Σάββατο 30 Ιουνίου 2012
ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ ΓΙΑΝΝΗ <ΟΧΙ>
Πρόκειται για την πρώτη φορά από τότε που ξέσπασε η Κρίση που η ΕΕ λαμβάνει μια απόφαση που να συνάδει με την λογική. Πρώτη φορά! Έπρεπε βέβαια πρώτα να βρεθεί η Ευρωζώνη δύο εβδομάδες προ της οριστικής και μη αναστρέψιμης διάλυσης και, το πιο σημαντικό, να βρεθεί κάποιος που να πει στην κα Μέρκελ: «Όχι κυρία μου. Δεν υπογράφω, ο κόσμος να χαλάσει, τα ανόητα κείμενα που μου θέτεις.» Ο κύριος αυτός ήταν, βέβαια, ο κ. Μόντι ο οποίος βρήκε το σθένος (να κάνει κάτι που κανείς δεν είχε τολμήσει πριν) για έναν απλό λόγο: Εδώ και δύο εβδομάδες, οι μεγάλες επιχειρήσεις της Βόρειας Ιταλίας ρευστοποιούν όσο-όσο και μαζικά περιουσιακά τους στοιχεία και μεταφέρουν τα κεφάλαια στην Ελβετία, στην Γερμανία, στο Λονδίνο και στην Νέα Υόρκη. Υπό αυτές τις συνθήκες, η Ιταλία βρίσκεται στα πρόθυρα της πλήρους κατάρρευσης και ο κ. Μόντι είχε, το πολύ, δύο εβδομάδες για να κάνει κάτι πριν τον ανατρέψουν τα κόμματα που τον «στηρίζουν». Στήλωσε λοιπόν τα πόδια και έκανε αυτό που, αν είχε πράξει ο κ. Παπανδρέου πριν δυο χρόνια, ολόκληρη η Ευρώπη θα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση σήμερα: Είπε ΟΧΙ!
Και τι κέρδισε; Τι πήρε; Τι κερδίσαμε όλοι από την πρώτη περίπτωση πραγματικής διαπραγμάτευσης; Δύο πράγματα.
Μέτρο πρώτο: Το πρώτο μέτρο που ανάγκασε την κα Μέρκελ να αποδεχθεί ο κ. Μόντι είναι αυτό που σας έχω κουράσει να επαναλαμβάνω από την αρχή της Κρίσης ότι έπρεπε να γίνει ως ελάχιστο: να κοπεί ο ομφάλιος λώρος που συνδέει την επανακεφαλαιοποίηση των πτωχευμένων τραπεζών με το δημόσιο χρέος των πτωχευμένων κρατών. Όπως προτείνω εδώ και δυο χρόνια (*), ο κ. Μόντι απαίτησε (και κέρδισε, τουλάχιστον στα χαρτιά) η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να γίνει άμεσα από το EFSF, χωρίς την μεσολάβηση του δημοσίου και χωρίς να επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος αυτά τα κεφάλαια. Παράλληλα, να περάσει ο έλεγχος και η επιτήρηση των τραπεζών στην ΕΚΤ.
Μέτρο δεύτερο: Να μπορεί να δανείζεται ένα κράτος από το EFSF μέσα από απ’ ευθείας αγορά των ομολόγων του από το EFSF στις πρωτογενείς αγορές και όχι μέσα από την εξευτελιστική διαδικασία του Μνημονίου.
Πόσο σημαντικά είναι αυτά τα μέτρα για την Ευρωζώνη; Χωρίς το πρώτο μέτρο, το ευρώ δεν θα υπήρχε τον Σεπτέμβρη. Με την απαγκίστρωση των τραπεζικών ζημιών στην Ισπανία από το δημόσιο χρέος της Μαδρίτης, το ευρώ κέρδισε χρόνο. Το δεύτερο μέτρο, ακόμα και η ανακοίνωσή του (καθώς η εφαρμογή του ενδέχεται να εμποδιστεί από το Γερμανικό Κοινοβούλιο και το Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης), θα δώσει και μερικές ανάσες στην Ιταλία. Όμως, αυτά τα δύο μέτρα δεν λύνουν το πρόβλημα. Απλά «δανείζουν» άλλους μερικούς μήνες στο ευρω-σύστημα. Βλ. παρακάτω γιατί. Πριν πάμε εκεί ας δούμε τα του οίκου μας:
Τι σημαίνουν αυτά για την Ελλάδα; Πέραν του γεγονότος ότι διώχνουν για μερικούς μήνες την προοπτική της κατάρρευσης του ευρώ, δίνουν στην ελληνική κυβέρνηση ένα σημαντικό πάτημα να απαιτήσει, για πρώτη φορά, κάτι που μπορεί να επιβραδύνει την ελεύθερη πτώση της οικονομίας μας: Η ελληνική αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες να δηλώσει πως ό,τι ισχύει για την Ισπανία (που σίγουρα θα ισχύσει και για την Ιρλανδία) θα πρέπει να ισχύσει άμεσα και για την Ελλάδα. Δηλαδή, τα 30 δις που δανείστηκε το δημόσιο εκ μέρους των ελληνικών τραπεζών να μην καταγραφούν στο ελληνικό δημόσιο χρέος (αλλά να χρησιμοποιηθούν για αναπτυξιακά μέτρα μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων – αφήνοντας απ’ έξω το δημόσιό μας) και η επιτήρηση των ελληνικών τραπεζών να περάσει άμεσα στην ΕΚΤ. Να το πω απλά; Να μην τολμήσει η ελληνική αντιπροσωπεία να πατήσει ελληνικό έδαφος αν δεν έχει δηλώσει πρώτα ευθαρσώς και σε υψηλούς τόνους πως στην περίπτωση που δεν ισχύσει το πρώτο μέτρο και για την Ελλάδα, η ελληνική κυβέρνηση θα προβάλει βέτο στα πάντα. Δεν θεωρώ ότι στην περίπτωση που συμβεί αυτό «σωθήκαμε». Απλά ότι, αν δεν πετύχουμε αυτή την μικρή «νίκη», η νέα κυβέρνηση θα έχει αυτο-καταργηθεί.
Και η Κρίση;
Όπως έγραψα πιο πάνω τα δύο μέτρα που αποφασίστηκαν σε αυτή την Σύνοδο, αντίθετα με ό,τι έχει αποφασιστεί έως τώρα, συνάδουν με την λογική. Όμως σε καμία περίπτωση δεν αρκούν. Ο βασικός λόγος είναι ότι και τα δύο βασίζονται στα κεφάλαια ενός καθόλα τοξικού Ταμείου – του EFSF. Αυτό που πέτυχε η Ευρώπη ήταν να δημιουργηθεί ένα ορθολογικότερο σύστημα αναλήψεων από το EFSF. Όμως, ο τρόπος που συλλέγει το EFSF τα κεφάλαιά του παραμένει άκρως τοξικός. Το γιατί το είχα εξηγήσει αναλυτικά πριν ένα χρόνο – βλ. εδώ. Για αυτό αναφέρθηκα σε μέτρα που δανείζουν χρόνο στην Ευρωζώνη, χωρίς να αναστέλουν την κατάρρευση του ευρώ.
ΥΓ. Όσο για το αναπτυξιακό πακέτο μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, που ανακοινώθηκε, πρόκειται για καθαρή απάτη, καθώς αφορά μόνο ένα επί πλέον αστείο ποσό 10 δις για ολόκληρη την Ευρώπη. Χαίρομαι πάντως που, επί τέλους, άρχισε η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων να αναφαίρεται ως η λύση του προβλήματος της κρίσης επενδύσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
(*) Στην πρώτη έκδοση της πρότασής μας για έξοδο από την Κρίση, γράφαμε τον Νοέμβριο του 2010, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Η Σταθεροποίηση απαιτεί το σπάσιμο του φαύλου κύκλου στην παγίδα του οποίου έχει πιαστεί όλη η ευρωζώνη. Ποιος είναι αυτός; Η ευρωζώνη ταλανίζεται από δύο παράλληλες και αλληλένδετες κρίσεις. Όμως η ΕΕ επικεντρώνεται στην μία αγνοώντας επιδεικτικά την άλλη. Έτσι, η συνολική Κρίση χειροτερεύει. Πιο συγκεκριμένα, η κρίση που τραβά την προσοχή όλων, είναι η κρίση χρέους των υπερχρεωμένων κρατών. Η Ευρώπη ρίχνει όλο της το βάρος στη τιθάσευση αυτής της κρίσης μέσω περιορισμών, περικοπών, λιτότητας κλπ. Στο μεταξύ τα γιατροσόφια αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να φουντώνει η δεύτερη, παραμελημένη, κρίση που, δυστυχώς, είναι εξ ίσου σημαντική: Είναι η κρίση των ευρωπαϊκών τραπεζών στις οποίες "ανήκει" το χρέος των υπερχρεωμένων κρατών.» Αυτός ο φαύλος κύκλος, συμπληρώσαμε στην πιο πρόσφατη έκδοση της πρότασής μας, για να σπάσει: «η ευρωζώνη δεν μπορεί να συνεχίσει με «εθνικά» τραπεζικά συστήματα στο πλαίσιο του κοινού νομισματικού συστήματος. Χρειάζεται έναν κοινό θεσμό που να επιτηρεί και να επανακεφαλαιοποιεί τις τράπεζες της ευρωζωνικής επικράτειας, ανεξάρτητα από τις εθνικές κυβερνήσεις. Για να το πω απλά, δεν νοείται πλέον να υπάρχουν ισπανικές, γαλλικές και ελληνικές τράπεζες εντός της ευρωζώνης, παρά μόνο όσον αφορά τα ονόματά τους τις έδρες τους και την ιστορία τους.» Η σημερινή απόφαση ανοίγει τον δρόμο για ένα τέτοιο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Και τι κέρδισε; Τι πήρε; Τι κερδίσαμε όλοι από την πρώτη περίπτωση πραγματικής διαπραγμάτευσης; Δύο πράγματα.
Μέτρο πρώτο: Το πρώτο μέτρο που ανάγκασε την κα Μέρκελ να αποδεχθεί ο κ. Μόντι είναι αυτό που σας έχω κουράσει να επαναλαμβάνω από την αρχή της Κρίσης ότι έπρεπε να γίνει ως ελάχιστο: να κοπεί ο ομφάλιος λώρος που συνδέει την επανακεφαλαιοποίηση των πτωχευμένων τραπεζών με το δημόσιο χρέος των πτωχευμένων κρατών. Όπως προτείνω εδώ και δυο χρόνια (*), ο κ. Μόντι απαίτησε (και κέρδισε, τουλάχιστον στα χαρτιά) η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να γίνει άμεσα από το EFSF, χωρίς την μεσολάβηση του δημοσίου και χωρίς να επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος αυτά τα κεφάλαια. Παράλληλα, να περάσει ο έλεγχος και η επιτήρηση των τραπεζών στην ΕΚΤ.
Μέτρο δεύτερο: Να μπορεί να δανείζεται ένα κράτος από το EFSF μέσα από απ’ ευθείας αγορά των ομολόγων του από το EFSF στις πρωτογενείς αγορές και όχι μέσα από την εξευτελιστική διαδικασία του Μνημονίου.
Πόσο σημαντικά είναι αυτά τα μέτρα για την Ευρωζώνη; Χωρίς το πρώτο μέτρο, το ευρώ δεν θα υπήρχε τον Σεπτέμβρη. Με την απαγκίστρωση των τραπεζικών ζημιών στην Ισπανία από το δημόσιο χρέος της Μαδρίτης, το ευρώ κέρδισε χρόνο. Το δεύτερο μέτρο, ακόμα και η ανακοίνωσή του (καθώς η εφαρμογή του ενδέχεται να εμποδιστεί από το Γερμανικό Κοινοβούλιο και το Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης), θα δώσει και μερικές ανάσες στην Ιταλία. Όμως, αυτά τα δύο μέτρα δεν λύνουν το πρόβλημα. Απλά «δανείζουν» άλλους μερικούς μήνες στο ευρω-σύστημα. Βλ. παρακάτω γιατί. Πριν πάμε εκεί ας δούμε τα του οίκου μας:
Τι σημαίνουν αυτά για την Ελλάδα; Πέραν του γεγονότος ότι διώχνουν για μερικούς μήνες την προοπτική της κατάρρευσης του ευρώ, δίνουν στην ελληνική κυβέρνηση ένα σημαντικό πάτημα να απαιτήσει, για πρώτη φορά, κάτι που μπορεί να επιβραδύνει την ελεύθερη πτώση της οικονομίας μας: Η ελληνική αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες να δηλώσει πως ό,τι ισχύει για την Ισπανία (που σίγουρα θα ισχύσει και για την Ιρλανδία) θα πρέπει να ισχύσει άμεσα και για την Ελλάδα. Δηλαδή, τα 30 δις που δανείστηκε το δημόσιο εκ μέρους των ελληνικών τραπεζών να μην καταγραφούν στο ελληνικό δημόσιο χρέος (αλλά να χρησιμοποιηθούν για αναπτυξιακά μέτρα μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων – αφήνοντας απ’ έξω το δημόσιό μας) και η επιτήρηση των ελληνικών τραπεζών να περάσει άμεσα στην ΕΚΤ. Να το πω απλά; Να μην τολμήσει η ελληνική αντιπροσωπεία να πατήσει ελληνικό έδαφος αν δεν έχει δηλώσει πρώτα ευθαρσώς και σε υψηλούς τόνους πως στην περίπτωση που δεν ισχύσει το πρώτο μέτρο και για την Ελλάδα, η ελληνική κυβέρνηση θα προβάλει βέτο στα πάντα. Δεν θεωρώ ότι στην περίπτωση που συμβεί αυτό «σωθήκαμε». Απλά ότι, αν δεν πετύχουμε αυτή την μικρή «νίκη», η νέα κυβέρνηση θα έχει αυτο-καταργηθεί.
Και η Κρίση;
Όπως έγραψα πιο πάνω τα δύο μέτρα που αποφασίστηκαν σε αυτή την Σύνοδο, αντίθετα με ό,τι έχει αποφασιστεί έως τώρα, συνάδουν με την λογική. Όμως σε καμία περίπτωση δεν αρκούν. Ο βασικός λόγος είναι ότι και τα δύο βασίζονται στα κεφάλαια ενός καθόλα τοξικού Ταμείου – του EFSF. Αυτό που πέτυχε η Ευρώπη ήταν να δημιουργηθεί ένα ορθολογικότερο σύστημα αναλήψεων από το EFSF. Όμως, ο τρόπος που συλλέγει το EFSF τα κεφάλαιά του παραμένει άκρως τοξικός. Το γιατί το είχα εξηγήσει αναλυτικά πριν ένα χρόνο – βλ. εδώ. Για αυτό αναφέρθηκα σε μέτρα που δανείζουν χρόνο στην Ευρωζώνη, χωρίς να αναστέλουν την κατάρρευση του ευρώ.
ΥΓ. Όσο για το αναπτυξιακό πακέτο μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, που ανακοινώθηκε, πρόκειται για καθαρή απάτη, καθώς αφορά μόνο ένα επί πλέον αστείο ποσό 10 δις για ολόκληρη την Ευρώπη. Χαίρομαι πάντως που, επί τέλους, άρχισε η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων να αναφαίρεται ως η λύση του προβλήματος της κρίσης επενδύσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
(*) Στην πρώτη έκδοση της πρότασής μας για έξοδο από την Κρίση, γράφαμε τον Νοέμβριο του 2010, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Η Σταθεροποίηση απαιτεί το σπάσιμο του φαύλου κύκλου στην παγίδα του οποίου έχει πιαστεί όλη η ευρωζώνη. Ποιος είναι αυτός; Η ευρωζώνη ταλανίζεται από δύο παράλληλες και αλληλένδετες κρίσεις. Όμως η ΕΕ επικεντρώνεται στην μία αγνοώντας επιδεικτικά την άλλη. Έτσι, η συνολική Κρίση χειροτερεύει. Πιο συγκεκριμένα, η κρίση που τραβά την προσοχή όλων, είναι η κρίση χρέους των υπερχρεωμένων κρατών. Η Ευρώπη ρίχνει όλο της το βάρος στη τιθάσευση αυτής της κρίσης μέσω περιορισμών, περικοπών, λιτότητας κλπ. Στο μεταξύ τα γιατροσόφια αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να φουντώνει η δεύτερη, παραμελημένη, κρίση που, δυστυχώς, είναι εξ ίσου σημαντική: Είναι η κρίση των ευρωπαϊκών τραπεζών στις οποίες "ανήκει" το χρέος των υπερχρεωμένων κρατών.» Αυτός ο φαύλος κύκλος, συμπληρώσαμε στην πιο πρόσφατη έκδοση της πρότασής μας, για να σπάσει: «η ευρωζώνη δεν μπορεί να συνεχίσει με «εθνικά» τραπεζικά συστήματα στο πλαίσιο του κοινού νομισματικού συστήματος. Χρειάζεται έναν κοινό θεσμό που να επιτηρεί και να επανακεφαλαιοποιεί τις τράπεζες της ευρωζωνικής επικράτειας, ανεξάρτητα από τις εθνικές κυβερνήσεις. Για να το πω απλά, δεν νοείται πλέον να υπάρχουν ισπανικές, γαλλικές και ελληνικές τράπεζες εντός της ευρωζώνης, παρά μόνο όσον αφορά τα ονόματά τους τις έδρες τους και την ιστορία τους.» Η σημερινή απόφαση ανοίγει τον δρόμο για ένα τέτοιο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
ΨΗΦΙΣΑΜΕ ΑΝΑΠΟΔΑ
Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Οι «αντιμνημονιακοί» νίκησαν στην χθεσινή Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, ενώ στην Ελλάδα σχημάτισαν ξανά κυβέρνηση οι «μνημονιακοί»!
Παράδοξο; Όχι, απλώς Ελληνικό.
Είπαμε, ο άγνωστος, ανώνυμος σημείωσε ορθά στον τοίχο: « Έλληνας δεν γεννιέσαι, ούτε γίνεσαι… καταντάς»!
Η χθεσινοβραδινή κατάληξη της Συνόδου Κορυφής έδειξε τι σημαίνει σύγχρονη Ελληνική κατάντια. Απευθείας από τα ταμεία στήριξης θα αντλούν οι υπό..........
πτώχευση χώρες της Ευρωζώνης, ώστε να μειώσουν το κόστος δανεισμού τους, σε αντίθεση με την περίπτωση της Ελλάδας. Δίχως μνημόνια προτεκτορατοποίησης θα πορευθούν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι που βρίσκονται στην ίδια και χειρότερη κατάσταση με την Ελλάδα, όταν αυτή έτρεχε στο ΔΝΤ και όταν θριαμβολογούσε για την σωτηρία της μέσω ατομικών μηχανισμών διασυρμού, εσωτερικής υποτίμησης, φτωχοποίησης, διόγκωσης του δημόσιου χρέους και κρατικής υποτέλειας αποικιακού χαρακτήρα.
Το μέτρο, στο βαθμό που εφαρμοστεί, αποτελεί καζινοκαπιταλιστική μέθοδο διασφάλισης του ίδιου μοντέλου ανάπτυξης που ακολουθείται με ...
αντιπληθωριστική μεθοδολογία και θα καταλήξει στην έμμεση μεταφορά βαρών στους εθνικούς προϋπολογισμούς για την διάσωση των τραπεζών Και μάλιστα με το μεγαλύτερο μέρος να επωμίζονται οι ισχυρές χώρες παραγωγής πλεονάσματος. Στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα της Συνόδου αποτελεί άλλη μια «νίκη στα σημεία» του χρηματοπιστωτικού λόμπυ εις βάρος κυρίως των Γερμανών, οι οποίοι υποχωρούν βήμα-βήμα, διατηρώντας όμως το στρατηγικό τους πλεονέκτημα – συνεχίζοντας δηλαδή να έχουν προνομιακή θέση στις χρηματικές ροές και άρα σημαντικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.
αντιπληθωριστική μεθοδολογία και θα καταλήξει στην έμμεση μεταφορά βαρών στους εθνικούς προϋπολογισμούς για την διάσωση των τραπεζών Και μάλιστα με το μεγαλύτερο μέρος να επωμίζονται οι ισχυρές χώρες παραγωγής πλεονάσματος. Στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα της Συνόδου αποτελεί άλλη μια «νίκη στα σημεία» του χρηματοπιστωτικού λόμπυ εις βάρος κυρίως των Γερμανών, οι οποίοι υποχωρούν βήμα-βήμα, διατηρώντας όμως το στρατηγικό τους πλεονέκτημα – συνεχίζοντας δηλαδή να έχουν προνομιακή θέση στις χρηματικές ροές και άρα σημαντικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.
Με την εξειδίκευση και ολοκλήρωση του νέου αυτού μηχανισμού ανακεφαλαιοποίησης του τραπεζικού συστήματος στην ΕΕ, η Ελλάδα θα μπορεί να αποβληθεί άνετα από την Ευρωζώνη, δίχως να υπάρξουν τραγικές για το ευρώ και τις ευρωπαϊκές τράπεζες συνέπειες. Αυτή η συμφωνία, με άλλα λόγια, δημιουργεί μια ομπρέλα προστασίας των ευρωπαϊκών τραπεζών από το ενδεχόμενο στάσης πληρωμών από την μεριά της Ελλάδα. Τούτο φέρνει πιο κοντά – δομεί στην πραγματικότητα – την υπό όρους έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, την στιγμή κατά την οποία οι επαπειλούμενες με πτώχευση χώρες θα παραμείνουν υπό γερμανικούς (δημοσιονομικούς) όρους σε αυτήν. Η εξαίρεση της Ελλάδας, τώρα μεταβάλλεται σε απόλυτη καραντίνα εντός της ευρωζώνης και σε αποκλεισμό από θεωρητικά τουλάχιστον ευνοϊκότερες πρόνοιες για τον ελληνικό λαό. Σε κάθε περίπτωση ενώ οι υπόλοιπες κυβερνήσεις της περιφέρειας τουλάχιστον διατηρούν ένα κρίσιμο μέγεθος διαπραγματευτικής ικανότητας, η ελληνική φρόντισε να παραδοθεί άνευ όρων.
Και αυτό παγιώθηκε με την ψήφο του ελληνικού λαού. Ανάποδα ψήφισε το εκλογικό σώμα. Αυτή ειδικά την περίοδο έπρεπε να φέρει δυνάμεις αναθεωρητικές στο προσκήνιο και όχι να διατηρήσει εκείνους που δολίως χρεοκόπησαν την χώρα. Όπως θα έπρεπε να καταλαβαίνουν ακόμη και τα μικρά παιδιά, τούτοι δεν θα μπορούσαν να διαπραγματευτούν τίποτε άλλο με τους εταίρους μας και το ευρωπαϊκό κέντρο παρά την παραμονή τους στα πράγματα, «πάση θυσία» για τον ελληνικό λαό. Ψηφίσατε διαπραγμάτευση των Ελλήνων μεταπρατών για την παραμονή τους στην εξουσία, με ότι αυτό συνεπάγεται, και όχι διαπραγμάτευση για την αναβάθμιση του στάτους της Ελλάδας στην Ένωση. Ψηφήσατε υπέρ τη συντήρησης του καθεστώτος διαπλοκής και όχι υπέρ της προόδου! Ψηφίσατε υποτέλεια και δώσατε το φιλί της ζωής στην διαπλοκή! Δεν είναι η ελληνική αστική τάξη σαν την Ιταλική, την Ισπανική ή την Ιρλανδική. Η Ελληνική ηγεμονεύουσα ελίτ είναι τριτοκοσμική, παρασιτική και απολύτως δορυφορικής κουλτούρας. Είναι αντιπαραγωγική, διεφθαρμένη και λαθρόβια. Μόνον που αυτήν ψηφίσατε, έστω δειλά-δειλά, αλλά με επίγνωση της λειτουργίας του καλπονοθευτικού εκλογικού συστήματος που θα τους διατηρούσε στα πράγματα.
