση εξόδου του από τη χώρα.

Η διάρκεια του ακαταδίωκτου του βουλευτή ταυτίζεται με τη διάρκεια της βουλευτικής περιόδου, όπως ρητώς ορίζεται στο άρθρο 62 του Συντάγματος.

Η ειδική αυτή προστασία του βουλευτή, η οποία θεσπίζεται με το ακαταδίωκτο, ισχύει για όλη τη βουλευτική περίοδο και μόνον για αυτήν.

Τα πολιτικά εγκλήματα διακρίνονται σε απλά, αμιγή και σύνθετα. Από τη γενική διατύπωση της διάταξης, η οποία δεν κάνει τη διάκριση αυτή των πολιτικών εγκλημάτων, μπορεί να συναχθεί το συμπέρασμα ότι απαγορεύει την δίωξη του βουλευτή για όλα τα τελεσθέντα πολιτικά εγκλήματα.

Όμως η ειδική προστασία του προσώπου του βουλευτή, το ακαταδίωκτο αυτού, δεν επεκτείνεται κατά το Σύνταγμα –άρθρο 62 εδάφιο δ΄– στα επ’ αυτοφώρω κακουργήματα.

Η διάταξη δεν καθορίζει την έννοια των όρων «αυτόφωρα» κακουργήματα, καταλείποντας τη ρύθμιση του θέματος στον κοινό νομοθέτη. Την έννοια του “κακουργήματος” καθορίζει η διάταξη του άρθρου 18 παρ. 1 του Ποινικού Κώδικα, κατά την οποία, “κακούργημα” είναι «κάθε πράξη η οποία τιμωρείται με την ποινή του θανάτου ή της κάθειρξης».

Εξάλλου, την έννοια του αυτόφωρου εγκλήματος γενικά καθορίζουν οι διατάξεις του άρθρου 242 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας.

Από το 1974 έως σήμερα υπεβλήθησαν στη Βουλή περίπου 700 αιτήσεις για την άρση της ασυλίας βουλευτών, εκ των οποίων τρεις μόνο έγιναν δεκτές.

Σε ολόκληρη την μεταπολεμική περίοδο (1945-2012), η Βουλή συναίνεσε στην άρση της ασυλίας βουλευτών σε 10 συνολικά περιπτώσεις.

Παρ’ότι το ακαταδίωκτο των βουλευτών αποτελεί «προνόμιο» του Κοινοβουλίου και όχι ατομικό «προνόμιο» του βουλευτή, δυστυχώς η “διαχείρισή” του από το κοινοβούλιο αποτελεί “σκάνδαλο” συντεχνιασμού των Εθνοπατέρων.

Το “κλείσιμο” ή το “άνοιγμα” της Βουλής αποτελεί “μέσον” εξαγνισμού, την “κολυμβήθρα του Σιλωάμ” του πολιτικού συστήματος, την δεξαμενή καθαγιασμού και κάθαρσης των μελών των εκάστοτε κυβερνήσεων και των μελών του κοινοβουλίου, απο τις άνομες πράξεις των.

Και εμείς οι Έλληνες πολίτες παρακολουθούμε άναυδοι και άφωνοι αυτό το αίσχος της απόλυτης ασυδοσίας των εκπροσώπων της Μοναρχίας στον τόπο μας, ενδεδυμένοι με τον μανδύα της “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ”.

Η Γαλλική Επανάσταση του 1789 ήταν η κοινωνική επανάσταση η οποία κατήργησε την απόλυτη μοναρχία στην Γαλλία, γκρεμίζοντας το φεουδαρχικό σύστημα αντικαθιστώντας το με το καπιταλιστικό.

Η Γαλλική Επανάσταση ενέπνευσε τους λαούς όλης της Ευρώπης στο να παλέψουν ενάντια στην εκμετάλλευση και την απολυταρχική μοναρχία, αποτελώντας το έναυσμα για τον ξεσηκωμό στην Ισπανία, την Ιταλία και την Ελλάδα.

Η επανάσταση οργανώθηκε από την ανερχόμενη αστική τάξη, η οποία εμπνευσμένη από τα κηρύγματα των Διαφωτιστών και με κεντρικό σύνθημα το τρίπτυχο «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη», θέλησε να βελτιώσει την υπάρχουσα μοναρχία μετατρέποντάς την σε συνταγματική μοναρχία και όχι να την καταργήσει.

Στην πορεία όμως, η μοναρχία καταργήθηκε και μετά από περιόδους τρομοκρατίας αλλά και οργάνωσης δίκαιου κράτους, εγκαθιδρύθηκε η νεοσύστατη Δημοκρατία η οποία και καταλύθηκε από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη.

Ο Διαφωτισμός αποτελεί σημαντικό πνευματικό κίνημα, το οποίο τοποθετείται στα τέλη του 17ου αιώνα και αρχές του 18ου, τον οποίο οι ίδιοι οι Γάλλοι Διαφωτιστές απεκάλεσαν «Siècle des lumières», θεωρώντας εαυτούς ως φωτοδότες του Γαλλικού Έθνους.

Ο Ελληνικός Διαφωτισμός του 21ου αιώνα “κοιμάται”, τώρα που ο τόπος τον έχει ανάγκη.!!!
. ========================== "O σιωπών δοκεί συναινείν"

ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ 2012

Νέα επιδείνωση της οικονομίας το 2013.

Του Γιώργου Δελαστίκ

Χειρότερη χρονιά για όλους τους Ελληνες θα είναι το 2013 ακόμη και από αυτό το απαίσιο 2012, που επιτέλους τελειώνει. Η μαύρη δυστυχία της χρονιάς που πέρασε θα συνεχιστεί και κατά τη διάρκεια του νέου έτους σε ακόμη πιο ζοφερό φόντο, με όλους ανεξαιρέτως τους οικονομικούς δείκτες που...
αφορούν στο εισόδημα του πληθυσμού να επιδεινώνονται ακόμη περισσότερο. Είναι εντελώς αβάσιμες οι κωμικοτραγικές προσπάθειες της συγκυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη να καλλιεργήσουν στον ελληνικό λαό την παραπλανητική εντύπωση ότι το 2013 θα βελτιωθεί δήθεν η ζωή του. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί σε καμία απολύτως περίπτωση. Πρόκειται για συνειδητό ψέμα που υπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες. Οι αριθμοί είναι ανελέητοι.

Το ΑΕΠ θα μειωθεί πάλι - για έκτη (!) συνεχή χρονιά από το 2008, κάτι που δεν συμβαίνει ούτε στους πολέμους. Από 208,5 δισ. ευρώ που ήταν στα τέλη του 2011 καταβαραθρώθηκε στα 194,7 δισ. ευρώ αυτή τη στιγμή και ο ίδιος ο κρατικός προϋπολο­γισμός προβλέπει νέα κατακρήμνισή του στα 183 δισ. ευρώ κατά το 2013. Μιλάμε για 50 δισ. πτώση από τα 231,6 δισεκατομμύρια του 2008 - μείωση πάνω από 20%!

