Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

ΣΚΕΨΕΙΣ

Φωτογραφία

ΑΜΥΓΔΑΛΟ

Μια φυσική πρόταση ενάντια του κρυολογήματος και της κοινής γρίπης είναι το αμύγδαλο. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η κατανάλωση αμυγδάλων βοηθά τον ανθρώπινο οργανισμό να…
καταπολεμήσει τις μολύνσεις από ιούς.

Η μελέτη ανακάλυψε ότι οι χημικές ουσίες που με φυσικό τρόπο βρίσκονται στον φλοιό των συγκεκριμένων ξηρών καρπών, ενισχύουν την άμυνα του ανοσοποιητικού συστήματος
κατά των ιών, καθώς βοηθάνε τα λευκοκύτταρα «Τ» που ανιχνεύουν την παρουσία «ξένου σώματος». Αυξάνουν έτσι την φυσική ικανότητα του ανθρώπινου σώματος να παρεμποδίζει τον πολλαπλασιασμό και την εξάπλωση των παθογόνων μικροοργανισμών.
Οι ερευνητές του Ινστιτούτου Διατροφικών



Ερευνών του Νόργουιτς και της Πανεπιστημιακής Πολυκλινικής της Μεσίνα, υπό τη δρα Τζιουζεπίνα Μανταλάρι, που παρουσίασαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό για θέματα ανοσολογίας «Immunology Letters», σύμφωνα με τη βρετανική «Τέλεγκραφ», ανακάλυψαν πως ακόμα και μετά την χώνεψη των αμυγδάλων από το έντερο, παρατηρείται αυξημένη αμυντική ικανότητα του ανοσοποιητικού συστήματος.

Οι επιστήμονες, σε επόμενη μελέτη τους, θα προσδιορίσουν ποια είναι η ιδανική ποσότητα κατανάλωσης αμυγδάλων, για να έχει ο άνθρωπος την μεγαλύτερη δυνατή ωφέλεια για την υγεία του. Όπως είπαν πάντως, είναι δεδομένο ότι αν κανείς τρώει συχνά αμύγδαλα, θα αυξήσει προληπτικά τις άμυνές του κατά διάφορων ιών, ενώ όσοι έχουν ήδη μολυνθεί, θα καταπολεμήσουν πιο γρήγορα τον ιό.
Οι ερευνητές έλεγξαν την αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος σε μολύνσεις ακόμα και από τον ιό του έρπητα, ο οποίος θεωρείται δύσκολος «αντίπαλος», καθώς μπορεί να ξεφεύγει από τις άμυνες του ανοσοποιητικού συστήματος, και διαπίστωσαν ότι τα αμύγδαλα βοηθάνε στην αντιμετώπισή του. Όταν όμως είχε αφαιρεθεί από τα αμύγδαλα η φλούδα τους, τότε η προστατευτική δράση τους μειωνόταν δραστικά.
Οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμα εντοπίσει ποιες ουσίες, ακριβώς, στον φλοιό των ξηρών καρπών είναι αυτές που έχουν την αντι-ιική δράση, υποπτεύονται όμως ότι πρόκειται για τις πολυφαινόλες. Εκτίμησαν επίσης ότι πιθανώς και άλλοι ξηροί καρποί έχουν ανάλογη δράση.

Πηγή
 http://vickytoxotis.blogspot.com 

Καταστρέφουν μια γενιά με τη “Σίσα”,όπως ακριβώς έγινε στην Αργεντινή με το “Πάκο”