Σήμερα, η χώρα χάνει μια κρίσιμη ευκαιρία να κερδίσει χρόνο στην Ευρωζώνη. Η ολοκλήρωση του νέου θεσμικού συστήματος που θα επιτρέπει την απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από ένα νέο ουσιαστικά ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, δείχνει την πόρτα εξόδου στην Ελλάδα. Προσχήματα θα βρεθούν μπόλικα. Τα περισσότερα μάλιστα είναι έτοιμοι να αποδεχθούν μαζοχιστικά όλοι οι νεοφιλελεύθεροι φονταμενταλιστές στην χώρα μας (κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί). Άλλωστε αυτοί αναζήτησαν τα μνημόνια και τον ατομικό μηχανισμό για την Ελλάδα, ώστε να επιβάλουν την πολιτική ξεπουλήματος, αναδιανομής από κάτω προς τα επάνω και διασφάλισης της υπερσυσσώρευσης, την οποία (πολιτική) στην πραγματικότητα ήθελαν/επεδίωκαν, αλλά δεν μπορούσαν να νομιμοποιήσουν δίχως την διακυβερνητική παρέμβαση της τρόικας.
Όμως αυτούς διατηρήσατε στο τιμόνι της χώρας. Φοβηθήκατε, οι περισσότεροι, την άλλη πιθανότητα. Φοβηθήκατε να χαράξετε με την ψήφο σας μια νέα μεταπολίτευση. Φοβηθήκατε να δώσετε την ευκαιρία να υπάρξει μια πραγματικά νέα διακυβέρνηση στο τόπο, με πιθανότητες να ασκήσει πράγματι στρατηγικά πολιτική με διάθεση χειραφέτησης. Φοβηθήκατε μήπως μια μορφή ριζοσπαστικής διαπραγμάτευσης οδηγήσει στην δραχμή! Δεν μπορέσατε να καταλάβετε ότι χίλιες φορές καλύτερα να είχε καταλήξει εκεί η υπόθεση μέσω σύγκρουσης συμφερόντων με την ευρωπαϊκή ελίτ, πάρα διολισθαίνοντας μέσω μιας διαδικασίας διεύρυνσης της εσωτερική υποτίμησης, που αφυδάτωσε την αγορά, την πολιτική και τον πολιτισμό (αν προτιμάτε) στην πατρίδα μας, με παράλληλη ακόμη μεγαλύτερη στρέβλωση του παραγωγικού μοντέλου και της λειτουργίας του δημοσίου.
Από εδώ και πέρα δεν υπάρχουν ουσιαστικά περιθώρια διαπραγμάτευσης, στο πλαίσιο που ετέθησαν προεκλογικά από την κυβερνητική σύμπραξη ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Μόνον μια εντελώς διαφορετική κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, θα μπορούσε να επανατοποθετήσει το ελληνικό ζήτημα σε άλλη βάση εντός της ΕΕ, υπό τις σημερνές άκρως αρνητικές συνθήκες!. Αν δεν επιλεγεί αυτή η λύση, η προβλεπόμενη περεταίρω περιθωριοποίηση της χώρας μας στην Ένωση θα ισοδυναμεί με θυσία του Ελληνικού λαού υπέρ του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και της παγκόσμιας χρηματαγοράς. Αυτό ψηφίσατε; Αυτό σήμαινε «παραμονή στο ευρώ πάση θυσία»; Την «θυσία» την διασφαλίσατε στον βωμό του καζινοκαπιταλισμού, το «ευρώ» όμως; Μάλλον δεν καταλάβατε ότι το ευρώ δεν είναι ένα και ότι «παίζει» με διαφορετικά εθνικά χρώματα. Το ελληνικό ευρώ μετατρέπεται σε μαύρο από γκρίζο, μετά την Σύνοδο αυτή! Μάλλον σας διέφυγε ότι μετά το ξεπούλημα σε εξευτελιστικές τιμές (πιο εξευτελιστικές δεν γίνεται) της εναπομείνασας δημόσιας περιουσίας, έρχεται και δεύτερο κύμα πτώχευσης και συντεταγμένη έξοδος …
Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012
ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΓΙΑΝΝΗ του ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ
Από την μία μεριά θέλω να σου δώσω συγχαρητήρια. Από την άλλη, λόγω της ειλικρινούς φιλίας μας, νιώθω την ανάγκη να πω ότι άξιζες κάτι καλύτερο από το τιμόνι της οικονομίας αφού το πλοίο προσέκρουσε στα βράχια.
Ξέρω ότι, με τον έμφυτο ενθουσιασμό σου, το εννοείς όταν λες ότι υπάρχουν πολλές δυνατότητες να βγει η χώρα από την Κρίση. Είναι ο ίδιος ενθουσιασμός που σε έκανε τότε, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, να πιστέψεις (όταν όλοι σε κορόιδευαν) πως η Ελλάδα μπορεί να μπει στην ευρωζώνη – μια πίστη που σχέδον μόνος σου μετέτρεψες (από την θέση του Προέδρου του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, και βασικού διαπραγματευτή με τους ευρωπαίους) σε πραγματικότητα.
Όμως, Γιάννη, αυτή την φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τότε, στα 1995, η Ευρώπη δημιουργούσε κάτι το νέο και συναρπαστικό. Το ερώτημα τότε ήταν αν μπορεί η μικρή και σαθρή Ελλάδα να γίνει αποδεκτή σε αυτό το νέο δημιούργημα, στο ευρωσύστημα, με μια άμβλυνση και κάπως δημιουργική ερμηνεία των όρων που ίσχυαν. Σήμερα η Ευρώπη αποδομείται. Μια άμβλυνση και κάπως δημιουργική ερμηνεία των όρων του τωρινού «παιγνίου» δεν θα βοηθήσει. Και δεν θα βοηθήσει ούτε εμάς, την Ελλάδα, αλλά ούτε και εκείνους, τον «σκληρό πυρήνα» της Ευρώπης.
Αποδεχόμενος την θέση του υπουργού Oικονομικών αποδέχθηκες δύο γιγάντιαιες προκλήσεις. Η πρώτη αφορά, προφανώς, στις διαπραγματεύσεις για το Μνημόνιο 3. Η δεύτερη σχετίζεται με τις εσωτερικές «μεταρρυθμίσεις» για τις οποίες τόσο πολύ έχεις δουλέψει κι έχεις επιχειρηματολογήσει από την θέση του Γενικού Διευθυντή του ΙΟΒΕ.
Ως προς το δεύτερο, όλοι θα καραδοκούν περιμένοντας να δουν πώς θα υλοποιήσεις τις μεταρρυθμίσεις που πρότεινες όλον αυτόν τον καιρό, καθώς και το αν τελικά θα οδηγήσουν (σε περίπτωση που εισαχθούν) στην ώθηση της οικονομίας που προέβλεπε το ΙΟΒΕ (π.χ. θεαματική αύξηση του ΑΕΠ). Γνωρίζεις ότι διαφωνούσα με εκείνες τις προβλέψεις σας. Πολύ φοβάμαι όμως, όχι ότι θα διαψευτείς από τα πράγματα, αλλά ότι δεν θα «προκάνεις» (πού ’λεγε κι ο Χαρίλαος) καν να εισάγεις τις μεταρρυθμίσεις σου καθώς ο εκτροχιασμός του τραίνου της Ευρώπης θα δημιουργήσει τέτοια πενία και τόσους κραδασμούς που η χώρα θα αποδειχθεί μη μεταρρυθμίσιμη για πολλά έτη μετά το τέλος της υπουργικής σου θητείας. Με απλά λόγια, η πρώτη σου πρόκληση, η ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση, θα προσδιορίσει το αν θα σου δοθεί η ευκαιρία να έρθεις αντιμέτωπος με την δεύτερη. Είναι κάτι που ξέρω ότι γνωρίζεις αλλά απλά το καταγράφω επειδή δεν πρέπει να κριθείς από την μη εφαρμογή μεταρρυθμίσεων στις οποίες πιστεύεις βαθειά όταν για αυτήν (την μη εφαρμογή) θα φταίει η αποδόμηση της Ευρώπης.
Ας έρθουμε όμως τώρα στην πρώτη και βασική σου πρόκληση, σε αυτά που θα βρεις μπροστά σου στην Εσπερία. Γιάννη, δεν υπάρχει χρόνος πια για επιμήκυνση του προβλήματος. Τα Μνημόνια 1&2, σε τελική ανάλυση, είχαν την λογική του να κερδίσουμε χρόνο μπας και ορθοποδήσουμε. Διαφωνήσαμε, εσύ κι εγώ, ως προς την σοφία αυτής της «στρατηγικής». Όμως, αυτή μας η διαφωνία έχει γίνει πλέον «ακαδημαϊκή». Κι αυτό επειδή ένα τρίτο Μνημόνιο δεν θα μας εξασφαλίσει χρόνο καθώς η άμμος στην κλεψύδρα του ευρώ τείνει να σωθεί. Όσο ρέει ακόμα, κι όσο σου δίνεται η δυνατότητα να πεις δυο ή τρία πράγματα στο Ecofin, πρέπει να την χρησιμοποιήσεις όχι για να πετύχεις μια καλή «παράταση» για την Ελλάδα αλλά για να αλλάξεις τους όρους της συζήτησης. Για να το πω απλά, αν επιστρέψεις από την επόμενη Σύνοδο με καλύτερους όρους του Μνημονίου 2, τότε το φθινόπωρο η ιστορία θα σου επιφυλάσσει την πιο άδικη τιμωρία έλληνα υπουργού: του να αναγκαστεί ο άνθρωπος που προσέφερε τα μέγιστα για να είναι η Ελλάδα στο ευρώ να παρακολουθεί από την Πλατεία Συντάγματος την έξοδο της χώρας από ένα ευρώ υπό συνολική κατάρρευση.
Μπορείς μόνος σου να σταματήσεις την επερχόμενη λαίλαπα; Δεν γνωρίζω. Αλλά θα μοιραστώ την έμφυτη αισιοδοξία σου και θα καταθέσω περιληπτικά μερικές σκέψεις αναφορικά με το βασικό ζητούμενο: Πρέπει να δεσμεύσεις του ευρωπαίους σε μια-δυο κινήσεις που θα τους αποτρέψουν να μας αποβάλουν από το ευρώ (σε μερικούς μήνες) και οι οποίες, παράλληλα, θα αλλάξουν την ημερήσια διάταξη στην Ευρώπη προς μια κατεύθυνση που μπορεί να σώσει το καταρρέον ευρωσύστημα. Ποιες είναι αυτές;
Κίνηση 1: Να μην ζητήσεις νέα δάνεια, παρά το γεγονός ότι ξέρεις καλά πως το χρονοδιάγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, δεν βγαίνει με τα συμφωνημένα ποσά. Αντί για νέα δανεικά, να προτείνεις στο Ecofin τα κεφάλαια που πηγαίνουν στις τράπεζες για ανακεφαλαιοποίησή τους να μην καταγράφονται στο ελληνικό δημόσιο χρέος (και να μην χρειάζεται η αποπληρωμή τους από το ελληνικό δημόσιο). Αντίθετα, να πηγαίνουν κατ’ ευθείαν από το EFSF-ESM στις τράπεζες με το πρώτο να λαμβάνει ως αντάλλαγμα κοινές μετοχές τους, και, σε συνεργασία με την ΕΚΤ και την EBA (European Banking Authority), να επιβλέπει την εξυγείανση των τραπεζών. Όταν οι τράπεζες ορθοποδήσουν, το EFSF-ESM να πουλήσει αυτές τις μετοχές αυτές και τα δάνεια αποπληρώνονται χωρίς την ανάμειξη του ελληνικού δημοσίου.
Το πλεονέκτημα αυτής της κίνησης (σε σχέση με την «επιτυχία» μιας επιμήκυνσης και νέων δανείων) είναι τριπλό: Πρώτον, απελευθερώνεις 30 δις από τα κονδύλια του 2ου Μνημονίου. Δεύτερον, βάζεις στο παιχνίδι, στο πλευρό της Ελλάδας, τους Rajoy και Monti. Τρίτον, και σημαντικότερο, καθιστάς την υπόλοιπη Ευρώπη συνέταιρους του ελληνικού τραπεζικού συστήματος καταργώντας ουσιαστικά την απειλή αποπομπής της Ελλάδας από το ευρώ.
Κίνηση 2: Να επικαλεστείς πάμπολλα παραδείγματα (π.χ. τα χρέη της Βρετανίας προς τις ΗΠΑ μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο) ζητώντας moratorium των αποπληρωμών προς την τρόικα για ένα έτος και για όσο καιρό ο ρυθμός μεγέθυνσης της ελληνικής οικονομίας είναι κάτω του 1%. Όταν ο ρυθμός αυτός ξεπεράσει το 1%, τότε οι αποπληρωμές να ξεκινούν και πάλι σταδιακά, και ως συνάρτηση της ανάπτυξης, για όσο χρονικό διάστημα απαιτείται.
Το πλεονέκτημα εδώ είναι, και πρέπει να το πεις ευθαρσώς, ότι η Ευρώπη αποκτά έννομο συμφέρον να σταματήσει η ύφεση που κοντεύει να γκρεμίσει ό,τι έχει μείνει όρθιο στην χώρα. Επiπλέον, δίνει στους Γάλλους του Hollande το πάτημα που χρειάζονται για να ενεργοποιηθεί σωστά η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων.
Εν κατακλείδι, στόχος σου είναι να δεσμεύσεις τους εταίρους στην μη αποπομπή της Ελλάδας και σε κινήσεις διάσωσης του ευρώ. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Δεν γνωρίζω αν είναι πλέον εφικτό. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι, διαφορετικά, αν απλώς πάρουμε μια επιμήκυνση ή περισσότερα δάνεια και παρατάσεις, η αποπομπή μας από ένα καταρρέον ευρώ θα είναι απολύτως σίγουρη. Ήδη εργάζονται για αυτή «παλιόφιλοί» σου (με τον Hans-Werner Sinn να είναι ο πιο εμφανής).
Γιάννη, πριν 15 χρόνια περίπου χρόνια κατάφερες να δεσμεύσεις τους ευρωπαίους να βάλουν την Ελλάδα στους κόλπους του ευρώ. Όταν θα τους ξαναδείς υπό την νέα ιδιότητά σου οι μισοί δεν θα θυμούνται τον ρόλο σου εκείνο κι οι άλλοι μισοί δεν θα σε έχουν συγχωρέσει για αυτόν (καθώς, εν τη ανοησία τους θεωρούν την Ελλάδα ως την αρχή του ευρω-προβλήματος). Τις επόμενες εβδομάδες θα πρέπει να τους ξαναδεσμεύσεις. Αυτή την φορά, δεν μπορείς να πετύχεις την απαραίτητη δέσμευσή τους μέσα από smooth-talking, φιλοφρονήσεις, δημιουργική μακρο-λογιστική και επίδειξη εξυπνάδας. Αυτή την φορά πρέπει να τους δεσμεύσεις σε πράγματα τα οποία δεν θέλουν επ’ ουδενί να δεσμευτούν. Εκείνοι θέλουν το πολύ-πολύ να σου δώσουν περισσότερο σχοινί να κρεμαστείς (την λεγόμενη επιμήκυνση και χαλάρωση των όρων του Μνημονίου 2). Εσύ πρέπει να μην το δεχθείς αλλά να απαιτήσεις μια σκάλα στην οποία να ανέβουν κι εκείνοι.
Κλείνοντας πιο προσωπικά, γνωρίζεις τα συναισθήματά μου για σένα. Θεωρώ σκανδαλώδες, παρόλο που δυο χρόνια τώρα διαφωνούμε έντονα, ότι έπρεπε τα πράγματα να έρθουν εδώ που έφτασαν για να σε χρησιμοποιήσει η φαύλη πολιτική σκηνή. Δίπλα σου, στην ίδια κυβέρνηση, έχεις τους εκπρόσωπους του καθεστώτος που μας οδήγησε στον γκρεμό. Θα έχεις πολύ λίγη υποστήριξη από αυτούς – κι είμαι σίγουρος ότι το ξέρεις, όπως ξέρεις ότι σε περιμένουν στην γωνία για να σου φορτώσουν την όποια αποτυχία (είναι βλέπεις τόσο επιθετικά βλάκες που θεωρούν ότι θα υπάρξει «μετά»!). Σου εύχομαι να πετύχεις. Την μόνη βοήθεια που μπορώ να σου προσφέρω αυτή την στιγμή είναι η αγάπη μου και η έντονη προειδοποίηση ότι το ευρωσύστημα καταρρέει, κάτι που σου αφαιρεί την προοπτική μιας νέας παράτασης, επιμήκυνσης ή εξαγοράς χρόνου.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστώνΞέρω ότι, με τον έμφυτο ενθουσιασμό σου, το εννοείς όταν λες ότι υπάρχουν πολλές δυνατότητες να βγει η χώρα από την Κρίση. Είναι ο ίδιος ενθουσιασμός που σε έκανε τότε, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, να πιστέψεις (όταν όλοι σε κορόιδευαν) πως η Ελλάδα μπορεί να μπει στην ευρωζώνη – μια πίστη που σχέδον μόνος σου μετέτρεψες (από την θέση του Προέδρου του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, και βασικού διαπραγματευτή με τους ευρωπαίους) σε πραγματικότητα.
Όμως, Γιάννη, αυτή την φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τότε, στα 1995, η Ευρώπη δημιουργούσε κάτι το νέο και συναρπαστικό. Το ερώτημα τότε ήταν αν μπορεί η μικρή και σαθρή Ελλάδα να γίνει αποδεκτή σε αυτό το νέο δημιούργημα, στο ευρωσύστημα, με μια άμβλυνση και κάπως δημιουργική ερμηνεία των όρων που ίσχυαν. Σήμερα η Ευρώπη αποδομείται. Μια άμβλυνση και κάπως δημιουργική ερμηνεία των όρων του τωρινού «παιγνίου» δεν θα βοηθήσει. Και δεν θα βοηθήσει ούτε εμάς, την Ελλάδα, αλλά ούτε και εκείνους, τον «σκληρό πυρήνα» της Ευρώπης.
Αποδεχόμενος την θέση του υπουργού Oικονομικών αποδέχθηκες δύο γιγάντιαιες προκλήσεις. Η πρώτη αφορά, προφανώς, στις διαπραγματεύσεις για το Μνημόνιο 3. Η δεύτερη σχετίζεται με τις εσωτερικές «μεταρρυθμίσεις» για τις οποίες τόσο πολύ έχεις δουλέψει κι έχεις επιχειρηματολογήσει από την θέση του Γενικού Διευθυντή του ΙΟΒΕ.
Ως προς το δεύτερο, όλοι θα καραδοκούν περιμένοντας να δουν πώς θα υλοποιήσεις τις μεταρρυθμίσεις που πρότεινες όλον αυτόν τον καιρό, καθώς και το αν τελικά θα οδηγήσουν (σε περίπτωση που εισαχθούν) στην ώθηση της οικονομίας που προέβλεπε το ΙΟΒΕ (π.χ. θεαματική αύξηση του ΑΕΠ). Γνωρίζεις ότι διαφωνούσα με εκείνες τις προβλέψεις σας. Πολύ φοβάμαι όμως, όχι ότι θα διαψευτείς από τα πράγματα, αλλά ότι δεν θα «προκάνεις» (πού ’λεγε κι ο Χαρίλαος) καν να εισάγεις τις μεταρρυθμίσεις σου καθώς ο εκτροχιασμός του τραίνου της Ευρώπης θα δημιουργήσει τέτοια πενία και τόσους κραδασμούς που η χώρα θα αποδειχθεί μη μεταρρυθμίσιμη για πολλά έτη μετά το τέλος της υπουργικής σου θητείας. Με απλά λόγια, η πρώτη σου πρόκληση, η ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση, θα προσδιορίσει το αν θα σου δοθεί η ευκαιρία να έρθεις αντιμέτωπος με την δεύτερη. Είναι κάτι που ξέρω ότι γνωρίζεις αλλά απλά το καταγράφω επειδή δεν πρέπει να κριθείς από την μη εφαρμογή μεταρρυθμίσεων στις οποίες πιστεύεις βαθειά όταν για αυτήν (την μη εφαρμογή) θα φταίει η αποδόμηση της Ευρώπης.
Ας έρθουμε όμως τώρα στην πρώτη και βασική σου πρόκληση, σε αυτά που θα βρεις μπροστά σου στην Εσπερία. Γιάννη, δεν υπάρχει χρόνος πια για επιμήκυνση του προβλήματος. Τα Μνημόνια 1&2, σε τελική ανάλυση, είχαν την λογική του να κερδίσουμε χρόνο μπας και ορθοποδήσουμε. Διαφωνήσαμε, εσύ κι εγώ, ως προς την σοφία αυτής της «στρατηγικής». Όμως, αυτή μας η διαφωνία έχει γίνει πλέον «ακαδημαϊκή». Κι αυτό επειδή ένα τρίτο Μνημόνιο δεν θα μας εξασφαλίσει χρόνο καθώς η άμμος στην κλεψύδρα του ευρώ τείνει να σωθεί. Όσο ρέει ακόμα, κι όσο σου δίνεται η δυνατότητα να πεις δυο ή τρία πράγματα στο Ecofin, πρέπει να την χρησιμοποιήσεις όχι για να πετύχεις μια καλή «παράταση» για την Ελλάδα αλλά για να αλλάξεις τους όρους της συζήτησης. Για να το πω απλά, αν επιστρέψεις από την επόμενη Σύνοδο με καλύτερους όρους του Μνημονίου 2, τότε το φθινόπωρο η ιστορία θα σου επιφυλάσσει την πιο άδικη τιμωρία έλληνα υπουργού: του να αναγκαστεί ο άνθρωπος που προσέφερε τα μέγιστα για να είναι η Ελλάδα στο ευρώ να παρακολουθεί από την Πλατεία Συντάγματος την έξοδο της χώρας από ένα ευρώ υπό συνολική κατάρρευση.
Μπορείς μόνος σου να σταματήσεις την επερχόμενη λαίλαπα; Δεν γνωρίζω. Αλλά θα μοιραστώ την έμφυτη αισιοδοξία σου και θα καταθέσω περιληπτικά μερικές σκέψεις αναφορικά με το βασικό ζητούμενο: Πρέπει να δεσμεύσεις του ευρωπαίους σε μια-δυο κινήσεις που θα τους αποτρέψουν να μας αποβάλουν από το ευρώ (σε μερικούς μήνες) και οι οποίες, παράλληλα, θα αλλάξουν την ημερήσια διάταξη στην Ευρώπη προς μια κατεύθυνση που μπορεί να σώσει το καταρρέον ευρωσύστημα. Ποιες είναι αυτές;
Κίνηση 1: Να μην ζητήσεις νέα δάνεια, παρά το γεγονός ότι ξέρεις καλά πως το χρονοδιάγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, δεν βγαίνει με τα συμφωνημένα ποσά. Αντί για νέα δανεικά, να προτείνεις στο Ecofin τα κεφάλαια που πηγαίνουν στις τράπεζες για ανακεφαλαιοποίησή τους να μην καταγράφονται στο ελληνικό δημόσιο χρέος (και να μην χρειάζεται η αποπληρωμή τους από το ελληνικό δημόσιο). Αντίθετα, να πηγαίνουν κατ’ ευθείαν από το EFSF-ESM στις τράπεζες με το πρώτο να λαμβάνει ως αντάλλαγμα κοινές μετοχές τους, και, σε συνεργασία με την ΕΚΤ και την EBA (European Banking Authority), να επιβλέπει την εξυγείανση των τραπεζών. Όταν οι τράπεζες ορθοποδήσουν, το EFSF-ESM να πουλήσει αυτές τις μετοχές αυτές και τα δάνεια αποπληρώνονται χωρίς την ανάμειξη του ελληνικού δημοσίου.