Οι μισθοί καταποντίστηκαν στη διάρκεια του 2012. Μειώθηκαν μεσοσταθμικά κατά 13%, σύμφωνα με μελέτη της Εθνικής Τράπεζας, και προβλέπεται ότι θα μειωθούν τουλάχιστον κατά 6% ακόμη μέσα στο 2013, ενώ μειώθηκαν περίπου κατά 10% και στη διάρκεια των ετών 2010 και 2011. Αναφερόμαστε σε μέση μείωση άνω του 20% στη διάρκεια των τριών μνημονιακών χρόνων, με πολλούς εργαζόμενους να έχουν χάσει το 30% ή και το 40% ή το 50% των αποδοχών τους αυτή την εφιαλτική τριετία. Και αυτοί είναι οι «τυχεροί» της υπόθεσης υπό το πρίσμα του ότι συνεχίζουν να έχουν δουλειά.

Το ένα εκατομμύριο πλησιάζουν οι επιπλέον άνεργοι που προστέθηκαν στις 370.000 ανέργους που είχε η Ελλάδα το 2007. Οι άνεργοι στη χώρα μας έφτασαν τον Σεπτέμβριο το 1.300.000 - και από αυτούς ούτε 200.000 δεν παίρνουν το επίδομα ανεργίας! Eνα εκατομμύριο άνεργοι δεν παίρνουν τίποτα από πουθενά! Οσο για τον συνολικό αριθμό των ανέργων, όλες οι εκτιμήσεις λένε ότι θα αυξηθεί ακόμη παραπέρα το 2013.

Δεν θα ξαναδουλέψουν ποτέ στη ζωή τους οι περισσότεροι από αυτούς! Ποιος θα δημιουργήσει ξανά 1.000.000 θέσεις εργασίας, όταν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις κλείνουν κατά δεκάδες χιλιάδες τον χρόνο και ο δημόσιος τομέας για τουλάχιστον 10 χρόνια θα συρρικνώνεται διαρκώς λόγω της αρχής «μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις», παράγοντας έτσι ανέργους ή συνταξιούχους; Η έκταση της κοινωνικής σφαγής μέσω ανεργίας αποκαλύπτεται από το ανατριχιαστικό στοιχείο ότι ήδη στον ιδιωτικό τομέα είναι άνεργος ο ένας στους τρεις υπαλλήλους!

Με το «κούρεμα» των ομολόγων ο Ευάγγε­λος Βενιζέλος διέλυσε τόσο τα ασφαλιστικά ταμεία, των οποίων λεηλάτησε η κυβέρνηση τα αποθεματικά, όσο και το ελληνικό τραπεζι­κό σύστημα. Η κατάρρευση των ασφαλιστι­κών ταμείων οδηγεί σε συνεχείς, αλλεπάλ­λη­λες μειώσεις των συντάξεων. Πρόκειται για διαδικασία που θα συνεχίζεται για πολλά χρόνια με οικτρή κατάληξη για τους συνταξιούχους, που θα πεινούν αν δεν τους βοηθούν τα παιδιά τους ή άλλοι συγγενείς.

Πώς να πάρουν σύνταξη ικανή να εξασφαλίσει υποτυπωδώς αξιοπρεπή διαβίωση οι απόμαχοι της δουλειάς, όταν οι άνεργοι θα φτάσουν σύντομα στο ενάμισι εκατομμύριο και εκείνοι που δουλεύουν μπορούν πλέον να αμείβονται μόνο με... 586 ευρώ μεικτά τον μήνα, ενώ όσοι είναι κάτω των 25 ετών αμείβονται με 511 ευρώ, πάντα μεικτά; Είναι δυνατόν να παίρνουν οι συνταξιούχοι πιο πολλά από τους εργαζόμενους, με δεδομένο μάλιστα ότι 3,7 εκατομμύρια εργαζόμενοι πρέπει να ζήσουν 4,7 εκατομμύρια Ελληνες - 3,4 εκατ. μη οικονομικά ενεργά άτομα (συνταξιούχους, παιδιά, νοικοκυρές κ.λπ.) και 1,3 εκατ. ανέργους;

«Μαύρη χρονιά» και το 2013 θα είναι για την Ελλάδα εξαιτίας των όσων προαναφέρθηκαν. Μικρό τμήμα μιας ατελείωτης μαύρης πορείας. «Η πορεία ανάκαμψης της Ελλάδας θα διαρκέσει μία με δύο δεκαετίες ακόμη» δήλωσε ο Γερμανός πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων Βέρνερ Χίγερ στην εφημερίδα «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» της γερμανικής πρωτεύουσας. Η νύχτα θα είναι πολύ μεγάλη...

Από:  ethnos.gr

Γλίτσα, βρώμα και δυσωδία. Το σύστημά τους σάπισε.

Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης

Αυτοί
Που τόσα χρόνια διαχειρίζονταν τις τύχες μας και έφτιαχναν τις δικές τους τύχες.
Που τόσα χρόνια εμφανίζονταν στις τηλεοράσεις και γέμιζαν οι οθόνες γλίτσα.
Που ορκίζονταν στο όνομα του λαού και στο σκοτάδι σχεδίαζαν το ξέσκισμά του.
Που ζητούσαν την τήρηση του νόμου και της τάξης από τους πολίτες την ίδια στιγμή που εκείνοι παρανομούσαν ασύστολα....
Που έβριζαν τους πολίτες αυτού του τόπου ως διεφθαρμένους την ώρα που οι ίδιοι ήταν χωμένοι μέχρι τα μπούνια στη διαφθορά.
Που με τον ιδρώτα και το αίμα των εργαζομένων έχτιζαν βίλες, έκαναν πριγκηπικούς γάμους σαν ξεμωραμένοι γέροι και ζούσαν σαν βασιλιάδες ανοίγοντας το λάκκο της εξαθλίωσης για τους ίδιους τους εργαζόμενους.
Που έφεραν την τρόικα, που συνομίλησαν με την τρόικα, που σφιχταγκαλιάζονται με την τρόικα αναζητώντας νέα στρατόπεδα συμφερόντων και νέους δρόμους πλουτισμού.
Που δεν είναι πάνω από 10.000 σε τούτο τον τόπο οι οποίοι έχουν μπλέξει τα μπούτια τους και τα συμφέροντά τους, με μοναδικό σκοπό το να συνεχίσουν να ρουφάνε το αίμα του κοσμάκη σαν σύγχρονοι βρικόλακες και το φυσικό πλούτο της χώρας, σαν γιγάντια τρωκτικά.
Που μας κρατούσαν «συντροφιά» τα σαββατόβραδα στις οθόνες των τηλεοράσεων, άλλοτε χορεύοντας με τσαχπινιά και χάρη, άλλοτε συζητώντας για το βρακί της μιας λαμπερής τραγουδίστριας και για το πώς κατουράει ο άλλος λαμπερός τραγουδιστής και άλλοτε με αμέτρητη υποκρισία, κρίνοντας και κατακρίνοντας τους αγρότες που του έκλεισαν το δρόμο και δεν μπόρεσε να πάει στη μανούλα του.
Που ενώ χρωστούσαν εκατομμύρια στο δημόσιο συνέχιζαν και συνεχίζουν, να ζουν ανενόχλητοι, μέσα στον πλούτο και τη χλιδή αφού κανένας δεν πάει να τους πάρει τα χρωστούμενα.
Που χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν για προσωπικό τους πλουτισμό, όχι τα παραθυράκια, αλλά τις δίμετρες μπαλκονόπορτες που τους προσφέρει ο νόμος και που μόνο εκείνοι γνωρίζουν, αφού εκείνοι νομοθετούν.
Που ακρωτηρίασαν τον συνδικαλισμό και μετέτρεψαν τους περισσότερους συνδικαλιστές, όχι χωρίς να το θέλουν και οι ίδιοι, σε έμμεσους μισθοφόρους για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο όταν σχεδίαζαν τις αρπαχτές και τις «νόμιμες» μπίζνες.
Που συναναστρέφονταν τόσα χρόνια με τα αρπαχτικά λιβανίζοντάς τα και γλείφοντάς τα συνάμα για να εξασφαλίσουν και κείνοι μερικά κόκαλα κοροϊδεύοντας συνειδητά, αναγνώστες, τηλεθεατές και ακροατές.
Που δήλωναν και δηλώνουν ορκισμένοι εχθροί του δημόσιου τομέα ενώ συγχρόνως ακολουθούσαν και ακολουθούν την ίδια κρατικοδίαιτα, για να διατηρούν την χλιδάτη γραμμή τους.
Που όσο υπέγραφαν το ένα μνημόνιο μετά το άλλο έκαναν τη γριά πάπια και τώρα θυμήθηκαν να πουν πως «ο Γιώργος τους παράσυρε», ποντάροντας στην λήθη της κοινωνίας.
Που στο όνομα του λαού κρύβουν το πραγματικό τους πρόσωπο το οποίο φανερώνουν όταν ξεμοναχιάσουν κανέναν απροστάτευτο μετανάστη.
Που, από τη μια, εξυμνούν σε εκδηλώσεις-μνημόσυνα την «παρανομία» του Κολοκοτρώνη, του Βελουχιώτη και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και από την άλλη προτρέπουν στην τήρηση της δικής τους «νομιμότητας και τάξης».
Όλοι αυτοί
Αποτελούν τις κολώνες, τα δοκάρια και τα τούβλα για τις μεσοτοιχίες του σάπιου πολιτικού οικοδομήματος.
Ένα οικοδόμημα που είναι έτοιμο να καταρρεύσει στην πρώτη ισχυρή σεισμική-κοινωνική δόνηση.


Και η χώρα μας είναι από τις πρώτες, παγκοσμίως, σε δονήσεις.

Τόσο σεισμικές όσο και κοινωνικές.

ΠΗΓΗ RAMNOUSIA

Ο Νόαμ Τσόμσκι και η… Louis Vuitton - Το life style και η συλλογική μας ενοχή -

Ποιά μπορεί να είναι η σχέση μεταξύ του Νόαμ Τσόμσκι και μιας τσάντας Louis Vuitton; Κι όμως! Υπάρχει σχέση όπως το παρακάτω κείμενο θα προσπαθήσει να εξηγήσει, διεισδύοντας στα άδυτα της συλλογικής μας ενοχής για τη σημερινή τραγωδία που περνά η χώρα. Και μη διανοηθεί κανείς να πει ότι η περιβόητος ρήση του Θεόδωρου Πάγκαλου «όλοι μαζί τα φάγαμε» ήταν τυχαία. Ούτε κατά διάνοια!
Ένα από τα κείμενα του Νόαμ Τσόμσκι, ίσως...
από τα πιο πολυδιαβασμένα και δημοφιλή στην Ελλάδα (προ έτους δημοσιεύθηκε και από την παρούσα στήλη), είναι οι «Δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης».

Μια από τις δέκα, είναι «Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή». Συνίσταται – κατά τον Τσόμσκι - στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιαδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!..
Σκοπίμως λοιπόν και αδιαλείπτως, επιχειρείται να ενοχοποιηθεί για την οικονομική κατάρρευση της χώρας, το υψηλό επίπεδο διαβίωσης των Ελλήνων τα προηγούμενα χρόνια και οι ομολογουμένως ακριβές συνήθειες της καθημερινότητάς μας. Ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας; Ζούσαμε με δανεικά; Είμαστε, συνεπώς, ένοχοι για το ντελίριο κατανάλωσης που μας χαρακτήριζε μέχρι πρότινος και ήρθε η ώρα της παραδειγματικής τιμωρίας!

