Τρίτη 29 Μαΐου 2012

ΠΡΙΝΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Ο ήλιος σύμμαχος της θετικής ψυχολογίας

Μήπως, παρά τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, τις τελευταίες μέρες, νιώθετε ότι αλλάξατε διάθεση και έχετε «πάρει τα πάνω σας»; Αν η απάντηση είναι θετική, αλλά δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη αλλαγή στη ζωή σας, που να σας φτιάχνει τη διάθεση, τότε μάλλον φταίει ο ήλιος!

Αυτή η απλή εξήγηση τεκμηριώνεται επιστημονικά, αφού, συμφωνά με τους ειδικούς, η ηλιακή ακτινοβολία αποτελεί το πιο φυσικό αντικαταθλιπτικό, το οποίο αυξάνει την παραγωγή ενδορφινών και σεροτονίνης, μιας ορμόνης που είναι γνωστή και ως «ορμόνη της ευφορίας»

Η σεροτονίνη είναι ένας νευροδιαβιβαστής που ηρεμεί το σώμα μας, μάς βοηθά να νιώθουμε καλά, να έχουμε αισιοδοξία και διάθεση για ζωή. Έτσι, μια βόλτα στον ήλιο ή μια μέτρια ηλιοθεραπεία (με την κατάλληλη προστασία από την υπεριώδη ακτινοβολία) μπορεί να βελτιώσει την εργασιακή παραγωγικότητα, να λειτουργήσει θεραπευτικά για όσους «έχουν τις μαύρες τους» αλλά και να συμβάλλει στη διατήρηση μιας ήδη καλής διάθεσης.


Πέρα όμως από το να μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα, το ηλιακό φως βοηθά και στο αδυνάτισμα, αφού, και πάλι μέσω της σεροτονίνης, μπορεί να συμβάλλει στην απώλεια λίπους! Όπως είπαμε παραπάνω, η έκθεση στον ήλιο διεγείρει την παραγωγή σεροτονίνης. Η έλλειψη ηλιακού φωτός, από την άλλη πλευρά, μπορεί να ρίξει τα επίπεδα σεροτονίνης τόσο, ώστε να προκαλούνται καταθλιπτικά συμπτώματα και έντονη επιθυμία για υδατάνθρακες, ιδιαίτερα σε επιρρεπή άτομα. Η ακατάσχετη επιθυμία για υδατάνθρακες είναι χαρακτηριστικό σύμπτωμα αρκετών μορφών κατάθλιψης που σχετίζονται με τη σεροτονίνη, αφού τα γεύματα που είναι πλούσια σε υδατάνθρακες ανυψώνουν τα επίπεδα της ορμόνης αυτής.

Όμως, αντίθετα με την έκθεση στον ήλιο, η υπερβολική πρόσληψη υδατανθράκων συμβάλλει στην αύξηση βάρους και τοπικού λίπους, ενώ αποτελεί αιτία για μια σειρά άλλων παθήσεων, όπως ο διαβήτης. Αντί, λοιπόν, να καταφύγετε σε ένα γλυκό σνακ ή μια μερίδα τηγανητές πατάτες, για να σας «φτιάξουν» τη διάθεση, βγείτε έξω, περπατήστε, κολυμπήστε, χαρείτε τον ήλιο (πάντα με αντηλιακό και καπέλο!), που βγήκε επιτελούς για τα καλά, συνδυάζοντας τη σωματική και την ψυχική ευεξία που προσφέρουν οι μέτριες «δόσεις» του ηλιακού φωτός.

Μαργαρίτα Μπρίγκου

Γράφει ο Γιάννης Βαρουφάκης,

 
Σε ένα ακόμα άρθρο αναφοράς για το περιοδικό «HOT DOC» που κυκλοφόρησε στα περίπτερα, ο γνωστός καθηγητής Γιάννης Βαρουφάκης εξαπολύει μύδρους εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη διαχείριση ή μάλλον για την τροφοδότηση της κρίσης μέσω ακατανόητων αποφάσεων. Το παράδειγμα της Ισπανίας είναι συγκλονιστικό, πως μια χώρα απολύτως «ισοσκελισμένη και κερδοφόρα», την οδήγησαν οι γελοίες πολιτικές αποφάσεις και οι «αγορές» στο χείλος της καταστροφής…
Του Γιάννη Βαρουφάκη
Καλά εμείς. Έστω ότι είμαστε φοροφυγάδες, διεφθαρμένοι, τεμπέληδες, ελλειμματικοί από την κούνια, Ελληνάρες που απαιτούμε να ζούμε από τον ιδρώτα των λαών που παράγουν. Οι Ισπανοί όμως; Εκείνοι τι φταίνε;
- Η Ισπανία δεν είχε πλεονασματικό προϋπολογισμό λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση;
- Η Ισπανία δεν είχε χρέος κατά πολύ χαμηλότερο της Γερμανίας λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση;
- Η Ισπανία δεν ήταν εκείνη που πέτυχε να κάνει τους μόνους πλεονασματικούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Ιστορίας, αφήνοντας πίσω τους μια Μπαρτσελόνα χάρμα ιδέσθαι;
- Η Ισπανία δεν ήταν εκείνη που, με παράδειγμα τη Ζάρα, απέδειξε ότι η Ευρώπη μπορεί να παράγει προϊόντα υφαντουργίας χωρίς να χρειάζεται να μεταφέρει τις θέσεις εργασίας στην Άπω Ανατολή;
- Η Ισπανία δεν προσέφερε στη Volkswagen τα πιο επικερδή εργοστάσιά της στην Ευρώπη (εκείνα της Seat);
Κι όμως, η χώρα αυτή βρίσκεται σήμερα στην ίδια μαύρη τρύπα με εμάς. Πώς είναι κάτι τέτοιο ...
δυνατόν, αν η κρίση οφείλεται σε κακοδαιμονίες που, δίχως αμφιβολία, χαρακτηρίζουν την Ελλάδα αλλά σε καμία των περιπτώσεων την Ισπανία;
Για μια στιγμή ας ξεχάσουμε τα δικά μας και ας αναλογιστούμε το δράμα που εκτυλίσσεται στην Ισπανία (όχι μόνο από αλληλεγγύη προς τον συμπαθή λαό της δυτικής Μεσογείου, αλλά γιατί έτσι θα καταλάβουμε καλύτερα τι μας συμβαίνει κι εμάς τώρα, αυτή τη στιγμή):
Από πέρσι το καλοκαίρι, οι ζημίες των ανόητων ισπανικών ιδιωτικών τραπεζών (που προκλήθηκαν από τζόγο στην αγορά ακινήτων) έχουν μεταφερθεί στους ώμους του ισπανικού δημοσίου, με αποτέλεσμα την ουσιαστική εκπαραθύρωση του τελευταίου από τις «αγορές».
Για να μην αναγκαστεί η EE να παραδεχθεί ότι η Ισπανία είναι η τέταρτη χώρα που «καταπίπτει», αποφασίστηκε η εξής παρανοϊκή «λύση»:
1: Η ΕΚΤ θα δέχεται ό,τι παλιόχαρτο της φέρνουν οι ισπανικές τράπεζες ως «εχέγγυο» και έτσι θα τις δανείσει πάνω από 300 δις με επιτόκιο 1%.
2: Επειδή αυτά τα χρήματα αποτελούν δανεικά, και με τα δανεικά δεν αποφεύγεται μια πτώχευση (παρά μόνο αναβάλλεται), το ισπανικό κράτος θα δανειστεί κι άλλα χρήματα (από το EFSF) με επιτόκιο περί το 4% για να τα χαρίσει στις τράπεζες (στο πλαίσιο της επανακεφαλαιοποίησης) – χωρίς βέβαια να λάβει κοινές μετοχές (κάτι που αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των κανόνων του… καπιταλισμού).
3: Λόγω όμως του 2, το ισπανικό κράτος σπρώχνεται βαθύτερα στην πτώχευση. Για να μην βουλιάξει άμεσα, σκέφτηκαν το εξής σοφό: Οι τράπεζες, την ίδια ώρα που θα παίρνουν δανεικά (κι αγύριστα) από το ισπανικό κράτος, θα του δανείζουν με επιτόκια 6% μέρος των δανεικών που παίρνουν από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1%.
Κατανοείτε τι σημαίνουν τα παραπάνω;
Οι πτωχευμένες τράπεζες πρώτα μετέφεραν τις ζημίες τους στο ισπανικό κράτος, οδηγώντας το στην πτώχευση, κατόπιν εξασφάλισαν τόνους δανείων από την ΕΚΤ (με επιτόκιο 1%), μετά δάνεισαν ένα μέρος αυτών των χρημάτων στο… ισπανικό δημόσιο (με επιτόκιο 6%) και, παράλληλα, δανείζονται από το ισπανικό δημόσιο κι άλλα χρήμα τα οποία ο Ισπανός φορολογούμενος δανείζεται από το EFSF.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο απαράβατος όρος για να επιτραπεί στην Ισπανία αυτή η «λύση» είναι η επιβολή λιτότητας, που θα συρρικνώσει κι άλλο το εθνικό εισόδημα, από το οποίο το κράτος θα πρέπει να αντλήσει τους φόρους που απαιτούνται για την αποπληρωμή όλων αυτών των δανείων που έχει φορτωθεί ο ισπανικός λαός εκ μέρους των τραπεζιτών.
Όταν, λοιπόν, ευρωπαίοι συνάδελφοι, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, δακτυλοδείχνουν την Ελλάδα επειδή τόλμησε να πει όχι στο ευρωπαϊκό «σχέδιο» καταπολέμησης της κρίσης, τους απαντώ χωρίς περιστροφές: Θα παραδεχθώ ό,τι θέλετε, αλλά μόνο όταν μου εξηγήσετε, στη βάση του Ορθού Λόγου, «τι στο διάβολο κάνετε στην Ισπανία;».

Το απεχθές χρέος

Καταρχήν θα πρέπει να κατανοήσουμε το μέγεθος του προβλήματος και για αυτό θα δανειστώ τα μαθηματικά συναδέλφων.

· Για τα δέκα εκατομμύρια Ελλήνων στην Ελλάδα το χρέος, των περίπου 350 δις, αντιστοιχεί σε τριάνταπέντε χιλιάδες (35000 €) στον καθένα μας ή 175000 για μία οικογένεια με δύο παιδιά και έναν παππού, όσο κοστίζει περίπου ένα μέσο διαμέρισμα100 μ2. Αυτό σημαίνει ότι για να ξεπληρώσουμε θα πρέπει όλοι να πουλήσουμε τα σπίτια μας [1].

· Εάν θεωρήσουμε μία καλή τιμή 3000 € ανά στρέμμα γης καλλιεργήσιμης ή άγονης τότε θα πρέπει να πουλήσουμε 117000 τετραγωνικά χιλιόμετρα όταν όλη η Ελλάδα είναι 130000 περίπου [2].

· Με τιμή χρυσού 1400 $ ανά ουγγιά θα χρειαστούμε 11000 τόνους χρυσού, που υπερβαίνουν όλα τα γνωστά και πιθανά αποθέματα χρυσού στην Ελλάδα.

Το ερώτημα που τίθεται είναι πως δημιουργήθηκε ένα τόσο υπέρογκο χρέος τη στιγμή που τα κλεμμένα και οι μίζες δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν τα 10 δις €.


Για να απαντήσω στο ερώτημα αυτό έκανα έναν απλό λογαριασμό. Ένα ομόλογο του 1985 αξίας ενός δις για 25 έτη με επιτόκιο 17,5% στο τέλος του 2010 θα χρειαζόταν 56 δις για την εξόφληση του [3]. Έχει εκδώσει ο Ανδρέας παρόμοια ομόλογα [4].

Το επιτόκιο 17,5% ακόμη και εάν αντιπροσώπευε την αξία του χρήματος το1985 είναι υπερβολικό για τα επόμενα χρόνια. Εκτός του ότι είναι τοκογλυφικό υπό οιεσδήποτε συνθήκες, σύμφωνα με τον Σόλωνα ένα επιτόκιο μεγαλύτερο του 6% είναι σίγουρο ότι οδηγεί τον δανειολήπτη σε κατάρρευση και το είχε απαγορεύσει [5].

Εάν θεωρήσουμε ότι μετά το 1985 το επιτόκιο πέφτει κατά 1% ετησίως μέχρι το 4,5%, που θεωρείται λογικό, τότε το ίδιο ομόλογο του 1 δις το 1985 θα χρειαζόταν μόνο 6,9 δις για την εξόφληση του το 2010. Τα υπόλοιπα μέχρι τα 56 δις που απαιτεί το επιτόκιο του 17,5% είναι καθαρή τοκογλυφία που είναι άδικο να το πληρώσει ο Ελληνικός λαός.

Η διαφορά είναι όσα ψάχνουν να βρουν τώρα ξεπουλώντας δημόσια περιουσία, αν και η γλωσσική τους ξεδιάντροπη αλλοίωση μιλάει για αξιοποίηση. Χωρίς αμφιβολία το χρέος αυτό δεν αποτελεί το κόστος όσων φάγαμε μαζί με τον Πάγκαλο, διατηρουμένης της αναλογίας της μερίδας του λέοντος και ακόμη δεν αντιστοιχεί σε πραγματικό χρήμα που μπήκε στη χώρα. Είναι πλασματικό, καθαρά λογιστικό χρέος, που δεν αντιπροσωπεύει τίποτε περισσότερο από αριθμούς καταχωρημένους σε χαρτιά τα οποία μας καλούν να εξοφλήσουμε με εμπράγματες αξίες.

Επιπλέον σύμφωνα με απόφαση του ΟΗΕ ένα χρέος θεωρείται απεχθές και ο λαός ενός κράτους δεν υποχρεούται να το πληρώσει όταν συντρέχουν τρεις όροι [6], [7]:

· Έγινε εν αγνοία του λαού.
(Μέχρι πρότινος έλεγαν ότι λεφτά υπάρχουν)

· Δεν χρησιμοποιήθηκε για την ανάπτυξη της χώρας αλλά σπαταλήθηκε προς όφελος των κρατούντων που το συνήψαν.
(Τα χρησιμοποίησαν για να μείνουν στην εξουσία)

· Οι δανειστές γνώριζαν την κατάσταση της χώρας.
(Οι ίδιοι μαγείρευαν τα δεδομένα για λογαριασμό των δικών μας φαύλων)

Προφανώς και οι τρείς αυτοί όροι πληρούνται στην περίπτωση της Ελλάδος και η άρνηση της σημερινής κυβέρνησης για παύση πληρωμών και αναδιαπραγμάτευση του χρέους δηλώνει συνεργεία στη δημιουργία του και συνιστά προκλητική υπεράσπιση των συμφερόντων των δανειστών έναντι των Ελλήνων πολιτών σε βαθμό προδοσίας.


Να φανταστεί κανείς ότι χώρες σαν τον Ισημερινό έχουν κάνει χρήση των ευεργετικών διατάξεων του ψηφίσματος του ΟΗΕ, το έκανε και ο Ιωάννης Μεταξάς [7], αλλά ακόμη και οι ΗΠΑ, ένα χρόνο πριν την επέμβαση στο Ιράκ, όταν αναγνώρισαν ως απεχθές το χρέος
που δημιούργησε ο Σαντάμ και απάλλαξαν με τον τρόπο αυτό την μετέπειτα, διορισμένη από αυτούς, κυβέρνηση του Ιράκ [6].

Αυτοί οι συλλογισμοί είναι η δική μου συμβολή στη δεξαμενή σκέψης και προτείνονται δύο πράγματα, αφενός να ανοίξουν οι λογαριασμοί του κράτους ώστε να φανεί το εύρος της τοκογλυφίας και αφετέρου να φύγει η διαχείριση των Ελληνικών πραγμάτων από τα χέρια όλων όσων είναι συνυπεύθυνοι ή συνεχιστές της νοοτροπίας που δημιούργησε το χρέος.