Το πλεονέκτημα αυτής της κίνησης (σε σχέση με την «επιτυχία» μιας επιμήκυνσης και νέων δανείων) είναι τριπλό: Πρώτον, απελευθερώνεις 30 δις από τα κονδύλια του 2ου Μνημονίου. Δεύτερον, βάζεις στο παιχνίδι, στο πλευρό της Ελλάδας, τους Rajoy και Monti. Τρίτον, και σημαντικότερο, καθιστάς την υπόλοιπη Ευρώπη συνέταιρους του ελληνικού τραπεζικού συστήματος καταργώντας ουσιαστικά την απειλή αποπομπής της Ελλάδας από το ευρώ.
Κίνηση 2: Να επικαλεστείς πάμπολλα παραδείγματα (π.χ. τα χρέη της Βρετανίας προς τις ΗΠΑ μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο) ζητώντας moratorium των αποπληρωμών προς την τρόικα για ένα έτος και για όσο καιρό ο ρυθμός μεγέθυνσης της ελληνικής οικονομίας είναι κάτω του 1%. Όταν ο ρυθμός αυτός ξεπεράσει το 1%, τότε οι αποπληρωμές να ξεκινούν και πάλι σταδιακά, και ως συνάρτηση της ανάπτυξης, για όσο χρονικό διάστημα απαιτείται.
Το πλεονέκτημα εδώ είναι, και πρέπει να το πεις ευθαρσώς, ότι η Ευρώπη αποκτά έννομο συμφέρον να σταματήσει η ύφεση που κοντεύει να γκρεμίσει ό,τι έχει μείνει όρθιο στην χώρα. Επiπλέον, δίνει στους Γάλλους του Hollande το πάτημα που χρειάζονται για να ενεργοποιηθεί σωστά η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων.
Εν κατακλείδι, στόχος σου είναι να δεσμεύσεις τους εταίρους στην μη αποπομπή της Ελλάδας και σε κινήσεις διάσωσης του ευρώ. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Δεν γνωρίζω αν είναι πλέον εφικτό. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι, διαφορετικά, αν απλώς πάρουμε μια επιμήκυνση ή περισσότερα δάνεια και παρατάσεις, η αποπομπή μας από ένα καταρρέον ευρώ θα είναι απολύτως σίγουρη. Ήδη εργάζονται για αυτή «παλιόφιλοί» σου (με τον Hans-Werner Sinn να είναι ο πιο εμφανής).
Γιάννη, πριν 15 χρόνια περίπου χρόνια κατάφερες να δεσμεύσεις τους ευρωπαίους να βάλουν την Ελλάδα στους κόλπους του ευρώ. Όταν θα τους ξαναδείς υπό την νέα ιδιότητά σου οι μισοί δεν θα θυμούνται τον ρόλο σου εκείνο κι οι άλλοι μισοί δεν θα σε έχουν συγχωρέσει για αυτόν (καθώς, εν τη ανοησία τους θεωρούν την Ελλάδα ως την αρχή του ευρω-προβλήματος). Τις επόμενες εβδομάδες θα πρέπει να τους ξαναδεσμεύσεις. Αυτή την φορά, δεν μπορείς να πετύχεις την απαραίτητη δέσμευσή τους μέσα από smooth-talking, φιλοφρονήσεις, δημιουργική μακρο-λογιστική και επίδειξη εξυπνάδας. Αυτή την φορά πρέπει να τους δεσμεύσεις σε πράγματα τα οποία δεν θέλουν επ’ ουδενί να δεσμευτούν. Εκείνοι θέλουν το πολύ-πολύ να σου δώσουν περισσότερο σχοινί να κρεμαστείς (την λεγόμενη επιμήκυνση και χαλάρωση των όρων του Μνημονίου 2). Εσύ πρέπει να μην το δεχθείς αλλά να απαιτήσεις μια σκάλα στην οποία να ανέβουν κι εκείνοι.
Κλείνοντας πιο προσωπικά, γνωρίζεις τα συναισθήματά μου για σένα. Θεωρώ σκανδαλώδες, παρόλο που δυο χρόνια τώρα διαφωνούμε έντονα, ότι έπρεπε τα πράγματα να έρθουν εδώ που έφτασαν για να σε χρησιμοποιήσει η φαύλη πολιτική σκηνή. Δίπλα σου, στην ίδια κυβέρνηση, έχεις τους εκπρόσωπους του καθεστώτος που μας οδήγησε στον γκρεμό. Θα έχεις πολύ λίγη υποστήριξη από αυτούς – κι είμαι σίγουρος ότι το ξέρεις, όπως ξέρεις ότι σε περιμένουν στην γωνία για να σου φορτώσουν την όποια αποτυχία (είναι βλέπεις τόσο επιθετικά βλάκες που θεωρούν ότι θα υπάρξει «μετά»!). Σου εύχομαι να πετύχεις. Την μόνη βοήθεια που μπορώ να σου προσφέρω αυτή την στιγμή είναι η αγάπη μου και η έντονη προειδοποίηση ότι το ευρωσύστημα καταρρέει, κάτι που σου αφαιρεί την προοπτική μιας νέας παράτασης, επιμήκυνσης ή εξαγοράς χρόνου.
Σάββατο 23 Ιουνίου 2012
Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΣ
Είμαστε όμως πολύ περίεργος λαός...
Σχεδόν 40 χρόνια ψηφίζουμε, ξαναψηφίζουμε, ματαξαναψηφίζουμε κάποιο κόμμα από το δίδυμο ΠΑΣΟΚ –Νέα Δημοκρατία.
Και φθάσαμε στην χρεωκοπία.
Και ανεβήκαμε στα κάγκελα, γεμίσαμε τις πλατείες, μας τσάκισαν στο ξύλο, μας έπνιξαν στα δακρυγόνα, μας έκοψαν μισθούς, μας λιάνισαν τις συντάξεις, μας φόρτωσαν κεφαλικούς φόρους.
Και ήρθαν οι εκλογές.
Και αποφασίσαμε να στείλουμε το μήνυμά μας.
Και το στείλαμε.
Και τους τιμωρήσαμε.
Και πήραμε την εκδίκησή μας για όσα δεινά προκάλεσαν τα δύο αυτά κόμματα.
Μόνο που η τιμωρία φαντάζει τώρα ως η επιτομή της εκδίκησης του ηλιθίου, αφού δεν θα κυβερνά την χώρα μόνη της η Νέα Δημοκρατία ή μόνο του το ΠΑΣΟΚ, αλλά και οι δύο μαζί.
Αναρωτιέμαι λοιπόν σε τι μας χρησίμευσαν οι εκλογές;;;
Ψηφίσαμε δύο φορές απανωτά για να επιλέξουμε συγκυβέρνηση των δύο κομμάτων που δεν θέλαμε να μας κυβερνάνε....
Δεν μπορεί, κάπου πρέπει να κάναμε κάποιο λάθος.
Τςςς
ΦΙΛΟΤΙΜΙΑ
ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
Ο Ελληνικός λαός έχει προ πολλού εισέλθει σε ένα στάδιο ασφυξίας, που γιγαντώθηκε μετά το πέρας των εκλογών και που κάθε μέρα θα αυξάνει σε σημείο όπου οι αντιδράσεις του θα γίνονται δραματικές και ανεξέλεγκτες. Οι τρεις χιλιάδες αυτοκτονίες-διαμαρτυρίες θα υπερδιπλασιαστούν και σύντομα θα έλθει η ώρα που θα σκοτώνει ο ένας τον άλλο…
Η βασική αιτία γι’ αυτήν την τραγική εξέλιξη οφείλεται στο γεγονός ότι....
δεν υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στις επιθυμίες και τη θέληση του ελληνικού λαού αφ’ ενός και τους κομματικούς του εκπροσώπους αφ’ ετέρου. Αυτή η αναντιστοιχία οφείλεται σε πολλούς λόγους. Ένας βασικός λόγος είναι ο παραμορφωτικός εκλογικός νόμος που προσφέρει την κυβερνητική εξουσία σε κόμματα μειοψηφίας καταδικασμένα από την ψήφο του λαού. Άλλος επίσης βασικός λόγος είναι το ότι ο κοινωνικός προοδευτικός χώρος έχει εξουδετερωθεί λόγω του αλληλοσπαραγμού των ηγεσιών των κομμάτων της Αριστεράς. Και βεβαίως η αδυναμία δημιουργίας ενιαίου αντιμνημονιακού μετώπου που να αντιστοιχεί και να εκφράζει την καθαρή εντολή του λαού για την απαλλαγή της χώρας από τα δεσμά των Μνημονίων, της Τρόικα, του ΔΝΤ και της Ευρώπης των Τραπεζών. Με άλλα λόγια την εντολή του λαού για την ανάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας, την εγκατάλειψη της πολιτικής της λιτότητας. Την απόσβεση των όρων που παραχωρούν στους δανειστές τη δήμευση του δημόσιου πλούτου. Την απαλλαγή από την απαγόρευση να συναλλασσόμεθα ελεύθερα με όλες τις χώρες του κόσμου. Τέλος τη διαχείριση του δημόσιου χρέους στα πλαίσια του διεθνούς, του ευρωπαϊκού και του ελληνικού δικαίου.
Σε γενικές γραμμές απέδειξε ότι επιθυμεί να απαλλαγεί οριστικά από τις παραπάνω δεσμεύσεις και άλλες πολλές προσβλητικές και επαχθείς. Εν τούτοις όπως είπα, το υπάρχον πολιτικό Σύστημα θα αλλοιώσει για άλλη μια φορά τη θέληση του Λαού. Η Κυβέρνηση που θα προκύψει με τις ευλογίες των ξένων τοποτηρητών, θα είναι συνέχεια των δύο προηγουμένων, που μας οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι ξένοι και οι Έλληνες υποστηρικτές τους σπέρνουν ανέμους που θα γεννήσουν θύελλες. Γι’ αυτό ας είναι βέβαιοι. Ο ρόλος τον ξένων (Κυβερνήσεις, Τράπεζες, Τύπος) υπήρξε ολέθριος. Πλήγωσε βαθειά την εθνική μας συνείδηση, την τιμή, την περηφάνεια και το φιλότιμο ενός λαού που στην ιστορική του διαδρομή ακόμα και πρόσφατα απέδειξε ότι όταν οδηγηθεί πέρα από τα όριά του προτιμά να γίνει ολοκαύτωμα καίγοντας μαζί με τον εαυτό του και τους εχθρούς του.
Επειδή κανείς Έλληνας δεν θα ήθελε να συμβεί κάτι τέτοιο, οφείλουμε να βρούμε μόνοι μας εμείς οι ανεξάρτητοι πολίτες τις λύσεις που θα μας βοηθήσουν να βγούμε από το ασφυκτικό αδιέξοδο.
Για άλλη μια φορά θα επαναλάβω ότι οι Έλληνες οφείλουν να ανακαλύψουν τρόπους οργάνωσης και εκπροσώπησης που να βασίζονται ολοσχερώς πάνω στη θέλησή τους. Να αναδείξουν νέους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς εκπροσώπους που να τους εκφράζουν και να τους αντιπροσωπεύουν ολοκληρωτικά. Πολλές από τις κομματικές τους επιλογές στις τελευταίες εκλογές δείχνουν σημάδια ανεξέλεγκτης σύγχυσης και οργής. Γι’ αυτό θα πρέπει να βοηθήσουμε τον Λαό να ξαναβρεί την ψυχραιμία και την καθαρή σκέψη που θα τον καταστήσουν δύναμη ιστορική. Οφείλουμε να τον πείσουμε πως οι δικές μας προτάσεις του προσφέρουν τις λύσεις που επιθυμεί.
Είπαμε λοιπόν ότι η πρώτη λύση είναι να γυρίσει την πλάτη σε ένα φαύλο και τυφλό πολιτικό-κομματικό σύστημα που τον οδηγεί εδώ και δεκαετίες από το κακό στο χειρότερο.
Η επόμενη πρότασή μας είναι να υιοθετήσει μια νέα αντίληψη για τη θέση της χώρας στον σύγχρονο κόσμο, ιδιαίτερα τώρα που το διεθνές οικονομικο-πολιτικό σύστημα τρώει τις σάρκες του. Εμείς δεν μπορούμε να έχουμε την παραμικρή ευθύνη και σχέση με ένα κόσμο που σφαδάζει μέσα στις αντιθέσεις του. Τίποτα δεν μας συνδέει μαζί τους. Ούτε η ιστορία μας ούτε ο πολιτισμός μας, τα ήθη και τα έθιμά μας, ο χαρακτήρας και τα συμφέροντά μας.
Μονάχα ο ωμός ρεαλισμός μάς επιβάλλει να βρισκόμαστε υποχρεωτικά στον χώρο της Ευρωζώνης, μιας και όσα κακά μας έχει κάνει έως τώρα είναι λιγότερα από όσα μπορεί να μας κάνει στο μέλλον. Κι αυτά κυρίως μέσα από τις οικονομικές μας σχέσεις και εξαρτήσεις.
Επομένως λέμε προς το παρόν ΝΑΙ στην Ευρώπη αλλά μόνο ως προς το πολιτικό σκέλος των όρων της ένταξής μας στην Ε.Ε.
Ως προ το οικονομικό, η Ελλάδα θα πρέπει να στραφεί σε Κράτη και Αγορές εκτός της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ. Είναι ελεύθερη να το κάνει χωρίς να έρθει σε νομικής φύσεως αντίθεση μαζί τους.
Διατηρούμε τις πολιτικές, διπλωματικές, πολιτιστικές και άλλες σχέσεις μαζί τους. Μένουμε στο Ευρώ, ενώ ταυτόχρονα στηρίζουμε καθ’ ολοκληρίαν την οικονομική μας ανάπτυξη σε συμφωνίες, συμβόλαια και κοινοπραξίες με διεθνείς κρατικούς και ιδιωτικούς οργανισμούς, με βάση το αμοιβαίο συμφέρον.
Αυτή η διπολική κατεύθυνση θα μας απαλλάξει από τους θανάσιμους εναγκαλισμούς εταίρων που έχουν μεταβληθεί σε στυγνούς καταπιεστές-εκμεταλλευτές με δεσποτικές συμπεριφορές που δεν ταιριάζουν με τον χαρακτήρα και τις παραδόσεις μας.
Έχουμε στη διάθεσή μας ένα σπουδαίο όπλο. Είναι ο εθνικός μας πλούτος, που επιβουλεύονται και προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον κάνουν δικό τους οι σημερινοί δήθεν σύμμαχοι, προστάτες και φίλοι μας. Ένας πλούτος ανεκμετάλλευτος στο μεγαλύτερό του μέρος.
Αναφέρομαι στην ελληνική γη και στις ελληνικές θάλασσες. Στην ευφυΐα και εργατικότητα του λαού μας. Στα πολύτιμα ορυκτά, υπόγεια και υποθαλάσσια. Στην μεθοδική εκμετάλλευση του φυσικού κάλλους της χώρας και των πηγών πράσινης ενέργειας.
Απαλλαγμένη από τόκους και χρεολύσια και με μια διακυβέρνηση στην οποία θα επικρατήσει η ικανότητα, το ήθος, η ηθική και η ολόπλευρη αφοσίωση στο κοινό καλό όλων των εκπροσώπων όλων των βαθμίδων της εξουσίας, η χώρα μας είναι ικανή να ικανοποιήσει πλήρως τις ανάγκες των κατοίκων της. Να πετάξει από πάνω της κάθε είδους ξένες εξαρτήσεις και ελεύθερη ξανά και ανεξάρτητη να οδηγηθεί στηριγμένη στον δικό της πλούτο και στις δικές της ικανότητες στο δρόμο της κοινωνικής και εθνικής ανάπτυξης, ηθικής ανάτασης και πνευματικής και πολιτιστικής αναγέννησης.
Όσο για την ασφάλεια της χώρας (αν και μπορεί να φανεί αντιφατικό) πιστεύω ότι η αγάπη και προσήλωση του Λαού μας προς την Ειρήνη είναι η καλλίτερη μέθοδος να οργανώσουμε την άμυνά μας με τέτοιο τρόπο ώστε ο πόλεμος να φαντάζει αυτό που είναι πραγματικά: το απόλυτο κακό για όλους. Φίλους, εχθρούς και άσπονδους φίλους.
Η βασική αιτία γι’ αυτήν την τραγική εξέλιξη οφείλεται στο γεγονός ότι....
δεν υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στις επιθυμίες και τη θέληση του ελληνικού λαού αφ’ ενός και τους κομματικούς του εκπροσώπους αφ’ ετέρου. Αυτή η αναντιστοιχία οφείλεται σε πολλούς λόγους. Ένας βασικός λόγος είναι ο παραμορφωτικός εκλογικός νόμος που προσφέρει την κυβερνητική εξουσία σε κόμματα μειοψηφίας καταδικασμένα από την ψήφο του λαού. Άλλος επίσης βασικός λόγος είναι το ότι ο κοινωνικός προοδευτικός χώρος έχει εξουδετερωθεί λόγω του αλληλοσπαραγμού των ηγεσιών των κομμάτων της Αριστεράς. Και βεβαίως η αδυναμία δημιουργίας ενιαίου αντιμνημονιακού μετώπου που να αντιστοιχεί και να εκφράζει την καθαρή εντολή του λαού για την απαλλαγή της χώρας από τα δεσμά των Μνημονίων, της Τρόικα, του ΔΝΤ και της Ευρώπης των Τραπεζών. Με άλλα λόγια την εντολή του λαού για την ανάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας, την εγκατάλειψη της πολιτικής της λιτότητας. Την απόσβεση των όρων που παραχωρούν στους δανειστές τη δήμευση του δημόσιου πλούτου. Την απαλλαγή από την απαγόρευση να συναλλασσόμεθα ελεύθερα με όλες τις χώρες του κόσμου. Τέλος τη διαχείριση του δημόσιου χρέους στα πλαίσια του διεθνούς, του ευρωπαϊκού και του ελληνικού δικαίου.
Σε γενικές γραμμές απέδειξε ότι επιθυμεί να απαλλαγεί οριστικά από τις παραπάνω δεσμεύσεις και άλλες πολλές προσβλητικές και επαχθείς. Εν τούτοις όπως είπα, το υπάρχον πολιτικό Σύστημα θα αλλοιώσει για άλλη μια φορά τη θέληση του Λαού. Η Κυβέρνηση που θα προκύψει με τις ευλογίες των ξένων τοποτηρητών, θα είναι συνέχεια των δύο προηγουμένων, που μας οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι ξένοι και οι Έλληνες υποστηρικτές τους σπέρνουν ανέμους που θα γεννήσουν θύελλες. Γι’ αυτό ας είναι βέβαιοι. Ο ρόλος τον ξένων (Κυβερνήσεις, Τράπεζες, Τύπος) υπήρξε ολέθριος. Πλήγωσε βαθειά την εθνική μας συνείδηση, την τιμή, την περηφάνεια και το φιλότιμο ενός λαού που στην ιστορική του διαδρομή ακόμα και πρόσφατα απέδειξε ότι όταν οδηγηθεί πέρα από τα όριά του προτιμά να γίνει ολοκαύτωμα καίγοντας μαζί με τον εαυτό του και τους εχθρούς του.
Επειδή κανείς Έλληνας δεν θα ήθελε να συμβεί κάτι τέτοιο, οφείλουμε να βρούμε μόνοι μας εμείς οι ανεξάρτητοι πολίτες τις λύσεις που θα μας βοηθήσουν να βγούμε από το ασφυκτικό αδιέξοδο.
Για άλλη μια φορά θα επαναλάβω ότι οι Έλληνες οφείλουν να ανακαλύψουν τρόπους οργάνωσης και εκπροσώπησης που να βασίζονται ολοσχερώς πάνω στη θέλησή τους. Να αναδείξουν νέους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς εκπροσώπους που να τους εκφράζουν και να τους αντιπροσωπεύουν ολοκληρωτικά. Πολλές από τις κομματικές τους επιλογές στις τελευταίες εκλογές δείχνουν σημάδια ανεξέλεγκτης σύγχυσης και οργής. Γι’ αυτό θα πρέπει να βοηθήσουμε τον Λαό να ξαναβρεί την ψυχραιμία και την καθαρή σκέψη που θα τον καταστήσουν δύναμη ιστορική. Οφείλουμε να τον πείσουμε πως οι δικές μας προτάσεις του προσφέρουν τις λύσεις που επιθυμεί.
Είπαμε λοιπόν ότι η πρώτη λύση είναι να γυρίσει την πλάτη σε ένα φαύλο και τυφλό πολιτικό-κομματικό σύστημα που τον οδηγεί εδώ και δεκαετίες από το κακό στο χειρότερο.
Η επόμενη πρότασή μας είναι να υιοθετήσει μια νέα αντίληψη για τη θέση της χώρας στον σύγχρονο κόσμο, ιδιαίτερα τώρα που το διεθνές οικονομικο-πολιτικό σύστημα τρώει τις σάρκες του. Εμείς δεν μπορούμε να έχουμε την παραμικρή ευθύνη και σχέση με ένα κόσμο που σφαδάζει μέσα στις αντιθέσεις του. Τίποτα δεν μας συνδέει μαζί τους. Ούτε η ιστορία μας ούτε ο πολιτισμός μας, τα ήθη και τα έθιμά μας, ο χαρακτήρας και τα συμφέροντά μας.
Μονάχα ο ωμός ρεαλισμός μάς επιβάλλει να βρισκόμαστε υποχρεωτικά στον χώρο της Ευρωζώνης, μιας και όσα κακά μας έχει κάνει έως τώρα είναι λιγότερα από όσα μπορεί να μας κάνει στο μέλλον. Κι αυτά κυρίως μέσα από τις οικονομικές μας σχέσεις και εξαρτήσεις.
Επομένως λέμε προς το παρόν ΝΑΙ στην Ευρώπη αλλά μόνο ως προς το πολιτικό σκέλος των όρων της ένταξής μας στην Ε.Ε.
Ως προ το οικονομικό, η Ελλάδα θα πρέπει να στραφεί σε Κράτη και Αγορές εκτός της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ. Είναι ελεύθερη να το κάνει χωρίς να έρθει σε νομικής φύσεως αντίθεση μαζί τους.
Διατηρούμε τις πολιτικές, διπλωματικές, πολιτιστικές και άλλες σχέσεις μαζί τους. Μένουμε στο Ευρώ, ενώ ταυτόχρονα στηρίζουμε καθ’ ολοκληρίαν την οικονομική μας ανάπτυξη σε συμφωνίες, συμβόλαια και κοινοπραξίες με διεθνείς κρατικούς και ιδιωτικούς οργανισμούς, με βάση το αμοιβαίο συμφέρον.
Αυτή η διπολική κατεύθυνση θα μας απαλλάξει από τους θανάσιμους εναγκαλισμούς εταίρων που έχουν μεταβληθεί σε στυγνούς καταπιεστές-εκμεταλλευτές με δεσποτικές συμπεριφορές που δεν ταιριάζουν με τον χαρακτήρα και τις παραδόσεις μας.
Έχουμε στη διάθεσή μας ένα σπουδαίο όπλο. Είναι ο εθνικός μας πλούτος, που επιβουλεύονται και προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον κάνουν δικό τους οι σημερινοί δήθεν σύμμαχοι, προστάτες και φίλοι μας. Ένας πλούτος ανεκμετάλλευτος στο μεγαλύτερό του μέρος.
Αναφέρομαι στην ελληνική γη και στις ελληνικές θάλασσες. Στην ευφυΐα και εργατικότητα του λαού μας. Στα πολύτιμα ορυκτά, υπόγεια και υποθαλάσσια. Στην μεθοδική εκμετάλλευση του φυσικού κάλλους της χώρας και των πηγών πράσινης ενέργειας.