Η Louis Vuitton

Σε αυτό το κλίμα εντάσσονται και κάποιοι ακριβοπληρωμένοι μεγαλοδημοσιογράφοι, οι πρώτοι διδάξαντες που πανάκριβου life style, που σήμερα στήνουν στον τοίχο και δείχνουν με το δάχτυλο μέσα από τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, όλους εμάς τους δυστυχείς, που τολμήσαμε και φέτος, παρά την κρίση, να αποκτήσουμε το smart phone των ονείρων μας, ή να κυκλοφορήσουμε με τη… Louis Vuitton ανά χείρας, σε ανάμνηση αλλοτινών, πολυτελών καιρών…
« Φέτος τα Χριστούγεννα σημειώθηκε νέο ρεκόρ πωλήσεων στα καταστήματα κινητής τηλεφωνίας. Για ποια κρίση μου μιλάτε; Στην Ελλάδα δεν υπάρχει γυναίκα που να κυκλοφορεί χωρίς να κρατά μια Louis Vuitton, γνήσια παρακαλώ, όχι απομίμηση! Έχετε δει ποτέ τη Μέρκελ να κρατά τέτοια τσάντα; Πώς να μη χρεοκοπήσει αυτή η χώρα;», φώναζε αφηνιασμένος, χθες το πρωί μεγαλοδημοσιογράφος σε ραδιοφωνική του εκπομπή. Θεός φυλάξοι, το αισθητικό μας πρότυπο σ’ αυτή τη χρεοκοπημένη χώρα, απέχει παρασάγγας από το τουριστικό σάνδαλο με το λευκό σοσόνι και το συντηρητικό ταγιεράκι της Μέρκελ.
Κι ακούγοντάς τον, θυμήθηκα τον Τσόμσκι και την περί ενοχής τεχνική την οποία ανέδειξε. Έλληνες ενοχοποιηθείτε! Μόνο έτσι θα σας κρατήσουν υπό έλεγχο, αδύναμους να αντιδράσετε!
Δημόσιο και ιδιωτικό χρέος
Κανένας από αυτούς που πραγματικά ευθύνονται για την οικονομική και κοινωνική κατάρρευση της χώρας δεν πρόκειται να σας μιλήσει για μια μικρή «λεπτομέρεια» αυτής της κατάρρευσης: Το χρέος της Ελλάδας δεν είναι ιδιωτικό. Δημόσιο είναι. Κι ας τιμωρείται από την έναρξη της κρίσης ο ιδιωτικός τομέας. Ανεργία, κλειστά μαγαζιά, κουτσουρεμένοι μισθοί, φτώχεια… Κι όμως, άλλοι τα φάγανε και όχι οι απλοί πολίτες, ακόμη κι αν αγόραζαν, με δανεικά από τις Τράπεζες, πανάκριβα σπίτια, αυτοκίνητα, αξεσουάρ. Δεν τα έκλεβαν, τα πλήρωναν με υπέρογκους τόκους, που είχαν ως αποτέλεσμα τη σκανδαλώδη κερδοφορία των Τραπεζών τα τελευταία χρόνια, όπως κάθε χρόνο αποτυπώνονταν στους ισολογισμούς τους.
Ο Τ. Αράπογλου
Θυμάμαι σαν χθες, σε συνέντευξη Τύπου στη Ρόδο, στο ξενοδοχείο Park, τον τότε πρόεδρο της Εθνικής Τράπεζας Τάκη Αράπογλου. Οκτώβριος 2004, η Ελλάδα έβγαινε από τη διακυβέρνηση Σημίτη, τότε που άλλαξαν τα καταναλωτικά μας πρότυπα, τότε που βάλαμε τα δάνεια, τις «φούσκες» και το Χρηματιστήριο στη ζωή μας. Τότε που επανακαθορίστηκαν οι όροι του life style στην Ελλάδα, τότε που άρχιζε η αρχή του τέλους, αλλά κανένας δεν μας το είπε, κανένα δεν συνέφερε να μας το πει, αφού οι τότε κυβερνήσεις – και κυρίως η κυβέρνηση Σημίτη – πόνταρε στην επίπλαστη ευμάρεια των δανεικών, μαζί με τους επίσης επίπλαστους δείκτες ανάπτυξης της χώρας.
Είχα ρωτήσει τότε τον Αράπογλου, αν μια μικρή οικονομία όπως της Ελλάδας, άντεχε τον ορυμαγδό των καρτών και των δανείων που μας «χάριζαν» με το ζόρι οι Τράπεζες. Μου έδωσε την απολύτως καθησυχαστική απάντηση: «Στην Ελλάδα είμαστε πολύ κάτω του ευρωπαϊκού μέσου όρου, σε ότι αφορά τα τραπεζικά προϊόντα». Η πλήρης απενοχοποίηση της όποιας καταναλωτικής εκτροπής!
Τα όσα ακολούθησαν είναι γνωστά…

Οι ένοχοι

Σήμερα, οι αρχιερείς και υπηρέτες αυτού του συστήματος που καθημερινά βουλιάζει στα σκάνδαλα (λίστα Λαγκάρντ, ΕΟΤ, είναι μόνο της τρέχουσας επικαιρότητας) και βουλιάζει όλο και πιο βαθιά τη χώρα, έχουν το θράσος να εγκαλούν και να ενοχοποιούν τους πολίτες για το κατάντημά της, για να αποποιηθούν μέσω αυτής της… παγκάλειας επιχειρηματολογίας, τις δικές τους ευθύνες.
Γι αυτό σας λέω… Μη… μασάτε και μην ενδίδετε στην προσπάθεια χειραγώγησής σας, που σκοπό έχει να σωθεί το σαρκίον των πραγματικά υπευθύνων.
Κι εσείς κυρίες μου κρατήστε χωρίς ενοχές τη Louis Vuitton σας. Εσείς τουλάχιστον δεν την κλέψατε! Την πληρώσατε ένα σκασμό λεφτά και με τόκο παρακαλώ…

ΥΓ: Όχι δεν είχα ποτέ Lοuis Vuitton στη συλλογή μου, ούτε την εποχή της καταναλωτικής και χωρίς ενοχές (ελέω Αράπογλου) κραιπάλης. Την βρίσκω πολύ συντηρητική για τα γούστα μου…


Πηγή: RAMNOUSIA

Αντί άλλων ευχών -

Καλά θα ήτανε οι ευχές, πέρα από τη θετική ενέργεια που σίγουρα έχουν, να είχαν και ουσία, αποτέλεσμα…
Με ευχές όμως, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν αλλάζουμε ούτε εμείς, ούτε ο κόσμος, ούτε η καθημερινότητα του καθένα, ούτε η σκληρότητα και η αδικία…
Με ευχές δεν χορταίνει ο πεινασμένος… δεν γιατρεύεται ο πονεμένος… η ελπίδα πεθαίνει κάθε στιγμή μαζί με την αλήθεια, όσο αυτή μένει στο σκοτάδι…

Η χρονιά που έρχεται, το ξέρουμε καλά, θα είναι ακόμα πιο δύσκολη και άδικη για τους περισσότερους…
η μόνη ίσως απάντηση είναι η αλληλεγγύη και η κοινή μας προσπάθεια ν αλλάξουμε τα πάντα στον κόσμο που θ' αφήσουμε στα παιδιά μας, στον κόσμο που «δανειστήκαμε» από τα παιδιά μας…

Η αλλαγή αυτή, που όλοι μοιάζει να λαχταράνε, για να είναι αληθινή και ουσιαστική χρειάζεται να πραγματοποιηθεί στη ρίζα, εκεί που γεννιούνται όλα όσα μας πονάνε, όλα όσα μας αδικούν, στη βάση των αξιών μας

Μόνο στην ενότητα των πάντων και στην πραγματική γνώση του κόσμου μας κατοικεί η αλήθεια και η ουσία που όλοι υποτίθεται αναζητούμε…

Άνοιξε λοιπόν τα μάτια όσο περισσότερο αντέχεις και γίνε εσύ το φως, το φως που δεν φοβάται τα σκοτάδια…

Κάνε την καρδιά μια μεγάλη αγκαλιά που μέσα της να χωράει όλος ο κόσμος, όλος όμως… όλοι ένα είμαστε, κι όλα ένα είναι

Μονάχα ένα μην κάνεις, το να μείνεις, άλλη μια φορά ίσως, σε κούφιες ευχές και άδεια λόγια που μόνο θόρυβο κάνουν…


Πηγή:  RAMNOUSIA

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Στο βασίλειο της κατανάλωσης και της λιτότητας – και πώς να ξεφύγουμε από αυτό

Tο buen vivir των Λατινοαμερικάνων του Ιμάνουελ Βαλερστάιν.