Ηλίας Σταμπολιάδης
Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Μπιτσάκης: Κυβέρνηση και κοινή δράση της Αριστεράς

Με νέο άρθρο - παρέμβαση στην εφημερίδα "Δρόμος", το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, Ευτ. Μπιτσάκης, μιλά για την ανάγκη να υπάρξει μια Κυβέρνηση της Αριστεράς, η οποία θα δώσει απαντήσεις στις επιθέσεις των δανειστών και του κεφαλαίου, ενώ καλεί τον κόσμο να υπερψηφίσει μια τέτοια προοπτική.
Διαβάστε αναλυτικά:
Το «αόρατο χέρι της Αγοράς», οδηγημένο από τα δόγματα του «νεοφιλελευθερισμού», προκάλεσε τη σημερινή παγκόσμια κρίση. Η Ελλάδα ήταν ένας από τους «αδύναμους κρίκους». Εντούτοις, η κρίση ήταν δυνατόν να αντιμετωπιστεί με αξιοποίηση εγχώριων πηγών. (Βλ. σχετικό άρθρο μου, Ουτοπία, τ. 95, 2011). Αλλά ο Παπανδρέου, οι συν αυτώ και οι μετά απ’ αυτόν, δεν θέλησαν: παρέδωσαν αμαχητί τη χώρα στα όρνεα του ΔΝΤ. Αναίσθητοι, θρασείς και ανήθικοι, τολμούν τώρα να ισχυρίζονται ότι θα σώσουν την Ελλάδα! Απειλούν και υβρίζουν. Την ίδια στιγμή επιχειρούν να ανασυγκροτήσουν το αστικό μπλοκ εξουσίας: την υποτελειακή Δεξιά! Μιλάν για τέλος της «μεταπολίτευσης».
Άλλη διαστροφή εννοιών: Κανένα τέλος και καμιά μεταπολίτευση. Πρόκειται για τη χρεοκοπία της χώρας, και την αντίστοιχη χρεοκοπία των αστικών κομμάτων: Οικονομική κρίση, κρίση εξουσίας, άνοδος της Αριστεράς. Αφύπνιση και κίνηση του λαϊκού παράγοντα. Μιλούσαμε για εργασιακό μεσαίωνα. Αλλά τον Μεσαίωνα υπήρχε σχετική σιγουριά: συντεχνίες, κοινοτική γη, αγρότες ελεύθεροι παραγωγοί. Ο Μεσαίωνας προετοίμασε την Αναγέννηση και μ’ αυτή, την προλεταριοποίηση των αγροτικών πληθυσμών. Και σήμερα; Κατακτήσεις αιώνων πρέπει να ακυρωθούν. Ειδικά σε μας: Οι Έλληνες πρέπει να μετατραπούν σε εξουθενωμένο, ταπεινωμένο, ανέστιο λαό, με σκυμμένο κεφάλι.
Υπάρχει ελπίδα; Η μόνη δύναμη η οποία μπορεί να αγωνιστεί για έξοδο από την κρίση και για την προοδευτική ανασυγκρότηση της χώρας είναι η Αριστερά. Ποιά Αριστερά; Και με ποιό πρόγραμμα; Με ποιά διαλεκτική της στρατηγικής και της ταχτικής;
Το ΚΚΕ συνεχίζει το μοναχικό του δρόμο. Ο πολυφασικός ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασε τη νεκρή πλέον ιδεολογία του Ευρωκομμουνισμού, αλλά δεν έχει επεξεργαστεί μια συγκεκριμένη στρατηγική απέναντι στην Ευρώπη του Κεφαλαίου. Η έννοια «Ευρώπη των Λαών» είναι ψευδοέννοια: δεν επιστρέφει στη γη του συγκεκριμένου. Ως προς την «εξωκοινοβουλευτική» Αριστερά: Κράτησε την ταξική της όραση αυτά τα χρόνια της καταστροφής. Μετέχει στους κοινωνικούς αγώνες. Όμως, δεν κατόρθωσε να υπερβεί τις καταγωγικές αγκυλώσεις της.
Λοιπόν; «Ενότητα μέσα στη διαφορά» (Λένιν). Η σημερινή κρίση αποτελεί μια ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά. Αλλά, πολυδιασπασμένη, θα βρει τη δύναμη να υπερβεί τον σημερινό εαυτό της; Η δική μας Αριστερά καταφέρνει να κερδίζει τις μάχες και να χάνει τον πόλεμο: 1944,1974. Και σήμερα; Το ΚΚΕ, χωρίς στρατηγική, χωρίς πολιτική συμμαχιών, μόνο, άσπιλο και αμόλυντο, ονειρεύεται ένα άλμα στο κενό: από το σήμερα, στη λαϊκή οικονομία και εξουσία. Επανάσταση, λοιπόν, χωρίς συμμάχους, με στόχο δύο ψευδοέννοιες: λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία. Φυσικά ακούγεται και η λέξη σοσιαλισμός, αλλά κάτι, σαν «τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε»!
Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει μια ενωτική πολιτική χωρίς επεξεργασμένη στρατηγική και χωρίς μια ριζική τομή από τη σοσιαλδημοκρατική παράδοση. Η ανένδοτη στάση της «εξωκοινοβουλευτικής» Αριστεράς είναι άξια σεβασμού, αλλά επικαλούμενη συνεχώς την «ανατροπή, την επανάσταση και την κομμουνιστική απελευθέρωση» δεν κάνει πολιτική. Δεν γίνεται δημιουργός γεγονότων. Δεν συμβάλλει στο ξεπέρασμα του σημερινού κατακερματισμού.
Λοιπόν; Ας θυμηθούμε τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Γκράμσι, τη θεωρητική και πρακτική παράδοση της οργανικής συσχέτισης της στρατηγικής με την τακτική: επιμονή στο συγκεκριμένο στρατηγικό στόχο (στην περίπτωση μας, στον σοσιαλισμό) και ευλυγισία στην κοινή δράση, στις ουσιαστικότερες συγκλίσεις, στην κατάκτηση της οργανικής ενότητας της Αριστεράς, η οποία δεν θα αποκλείει την ποιοτική πολυμορφία. Τι έλεγε ο Λένιν: Συνεργαστείτε σε ένα, σε δύο, σε τρία σημεία. Συνεργαστείτε μ’ αυτούς που θα σας εγκαταλείψουν στην πορεία. Συνεργαστείτε με τους ρεφορμιστές. Συνεργασίες στις «κορυφές», σε αντιστοιχία με την κίνηση των μαζών.

Ακόμα: Ας θυμηθούμε τις γκραμσιανές έννοιες της πολιτικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής και ηθικής ηγεμονίας ή το κλασικό απόφθεγμα: χωρίς επαναστατική θεωρία η επαναστατική πράξη είναι τυφλή. Τί κάνουμε λοιπόν; Πρώτος, άμεσος, και δυνάμει εφικτός στόχος: Μέτρα για να αποφύγουμε τη μαζική πείνα και την εξαθλίωση. Καταγγελία της δανειακής σύμβασης. Στάση πληρωμών. Εκδίωξη της Τρόικας. Ποιος όμως θα τα κάνει αυτά; Μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Το σύνθημα είναι καλό και απέδωσε προ ημερών. Όμως: Το υπηρετικό προσωπικό της αστικής τάξης είχε βρει προσωρινή λύση και τώρα προετοιμάζει τη δεξιά – υποτελειακή ανασυγκρότηση του. Λένε: Αν δεν σκύψουμε το κεφάλι, «θα μας διώξουν». Θα μας διώξουν; Το πρόβλημα δεν είναι η Ελλάδα. Η «Ευρώπη» είναι το πρόβλημα. Συνεπώς: Σήμερα, το ελάχιστο εφικτό, δηλαδή η κοινή δράση της Αριστεράς να αποτελέσει ισχυρό ανάχωμα στην καταστροφική πολιτική των κομμάτων της υποτέλειας.
Σταματάμε στο ελάχιστο; Προφανώς όχι! Την ίδια στιγμή επιχειρούμε την οργανωτική, ιδεολογική και πολιτική ανασυγκρότηση της Αριστεράς, ώστε, μαζί με την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, να διεκδικήσει ρεαλιστικά την εξουσία. Εξουσία μέσα ή έξω από την Ε.Ε.; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Ούτε οι «ευρωπαϊστές», ούτε οι αντίθετοι, έχουν επί του παρόντος, επιστημονικά και πολιτικά συγκεκριμένη απάντηση. Ας αφήσουν λοιπόν οι καθοδηγητές μας τις κλειστές συναντήσεις και την ανταλλαγή επιστολών, και ας ξεκινήσουν έναν ανοιχτό διάλογο μπροστά στο λαό και με το λαό, γι’ αυτόν τον ενδιάμεσο στόχο.
Δηλαδή: Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης της τεχνολογίας και της οικονομίας, είναι η οικονομία μας βιώσιμη έξω από την Ε.Ε.;
Γενικότερα: με τη διάλυση της Ε.Ε. του Κεφαλαίου, επιστρέφουμε στην ιστορικά ξεπερασμένη μορφή του ‘Εθνους-Κράτους;
Μήπως λοιπόν η Αριστερά πρέπει να θέσει έναν ευρύτερο στόχο, σύμφωνο με το κλασικό: «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε»;
Μήπως η ανάπτυξη και ο συντονισμός του εργατικού και του κομμουνιστικού ευρωπαϊκού κινήματος πρέπει να θέσει ως στρα¬τηγικό σχέδιο τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ευρώπης;
Τούτη τη στιγμή: Κοινή δράση, ανοιχτό διάλογο, θεωρητική και οργανωτική σύγκλιση των δυνάμεων της Αριστεράς με στόχο την ανασυγκρότηση της οικονομίας μέσα από μια ενιαία επαναστατική διαδικασία με τελικό στόχο τον σοσιαλισμό. Ας είμαστε προσγειωμένοι: Η κρίση δεν οδηγεί νομοτελειακά στην επανάσταση. Στη χώρα μας έχει ήδη αναπτυχθεί ένας αντιδραστικός εθνικισμός, ένας τυφλός ρατσισμός και ένα ρεύμα νεοναζιστικό. Πώς θα αντιπαλέψουμε αυτές τις τάσεις; Έχοντας ως βασική αρχή έναν υγιή διεθνικό πατριωτισμό. Η Αριστερά, εξ ορισμού πατριωτική, δεν μπόρεσε σε κρίσιμες στιγμές να συνδυάσει διαλεκτικά το ταξικό με το εθνικό. Στην κατοχή, το εθνικό επικάλυψε το ταξικό. Σήμερα πολλοί μιλούν για νέα κατοχή και για νέο ΕΑΜ.
Αλλά η βασική, θεμελιακή αντίθεση σήμερα είναι η αντίθεση εργασίας και κεφαλαίου. Το εθνικό αναδύεται ως παράγωγη αντίθεση, εξαιτίας της υποτελειακής και προδοτικής πολιτικής των αστών. Ας μην υποτιμήσουμε συνεπώς το εθνικό. Ας μην αφήσουμε τον πατριωτισμό, λάφυρο στην αντιδραστική ιδεολογία: Ο Παπαδήμος χτες και ίσως ο Σαμαράς αύριο, δεν δρουν «ως εντολοδόχοι των ξένων». Είναι, πριν απ’ όλα, εντολοδόχοι της εγχώριας αστικής τάξης. Οι ξένοι καλούνται κάθε φορά να υπηρετήσουν, μαζί με τα δικά τους, και τα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου το οποίο, αν και «εγχώριο», δεν έχει ούτε πατρίδα, ούτε πατριωτισμό, ούτε ηθική.
Και στην 17η Ιουνίου; Ούτε αποχή, ούτε λευκό. Κριτική, αγωνιστική ψήφο στην Αριστερά. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί.

Bloomberg: "Το Μνημόνιο δεν σώζει τους Έλληνες, σώζει τους Γερμανούς!"

Τα πακέτα διάσωσης που χορηγούνται στην Ελλάδα και εξασφαλίζονται μέσω των Μνημονίων, δεν σώζουν τους Έλληνες, αλλά τους Γερμανούς φορολογούμενους και τις γερμανικές τράπεζες.

Αυτό υποστηρίζουν στο Bloomberg View οι συντάκτες του γνωστού οικονομικού πρακτορείου, έπειτα από ενδελεχή μελέτη των κινήσεων κεφαλαίων στην Ευρώπη και τους ισολογισμών των κεντρικών τραπεζών.

Όπως εξηγούν, όταν η ΕΕ και η ΕΚΤ έσπευσαν να διασώσουν τις χώρες σε κρίση, έδωσαν στις γερμανικές τράπεζες τη δυνατότητα να πάρουν πίσω τα λεφτά τους.

Στην ελληνική περίπτωση, οι γερμανικές τράπεζες ήταν το μέσο διευκόλυνσης της χώρας, καθώς διέθεσαν τεράστια ποσά και έτσι απέκτησαν, τα χρόνια πριν από την κρίση, τεράστια έκθεση στις χώρες της περιφέρειας της ζώνης του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος.

Ουσιαστικά, διέσωσαν τις γερμανικές τράπεζες και τους φορολογούμενους, οι οποίοι, αν δεν αποπληρώνονταν τα δάνεια, θα έπρεπε να στηρίξουν αυτές τις τράπεζες.

Σε αντίθεση με μεγάλο μέρος της βοήθειας προς την Ελλάδα, η στήριξη στις γερμανικές τράπεζες προσφέρθηκε αυτόματα, ως μια λειτουργία της δομής της νομισματικής ένωσης.

Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (ΤΔΔ), μέχρι το Δεκέμβριο του 2009 η έκθεση των τραπεζών στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία, στην Ιταλία, στην Πορτογαλία και στην Ισπανία έφτανε στα 704 δισ. δολάρια. Ποσό κατά πολύ μεγαλύτερο από το συνολικό άθροισμα των κεφαλαίων τους.

Στην πραγματικότητα, δάνεισαν πολύ περισσότερα από όσα μπορούσαν να αντέξουν.

Όταν λοιπόν οι γερμανικές τράπεζες απέσυραν χρήματα από την Ελλάδα, οι άλλες κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης αντιστάθμισαν συλλογικά τις συγκεκριμένες εκροές, με δάνεια προς την Τράπεζα της Ελλάδος.

Τα δάνεια αυτά εγγράφηκαν στον ισολογισμό της Bundesbank, της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας, ως απαιτήσεις στην υπόλοιπη ευρωζώνη. Ο μηχανισμός αυτός, σχεδιασμένος για να κρατά σε ισορροπία τους ισολογισμούς της ευρωζώνης, έκανε πιο εύκολη την απόσυρση των γερμανικών ιδρυμάτων από τις θέσεις τους.

Σε αντίθεση με τις απαιτήσεις των ιδιωτικών τραπεζών, οι απαιτήσεις της Bundesbank ήταν εν μέρει μόνο ευθύνη της Γερμανίας. Αν η Ελλάδα αποκήρυσσε το χρέος της, οι απώλειες θα κατανέμονταν μεταξύ όλων των κρατών - μελών της ευρωζώνης, ανάλογα με τη συμμετοχή τους στην ΕΚΤ. Το μερίδιο της Γερμανίας θα ήταν στο 28%, σημειώνουν οι συντάκτες του Bloomberg.

Στην ουσία, τα τελευταία δύο χρόνια, μεγάλο μέρος του ρίσκου που βρισκόταν στους ισολογισμούς γερμανικών τραπεζών μεταφέρθηκε στους φορολογούμενους όλης της ευρωζώνης.

ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ

Ποιοί υδατάνθρακες βοηθούν στο αδυνάτισμα?



Ε: Έχω ακούσει ότι μερικοί υδατάνθρακες μπορούν να με βοηθήσουν να χάσω βάρος. Αν αυτό αληθεύει, ποια είδη υδατανθράκων πρέπει να προτιμάμε;
A: Ίσως αναφέρεσαι στο ανθεκτικό άμυλο (RS), ένα τύπο φυτικής ίνας που βρίσκεται σε συγκεκριμένα αμυλούχα φαγητά τα οποία έχουν κρυώσει, ενώ πρώτα τα είχες ζεστάνει, όπως και στα μαγειρεμένα φαγητά πχ. όσπρια, αρακάς κλπ. Πρόκειται για το 10% του αμύλου που δεν απορροφάται ούτε χωνεύεται από τον οργανισμό, αλλά αντιστέκεται στη διαδικασία της πέψης και φτάνει ανέπαφο στο παχύ έντερο. Καταναλώνοντας ένα γεύμα με ανθεκτικό άμυλο μπορούμε να κάψουμε κατά 20-25% περισσότερο λίπος, δράση που μπορεί να διαρκέσει όλη την ημέρα. Το άμυλο αυτό δε θα ανεβάσει το σάκχαρο και τα επίπεδα ινσουλίνης τόσο γρήγορα όσο οι υπόλοιποι υδατάνθρακες. Αυτό θα σε αποτρέψει από το να ξαναπεινάσεις γρήγορα μετά το γεύμα σου, συν του ότι το ανθεκτικό άμυλο έχει λιγότερες θερμίδες από άλλους υδατάνθρακες (2 με 3 ανά γραμμάριο, ενώ συνήθως οι θερμίδες κυμαίνονται από 4 ως 9) κι αυτό μπορεί να σε βοηθήσει στη σιλουέτα σου. Το ανθεκτικό άμυλο υπάρχει σε σπόρους, όσπρια (κυρίως φακές και φασόλια) και μη επεξεργασμένα δημητριακά ολικής αλέσεως (βρώμη), στο καλαμπόκι και στο καστανό ρύζι. Επίσης υπάρχει στην ωμή πατάτα και στις πράσινες (άγουρες) μπανάνες. Το ανθεκτικό άμυλο αυξάνεται όταν αφήνεις να κρυώσουν το ρύζι, οι πατάτες και τα ζυμαρικά πριν τα καταναλώσεις. Για να μεγιστοποιήσεις τα οφέλη, στόχευσε στα 15 – 20 γραμμάρια την ημέρα. Μισή κούπα μαγειρεμένων φασολιών ή δύο άγουρες μπανάνες αποδίδουν περίπου 5 γραμμάρια

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Το μνημόνιο έχει στραγγαλίσει την ελληνική οικονομία και την οδηγεί στα όρια του ξαφνικού θανάτου από ασφυξία, καθώς όλες οι επιχειρήσεις, υγιείς και "φούσκες", βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

7 δισ. ευρώ χρωστάει το κράτος στις ιδιωτικές επιχειρήσεις και… ελέω μνημονίου δεν πληρώνει καμία.
Πάει σαφώς καλύτερα στο πολιτικό επίπεδο η χώρα μας μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου. Η παταγώδης κατάρρευση του δικομματισμού ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, σε συνδυασμό με το ενδεχόμενο ανάδειξης του ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτο κόμμα στις νέες εκλογές της 17ης Ιουνίου έχουν προκαλέσει έντονη κινητικότητα σε θετική κατεύθυνση τόσο στην Ευρώπη όσο και στο εξωτερικό. Ξαφνικά, όλοι στην ΕΕ και στην ευρωζώνη ορκίζονται - στα λόγια, φυσικά - στο όνομα της ανάπτυξης. Ακόμη σοβαρότερο, ο σοσιαλιστής Γάλλος πρωθυπουργός, Ζαν - Μαρκ Ερώ, τάχθηκε υπέρ του "άμεσου δανεισμού της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα" σε συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα "Λιμπερασιόν". Άμεσος δανεισμός των κρατών της ΕΕ από την ΕΚΤ θα συνιστούσε ουσιαστικά οριστική λύση του προβλήματος του δημόσιου χρέους στην Ευρώπη.

Στροφή 180 μοιρών και του ΣΕΒ
σημειώθηκε την Τετάρτη σε δύο κορυφαία για τους εργαζόμενους ζητήματα. Ο πρόεδρος των βιομηχάνων πρότεινε αφενός να καταργηθεί η πρόσφατη μείωση κατά 22% των κατώτατων μισθών και αφετέρου να επαναφερθεί η χρονική διάρκεια της μετενέργειας στους 6 μήνες.

Προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ, όσο κυβερνούσε, ισχυριζόταν ότι το Μνημόνιο είναι απολύτως "μη διαπραγματεύσιμο". Τώρα που στις εκλογές το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε όχι μόνο εκτός κυβέρνησης, αλλά βγήκε και τρίτο κόμμα, υφιστάμενο τέτοια εκλογική συντριβή που είναι αμφίβολο αν έχει ποτέ υποστεί άλλο ευρωπαϊκό κόμμα, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ξαφνικά ανακάλυψε ότι υπάρχει δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου! "Τα σημεία που απέρριψε η τρόικα, στη σκληρή και δύσκολη διαπραγμάτευση που είχαμε, τώρα μπορούμε να τα επαναφέρουμε!" απεφάνθη, υποβάλλοντας μάλιστα και έξι σημεία προς επαναδιαπραγμάτευση.

Κατά του δικομματισμού τάχθηκε επίσης το… ΠΑΣΟΚ, τώρα που έπεσε στην τρίτη θέση, προκαλώντας καθολική θυμηδία! "Στήνεται μια ανούσια πόλωση ανάμεσα στην ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν αφορά κανέναν. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι ο δικομματισμός δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις και λύσεις αυτή τη στιγμή στην ελληνική κοινωνία", δήλωσε η εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, Φώφη Γεννηματά, στον ραδιοφωνικό σταθμό Βήμα FM εν μέσω σαρκαστικών σχολίων. Θετική, πάντως, εξέλιξη, αν υπονοεί ότι το ΠΑΣΟΚ είναι πρόθυμο να προσκολληθεί ως κυβερνητικός εταίρος σε όποιο κόμμα έρθει πρώτο στις εκλογές.

Πολιτικά πάμε καλά - και θα πάμε ίσως ακόμη καλύτερα μετά τις εκλογές. Αυτά, όμως, σε θεωρητικό επίπεδο. Γιατί πρακτικά τα πάντα κινδυνεύουν να τιναχτούν στον αέρα σε λίγους μήνες, καθώς η ελληνική οικονομία βρίσκεται στα όρια του ξαφνικού θανάτου από ασφυξία. Το Μνημόνιο την έχει στραγγαλίσει. Οι επιχειρήσεις σφαδάζουν καθώς, παρά τα δάνεια εκατοντάδων δισεκατομμυρίων που φορτώνεται η χώρα μας, στην αγορά δεν πέφτει ούτε ένα ευρώ! Με το Μνημόνιο ΕΕ-ΔΝΤ δεν υπάρχει ελπίδα.

Κανένας δεν πληρώνει πλέον κανέναν απ' όσους συναλλάσσεται. Έτσι όλες οι επιχειρήσεις, υγιείς και "φούσκες", βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης όλες μαζί. Το δημόσιο, το οποίο χρεώνει τον ελληνικό λαό με δεκάδες δισεκατομμύρια κάθε μήνα, τα δίνει όλα στις ξένες τράπεζες και έχει αναδειχθεί σε αντεροβγάλτη της ελληνικής ιδιωτικής οικονομίας! Χρωστάει κάπου 7 δισεκατομμύρια και δεν πληρώνει ούτε ένα ευρώ, καταστρέφοντας όποια ιδιωτική επιχείρηση κάνει δουλειές με το κράτος.

Κανένας Τσίπρας, καμία υπόθεση σχηματισμού κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του Ιουνίου, δεν έχει σχέση με την κατάσταση αυτή. Αποκλειστικά και μόνο τα Μνημόνια που υπέγραψαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ με την ΕΕ και το ΔΝΤ οδήγησαν την Ελλάδα σε αυτή την οικτρή οικονομική κατάσταση, στο χείλος του γκρεμού.

Δεν θα επιβιώσει η ελληνική οικονομία, δεν θα βγάλει φθινόπωρο, αν η Γερμανία και η ευρωζώνη συνεχίσουν να μη δίνουν χρήματα για να βοηθήσουν την πραγματική οικονομία της Ελλάδας και απλώς μας σπρώχνουν όλο και πιο βαθιά στην άβυσσο της ύφεσης. Αν συνεχίσουν έτσι, τίποτα δεν θα μείνει όρθιο

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ

Λάζαρος Ελευθεριάδης .Για την χρεοκοπία της χώρας

Το μέγα σκάνδαλο: To Ελληνικό Δημόσιο χορηγεί εγγυήσεις στις Τράπεζες για να δανειοδοτούνται με 1% απο την ΕΚΤ, και οι ίδιες Τράπεζες δανείζουν το Ελληνικό δημόσιο με επιτόκιο 4.8%.

Ο πρωθυπουργός της χώρας, κ. Κωνσταντίνος Καραμανλής, μας διαβεβαίωνε, ως Έλληνες πολίτες, τον Ιανουάριο του 2008, ότι με τα 25 δις τα οποία έδινε στις Τράπεζες, θα ενισχυθούν οι μικρομεσαίοι και όσοι έχουν ανάγκη κι όχι οι τράπεζες.

Βέβαια τα χρήματα τα πήραν οι Τράπεζες! Ελέγχθηκαν όμως ποτέ εάν τα χορηγήσαν στους μικρομεσαίους;;;

Το Νοέμβριο του 2008 η τότε κυβέρνηση Καραμανλή, με τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση που ξεκίνησε από την κατάρρευση της Lehman Brothers στην Αμερική σε πλήρη εξέλιξη, θέλησε να στηρίξει το τραπεζικό σύστημα της Ελλάδος, ούτως ώστε να μην υπάρξει καμιά επιβάρυνση στην πραγματική οικονομία από την επίπτωση της κρίσης στις διεθνείς χρηματαγορές.

Στις 11 Νοεμβρίου του 2008, έφερε στη Βουλή, προς συζήτηση, πρόταση για την παροχή στήριξης στις ελληνικές τράπεζες, 28 δις ευρώ, σε ρευστό και εγγυήσεις, με κρατική κάλυψη.

Που σημαίνει ότι στην περίπτωση κατά την οποίαν, οι τράπεζες δεν αποπληρώσουν τα δάνεια που θα πάρουν, στη βάση της αξιοποίησης των κρατικών εγγυήσεων, θα αποπληρωθούν τα χρέη από τον κρατικό προϋπολογισμό, απ` όλους μας δηλαδή.

Στο σχετικό νόμο τότε (Ν. 3723/ΦΕΚ 250-9/ΔΕΚ 2008) υπήρχε προαπαιτούμενο για τις εγγυήσεις αυτές ότι θα χρησιμοποιηθούν για την στήριξη της ελληνικής οικονομίας. Αναφερόταν συγκεκριμένα ότι οι τράπεζες οφείλουν να χρησιμοποιούν το προϊόν των εγγυήσεων για χορήγηση δανείων , στεγαστικών και προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις με ανταγωνιστικούς (προνομιακούς) όρους.

Η διάταξη αυτή , περιοριστική για τις τράπεζες ως προς την διαχείριση των εγγυήσεων , κάθε άλλο παρά θεωρήθηκε ευνοϊκή από την Ένωση Ελληνικών Τραπεζών.

Διαδοχικές και απολύτως "τρομοκρατικές" είναι οι δηλώσεις των Ελλήνων τραπεζιτών περί της εξόδου της χώρας από το ευρώ και την επιστροφή της, στη δεκαετία του `50 για τους Έλληνες, αλλά συγχρόνως, συνεχής ήταν και είναι η υποστήριξη στις κυβερνήσεις Παπανδρέου αρχικά και Παπαδήμου-Βενιζέλου αργότερα.

Μάλιστα μέσα από τα «καθεστωτικά» ΜΜΕ και τα συγκροτήματα, τα οποία ελέγχουν οι τράπεζες, μέσω των «θαλασσοδανείων» που τους έχουν παραχωρήσει, και οι εκδότες και καναλάρχες αδυνατούν να αποπληρώσουν, διαχέεται ένα κλίμα συνεχούς τρομοκρατίας προς τους πολίτες, περί μονοδρόμου των “Μνημονίων” και αγωνίας για την επόμενη ημέρα, μετά τίς εκλογές της 17-06-2012.

Ας κάνουμε όμως απολύτως διαφανές, το τι ακριβώς συμβαίνει, τα κέρδη λοιπόν τα οποία «τζιράρουν» οι τραπεζίτες όλα αυτά τα χρόνια, και γιατί είχαν απολύτως συγκεκριμένο συμφέρον να «γκρεμίσουν» τον «Καραμανλισμό» και να διατηρούν με κάθε τρόπο και μέσο τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζοντας τις πρακτικές Παπακωσταντίνου και Παπαδήμου-Βενιζέλου σε συνθήκες «θεωρητικής» χρεοκοπίας για την Ελλάδα.

Ο «Επιμηθέας» βρίσκεται στα έντοκα γραμμάτια του δημοσίου και όχι μόνον, που κάθε τόσο από το υπουργείο Οικονομικών και τον ΟΔΗΧΧ, δημοπρατούνται για να καλύψουν άμεσες και έκτακτες ανάγκες του Δημοσίου.

Πληρωμές μισθών και συντάξεων , δαπάνες λειτουργίας, κ.λ.π

Τα έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου καλύπτονται κατά βάση από ελληνικές τράπεζες.

Και πως γίνεται αυτό (να καλύπτονται οικονομικά από τις εγχώριες Τράπεζες), αφού οι εγχώριες τράπεζες μας δηλώνουν σχεδόν χρεοκοπημένες , δεν μπορούν να δανείσουν επιχειρήσεις, ούτε να χρηματοδοτήσουν πλαφόν, και χρειάζονται μάλιστα συνεχείς ενέσεις ρευστότητας;

Με τί επιτόκιο αγοράζονται τα έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου από τις κατά τα άλλα «χρεοκοπημένες» Τράπεζες ;;;

Από την Άνοιξη του 2010, μαζί δηλαδή με την υπογραφή από τον Παπακωσταντίνου του «Μνημονίου 1», αρχίζει και το μεγάλο «πλιάτσικο» για τους Έλληνες τραπεζίτες μέσα από κρατικές εγγυήσεις, χωρίς όρους, τους οποίους παρεχώρησε το ΠΑΣΟΚ.

Μιλάμε για εγγυήσεις οι οποίες, από τότε μέχρι τον Δεκέμβριο του 2011, έφθασαν το αστρονομικό ποσό των 144 δις ευρώ.

Συγκεκριμένα οι κυβερνήσεις Παπανδρέου- Παπαδήμου, με υπουργούς Οικονομικών τους κ. Παπακωσταντίνου και κ. Βενιζέλο, πέρασαν έξι (6) νόμους από το Κοινοβούλιο για την παροχή κρατικών εγγυήσεων προς τις ελληνικές τράπεζες.

-Ν.3845 ΦΕΚ65 6 ΜΑΙ 2010 - 15 δις ευρώ
-Ν. 3864 ΦΕΚ 119 21 ΙΟΥΛ 2010 - 10 δις ευρώ
-Ν. 3672 ΦΕΚ 148 3 ΣΕΠΤ 2010 -25 δις ευρώ
-Ν. 3965 ΦΕΚ 113 18 ΜΑΙ 2011 -30 δις ευρώ
-Πρ Νομ Περ. ΦΕΚ 203 14 ΣΕΠΤ 2011- 30 δις ευρώ
-Ν. 4031 ΦΕΚ 256 - 9 ΔΕΚ 2011 – 30 δις ευρώ

Το σύνολο του ποσού που παραχωρήθηκε στις τράπεζες από το Μάιο του 2010, μέχρι το Δεκέμβριο του 2011, φθάνει τα 140 δισ. ευρώ, χωρίς να υπολογίσουμε τα 23 δισ. ευρώ, που έχουν απομείνει ως υπόλοιπο, από τη κυβέρνηση της Ν.Δ

Τα ποσά αυτά δεν χρησιμοποιήθηκαν για να στηριχθεί η πραγματική οικονομία, οι μικρομεσαίοι, οι επιχειρήσεις, η πραγματική οικονομία ως είχαν εκ του νόμου υποχρέωση, αλλά για να χρηματοδοτηθούν έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου.

Η διαδικασία είναι να καταθέτουν οι ελληνικές τράπεζες στην ΕΚΤ, τις εγγυήσεις του Ελληνικού Δημοσίου, και αυτή να τις επαναχρηματοδοτεί με αντίστοιχα ποσά.

Το επιτόκιο της ΕΚΤ προς τις τράπεζες είναι 1%. Το επιτόκιο που δανείζουν οι ελληνικές τράπεζες το ελληνικό δημόσιο κατά μέσο όρο είναι 4,8%. Δηλαδή 3,8% παραπάνω επιτόκιο δανείζουν από αυτό που δανείζονται.

Εδώ βρίσκεται και το μεγάλο σκάνδαλο υπέρ των τραπεζών.

Το Ελληνικό Δημόσιο χορηγεί εγγυήσεις στις Τράπεζες για να δανειοδοτούνται με 1% απο την ΕΚΤ, και οι ίδιες Τράπεζες δανείζουν το Ελληνικό δημόσιο με επιτόκιο 4.8%.

Δηλαδή με χρήματα του Ελληνικού κράτους αισχροκερδούν εις βάρος του, χωρίς κανείς από τούς πολιτικούς μας να μιλήσει και να καταγγείλει ποτέ και τίποτα. Τα 140 δισ. ευρώ αν δεν αποπληρωθούν από τις τράπεζες στην ΕΚΤ, τα πληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος.
Κανένα ουσιαστικό «κέρδος», από την παροχή εγγυήσεων του Ελληνικού δημοσίου προς τις Τράπεζες, η πραγματική οικονομία (νοικοκυριά, επιχειρήσεις) δεν έχουν. Το ελληνικό δημόσιο δανείζεται ακριβά από τις τράπεζες, οι οποίες κερδοσκοπούν αξιοποιώντας τις συνθήκες χρεοκοπίας της χώρας.

Το “πάρτυ” συνεχίζεται έως και σήμερα, εμπαίζοντας με τον χειρότερο τρόπο οι Τραπεζίτες και οι "μνημονιακοί" πολιτικοί, τον Ελληνικό λαό .

Το έγκλημα των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, συνεχίσθηκε και με πρωθυπουργό τον τραπεζίτη κ. Λ. Παπαδήμο.

Βέβαια υπήρχε και η σχετική "κόντρα" για τις τράπεζες, μεταξύ του κ. Παπανδρέου και του κ. Ε. Βενιζέλου. Αφορά κυρίως το θέμα των τραπεζών και πως θα είναι μετά το κούρεμα, ή καλύτερα ποιος εκπροσωπούσε καλύτερα ή πληρέστερα, τα συμφέροντα των Τραπεζιτών.

Όσο και αν φαίνεται απίστευτο και κυνικό, οι τράπεζες ήταν στο επίκεντρο του παιχνιδιού που “παιζόταν” μεταξύ Παπανδρέου και Βενιζέλου.

Αρχικά στο ΠΑΣΟΚ υπήρχε η γραμμή ότι η ανακεφαλαιοποίηση θα γίνει με νέες κοινές μετοχές, το οποίο μεταφράζεται με κρατικό έλεγχο στις τράπεζες.

Αυτή φαινόταν να είναι η αμετακίνητη θέση του κ. Γ. Παπανδρέου, όχι όμως και η θέση του κ. Ε. Βενιζέλου.

Πλέον ο τέως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών, πίστευε και πιστεύει ακράδαντα, ότι αυτή δεν είναι η καλύτερη λύση. Πιστεύει ότι οι διοικήσεις των τραπεζών πρέπει να είναι αυτές, οι οποίες, θα εξακολουθούν να έχουν τον έλεγχο των Τραπεζών και όχι το Δημόσιο.

Ο … «σοσιαλιστής» κ. Βενιζέλος !!!

Το σενάριο ανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών, προβλέπει έκδοση μετοχών χωρίς δικαίωμα ψήφου, που πολύ απλά σημαίνει πως το Δημόσιο δεν θα αποκτήσει κοινές μετοχές επομένως δεν θα μετέχει στις διοικήσεις των Τραπεζών τις οποίες ουσιαστικά και κυριολεκτικά “έσωσε” από χρεοκοπία.

Η θέση της τρόικας είναι να εκδοθούν μετοχές χωρίς δικαίωμα ψήφου, και ο Ε.Βενιζέλος στη Βουλή μίλησε για ανακεφαλαιοποιήσεις με κοινές μετοχές άνευ ψήφου και να πάρει ως αντάλλαγμα το Δημόσιο υψηλή σταθερή ετήσια απόδοση από τις μετοχές άνευ ψήφου ή τις ομολογίες που θα λάβει εγγύηση.

Ο κ. Ε. Βενιζέλος, ό “τραγικός” άνθρωπος, στην θέση του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και Υπουργός των Οικονομικών, θεματοφύλαξ του Δημοσίου συμφέροντος υπεστήριζε και εξακολουθεί να υποστηρίζει, το “δίκαιο” των Τραπεζιτών με “χρήματα” του Ελληνικού δημοσίου.

Ο νύν πρόεδρος του νέου Γαλλικού κόμματος των Τραπεζιτών!!!

Ο δέ άλλος Εθνικός σωτήρ κ. ΓΑΠ, δηλώνει στίς 18 Οκτώμβρη 2011:

«Οι τράπεζες, αντί για τους πολίτες θα πληρώσουν το κόστος της διαγραφής του χρέους….», είπε και ελάλησε, μιλώντας έτσι για μια πιο “δίκαιη”, κατανομή του βάρους του χρέους ".

Τέτοια και τόση κοροϊδία !!!

Οι Ελληνικές τράπεζες (το ποιες είναι μη ανακοινώσιμο ως φαίνεται), θα λάβουν τα πρώτα 18 δισ. ευρώ από το δάνειο που παίρνει η χώρα για την ανακεφαλαιοποίησή τους, την Παρασκευή (25-05-2012) ή την Δευτέρα, δήλωσε ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Γιώργος Προβόπουλος, κατά τη συνάντηση που είχε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια.