Απαλλαγμένη από τόκους και χρεολύσια και με μια διακυβέρνηση στην οποία θα επικρατήσει η ικανότητα, το ήθος, η ηθική και η ολόπλευρη αφοσίωση στο κοινό καλό όλων των εκπροσώπων όλων των βαθμίδων της εξουσίας, η χώρα μας είναι ικανή να ικανοποιήσει πλήρως τις ανάγκες των κατοίκων της. Να πετάξει από πάνω της κάθε είδους ξένες εξαρτήσεις και ελεύθερη ξανά και ανεξάρτητη να οδηγηθεί στηριγμένη στον δικό της πλούτο και στις δικές της ικανότητες στο δρόμο της κοινωνικής και εθνικής ανάπτυξης, ηθικής ανάτασης και πνευματικής και πολιτιστικής αναγέννησης.
Όσο για την ασφάλεια της χώρας (αν και μπορεί να φανεί αντιφατικό) πιστεύω ότι η αγάπη και προσήλωση του Λαού μας προς την Ειρήνη είναι η καλλίτερη μέθοδος να οργανώσουμε την άμυνά μας με τέτοιο τρόπο ώστε ο πόλεμος να φαντάζει αυτό που είναι πραγματικά: το απόλυτο κακό για όλους. Φίλους, εχθρούς και άσπονδους φίλους.
ΘΑΛΑΜΟΦΥΛΑΚΑΣ
Οταν κάποιος ρώτησε τον Βασιλιά της Σπάρτης Δημάρατο, γιατί οι Σπαρτιάτες θεωρούν άτιμους αυτούς που πετούν την ασπίδα τους και όχι αυτούς που πετούν τις περικεφαλαίες και τους θώρακες, αυτός απάντησε:
“Γιατί τις περικεφαλαίες και τους θώρακες τους φορούν για δική τους προστασία, ενώ την ασπίδα την κρατούν για να υπερασπίσουν την από κοινού παράταξη.”
Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά, 220 Α)
Η λέξη “idiot” που στα αγγλικά σημαίνει “ηλίθιος”, χαρακτηρίζει όπως και στην Ελληνική τα άτομα χαμηλού νοητικού επιπέδου και προέρχεται από την Ελληνική λέξη Ιδιώτης.
Η λέξη “ιδιώτης” προέρχεται από τη λέξη “ίδιος” που σήμαινε στην αρχαιότητα ότι και σήμερα. Στα λατινικά μεταφέρθηκε ως “idiota” και αρχικά σήμαινε “μέσος άνθρωπος” ενώ αργότερα “αμόρφωτος, απαίδευτος άνθρωπος”. Την ίδια σημασία (του αμόρφωτου ανθρώπου) είχε η λέξη αρχικά και στην Αγγλική γλώσσα, ενώ σήμερα σημαίνει απλώς ηλίθιος, δηλαδή άτομο πολύ χαμηλού νοητικού επιπέδου ενώ η ηλιθιότητα (idiocy) χαρακτηρίζει το προσόν του ηλίθιου δηλαδή τη μεγάλη βλακεία.
Ο Αριστοτέλης στα πολιτικά του χρησιμοποίησε τoν όρο “ιδιωτικός” για να περιγράψει τις προσωπικές υποθέσεις των πολιτών σε αντιδιαστολή με τον όρο “πολιτικός” που χρησιμοποίησε για να περιγράψει τις δημόσιες υποθέσεις (του δήμου, αυτό που ονομάζουμε σήμερα “τα κοινά”).
Στην αρχαία Αθήνα σημαντικότερη αποστολή της πολιτείας ήταν η μετατροπή των ιδιωτών (των εγωκεντρικών ατόμων που ασχολούνταν με τις προσωπικές τους υποθέσεις) σε πολίτες (σε άτομα που ασχολούνται και συμμετέχουν στα κοινά). Θεωρούσαν ότι η ιδιότητα του ιδιώτη είναι μια φυσική ιδιότητα την οποία διαθέτουν όλοι οι άνθρωποι από τη φύση τους, ενώ η ιδιότητα του πολίτη είναι επίκτητο χαρακτηριστικό που διαμορφώνεται μέσω της παιδείας που παρέχει η πολιτεία. Συνεπώς το άτομο που παρέμενε “ιδιώτης” ήταν άτομο απαίδευτο και αμόρφωτο, αφού δεν είχε εκπαιδευτεί επαρκώς στην ενασχόληση με τα κοινά.
Σήμερα, το έργο της μετατροπής των “ιδιωτών” σε “πολίτες” μάλλον δε θεωρείται τόσο σημαντικό όσο στην αρχαιότητα. Στα σχολεία τα παιδιά μας, διδάσκονται οποιαδήποτε άλλη ανοησία, εκτός από το πως να γίνουν σωστοί και ωφέλιμοι για την κοινωνία πολίτες. Στα σχολικά προγράμματα, έχουν ενταχθεί μαθήματα όπως η “οικιακή οικονομία” που μαθαίνει στα παιδιά πως να τακτοποιούν τα του οίκου τους (τα ιδιωτικά τους θέματα), και έχουν εξαιρεθεί μαθήματα όπως η “πολιτική οικονομία”, ή η “πολιτική αγωγή” ή οποιοδήποτε άλλο μάθημα θα μετέτρεπε τους μαθητές σε ενεργούς πολίτες. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι σε καμία τάξη της δωδεκαετούς εκπαίδευσης των παιδιών μας δε διδάσκονται έργα των αρχαίων μας φιλοσόφων. Μια απλή ανάγνωση και ένας μικρός σχολιασμός των πολιτικών του Αριστοτέλη, θα ανέβαζε το επίπεδο πολιτικής μας παιδείας κατακόρυφα σε σχέση με το σημερινό. Αντί αυτού, η νεολαία μας εκπαιδεύεται πολιτικά ψηφίζοντας για την εκλογή του δεκαπενταμελούς συμβουλίου της τάξης και του σχολείου με διαδικασίες παρόμοιες με αυτές των εκλογών, ενώ μετά τις εκλογές, κανείς δεν ασχολείται με τα “κοινά” της τάξης ή του σχολείου, παρά μόνο αν δημιουργηθεί πρόβλημα στην ομαλή διοργάνωση της πενθήμερης εκδρομής.
Η κατάσταση αυτή, έχει σαν αποτέλεσμα την παραγωγή “απαίδευτων” πολιτών, που φροντίζουν μόνο το ιδιωτικό τους συμφέρον, των οποίων η συμμετοχή στα κοινά περιορίζεται στην άσκηση του δικαιώματος ψήφου και οι οποίοι ακόμα και όταν ψηφίζουν, το κάνουν με γνώμονα το ιδιωτικό τους συμφέρον και όχι το κοινό. Και φυσικά, τέτοιοι πολίτες αδυνατούν να αντιληφθούν ότι το ωφέλιμο για την κοινωνία είναι ωφέλιμο και για τους ίδιους (αφού κι αυτοί οι ίδιοι είναι μέλη της κοινωνίας), αδυνατούν να δούν την προσωπική και οικογενειακή ευημερία τους στα πλαίσια μιας ευημερούσας κοινωνίας και επιδίδονται σε αυτό που η φύση τους προστάζει, το άνευ όρων κυνήγι επιβίωσης και επιβολής εξουσίας όπου όλα επιτρέπονται.
Η συμπεριφορά αυτή, όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης, ταιριάζει σε ζώα μάλλον παρά σε ανθρώπους.
Στη ζούγκλα, ο φοροφυγάς και ο κλέφτης γίνονται “μάγκες” με βίλες και ακριβά αυτοκίνητα, ενώ τα υπόλοιπα “κορόιδα” που δεν έχουν τα “κότσια” να κάνουν “μαγκιές”, αλλά τόσα χρόνια πλήρωναν φόρους και εισφορές τώρα χάνουν το σπίτι και την περιουσία τους.
Η κοινωνία διαλύεται και κανείς δεν επαναστατεί. Οχι τουλάχιστον μέχρι ο δικαστικός επιμελητής να χτυπήσει τη “δική μας” πόρτα για να κατασχέσει το “δικό μας” σπίτι. Μέχρι τότε, μπορούμε να ελπίζουμε. Οτι η συμφορά δε θα χτυπήσει το δικό μας σπίτι. Οτι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Από μόνα τους. Η ότι κάποιος άλλος θα τα φτιάξει για εμάς. Ελπίζουμε ότι “εμείς” θα επιβιώσουμε, ακόμα κι αν χρειαστεί να πεθάνουν όλοι οι υπόλοιποι. Γιατί “εμείς” έχουμε καλό κράνος και θώρακα που αντέχουν στα χτυπήματα. Και μόνον αν δεν έρθουν έτσι τα πράγματα θα επαναστατήσουμε. Και τότε, θα επαναστατήσουμε για την “εργατική τάξη”, για τα “ταξικά μας αδέρφια” και για οτιδήποτε άλλο εκτός από την διάλυση της κοινωνίας μας.
Και αυτό, γιατί όλοι μας πετάξαμε τις ασπίδες, φορέσαμε τις περικεφαλαίες και τους θώρακες, κρυφτήκαμε στα σκοτεινά και κανείς μας δε σκέφτεται ότι αν παραταχθούμε ενωμένοι σε φάλαγγα και πολεμήσουμε τον κοινό εχθρό όλοι μαζί, μπορούμε να νικήσουμε.
Κι όλα αυτά επειδή είμαστε ηλίθιοι ιδιώτες.
“Γιατί τις περικεφαλαίες και τους θώρακες τους φορούν για δική τους προστασία, ενώ την ασπίδα την κρατούν για να υπερασπίσουν την από κοινού παράταξη.”
Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά, 220 Α)
Η λέξη “idiot” που στα αγγλικά σημαίνει “ηλίθιος”, χαρακτηρίζει όπως και στην Ελληνική τα άτομα χαμηλού νοητικού επιπέδου και προέρχεται από την Ελληνική λέξη Ιδιώτης.
Η λέξη “ιδιώτης” προέρχεται από τη λέξη “ίδιος” που σήμαινε στην αρχαιότητα ότι και σήμερα. Στα λατινικά μεταφέρθηκε ως “idiota” και αρχικά σήμαινε “μέσος άνθρωπος” ενώ αργότερα “αμόρφωτος, απαίδευτος άνθρωπος”. Την ίδια σημασία (του αμόρφωτου ανθρώπου) είχε η λέξη αρχικά και στην Αγγλική γλώσσα, ενώ σήμερα σημαίνει απλώς ηλίθιος, δηλαδή άτομο πολύ χαμηλού νοητικού επιπέδου ενώ η ηλιθιότητα (idiocy) χαρακτηρίζει το προσόν του ηλίθιου δηλαδή τη μεγάλη βλακεία.
Ο Αριστοτέλης στα πολιτικά του χρησιμοποίησε τoν όρο “ιδιωτικός” για να περιγράψει τις προσωπικές υποθέσεις των πολιτών σε αντιδιαστολή με τον όρο “πολιτικός” που χρησιμοποίησε για να περιγράψει τις δημόσιες υποθέσεις (του δήμου, αυτό που ονομάζουμε σήμερα “τα κοινά”).
Στην αρχαία Αθήνα σημαντικότερη αποστολή της πολιτείας ήταν η μετατροπή των ιδιωτών (των εγωκεντρικών ατόμων που ασχολούνταν με τις προσωπικές τους υποθέσεις) σε πολίτες (σε άτομα που ασχολούνται και συμμετέχουν στα κοινά). Θεωρούσαν ότι η ιδιότητα του ιδιώτη είναι μια φυσική ιδιότητα την οποία διαθέτουν όλοι οι άνθρωποι από τη φύση τους, ενώ η ιδιότητα του πολίτη είναι επίκτητο χαρακτηριστικό που διαμορφώνεται μέσω της παιδείας που παρέχει η πολιτεία. Συνεπώς το άτομο που παρέμενε “ιδιώτης” ήταν άτομο απαίδευτο και αμόρφωτο, αφού δεν είχε εκπαιδευτεί επαρκώς στην ενασχόληση με τα κοινά.
Σήμερα, το έργο της μετατροπής των “ιδιωτών” σε “πολίτες” μάλλον δε θεωρείται τόσο σημαντικό όσο στην αρχαιότητα. Στα σχολεία τα παιδιά μας, διδάσκονται οποιαδήποτε άλλη ανοησία, εκτός από το πως να γίνουν σωστοί και ωφέλιμοι για την κοινωνία πολίτες. Στα σχολικά προγράμματα, έχουν ενταχθεί μαθήματα όπως η “οικιακή οικονομία” που μαθαίνει στα παιδιά πως να τακτοποιούν τα του οίκου τους (τα ιδιωτικά τους θέματα), και έχουν εξαιρεθεί μαθήματα όπως η “πολιτική οικονομία”, ή η “πολιτική αγωγή” ή οποιοδήποτε άλλο μάθημα θα μετέτρεπε τους μαθητές σε ενεργούς πολίτες. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι σε καμία τάξη της δωδεκαετούς εκπαίδευσης των παιδιών μας δε διδάσκονται έργα των αρχαίων μας φιλοσόφων. Μια απλή ανάγνωση και ένας μικρός σχολιασμός των πολιτικών του Αριστοτέλη, θα ανέβαζε το επίπεδο πολιτικής μας παιδείας κατακόρυφα σε σχέση με το σημερινό. Αντί αυτού, η νεολαία μας εκπαιδεύεται πολιτικά ψηφίζοντας για την εκλογή του δεκαπενταμελούς συμβουλίου της τάξης και του σχολείου με διαδικασίες παρόμοιες με αυτές των εκλογών, ενώ μετά τις εκλογές, κανείς δεν ασχολείται με τα “κοινά” της τάξης ή του σχολείου, παρά μόνο αν δημιουργηθεί πρόβλημα στην ομαλή διοργάνωση της πενθήμερης εκδρομής.
Η κατάσταση αυτή, έχει σαν αποτέλεσμα την παραγωγή “απαίδευτων” πολιτών, που φροντίζουν μόνο το ιδιωτικό τους συμφέρον, των οποίων η συμμετοχή στα κοινά περιορίζεται στην άσκηση του δικαιώματος ψήφου και οι οποίοι ακόμα και όταν ψηφίζουν, το κάνουν με γνώμονα το ιδιωτικό τους συμφέρον και όχι το κοινό. Και φυσικά, τέτοιοι πολίτες αδυνατούν να αντιληφθούν ότι το ωφέλιμο για την κοινωνία είναι ωφέλιμο και για τους ίδιους (αφού κι αυτοί οι ίδιοι είναι μέλη της κοινωνίας), αδυνατούν να δούν την προσωπική και οικογενειακή ευημερία τους στα πλαίσια μιας ευημερούσας κοινωνίας και επιδίδονται σε αυτό που η φύση τους προστάζει, το άνευ όρων κυνήγι επιβίωσης και επιβολής εξουσίας όπου όλα επιτρέπονται.
Η συμπεριφορά αυτή, όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης, ταιριάζει σε ζώα μάλλον παρά σε ανθρώπους.
Στη ζούγκλα, ο φοροφυγάς και ο κλέφτης γίνονται “μάγκες” με βίλες και ακριβά αυτοκίνητα, ενώ τα υπόλοιπα “κορόιδα” που δεν έχουν τα “κότσια” να κάνουν “μαγκιές”, αλλά τόσα χρόνια πλήρωναν φόρους και εισφορές τώρα χάνουν το σπίτι και την περιουσία τους.
Η κοινωνία διαλύεται και κανείς δεν επαναστατεί. Οχι τουλάχιστον μέχρι ο δικαστικός επιμελητής να χτυπήσει τη “δική μας” πόρτα για να κατασχέσει το “δικό μας” σπίτι. Μέχρι τότε, μπορούμε να ελπίζουμε. Οτι η συμφορά δε θα χτυπήσει το δικό μας σπίτι. Οτι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Από μόνα τους. Η ότι κάποιος άλλος θα τα φτιάξει για εμάς. Ελπίζουμε ότι “εμείς” θα επιβιώσουμε, ακόμα κι αν χρειαστεί να πεθάνουν όλοι οι υπόλοιποι. Γιατί “εμείς” έχουμε καλό κράνος και θώρακα που αντέχουν στα χτυπήματα. Και μόνον αν δεν έρθουν έτσι τα πράγματα θα επαναστατήσουμε. Και τότε, θα επαναστατήσουμε για την “εργατική τάξη”, για τα “ταξικά μας αδέρφια” και για οτιδήποτε άλλο εκτός από την διάλυση της κοινωνίας μας.
Και αυτό, γιατί όλοι μας πετάξαμε τις ασπίδες, φορέσαμε τις περικεφαλαίες και τους θώρακες, κρυφτήκαμε στα σκοτεινά και κανείς μας δε σκέφτεται ότι αν παραταχθούμε ενωμένοι σε φάλαγγα και πολεμήσουμε τον κοινό εχθρό όλοι μαζί, μπορούμε να νικήσουμε.
Κι όλα αυτά επειδή είμαστε ηλίθιοι ιδιώτες.
Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΚΛΟΓΩΝ
Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών είχε, παραδόξως, μια απίστευτη ισορροπία. Ο «συλλογικός νους» του ελληνικού λαού έκανε μια απροσδόκητα ισορροπημένη επιλογή. Εξουσιοδότησε τους διαχρονικά υπεύθυνους της κατάρρευσης με την τελευταία ευκαιρία να διαχειριστούν την κρίση με τα γνωστά μέσα. Και από την άλλη ανέθεσε στο κόμμα που εκφράζει την κοινωνική δυναμική την πιο δύσκολη αποστολή που ανατέθηκε σε κόμμα μετά τη χούντα. Η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχουν ως δυσκολότερο αντίπαλο τον εαυτό τους.
Παράλληλα το αποτέλεσμα βγάζει κυβέρνηση – και μάλιστα ισχυρή – και, συνεπώς, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μπλέξουμε με ηλιθιότητες τύπου «οικουμενικής».
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με μια σειρά για να δούμε τι ακριβώς συνέβη χθες στην κάλπη, πάντα σε συνδυασμό με τις αμέσως προηγούμενες εκλογές της 6ης Μαΐου.
Κάτι... χρωστάει η Ν.Δ.
Για τη Νέα Δημοκρατία και τον Αντώνη Σαμαρά η συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και τον ΛΑΟΣ υπό τον Καρατζαφέρη υπήρξε το θεμελιώδες αμάρτημα, το οποίο την έφερε έως το χείλος του γκρεμού. Νίκησε στην κάλπη, αλλά παρέμεινε αδύναμη, κάτω από το ποσοστό της συντριβής του 2009.
Υπερέχει ωστόσο έναντι των δυνητικών εταίρων της στην επόμενη κυβέρνηση, αφού το ΠΑΣΟΚ, με τη Ν.Δ. στο 30% και τον εαυτό του στο 13%, δεν μπορεί να αρνηθεί την πρωθυπουργία στον Σαμαρά – άλλωστε η κυβέρνηση θα είναι συνεργασίας και όχι «οικουμενική»...
Στην πραγματικότητα η Ν.Δ. πήρε την ψήφο του φόβου για το «άγνωστο» που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, όπως έχουμε ήδη γράψει από την πριν από τις εκλογές, είναι ορατός ο κίνδυνος ότι «η σημερινή ψήφος φόβου αύριο θα καταλήξει σε οργισμένη απόρριψη». Ή, λοιπόν, αρπάζει την ευκαιρία ή έρχεται το τέλος.
Ταυτόχρονα, ανεξαρτήτως συσκευασίας, ο βασικός εταίρος της, το ΠΑΣΟΚ, επιβεβαιώνοντας τη συρρίκνωσή του και με τον Βενιζέλο να έχει αναγγείλει την κατεδάφιση και ανασύστασή του, έχει κι αυτό την τελευταία του ευκαιρία.
Έτσι ολόκληρο το παλαιό σύστημα εξουσίας θα παίξει το τελευταίο του χαρτί για επιβίωση και ανανέωση. Αλλά μέσα στη βαθύτερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών και χωρίς χρονική και πολιτική πίστωση.
Τα δυο ταμπλό του ΣΥΡΙΖΑ
Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε μια δική του μεγάλη νίκη: καθιερώθηκε στο σύστημα ως πόλος εξουσίας, επιβεβαιώνοντας και αυξάνοντας την εκλογική επίδοση της 6ης Μαΐου και αφήνοντας πίσω του τον ρόλο του κόμματος διαμαρτυρίας του 5%. Στην πραγματικότητα ανέλαβε ένα διπλό στοίχημα:
● Στις 6 Μαΐου έλαβε την εντολή να ανασυνθέσει την Κεντροαριστερά και μάλιστα χωρίς το συντετριμμένο ΠΑΣΟΚ να έχει εξαφανιστεί από το πολιτικό προσκήνιο, αλλά και με τη ΔΗΜΑΡ, ένα κόμμα από τα σπλάχνα του ΣΥΝ, να διεκδικεί τον ίδιο ρόλο.
● Χθες έλαβε μια ακόμη εντολή: να προετοιμαστεί κατάλληλα ώστε να αποτελέσει στο μέλλον πράγματι μια εναλλακτική κυβερνητική επιλογή.
Κανένα άλλο κόμμα, από τη μεταπολίτευση και ύστερα, δεν ανέλαβε να κουβαλήσει τέτοιο βάρος και με τον χρόνο να τρέχει εναντίον του. Αν τα καταφέρει, ο άθλος θα είναι τεράστιος. Αν όχι, τότε δεν θα είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που χάνει το «τρένο».
Τα ζόρια του ΠΑΣΟΚ
Από την πλευρά του Βενιζέλου τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, καθώς ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να παίξει το στοίχημα της «ανασύστασης» όχι μόνο με την πρωτοκαθεδρία του ΣΥΡΙΖΑ στην Κεντροαριστερά και με τη ΔΗΜΑΡ να διεκδικεί ρόλο, αλλά και ενώ παράλληλα θα συμμετέχει σε μια κυβέρνηση τήρησης των «μνημονίων», η οποία μπορεί να αποβεί μοιραία για το όλο εγχείρημα.
Η συγκράτηση των δυνάμεών του στο 13% παρά την περαιτέρω απώλεια 80.000 ψήφων, δεν αποτελεί νίκη, ούτε καν ισοπαλία, αλλά επιβεβαίωση της συρρίκνωσης του πολιτικού του ρόλου. Είναι βέβαιο ότι το επόμενο διάστημα – με ενεργές τις κοινωνικές και πολιτικές διαδικασίες ανασύνθεσης της Κεντροαριστεράς – θα πρέπει, εκτός όλων των άλλων, να διατηρήσει πρωτίστως τη συνοχή του, η οποία θα απειληθεί από ένα πλήθος ετερόκλητων να αντιπαρατιθέμενων απόψεων και προσωπικών φιλοδοξιών στο εσωτερικό του.
Ήρθαν και έμειναν
Παράλληλα με το παιχνίδι μεταξύ των τριών πρώτων θα εξελιχθεί ένα ακόμη, το οποίο αφορά τη μοίρα τριών ακόμη νέων κομμάτων, τα οποία μπήκαν στη Βουλή στις 6 Μαΐου και επιβεβαίωσαν την παρουσία τους στη χθεσινή κάλπη. Ας τα δούμε:
1. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, μπορεί να υποχώρησαν, σε συνθήκες σκληρής πόλωσης, κατά 3% και 200.000 ψήφους περίπου, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι είναι γέννημα των τελευταίων μηνών. Η καθιέρωσή τους στην κεντρική πολιτική σκηνή είναι έτσι ή αλλιώς... κατόρθωμα.
2. Οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής, παρά το σκληρό «πάρε - δώσε» που κατέγραψε το exit poll και τις διαρροές τους προς Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, αναπλήρωσαν τις απώλειές τους συγκρατώντας τις στις 15.000 περίπου και παρέμειναν στην περιοχή του 7%.