Ο κύριος Στουρνάρας είχε πεί ότι δε γίναμε ακόμη Αργεντινή.Με τις προσπάθειες τους όμως κοινωνικά τουλάχιστον έχουμε γίνει:
Σοκαριστική ήταν η τοποθέτηση της κυρίας Κατερίνας Μάτσα, εκπροσώπου του «18 ΑΝΩ» η οποία μίλησε στη Βουλή για 14χρονους χρήστες σκληρών ναρκωτικών.
Συγκεκριμένα, η κυρία Μάτσα είπε: «Κυκλοφορούν νέες επικίνδυνες ουσίες όπως το «Σίσα» που αποτελείται από αμφεταμίνες και υγρά μπαταρίας και λαμβάνεται από παιδιά 14 ετών! Η χρήση αυξάνεται διαρκώς, η ηλικία των χρηστών πέφτει και εξαπλώνεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Εκπέμπουμε σήμα κινδύνου. Η κατάσταση είναι σοβαρή».
Τι είναι το «Σίσα» το οποίο χαρακτηρίζεται σήμερα ως το ναρκωτικό της κρίσης καθώς είναι ένα παρασκεύασμα χαμηλού κόστους που απευθύνεται σε νέους χωρίς οικονομικές δυνατότητες και καταναλώνεται κυρίως σε υποβαθμισμένες γειτονιές της πρωτεύουσας;
Πρόκειται για «φτηνό» ναρκωτικό και εύκολο στη χρήση με μεγάλη διεγερτική επίδραση, που μπορεί να κρατήσει το χρήστη έως και τρία 24ωρα άγρυπνο. Απώλεια βάρους, επιθετικότητα, έντονη διάθεση σεξουαλικότητας είναι μερικές ακόμη από τις παρενέργειες του «Σίσα». Το ναρκωτικό που αναφέρεται στις πιάτσες σαν «η κόκα των φτωχών» πωλείται στην τιμή των 2-3 ευρώ για κάθε δόση, με αποτέλεσμα ολοένα και περισσότεροι χρήστες να στρέφονται σε αυτό, εν μέσω οικονομικής κρίσης.
Το «Σίσα» είναι ένας τύπος κρυσταλλικής μεθαμφεταμίνης, που παρασκευάζεται με την ανάμειξη διεγερτικών ουσιών με πολύ τοξικές ουσίες, όπως αιθανόλη, αιθυλική αλκοόλη, ακόμα και υγρά από μπαταρίες αυτοκινήτων ή χλωρίνη!
Σύμφωνα με τους ειδικούς οι παρενέργειες καθιστούν τη «σίσα» εξαιρετικά επικίνδυνη για την υγεία ενώ δεν λείπουν και οι συσχετισμοί της χρήσης με την αύξηση των κρουσμάτων HIV.
Αν και δεν μπορεί να τεκμηριωθεί ευθεία συσχέτιση, πιθανολογείται ότι η έντονη σεξουαλική διέγερση που προκαλεί το ναρκωτικό, σε συνδυασμό με τη μείωση των αναστολών, οδηγούν σε μείωση των απαραίτητων προφυλάξεων από τον ιό του ΗΙV.
«Δεν μπορείς να κοιμηθείς, να φας, διαστέλλονται τα μάτια, έχεις λογοδιάρροια». «Διαλύει το μυαλό, βρίζεις, ξεφεύγεις, έχεις μανία να χτυπήσεις και να κλέψεις». «Είναι φθηνό, είναι επικίνδυνο, ακούγεται ότι φεύγειτο μυαλό». «Κόβει την όρεξη, αυτοκτόνησαν πέντε άτομα, δημιουργεί ψευδαισθήσεις». Αυτές είναι μερικές μόνο από τις περιγραφές χρηστών για την ουσία και τις παρενέργειες που προκαλεί.
Η λέξη «Shisha» προέρχεται από την περσική λέξη «shishe» που σημαίνει γυαλί και είναι ο κοινός όρος για τον ναργιλέ στις αραβικές χώρες.
Εκτός από το «Σίσα», στις πιάτσες της Αθήνας έχει κάνει την εμφάνισή του ακόμα μία φτηνή ουσία, το «Τάι», που δεν είναι τίποτε άλλο από μια παραλλαγή της ταϋλανδέζικης ηρωίνης, με χαμηλή περιεκτικότητα δραστικής ουσίας.
Το «τάι» πωλείται στην τιμή των 5-7 ευρώ η δόση, ενώ η χρήση του γίνεται ενδοφλέβια. Επίσης, τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούν στην Ελλάδα και άλλες παραλλαγές ηρωίνης χαμηλής καθαρότητας/περιεκτικότητας (10%-15% και κάτω από 5%, για μεγάλες και μικρές ποσότητες, αντίστοιχα), ενώ έχει παρατηρηθεί και αύξηση της συχνότητας και της ποσότητας χρήσης του οπίου και μειγμάτων οπίου με κατεργασμένη κάνναβη.
http://aienaristeyein.com/

ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ


3.812.330 είναι, σύμφωνα με την τελευταία επίσημη απογραφή του 2011, ο πληθυσμός της ευρύτερες περιοχής της Αθήνας. Τον οποίο πληθυσμό, κατά το ήμισυ, υπερηφανεύτηκε ο συγγραφέας και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Τατσόπουλος ότι «έχει πηδήξει», όταν η «Χρυσή Αυγή» τον αποκάλεσε, μεταξύ άλλων, και «αδερφή». Αυτό σημαίνει, με απλά μαθηματικά, ότι ο αξιότιμος κύριος βουλευτής εσυνουσιάσθη με 1.906.265 Αθηναίες. Και, επειδή οι Έλληνες μπορεί να έχουν χάσει τα πάντα, ευτυχώς όμως όχι και το χιούμορ τους, έβγαλαν στην αγορά μακό μπλουζάκια σαν αυτό που γράφει «Έχω πάει κι εγω με τον Τατσόπουλο». Επί 5 ευρω να πουληθεί κάθε μπλούζα, επι 2 εκατομμυρίων γυναικών που πήγαν ή θάθελαν να πάνε μαζί του, να’τα τα 10 εκατομμύρια σε καιρό κρίσης!

ΝΗΣΤΕΙΑ

ΑΝΑΠΤΥΞΗ;

Του Γιώργου Δελαστίκ
Ανεπανόρθωτες είναι οι ζημιές που έχει υποστεί η ελληνική οικονομία αλλά και η εικόνα της Ελλάδας στα μάτια των Ευρωπαίων πολιτών εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο οι ελληνικές κυβερνήσεις χειρίστηκαν την κρίση και της μνημονιακής πολιτικής που κατεξευτέλισε τη χώρα μας σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο. Μόνο ένα πικρό...
χαμόγελο οίκτου προκαλούν οι πρωθυπουργικοί ισχυρισμοί περί «αποκατάστασης της αξιοπιστίας της χώρας» και περί δήθεν επερχόμενης «ανάπτυξης», η οποία θα αποκαταστήσει το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, που συνεχίζει να καταβαραθρώνεται ραγδαία.

Δεν ξέρει πού να κρυφτεί κανείς από ντροπή όταν ακούει να του διηγούνται καθημερινές εμπειρίες απλών Ελλήνων σε ευρωπαϊκές χώρες. Φοιτητές π.χ. που πάνε να νοικιάσουν σπίτι στην Αγγλία και οι ιδιοκτήτες τούς ζητούν... διπλάσιο αριθμό ενοικίων ως εγγύηση από όσα ζητούν σε άλλους ξένους ή αρνούνται εντελώς να νοικιάσουν το σπίτι τους σε Ελληνες! Παρέες Ελλήνων που πάνε να φάνε σε εστιατόριο στην Αυστρία, παραγγέλνουν και το γκαρσόνι απαιτεί να πληρώσουν... προκαταβολικά το φαγητό!

Υπάρχει πλήρης απαξίωση και περιφρόνηση προς οτιδήποτε ελληνικό στην Ευρώπη, όσο κι αν μας πληγώνει αυτό. Μόνο στο μυαλό κυβερνητικών παραγόντων υπάρχει υποτιθέμενη αποκατάσταση της αξιοπιστίας της Ελλάδας, σε καμία περίπτωση στην πραγματικότητα. Δυστυχώς, θα χρειαστούν δεκαετίας για να αποκατασταθεί αυτή η ζημιά.