«Πολλά ακούγονται για τις τράπεζες», παρατήρησε ο κ. Παπούλιας, για να απαντήσει ο κ. Προβόπουλος, «Σε μία περίοδο μεγάλης αβεβαιότητας είναι σημαντικό να διατίθενται 18 δισ. ευρώ στις τράπεζες».

Ειδικά για τους τραπεζίτες, είναι «πάρα πολύ» σημαντικό. Εδώ τα σχόλια περιττεύουν.!!!

Ομως τα παράδοξα δεν σταματούν εδώ και βέβαια η θρασύτητα ξεχειλίζει, μη υπάρχοντος ενός κράτους οργανωμένου με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά με όρους “Τραπεζικής δικαιοσύνης”, δηλ το Τραπεζικό δίκαιο ή το μεταφραζόμενο με τραπεζικούς όρους, κοινωνικά άδικο, σε δίκαιο των Τραπεζιτών.

Δυστυχώς τα περιβόητα «Τραπεζικά κριτήρια», αναγορεύθηκαν σε “κανόνες δικαίου” και ορθής συναλλαγής, από τούς Τραπεζίτες, την στιγμή κατά την οποίαν άπαντες γνωρίζουμε ότι εξυπηρετούν μονοσήμαντα τα στενά ανάλγητα τοκογλυφικά συμφέροντα των Τραπεζών.

Επί αυτής της διαδικασίας ουδείς έλεγχος διενεργείται από κανένα όργανο της πολιτείας, πολύ δε περισσότερο από τον … ιδιωτικό Τραπεζικό οργανισμό, υπό την επωνυμία Τράπεζα της Ελλάδος, αγνώστων ιδιοκτητών, η οποία θεωρητικά και κατά νόμον, έχει μέρος της αποστολής της, την προστασία των χρηστών συναλλακτικών ηθών.

Σήμερα οι Τραπεζίτες με επίκληση διαφόρων οικονομικο-τεχνικών “τεχνασμάτων”, “ανεβάζουν” άνευ ουδεμίας προειδοποιήσεως των “πελατών-υποζυγίων”, τα επιτόκια δανείων, καρτών, καταναλωτικών δανείων και επιχειρηματικών δανείων, σε ύψη, τα οποία προσεγγίζουν ευθέως τα όρια της παράνομης τοκογλυφίας, άνευ ουδενός κρατικού ελέγχου, δια το νόμιμον, ή το “επαχθές” της αυξήσεως, εν καιρώ “κρίσης”.

Μία κοινωνία έρμαιο των συμφερόντων των Τραπεζιτών, και η οποία εξηναγκάσθη σε βίαιη φτωχοποίηση και χρεοκοπία, εξ αιτίας της “χρεοκοπίας” κάποιων Τραπεζιτών, τούς οποίους έσπευσε ασθμαίνως το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα να διασώσει και να ανατάξει.

Προβάλλοντας αυτό το πολιτικά υποτελές σύστημα, την χρεοκοπία της χώρας ώς επίφαση-επιχείρημα και δικαιολογία, δημιουργώντας προπέτασμα “καπνού” το Δημόσιο χρέος, ουσιαστικά έδινε "νύν υπέρ πάντων αγώνα", για να καλύψει την πραγματική χρεοκοπία, η οποία αφορούσε κάποιους Τραπεζίτες.

Σήμερα δεν υφίσταται άραγε αναγκαιότητα συγχωνεύσεων και Τραπεζικών "deals" ή πλέον υπάρχει "χρήμα" και επομένως δεν υφίσταται η "ανάγκη" συγχωνεύσεων ;;;

Τα τελευταία χρόνια οι Τραπεζίτες μέσω των δανειακών συμβάσεων τίς οποίες συνήψε η χώρα, “πήραν” περί τα 200 δισ, ώς δάνεια έναντι μελλοντικής παραχωρήσεως μετοχών των δανειοδοτημένων Τραπεζών.

Για «μυστικά κονδύλια» ύψους 100 δισ. ευρώ που θα δοθούν επιπλέον στις ελληνικές τράπεζες, κάνει λόγο το σημερινό δημοσίευμα των Financial Times.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, η Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδας, με τη μυστική συγκατάθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας θα εξασφαλίσει επείγουσα ρευστότητα προς τον ελληνικό τραπεζικό κλάδο που “ασφυκτιά”.

Ποιός λοιπόν είναι υπό χρεοκοπία και ποιος δανείζεται και για ποιόν ;;;

«Εάν η Ελλάδα έφευγε από την Ευρωζώνη, η πιο πιθανή αιτία θα ήταν η απόφαση της ΕΚΤ να τραβήξει την πρίζα της παροχής χρηματοδότησης προς τις Τράπεζες» γράφει το άρθρο των Financial Times.

Νά γιατί ολόκληρο το "σύστημα" έχει αποδοθεί σε αγώνα να πείσουν τον Ελληνικό λαό περί του αντιθέτου.

Όπως τονίζει το δημοσίευμα, το πρόγραμμα, που διαφέρει από την κανονική παροχή ρευστότητας προς τις ευρωπαϊκές τράπεζες που δίνει η ΕΚΤ, έχει ήδη χρησιμοποιηθεί στην περίπτωση της Ιρλανδίας και εσχάτως της Ελλάδας.

«Δίνει στην ΕΚΤ, η οποία, έχει τον τελικό έλεγχο, επί της δυνατότητας αυτής, την δύναμη να καθορίσει τη μοίρα ολόκληρων κρατών» αναφέρουν οι FT.
Όχι μόνον έλεγαν ψέματα, όταν διέρρεαν ότι η ΕΚΤ μας βάζει περιορισμούς και δεν μας δανείζει πια, αλλά αποδεικνύεται ότι αντίθετα, η ΕΚΤ τώρα, μας αύξησε επιπλέον και το όριο δανεισμού "από το παράθυρο" (ELA), το οποίο υποτίθεται μας έκλεισε.

Είναι το "παράθυρο" ELA με το οποίο η Τράπεζα της Ελλάδος επιτρέπεται να δανείζει απευθείας τις ελληνικές τράπεζες. Το όριο δανεισμού, το αύξησε μάλιστα η ΕΚΤ κατά 10 δις ευρώ, φθάνοντάς το στα 100 δις ευρώ συνολικά.

Ας σημειωθεί, ότι από τα 90 δις ευρώ πριν και τώρα 100 δις ευρώ, έχουν αντληθεί περί τα 50- 60 δις ευρώ, όλους αυτούς τους μήνες που ο μηχανισμός ELA έχει χρησιμοποιηθεί!!!

Το όριο δανεισμού από το ELA, αυξήθηκε με στόχο να αξιοποιηθούν ως "εγγυήσεις" για δάνειο, τα λιγότερα καλής ποιότητας δάνεια των τράπεζών.

Έτσι ώστε να μπορούν να "πάρουν", επιπλέον δάνεια 10 δις ευρώ.

Πόσα ψέματα μπορεί να λένε λοιπόν ακόμα και στις αγορές, σε ανθρώπους που γνωρίζουν; Όπως φαίνεται πάρα πολλά.

Έχουν καταντήσει “γελοίοι”, με όλα αυτά τα “παιχνιδάκια” και τις “διαρροές”, όπως αυτή με το δανεισμό από τις τράπεζες που έγινε μέσω Ολλανδίας, με στόχο να προκαλέσουν πλήθος προβλημάτων και κλίμα τρομοκρατίας στη χώρα.

Τέλος σημειώνεται ότι την αύξηση του ορίου δανεισμού των ελληνικών τραπεζών μέσω ELA, την αναφέρουν και οι αναλυτές της JP Morgan, σε τελευταία ενημέρωσή τους, ενώ σχετική αναφορά γίνεται και από τις σελίδες των Financial Times.

Και όλα αυτά συμβαίνουν με την πεποίθηση από μια απίθανη πολιτικά συμμαχία, α-δέξιων δεξιών και Σοσιαλ(η)στών, που αισθάνονται ότι όλοι εμείς δεν τα αντιλαμβανόμαστε!

Γιατί ακόμη και μετά από όλα αυτά, βρίσκονται έξω από τη φυλακή!

Ο Ελληνικός λαός όχι απλά τα αντιλαμβάνεται, αλλά έχει πάρει πτυχίο στα Οικονομικά, προκειμένου να καταλάβει τις απίστευτες σε έκταση απάτες εναντίον του!

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

1864-1912 Τα σοβαρά και τα ευτράπελα των εκλογών

thumb
Η περίοδος της βασιλικής δυνα­στείας του Γεωργίου Α’ άνοι­ξε μια περίοδο από τις πλέον έντονες για την ελληνική πολιτική ζωή, που έκλεισε με την ηγετική καθιέρωση του Eλευθερίου Bενιζέλου.
Στα 48 αυτά χρόνια (1864-1912) έγι­ναν δεκαεννιά φορές εκλογές και κυ­ριάρχησαν έντεκα ιστορικά πρόσωπα για τη χώρα μας, όπως οι Aλ. Kουμουνδούρος, Δημ. Bούλγαρης, Eπ. Δεληγιώργης, Xαρ. Tρικούπης, K. Kωνσταντόπουλος, Nικ. Δηλιγιάννης, Aλ. Zαΐμης, Θεόδ. Δηλιγιάννης, Γ. Θεοτόκης, Στέφ. Δραγούμης και Eλ. Bενιζέλος.
Οι πρώτες εκλογές, που έγιναν το 1865, επί Γεωργίου Α’, από την κυβέρ­νηση Κουμουνδούρου, υπήρξαν όπως φαίνεται τίμιες (η σωστή έκφραση θα ήταν χωρίς πολλές παρεκτροπές) και έγιναν με το σύστημα του σφαιριδίου (1865).
Η ψήφος εμπιστοσύνης
H πρώτη Bουλή με το σύστημα της Kοινοβουλευτικής Mοναρχίας είχε 181 βουλευτές και η κυβέρνηση Kουμουνδούρου πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από 104 βουλευτές για να ανατραπεί σύ­ντομα και να αρχίσει το διαρκές ανεβο­κατέβασμα κυβερνήσεων.
Ποιο ήταν το ιδιαίτερο χαρακτηρι­στικό τους; Το γεγονός ότι αυτή την πε­ρίοδο άλλαξαν περίπου είκοσι κυβερ­νήσεις, οι οποίες όμως είχαν όλες την εμπιστοσύνη του βασιλιά και ελάχιστες την εμπιστοσύνη της Bουλής.
Στις πρώτες εκλογές μετά τον ερχο­μό του Γεωργίου Α’ συμμετείχαν για πρώτη φορά και τα Επτάνησα. Μόνο το 1865 είχαμε επτά κυβερνήσεις με ανάλογο αριθμό εκλογικών αναμετρήσεων.
Στην περίοδο 1865-1875, δηλα­δή μέσα σε δέκα χρόνια, έγιναν επτά εκλογικές αναμετρήσεις, και δεν είναι τυχαίο ότι τις εκλογές κατά κανόνα τις κέρδιζε η κυβέρνηση που τις έκανε, για να επιβεβαιωθεί ότι από την αρχή της συστάσεως του ελληνικού κράτους το γκουβέρνο είχε πάντα τον πρώτο λό­γο και «έκανε παιχνίδι».
Η δεδηλωμένη
Οι τελευταίες εκλογές στις οποίες συμμετείχε ο περίφημος Δημήτριος Βούλγαρης (Τζουμπές), ο μετρ της νο­θείας, του ρουσφετιού, του παλαιο­κομματισμού και του κρατισμού, ήταν το 1874. Παρά τις εκτεταμένες προ­σπάθειες νοθείας, αναδείχθηκε το αστέρι του Xαρίλαου Tρικούπη, που ανέλαβε τον σχηματισμό κυβέρνησης και οδήγησε σε νέες εκλογές.
O Tρικούπης οδήγησε τον Γεώργιο να αποδεχτεί τη «Δεδηλωμένην». Aυτό σήμαινε ότι ο βασιλιάς δεσμευόταν ότι θα έδινε εντολή να σχηματίσουν κυ­βέρνηση εκείνοι που θα είχαν εκ των προτέρων την εμπιστοσύνη της Bουλής και όχι να την κατασκευάζουν εκ των υστέρων, όπως γινόταν μέχρι τότε, με βασιλική εντολή και διάφορα μέσα.
O Xαρίλαος Tρικούπης επιχείρησε να καθιερώσει κοινοβουλευτικό σύστημα σε προηγμένη μορφή, προβάλλοντας το πρότυπο της Κοινοβουλευτικής Δη­μοκρατίας.
Aπό τότε, η Αρχή της Δεδηλωμένης αποτέλεσε συνταγματικό έθιμο αλλά, παρά τις υποσχέσεις, δεν τηρήθηκε για πολλές δεκαετίες.
Tα νεότερα Συντάγματα θα καθιερώ­σουν και συνταγματικά την Αρχή της Δεδηλωμένης με περισσότερες ή λιγό­τερες καθοριστικές λεπτομέρειες.
Τον Ιούλιο 1975 ο Tρικούπης διεξή­γαγε τίμιες εκλογές και παραιτήθηκε γιατί δεν εξασφάλισε την απαιτούμενη πλειοψηφία.
Ο δικομματισμός
Tο φαινόμενο του δικομματισμού δεν είναι νέο στην Eλλάδα. Eμφανίστηκε αμέσως μετά την ελληνική επανά­σταση του 1821 και βρήκε την ισχυρό­τερη έκφρασή του στα πρόσωπα δύο πολιτικών, οι οποίοι έδρασαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες του περασμένου αιώνα. Tου Θεόδωρου Δηλιγιάννη και του Xαρίλαου Tρικούπη. Aιτία δημιουρ­γίας των δύο ισχυρών κομμάτων ήταν η εκλογή με το «σφαιρίδιο», που συ­νιστούσε ένα είδος πλειοψηφικού συστήματος.
Aρχηγοί των δύο κομμάτων ήταν αρχικά ο Aλέξανδρος Kουμουνδούρος και ο Xαρίλαος Tρικούπης και μετά τον θά­νατο του Kουμουνδούρου, το 1883, το δίδυμο Tρικούπης - Δηλιγιάννης κυρι­άρχησε στο πολιτικό προσκήνιο. Στην παγίωσή τους βοήθησε ο θάνατος ση­μαντικών πολιτικών αρχηγών, του Δη­μητρίου Bούλγαρη το 1877, του Eπαμεινώνδα Δεληγιώργη το 1889 και του Θρασύβουλου Zαΐμη το 1880.
Η «Εληά» και το «Κορδόνι»
Tο κόμμα του Tρικούπη είχε ως έμβλημά του την «ελιά» και του Δηλιγι­άννη το «κορδόνι». H επίσημη ονομα­σία του κόμματος του Δηλιγιάννη ήταν «Eθνικό Kόμμα» και το παρωνυμικό «Κορδόνι» οφείλεται σε μια φράση του Δηλιγιάννη, ο οποίος, προπέμποντας τους βουλευτές για την επαρχία, τους είπε: «Είμαι βέβαιος ότι ο συνδυασμός σας θα βγει κορδόνι», εννοώντας ότι θα πετύχουν όλοι. Kαι πράγματι, στις εκλογές εκείνες οι δηλιγιαννικοί βγή­καν «κορδόνι» και η λέξη πολιτογρα­φήθηκε στο ελληνικό λεξιλόγιο. Oι οπαδοί του Mεγάλου «Kορδονάρχη» τραγουδούσαν στις εκλογές: «Tο Κορ­δόνι, το Κορδόνι την Εληά την ξεριζώ­νει» ή «Tο Κορδόνι στο Παλάτι κι η Εληά μες στο αλάτι»!
Απ’ την άλλη, οι τρικουπικοί απα­ντούσαν: «Για δες πώς μας κατάντη­σε το άθλιο Κορδόνι πενήντα πέντε το ψωμί και δέκα το λεμόνι». Eκείνη την εποχή, το ψωμί είχε 50 λεπτά, δηλαδή μισή δραχμή, η οκά και τα λεμόνια μια πεντάρα τα δύο. O Xαρίλαος Tρικούπης ανέλαβε συνολικά επτά φορές την κυ­βέρνηση της χώρας και ο Δηλιγιάννης τέσσερις. Tο «Κορδόνι» κι η «Εληά» δεν μπήκαν μόνο στην πολιτική ζωή του τό­που, αλλά επηρέασαν και τους ευφά­νταστους λαϊκούς στιχουργούς.
Εκλογές σε μια μέρα!
H Bουλή του 1875 έζησε ολόκληρη τετραετία. Οι επόμενες εκλογές (1879) έγιναν με νέο εκλογικό νόμο. Kαθιερώθηκε πλέον οι εκλογές να γίνονται μέ­σα σε μία ημέρα σε όλη την επικράτεια και να συμμετέχει σ’ αυτές η δικαστι­κή εξουσία, τόσο στην κατάρτιση των εκλογικών καταλόγων όσο και στη δι­εξαγωγή τους, με την παρουσία δικα­στικού αντιπροσώπου την ημέρα ψη­φοφορίας.
Για τα εκλογικά παραπτώματα προ­βλέφθηκαν σκληρές ποινές και τέθη­καν τα θεμέλια για τη διασφάλιση των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Αλλά τα «παρατράγουδα» συνεχίστηκαν, ενώ πλέον το μεγάλο παιχνίδι της ψηφοθηρίας γινόταν με τα προε­κλογικά ρουσφέτια. Mε την κυβέρνη­ση Kουμουνδούρου, που πλειοψήφησε το 1879, έγινε η προσάρτηση της Θεσ­σαλίας και ενός τμήματος της Hπείρου στη συνδιάσκεψη που συνήλθε στην Kωνσταντινούπολη, τον Φεβρουάριο του 1881. Για πρώτη φορά από τη σύ­σταση του ελληνικού κράτους προσαρ­τήθηκαν επαρχίες που κατείχε η οθω­μανική αυτοκρατορία και ο πληθυσμός της Ελλάδας αυξήθηκε κατά 300.000 και έφθασε το 1.980.000.