3. Η ΔΗΜΑΡ, χάνοντας μόνο 20.000 ψήφους περίπου, δηλώνει έτοιμη να συμμετάσχει στο παιχνίδι της εξουσίας, ενώ παράλληλα ψάχνει τρόπο να διεμβολίσει το πολιτικό σύστημα. Άγνωστο τι θα καταφέρει, αλλά η σταθερότητά της σε ψήφους και ποσοστά είναι μια πρώτη «προίκα»...
Την πλήρωσε... το ΚΚΕ!
Τελικά ίσως ο μοναδικός καθαρά ηττημένος από τα επτά κόμματα της νέας Βουλής είναι το ΚΚΕ. Με απώλειες σχεδόν κατά 50% των ψήφων και των ποσοστών του, ο Περισσός πλήρωσε πανάκριβα πολλά περισσότερα από την πόλωση Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ.
Ίσως το σημαντικότερο είναι πως, παρότι στην αρχή της κρίσης – και δημοσκοπικά – σημαντικό μέρος της κοινωνίας στράφηκε προς το μέρος του αναζητώντας ασπίδα προστασίας, η ηγεσία του επέλεξε, αντί να ανοίξει τις πύλες του Περισσού και να επιχειρήσει μια μεγάλη έξοδο προς την κοινωνία, να καλεί το... βουνό να πάει στον Μωάμεθ.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ειδικά μετά τις 6 Μαΐου, όταν η στροφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ μεγάλου μέρους ψηφοφόρων δημιούργησε κοινωνικό ρεύμα, οι απώλειες του ΚΚΕ το περιόρισαν στα ποσοστά του «καταραμένου»... 1993, τότε που, μετά τις περιπέτειες της συγκυβέρνησης του ενιαίου ΣΥΝ με τον Μητσοτάκη και τη διάσπαση που ακολούθησε, υποχρεώθηκε να ξαναστηθεί από την αρχή.
Ο τρόπος αντιμετώπισης της μεγάλης ήττας δεν είναι ακόμη γνωστός, αλλά θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον για το πώς θα διαμορφωθεί το νέο πολιτικό τοπίο.
Συμπέρασμα: Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου επικύρωσαν μια βαθιά τομή στο πολιτικό σύστημα, χωρίς ωστόσο να λύσουν κάποια από τις μεγάλες εκκρεμότητές του, εκτός ίσως από την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εξουσίας – υπό τον όρο φυσικά ότι ο ίδιος θα αποδειχθεί ικανός να ανταποκριθεί στη δεδηλωμένη λαϊκή απαίτηση. Όλες οι μεγάλες εκκρεμότητες παραμένουν και θα λυθούν αναλόγως προς την πορεία της κρίσης.
Το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών είχε, παραδόξως, μια απίστευτη ισορροπία. Ο «συλλογικός νους» του ελληνικού λαού έκανε μια απροσδόκητα ισορροπημένη επιλογή. Εξουσιοδότησε τους διαχρονικά υπεύθυνους της κατάρρευσης με την τελευταία ευκαιρία να διαχειριστούν την κρίση με τα γνωστά μέσα. Και από την άλλη ανέθεσε στο κόμμα που εκφράζει την κοινωνική δυναμική την πιο δύσκολη αποστολή που ανατέθηκε σε κόμμα μετά τη χούντα. Η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχουν ως δυσκολότερο αντίπαλο τον εαυτό τους.
Παράλληλα το αποτέλεσμα βγάζει κυβέρνηση – και μάλιστα ισχυρή – και, συνεπώς, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μπλέξουμε με ηλιθιότητες τύπου «οικουμενικής».
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με μια σειρά για να δούμε τι ακριβώς συνέβη χθες στην κάλπη, πάντα σε συνδυασμό με τις αμέσως προηγούμενες εκλογές της 6ης Μαΐου.
Κάτι... χρωστάει η Ν.Δ.
Για τη Νέα Δημοκρατία και τον Αντώνη Σαμαρά η συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και τον ΛΑΟΣ υπό τον Καρατζαφέρη υπήρξε το θεμελιώδες αμάρτημα, το οποίο την έφερε έως το χείλος του γκρεμού. Νίκησε στην κάλπη, αλλά παρέμεινε αδύναμη, κάτω από το ποσοστό της συντριβής του 2009.
Υπερέχει ωστόσο έναντι των δυνητικών εταίρων της στην επόμενη κυβέρνηση, αφού το ΠΑΣΟΚ, με τη Ν.Δ. στο 30% και τον εαυτό του στο 13%, δεν μπορεί να αρνηθεί την πρωθυπουργία στον Σαμαρά – άλλωστε η κυβέρνηση θα είναι συνεργασίας και όχι «οικουμενική»...
Στην πραγματικότητα η Ν.Δ. πήρε την ψήφο του φόβου για το «άγνωστο» που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, όπως έχουμε ήδη γράψει από την πριν από τις εκλογές, είναι ορατός ο κίνδυνος ότι «η σημερινή ψήφος φόβου αύριο θα καταλήξει σε οργισμένη απόρριψη». Ή, λοιπόν, αρπάζει την ευκαιρία ή έρχεται το τέλος.
Ταυτόχρονα, ανεξαρτήτως συσκευασίας, ο βασικός εταίρος της, το ΠΑΣΟΚ, επιβεβαιώνοντας τη συρρίκνωσή του και με τον Βενιζέλο να έχει αναγγείλει την κατεδάφιση και ανασύστασή του, έχει κι αυτό την τελευταία του ευκαιρία.
Έτσι ολόκληρο το παλαιό σύστημα εξουσίας θα παίξει το τελευταίο του χαρτί για επιβίωση και ανανέωση. Αλλά μέσα στη βαθύτερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών και χωρίς χρονική και πολιτική πίστωση.
Τα δυο ταμπλό του ΣΥΡΙΖΑ
Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε μια δική του μεγάλη νίκη: καθιερώθηκε στο σύστημα ως πόλος εξουσίας, επιβεβαιώνοντας και αυξάνοντας την εκλογική επίδοση της 6ης Μαΐου και αφήνοντας πίσω του τον ρόλο του κόμματος διαμαρτυρίας του 5%. Στην πραγματικότητα ανέλαβε ένα διπλό στοίχημα:
● Στις 6 Μαΐου έλαβε την εντολή να ανασυνθέσει την Κεντροαριστερά και μάλιστα χωρίς το συντετριμμένο ΠΑΣΟΚ να έχει εξαφανιστεί από το πολιτικό προσκήνιο, αλλά και με τη ΔΗΜΑΡ, ένα κόμμα από τα σπλάχνα του ΣΥΝ, να διεκδικεί τον ίδιο ρόλο.
● Χθες έλαβε μια ακόμη εντολή: να προετοιμαστεί κατάλληλα ώστε να αποτελέσει στο μέλλον πράγματι μια εναλλακτική κυβερνητική επιλογή.
Κανένα άλλο κόμμα, από τη μεταπολίτευση και ύστερα, δεν ανέλαβε να κουβαλήσει τέτοιο βάρος και με τον χρόνο να τρέχει εναντίον του. Αν τα καταφέρει, ο άθλος θα είναι τεράστιος. Αν όχι, τότε δεν θα είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που χάνει το «τρένο».
Τα ζόρια του ΠΑΣΟΚ
Από την πλευρά του Βενιζέλου τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, καθώς ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να παίξει το στοίχημα της «ανασύστασης» όχι μόνο με την πρωτοκαθεδρία του ΣΥΡΙΖΑ στην Κεντροαριστερά και με τη ΔΗΜΑΡ να διεκδικεί ρόλο, αλλά και ενώ παράλληλα θα συμμετέχει σε μια κυβέρνηση τήρησης των «μνημονίων», η οποία μπορεί να αποβεί μοιραία για το όλο εγχείρημα.
Η συγκράτηση των δυνάμεών του στο 13% παρά την περαιτέρω απώλεια 80.000 ψήφων, δεν αποτελεί νίκη, ούτε καν ισοπαλία, αλλά επιβεβαίωση της συρρίκνωσης του πολιτικού του ρόλου. Είναι βέβαιο ότι το επόμενο διάστημα – με ενεργές τις κοινωνικές και πολιτικές διαδικασίες ανασύνθεσης της Κεντροαριστεράς – θα πρέπει, εκτός όλων των άλλων, να διατηρήσει πρωτίστως τη συνοχή του, η οποία θα απειληθεί από ένα πλήθος ετερόκλητων να αντιπαρατιθέμενων απόψεων και προσωπικών φιλοδοξιών στο εσωτερικό του.
Ήρθαν και έμειναν
Παράλληλα με το παιχνίδι μεταξύ των τριών πρώτων θα εξελιχθεί ένα ακόμη, το οποίο αφορά τη μοίρα τριών ακόμη νέων κομμάτων, τα οποία μπήκαν στη Βουλή στις 6 Μαΐου και επιβεβαίωσαν την παρουσία τους στη χθεσινή κάλπη. Ας τα δούμε:
1. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, μπορεί να υποχώρησαν, σε συνθήκες σκληρής πόλωσης, κατά 3% και 200.000 ψήφους περίπου, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι είναι γέννημα των τελευταίων μηνών. Η καθιέρωσή τους στην κεντρική πολιτική σκηνή είναι έτσι ή αλλιώς... κατόρθωμα.
2. Οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής, παρά το σκληρό «πάρε - δώσε» που κατέγραψε το exit poll και τις διαρροές τους προς Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, αναπλήρωσαν τις απώλειές τους συγκρατώντας τις στις 15.000 περίπου και παρέμειναν στην περιοχή του 7%.
3. Η ΔΗΜΑΡ, χάνοντας μόνο 20.000 ψήφους περίπου, δηλώνει έτοιμη να συμμετάσχει στο παιχνίδι της εξουσίας, ενώ παράλληλα ψάχνει τρόπο να διεμβολίσει το πολιτικό σύστημα. Άγνωστο τι θα καταφέρει, αλλά η σταθερότητά της σε ψήφους και ποσοστά είναι μια πρώτη «προίκα»...
Την πλήρωσε... το ΚΚΕ!
Τελικά ίσως ο μοναδικός καθαρά ηττημένος από τα επτά κόμματα της νέας Βουλής είναι το ΚΚΕ. Με απώλειες σχεδόν κατά 50% των ψήφων και των ποσοστών του, ο Περισσός πλήρωσε πανάκριβα πολλά περισσότερα από την πόλωση Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ.
Ίσως το σημαντικότερο είναι πως, παρότι στην αρχή της κρίσης – και δημοσκοπικά – σημαντικό μέρος της κοινωνίας στράφηκε προς το μέρος του αναζητώντας ασπίδα προστασίας, η ηγεσία του επέλεξε, αντί να ανοίξει τις πύλες του Περισσού και να επιχειρήσει μια μεγάλη έξοδο προς την κοινωνία, να καλεί το... βουνό να πάει στον Μωάμεθ.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ειδικά μετά τις 6 Μαΐου, όταν η στροφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ μεγάλου μέρους ψηφοφόρων δημιούργησε κοινωνικό ρεύμα, οι απώλειες του ΚΚΕ το περιόρισαν στα ποσοστά του «καταραμένου»... 1993, τότε που, μετά τις περιπέτειες της συγκυβέρνησης του ενιαίου ΣΥΝ με τον Μητσοτάκη και τη διάσπαση που ακολούθησε, υποχρεώθηκε να ξαναστηθεί από την αρχή.
Ο τρόπος αντιμετώπισης της μεγάλης ήττας δεν είναι ακόμη γνωστός, αλλά θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον για το πώς θα διαμορφωθεί το νέο πολιτικό τοπίο.
Συμπέρασμα: Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου επικύρωσαν μια βαθιά τομή στο πολιτικό σύστημα, χωρίς ωστόσο να λύσουν κάποια από τις μεγάλες εκκρεμότητές του, εκτός ίσως από την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εξουσίας – υπό τον όρο φυσικά ότι ο ίδιος θα αποδειχθεί ικανός να ανταποκριθεί στη δεδηλωμένη λαϊκή απαίτηση. Όλες οι μεγάλες εκκρεμότητες παραμένουν και θα λυθούν αναλόγως προς την πορεία της κρίσης.
Σάββατο 16 Ιουνίου 2012
XVRIS FOBO του Χρήστου Λαδά
Δεν φοβάμαι τίποτα. Δεν ελπίζω τίποτα. Είμαι ελεύθερος. Τη Δευτέρα το πρωί. Επειδή γνωρίζω. Γι αυτό και ψήφισα ελεύθερα. Χωρίς φόβο. Γιατί γνωρίζω. Νικήτρια είναι η Ελλάδα. Για την Ελλάδα. Και για την Ευρώπη.
Γνωρίζω ότι η Ελλάδα και η Ευρώπη θα συμπορευτούν. Είναι προς το αμοιβαίο συμφέρον τους. Έχουν κίνητρα αμφότεροι ως συμβαλλόμενοι να καταλήξουν σε συμφωνία. Και έχουν αντικίνητρα αμφότεροι ως συμβαλλόμενοι να μην διαλύσουν την κοινή συνύπαρξη τους. Δεν είναι θέμα συμπάθειας ή συναισθημάτων. Είναι θέμα αμοιβαίων συμφερόντων. Το γνωρίζω. Είναι θέμα μαθηματικών. Στις αλληλοπλεκόμενες οικονομίες ένας κρίκος ξεκινά το ντόμινο. Το ντόμινο όλοι το φοβούνται σε ένα οικονομικό παιχνίδι. Κανείς δεν το παίζει. Γιατί ο νικητής στο τέλος δεν έχει πιόνια για να παίξει. Είναι θέμα ισορροπιών. Η ισορροπία θα επιβληθεί νομοτελειακά. Είναι η φυσική απόληξη της ροής των πραγμάτων. Το γνωρίζω.
Γνωρίζω επίσης ότι η πολιτική της λιτότητας ανετράπη πρόσφατα στη Γαλλία. Γνωρίζω ότι απέτυχε στην Ισπανία, την Ιταλία και την Ιρλανδία. Γνωρίζω ότι σε ένα χρόνο έρχονται εκλογές στη Γερμανία και νωρύτερα ακόμα στην Ολλανδία. Τα δείγματα είναι σαφή. Η πλήρης ισορροπία θα είναι η φυσική απόληξη της ροής των πραγμάτων αν την επιβάλλουν οι λαοί. Είναι θέμα χρόνου. Ο χρόνος όμως κυλάει υπέρ μας από τη Δευτέρα το πρωί. Και υπέρ της Ευρώπης.
Τα γνωρίζω όλα αυτά επειδή η ανατροπή, η μεγάλη ανατροπή ξεκίνησε από εδώ. Από αυτήν εδώ τη κουκίδα. Από εμάς τους αναρχικούς. Από το γοβάκι της Ευρωζώνης. Δεν περπατά όμως η Ευρώπη χωρίς το παπούτσι της. Το γνωρίζω αυτό τη Δευτέρα το πρωί. Το βλέπω. Βλέπω πρόσωπα που γελούν στην Ελλάδα ακόμα και μέσα στην αβεβαιότητα. Επειδή ξέρουν ότι έκαναν αυτό που έπρεπε. Το χρωστάγαμε αυτό. Στους εαυτούς μας πάνω από όλα. Από την άλλη βλέπω πρόσωπα ανήσυχα στην Ευρώπη. Στη Ρωσσία, την Κίνα, την Αμερική, παντού. Όλοι εδώ κοιτούν δεν το έχετε καταλάβει ακόμα; Γι αυτό και προσπαθούν να μας φοβίσουν από παντού. Τη Δευτέρα βλέπω όλη τη μαφία των μεγαλοεκδοτών και της σάπιας νομενκλατούρας μας να είναι σαστισμένη. Δεν γίνεται να αγνοηθούν οι κανόνες της συστημικής προπαγάνδας λέει ο Τσόμσκυ. Δεν γίνεται; Το σύστημα πάντα νικά; Όχι.
Το γνωρίζω τη Δευτέρα το πρωί. Έσπειραν το φόβο, γεννήθηκε η ελπίδα, θέρισαν τη μεγάλη ανατροπή. Και το ξέρουν πλέον και αυτοί. Αν δεν εντάξουν την ελπίδα στο σύστημα και επιχειρήσουν να την αποβάλλουν ξέρουν ότι θα ξεσπάσει ενδημικά μετά. Παντού. Ποιος μπορεί να σταματήσει τη βροχή; Φυσά. Είναι ο άνεμος της αντίδρασης που περιζώνει την Ευρώπη. Ξεκινά από την κοιτίδα του. Ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη. Όσο και αν μας βομβαρδίσανε με την προπαγάνδα τους αντέξαμε. Δηλώθηκε. Κατεγράφη στην Ιστορία.
Ευχαριστώ την Ελλάδα. Ευχαριστώ τους έλληνες συμπολίτες μου. Τους ευρωπαίους έλληνες πολίτες. Μόνο ένας αναρχικός θα ανέτρεπε το σύστημα. Και για κακή τους τύχη είμασταν στο σύστημα. Και θα παραμείνουμε. Γιατί είναι αναγκασμένοι να μας κρατήσουν. Και γιατί το έχουμε κερδίσει και εμείς αφού κρατηθήκαμε μέχρι σήμερα. Τα καταφέραμε. Μπορούμε να ελπίζουμε από Δευτέρα χωρίς τα βαρίδια του σάπιου φαυλοκρατικού μας παρελθόντος που μας γέμισε αναξιοκρατία, μίζες, πολιτικές αλητείες και στο τέλος απελπισία.
Τη Δευτέρα το πρωί είμαι χαρούμενος. Γνωρίζω ότι τα καταφέραμε. Ξέρω ότι αναδείξαμε νέες δυνάμεις. Ξέρω ότι φυτέψαμε το σπόρο της ελπίδας. Και στους Ισπανούς και στους Ιταλούς και σε όλους τους ευρωπαίους. Μη νομίζετε. Θα αναγκαστούν να καταλάβουν. Φυτέψαμε πολλές αμφιβολίες στα πιο σκληρά και αφανή κέντρα των εξουσιών. Πλέον αμφιβάλλουν. Και θα αμφιβάλλουν και στη διαπράγματευση. Εμείς όχι όμως. Γιατί γνωρίζουμε.
Μην φοβάστε. Η ελπίδα νικά το φόβο. Τη Δευτέρα το πρωί αποτινάσσουμε το παρελθόν μας. Έφτασε η στιγμή της κάθαρσης στην Ελληνική τραγωδία. Σε αυτή την τραγωδία που μας έστησαν και μας επέβαλλαν οι εγχώριες διαπλεκόμενες και φαυλοκρατικές δυνάμεις όλα αυτά τα χρόνια. Και αυτοί που τους προσεταιρίστηκαν εσχάτως. Είδα τι έγινε όμως εδώ και πλέον γνωρίζω. Το είδε και η Ευρώπη. Τη Δευτέρα είμαι χαρούμενος. Είμαι Έλληνας και ευρωπαίος. Μαζί με όλους θα είμαστε χέρι χέρι. Και αυτοί μαζί μας. Αναγκαστικά. Είναι θέμα ισορροπιών. Αμοιβαίων συμφερόντων. Μην φοβάστε. Μην σας φοβίζουν. Τις εκλογές φοβούνται. Και τη δύναμη του κόσμου. Κάποτε τη συνέτριβαν με τανκς, μετά χρησιμοποιούσαν την προπαγάνδα. Η δύναμη της ελπίδας όμως είναι τελικά ισχυρότερη. Και η αγάπη για την ελευθερία. Γι αυτό σας λέω. Ψηφίστε ελεύθερα. Μην φοβάστε. Η Ευρώπη και η Ελλάδα είναι αναγκασμένες να συνυπάρξουν. Θα συνυπάρξουμε με πιο δίκαιους όρους όμως. Αυτό τους λέμε. Και είναι αναγκασμένοι να το δεχτούν. Μην φοβάστε. Ψηφίστε ελεύθερα. Τη Δευτέρα το πρωί θα είμαστε χαρούμενοι.
Γνωρίζω ότι η Ελλάδα και η Ευρώπη θα συμπορευτούν. Είναι προς το αμοιβαίο συμφέρον τους. Έχουν κίνητρα αμφότεροι ως συμβαλλόμενοι να καταλήξουν σε συμφωνία. Και έχουν αντικίνητρα αμφότεροι ως συμβαλλόμενοι να μην διαλύσουν την κοινή συνύπαρξη τους. Δεν είναι θέμα συμπάθειας ή συναισθημάτων. Είναι θέμα αμοιβαίων συμφερόντων. Το γνωρίζω. Είναι θέμα μαθηματικών. Στις αλληλοπλεκόμενες οικονομίες ένας κρίκος ξεκινά το ντόμινο. Το ντόμινο όλοι το φοβούνται σε ένα οικονομικό παιχνίδι. Κανείς δεν το παίζει. Γιατί ο νικητής στο τέλος δεν έχει πιόνια για να παίξει. Είναι θέμα ισορροπιών. Η ισορροπία θα επιβληθεί νομοτελειακά. Είναι η φυσική απόληξη της ροής των πραγμάτων. Το γνωρίζω.
Γνωρίζω επίσης ότι η πολιτική της λιτότητας ανετράπη πρόσφατα στη Γαλλία. Γνωρίζω ότι απέτυχε στην Ισπανία, την Ιταλία και την Ιρλανδία. Γνωρίζω ότι σε ένα χρόνο έρχονται εκλογές στη Γερμανία και νωρύτερα ακόμα στην Ολλανδία. Τα δείγματα είναι σαφή. Η πλήρης ισορροπία θα είναι η φυσική απόληξη της ροής των πραγμάτων αν την επιβάλλουν οι λαοί. Είναι θέμα χρόνου. Ο χρόνος όμως κυλάει υπέρ μας από τη Δευτέρα το πρωί. Και υπέρ της Ευρώπης.
Τα γνωρίζω όλα αυτά επειδή η ανατροπή, η μεγάλη ανατροπή ξεκίνησε από εδώ. Από αυτήν εδώ τη κουκίδα. Από εμάς τους αναρχικούς. Από το γοβάκι της Ευρωζώνης. Δεν περπατά όμως η Ευρώπη χωρίς το παπούτσι της. Το γνωρίζω αυτό τη Δευτέρα το πρωί. Το βλέπω. Βλέπω πρόσωπα που γελούν στην Ελλάδα ακόμα και μέσα στην αβεβαιότητα. Επειδή ξέρουν ότι έκαναν αυτό που έπρεπε. Το χρωστάγαμε αυτό. Στους εαυτούς μας πάνω από όλα. Από την άλλη βλέπω πρόσωπα ανήσυχα στην Ευρώπη. Στη Ρωσσία, την Κίνα, την Αμερική, παντού. Όλοι εδώ κοιτούν δεν το έχετε καταλάβει ακόμα; Γι αυτό και προσπαθούν να μας φοβίσουν από παντού. Τη Δευτέρα βλέπω όλη τη μαφία των μεγαλοεκδοτών και της σάπιας νομενκλατούρας μας να είναι σαστισμένη. Δεν γίνεται να αγνοηθούν οι κανόνες της συστημικής προπαγάνδας λέει ο Τσόμσκυ. Δεν γίνεται; Το σύστημα πάντα νικά; Όχι.
Το γνωρίζω τη Δευτέρα το πρωί. Έσπειραν το φόβο, γεννήθηκε η ελπίδα, θέρισαν τη μεγάλη ανατροπή. Και το ξέρουν πλέον και αυτοί. Αν δεν εντάξουν την ελπίδα στο σύστημα και επιχειρήσουν να την αποβάλλουν ξέρουν ότι θα ξεσπάσει ενδημικά μετά. Παντού. Ποιος μπορεί να σταματήσει τη βροχή; Φυσά. Είναι ο άνεμος της αντίδρασης που περιζώνει την Ευρώπη. Ξεκινά από την κοιτίδα του. Ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη. Όσο και αν μας βομβαρδίσανε με την προπαγάνδα τους αντέξαμε. Δηλώθηκε. Κατεγράφη στην Ιστορία.