μετάφραση: Πεδάνιος Αναζαρβέας

Παντού, σε όλο τον κόσμο, η πολιτική της λιτότητας είναι πρώτη πρώτη στην ατζέντα. Για την ακρίβεια, φαίνεται ότι, προς το παρόν, υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις: η Κίνα, η Βραζιλία, οι χώρες του Κόλπου, ίσως και κάποιες ακόμα. Αλλά αποτελούν εξαιρέσεις στην πολιτική της λιτότητας που διαπερνά σήμερα πέρα ως πέρα το παγκόσμιο σύστημα. Εν μέρει, η πολιτική αυτή είναι εντελώς κατασκευασμένη. Και εν μέρει αντανακλά ένα πραγματικό οικονομικό πρόβλημα....

Πώς έχει το πράγμα;

Από τη μια, η απίστευτη σπατάλη του καπιταλιστικού συστήματος έχει οδηγήσει σε μια κατάσταση όπου το παγκόσμιο σύστημα απειλείται από την αδυναμία του να διατηρήσει συνολικά την κατανάλωση στο σημερινό επίπεδο — ιδίως αν σκεφτούμε ότι το απόλυτο επίπεδο κατανάλωσης αυξάνεται συνεχώς. Εξαντλούμε βασικούς πόρους για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους, δεδομένου ότι ο καταναλωτισμός αποτέλεσε τη βάση των παραγωγικών και κερδοσκοπικών δραστηριοτήτων μας.

Από την άλλη, γνωρίζουμε ότι η παγκόσμια κατανάλωση ήταν εξαιρετικά άνιση, τόσο μεταξύ των χωρών όσο και στο εσωτερικό των χωρών. Επιπλέον, σήμερα, το χάσμα μεταξύ των ευνοημένων και των χαμένων μεγαλώνει διαρκώς, πράγμα που συνιστά τη βασική πόλωση του παγκόσμιου συστήματός, όχι μόνο από οικονομική αλλά και από πολιτική και πολιτισμική άποψη.

Κι αυτό δεν είναι πια μυστικό για τους κατοίκους τούτου του πλανήτη.

Η κλιματική αλλαγή και οι συνέπειές της, οι ελλείψεις τροφίμων και νερού και οι συνέπειές τους είναι ορατές σε ολοένα και περισσότερους ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους έχουν αρχίσει να ζητούν μια αλλαγή στις πολιτισμικές αξίες: να ξεφύγουμε από τον καταναλωτισμό.

Οι πολιτικές συνέπειες της κατάστασης δημιουργούν σοβαρή ανησυχία σε ορισμένους από τους μεγαλύτερους καπιταλιστές, οι οποίοι συνειδητοποιούν ότι πλέον αμφισβητείται σοβαρά η πολιτική ισχύς και θέση τους, και, ως εκ τούτου, δεν θα μπορούν πλέον να διαχειρίζονται τους πόρους και τα κονδύλια. Η εφαρμοζόμενη πολιτική της λιτότητας αποτελεί μια έσχατη προσπάθεια να συγκρατηθεί η παλίρροια που προξενεί η διαρθρωτική κρίση του παγκόσμιου συστήματος.

Η λιτότητα επιβάλλεται σήμερα εις βάρος των οικονομικά ασθενέστερων, σε όλο τον πλανήτη. Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να σώσουν τον εαυτό τους από την προοπτική της πτώχευσης και να προστατεύσουν τις μεγα-εταιρείες (κυρίως, αλλά όχι μόνο, τις μεγα-τράπεζες) από το τίμημα που πρέπει να καταβάλουν (απώλεια εσόδων) για τις βλακώδεις αποφάσεις και τις αυτοκτονικές επιλογές τους. Και προσπαθούν να το κάνουν, κατ’ ουσίαν, συρρικνώνοντας (αν όχι εξαλείφοντας πλήρως) το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας, το οποίο φτιάχτηκε, στη διάρκεια των χρόνων, για να προστατεύσει όσους μένουν άνεργοι, αρρωσταίνουν, τους κατάσχουν το σπίτι ή αντιμετωπίζουν κάποιο άλλο από τα προβλήματα που πλήττουν σταθερά τους ανθρώπους και τις οικογένειές τους.

Εκείνοι που επιδιώκουν βραχυπρόθεσμα οφέλη συνεχίζουν να παίζουν στο χρηματιστήριο, διαπραγματευόμενοι συνεχώς και γρήγορα. Αλλά αυτό είναι ένα παιχνίδι που εξαρτάται διαρκώς από την ικανότητά τους να βρίσκουν αγοραστές για τα προϊόντα που πουλάν. Και η πραγματική ζήτηση μειώνεται διαρκώς, τόσο εξαιτίας των περικοπών στο κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας όσο και του μαζικού φόβου ότι θα ακολουθήσουν ακόμα μεγαλύτερες περικοπές.

Οι υπέρμαχοι της λιτότητας μας διαβεβαιώνουν, κάθε τόσο, ότι μόλις περάσαμε τον κάβο ή εν πάση περιπτώσει τον περνάμε όπου να ’ναι, και ότι εισερχόμαστε σε μια νέα εποχή γενικής ευημερίας. Βέβαια, καθώς δεν έχουμε διαβεί αυτό το μυθικό σημείο, οι υποσχέσεις για τη νέα ευημερία γίνονται ολοένα και πιο συγκρατημένες και μετατίθενται διαρκώς σε ένα ολοένα πιο μακρινό μέλλον.

Υπάρχουν, ακόμα, εκείνοι που πιστεύουν στη δυνατότητα μιας σοσιαλδημοκρατικής λύσης: αντί να καταφεύγουμε στη λιτότητα, πρέπει να αυξήσουμε τις κρατικές δαπάνες και να φορολογήσουμε τους πλούσιους. Ακόμα κι αν αυτό καταστεί εφικτό πολιτικά, θα μας μπορέσει να μας δώσει τη μαγική λύση; Οι υπέρμαχοι της λιτότητας αντιτείνουν ένα εύλογο επιχείρημα: Δεν υπάρχουν αρκετοί πόροι στον πλανήτη για να διατηρηθεί το επίπεδο της κατανάλωσης που επιθυμεί ο καθένας, καθώς όλο και περισσότερα άτομα διεκδικούν να έχουν υψηλό επίπεδο κατανάλωσης.

Σ’ αυτό το σημείο, ας δούμε τις εξαιρέσεις για τις οποίες μίλησα στην αρχή. Δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με γεωγραφική μετατόπιση, αλλά με αύξηση των ατόμων που ανήκουν στο επίπεδο της υψηλής κατανάλωσης. Οι χώρες που συνιστούν «εξαιρέσεις», λοιπόν, δεν λύνουν τα οικονομικά διλήμματα, αλλά τα εντείνουν. Και υπάρχουν δύο μόνο δρόμοι που μπορούμε να ακολουθήσουμε, αν θέλουμε να ξεφύγουμε από το πραγματικό δίλημμα που θέτει αυτή η διαρθρωτική κρίση. Ο ένας είναι να δημιουργηθεί ένα μη καπιταλιστικό αυταρχικό παγκόσμιο σύστημα που θα χρησιμοποιεί τη βία και την χειραγώγηση, αντί την «αγορά», για να ρυθμίσει και να αυξήσει τον άνισο παγκόσμιο καταμερισμό της κατανάλωσης βασικών ειδών. Ο άλλος είναι να αλλάξουμε τις πολιτισμικές αξίες μας.