Οι ιστορίες αυτές προέρχονται από κείμενα του ιστορικού ερευνητή και δημοσιογράφου Λευτέρη Σκιαδά, εκδότη της εφημερίδας «ΜΙΚΡΟΣ ΡΩΜΗΟΣ», http://www.mikros-romios.gr/, τηλ

ΕΝΙΚΟΣ

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΟΥΣ

Σήμερα οι χώρες παντού αντιμετωπίζουν μια κρίση χρέους, που επιταχύνθηκε από την πιστωτική κατάρρευση του 2008. Έτσι, δημόσιες υπηρεσίες περικόπτονται και κρατικές περιουσίες πωλούνται στα ανοικτά σε μια μάταιη προσπάθεια να ισοσκελίσουν τους προϋπολογισμούς που δεν μπορούν πια να είναι ισορροπημένοι, διότι η προσφορά χρήματος (money supply) έχει συρρικνωθεί.

Οι κυβερνήσεις συνήθως παίρνουν την ευθύνη για τις υπερβολικές δαπάνες, αλλά οι κυβερνήσεις δεν ξεκίνησαν την κρίση.

Η κατάρρευση ήταν στο τραπεζικό σύστημα και στην πίστωση που δημιούργησαν και στη διατήρηση της. Σε αντίθεση με δημοφιλή πεποίθηση, τα περισσότερα από τα χρήματά μας σήμερα δεν δημιουργούνται από τις κυβερνήσεις. Δημιουργούνται από ιδιωτικές τράπεζες ως δάνεια. Το ιδιωτικό σύστημα δημιουργίας χρήματος έχει γίνει τόσο ισχυρό στο πέρασμα των αιώνων που έχει έρθει να εξουσιάσει τις κυβερνήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Το σύστημα, όμως, περιέχει τους σπόρους των δικής του καταστροφής του. Η πηγή της δύναμής του είναι επίσης ένα μοιραίο ελάττωμα σχεδιασμού. Το μειονέκτημα είναι ότι οι τράπεζες, αποδίδουν "τραπεζική πίστωση" που πρέπει να επιστραφεί με τόκο, συνεχώς απαιτώντας περισσότερα χρήματα που πρέπει να επιστραφούν από ό,τι δημιουργήθηκαν ως δάνεια. Και ο μόνος τρόπος για να πάρετε επιπλέον χρήματα από το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα είναι να πάρετε ακόμα περισσότερα δάνεια, με επιτόκιο. Το σύστημα είναι, στην πραγματικότητα, μια πυραμίδα. Όταν οι τράπεζες εξαντλήσουν τους πιθανούς δανειολήπτες για την υποστήριξη της πυραμίδας, αυτή θα πρέπει να καταρρεύσει. Και πλησιάζουμε σε αυτό το σημείο σήμερα. Υπάρχουν πιο βιώσιμος τρόπος για να λειτουργήσει ένα τραπεζικό σύστημα με πίστωση και θα το παρουσιάσουμε.

Πώς Τράπεζες Δημιουργούν τα Χρήματα:

Η διαδικασία με την οποία οι τράπεζες δημιουργούν χρήμα εξηγείται από τη Chicago Federal Reserve σε ένα φυλλάδιο που ονομάζεται "Modern Money Mechanics".

Αναφέρει:

"Η διαδικασία της δημιουργίας χρήματος διεξάγεται κυρίως στις τράπεζες."
[Οι Τράπεζες] πραγματικά δεν πληρώνουν δάνεια από τα χρήματα που λαμβάνουν ως καταθέσεις. Αν το έκαναν αυτό, δεν θα δημιουργούνται επιπλέον χρήματα.
Αυτό που κάνουν όταν δίνουν δάνεια, είναι να δεχθούν γραμμάτια σε αντάλλαγμα για τις πιστώσεις στους λογαριασμούς των οφειλετών».
Δάνεια (ενεργητικό τράπεζας) και καταθέσεις (παθητικό) και τα δύο ανεβαίνουν [κατά το ίδιο ποσό]."
«Με μια ενιαία υποχρέωση τήρησης ελάχιστων αποθεματικών 10 τοις εκατό, $ 1 σε αύξηση των αποθεμάτων θα υποστήριζε 10 δολάρια πρόσθετων λογαριασμών συναλλαγών."


Μια κατάθεση $ 100 υποστηρίζει ένα δάνειο 90 δολαρίων, που γίνεται 90 δολάρια καταθέσεων σε άλλη τράπεζα, η οποία υποστηρίζει 81 δολάρια δάνειο κλπ. Αυτό είναι το συμβατικό μοντέλο, αλλά οι τράπεζες δημιουργούν πραγματικά τα δάνεια .

ΠΡΩΤΑ. Βρίσκουν τις καταθέσεις για την κάλυψη των υποχρεωτικών ελάχιστων αποθεματικών αργότερα. Οι τράπεζες δημιουργούν χρήμα, από τα δάνεια, τα οποία γίνονται επιταγές, τα οποία κατατίθενται σε άλλες τράπεζες. Στη συνέχεια, αν χρειαστεί για να καλύψουν τις επιταγές, δανείζονται τα χρήματα πίσω από άλλες τράπεζες. Στην πραγματικότητα, δανείζονται τα χρήματα που μόλις δημιούργησαν, τσεπώνοντας τη διαφορά των επιτοκίων ως το κέρδος τους. Το ύψος επιτοκίου με τον οποίο οι τράπεζες μπορούν να δανειστούν τις ΗΠΑ σήμερα – (το ποσοστό της FED) - είναι ένα εξαιρετικά χαμηλό 0,2 τοις εκατό.

Πώς εξελίχτηκε το σύστημα

Το σημερινό σύστημα της ιδιωτικής έκδοσης του χρήματος ανιχνεύεται στο "Modern Money Mechanics", στους χρυσοχόους του 17ου αιώνα. Οι άνθρωποι έδιναν το χρυσό τους για φύλαξη (στους χρυσοχόους) και έπαιρναν μια απόδειξη σε χαρτί, που το ονόμαζαν "τραπεζογραμμάτια". Πολλοί άνθρωποι που ήθελαν να δανειστούν χρήματα ήταν ευτυχείς να δεχτούν τραπεζογραμμάτια (χαρτί στη θέση του χρυσού), δεδομένου ότι το χαρτονόμισμα ήταν ασφαλέστερο και πιο βολικό να το μεταφέρει κάποιος.

Η ταχυδακτυλουργία μπήκε όταν ο χρυσοχόος ανακάλυψε ότι οι άνθρωποι που θα έρθουν για την ανάληψη του χρυσού τους, περίπου κατά το 10 τοις εκατό. Αυτό σημαίνει ότι έως και δέκα φορές παραπάνω τραπεζογραμμάτια θα μπορούσαν να τυπωθούν και να δανείζονται από τον χρυσοχοείο σε σχέση με το αντίκρισμα που είχε σε χρυσό. Ενενήντα τοις εκατό (90%) των χαρτονομισμάτων ήταν βασικά προϊόν παραχάραξης. (ή αέρας)

Το σύστημα αυτό ονομάζεται κλασματικό αποθεματικό» των τραπεζών και θεσμοθετήθηκε, όταν η Τράπεζα της Αγγλίας, ιδρύθηκε το 1694. Η τράπεζα είχε τη δυνατότητα να δίνει τα δικά της τραπεζογραμμάτια προς την κυβέρνηση και να δημιουργεί το εθνικό χρηματικό απόθεμα. Μόνο οι τόκοι των δανείων έπρεπε να καταβληθούν. Το χρέος ήταν μεταφερθεί επ'αόριστον. Αυτό εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα. Το αμερικανικό ομοσπονδιακό χρέος δεν μπορεί να αποπληρωθεί ποτέ , και θα συνεχίζει να αυξάνεται και θα αποτελεί το χρηματικό απόθεμα στις ΗΠΑ.

Η Εναλλακτική για τις Δημόσιες Τράπεζες

Υπάρχουν και άλλοι τρόποι για τη δημιουργία ενός τραπεζικού συστήματος, με τρόπους που θα εξαλείψει αυτό το καθεστώς της παραπλάνησης και θα καταστεί το σύστημα βιώσιμο. Μια λύση είναι να κάνουμε τα δάνεια άτοκα,αλλά για τις δυτικές οικονομίες σήμερα, αυτή η μετάβαση θα είναι δύσκολη.Μια άλλη εναλλακτική λύση είναι για τις τράπεζες να ανήκουν στο δημόσιο. Αν ο λαός είχε δική του συλλογικά την τράπεζα, οι τόκοι και τα κέρδη πάνε πίσω στην κυβέρνηση και τον λαό, που επωφελούνται από μείωση φόρων, αύξηση των δημόσιων υπηρεσιών και φθηνότερες δημόσιες υποδομές. Η αποκοπή των τόκων έχει δείξει ότι μειώνει το κόστος των δημοσίων έργων κατά 30-50%.Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό το σύστημα των κρατικών τραπεζών πηγαίνει πίσω στους Αμερικάνους αποίκους. Το καλύτερο μοντέλο ήταν αποικία του Benjamin Franklin της Πενσυλβάνια, όπου η κυβέρνηση εφάρμοσε μια«τράπεζα Γης».

Τα χρήματα τα τύπωναν και τα δάνειζαν στην κοινότητα. Τα χρήματα τα ανακύκλωνε εκ νέου η κυβέρνηση και μπορούσε να τα ξανά δανείσει στη κοινότητα. Το σύστημα ήταν μαθηματικά σωστό, επειδή οι τόκοι και τα κέρδη επέστρεφαν στην κυβέρνηση, η οποία τα περνούσε στη συνέχεια τα χρήματα πίσω στην οικονομία, σε αντικατάσταση των φόρων. Οι ιδιωτικές τράπεζες, αντιθέτως, δανείζουν συνήθως τα κέρδη τους στην οικονομία, ή τα επενδύουν σε ιδιωτικές επενδύσεις και αναμένουν περισσότερα σε τόκους από ότι αρχικά επένδυσαν.Κατά τη διάρκεια της περιόδου που είχε η Pennsylvania αυτό το σύστημα, οι άποικοι δεν κατέβαλαν φόρους, πλην των ειδικών φόρων κατανάλωσης, οι τιμές δεν φουσκώνουν (χωρίς πληθωρισμό) και δεν υπήρχε δημόσιο χρέος.

Πώς τα ιδιωτικά τραπεζογραμμάτια έγιναν το εθνικό αμερικανικό νόμισμα

Το πιστωτικό σύστημα της Πενσιλβανίας ήταν βιώσιμο, αλλά μερικές πρόωρες αμερικανικές κυβερνήσεις στις αποικίες, άπλα εκτύπωναν και ξόδευαν,διογκώνοντας το χρηματικό απόθεμα και εξασθένησαν την αξία του νομίσματος. Οι Βρετανοί έμποροι διαμαρτυρήθηκαν, με αποτέλεσμα ο βασιλιάς Γεώργιος Β να απαγορεύσει στους αποίκους να εκδίδουν δικά τους χρήματα. Οι φόροι έπρεπε να δοθούν στην Αγγλία σε χρυσό. Αυτό σήμαινε, να υπεισέλθουν χρέος προς τους Άγγλους τραπεζίτες. Το αποτέλεσμα ήταν μια τεράστια ύφεση. Οι άποικοι τελικά επαναστάτησαν και πήγαν πάλι πίσω στην έκδοση των δικών τους χρημάτων, οδηγώντας στην Αμερικανική Επανάσταση.Επιπλέον, οι άποικοι χρηματοδότησαν ένα πόλεμο ενάντια μια μεγάλη δύναμημε άπλα τραπεζογραμμάτια, δική τους έκδοσης και κέρδισαν. Αλλά οι Βρετανοί πέρασαν στην αντεπίθεση και διεξήγαγαν έναν νομισματικό πόλεμο, με την μαζική παραχάραξη του χαρτονομίσματος των αποίκων, σε μια εποχή που αυτόήταν εύκολο να γίνει. Μέχρι το τέλος του πολέμου, το χαρτονόμισμα ήτανουσιαστικά άνευ αξίας. Αφού έχασε την αξία του, οι άποικοι ήταν τόσο απογοητευμένοι με το χαρτονόμισμα που άφησαν τη δύναμη της έκδοσης, έκτοςτου Συντάγματος των ΗΠΑ.

Εν τω μεταξύ, ο Αλέξανδρος Χάμιλτον, ο πρώτος γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, βρέθηκε αντιμέτωπος με τεράστια χρέη του πολέμου και δεν είχε χρήματα για να πληρώσει. Αυτός, ως εκ τούτου, κατέφυγε στο τέχνασμα που χρησιμοποιείται στην Αγγλία (γνωστό ως κλασματικό τραπεζικό αποθεματικό). Το 1791, ο Χάμιλτον βοήθησε στην σύσταση της πρώτης αμερικανικής τράπεζας, κατά ένα μεγάλο μέρος ιδιωτικής τράπεζας που θα εκτύπωνε τραπεζογραμμάτια με υποστήριξη από χρυσό και έτσι θα δάνειζαν την κυβέρνηση.

Η διαδικασία έπιασε: τα νέα χαρτονομίσματα διεύρυναν την προσφορά του χρήματος, τα χρέη πληρώθηκαν και η οικονομία άνθησε. Αλλά ήταν η αρχή ενός συστήματος διακυβέρνησης που χρηματοδοτείται από το χρέος σε ιδιώτες τραπεζίτες, οι οποίοι δανείζουν χρήματα μόνο ονομαστικά, που υποστηρίζεται ελάχιστα από χρυσό (αντίκρισμα).

Κατά τη διάρκεια του αμερικανικού εμφύλιου πολέμου, ο Πρόεδρος Λίνκολν απέφυγε ένα τεράστιο χρέος από τον πόλεμο με την επιστροφή στο σύστηματης διακυβέρνησης-της έκδοσης χρήματος, όπως έκαναν και οι Αμερικανοί άποικοι. Έκοψε χαρτονόμισμα των ΗΠΑ από το Υπουργείο Οικονομικών που ονομάστηκε "Γκριν Μπακ" (Greenbacks) και που δεν προέρχονταν από τον δανεισμό μέσω τοκογλυφικών επιτοκίων. Ο Λίνκολν δολοφονήθηκε και έτσι η έκδοση Greenback διακόπηκε.Το 1913, ιδρύθηκε η ιδιόκτητη Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (FED) και είχετην εξουσία να εκδίδει τα δικά της Federal Reserve χαρτονομίσματα ως εθνικό νόμισμα. Τα χρήματα αυτά στη συνέχεια υπό μορφή δανείων δίδονται στη κυβέρνηση, εξαλείφοντας τη δύναμή της κυβέρνησης να εκδίδει χρήμα (με εξαίρεση τα κέρματα). Η Federal Reserve ιδρύθηκε και για την πρόληψη τραπεζικών επιδρομών, αλλά 20 χρόνια αργότερα, είχαμε τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση στην ιστορία. Ο Robert H. Hemphill, διευθυντής πίστωσης της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Ατλάντα, έγραψε το 1934: "Είμαστε πλήρως εξαρτημένοι από τις εμπορικές τράπεζες ."

Κάποιος πρέπει να δανειστεί κάθε δολάριο που έχουμε στην κυκλοφορία, μετρητά ή σε πίστωση.
Εάν οι τράπεζες δημιουργήσουν άφθονα συνθετικά χρήματα τότε έχουμε ευημερία, αν όχι, θα λιμοκτονήσουμε."Για τους τραπεζίτες, όμως, ήταν ένα καλό σύστημα. Τους έδωσε τον έλεγχο.

Η τοποθέτηση της παγκόσμιας παγίδας χρέους

Ο Καθ. Carroll Quigley ήταν ένας εκ των έσω, με σχέσεις στους διεθνείς τραπεζίτες. Έγραψε στο "Τραγωδία και Ελπίδα" το 1966: «Οι εξουσίες του οικονομικού καπιταλισμού έχουν ένα άλλο εκτεταμένο στόχο,τίποτα λιγότερο από τη δημιουργία ενός παγκόσμιου συστήματος οικονομικού ελέγχου σε ιδιωτικά χέρια, με δυνατότητα να κυριαρχήσουν στο πολιτικό σύστημα της κάθε χώρας και της οικονομίας του κόσμου στο σύνολό του.«Η κορυφή του συστήματος θα ήταν η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών [BIS]στη Βασιλεία της Ελβετίας, μια ιδιωτική τράπεζα που ανήκει και ελέγχεται από τις κεντρικές τράπεζες του κόσμου οποίες είναι οι ίδιες, ιδιωτικές εταιρείες.

Κάθε κεντρική τράπεζα ... επιδιώκει να κυριαρχήσει στην κυβέρνησή της από την ικανότητά της να ελέγχει τα δάνεια του Δημοσίου ...."Η παγίδα του χρέους ορίστηκε σε σειρά βημάτων. Το 1971, το δολάριο απελευθερώθηκε διεθνώς από τον κανόνα χρυσού. Τα νομίσματα δεν είχαν εξάρτηση από τον χρυσό και αφέθηκαν να "επιπλέουν" στις αγορές συναλλάγματος, και να ανταγωνίζονται με άλλα νομίσματα, καθιστώντας τα ευάλωτα στην κερδοσκοπία και χειραγώγηση.

Το 1973, μια μυστική συμφωνία συνήφθη κατά την οποία οι χώρες του ΟΠΕΚ θα πωλούν το πετρέλαιο μόνο σε δολάρια και η τιμή του πετρελαίου αυξήθηκε δραματικά. Μέχρι το 1974, οι τιμές του πετρελαίου είχαν αυξηθεί κατά 400 τοις εκατό από τα επίπεδα του 1971. Χώρες που στερούνται του πετρελαίου αναγκάστηκαν να δανειστούν δολάρια από αμερικανικές τράπεζες.