Ευχαριστώ την Ελλάδα. Ευχαριστώ τους έλληνες συμπολίτες μου. Τους ευρωπαίους έλληνες πολίτες. Μόνο ένας αναρχικός θα ανέτρεπε το σύστημα. Και για κακή τους τύχη είμασταν στο σύστημα. Και θα παραμείνουμε. Γιατί είναι αναγκασμένοι να μας κρατήσουν. Και γιατί το έχουμε κερδίσει και εμείς αφού κρατηθήκαμε μέχρι σήμερα. Τα καταφέραμε. Μπορούμε να ελπίζουμε από Δευτέρα χωρίς τα βαρίδια του σάπιου φαυλοκρατικού μας παρελθόντος που μας γέμισε αναξιοκρατία, μίζες, πολιτικές αλητείες και στο τέλος απελπισία.
Τη Δευτέρα το πρωί είμαι χαρούμενος. Γνωρίζω ότι τα καταφέραμε. Ξέρω ότι αναδείξαμε νέες δυνάμεις. Ξέρω ότι φυτέψαμε το σπόρο της ελπίδας. Και στους Ισπανούς και στους Ιταλούς και σε όλους τους ευρωπαίους. Μη νομίζετε. Θα αναγκαστούν να καταλάβουν. Φυτέψαμε πολλές αμφιβολίες στα πιο σκληρά και αφανή κέντρα των εξουσιών. Πλέον αμφιβάλλουν. Και θα αμφιβάλλουν και στη διαπράγματευση. Εμείς όχι όμως. Γιατί γνωρίζουμε.
Μην φοβάστε. Η ελπίδα νικά το φόβο. Τη Δευτέρα το πρωί αποτινάσσουμε το παρελθόν μας. Έφτασε η στιγμή της κάθαρσης στην Ελληνική τραγωδία. Σε αυτή την τραγωδία που μας έστησαν και μας επέβαλλαν οι εγχώριες διαπλεκόμενες και φαυλοκρατικές δυνάμεις όλα αυτά τα χρόνια. Και αυτοί που τους προσεταιρίστηκαν εσχάτως. Είδα τι έγινε όμως εδώ και πλέον γνωρίζω. Το είδε και η Ευρώπη. Τη Δευτέρα είμαι χαρούμενος. Είμαι Έλληνας και ευρωπαίος. Μαζί με όλους θα είμαστε χέρι χέρι. Και αυτοί μαζί μας. Αναγκαστικά. Είναι θέμα ισορροπιών. Αμοιβαίων συμφερόντων. Μην φοβάστε. Μην σας φοβίζουν. Τις εκλογές φοβούνται. Και τη δύναμη του κόσμου. Κάποτε τη συνέτριβαν με τανκς, μετά χρησιμοποιούσαν την προπαγάνδα. Η δύναμη της ελπίδας όμως είναι τελικά ισχυρότερη. Και η αγάπη για την ελευθερία. Γι αυτό σας λέω. Ψηφίστε ελεύθερα. Μην φοβάστε. Η Ευρώπη και η Ελλάδα είναι αναγκασμένες να συνυπάρξουν. Θα συνυπάρξουμε με πιο δίκαιους όρους όμως. Αυτό τους λέμε. Και είναι αναγκασμένοι να το δεχτούν. Μην φοβάστε. Ψηφίστε ελεύθερα. Τη Δευτέρα το πρωί θα είμαστε χαρούμενοι.
Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012
Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012
Απίστευτο και όμως ελληνικό.
Εφεξής 5.000 περίπου συμβασιούχοι πανελλαδικά θα πληρώνουν για να δουλεύουν ή στην καλύτερη περίπτωση θα βάζουν στην τσέπη όχι περισσότερο από 300 ευρώ. Ναι, οι μισθοί Βουλγαρίας είναι ήδη εδώ.
Σύμφωνα με εγκύκλιο του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους που εστάλη πριν από 3 μέρες στους δήμους, οι συμβασιούχοι θα αντιμετωπίζονται ως εργολάβοι, κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι θα τους ζητούνται εγγυητικές τραπεζικές επιστολές προκειμένου να πάρουν το μισθό τους.
«Η εγκύκλιος αφορά όλους τους συμβασιούχους των οποίων οι συμβάσεις είχαν λήξει, αλλά τα δικαστήρια τους δικαίωσαν και έτσι επέστρεψαν στις θέσεις τους», εξήγησε στο REDALERT η πρόεδρος των συμβασιούχων έργου του δήμου Θεσσαλονίκης, Αλεξία Μαργαρίτη.
Σύμφωνα με την ίδια η πρωτοφανής εγκύκλιος αφορά 604 άτομα στο δήμο Θεσσαλονίκης εκ των οποίων 331 εποχικοί (οχταμηνίτες), 129 άτομα με συμβάσεις ορισμένου χρόνου – τετράωρα – και 144 με συμβάσεις έργου. ...
Πανελλαδικά, εκτιμάται ότι το θέμα που προέκυψε αφορά περίπου 5.000 άτομα και δεν αφορά μόνον τους δήμους αλλά και άλλες υπηρεσίες.
Ο συμβασιούχος έργου θα πρέπει να καταθέσει σε τράπεζα, υπέρ του δήμου όπου εργάζεται, τις μεικτές αποδοχές του προκειμένου να του καταβληθούν στην συνέχεια οι καθαρές αποδοχές του.
«Μα αν είχαμε ήδη τα λεφτά ποιος ο λόγος να εργαστούμε?» διερωτήθηκε χαρακτηριστικά η κ. Μαργαρίτη και χαρακτήρισε στοχευμένη την εγκύκλιο του Γενικού λογιστηρίου του κράτους. «Ο τελικός σκοπός είναι η εξόντωσή μας. Μετά από τόσο δικαστικό αγώνα καλούμαστε να δουλέψουμε αμισθί», πρόσθεσε.
Το πιο…αισιόδοξο σενάριο δίνει την δυνατότητα στον συμβασιούχο να προσφύγει στο δικαστήριο ( και μάλιστα στο ίδιο το οποίο τον δικαίωσε για την επιστροφή στην δουλειά του) και να διεκδικήσει την καταβολή ως εγγύησης του 50% των μεικτών αποδοχών του.
Για παράδειγμα, σύμφωνα με την κ. Μαργαρίτη, αν κάποιος αμείβεται μεικτά 1000 ευρώ θα μπορεί μετά την προσφυγή στο δικαστήριο να καταθέτει ως εγγύηση το μισό δηλαδή 500 ευρώ για να πάρει μετά από μέρες τον καθαρός μισθό ύψους περίπου 800 ευρώ.Θα έχει κερδίσει δηλαδή το..αστρονομικό ποσό των 350 ευρώ!
To ιστορικό της εγκυκλίου
Με την εγκύκλιο αυτή ενεργοποιούνται και γνωστοποιούνται προς όλες τις δημόσιες υπηρεσίες οι νέες διατάξεις του ν. 4072/12 που, με στόχο τη διαφύλαξη των οικονομικών του κράτους, περιορίζει ασφυκτικά την εκτέλεση πρωτόδικων δικαστικών αποφάσεων, ασφαλιστικών μέτρων, προσωρινών διαταγών κ.λπ.
Όποιος κερδίζει τέτοια απόφαση για να πληρωθεί πρέπει να φέρει ισόποση τραπεζική εγγυητική επιστολή, έτσι ώστε να διασφαλίζεται το Δημόσιο ότι θα πάρει πίσω τα χρήματα που έδωσε, εφόσον κερδίσει την επόμενη ή την τελική δίκη, κάτι που μπορεί να γίνει μετά από χρόνια
Σύμφωνα με εγκύκλιο του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους που εστάλη πριν από 3 μέρες στους δήμους, οι συμβασιούχοι θα αντιμετωπίζονται ως εργολάβοι, κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι θα τους ζητούνται εγγυητικές τραπεζικές επιστολές προκειμένου να πάρουν το μισθό τους.
«Η εγκύκλιος αφορά όλους τους συμβασιούχους των οποίων οι συμβάσεις είχαν λήξει, αλλά τα δικαστήρια τους δικαίωσαν και έτσι επέστρεψαν στις θέσεις τους», εξήγησε στο REDALERT η πρόεδρος των συμβασιούχων έργου του δήμου Θεσσαλονίκης, Αλεξία Μαργαρίτη.
Σύμφωνα με την ίδια η πρωτοφανής εγκύκλιος αφορά 604 άτομα στο δήμο Θεσσαλονίκης εκ των οποίων 331 εποχικοί (οχταμηνίτες), 129 άτομα με συμβάσεις ορισμένου χρόνου – τετράωρα – και 144 με συμβάσεις έργου. ...
Πανελλαδικά, εκτιμάται ότι το θέμα που προέκυψε αφορά περίπου 5.000 άτομα και δεν αφορά μόνον τους δήμους αλλά και άλλες υπηρεσίες.
Ο συμβασιούχος έργου θα πρέπει να καταθέσει σε τράπεζα, υπέρ του δήμου όπου εργάζεται, τις μεικτές αποδοχές του προκειμένου να του καταβληθούν στην συνέχεια οι καθαρές αποδοχές του.
«Μα αν είχαμε ήδη τα λεφτά ποιος ο λόγος να εργαστούμε?» διερωτήθηκε χαρακτηριστικά η κ. Μαργαρίτη και χαρακτήρισε στοχευμένη την εγκύκλιο του Γενικού λογιστηρίου του κράτους. «Ο τελικός σκοπός είναι η εξόντωσή μας. Μετά από τόσο δικαστικό αγώνα καλούμαστε να δουλέψουμε αμισθί», πρόσθεσε.
Το πιο…αισιόδοξο σενάριο δίνει την δυνατότητα στον συμβασιούχο να προσφύγει στο δικαστήριο ( και μάλιστα στο ίδιο το οποίο τον δικαίωσε για την επιστροφή στην δουλειά του) και να διεκδικήσει την καταβολή ως εγγύησης του 50% των μεικτών αποδοχών του.
Για παράδειγμα, σύμφωνα με την κ. Μαργαρίτη, αν κάποιος αμείβεται μεικτά 1000 ευρώ θα μπορεί μετά την προσφυγή στο δικαστήριο να καταθέτει ως εγγύηση το μισό δηλαδή 500 ευρώ για να πάρει μετά από μέρες τον καθαρός μισθό ύψους περίπου 800 ευρώ.Θα έχει κερδίσει δηλαδή το..αστρονομικό ποσό των 350 ευρώ!
To ιστορικό της εγκυκλίου
Με την εγκύκλιο αυτή ενεργοποιούνται και γνωστοποιούνται προς όλες τις δημόσιες υπηρεσίες οι νέες διατάξεις του ν. 4072/12 που, με στόχο τη διαφύλαξη των οικονομικών του κράτους, περιορίζει ασφυκτικά την εκτέλεση πρωτόδικων δικαστικών αποφάσεων, ασφαλιστικών μέτρων, προσωρινών διαταγών κ.λπ.
Όποιος κερδίζει τέτοια απόφαση για να πληρωθεί πρέπει να φέρει ισόποση τραπεζική εγγυητική επιστολή, έτσι ώστε να διασφαλίζεται το Δημόσιο ότι θα πάρει πίσω τα χρήματα που έδωσε, εφόσον κερδίσει την επόμενη ή την τελική δίκη, κάτι που μπορεί να γίνει μετά από χρόνια
Οι 10 θεμελιώδεις Αρχές του Gandhi
Ο Mahatma Gandhi o άνθρωπος που οδήγησε τους Ινδούς στην ανεξαρτησία από την Βρετανική κυριαρχία το 1947, στοχάστηκε πάνω στην ευτυχία, τη συγχώρεση, την ανάπτυξη. Ακολουθούν 10 σοφές συμβουλές από τον Ινδό πολιτικό, στοχαστή και επαναστάτη.
1. «Πρέπει εσύ να αποτελείς την αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο»
Εάν αλλάξεις τον εαυτό σου, θα αλλάξεις τον κόσμο σου. Εάν αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου, τότε θα αλλάξουν οι ενέργειές σου, αλλά και το πώς αισθάνεσαι. Και με αυτόν τον τρόπο ο κόσμος γύρω σου θα αλλάξει. Όχι μόνο γιατί πλέον θα βλέπεις το περιβάλλον σου μέσω νέων «φακών» σκέψης και συναισθημάτων, αλλά και γιατί η αλλαγή μέσα σου μπορεί να σου επιτρέψει να αναλάβεις δράση με τρόπους που δεν είχες ποτέ φανταστεί.
2. «Κανείς δεν μπορεί να με πειράξει χωρίς την άδειά μου»
Το τι νιώθεις και το πώς αντιδράς σε κάτι, είναι πάντα δική σου επιλογή. Μπορεί να υπάρχει ένας «κανονικός» ή ένας κοινός τρόπος αντίδρασης σε διαφορετικά πράγματα. Το σίγουρο είναι ότι μπορείς να επιλέξεις τις δικές σου σκέψεις, αντιδράσεις και συναισθήματα σχεδόν στα πάντα. Δεν χρειάζεται να πανικοβάλλεσαι, να αντιδράς υπερβολικά ή αρνητικά. Τουλάχιστον όχι κάθε φορά και όχι άμεσα. Μερικές φορές, αντιδρούμε αντανακλαστικά και όχι συνειδητά.
3. «Ο αδύναμος δεν μπορεί ποτέ να συγχωρήσει. Η συγχώρεση είναι το χαρακτηριστικό του ισχυρού»
«Το ‘οφθαλμόν αντί οφθαλμού’ μπορεί να οδηγήσει μόνο στο να τυφλωθεί όλος ο κόσμος»
Το να καταπολεμάς το κακό με κακό δε πρόκειται να σε βοηθήσει. Μπορείς πάντα να επιλέγεις τον τρόπο αντίδρασής σου στις καταστάσεις. Όταν ενσωματώσεις αυτόν τον τρόπο σκέψης στη ζωή σου, τότε θα μπορείς να αντιδράς με ένας τρόπο που θα είναι πιο χρήσιμος για εσένα και για τους άλλους. Έχεις συνειδητοποιήσει ότι με το να συγχωρείς και να ξεχνάς το παρελθόν, θα προσφέρεις σε εσένα και τους γύρω σου μία μεγάλη υπηρεσία; Το να σπαταλάς το χρόνο σου σε αρνητικές εμπειρίες, από τη στιγμή που έχεις πάρει όλα τα μαθήματα από αυτές, δεν θα σου προσφέρει τίποτα. Το πιο πιθανό θα είναι να προκαλέσεις στο εαυτό σου περισσότερο πόνο και να τον παραλύσεις καθιστώντας τον ανίκανο να αναλάβει δράση όταν θα πρέπει.
4. «Δεν θέλω να προβλέπω το μέλλον. Είμαι αφοσιωμένος στην παρούσα στιγμή. Ο Θεός δεν μου έδωσε τον έλεγχο της επόμενης στιγμής, αλλά αυτής»
Ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεράσεις την εσωτερική αντίσταση που συχνά σε σταματά από την ανάληψη δράσης, είναι να μείνεις στο παρόν όσο το δυνατόν περισσότερο και να είσαι δεκτικός. Γιατί; Επειδή, όταν ζεις στο παρόν, δεν ανησυχείς για την επόμενη στιγμή που ούτως ή άλλως δεν μπορείς να ελέγξεις.
5. «Μια ουγκιά δράσης αξίζει περισσότερο από ένα τόνο διδασκαλίας »
Χωρίς δράση δεν συμβαίνει τίποτα. Το αναλάβει όμως κανείς δράση είναι πολύ δύσκολο και συνήθως υπάρχει μεγάλη εσωτερική αντίσταση. Έτσι οι περισσότεροι άνθρωποι καταφεύγουν στη διδασκαλία και επαναπαύονται νομίζοντας ότι έτσι προοδεύουν. Τα βιβλία προσφέρουν γνώση, η δράση όμως την μεταφράζει σε κατανόηση..
6. «Είναι ανόητο να είσαι πολύ σίγουρος για την σοφία σου. Είναι υγιές να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι και οι ισχυρότεροι μπορεί να αποδυναμωθούν και οι σοφότεροι μπορεί να σφάλλουν»
Όταν θεοποιείς ανθρώπους -ακόμη κι αν έχουν καταφέρει εκπληκτικά πράγματα- κινδυνεύεις να αποστασιοποιηθείς από αυτούς. Συχνά αρχίσεις να αισθάνεσαι ότι εσύ δεν θα μπορούσες ποτέ να πετύχεις παρόμοια κατορθώματα. Είναι σημαντικό να θυμάσαι ότι κι αυτοί είναι ανθρώπινα πλάσματα όπως εσύ, άσχετα με το τι έχουν καταφέρει.
7. «Πρώτα θα σε αγνοήσουν, μετά θα γελάσουν με σένα, μετά θα σε πολεμήσουν, και τότε κέρδισες»
Να είσαι ανθεκτικός στα σαμποτάζ που σου στήνει ο ίδιος σου ο εαυτός. Μόνο τότε, η εσωτερική σου αντίσταση θα ασθενήσει και θα σε επισκέπτεται όλο και λιγότερο. Βρες αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις και τότε θα βρεις και το εσωτερικό κίνητρο για να συνεχίσεις. Ένας λόγος που ο Γκάντι είχε τόσο μεγάλη επιτυχία με την μέθοδό της μη βίας, ήταν ότι ο ίδιος και οι οπαδοί του δεν παραιτήθηκαν ποτέ.
8. «Βλέπω μόνο τις αρετές των ανθρώπων. Αφού δεν είμαι αλάθητος, δεν θα αναλύσω τα λάθη των άλλων»
Όλοι έχουμε κάτι καλό μέσα μας. Αν στοχεύεις στη βελτίωση τότε είναι χρήσιμο να επικεντρώνεσαι στις καλές πλευρές των ανθρώπων. Όταν εστιάζεις στα θετικά στοιχεία των άλλων, έχεις ακόμα ένα κίνητρο για να τους βοηθήσεις. Με το να βοηθάς τους άλλους δεν κάνει μόνο τη δική τους ζωή καλύτερη. Με τον καιρό παίρνεις πίσω ό,τι έδωσες, ενώ οι άνθρωποι που βοήθησες τείνουν περισσότερο να βοηθήσουν άλλα άτομα. Έτσι, όλοι μαζί, δημιουργείτε μια θετική αλλαγή που δυναμώνει.
9. «Ευτυχία είναι όταν αυτά που σκέπτεσαι, αυτά που λες και αυτά που κάνεις, βρίσκονται σε αρμονία μεταξύ τους»
«Πάντα να στοχεύεις στην πλήρη αρμονία της σκέψης, των λόγων και των πράξεων. Πάντα να στοχεύεις στο να εξαγνίζεις τις σκέψεις σου και όλα θα είναι καλά».
Μία από τις καλύτερες συμβουλές για τη βελτίωση των κοινωνικών δεξιοτήτων είναι να συμπεριφέρεσαι με συνέπεια και να επικοινωνείς με αυθεντικό τρόπο. Στους ανθρώπους αρέσει αυτό και ο νους γαληνεύει, όταν οι σκέψεις, τα λόγια και οι πράξεις είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένες. Όταν είσαι αληθινός δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα, γιατί η γλώσσα του σώματός σου και ο τόνος της φωνής σου -τα οποία κάποιοι λένε ότι είναι το 90% της επικοινωνίας- είναι συντονισμένα με τις σκέψεις σου.
10. «Η συνεχής ανάπτυξη είναι ο νόμος της ζωής. Αυτός που προσπαθεί να διατηρήσει τα δόγματά του για να φαίνεται συνεπής στους άλλους, οδηγεί τον εαυτό του σε λάθος δρόμο»
Υπάρχουν φορές που είσαι ασυνεπής ή που δίνεις την εντύπωση πως δεν ξέρεις τι κάνεις. Αυτό είναι προτιμότερο από το να προσπαθείς να διατηρείς παλιές απόψεις που ξέρεις ότι είναι λανθασμένες από φόβο μην σε κρίνουν οι άλλοι. Μην το κάνεις. Επέλεξε να αναπτύξεις την σκέψη σου και να εξελιχθείς.
1. «Πρέπει εσύ να αποτελείς την αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο»
Εάν αλλάξεις τον εαυτό σου, θα αλλάξεις τον κόσμο σου. Εάν αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου, τότε θα αλλάξουν οι ενέργειές σου, αλλά και το πώς αισθάνεσαι. Και με αυτόν τον τρόπο ο κόσμος γύρω σου θα αλλάξει. Όχι μόνο γιατί πλέον θα βλέπεις το περιβάλλον σου μέσω νέων «φακών» σκέψης και συναισθημάτων, αλλά και γιατί η αλλαγή μέσα σου μπορεί να σου επιτρέψει να αναλάβεις δράση με τρόπους που δεν είχες ποτέ φανταστεί.
2. «Κανείς δεν μπορεί να με πειράξει χωρίς την άδειά μου»
Το τι νιώθεις και το πώς αντιδράς σε κάτι, είναι πάντα δική σου επιλογή. Μπορεί να υπάρχει ένας «κανονικός» ή ένας κοινός τρόπος αντίδρασης σε διαφορετικά πράγματα. Το σίγουρο είναι ότι μπορείς να επιλέξεις τις δικές σου σκέψεις, αντιδράσεις και συναισθήματα σχεδόν στα πάντα. Δεν χρειάζεται να πανικοβάλλεσαι, να αντιδράς υπερβολικά ή αρνητικά. Τουλάχιστον όχι κάθε φορά και όχι άμεσα. Μερικές φορές, αντιδρούμε αντανακλαστικά και όχι συνειδητά.
3. «Ο αδύναμος δεν μπορεί ποτέ να συγχωρήσει. Η συγχώρεση είναι το χαρακτηριστικό του ισχυρού»
«Το ‘οφθαλμόν αντί οφθαλμού’ μπορεί να οδηγήσει μόνο στο να τυφλωθεί όλος ο κόσμος»
Το να καταπολεμάς το κακό με κακό δε πρόκειται να σε βοηθήσει. Μπορείς πάντα να επιλέγεις τον τρόπο αντίδρασής σου στις καταστάσεις. Όταν ενσωματώσεις αυτόν τον τρόπο σκέψης στη ζωή σου, τότε θα μπορείς να αντιδράς με ένας τρόπο που θα είναι πιο χρήσιμος για εσένα και για τους άλλους. Έχεις συνειδητοποιήσει ότι με το να συγχωρείς και να ξεχνάς το παρελθόν, θα προσφέρεις σε εσένα και τους γύρω σου μία μεγάλη υπηρεσία; Το να σπαταλάς το χρόνο σου σε αρνητικές εμπειρίες, από τη στιγμή που έχεις πάρει όλα τα μαθήματα από αυτές, δεν θα σου προσφέρει τίποτα. Το πιο πιθανό θα είναι να προκαλέσεις στο εαυτό σου περισσότερο πόνο και να τον παραλύσεις καθιστώντας τον ανίκανο να αναλάβει δράση όταν θα πρέπει.
4. «Δεν θέλω να προβλέπω το μέλλον. Είμαι αφοσιωμένος στην παρούσα στιγμή. Ο Θεός δεν μου έδωσε τον έλεγχο της επόμενης στιγμής, αλλά αυτής»
Ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεράσεις την εσωτερική αντίσταση που συχνά σε σταματά από την ανάληψη δράσης, είναι να μείνεις στο παρόν όσο το δυνατόν περισσότερο και να είσαι δεκτικός. Γιατί; Επειδή, όταν ζεις στο παρόν, δεν ανησυχείς για την επόμενη στιγμή που ούτως ή άλλως δεν μπορείς να ελέγξεις.