Αυτό όμως είναι το λιγότερο, όσο απαξιωτικό κι αν είναι για μας. Το κατά πολύ σοβαρότερο είναι αν και πότε η Ελλάδα θα μπορέσει να συνέλθει και να επανέλθει εκεί που βρισκόταν πριν από το ξέσπασμα της κρίσης. Ας γίνουμε σαφέστεροι. Το 2007 η Ελλάδα είχε κάπου 370.000 ανέργους. Σήμερα κοντεύουν να φτάσουν το 1.300.000 και το 2013, σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις, θα ξεπεράσουν το 1.500.000. Το ερώτημα είναι απλό και δραματικό: Αυτή η ανάπτυξη που υπόσχεται ο πρωθυπουργός υπάρχει περίπτωση να δημιουργήσει ένα εκατομμύριο και πάνω θέσεις εργασίας; Η απάντηση είναι εξίσου απλή, αλλά τραγική: Αποκλείεται! Θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες.

Το 2013 θα είναι η έκτη συνεχής χρονιά συρρίκνωσης της ελληνικής οικονομίας και μάλιστα βίαιης μείωσης του ΑΕΠ. Δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα θα κλείσουν, προσθέτοντας εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους στους ήδη υπάρχοντες. Σαν να μην έφτανε αυτό, θα αρχίσει και ο δημόσιος τομέας να παράγει δεκάδες χιλιάδες ανέργους μέσω διαθεσιμότητας ή και απολύσεων χωρίς προσχήματα, καθώς και δεκάδες χιλιάδες πρόσθετους συνταξιούχους.

Αντί δηλαδή ο κρατικός τομέας να είναι φορέας ανακούφισης αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, λόγω Μνημονίου, θα μετατραπεί σε ολέθριο καταστροφέα εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας για τα επόμενα χρόνια. Βεβαίως και το κράτος θα γλιτώνει λεφτά καθώς θα απολύει εκατοντάδες χιλιάδες υπαλλήλους του, θα εξαθλιώνει οικονομικά όσους συνεχίζουν να δουλεύουν στο Δημόσιο πληρώνοντάς τους πολύ λιγότερο, κλείνοντας σχολεία και νοσοκομεία κατακρημνίζοντας στα Τάρταρα την υγεία και τη μόρφωση του λαού μας. Υπάρχει όμως κανένας τίμιος άνθρωπος που να χαρακτηρίζει «ανάπτυξη» αυτό το ζοφερό μέλλον που απεργάζεται για τους Ελληνες η συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη;

Οσο για τον βαρύτατα χειμαζόμενο ιδιωτικό τομέα, με τι λεφτά θα αναπτυχθεί; Δειλά δειλά τώρα κυβέρνηση και τραπεζίτες ομολογούν ότι καμιά ρευστότητα δεν θα φέρει αυτή καθαυτή η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Απλώς ελπίζουν ότι θα... ξαναγυρίσουν στις τράπεζες οι καταθέσεις και αυτά τα λεφτά των καταθετών θα δανείσουν οι τραπεζίτες στις επιχειρήσεις για να αναπτυχθούν! Υποκρίνονται ότι δεν αντιλαμβάνονται πως κανένα αξιόλογο ποσό δεν θα ξαναγυρίσει στις τράπεζες, γιατί απλούστατα ο κοσμάκης ξοδεύει όσα είχε στην άκρη προσπαθώντας αφενός να επιβιώσει και αφετέρου να πληρώσει το ληστρικό φορολογικό «γδάρσιμό» του από την κυβέρνηση.

Από:  ethnos.gr

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ;

Ποδόσφαιρο: Καιρός να βγάλουμε τις παρωπίδες…


Έχουμε αναλύσει πολλές φορές ότι το ποδόσφαιρο αποτελεί το πιο σάπιο κομμάτι του καθεστώτος: Αποτυπώνει πιο «φανταχτερά» όλη τη σηπτική του αθλιότητα και τη δικτατορική (μαφιόζικη) αυθάδειά του…
Όλο το ιεραρχικό οικοδόμημα του ποδοσφαίρου (κράτος, παρακράτος, ΕΠΟ, διαιτησία, παράγοντες κ.λπ) είναι μια άγρια «Μαφία». Εντός αυτού του οικοδομήματος αλληλοσπαράσσονται τα μεγάλα αφεντικά του χρήματος με το πολυπλόκαμο δίκτυο των «μπράβων» τους.