Το 1981, το επιτόκιο της FED αυξήθηκε στα20 τοις εκατό. Στα 20% επιτόκιο, το χρέος θα διπλασιαστεί εντός τεσσάρων ετών. Ως αποτέλεσμα, το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, επλήγη σοβαρά από το χρέος. Μέχρι το 2001,αναπτυσσόμενα έθνη είχαν επιστρέψει το κεφάλαιο που αρχικά όφειλαν για τα χρέη τους έξι φορές πάνω, αλλά το συνολικό χρέος τους είχε ήδη τετραπλασιαστεί, λόγω της αποπληρωμής τόκων.Όταν το κράτος οφειλέτης δεν μπορούσε να πληρώσει τις τράπεζες, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) επενέβη με δάνεια – άλλα με δεσμεύσεις.Οι οφειλέτες έπρεπε να συμφωνήσει με "μέτρα λιτότητας",συμπεριλαμβανομένων:

• Περικοπή σε κοινωνικές υπηρεσίες

• Ιδιωτικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας

• Άνοιγμα των αγορών για τους ξένους επενδυτές Σήμερα, τέτοια μέτρα λιτότητας επιβάλλονται όχι μόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και στις Ηνωμένες Πολιτείες των ΗΠΑ.

Η BIS: Η κορυφή του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος

Τι προείπε ο καθηγητής Quigley για την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) έχει πραγματοποιηθεί. Η BIS έχει σήμερα 55 κράτη-μέλη και είναι επικεφαλής μιας παγκόσμιας οικονομικής πυραμίδας.Η δύναμη της BIS παρατηρήθηκετο 1988, όταν έθεσε την κεφαλαιακή απαίτηση στις τράπεζες-μέλη, από 6% σε 8% σε μια συμφωνία που ονομάζεται Βασιλεία Ι (Basel I). Το αποτέλεσμα ήταν να παραλύσει τις ιαπωνικές τράπεζες,που μέχρι τότε ήταν ο μεγαλύτερος πιστωτής του κόσμου. Η Ιαπωνία εισήλθε σε ύφεση από την οποία δεν έχει ακόμη ανακάμψει.Οι Τράπεζες των ΗΠΑ κατάφερε να ξεφύγουν, παρακάμπτοντας την κεφαλαιακή απαίτηση. Το έκαναν αυτό με την μετακίνηση δάνειων από τα βιβλία τους, συγκεντρώνοντας τα ως «τίτλους», και να τα πωλούν σε επενδυτές.Για να πεισθούν οι επενδυτές να τα αγοράσουν, οι εν λόγω ενυπόθηκοι τίτλοι προστατεύθηκαν από πτώχευση με «παράγωγα», που ήταν ουσιαστικά στοιχήματα. Ο «πωλητής» πληρώνει ένα ποσό για την προστασία της επένδυσης ή της συμφωνίας και την καταβάλει σε περίπτωση αθέτησης των υποχρεώσεων πληρωμής (πτώχευση). Η ιδιοκτησία του περιουσιακού στοιχείου δεν ήταν απαραίτητη. Σαν παίκτες σε ένα αγώνα ιπποδρομίας, οι παίκτες των παράγωγων, θα μπορούσαν να στοιχηματίζουν χωρίς την ιδιοκτησία ενός αλόγου.

Τα παράγωγα έγιναν μια δημοφιλής μορφή τυχερού παιχνιδιού στις επενδύσεις. Το αποτέλεσμα ήταν η μεγαλύτερη επενδυτική φούσκα, άνω των 500 τρισεκατομμυρίων δολαρίων έως το τέλος του 2007. Λόγω της τιτλοποίησης και των παραγώγων, η πίστωση είχε πολλαπλασιαστεί. Σχεδόν ο καθένας θα μπορούσε να πάρει ένα δάνειο.Το σημείο καμπής ήρθε τον Αύγουστο του 2007, με την κατάρρευση των δύο hedge funds. Όταν το καθεστώς των παραγώγων εκτέθηκε στην πραγματικότητα, η αγορά για παράγωγα που προστατεύονται από τίτλους ξαφνικά στέρεψε. Ωστόσο, η χρηματιστηριακή αγορά των ΗΠΑ δεν είχε καταρρεύσει μέχρι το Νοέμβριο του 2007, όταν νέοι λογιστικοί κανόνες επιβλήθηκαν. Οι κανόνες αναπτύχθηκαν από την "Βασιλεία ΙΙ" που ξεκίνησε η BIS το 2004.

"Mark to market" λογιστικά στοιχεία απαιτούν για τις τράπεζες αξία στοιχείων του ενεργητικού τους ανάλογα με τη ζήτηση στην αγορά, εκείνη την ημέρα. Πολλές τράπεζες των ΗΠΑ, όπως αυτές στην Ιαπωνία τη δεκαετία του 1990, είχε ξαφνικά ανεπαρκή επιχειρηματικά κεφάλαια για την χορήγηση νέων δανείων. Το αποτέλεσμα ήταν μια πιστωτική κρίση από την οποία οι ΗΠΑ δεν έχουν ακόμη ανακάμψει.Η BIS έχει πλέον καταστεί πλέον μια παγκόσμια ρυθμιστική αρχή, όπως ακριβώς προέβλεπε Quigley. Τον Απρίλιο του 2009, τα έθνη της G20 συμφώνησαν να ρυθμίζονται με τη Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα, μια συμφωνία στην έδρα της BIS και να συμμορφώνονται με «πρότυπα και τους κώδικες" που θεσπίστηκαν από το διοικητικό της συμβούλιο. Οι κανόνες είναι μόνο κατευθύνσεις, αλλά οι χώρες που αποτυγχάνουν να συμμορφωθούν,κινδυνεύουν με υποβαθμίσεις σε αξιολογήσεις της πιστοληπτικής ικανότητας τους, κάτι τόσο δαπανηρό που οι κατευθυντήριες γραμμές έχουν πράγματι γίνει νόμοι.Ένα άρθρο σχετικά με την BIS ιστοσελίδα, αναφέρει ότι οι κεντρικές τράπεζες στην Κεντρική Τραπεζική διοίκηση του δικτύου θα πρέπει να έχουν ως στόχο τη "διατήρηση της σταθερότητας των τιμών".

Αυτό σημαίνει ότι οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να υποτιμήσουν το εθνικό τους νόμισμα που διογκώνει την προσφορά χρήματος. Και αυτό σημαίνει να ΜΗΝ «τυπώνουν χρήμα» ή να δέχονται πιστωτικά δάνεια που προέρχονται από τις δικές τους κεντρικές τράπεζες.Όπως και οι αμερικανικές αποικίες , που ο Βασιλιάς Γεώργιος πήρε την εξουσία τους να εκδίδουν δικά τους χρήματα, έτσι και οι κυβερνήσεις πρέπει να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματά τους με δανεισμό από ιδιωτικές τράπεζες. Ο παγκόσμιος έλεγχος των τραπεζών πάνω στην έκδοση χρήματος έχει καταστεί σχεδόν πλήρης.Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής είναι ιδιαίτερα εμφανής στην ΕΕ, όπου οι κανόνες της ΕΕ επιτρέπουν ελλείμματα μόνο το 3% των κρατικών προϋπολογισμών και την πρόληψη των χωρών μελών είτε από την έκδοση δικών τους χρημάτων ή πιστωτικό δανεισμό από τις κεντρικές τράπεζες των χωρών.Τα κράτη θα πρέπει να δανείζονται, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα,άλλες ιδιωτικές διεθνείς τράπεζες, ή το ΔΝΤ. Το αποτέλεσμα είναι η επιβολή μέτρων λιτότητας, όπως γίνεται στην Ελλάδα και την Ιρλανδία. Το σύστημα ΔΕΝ είναι βιώσιμο και αρκετοί προβλέπουν την διάσπαση της ΕΕ.

Η διέξοδος: Επιστροφή της δύναμης έκδοσης του χρήματος σε δημόσιο έλεγχο.

Για να ξεφύγουμε από την παγίδα του χρέους στους παγκόσμιους τραπεζίτες,την εξουσία για την δημιουργία του χρήματος πρέπει να αποκατασταθεί στις εθνικές κυβερνήσεις. Εναλλακτικές λύσεις περιλαμβάνουν:Νόμιμο χρήμα που εκδίδονται απευθείας από τα εθνικά δημόσια ταμεία(υπουργεία οικονομικών) και η δαπάνη του στους εθνικούς προϋπολογισμούς.

• Κεντρικές τράπεζες που ανήκουν στο δημόσιο και που είναι αρμόδιες για την προώθηση της πίστωσης του κράτους άτοκα.

• Εθνικοποίηση πτωχευμένων τραπεζών που θεωρούνται πολύ μεγάλες για να αποτύχουν "too big to fail» (με την παραγραφή των επισφαλειών σε επενδυτικές φούσκες). Οι τράπεζες θα μπορούσαν να εκδίδουν στη συνέχεια πίστωσης προς τη κοινωνία και να εξυπηρετήσει τις ανάγκες τηςκαι με τα κέρδη της ανακύκλωσης πίσω προς την κυβέρνηση, εξαλείφοντας την φορολογική επιβάρυνση για τους ανθρώπους.

• Δημόσιες τοπικές τράπεζες Δημόσιες τράπεζες λειτουργούν με επιτυχία σε πολλές χώρες,συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας, της Νέας Ζηλανδίας, τον Καναδά, τη Γερμανία, την Ελβετία, την Ινδία, την Κίνα, την Ιαπωνία, την Κορέα και τη Μαλαισία.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτή τη στιγμή υπάρχει μόνο μία κρατική τράπεζα, η τράπεζα της Βόρειας Ντακότας. Το μοντέλο έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα επιτυχημένο, η Βόρεια Ντακότα είναι η μόνη πολιτεία των ΗΠΑ να έχει ξεφύγει από την πιστωτική κρίση αλώβητη. Το 2009, ενώ άλλες πολιτείες παραπαίουν,η Βόρεια Ντακότα είχε το μεγαλύτερο πλεόνασμα προϋπολογισμού στην ιστορία της. Το 2008, η τράπεζα της Βόρειας Ντακότας (BND) είχε απόδοση ιδίων κεφαλαίων του 25 %. Η Βόρεια Ντακότα έχει το χαμηλότερο ποσοστό ανεργίας στη χώρα και το χαμηλότερο επιτόκιο υπερημερίας για δάνεια. Επίσης, έχει τις πιο πολλές τοπικές τράπεζες ανά κάτοικο. (κατά κεφαλή)

Η Βόρεια Ντακότα είχε δική της τράπεζα από το 1919, όταν οι αγρότες έχαναν τα αγροκτήματά τους, στους Wall Street τραπεζίτες. Οργανώθηκαν, κέρδισαν τις εκλογές και κατάφεραν να περάσουν νομοθεσία. Η πολιτεία ήταν υποχρεωμένη από το νόμο να καταθέσει όλα τα έσοδά της στην BND. Όπως και με το βιώσιμο μοντέλο της τράπεζας της αποικιακής Πενσιλβανία, οι τόκοι και τα κέρδη επιστρέφονται στην κυβέρνηση και ανακυκλώνονται στην τόνωση της τοπικής οικονομία.Ένα αυξανόμενο κίνημα είναι σε εξέλιξη στις Ηνωμένες Πολιτείες για να αντιγράψουν αυτό το δημόσιο τραπεζικό μοντέλο και σε άλλες πολιτείες. Δεκατέσσερα κρατικά νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ επεξεργάζονται νομοθεσία για την ίδρυση κρατικών πολιτειακών τραπεζών.Το μοντέλο θα μπορούσε επίσης να επαναληφθεί και σε άλλες χώρες. Στην Ιρλανδία, για παράδειγμα, όπου η μεγάλες τράπεζες είναι οικονομικά μη βιώσιμες, είναι ήδη κρατικοποιημένες ή θα γίνουν σύντομα. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να καταθέσει τα έσοδά της στο δική της κρατική τράπεζα και να προσθέσει επαρκή κεφάλαια για την κάλυψη των κεφαλαιακών απαιτήσεων και της μόχλευσης των εν λόγω κεφαλαίων για τη δημιουργία άτοκων πιστώσεων για τις τοπικές ανάγκες. Αυτό ακριβώς έκανε ο Χάμιλτον όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τα χρέη της κυβέρνησης που ήταν αδύνατο να αποπληρωθούν:έβαλε υπάρχοντα κονδύλια της κυβέρνησης σε μια τράπεζα, τότε τα δανείστηκε πίσω πολλές φορές, χρησιμοποιώντας το αποδεκτό "κλασματικό αποθεματικό" μοντέλο.Η λύση της Ιαπωνίας, είναι επίσης μια παραλλαγή του Χάμιλτον, που προτάθηκε δύο αιώνες νωρίτερα. Η Ιαπωνία διατηρεί την ιδιότητά της ως η τρίτη σε μέγεθος οικονομία στον κόσμο, αν και έχει ένα χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στα 226%. Η Ιαπωνία έχει κάνει «νομισματοποίηση» (monetized) του εθνικού της χρέους, μετατρέποντας το στο εθνικό χρηματικό απόθεμα. Η κρατική κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας κρατά το ιαπωνικό δημόσιο χρέος ίσο με το 100% ΑΕΠ της χώρας, και επειδή η κυβέρνηση κατέχει τη τράπεζα, το δάνειο (χρέος) είναι άτοκο και μπορεί να μεταφερθεί επ 'αόριστον.

Ένα Άτοκο δάνειο που μεταφέρεται επ’ άπειρον είναι το ΙΔΙΟ με την δύναμη της έκδοσης χρήματος από το ίδιο το κράτος.
  Ε ρε παιδιά εκεί στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Μην κουράζεστε, το ξέρω πως οι νέοι σωτήρες μου, αυτοί που βρήκα μπροστά μου την τελευταία στιγμή για να με σώσουν από  όλους αυτούς που μου κατέστρεψαν με τις ευλογίες σας και την ενημέρωσή σας την χώρα τα τελευταία σαράντα
χρόνια, δεν έχουν τόσο ωραίο πρόγραμμα σαν το μνημόνιο. Σαν το μνημόνιο που έχουν για πρόγραμμα οι δωσίλογοι σωτήρες μου, που για το χατήρι μου βγάλαν στο σφυρί την κοινή μας πατρίδα και είπαν, έναν λαό έχουμε να σώσουμε, ας πάει και το παλιάμπελο στον αδόξαστο.

Το ξέρω, πως το πρόγραμμά τους δεν έχει αίμα και αν δεν έχει αίμα να τρέχει μία ταινία, δεν είναι ενδιαφέρουσα και δεν σκοτώνει τον χρόνο των μεγάλων και δυνατών, μα τους κάνει και πλήττουνε στους θρόνους τους. Το ξέρω, δεν είναι επαγγελματίες ναυαγοσώστες, οι άνθρωποι, ερασιτέχνες είναι. Είδα όμως και τους προηγούμενους, που μου λέγανε πως υπάρχουν λεφτά και τους προπροηγούμενους που μου λέγαν πως θα επανιδρύσουν το κράτος και τους προπροηγούμενους που μου μιλούσαν για την ισχυρά Ελλάδα, που είχε ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό της.
Είδα το χρηματιστήριο.
Είδα τους Ολυμπιακούς αγώνες και το άγαλμα του στρατηγού Δεκαβάλα.
Είδα το ρεζιλίκι των Ιμίων και το ευχαριστώ στους Αμερικανούς.
Είδα σκάνδαλα και σκάνδαλα, κάθε λογής, τραπεζικά, ασφαλιστικά, σεξουαλικά, τηλεφωνικών υποκλοπών, γερμανικών δωροδοκιών, παραδικαστικά, μοναστηριακά και εκκλησιαστικά.
Μην κάθεστε και τους ψειρίζετε λοιπόν. Πώς θα πουν το ΟΧΙ στην πεινοθεραπεία της κ Μέρκελ. Μην μας πετάξει η Μέρκελ από το Ευρώ και πτωχεύσουμε. Μήπως η πείνα της ελευθερίας είναι μεγαλύτερη από την πείνα της οικονομικής κατοχής.
Μήπως είναι καλύτερα να μείνουμε στα αυγά μας, στους  δοκιμασμένους ψεύτες και   κλέφτες της πολιτικής μας ζωής, που μας υπόσχονται πως άμα ξεπουλήσουμε το κράτος, την χώρα και τα εργατικά και ανθρώπινα δικαιώματά μας, θα σωθούμε, αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι πιο πλούσιοι και σκληραγωγημένοι ή ανταγωνιστικοί από εμάς  και πως ο Γολγοθάς της οικονομικής σταυρώσεως είναι προτιμότερος από έναν άλλο θάνατο, χωρίς σχέδιο και προγραμματισμό.

Έλεος ρε παιδιά, το ξέρω πως έχετε καλό σκοπό, μα μην τα θέλετε  όλα και τον σκύλο χορτάτο και την πίττα γερή και αν είναι να πεινάσουμε, ας πεινάσουμε όλοι και όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι μαζί, σαν έθνος, πλούσιοι και φτωχοί, θύτες και θύματα και όχι κατά δόσεις, πρώτα οι πολύ πτωχοί, και μετά οι λιγότερο κι’ ακόμη λιγότερο, ώσπου να μείνουν ζωντανοί  μόνοι οι πολιτικοί μας αρχηγοί με την τρόϊκα.
Και εξ’ άλλου από εκλογές βγήκαμε. Τώρα πάλι θυμηθήκατε τα εκλογικά προγράμματα των κομμάτων και τα ξεσκονίζετε; Τι πιάνετε μια το ένα, μια το  άλλο, για να βρίσκετε διαφορές, και κάθε τόσο  να λέει κάποιος κάτι λίγο διαφορετικό και σείς να το κάνετε αμέσως βούκινο.
Τι θέλετε να μας πείτε, πως οι σωτήρες που βρήκαμε είναι σκάρτοι; Ε, αυτούς είχε η αγορά, αυτούς διαλέξαμε, όμορφα, νέα παιδιά είναι εξ’ άλλου και οι δυό, μια που το σύστημα είχε φροντίσει να μην έχει άλλους. Γι΄ αυτό απορούμε και λέμε πως εκ θεού είναι που βρέθηκαν και αυτοί.