5. «Μια ουγκιά δράσης αξίζει περισσότερο από ένα τόνο διδασκαλίας »
Χωρίς δράση δεν συμβαίνει τίποτα. Το αναλάβει όμως κανείς δράση είναι πολύ δύσκολο και συνήθως υπάρχει μεγάλη εσωτερική αντίσταση. Έτσι οι περισσότεροι άνθρωποι καταφεύγουν στη διδασκαλία και επαναπαύονται νομίζοντας ότι έτσι προοδεύουν. Τα βιβλία προσφέρουν γνώση, η δράση όμως την μεταφράζει σε κατανόηση..
6. «Είναι ανόητο να είσαι πολύ σίγουρος για την σοφία σου. Είναι υγιές να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι και οι ισχυρότεροι μπορεί να αποδυναμωθούν και οι σοφότεροι μπορεί να σφάλλουν»
Όταν θεοποιείς ανθρώπους -ακόμη κι αν έχουν καταφέρει εκπληκτικά πράγματα- κινδυνεύεις να αποστασιοποιηθείς από αυτούς. Συχνά αρχίσεις να αισθάνεσαι ότι εσύ δεν θα μπορούσες ποτέ να πετύχεις παρόμοια κατορθώματα. Είναι σημαντικό να θυμάσαι ότι κι αυτοί είναι ανθρώπινα πλάσματα όπως εσύ, άσχετα με το τι έχουν καταφέρει.
7. «Πρώτα θα σε αγνοήσουν, μετά θα γελάσουν με σένα, μετά θα σε πολεμήσουν, και τότε κέρδισες»
Να είσαι ανθεκτικός στα σαμποτάζ που σου στήνει ο ίδιος σου ο εαυτός. Μόνο τότε, η εσωτερική σου αντίσταση θα ασθενήσει και θα σε επισκέπτεται όλο και λιγότερο. Βρες αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις και τότε θα βρεις και το εσωτερικό κίνητρο για να συνεχίσεις. Ένας λόγος που ο Γκάντι είχε τόσο μεγάλη επιτυχία με την μέθοδό της μη βίας, ήταν ότι ο ίδιος και οι οπαδοί του δεν παραιτήθηκαν ποτέ.
8. «Βλέπω μόνο τις αρετές των ανθρώπων. Αφού δεν είμαι αλάθητος, δεν θα αναλύσω τα λάθη των άλλων»
Όλοι έχουμε κάτι καλό μέσα μας. Αν στοχεύεις στη βελτίωση τότε είναι χρήσιμο να επικεντρώνεσαι στις καλές πλευρές των ανθρώπων. Όταν εστιάζεις στα θετικά στοιχεία των άλλων, έχεις ακόμα ένα κίνητρο για να τους βοηθήσεις. Με το να βοηθάς τους άλλους δεν κάνει μόνο τη δική τους ζωή καλύτερη. Με τον καιρό παίρνεις πίσω ό,τι έδωσες, ενώ οι άνθρωποι που βοήθησες τείνουν περισσότερο να βοηθήσουν άλλα άτομα. Έτσι, όλοι μαζί, δημιουργείτε μια θετική αλλαγή που δυναμώνει.
9. «Ευτυχία είναι όταν αυτά που σκέπτεσαι, αυτά που λες και αυτά που κάνεις, βρίσκονται σε αρμονία μεταξύ τους»
«Πάντα να στοχεύεις στην πλήρη αρμονία της σκέψης, των λόγων και των πράξεων. Πάντα να στοχεύεις στο να εξαγνίζεις τις σκέψεις σου και όλα θα είναι καλά».
Μία από τις καλύτερες συμβουλές για τη βελτίωση των κοινωνικών δεξιοτήτων είναι να συμπεριφέρεσαι με συνέπεια και να επικοινωνείς με αυθεντικό τρόπο. Στους ανθρώπους αρέσει αυτό και ο νους γαληνεύει, όταν οι σκέψεις, τα λόγια και οι πράξεις είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένες. Όταν είσαι αληθινός δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα, γιατί η γλώσσα του σώματός σου και ο τόνος της φωνής σου -τα οποία κάποιοι λένε ότι είναι το 90% της επικοινωνίας- είναι συντονισμένα με τις σκέψεις σου.
10. «Η συνεχής ανάπτυξη είναι ο νόμος της ζωής. Αυτός που προσπαθεί να διατηρήσει τα δόγματά του για να φαίνεται συνεπής στους άλλους, οδηγεί τον εαυτό του σε λάθος δρόμο»
Υπάρχουν φορές που είσαι ασυνεπής ή που δίνεις την εντύπωση πως δεν ξέρεις τι κάνεις. Αυτό είναι προτιμότερο από το να προσπαθείς να διατηρείς παλιές απόψεις που ξέρεις ότι είναι λανθασμένες από φόβο μην σε κρίνουν οι άλλοι. Μην το κάνεις. Επέλεξε να αναπτύξεις την σκέψη σου και να εξελιχθείς.
Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012
Βία: ο καρπός της ήττας της πολιτικής
Τις τελευταίας μέρες, τις τελευταίες ώρες, ήρθε στο προσκήνιο το ζήτημα της βίας στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο.
Η βίαιη ενέργεια του εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής στο τηλεοπτικό στούντιο, περισσότερο συμπυκνώνει παρά αποκαλύπτει αυτό που ήδη γνωρίζουμε. Η βία ρίχνει τη μαύρη σκιά της στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου τα τελευταία χρόνια.
Η βία, σε όλες τις φάσεις της ιστορικής εξέλιξης, είναι σύμφυτη με την κοινωνική και πολιτική διάσταση κάθε συλλογικής οντότητας. Μικρής ή μεγάλης. Είναι αφέλεια να προσπερνάει κανείς αυτή την αλήθεια.
Στον αγώνα για πρόοδο και εξέλιξη ο άνθρωπος και η ανθρωπότητα, κάνοντας βήματα προς την κατεύθυνση του αυτοπροσδιορισμού, της αυτονομίας και της ελευθερίας του, ανακάλυπτε την πολιτική. Στο βαθμό που το πετύχαινε και η πολιτική μετουσιωνόταν σε κανόνες και θεσμούς συνύπαρξης, ο άνθρωπος άφηνε πίσω του και πάντως ριζικά αποδυνάμωνε τη βία, ως έναν από τους θεμελιώδεις συντελεστές των κοινωνικών πραγμάτων.
Η πολιτική είναι ο θεσμικός έλεγχος της βίας.
Όπου η πολιτική είναι ζωντανή, η βία υποχωρεί, μπαίνει στο περιθώριο και χάνει κάθε αξία ως εναλλακτική λύση.
Όπου η πολιτική παραμένει ζωντανή, η βία ως διαδικασία επίλυσης και διευθέτησης ζητημάτων δεν έχει θέση. Η σύγκρουση, συστατικό στοιχείο κάθε κοινωνίας σε κίνηση, εξελίσσεται υπακούοντας σε κανόνες που ορίζουν τους τρόπους εξέλιξης αυτής της σύγκρουσης, απωθώντας τη βία και θέτοντάς την εκτός κάθε κοινωνικού και πολιτικού - εν συγκρούσει πάντοτε - αξιακού πλαισίου.
Το μαύρο πρόσωπο της βίας κάνει την εμφάνισή του όταν σβήνει το φως της πολιτικής. Η βία δεν είναι πολιτική. Είναι αντι-πολιτική.
Η εγκαθίδρυση της βίας ή η απειλή εγκαθίδρυσης της βίας, αποτελεί την επιβεβαίωση της ήττας της πολιτικής. Η ήττα της πολιτικής άφησε και αφήνει ανοιχτή την πόρτα για την τροπαιούχο έλευση της βίας.
Αν η πολιτική είναι η αναζήτηση μιας κατεύθυνσης μέσα από την αντιπαράθεση των - ιδεολογικού χαρακτήρα εν τέλει - επιχειρημάτων στο πλαίσιο κανόνων, η ήττα της πολιτικής είναι η άρνηση αυτών των επιχειρημάτων, είναι η τυφλή απόρριψη κάθε επόμενης κίνησης, είναι η ατμόσφαιρα μέσα στην οποία η ατομική διεκδίκηση προσλαμβάνει τα πλέον πρωτόγονα χαρακτηριστικά, όπου η ατομική δράση και το ατομικό σχέδιο προϋποθέτει και απαιτεί την καταστροφή του ατομικού σχεδίου του άλλου. Όλες οι πολιτικές αντιλήψεις και τα καθεστώτα που προβάλλουν στην ιστορία της ιδέα της απόλυτης αλήθειας, προβάλλουν, άρρητα και ρητά, τη βία. Η θέση και μόνο ότι υπάρχει απόλυτη αλήθεια νομοτελειακού χαρακτήρα, φέρει μέσα της το σπέρμα της βίας. Όποια παρόμοια θεωρητική προσέγγιση και αν μελετήσει κανείς, προσέγγιση που διεκδικεί να ερμηνεύσει οριστικά τη ροή της ιστορίας, στον πυρήνα της έχει τη βία.
Η απολυτότητα της θέσης διεκδικεί την απολυτότητα της συμμόρφωσης. Και επειδή η συμμόρφωση δεν είναι δυνατή, αφού το αίτημα της ελευθερίας, συγκλονιστικό, ανυπέρβλητο και ανυπότακτο, τρώει τα θεμέλια κάθε παρόμοιου οικοδομήματος, τότε η βία αποτελεί το έσχατο όπλο.
Τα τελευταία χρόνια η χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα - της πολιτικής φεουδαρχίας πρέπει να λέμε - οδήγησε στην ήττα της πολιτικής. Η οικονομική χρεοκοπία ακολούθησε. Μέσα σε αυτήν την εξέλιξη χάθηκαν τα δικαιώματα των πολιτών και μαζί η αξιοπρέπειά τους.
Η αναζωογόνηση της πολιτικής είναι ο μόνος δρόμος αντιμετώπισης των φαινομένων βίας και ανομίας, που σαν μαύρο σύννεφο απλώνονται πάνω από τη χώρα.
Στις εκλογές της επόμενης Κυριακής, ο κάθε συμπολίτης μας ας δώσει τη δική του απάντηση.
Η βίαιη ενέργεια του εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής στο τηλεοπτικό στούντιο, περισσότερο συμπυκνώνει παρά αποκαλύπτει αυτό που ήδη γνωρίζουμε. Η βία ρίχνει τη μαύρη σκιά της στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου τα τελευταία χρόνια.
Η βία, σε όλες τις φάσεις της ιστορικής εξέλιξης, είναι σύμφυτη με την κοινωνική και πολιτική διάσταση κάθε συλλογικής οντότητας. Μικρής ή μεγάλης. Είναι αφέλεια να προσπερνάει κανείς αυτή την αλήθεια.
Στον αγώνα για πρόοδο και εξέλιξη ο άνθρωπος και η ανθρωπότητα, κάνοντας βήματα προς την κατεύθυνση του αυτοπροσδιορισμού, της αυτονομίας και της ελευθερίας του, ανακάλυπτε την πολιτική. Στο βαθμό που το πετύχαινε και η πολιτική μετουσιωνόταν σε κανόνες και θεσμούς συνύπαρξης, ο άνθρωπος άφηνε πίσω του και πάντως ριζικά αποδυνάμωνε τη βία, ως έναν από τους θεμελιώδεις συντελεστές των κοινωνικών πραγμάτων.
Η πολιτική είναι ο θεσμικός έλεγχος της βίας.
Όπου η πολιτική είναι ζωντανή, η βία υποχωρεί, μπαίνει στο περιθώριο και χάνει κάθε αξία ως εναλλακτική λύση.
Όπου η πολιτική παραμένει ζωντανή, η βία ως διαδικασία επίλυσης και διευθέτησης ζητημάτων δεν έχει θέση. Η σύγκρουση, συστατικό στοιχείο κάθε κοινωνίας σε κίνηση, εξελίσσεται υπακούοντας σε κανόνες που ορίζουν τους τρόπους εξέλιξης αυτής της σύγκρουσης, απωθώντας τη βία και θέτοντάς την εκτός κάθε κοινωνικού και πολιτικού - εν συγκρούσει πάντοτε - αξιακού πλαισίου.
Το μαύρο πρόσωπο της βίας κάνει την εμφάνισή του όταν σβήνει το φως της πολιτικής. Η βία δεν είναι πολιτική. Είναι αντι-πολιτική.
Η εγκαθίδρυση της βίας ή η απειλή εγκαθίδρυσης της βίας, αποτελεί την επιβεβαίωση της ήττας της πολιτικής. Η ήττα της πολιτικής άφησε και αφήνει ανοιχτή την πόρτα για την τροπαιούχο έλευση της βίας.
Αν η πολιτική είναι η αναζήτηση μιας κατεύθυνσης μέσα από την αντιπαράθεση των - ιδεολογικού χαρακτήρα εν τέλει - επιχειρημάτων στο πλαίσιο κανόνων, η ήττα της πολιτικής είναι η άρνηση αυτών των επιχειρημάτων, είναι η τυφλή απόρριψη κάθε επόμενης κίνησης, είναι η ατμόσφαιρα μέσα στην οποία η ατομική διεκδίκηση προσλαμβάνει τα πλέον πρωτόγονα χαρακτηριστικά, όπου η ατομική δράση και το ατομικό σχέδιο προϋποθέτει και απαιτεί την καταστροφή του ατομικού σχεδίου του άλλου. Όλες οι πολιτικές αντιλήψεις και τα καθεστώτα που προβάλλουν στην ιστορία της ιδέα της απόλυτης αλήθειας, προβάλλουν, άρρητα και ρητά, τη βία. Η θέση και μόνο ότι υπάρχει απόλυτη αλήθεια νομοτελειακού χαρακτήρα, φέρει μέσα της το σπέρμα της βίας. Όποια παρόμοια θεωρητική προσέγγιση και αν μελετήσει κανείς, προσέγγιση που διεκδικεί να ερμηνεύσει οριστικά τη ροή της ιστορίας, στον πυρήνα της έχει τη βία.
Η απολυτότητα της θέσης διεκδικεί την απολυτότητα της συμμόρφωσης. Και επειδή η συμμόρφωση δεν είναι δυνατή, αφού το αίτημα της ελευθερίας, συγκλονιστικό, ανυπέρβλητο και ανυπότακτο, τρώει τα θεμέλια κάθε παρόμοιου οικοδομήματος, τότε η βία αποτελεί το έσχατο όπλο.
Τα τελευταία χρόνια η χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα - της πολιτικής φεουδαρχίας πρέπει να λέμε - οδήγησε στην ήττα της πολιτικής. Η οικονομική χρεοκοπία ακολούθησε. Μέσα σε αυτήν την εξέλιξη χάθηκαν τα δικαιώματα των πολιτών και μαζί η αξιοπρέπειά τους.
Η αναζωογόνηση της πολιτικής είναι ο μόνος δρόμος αντιμετώπισης των φαινομένων βίας και ανομίας, που σαν μαύρο σύννεφο απλώνονται πάνω από τη χώρα.
Στις εκλογές της επόμενης Κυριακής, ο κάθε συμπολίτης μας ας δώσει τη δική του απάντηση.
Του Σταύρου Λυγερού
Με την Ισπανία να παραπαίει και την Ιταλία να διολισθαίνει στη ζώνη του κόκκινου, οι εξελίξεις φαίνεται να επιβεβαιώνουν τα χειρότερα σενάρια. Η κρίση της Ευρωζώνης είναι κρίση επιβίωσης. Το γεγονός αυτό έχει ανοίξει τη συζήτηση, με αποτέλεσμα να μπαίνουν πια στο τραπέζι προτάσεις που μέχρι τώρα ήταν απαγορευμένες. Δεν λαμβάνονται, όμως, οι αποφάσεις που μπορούν να αντιστρέψουν το κλίμα. Το βασικό εμπόδιο είναι η άρνηση του Βερολίνου να συναινέσει σε....
λύσεις που θα μεταφέρουν βάρη των αδύναμων κρίκων στους ώμους της Ευρωζώνης.
Η ισπανική κρίση φέρνει το κόμπο στο χτένι. Δανειζόμενη με πολύ υψηλά επιτόκια και αντιμετωπίζοντας μια ολοένα διογκούμενη φυγή καταθέσεων και ευρύτερα κεφαλαίων, η κυβέρνηση Ραχόι ζητάει το κλυδωνιζόμενο τραπεζικό σύστημα να στηριχθεί κατευθείαν από ευρωπαϊκούς μηχανισμούς. Η γερμανική άρνηση, όμως, κατά πάσα πιθανότητα θα την οδηγήσει να ακολουθήσει την πεπατημένη και να ζητήσει την ένταξη της Ισπανίας στον μηχανισμό διάσωσης, παρότι το δημόσιο χρέος της είναι χαμηλότερο από το αντίστοιχο της Γερμανίας.
Το Βερολίνο αρέσκεται να παρουσιάζει την κρίση ως αποτέλεσμα αποκλειστικά κακής δημοσιονομικής διαχείρισης των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Κακή διαχείριση υπήρξε και λειτούργησε ως παράγοντας επιδείνωσης, αλλά η βασική αιτία της κρίσης είναι συστημική. Το ευρώ είναι ένα κοστούμι ραμμένο στα μέτρα των ισχυρών οικονομιών, αλλά προορισμένο να φορεθεί από διαφορετικούς σωματότυπους. Γι’ αυτό και είχε πολύ διαφορετικές επιπτώσεις στις οικονομίες των χωρών-μελών. Από το ευρώ επωφελήθηκαν οι πιο ανταγωνιστικές οικονομίες. Στις ημέρες της ευημερίας το γεγονός αυτό είχε επικαλυφθεί. Η κρίση, όμως, το έβγαλε στην επιφάνεια.
Η διάχυτη ανασφάλεια ωφελεί βραχυπρόθεσμα τη γερμανική οικονομία. Οταν, όμως, η Γερμανία δανείζεται (10ετές) με επιτόκιο μικρότερο του 1,2%, ενώ η Ισπανία δανείζεται με περισσότερο από 6% και η Ιταλία με λίγο λιγότερο, η Ευρωζώνη δεν μπορεί να πάει μακριά. Οι διαφορές στο κόστος δανεισμού ανοίγουν περαιτέρω την ψαλίδα στους κόλπους της.
Πολύ περισσότερο όταν το γερμανικής έμπνευσης φάρμακο της μονοδιάστατης λιτότητας βαθαίνει την κρίση και οξύνει αντί να αμβλύνει τις εσωτερικές αποκλίσεις. Πιστή στον ιδιοτελή δογματισμό της, όμως, η κυβέρνηση Μέρκελ επιμένει στη συνταγή της μονοδιάστατης λιτότητας και των αυστηρών κυρώσεων. Δέχεται να συζητήσει την κοινοτικοποίηση των βαρών που σήμερα συντρίβουν τους αδύναμους κρίκους μόνο εάν δρομολογηθούν βήματα δημοσιονομικής και πολιτικής ενοποίησης ή για την ακρίβεια εάν γίνει αποδεκτή η γερμανική ηγεμονία.
Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα θα θυσιασθεί για να χρησιμοποιηθεί η θυσία της ως καταλύτης για να γίνουν όλα όσα δεν γίνονται τώρα για τη διάσωση της Ευρωζώνης. Εάν υπάρχει αυτό το σχέδιο, πίσω του δεν βρίσκονται όσοι επιδιώκουν την εμβάθυνση, αλλά οι κύκλοι που θεωρούν πως ό, τι ήταν να κερδίσει η Γερμανία από το ευρώ ουσιαστικά το έχει κερδίσει και ως εκ τούτου δεν έχει λόγο να βάλει το χέρι στην τσέπη.
Πράγματι, μια μειοψηφική μερίδα της γερμανικής άρχουσας τάξης θεωρεί ότι είναι προτιμότερο να διακινδυνεύσει την επιβίωση του ευρώ από το να πληρώσει ένα λογαριασμό που γίνεται ολοένα και μεγαλύτερος. Αυτός είναι ο λόγος που ερωτοτροπούν με την ιδέα να σπρώξουν την Ελλάδα εκτός ευρώ, με το επιχείρημα ότι είναι μαύρη τρύπα. Εάν σπάσει ο ελληνικός κρίκος, όμως, θα προκληθεί καταστροφικό ντόμινο. Δεν θα προκύψουν μόνο χρηματικές απώλειες από την αναπόφευκτη στάση πληρωμών. Οι αγορές θα επιτεθούν βίαια στην Ισπανία και στην Ιταλία, ανεβάζοντας απότομα τα επιτόκια δανεισμού τους.
Ορισμένοι άλλοι εκτιμούν ότι υπό την πίεση του κινδύνου τελικώς το Βερολίνο θα αναγκασθεί να πράξει ό, τι είναι αναγκαίο για να σωθεί η Ευρωζώνη. Αυτό είναι πιθανό, αν και η πείρα καταδεικνύει ότι η Μέρκελ εξαντλεί όλα τα περιθώρια πριν κάνει το παραμικρό βήμα. Η καθυστέρησή της, όμως, μειώνει την αποτελεσματικότητα κάθε βήματος. Με άλλα λόγια, η γερμανική αντίσταση συντηρεί τη συστημική κρίση και συνεχώς ανεβάζει το κόστος επίλυσής της.
Ο εγκλωβισμός των οικονομιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας στον φαύλο κύκλο της ύφεσης έχει αναζωπυρώσει την καχυποψία των αντίστοιχων λαών για τις προθέσεις του Βερολίνου. Γι’ αυτό και η εκλογή Ολάντ τροφοδότησε ελπίδες ότι μπορεί να προκαλέσει ρήγμα και να διαφοροποιήσει το κυρίαρχο δόγμα της λιτότητας. Μπορεί η Γερμανία να είναι με διαφορά η οικονομικά ισχυρότερη χώρα-μέλος, αλλά δεν μπορεί να ασκήσει τον ηγετικό ρόλο της στην Ευρώπη χωρίς να έχει εξασφαλίσει τη συμπόρευση της Γαλλίας. Ειδικά τώρα που τόσο η Ρώμη όσο και η Μαδρίτη φαίνεται να διαμορφώνουν μέτωπο με το Παρίσι.
Μιχάλης Χαραλαμπίδης: "Οι υπεύθυνοι δεν είναι τιμητές"
Δεν μπορεί να υπάρξει έξοδος από την κρίση χωρίς την εσωτερική ηθική, κοινωνική, πολιτική συνοχή. Αυτό δεν μπορούν να το δημιουργήσουν τα ένοχα, όχι απλώς υπεύθυνα, καθεστωτικά, κομματικά χωρίς να είναι πολιτικά κόμματα, στρατόπεδα...
Όλα δεξιά και αριστερά, χωρίς εξαιρέσεις – αυτό αποδεικνύει η ανάλυση, καλύτερα θα έλεγα η επιστήμη – είναι μέρος του προβλήματος. Δεν είναι η λύση του. Αυτοί το δημιούργησαν και το εντείνουν. Δεν το επιλύουν. Δεν θέλουν και δεν μπορούν λόγω της φύσης τους.
Τα παράξενα φαινόμενα που συμβαίνουν είναι δημιουργήματα τους.
Είναι υπεύθυνοι για αυτά και όχι τιμητές. Η θρασύς έως κωμική παρουσίαση τους στην θέση του τιμητή είναι η συνέχεια της παθολογίας και όχι της εξυγίανσης, της απελευθέρωσης.Αυτή είναι η προσέγγιση που οφείλει να καθορίζει την ιστορική πολιτική στάση των πολιτών απέναντι τους. Ακόμη και στους ανεύθυνους εκφυλιστικού τύπου εκλογικούς κύκλους στους οποίους σύρεται η χώρα από το 2009. Ώστε να απαλλαγούμε από αυτό το ανίκανο «δεξιό – αριστερό», αποκαλούμενο πολιτικό προσωπικό. Τι πολιτικό είχε και έχει; τι πολιτικό αποδεικνύει σήμερα;
Αποδείχθηκε το χειρότερο στον κόσμο. Είναι τεταρτοκοσμικού, Βαλκανικού τύπου.