Όλο αυτό το μαφιόζικο καθεστώς το γνωρίζουν οι πάντες. Εξάλλου, σήμερα, σε καθημερινή βάση «ξερνάει» αυτό το καθεστώς όλα τα γαγγραινώδη υγρά του, κατά κύματα…


Οι ποδοσφαιρικές μαφίες δεν κρατάνε πλέον ούτε τα προσχήματα. Διαλαλούν με όλους τους τρόπους τις δυσώδεις ακαθαρσίες τους και τον αφόρητο δικτατορικό τραμπουκισμό τους:
Ο μακάβριος φασισμός σε ποδοσφαιρικό κάδρο, το αντίστοιχο του νεοταξικού φασισμού που ζούμε σε όλη την οικονομική, κοινωνική και πολιτική μας ζωή…

Η διατεταγμένη διαιτησία στον αγώνα του Πλατανιά με τον Παναθηναϊκό, απλώς αποτελεί μια από τις πιο ορατές και προκλητικές γκριμάτσες αυτού του μαφιόζικου ποδοσφαιρικού καθεστώτος:
Εδώ απλώς οι «μαφιόζοι» που έχουν, σήμερα, το πάνω χέρι ΔΙΑΛΑΛΟΥΝ, με αφηνιασμένες κραυγές, τη δικτατορική τους ασυδοσία και αλαζονεία…

Και ο τελευταίος φίλαθλος,
ανεξαρτήτου σωματειακού χρώματος γνωρίζει πολύ καλά όλη αυτήν τη δυσωδία των ποδοσφαιρικών μαφιών…

Και όμως τυφλωμένος από το ναρκωτικό του «οπαδού» εξακολουθεί να πηγαίνει στο γήπεδο και να συντηρεί αυτήν τη σαπίλα προσβάλλοντας ο ίδιος βάναυσα τη νοημοσύνη του…


Το αφιόνι του «οπαδού», αυτή η ψυχωτική κατάσταση της αγέλης προβάτων σε μαντρί, είναι που συντηρεί και θεριεύει το δικτατορικό θράσος των μαφιών του ποδοσφαίρου…


Το ίδιο,
όπως το αφιόνι του ψηφοδελτίου σε συνθήκες χρηματιστηριακής ΚΑΤΟΧΗΣ, συντηρεί τις πολιτικές μαφίες και τα ανδρείκελα του φασισμού του 4ου Ράιχ…

Το ίδιο,
αποτελεί μεγάλη απάτη η δήθεν εξυγίανση του ποδοσφαίρου από τις ίδιες τις μαφίες του χρήματος και τα ανδρείκελά τους (πολιτικά και ποδοσφαιρικά).

Αυτή η «εξυγίανση» είναι ίδια και απαράλλακτη με τις ποικίλες «αντιμνημονιακές» φόλες που μας ταΐζουν καθημερινά οι δήθεν αντιπολιτευόμενοι με «αριστερή» λεοντή οι περισσότεροι…


Τι «εξυγίανση» μπορεί να γίνει στο ποδόσφαιρο από το ίδιο αυτό μαφιόζικο κύκλωμα; Η «εξυγίανση» εδώ σημαίνει ο καυγάς για το πάπλωμα:
Η εναλλαγή της μαφιόζικης εξουσίας ή μία αλλαγή συσχετισμών ή συμβιβασμών ανάμεσα στις αντιτιθέμενες μαφίες…

Ποια «εξυγίανση»
μπορεί να συντελεστεί στο ποδοσφαιρικό κύκλωμα των μαφιόζων όταν ολόκληρο το πολιτικό καθεστώς είναι το ίδιο και όταν ΚΑΝΕΝΑ κόμμα, ούτε καν ψελλίζει για τα αίσχη και τις ακαθαρσίες που διογκώνονται καθημερινά με μορφή χιονοστιβάδας;

Ποια εξυγίανση
μπορεί να προχωρήσει όταν ΟΥΔΕΙΣ τολμάει να αγγίξει τον πρόεδρο του Ολυμπιακού, παρά τις ορατές, πομπώδεις και παράνομα γνωστοποιημένες «μαφιόζικες» πρακτικές του;

Το ίδιο θα γινόταν αν το πάνω χέρι (δηλαδή εξουσίαζε το μαφιόζικο κύκλωμα) το είχε ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού…