Εξ’ άλλου και εκείνοι που είναι έξω από το παιχνίδι των υποσχέσεων, ελπίδων και καταγγελιών  των μνημονίων ή τουλάχιστον των αιμοδιψών, ανθρωποφάγων εντολών τους  και των ξεδιάντροπων εκτελεστικών οργάνων τους, είναι και αυτοί  υπηρέτες του συστήματος. Βολεμένες  γριές κότες του κοινοβουλίου, που λαμβάνοντας  τους μισθούς και τις κομματικές επιχορηγήσεις τους, φιλολογούν  εκ του ασφαλούς για μια αναίμακτη επανάσταση, που θάρθει κάποτε σαν μετεωρίτης από το πουθενά, χωρίς ευρύτερες κομματικές και λαϊκές συμμαχίες,  από τον αλάνθαστο και μόνο σκληρό πυρήνα της συνεχώς διαιρούμενης, υποδιαιρούμενης και αυτοαναγεννώμενης  αριστεράς. 
Και η κεφαλοξυρισμένη δεξιά, η δήθεν φασιστική, που μπήκε στοιχισμένη στην βουλή, τι περιμένουν κάποιοι, πως δεν θα την πιάσει και αυτήν σε λίγο  η νύστα από την ρουτίνα των νυχτερινών της συνεδριάσεων, μια που το κατεστημένο νύχτα στήνει πάντα τις νομοθετικές παγανιές του;
 
Το ξέρουμε λοιπόν πως οι πραγματικοί επαναστάτες είναι στα βουνά ή στις φυλακές. Μα και έτσι ακόμη, με τα περήφανα κουτσά μας άλογα θα πολεμήσουμε. Γιατί εκείνο που μας ενδιαφέρει  πιο πολύ απ’ όλα είναι να μείνει η χώρα μας ελεύθερη και αν είναι να πεινάσουμε, να πεινάσουμε όλοι μαζί,  παρά να τρώμε ο ένας τις σάρκες του άλλου, όπως θέλουν να μας αναγκάσουν να κάνουμε, για να απολαύσουν τον εθνοκαννιβαλισμό μας, οι μεγαλόψυχοι μιζαδόροι σύμμαχοι και εταίροι μας.
Το ξέρουμε πως θα περάσουμε κάτω από τον ανηλεή βομβαρδισμό των τηλεοπτικών τηλεβόλων της άρχουσας τάξης, που δεν θέλει με τίποτα να βρέξει τα πόδια της στην οικονομική κρίση, μα να κερδίσει από πάνω τον αγλέουρα.  Δεν μπορούμε όμως να έχουμε ως ύψιστη εθνική προτεραιότητα την δική της μόνο εξασφάλιση και μακροημέρευση. Δεν θα αφήσουμε την κρίση να γίνει ένας νέος εμφύλιος πόλεμος της δεξιάς και αριστεράς, γιατί αυτό βολεύει κάποιους που δεν έχουν το  θάρρος να υψώσουν ανάστημα στους Γερμανούς, καθώς έχουν πάρει μίζες από αυτούς και έχουν συνηθίσει στον εύκολο ρόλο του ταχυδρόμου των εντολών τους.
Η μεταβατική περίοδος της Ελληνικής ακυβερνησίας και οι παγκόσμιοι κραδασμοί που ήδη προκαλεί, μας δίνει μία αίσθηση της διαπραγματευτικής δύναμης ενός Ελληνικού ΟΧΙ στην πολιτική της υποτέλειας και της οικονομικής εξαθλίωσης. Όπως η ηρωϊκή έξοδος του Μεσολογγίου συνεκίνησε παλιά την  Ευρώπη,  και η ανατίναξη στο Αρκάδι, έφερε την λευτεριά την Κρήτη, έτσι και η εκλογική επανάσταση της 7ης του Μάη, με την διαφαινόμενη  πιθανή χάραξη για πρώτη φορά από την μέλλουσα Ελληνική κυβέρνηση μιας κόκκινης  διαπραγματευτικής γραμμής, που θα λέει
ως εδώ οι εθνικοί εξευτελισμοί,
ως εδώ η διάλυση  του κοινωνικού κράτους, της υγείας και παιδείας,
ως εδώ η κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατίας, θα δημιουργήσει μία νέα πολιτική δυναμική στην Ενωμένη Ευρώπη, και θα αφυπνίσει τις πολιτικές συνειδήσεις όλων, προτού οι  αντίστοιχοι χρυσαυγίτες των χωρών τους, μπουκάρουν κι’ αυτοί στα κοινοβούλιά τους και στρέψουν όλους εναντίον όλων.

Ας σταματήσει λοιπόν το Ελληνικό πολιτικό κατεστημένο να βλέπει τον Τσίπρα σαν αεροπειρατή που μπήκε με μια χειροβομβίδα στο εθνικό πιλοτήριο της χώρας. Ας σταματήσει  να φιλολογεί, σαν τους σώφρονες κοτζαμπάσηδες του 21, κατά του «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ,  Η ΕΞΟΔΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ  ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ  ΤΟΥ ΕΥΡΩ», όπου αποκλεισμένοι από την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, την διακηρυγμένη από το θεμέλιο ιδρυτικό καταστατικό της, αφεθήκαμε  λιμοκτονούντες να πεθαίνουμε, για να λεηλατήσουν κάποιοι την λιμνοθάλασσά μας, τον ήλιο και τα ιστορικά μας χώματα και να ποδοπατήσουν από διάθεση ρεβανσισμού την εθνική μας υπερηφάνεια.
   Το Ελληνικό ΟΧΙ, άπαξ και σιγουρευθεί εκλογικά στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα αλλάξει πολιτικά όλη την Ευρώπη, προς πίκραν των κοσμοεξουσιαστών, που την έχουν μετατρέψει σε καταπιεστικό  τους βραχίονα.  Πίκρα όμως, πιθανόν και για τους αριστερούς του παλιού ημερολογίου, που δεν συγκινούνται από την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, μα ούτε και από την κατάπτωση της ευρωπαϊκής ιδέας και ελπίζουν  το παγκόσμιο χάος να φέρει  από μόνο του κάποτε, την  παγκόσμια επανάσταση.

Η πολύ πιθανή επικράτηση του χαρισματικού νεαρού της Ελληνικής πολιτικής σκηνής στην κορυφή της θα αποτελέσει από μόνη της ένα ηρωϊκό γεγονός, πολύ προτού αποδείξουν οι πολιτικοί του Σύριζα  πόσο θάρρος, ψυχή και ανθρωπιά κουβαλούνε μέσα τους, πόση ειλικρίνεια, και εντιμότητα, μα και πόση σωφροσύνη και ευελιξία για να μην τσακιστούν συγκρουόμενοι κατά μέτωπο με την σκληρή πραγματικότητα.

Αν όμως ο λαός φοβηθεί πρώτος και κάνει πίσω αυτός, έστω και λίγο, ξανασκεφτόμενος  το τελικό του ΟΧΙ, ψειρίζοντας εκ νέου την ειλικρίνεια και την μαχητικότητα αυτών που σήκωσαν την σημαία της εθνικής του επιβίωσης και υπερηφάνειας, βρίσκοντάς τους μικρούς στην ηλικία και πνευματικά άγουρους και όχι αποδεδειγμένα σάπιους ή  εκ προθέσεως δίγλωσσους και υποκριτές, σαν τους πολιτικούς απατεώνες που τον κυβέρνησαν τα τελευταία τριάντα τουλάχιστον χρόνια,
αν δείξει την τελευταία στιγμή στην Ευρώπη πως σκέφτεται τις μικροκαταθέσεις του και τα φραγκοδίφραγκά του στις τράπεζες περισσότερο από τον συνάνθρωπό του που λιμοκτονεί  άστεγος στα πεζοδρόμια,
τότε θα έχει στείλει το λάθος μήνυμα,  τώρα που η παγκόσμια προσοχή είναι στραμμένη πάνω μας, για να σκεφθούν και οι Ευρωπαίοι τα φραγκοδίφραγκά τους και να μας αφήσουν να πεθάνουμε στην τόσο συμφέρουσα σε εμάς τους ίδιους εθνική πείνα μας.

Το εθνικό συμφέρον μας, μα και το μακροπρόθεσμο ατομικό υλικό συμφέρον μας ταυτόχρονα, απαιτεί αυτήν την  κορυφαία για το μέλλον του Ελληνισμού χρονική στιγμή, να υπερβούμε τις κομματικές, πολιτικές προκαταλήψεις μας, την στενή λογιστική αποτίμηση του όποιου προσωρινού οικονομικού μας συμφέροντος και να σκεφθούμε ανθρωπιστικά, εθνικά και Ευρωπαϊκά ταυτόχρονα.
Ο Τσίπρας σήμερα διασώζει με την πίστη του στην Ευρωπαϊκή ιδέα, πολύ περισσότερο απ’ ότι στο Ευρώ, τον υγιή, ανθρωπιστικό διεθνιστικό ιδεαλισμό του Μεγαλέξανδρου και η Ελλάδα έχει την ευκαιρία να δείξει στην Ευρώπη πως μπορεί να πεινάει, έχει όμως εθνική  υπερηφάνεια  και δεν θυσιάζει ούτε την κοινωνική της αλληλεγγύη, μα ούτε και το όνομα  της Ευρώπης και το όραμα της ομόσπονδης εν ισοτιμία ένωσής της, στους κοινωνικούς ολετήρες του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου και των αδηφάγων τραπεζών  του.
   Γι’ αυτό ο Τσίπρας πρέπει να αναδειχθεί πάση θυσία πρώτο κόμμα, για να εκπροσωπήσει ηθικά και, πνευματικά τον χειμαζόμενο Ελληνισμό και να υπερισχύσει πολιτικά απέναντι  στο πάση θυσία Ευρώ των αντιπάλων του.  Πρέπει επίσης το συνολικό άθροισμα του αντιμνημονιακού ΟΧΙ, να αυξήσει και αυτό ακόμη περισσότερο  τα ποσοστά του στην νέα εκλογική αναμέτρηση.

 Ο νεαρός Τσίπρας δείχνει πως έχει αντιληφθεί πόσο πολύ περισσότερο από τον ίδιο μετρά το λαϊκό κύμα που τον σηκώνει πάνω του και γι’ αυτό περιμένει να δεί σε τι πολιτικό ύψος θα τον φθάσει, προτού διαπραγματευθεί με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις του τόπου, μα και την Ευρώπη, το μέλλον της Ελλάδος, μα και της Ευρώπης ταυτόχρονα.

Αντίθετα οι αντίπαλοί του απέδειξαν πως όταν είναι στην Ευρώπη δεν έχουν φωνή και ούτε η Ελλάδα λόγο ύπαρξης. Γι’ αυτό και βιάστηκαν να την καταργήσουν και από χώρα ακόμη, για να μην ομιλήσει ξανά ποτέ και διακινδυνεύσουν τα διαπλεκόμενα με τους ξένους συμφέροντά τους.
Ας ψηφίσουν  όλοι οι μικροί λοιπόν στην ψυχή και στο πνεύμα Έλληνες τον ποιητή Νόβα ή τον πάλαι σοσιαλιστή  Τσιριμώκο ή  ας σκύψουν στον όψιμο  σταυροφόρο της νεκρανεστημένης δεξιάς Σαμαρά, το κεφάλι, όπως εκείνος το  έσκυψε  στην Μέρκελ.
Οι υπόλοιποι  που πιστεύουν  στο μικρό μεγαλείο του Ελληνισμού, ας ακολουθήσουν το μικρό κόμμα του Σύριζα, που ξεπετάχθηκε σαν την λευτεριά του εικοσιένα  και του άσματος του Θεοδωράκη από το πουθενά και ας πιστεύσουν πως η Ελλάδα είναι νωρίς για να πεθάνει, γιατί κάτι έχει ακόμη και σήμερα να διδάξει στην Ευρώπη  που σάπισε από το χρήμα της και βάλθηκε να την σαπίσει και την ίδια.

ΤΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΣΤΙΣ 18 ΜΕ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Κατάργηση 13-14ου μισθού και στον ιδιωτικό τομέα
- Νέα μείωση του βασικού μισθού σε επίπεδα Βουλγαρίας στα 200? καθαρά!
- Νέα μείωση βασικών και επικουρικών συντάξεων
- Μείωση κατά 10 ημέρες της ετήσιας αδείας
- Μείωση των προσαυξήσεων (από 75% σε 50% ή και 25%) με τις οποίες αμείβεται η απασχόληση σε Κυριακές και αργίες....

- Πλέον ευέλικτες σχέσεις εργασίας , κατάργηση συμβάσεων και δικαιωμάτων
- Άμεση απόλυση 50 χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων το 2012. 200.000 απολύσεις σε βάθος τριετίας
- Σταδιακή κατάργηση του ΕΦΑΠΑΞ στο δημόσιο τομέα
– Άμεση περικοπή 30% αναδρομικά – Σταδιακή κατάργηση της αποζημίωσης στον ιδιωτικό τομέα είτε απο απόλυση είτε απο σύνταξη.
- Πλήρης κατάργηση των φοροαπαλλαγών και των ειδικών καθεστώτων φορολόγησης. Προβλέπεται κατάργηση των εκπτώσεων φόρου όπως για τόκους στεγαστικών δανείων α΄κατοικίας, ενοίκια, δίδακτρα, ασφάλιστρα, ιατρικές επισκέψεις, εξετάσεις, νοσήλια ή και ασφαλιστικές εισφορές.
- Αύξηση του συντελεστή ΦΠΑ από 6,5% σε 13% – Κατάργηση μειωμένου συντελεστή ΦΠΑ που ισχύει στα νησιά
- Υπαγωγή των αγροτών σε ΦΠΑ – Νέος ειδικός φόρος κατανάλωσης σε ποτά/τσιγάρα – Νέα αύξηση τέλους ταξινόμησης σε μεταχειρισμένα αυτοκίνητα
- Νέα αύξηση τελών κυκλοφορίας
- Επιπλέον μείωση ή κατάργηση του αφορολόγητου ορίου
- Αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών ακινήτων κάθε χρόνο
- Εξίσωση πετρελαίου θέρμανσης με αυτό της κίνησης
- Άρση της απαγόρευσης της κατάσχεσης της πρώτης κατοικίας λόγω χρεών
- Μονιμοποίηση του έκτακτου φόρου ακινήτων μέσω της ΔΕΗ και ενοποίηση όλων των φόρων επί της ακίνητης περιουσίας, σε μόλις δύο: σε ένα φόρο θα ενωθούν οι 33 φόροι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και σε άλλον έναν όλο οι φόροι του κράτους.
- Φόρος ιδιοκατοίκησης (Ουσιαστικά θα είναι ενα είδος ενοικίου για όσους μένουν σε δικά τους σπίτια)
- Κατάργηση της μισθοδοσίας του Κλήρου
- Χαράτσια εφορίας ακριβώς μετά τις εκλογές: (α) Φόρος εισοδήματος, β) Έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης, γ) Τέλος επιτηδεύματος, δ) ΕΤΑΚ 2009, ε)Έκτακτη εισφορά ακινήτων, στ) ΦΑΠ 2010, ζ) ΦΑΠ 2011, η) Ειδικό τέλος ακινήτων (χαράτσι) για το 2012) – Ιδιώτες φοροεισπράκτορες – Πλήρες ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας ακόμη και στην… Τουρκία!
Τώρα ξέρεις τι σου έχουν για μετά τις 17 ιουνιου.
Οι Έλληνες δεν θα μπορούν πλέον να πουν οτι δεν ήξεραν. Οι Έλληνες δεν θα μπορούν πλέον να πουν οτι παραπλανήθηκαν απο τις γνωστές ψεύτικες προεκλογικές δεσμεύσεις περι επαναδιαπραγμάτευσης, αυτοδύναμης Ελλάδας.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΣ

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Γ.ΒΑΡΟΥΦΆΚΗ

Τι θα έπρεπε να προτείνει ο κ. Hollande στην κα Μέρκελ

Σήμερα όλοι μας εστιάζουμε στο κατά πόσον ο κ. Schauble και οι λοιποί ισχυροί της Ευρώπης πραγματικά το εννοούν όταν απειλούν την Ελλάδα με εκπαραθύρωση από την ευρωζώνη ή αν μπλοφάρουν. Κατανοητό. Θλιβερό, όμως, συνάμα καθώς, ανεξάρτητα από το τι θα γίνει με εμάς, η Ευρώπη καταρρέει. Μια προσεκτική ματιά προς Μαδρίτη, Άμστερνταμ, Ρώμη, Δουβλίνο και Λισαβόνα αποκαλύπτει το μέγεθος της Κρίσης. Ο κ. Hollande, καθ' όλα συντηρητικός πολιτικός (ανεξάρτητα από τις προεκλογικές του κορώνες), δεν διακινδυνεύει σήμερα τον γαλλο-γερμανικό άξονα για το θεαθείναι αλλά επειδή «τρέμει» την ώρα και την στιγμή που αποκαλυφθεί η ανικανότητα της Γαλλικής οικονομίας να παραμείνει δεμένη με την Γερμανική στο πλαίσιο της σημερινής αρχιτεκτονικής του ευρώ. Μια νέα αρχιτεκτονική του ευρώ δεν είναι απλώς επιθυμιτή. Είναι προαπαιτούμενο για την επιβίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (που δεν θα αντέξει μια κατάρρευση της ευρωζώνης). Και η επιβίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με την σειρά της, αποτελεί προαπαιτούμενο ώστε να μην διαχωριστεί η Ευρώπη σε μια περιοχή ανατολικά του Ρήνου, που θα βουλιάξει στην ύφεση (μετά από την ανατίμηση του νέου «μάρκου»), και στην υπόλοιπη ήπειρο, που θα ταλανίζεται από στάσιμο πληθωρισμό (αφού χάσει την προστασία του ευρώ).