Προκειμένου να επιτευχθεί ένα –έστω εν μέρει– δημοκρατικό και εξισωτικό σύστημα, στο οποίο θα ζούμε, δεν χρειαζόμαστε «ανάπτυξη», αλλά αυτό που στη Λατινική Αμερική ονομάζoυν buen vivir. Αυτό συνεπάγεται το ξεκίνημα μιας διαρκούς ορθολογικής συζήτησης με αντικείμενο πώς όλος ο πλανήτης μπορεί να κατανέμει τους πόρους του πλανήτη, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι δεν είμαστε οι μόνοι που πρέπει να επιβιώσουν, αλλά πρέπει να εξασφαλίσουμε αυτή τη δυνατότητα και για τις μελλοντικές γενιές.

Για ορισμένα τμήματα των πληθυσμών του πλανήτη, αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά τους θα «καταναλώνουν» λιγότερο· για άλλους, ότι θα «καταναλώνουν» περισσότερο. Αλλά, σε ένα τέτοιο σύστημα, θα διαθέτουμε όλοι το «δίχτυ ασφαλείας» για μια ζωή εξασφαλισμένη χάρη στην κοινωνική αλληλεγγύη που το σύστημα θα καθιστά δυνατή.

Τα επόμενα 20-40 χρόνια θα παρακολουθήσουμε μια τεράστια πολιτική μάχη, όχι για την επιβίωση του καπιταλισμού (ο οποίος έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές του ως σύστημα), αλλά για το τι είδους σύστημα θα «επιλέξουμε» συλλογικά να τον αντικαταστήσει: ένα αυταρχικό μοντέλο που θα επιβάλλει τη συνέχιση (και ένταση) της πόλωσης ή ένα μοντέλο περισσότερο δημοκρατικό και ίσο.


To άρθρο δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα του I. Walerstein, στις 15.12.2012, με τίτλο «Austerity –Atwhatcost?»
Πηγή: RAMNOUSIA

Περιβάλλον

Ο καπνός πάνω από την Αθήνα σου δίνει την εντύπωση πως προέρχεται από πυρκαγιά –και όχι από τα τζάκια-, οπότε καμιά ώρα θα ξεσπάσει καμιά πραγματική πυρκαγιά και δεν θα το πάρει κανείς χαμπάρι, με αποτέλεσμα να γίνει όλη η Αθήνα κάρβουνο.
Οι επιστήμονες είναι ανήσυχοι από τη θεαματική αύξηση της λειτουργίας των τζακιών στην Αθήνα και τη μείωση της χρήσης των καλοριφέρ γιατί το ξύλο δεν είναι τόσο οικολογικό όσο το πετρέλαιο.
Η ατμοσφαιρική ρύπανση είχε μειωθεί στην Αθήνα επειδή οι Αθηναίοι δεν έχουν χρήματα για να βάλουν βενζίνη στα αυτοκίνητά τους αλλά αυξάνεται τώρα επειδή οι Αθηναίοι μπορεί να μην έχουν χρήματα για πετρέλαιο αλλά έχουν ακόμα χρήματα για ξύλα.
Παράλληλα, κάποιοι Αθηναίοι έχουν βάλει τζάκι στις μηχανές των αυτοκινήτων τους και τα έχουν μετατρέψει από βενζινοκίνητα σε ξυλοκίνητα.
Ο κίνδυνος για την υγεία των κατοίκων της Αθήνας από τα τζάκια και τις ξυλόσομπες είναι πολύ μεγάλος, οπότε –για να αποφύγουν τον καρκίνο και τις καρδιοπάθειες- θα πρέπει να κάθονται μέσα στα σπίτια τους και να ξυλιάζουν, με την ελπίδα να μην αρπάξουν καμιά πνευμονία.
Τραγική είναι η κατάσταση και για τους άστεγους που κινδυνεύουν και από το κρύο και από την κάπνα, ενώ το μαρτύριό τους γίνεται ακόμα πιο αβάσταχτο γιατί η μυρωδιά του καμένου ξύλου τους σπάει τη μύτη και τους υπενθυμίζει πως -ενώ αυτοί κινδυνεύουν να πάθουν κρυοπαγήματα- οι υπόλοιποι είναι μπροστά στο τζάκι με το φανελάκι.
Βέβαια, οι επιστήμονες επισημαίνουν πως η κάπνα από τα τζάκια επιβαρύνει πολύ περισσότερο τον αέρα μέσα στα διαμερίσματα, οπότε αφήστε το τζάκι να καίει -και να ζεσταίνει το σπίτι σας- και βγείτε στο μπαλκόνι για να προστατεύσετε την υγεία σας.
Σε κάποιες πολυκατοικίες της Αθήνας, οι ένοικοι έχουν κάνει μετατροπές στο καλοριφέρ για να καίει κάρβουνο, και είναι με βάρδιες στο λεβητοστάσιο για να ρίχνουν κάρβουνο με το φτυάρι στον καυστήρα.
Η κυβέρνηση είναι προβληματισμένη από το γεγονός πως η Αθήνα μυρίζει σαν ανθρακωρυχείο –επειδή δεν μπορούν να αναπνεύσουν οι τουρίστες και πλήττεται η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό- και σκέφτεται να επιβάλει φόρο στα ξύλα, στα τζάκια και στις ξυλόσομπες, ενώ υπάρχει ακόμα και η σκέψη να χτιστούν τα τζάκια.
Δεν είναι λίγα τα κυβερνητικά στελέχη που ζητούν να φορολογηθούν και οι θερμοφόρες, ενώ εκφράζονται φόβοι πως οι Αθηναίοι θα το ρίξουν στο αλκοόλ για να ζεσταθούν, οπότε ζητούν να τιμωρείται με ισόβια η προσπάθεια κάθε Αθηναίου να ζεσταθεί με οποιονδήποτε τρόπο εκτός από το πετρέλαιο.
Ανησυχία εκφράζεται και για το τι θα συμβεί το καλοκαίρι, αφού πολλοί Αθηναίοι έχουν θορυβηθεί από τις επερχόμενες μεγάλες αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος -που κάνουν απαγορευτική τη χρήση κλιματιστικού- και έχουν ήδη αρχίσει να παραγγέλνουν παγοκολώνες για να χτίσουν ιγκλού μέσα στο σαλόνι τους.
(Θυμάμαι την ειρωνεία με την οποία είχε αντιμετωπιστεί -μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης- η είδηση πως κάποιοι κάτοικοι της Μόσχας πέθαναν, κυριολεκτικά, από το κρύο μέσα στα διαμερίσματά τους. Τι κι αν πεθάνουν και μερικοί Έλληνες από το κρύο; Σημασία έχει να παραμείνουμε στο ευρώ.)
: Pitsirikos

ΝΕΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Δ Ι Α Κ Η Ρ Υ Ξ Η

Οι υπογράφοντες το παρόν Έλληνες πολίτες  ενωθήκαμε μέσα από την οδύνη και την αγανάκτηση για τον εξευτελισμό της πατρίδας μας, αλλά και από την αγωνία για το μέλλον της δημοκρατίας. Τις ιστορικές τούτες στιγμές το αίτημα για πραγματική δημοκρατία είναι πρώτη προτεραιότητα και ουσιώδης προϋπόθεση για την αποτελεσματική και προς όφελος του λαού αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Ζητούμε πραγματική δημοκρατία με πυρήνα ένα νέο Σύνταγμα της χώρας.

Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, αφού πρώτα οδήγησε  την χώρα στην χρεοκοπία, τώρα αγωνίζεται να διατηρηθεί στην εξουσία παραδίδοντας το μέλλον της χώρας στους δανειστές της. Η χρεοκοπία της χώρας δεν είναι ασφαλώς ζήτημα απλώς οικονομικό. Η κρίση που βιώνουμε σήμερα είναι πρωτίστως πολιτική, διότι η δημοσιονομική κατάρρευση επήλθε ως απότοκος ενός συστήματος χάρη στο οποίο, λίγες οικογένειες, προκειμένου να διατηρήσουν την πολιτική και οικονομική εξουσία, κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα σε μίζες, διορισμούς, εκμαυλισμό και διαφθορά.
Θεμέλιο του πολιτικού συστήματος κάθε πολιτείας είναι το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα του 1975, με όλες τις  αναθεωρήσεις του, εγκαθίδρυσε ένα πολίτευμα «κλειστό», το οποίο φρόντιζε μονάχα για την διατήρηση της εξουσίας των εμπνευστών του και ουδόλως μεριμνούσε για την χρηστή δημοκρατική διακυβέρνηση.
Με βάση το ισχύον σύνταγμα:
1. Τα μέλη της κυβέρνησης και οι βουλευτές έχουν κατοχυρώσει συνταγματικά την προνομιακή μεταχείρισή τους και την ατιμωρησία τους από την δικαιοσύνη έναντι των υπολοίπων πολιτών, δεν προβλέπεται σύστημα δημόσιας λογοδοσίας, ενώ και ο θεσμός του ελέγχου των οικονομικών των κομμάτων της βουλής είναι εντελώς διάτρητος αφού διενεργείται μέσω επιτροπής της βουλής με αποτέλεσμα τα κόμματα ουσιαστικά να ελέγχουν τον εαυτό τους!
2. Οι εκλογές διενεργούνται όποτε κρίνεται σκόπιμο από την κυβέρνηση για μικροκομματικούς καθαρά σκοπούς και όχι σταθερά κάθε τέσσερα χρόνια.
3. Δεν έχουν όλοι οι Έλληνες τα ίδια πολιτικά δικαιώματα, αφού τα κόμματα του κοινοβουλίου εξασφαλίζουν προνομιακή χρηματοδότηση και προβολή, διαπλέκονται με τράπεζες και ΜΜΕ και αποκλείουν κάθε νέα πολιτική κίνηση ανανέωσης της πολιτικής ζωής.
4. Η δικαιοσύνη είναι ακρωτηριασμένη, αφού η ηγεσία της διορίζεται από την κυβέρνηση και ουδέποτε όρθωσε το ανάστημά της.
5. Η έλλειψη χωριστών εκλογών για εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη θεσμών εσωκομματικής δημοκρατίας, οδήγησαν στην ποδηγέτηση της βουλής από την εκάστοτε κυβέρνηση. Δεν υφίσταται διάκριση, αλλά σκόπιμη σύγχυση των εξουσιών.
6. Η απουσία θεσμών άμεσης συμμετοχής των πολιτών στην άσκηση της εξουσίας, όπως λ.χ. η δυνατότητα λαϊκής πρωτοβουλίας για διενέργεια δημοψηφισμάτων, η οποία προβλέπεται στα συντάγματα άλλων – ευνομούμενων – χωρών οδήγησε τον πολίτη στο περιθώριο της πολιτικής ζωής.
Το παραπάνω θεσμικό πλαίσιο οδήγησε στην κατάρρευση και στην ταπείνωση της χώρας και δεν μπορεί να γίνει πλέον ανεκτό. Η χώρα χρειάζεται επειγόντως ευρύτατη συνταγματική αλλαγή, προκειμένου να δοθεί η ώθηση που απαιτείται για να εξέλθει από την βαθιά κρίση. Είναι ανάγκη να πνεύσει νέος άνεμος, να τεθεί ο πολίτης στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής, να καθιερωθεί η διάκριση των εξουσιών, να επιτευχθεί η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, να παύσει η ανισότητα, και να κατοχυρωθούν οι βασικές αρχές της δημοκρατίας.
Οι υπογράφοντες το παρόν Έλληνες πολίτες ζητούμε την θέσπιση ενός νέου Συντάγματος το οποίο θα εγγυάται:
Α.  ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, για την ουσιαστική κατοχύρωση της οποίας είναι απαραίτητη η συνταγματική θέσπιση λαϊκής πρωτοβουλίας για την διενέργεια δημοψηφισμάτων, η καθιέρωση θεσμών δημόσιας λογοδοσίας των αξιωματούχων και η πρόβλεψη -στοιχειωδών έστω- κανόνων εσωκομματικής δημοκρατίας υποχρεωτικής ισχύος.
Β.   ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ, ώστε να μην υπάρχουν Έλληνες «πιο ίσοι από κάποιους άλλους». Επ’ αυτού ζητείται, (1) η κατάργηση των προνομίων και της ποινικής ασυλίας των βουλευτών, (2) η κατάργηση των διαβόητων διατάξεων περί ευθύνης υπουργών και η υπαγωγή των υπουργών στην ανεξάρτητη δικαιοσύνη, (3) η άπαξ ανανεώσιμη θητεία Προέδρου  της Δημοκρατίας, υπουργών και βουλευτών και (4) η κατοχύρωση της ισότητας των πολιτικών κομμάτων.
Γ.   ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΕΞΟΥΣΙΩΝ, η οποία επιτυγχάνεται αποτελεσματικότερα με το πολίτευμα της προεδρικής δημοκρατίας, χωριστές εκλογές για Πρόεδρο (εκτελεστική εξουσία) και Βουλή (νομοθετική εξουσία), εκλογή Προέδρου με σταθερή θητεία και ασυμβίβαστο βουλευτή-υπουργού.
Δ.  ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, με την κατάργηση της διάταξης που προβλέπει διορισμό της ηγεσίας της από την κυβέρνηση και εκλογή της με τρόπο που εξασφαλίζει την ανεξαρτησία της, θέσπιση ανεξάρτητου Συνταγματικού Δικαστηρίου, αναλόγου με τα υψηλού επιπέδου συνταγματικά δικαστήρια της Γερμανίας ή της Ιταλίας και ενίσχυση του θεσμού των ενόρκων.
Ε.   ΤΟΝ ΑΥΣΤΗΡΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΟΣΟΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΗΜΑ αποκλειστικά από την δικαιοσύνη, υπό τον δημόσιο έλεγχο των πολιτών χωρίς την ισχύ οποιουδήποτε απορρήτου.
ΣΤ. ΤΟΝ ΑΥΣΤΗΡΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΜΜΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ, ώστε να μην λειτουργούν ΜΜΕ χωρίς νόμιμη άδεια και να αφαιρείται η άδεια λειτουργίας τους εάν έχουν οφειλές προς το δημόσιο.
Στόχος μας μία δημοκρατία ανθρωπιάς που εγγυάται την εθνική αξιοπρέπεια και διασφαλίζει το μέλλον της Ελλάδας ως ισότιμο μέλος της Ευρώπης των λαών και των πολιτών. Όραμά μας ένα δημοκρατικό πολίτευμα που εμφορείται από αρχές και αξίες.
Καλούμε τους Έλληνες πολίτες οι οποίοι πιστεύουν στα παραπάνω ιδανικά να προσυπογράψουν το παρόν και να αγωνιστούμε όλοι μαζί για την θέσπιση του νέου Συντάγματος της 4ης Ελληνικής Δημοκρατίας.