Η αναγεννητική απελευθερωτική έξοδος από τις παρακμιακές μεταπολιτευτικές αριστεροδεξιές ομάδες προϋποθέτει την αποστράτευση, απόλυση και όχι την ανακύκλωση και αναπαραγωγή τους όπως επιδιώκουν εξωθεσμικοί κύκλοι.
Αυτοί που τους συντήρησαν επί δεκαετίες. Επέλεξαν να συντηρήσουν μια δεξιό – αριστερή κακκιστοκρατία και οδήγησαν την χώρα στην πλέον ταπεινωτική της σύγχρονης ιστορίας της κατάσταση. Ονόμασαν κα ονομάζουν, βαπτίζουν διαδοχικά διευθύνουσα πολιτική τάξη της χώρας κωμικού, τυχοδιωκτικού τύπου ομάδες και πρόσωπα. «Αριστεροδεξιές» εναλλασσόμενες περιοδικά Μασκότ της τηλεκρατίας.
Εκτός από την χρεοκοπία άνοιξαν τον δρόμο και κατασκεύασαν την κοινωνική και πολιτική ζούγκλα.
Δεκαετίες πριν μίλησα για αυτά.
Αυτό δεν είναι Ελληνική Δημόσια Πολιτική Ζωή.
Αυτό έχουμε ανάγκη.
Κατανόηση αυτών των Εννοιών.
Αυτές δολοφόνησαν και δολοφονούν.
Αυτές θα αναγεννήσουμε.
Όλα δεξιά και αριστερά, χωρίς εξαιρέσεις – αυτό αποδεικνύει η ανάλυση, καλύτερα θα έλεγα η επιστήμη – είναι μέρος του προβλήματος. Δεν είναι η λύση του. Αυτοί το δημιούργησαν και το εντείνουν. Δεν το επιλύουν. Δεν θέλουν και δεν μπορούν λόγω της φύσης τους.
Τα παράξενα φαινόμενα που συμβαίνουν είναι δημιουργήματα τους.
Είναι υπεύθυνοι για αυτά και όχι τιμητές. Η θρασύς έως κωμική παρουσίαση τους στην θέση του τιμητή είναι η συνέχεια της παθολογίας και όχι της εξυγίανσης, της απελευθέρωσης.Αυτή είναι η προσέγγιση που οφείλει να καθορίζει την ιστορική πολιτική στάση των πολιτών απέναντι τους. Ακόμη και στους ανεύθυνους εκφυλιστικού τύπου εκλογικούς κύκλους στους οποίους σύρεται η χώρα από το 2009. Ώστε να απαλλαγούμε από αυτό το ανίκανο «δεξιό – αριστερό», αποκαλούμενο πολιτικό προσωπικό. Τι πολιτικό είχε και έχει; τι πολιτικό αποδεικνύει σήμερα;
Αποδείχθηκε το χειρότερο στον κόσμο. Είναι τεταρτοκοσμικού, Βαλκανικού τύπου.
Η αναγεννητική απελευθερωτική έξοδος από τις παρακμιακές μεταπολιτευτικές αριστεροδεξιές ομάδες προϋποθέτει την αποστράτευση, απόλυση και όχι την ανακύκλωση και αναπαραγωγή τους όπως επιδιώκουν εξωθεσμικοί κύκλοι.
Αυτοί που τους συντήρησαν επί δεκαετίες. Επέλεξαν να συντηρήσουν μια δεξιό – αριστερή κακκιστοκρατία και οδήγησαν την χώρα στην πλέον ταπεινωτική της σύγχρονης ιστορίας της κατάσταση. Ονόμασαν κα ονομάζουν, βαπτίζουν διαδοχικά διευθύνουσα πολιτική τάξη της χώρας κωμικού, τυχοδιωκτικού τύπου ομάδες και πρόσωπα. «Αριστεροδεξιές» εναλλασσόμενες περιοδικά Μασκότ της τηλεκρατίας.
Εκτός από την χρεοκοπία άνοιξαν τον δρόμο και κατασκεύασαν την κοινωνική και πολιτική ζούγκλα.
Δεκαετίες πριν μίλησα για αυτά.
Αυτό δεν είναι Ελληνική Δημόσια Πολιτική Ζωή.
Αυτό έχουμε ανάγκη.
Κατανόηση αυτών των Εννοιών.
Αυτές δολοφόνησαν και δολοφονούν.
Αυτές θα αναγεννήσουμε.
Σάββατο 9 Ιουνίου 2012
ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΓΡΙΠΠΗ
Η Ισπανία περνάει τη χειρότερη χρηματοοικονομική κρίση της εδώ και έναν αιώνα, και δικαιολογημένα ανησυχεί όχι μόνο την Ευρώπη, αλλά και τον κόσμο. Αυτοί που επινόησαν το Γκρ-έξιτ και το Γκρ-άουτ, έσπευσαν τώρα να κατασκευάσουν τα αντίστοιχα Ισ-πάνικ, που είναι ο όρος ο οποίος αντανακλά τον πανικό των αγορών για την κρίση της Ισπανίας, και Ισ-κουΐτ, που είναι ο......
όρος που αποδίδει την ενδεχόμενη έξοδο της χώρας αυτής από το ευρώ!
Στην Ισπανία η κατάσταση χειροτέρεψε, ιδιαίτερα στον τραπεζικό τομέα, ενώ η βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή προκάλεσε βαθιά ύφεση, με αποτέλεσμα η δεξιά κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι να τρέχει και να μην φτάνει. Στην περίπτωση, όμως, της Μαδρίτης διαμορφώνεται μια ευρωπαϊκή αντίδραση στις θέσεις της Γερμανίας, η οποία ολοένα και περισσότερο βρίσκεται αντιμέτωπη με τις συνέπειες της πολιτικής της...
Ο αρμόδιος Ευρωπαίος επίτροπος αλλά και ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών υποστήριξαν την ιδέα της άμεσης χρηματοδότησης των ισπανικών τραπεζών, ώστε να σωθεί το τραπεζικό σύστημα, χωρίς να υποχρεωθεί η ισπανική κυβέρνηση να υποστεί τους περιορισμούς ενός «πακέτου διάσωσης» σαν και αυτό που επιβλήθηκε στην Ελλάδα. Ωστόσο, το Βερολίνο αντιτίθεται στη χρησιμοποίηση του νέου «ευρωπαϊκού μηχανισμού σταθερότητας» για την άμεση ενίσχυση οποιασδήποτε τράπεζας.
Αντιπαράθεση
Ο Ισπανός πρωθυπουργός παλεύει εδώ και καιρό για να αξιοποιηθούν τα κεφάλαια του «ευρωπαϊκού μηχανισμού σταθερότητας». Ταυτόχρονα η Μαδρίτη γενικεύει το πρόβλημα και επιμένει ότι αφορά όλες τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Ο επίτροπος Ρεν αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι η Επιτροπή εξετάζει αυτό το ενδεχόμενο, αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει με τη σημερινή μορφή της συνθήκης. Έτσι εντείνεται η αντιπαράθεση με το Βερολίνο, το οποίο πιστεύει ότι μόνο ένα πρόγραμμα που εγκρίνεται από τα εθνικά κοινοβούλια επιτρέπει τον έλεγχο για το πώς χρησιμοποιούνται τα κεφάλαια μιας ενδεχόμενης βοήθειας.
Σε μια κίνηση αντιπερισπασμού, ο Ραχόι διεκδικεί μια δημοσιονομική αρχή της ευρωζώνης, με εξουσίες να παρεμβαίνει στους προϋπολογισμούς των κρατών-μελών, ώστε να φανεί ξεκάθαρα στις αγορές ότι το ευρωπαϊκό νόμισμα είναι μια αμετάκλητη πραγματικότητα!
Οι δυσκολίες της Ισπανίας δείχνουν πόσο απαραίτητο είναι, μαζί με το ενιαίο νόμισμα, να υπάρχει και μια δημοσιονομική Ένωση. Αν η Ισπανία καταρρεύσει, θα υπάρξουν απρόβλεπτες συνέπειες, όχι μόνο στην Ιταλία – που είναι ο επόμενος αδύναμος κρίκος –, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η Μέρκελ αρκείται να εγκωμιάζει τις προσπάθειες του Ισπανού πρωθυπουργού, που «προωθεί σαρωτικές μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας». Η αμετακίνητη όμως πολιτική της και οι συνεχιζόμενες επιπτώσεις της σε ολόκληρη την Ευρώπη αυξάνουν τις επικρίσεις εναντίον της από κάθε πλευρά. Ο τελευταίος στη σειρά ήταν ο δισεκατομμυριούχος επενδυτής Τζορτζ Σόρος, ο οποίος τόνισε ότι η Μέρκελ έχει περιθώριο μόλις τριών μηνών για να διορθώσει τα λάθη της.
Η Μαδρίτη κατανοεί ότι η κρίση που αντιμετωπίζει απαιτεί ευρωπαϊκή λύση και ότι δεν μπορεί να αφεθεί μόνη να λύσει τα πρωτοφανή προβλήματα των τραπεζών της. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει δομηθεί, όμως, με τρόπο που να ευνοεί την αποφασιστική διαχείριση των κρίσεων.
Γι’ αυτό, άλλωστε, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δήλωσε ότι οι σημερινές δομές δεν εγγυώνται το μέλλον και ζήτησε τη δημιουργία μιας τραπεζικής ένωσης που θα στηρίξει τη νομισματική ένωση. Άρα, μπορεί ώς τα τέλη του μήνα κάποια μέτρα να έχουν παρθεί για έναν κεντρικό μηχανισμό εποπτείας του τραπεζικού συστήματος.
Ο Ραχόι δεν είναι, πάντως, ένας πρωθυπουργός που μπορεί να κατηγορηθεί για σπατάλες. Ακολούθησε πιστά τις συνταγές των εταίρων του για λιτότητα και μεταρρυθμίσεις, αλλά στάθηκε αδύνατο να πετύχει τους στόχους που τέθηκαν. Γι’ αυτό, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή του έδωσε παράταση για τη μείωση του ελλείμματος μέχρι το τέλος του 2014!
Ο Ισπανός πρωθυπουργός δικαιολογημένα τονίζει ότι αφού αύξησε τους φόρους, μείωσε τις δαπάνες και περιόρισε το κοινωνικό κράτος, δεν έχει άλλα περιθώρια. Εάν είναι επείγον, λέει, να λυθούν τα προβλήματα της Ισπανίας, το ίδιο ισχύει και για τα προβλήματα ολόκληρης της νομισματικής ένωσης.
Αποτυχία της Μέρκελ
Η Ισπανία θέτει, με λίγα λόγια, ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση μπροστά σε ένα αμείλικτο ερώτημα, που αποκαλύπτει όχι μόνο τις αντιφάσεις της ευρωπαϊκής οικοδόμησης, αλλά και την αποτυχία των συνταγών της Μέρκελ. Γιατί συζητούν για τη διάσωση μιας χώρας και για την επιβολή ασφυκτικών μέτρων, όταν η χώρα αυτή έχει ήδη εφαρμόσει τη συνταγή και δεν ωφελήθηκε; Γι’ αυτό η Ισπανία αρνείται, για την ώρα τουλάχιστον, το σχέδιο διάσωσης και αντιπροτείνει μέτρα που αφορούν ολόκληρη την ευρωζώνη. Αν δεν υποκύψει στις πιέσεις, θα θέσει ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως την ηγετική δύναμή της, τη Γερμανία, μπροστά στις ευθύνες τους. Αν η Ισπανία τα καταφέρει, μπορεί να δημιουργήσει ευνοϊκότερες συνθήκες και για την Ελλάδα, όχι για να γλιτώσει από τα δύσκολα, αλλά τουλάχιστον για να αποφύγει την καταστροφή!...
Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012
Βαρουφάκης: «Τι στο διάβολο κάνετε στην Ισπανία;»
Το παράδειγμα της Ισπανίας χρησιμοποιεί ο γνωστός οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης, εξαπολύοντας δριμεία κριτική στους Ευρωπαίους ηγέτες.
Ο κ Βαρουφάκης μέσω του άρθρου του στο περιοδικό «HOT DOC», αναρωτιέται πως οι «γελοίες πολιτικές αποφάσεις» και οι «αγορές» οδήγησαν μια χώρα στο χείλος της καταστροφής.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο:
«Καλά εμείς. Έστω ότι είμαστε φοροφυγάδες, διεφθαρμένοι, τεμπέληδες, ελλειμματικοί από την κούνια, Ελληνάρες που απαιτούμε να ζούμε από τον ιδρώτα των λαών που παράγουν. Οι Ισπανοί όμως; Εκείνοι τι φταίνε;
- Η Ισπανία δεν είχε πλεονασματικό προϋπολογισμό λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση;
- Η Ισπανία δεν είχε χρέος κατά πολύ χαμηλότερο της Γερμανίας λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση;
- Η Ισπανία δεν ήταν εκείνη που πέτυχε να κάνει τους μόνους πλεονασματικούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Ιστορίας, αφήνοντας πίσω τους μια Μπαρτσελόνα χάρμα ιδέσθαι;
- Η Ισπανία δεν ήταν εκείνη που, με παράδειγμα τη Zara, απέδειξε ότι η Ευρώπη μπορεί να παράγει προϊόντα υφαντουργίας χωρίς να χρειάζεται να μεταφέρει τις θέσεις εργασίας στην Άπω Ανατολή;
- Η Ισπανία δεν προσέφερε στη Volkswagen τα πιο επικερδή εργοστάσιά της στην Ευρώπη (εκείνα της Seat);
Κι όμως, η χώρα αυτή βρίσκεται σήμερα στην ίδια μαύρη τρύπα με εμάς. Πώς είναι κάτι τέτοιο δυνατόν, αν η κρίση οφείλεται σε κακοδαιμονίες που, δίχως αμφιβολία, χαρακτηρίζουν την Ελλάδα αλλά σε καμία των περιπτώσεων την Ισπανία;
Για μια στιγμή ας ξεχάσουμε τα δικά μας και ας αναλογιστούμε το δράμα που εκτυλίσσεται στην Ισπανία (όχι μόνο από αλληλεγγύη προς τον συμπαθή λαό της δυτικής Μεσογείου, αλλά γιατί έτσι θα καταλάβουμε καλύτερα τι μας συμβαίνει κι εμάς τώρα, αυτή τη στιγμή):
Από πέρσι το καλοκαίρι, οι ζημίες των ανόητων ισπανικών ιδιωτικών τραπεζών (που προκλήθηκαν από τζόγο στην αγορά ακινήτων) έχουν μεταφερθεί στους ώμους του ισπανικού δημοσίου, με αποτέλεσμα την ουσιαστική εκπαραθύρωση του τελευταίου από τις «αγορές».
Για να μην αναγκαστεί η EE να παραδεχθεί ότι η Ισπανία είναι η τέταρτη χώρα που «καταπίπτει», αποφασίστηκε η εξής παρανοϊκή «λύση»:
1: Η ΕΚΤ θα δέχεται ό,τι παλιόχαρτο της φέρνουν οι ισπανικές τράπεζες ως «εχέγγυο» και έτσι θα τις δανείσει πάνω από 300 δις με επιτόκιο 1%.
2: Επειδή αυτά τα χρήματα αποτελούν δανεικά, και με τα δανεικά δεν αποφεύγεται μια πτώχευση (παρά μόνο αναβάλλεται), το ισπανικό κράτος θα δανειστεί κι άλλα χρήματα (από το EFSF) με επιτόκιο περί το 4% για να τα χαρίσει στις τράπεζες (στο πλαίσιο της επανακεφαλαιοποίησης) – χωρίς βέβαια να λάβει κοινές μετοχές (κάτι που αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των κανόνων του… καπιταλισμού).
3: Λόγω όμως του 2, το ισπανικό κράτος σπρώχνεται βαθύτερα στην πτώχευση. Για να μην βουλιάξει άμεσα, σκέφτηκαν το εξής σοφό: Οι τράπεζες, την ίδια ώρα που θα παίρνουν δανεικά (κι αγύριστα) από το ισπανικό κράτος, θα του δανείζουν με επιτόκια 6% μέρος των δανεικών που παίρνουν από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1%.
Κατανοείτε τι σημαίνουν τα παραπάνω;
Οι πτωχευμένες τράπεζες πρώτα μετέφεραν τις ζημίες τους στο ισπανικό κράτος, οδηγώντας το στην πτώχευση, κατόπιν εξασφάλισαν τόνους δανείων από την ΕΚΤ (με επιτόκιο 1%), μετά δάνεισαν ένα μέρος αυτών των χρημάτων στο… ισπανικό δημόσιο (με επιτόκιο 6%) και, παράλληλα, δανείζονται από το ισπανικό δημόσιο κι άλλα χρήμα τα οποία ο Ισπανός φορολογούμενος δανείζεται από το EFSF.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο απαράβατος όρος για να επιτραπεί στην Ισπανία αυτή η «λύση» είναι η επιβολή λιτότητας, που θα συρρικνώσει κι άλλο το εθνικό εισόδημα, από το οποίο το κράτος θα πρέπει να αντλήσει τους φόρους που απαιτούνται για την αποπληρωμή όλων αυτών των δανείων που έχει φορτωθεί ο ισπανικός λαός εκ μέρους των τραπεζιτών.
Όταν, λοιπόν, Ευρωπαίοι συνάδελφοι, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, δακτυλοδείχνουν την Ελλάδα επειδή τόλμησε να πει όχι στο ευρωπαϊκό «σχέδιο» καταπολέμησης της κρίσης, τους απαντώ χωρίς περιστροφές:
Θα παραδεχθώ ό,τι θέλετε, αλλά μόνο όταν μου εξηγήσετε, στη βάση του Ορθού Λόγου, «τι στο διάβολο κάνετε στην Ισπανία;».
Ο κ Βαρουφάκης μέσω του άρθρου του στο περιοδικό «HOT DOC», αναρωτιέται πως οι «γελοίες πολιτικές αποφάσεις» και οι «αγορές» οδήγησαν μια χώρα στο χείλος της καταστροφής.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο:
«Καλά εμείς. Έστω ότι είμαστε φοροφυγάδες, διεφθαρμένοι, τεμπέληδες, ελλειμματικοί από την κούνια, Ελληνάρες που απαιτούμε να ζούμε από τον ιδρώτα των λαών που παράγουν. Οι Ισπανοί όμως; Εκείνοι τι φταίνε;
- Η Ισπανία δεν είχε πλεονασματικό προϋπολογισμό λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση;
- Η Ισπανία δεν είχε χρέος κατά πολύ χαμηλότερο της Γερμανίας λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση;
- Η Ισπανία δεν ήταν εκείνη που πέτυχε να κάνει τους μόνους πλεονασματικούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Ιστορίας, αφήνοντας πίσω τους μια Μπαρτσελόνα χάρμα ιδέσθαι;
- Η Ισπανία δεν ήταν εκείνη που, με παράδειγμα τη Zara, απέδειξε ότι η Ευρώπη μπορεί να παράγει προϊόντα υφαντουργίας χωρίς να χρειάζεται να μεταφέρει τις θέσεις εργασίας στην Άπω Ανατολή;
- Η Ισπανία δεν προσέφερε στη Volkswagen τα πιο επικερδή εργοστάσιά της στην Ευρώπη (εκείνα της Seat);
Κι όμως, η χώρα αυτή βρίσκεται σήμερα στην ίδια μαύρη τρύπα με εμάς. Πώς είναι κάτι τέτοιο δυνατόν, αν η κρίση οφείλεται σε κακοδαιμονίες που, δίχως αμφιβολία, χαρακτηρίζουν την Ελλάδα αλλά σε καμία των περιπτώσεων την Ισπανία;
Για μια στιγμή ας ξεχάσουμε τα δικά μας και ας αναλογιστούμε το δράμα που εκτυλίσσεται στην Ισπανία (όχι μόνο από αλληλεγγύη προς τον συμπαθή λαό της δυτικής Μεσογείου, αλλά γιατί έτσι θα καταλάβουμε καλύτερα τι μας συμβαίνει κι εμάς τώρα, αυτή τη στιγμή):
Από πέρσι το καλοκαίρι, οι ζημίες των ανόητων ισπανικών ιδιωτικών τραπεζών (που προκλήθηκαν από τζόγο στην αγορά ακινήτων) έχουν μεταφερθεί στους ώμους του ισπανικού δημοσίου, με αποτέλεσμα την ουσιαστική εκπαραθύρωση του τελευταίου από τις «αγορές».
Για να μην αναγκαστεί η EE να παραδεχθεί ότι η Ισπανία είναι η τέταρτη χώρα που «καταπίπτει», αποφασίστηκε η εξής παρανοϊκή «λύση»:
1: Η ΕΚΤ θα δέχεται ό,τι παλιόχαρτο της φέρνουν οι ισπανικές τράπεζες ως «εχέγγυο» και έτσι θα τις δανείσει πάνω από 300 δις με επιτόκιο 1%.
2: Επειδή αυτά τα χρήματα αποτελούν δανεικά, και με τα δανεικά δεν αποφεύγεται μια πτώχευση (παρά μόνο αναβάλλεται), το ισπανικό κράτος θα δανειστεί κι άλλα χρήματα (από το EFSF) με επιτόκιο περί το 4% για να τα χαρίσει στις τράπεζες (στο πλαίσιο της επανακεφαλαιοποίησης) – χωρίς βέβαια να λάβει κοινές μετοχές (κάτι που αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των κανόνων του… καπιταλισμού).
3: Λόγω όμως του 2, το ισπανικό κράτος σπρώχνεται βαθύτερα στην πτώχευση. Για να μην βουλιάξει άμεσα, σκέφτηκαν το εξής σοφό: Οι τράπεζες, την ίδια ώρα που θα παίρνουν δανεικά (κι αγύριστα) από το ισπανικό κράτος, θα του δανείζουν με επιτόκια 6% μέρος των δανεικών που παίρνουν από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1%.
Κατανοείτε τι σημαίνουν τα παραπάνω;
Οι πτωχευμένες τράπεζες πρώτα μετέφεραν τις ζημίες τους στο ισπανικό κράτος, οδηγώντας το στην πτώχευση, κατόπιν εξασφάλισαν τόνους δανείων από την ΕΚΤ (με επιτόκιο 1%), μετά δάνεισαν ένα μέρος αυτών των χρημάτων στο… ισπανικό δημόσιο (με επιτόκιο 6%) και, παράλληλα, δανείζονται από το ισπανικό δημόσιο κι άλλα χρήμα τα οποία ο Ισπανός φορολογούμενος δανείζεται από το EFSF.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο απαράβατος όρος για να επιτραπεί στην Ισπανία αυτή η «λύση» είναι η επιβολή λιτότητας, που θα συρρικνώσει κι άλλο το εθνικό εισόδημα, από το οποίο το κράτος θα πρέπει να αντλήσει τους φόρους που απαιτούνται για την αποπληρωμή όλων αυτών των δανείων που έχει φορτωθεί ο ισπανικός λαός εκ μέρους των τραπεζιτών.
Όταν, λοιπόν, Ευρωπαίοι συνάδελφοι, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, δακτυλοδείχνουν την Ελλάδα επειδή τόλμησε να πει όχι στο ευρωπαϊκό «σχέδιο» καταπολέμησης της κρίσης, τους απαντώ χωρίς περιστροφές:
Θα παραδεχθώ ό,τι θέλετε, αλλά μόνο όταν μου εξηγήσετε, στη βάση του Ορθού Λόγου, «τι στο διάβολο κάνετε στην Ισπανία;».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)