Το μέγα πρόβλημα, το οποίο έχει οδηγήσει την Ευρώπη σε παράλυση, είναι ο εγκλωβισμός των Ευρωπαίων πολιτικών σε αδιέξοδες σκέψεις. Όταν αντικρίζει η κα Μέρκελ τον κ. Hollande σκέφτεται: «Νάτος ο καλός κύριος που θέλει εμείς να πληρώσουμε για την ανάπτυξη της Γαλλίας, που ζητά να κάνουμε για τους Γάλλους εκείνο που δεν κάναμε για εμάς τους ίδιους: δηλαδή να τυπώσουμε χρήμα ή να δανειστεί το κράτος μας για να ενισχύσει την «ανάπτυξη» με τρόπο που, τελικά, μόνο τα ελλείμματα και τον πληθωρισμό ενισχύουν.» Από την δική του την μεριά, ο κ. Hollande κοιτάζει στα μάτια την κα Μέρκελ και σκέφτεται: «Για μια δεκαετία, όταν η διεθνής κοινότητα αναπτυσσόταν γοργά, εσείς κρατούσατε τον πληθωρισμό κάτω από το 2% που είχαμε συμφωνήσει όταν ιδρύαμε την ευρωζώνη, αυξάνοντας την ανταγωνιστικότητά σας εις βάρος μας – σαν κανονικοί τζαμπατζήδες, αυξάνοντας τα πλεονάσματά σας εις βάρος των δικών μας ελλειμμάτων. Και τώρα κοκορεύεστε ότι έχετε πλεονάσματα απαιτώντας από εμάς να μην έχουμε ελλείμματα. Τέρμα τα ψέμματα. Ήρθε η ώρα να πληρώσετε. Ή, τουλάχιστον, να επιτρέψετε επί τέλους στην ΕΚΤ να δώσει ώθηση στην υπόλοιπη ευρωζώνη που η Γερμανία οδήγησε όλα αυτά τα χρόνια στην ασφυξία.»
Δεν θα ασχοληθώ με το ποιος από τους δύο έχει δίκιο. Το μόνο που θα πω είναι ότι, με αυτές τις σκέψεις κατά νου, ουσιαστική πρόοδος δεν θα υπάρξει. Καμία. Κι έτσι, το καράβι του ευρω-συστήματος θα συνεχίσει την πορεία του προς το παγόβουνο. Ο μόνος τρόπος να γυρίσει το τιμόνι όσο (και εφόσον) έχει μείνει ακόμα καιρός είναι με μια αλλαγή τρόπου σκέψης. Αυτή την αλλαγή του τρόπου με τον οποίο οι Ευρωπαίοι σκέφτονται και ερμηνεύουν τη Κρίση, και η οποία μπορεί να παραγάγει πραγματικές λύσεις, προσπαθήσαμε με τον Stuart Holland να «σιγοντάρουμε» σε μια σειρά από fora – αρχής γενομένης, όσοι θυμάστε, με άρθρο μας εδώ στο protagon (με τίτλο Μια Πρόταση για την Κρίση, η οποία αργότερα ξαναπαρουσιάστηκε ως Πρόταση 2.0). Πείτε μας αιθεροβάμονες αλλά πιστεύουμε ότι αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για μια νέα έκδοση της πρότασης εκείνης που να λαμβάνει υπ’ όψη της τις ραγδαίες εξελίξεις του τελευταίου έτους και που στόχο έχει, ουσιαστικά, να απαντήσει στο εξής ερώτημα: Τι θα συμβουλεύαμε τον κ. Hollande να πει στην κα. Μέρκελ ώστε να σπάσει το αδιέξοδο; Τι θα συμβουλεύαμε τον επόμενο έλληνα πρωθυπουργό, όποιος κι αν είναι αυτός, να απαντά όταν ξένοι δημοσιογράφοι τον ρωτούν: «Λέτε ότι θέλετε μια «άλλη» ευρωπαϊκή λύση από αυτή των Μνημονίων. Πως την βλέπετε αυτή την λύση;»
Οι υποθέσεις πίσω από την Πρόταση 3.0
Το μέγα σφάλμα της Ευρώπης των Μνημονίων ήταν η σκέψη πως στόχος των χωρών του πυρήνα, αφού ξέσπασε η Κρίση, έπρεπε να είναι η δημιουργία μιας «τάφρου» που να αποτρέπει την επέκταση της Κρίσης στον πυρήνα χωρίς όμως να αλλάζει την αρχιτεκτονική της ευρωζώνης. Όπως σας έχω κουράσει να λέω πάνω από δυο χρόνια τώρα, οι Ευρωπαίοι αρνήθηκαν πεισματικά ότι πρόκειται για συστημική Κρίση και επέμεναν να την αντιμετωπίζουν αποσπασματικά, πρώτα ως ελληνική, μετά ως ιρλανδική κ.ο.κ. Την ίδια στιγμή, η Κρίση σάρωνε τα πάντα παντού και ιδίως σε τρεις τομείς: τραπεζική κρίση, κρίση δημόσιου χρέους και, τέλος, η πιο ύπουλη κρίση από τις τρείς – η κρίση στο εμπορικό ισοζύγιο εντός της ευρωζώνης που συνδέεται άμεσα με την κρίση επενδύσεων στο μεγαλύτερο μέρος της ευρωζώνης. Για να το πω απλά, η Κρίση είχε εξ αρχής τέτοιο βάθος και τροπή, που το μόνο «ανάχωμα» που θα λειτουργούσε ήταν μια εκ βαθέων αναδόμηση του ευρω-συστήματος.
Τι σημαίνει «εκ βαθέων αναδόμηση του ευρω-συστήματος»; Πρώτον, δεν έχει καμία σχέση με το δίλημμα λιτότητας-επεκτατικής πολιτικής. Ούτε καν προδιαγράφει κινήσεις ομοσπονδοποίησης οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν λύση (καθώς η Ευρώπη δεν είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο). Το ζητούμενο είναι μια συνολική λύση που θα αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τις τρεις επί μέρους κρίσεις (τραπεζών, χρέους, επενδύσεων & εσωτερικού ισοζυγίου πληρωμών) η οποία όμως παράλληλα: (α) δεν θα ζητά από την Γερμανία να πληρώνει ή να εγγυάται τα χρέη των υπόλοιπων, (β) δεν θα προβλέπει τύπωμα χρήματος από την ΕΚΤ, (γ) δεν θα αυξάνει το δημοκρατικό έλλειμμα, και (δ) δεν θα απαιτεί ούτε την παραμικρή αλλαγή των Συνθηκών. Πως μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Η απάντησή μας είναι: Με την εφαρμογή των εξής τριών πολιτικών:
Πολιτική 1: Αντιμετώπιση της τραπεζικής κρίσης μέσω της ενοποίησης των τραπεζικών συστημάτων της ευρωζώνης
Το μάθημα των περασμένων δύο ετών είναι πως η ευρωζώνη δεν μπορεί να συνεχίσει με «εθνικά» τραπεζικά συστήματα στο πλαίσιο του κοινού νομισματικού συστήματος. Χρειάζεται έναν κοινό θεσμό που να επιτηρεί και να επανακεφαλαιοποιεί τις τράπεζες της ευρωζωνικής επικράτειας, ανεξάρτητα από τις εθνικές κυβερνήσεις. Για να το πω απλά, δεν νοείται πλέον να υπάρχουν ισπανικές, γαλλικές και ελληνικές τράπεζες εντός της ευρωζώνης, παρά μόνο όσον αφορά τα ονόματά τους τις έδρες τους και την ιστορία τους.
Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Εύκολα και γρήγορα. Η σημερινή «συνομοσπονδία» της European Banking Authority (EBA) πρέπει να μεταμορφωθεί σε πραγματικό ευρωπαϊκό θεσμό (με άμεσες και ουσιαστικές αρμοδιότητες) και να ενωθεί με το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ESM-EFSF) του οποίου τα κεφάλαια θα πρέπει, ως επί το πλείστον, να χρησιμοποιηθούν για την απ’ ευθείας  επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (σε συνεργασία με την ΕΚΤ) με αντάλλαγμα κοινές μετοχές των τελευταίων τις οποίες, εν ευθέτω χρόνω, ο νέος θεσμός (EBA-ESM-EFSF) θα πουλήσει στον ιδιωτικό τομέα επιστρέφοντας έτσι στους ευρωπαίους φορολογούμενους το κόστος της επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. (Βλ. εδώ).
Πολιτική 2: Αντιμετώπιση της κρίσης χρέους μέσω της ενοποίησης του κατά Μάαστριχτ χρέους των κρατών-μελών
Αύριο το πρωί, η ΕΚΤ μπορεί να ανακοινώσει ότι, από τούδε και στο εξής, κάθε φορά που «ωριμάζει» ένα ομόλογο κράτους-μέλους,  η ΕΚΤ θα αποπληρώνει ένα ποσοστό του ποσού που αντιστοιχεί στο ποσοστό του χρέους της χώρας που είναι «νόμιμο» κατά Μάαστριχτ. Π.χ. στην περίπτωση μιας χώρας όπως η Ισπανία με ποσοστό χρέους 90% του ΑΕΠ (αντί για το κατά Μάαστριχτ επιτρεπτό 60% του ΑΕΠ), η ΕΚΤ θα αποπληρώνει η ίδια τα 2/3 όλων των ομολόγων του ισπανικού κράτους την στιγμή που ωριμάζουν.
Και που θα βρίσκει η ΕΚΤ τα χρήματα για αυτές τις αποπληρωμές; Θα τα τυπώνει; Όχι. Θα τα δανείζετε εκδίδοντας η ίδια δικά της 10ετή ή και 30ετή ακόμα ομόλογα (ECB-bonds). Και πως θα αποπληρώνονται αυτά τα ομόλογα της ΕΚΤ; Την ίδια ακριβώς στιγμή της έκδοσής τους η ΕΚΤ θα ανοίγει χρεωστικό λογαριασμό για την Ισπανία όπου το ισπανικό κράτος θα δεσμευθεί ότι, σε βάθος χρόνου, θα καταβάλει το κόστος εξυπηρέτησης των ομολόγων της ΕΚΤ με επιτόκιο όμως εκείνο που εξασφάλισε η ΕΚΤ το οποίο προβλέπεται κάτω του 2% (υπό τις σημερινές συνθήκες) εφόσον οι αγοραστές των ομολόγων της ΕΚΤ έχουν πειστεί ότι η ΕΚΤ δεν θα έχει πρόβλημα αποπληρωμής τους.
Και γιατί να πειστούν οι επενδυτές ότι η ΕΚΤ δεν θα έχει πρόβλημα να τα αποπληρώσει (δεδομένου μάλιστα ότι δεν της επιτρέπεται να «τυπώσει» χρήμα για να προβεί σε αυτές τις αποπληρωμές); Δύο είναι οι λόγοι. Πρώτον, επειδή ο χρεωστικός λογαριασμός του κράτους-μέλους θα έχει την ίδια προτεραιότητα αποπληρωμής και έχουν και τα δάνεια του ΔΝΤ (super-seniority). Δηλαδή το κράτος-μέλος, π.χ. η Ισπανία,  δεσμεύεται πως, και να έχει στο μέλλον (σε 10 ή 20 χρόνια, όταν δηλαδή πρέπει να αποπληρώσει εκ μέρους της ΕΚΤ το ομόλογο που εξέδωσε τώρα η ΕΚΤ για πάρτη της) δυσκολίες εξυπηρέτησης του χρέους, τα χρήματα που πρέπει να βάλει στον χρεωστικό λογαριασμό της ΕΚΤ έχουν προτεραιότητα σε σχέση με όλα τα άλλα δάνεια. Δεύτερον, και πιο σημαντικό, προβλέπουμε την εξής εγγύηση για τα ομόλογα της ΕΚΤ: Κατά την έκδοσή τους, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ESM-EFSF) θα ασφαλίζει αυτά τα ομόλογα στην περίπτωση που το εν λόγω κράτος-μέλος αδυνατεί να τα αποπληρώσει (και παρά την προτεραιότητα που θα έχει δεσμευτεί να τους δώσει). Καθώς πλέον το ESM-EFSF δεν θα έχει λόγο να δανείζει κράτη-μέλη (παρά μόνο να προβαίνει στην ανταποδοτική επανακεφαλαιοποιήση των τραπεζών – βλ. Πολιτική 1 πιο πάνω), θα έχει την οικονομική δυνατότητα να παρέχει αυτού του είδους την ασφαλιστική εγγύηση στα ομόλογα της ΕΚΤ. Έτσι, τα ομόλογα αυτά αποκτούν το απόλυτο κύρος στην αγορά που εξασφαλίζει χαμηλότατα επιτόκια τα οποία, με την σειρά τους, εγγυώνται ότι τα κράτη-μέλη δεν θα έχουν πρόβλημα επαναχρηματοδότησης τουλάχιστον του κατά Μάαστριχτ νόμιμου χρέους (σημ. το γεγονός ότι το υπόλοιπο χρέος πρέπει να το εξυπηρετούν μόνα τους αποτελεί, αν θέλετε, ενίσχυση της εφαρμοσιμότητας των κανόνων του Μάαστριχτ).
Έχοντας μειώσει κατά τουλάχιστον 25% με 30% το βουνό τόκων που πρέπει να καταβάλει η ευρωζώνη για την εξυπηρέτηση του συνολικού χρέους της τα επόμενα 20 χρόνια, η ανακοίνωση της Πολιτικής 2 ουσιαστικά εξαφανίζει την κρίση χρέους.
Πολιτική 3: Αντιμετώπιση της κρίσης επενδύσεων και ισοζυγίου πληρωμών εντός της ευρωζώνης
Η Ευρώπη έχει άμεση ανάγκη (α) αυξημένων συνολικών επενδύσεων και (β) ανακατανομής των επενδυτικών ροών υπέρ των ελλειμματικών περιφερειών (που καλούνται να παράξουν μεγαλύτερα εισοδήματα ώστε αποπληρώσουν τα βουνά χρεών τους). Και οι δύο στόχοι είναι εφικτοί μέσω ενός προγράμματος τύπου Ευρωπαϊκού New Deal στο οποίο θα συμμετέχουν η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (European Investment Bank  - EIB), το Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων (European Investment Fund - EIF) και η ΕΚΤ: Η EIB θα εστιάζει στα μεγάλα έργα (με έμφαση στην πράσινη ενέργεια), το EIF στην χρηματοδότηση μικρομεσαίων επιχειρήσεων και start-ups (με έμφαση στις νέες τεχνολογίες) ενώ η ΕΚΤ θα συνεισφέρει στην χρηματοδότηση και των δύο ως εξής:  Σήμερα, τα επενδυτικά προγράμματα των EIB-EIF χρηματοδοτούνται κατά 50% από εκδόσεις ομολόγων από την ΕΙΒ και 50% από τα κράτη-μέλη. Προτείνουμε το 50% των κρατών-μελών (τα οποία, λόγω της Κρίσης, δεν μπορούν να ανταποκριθούν) να καλύπτεται από επί πλέον εκδόσεις ομολόγων της ΕΚΤ τα οποία θα χρεώνονται στους χρεωστικούς λογαριασμούς των κρατών-μελών (βλ. την σχετική πρόβλεψη στην Πρόταση 2) και θα αποπληρώνται απ’ ευθείας από τα έσοδα που θα προκύψουν από τις επενδύσεις αυτές (ακριβώς όπως γίνεται με τα ομόλογα της ΕΙΒ).
Έτσι ώστε να επιτευχθεί ο διπλός στόχος της αύξησης των συνολικών επενδύσεων στην ευρωζώνη και της εξισορρόπησης του ισοζυγίου πληρωμών μεταξύ των κρατών-μελών, προτείνουμε το εξής απλό: Το συνολικό ποσό των επενδύσεων (και, συνεπώς, το σύνολο των εκδόσεων ομολόγων των ΕΙΒ και ΕΚΤ στο πλαίσιο αυτήςτης πολιτικής) να είναι αντιστρόφως ανάλογο της συρρίκνωσης της οικονομικής δραστηριότητας στην ευρωζώνη και, όσον αφορά τις ροές επενδυτικών κεφαλαίων σε κάθε περιφέρεια της ευρωζώνης, οι ροές αυτές να είναι αντιστρόφως ανάλογες των ελλειμμάτων των εμπορικών ισοζυγίων της κάθε περιφέρειας. Με αυτό τον τρόπο αναχαιτίζεται η συνολική ύφεση και επέρχεται σύγκλιση στον τομέα της ανταγωνιστικότητας στο εσωτερικό της ευρωζώνης.
Επίλογος
Τρεις κρίσεις ταλανίζουν την Ευρώπη (τράπεζες, χρέος, επενδύσεις), τρεις πολιτικές προτείνουμε για τη αντιμετώπισή τους. Τρεις πολιτικές που δεν απαιτούν νέους θεσμούς, παρά μόνο την ορθολογική χρήση και μεταρρύθμιση των υπαρχόντων θεσμών. Που δεν απαιτούν καμία αλλαγή Συνθηκών (τις οποίες δεν προλαβαίνουμε να αλλάξουμε έτσι κι αλλιώς). Που δεν ζητούν από την Γερμανία (και τις υπόλοιπες πλεονασματικές χώρες) να αγοράζουν, να πληρώνουν ή να εγγυώνται τα χρέη των υπόλοιπων. Που δεν μειώνουν την πίεση σε χώρες όπως η δική μας να βάλουν τάξη στα του οίκου τους.
Ξέρω εξ ιδίας πείρας ότι μια τέτοια πρόταση, όταν παρουσιάζεται σε γερμανικό κοινό, τυγχάνει θετικής και ελπιδοφόρας ανταπόκρισης. Αν μάλιστα την παρουσίαζε ένας νεοεκλεγμένος ηγέτης (ο κος Hollande, π.χ. ή ακόμα και ο νέος δικός μας πρωθυπουργός) θα δινόταν στη Ευρώπη μια πραγματική ευκαιρία να σταματήσει να κατασπαράζει τις σάρκες της.