εξυπνα λογια

κοινοποιηστε.....................

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

ΦΟΡΟΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ

Είναι θαυματουργή αυτή η οικονομική πολιτική που ζούμε. Έχει έναν μαγικό τρόπο να γεννά φόρους. Η αύξηση στην τιμή του πετρελαίου θέρμανσης οδήγησε τον κόσμο να αναζητήσει άλλους τρόπους για να ζεσταθεί. Οι δύο κυριότεροι είχαν να κάνουν με το ηλεκτρικό ρεύμα και τα ξύλα.
Το θέμα του ηλεκτρικού ρεύματος ήταν εύκολο να λυθεί. Θα αυξηθεί η τιμή του. Το θέμα των ξύλων είναι κάπως πιο πολύπλοκο. Δε μπορείς ξαφνικά ν’ ανεβάσεις την τιμή τους. Θα φανεί ακόμη πιο καθαρά ότι σκοπός σου είναι να εξαθλιώσεις τους πολίτες. Οπότε τι κάνεις;
Αρχικά το παίζεις οικολόγος και περιβαλλοντικά ευαίσθητος. Τουτέστιν, βάζεις πλαφόν στα πόσα ξύλα θα κοπούν. Συγκεκριμένα το υπουργείο Περιβάλλοντος, ζητά να μπει πλαφόν στις ποσότητες καυσόξυλων που θα επιτρέπεται να κόβουν οι πολίτες από τα δάση, προκειμένου να προστατευθούν τα δάση. Επίσης, το υπουργείο ζητά να περιοριστούν οι δικαιούχοι υλοτομίας στους μόνιμους κατοίκους ορεινών οικισμών.
Την ίδια στιγμή, βέβαια, το ευαίσθητο για τα δάση υπουργείο Περιβάλλοντος αδιαφορεί εντελώς για ένα ολόκληρο πολύτιμο δάσος στις Σκουριές Χαλκιδικής που δόθηκε ως δώρο για να το καταστρέψουν οι σύγχρονοι χρυσοθήρες. Εντελώς υποκριτική η ευαισθησία, λοιπόν, αλλά ποιος νοιάζεται πια; Δεν είναι και η μόνη.
Επειδή, όμως, δεν έχουν όλοι οι Έλληνες τη δυνατότητα να βγαίνουν στα δάση και να κόβουν ξύλα, αλλά οι περισσότεροι έχουν τη φαεινή ιδέα να τα αγοράζουν, η κυβέρνηση θα φροντίσει να αυξηθεί η τιμή του τόνου βάζοντας έναν διόλου ευκαταφρόνητο φόρο στην τιμή τους. Είναι κοινό μυστικό πλέον, ότι αυτό θα γίνει. Μάλιστα, και αυτός ο φόρος θα έχει μανδύα περιβαλλοντικής ευαισθησίας. Θα είναι φόρος ρύπανσης και αιθαλομίχλης.
Δεν είναι τυχαία τα ρεπορτάζ που έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους σχετικά με το πόσο επιβαρύνεται η ατμόσφαιρα από την καύση των ξύλων, ούτε οι διάφορες φωτογραφίες «αιθαλομίχλης» από πόλεις της περιφέρειας που κάνουν την εμφάνισή τους, ενώ ουσιαστικά πρόκειται για κανονική ομίχλη, όπως λένε οι κάτοικοι των πόλεων αυτών που γνωρίζουν τις καιρικές συνθήκες του τόπου τους.
Τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ επιμένουν, όμως. Όοοοχιιιιι!!! Πρόκειται για φαινόμενο που προέρχεται από την υπερβολική καύση ξύλων. Αυτό τους είπαν να λένε, αυτό λένε. Δεν είναι τυχαία άλλωστε τα δημοσιεύματα με τη νεκρανάσταση μιας είδησης από το Λονδίνο της δεκαετίας του ‘50, σύμφωνα με την οποία «20.000 λονδρέζοι πέθαναν λόγω της αιθαλομίχλης που δημιουργήθηκε από την καύση ξύλων σε τζάκια και ξυλόσομπες».
Το έδαφος πρέπει να στρωθεί επικοινωνιακά ώστε ο φόρος στην τιμή των ξύλων να έρθει όμορφα και ωραία. Τώρα, βέβαια, μην αρχίσετε να αναρωτιέστε με ποιο τρόπο θα μειωθεί η αιθαλομίχλη αν το κράτος πάρει περισσότερους φόρους. Α, μα είναι πολύ απλό. Με τον ίδιο τρόπο που μειώθηκε το νέφος της Αθήνας όταν ο Μάνος επί κυβέρνησης Μητσοτάκη έβαλε 50 δραχμές φόρο στο λίτρο της βενζίνης που υποτίθεται ότι θα πήγαιναν σε μέτρα καταπολέμησης της ατμοσφαιρικής ρύπανσης.
Η λογική είναι απλή. Φόροι υπάρχουν, δικαιολογίες βρίσκονται, κορόιδα να πληρώνουν υπάρχουν, αντίδραση δεν υπάρχει, άρα χώνε φόρους επί φόρων, δεν υπάρχει πρόβλημα. Κι αν κάποτε συνηθίσουμε στο κρύο και δεν έχουμε ανάγκη από ξύλα, ένας φόρος ψύξης – απόψυξης θα ετοιμαστεί στα γρήγορα με κάποια πράξη νομοθετικού περιεχομένου.
ΠΗΓΗ:ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