ΤΩΡΑ σκούζει ο Αλαφούζος για «εξυγίανση» και για «αγώνα μέχρι εσχάτων». Εδώ είναι να γελά κανείς…


Και όμως υπάρχουν πολλοί που δίνουν βάση στις αλαφούζειες φόλες: «Εξυγίανση» εντός των τειχών του μαφιόζικου ποδοσφαιρικού κυκλώματος…


ΜΟΝΟ όταν γκρεμιστεί αυτό το σάπιο, μέχρι το μεδούλι, οικοδόμημα μπορεί να επιτευχθούν κάποια σημαντικά βήματα εξυγίανσης, κάποια σημαντικά βήματα, ώστε το μαζικό αυτό άθλημα να αρχίζει να παίζεται, με ίσους όρους, ΕΝΤΟΣ της αγωνιστικής αρένας…


Αν ο Αλαφούζος
(ουτοπική υπόθεση εργασίας) ήταν πράγματι ΙΔΕΟΛΟΓΟΣ της εξυγίανσης θα απέσυρε τον Παναθηναϊκό από αυτή τη μαφιόζικη αρένα: Αυτό θα ήταν ένα θανατηφόρο κτύπημα στο σάπιο οικοδόμημα…
Έτσι το μόνο που απομένει είναι τούτο: Να πάρουν οι φίλαθλοι την υπόθεση στα δικά τους χέρια.


Και το πρώτο που μπορεί να κάνουν είναι να ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΝ και να πάψουν να πηγαίνουν στα γήπεδα. Να αφαιρέσουν δηλαδή από τους μαφιόζους την οικονομική τους βάση (αυτό μόνο τους πονάει), καθώς και να συντρίψουν ΟΛΟ αυτό το τελετουργικό θέαμα ΑΠΑΤΗΣ…


Χωρίς φιλάθλους ποδόσφαιρο δεν μπορεί να υπάρξει…


Καιρός, λοιπόν, να βγάλουμε και ΕΔΩ τις παρωπίδες και να τιμωρήσουμε τους ποικίλους μαφιόζους που μας φανατίζουν και μας εμπαίζουν ασύστολα και κερδοσκοπούν πάνω στο φανατισμό και εμπαιγμό μας…
ΡΕΣΑΛΤΟ GR

ΔΟΣΗ

Συμβιβασμός με την Κρίση Redux (*)

Όταν οι σώφρονες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις δανειακές τους συμφωνίες κρίνουν αλλαγές σε αυτές τις συμφωνίες στην βάση του αν μακροπρόθεσμα, με αυτές τις αλλαγές, το χρέος τους γίνεται λιγότερο ή περισσότερο δυσβάστακτο. Οι άφρονες θριαμβολογούν όταν καταφέρνουν να αποσπάσουν από τους δανειστές τους κι άλλα μεσοπρόθεσμα δάνεια, ανεξάρτητα από το εάν η βιωσιμότητα του χρέους τους παραμένει στο Ναδίρ.
Πριν κρίνουμε την τελευταία συμφωνία του Eurogroup, και το εάν η ανακούφιση που κι αυτή η δόση κατακτήθηκε, είναι δικαιολογημένη ή όχι, ας δούμε τι ακριβώς συμφωνήθηκε.
1. Μείωση των επιτοκίων του Μνημονίου 1 κατά 1%.

2. Αναβολή των αποπληρωμών του κεφαλαίου των δανείων από το Μνημόνιο 2 για 15 χρόνια και των τόκων που προκύπτουν από αυτά τα δάνεια για 10 χρόνια.

3. Απόδοση στο ελληνικό δημόσιο μέρους από τα κέρδη που βγάζει η ΕΚΤ από το γεγονός ότι αγόρασε (την περίοδο 2010-1) ελληνικά ομόλογα κοψοτιμής ενώ τώρα το ελληνικό δημόσιο τα αποπληρώνει στο ακέραιο. Τα κέρδη αυτά η ΕΚΤ τα αποδίδει, έως τώρα, στους εταίρους μας (ανάλογα με την συμμετοχή τους στο κεφάλαιο της ΕΚΤ). Αυτό που τώρα συμφωνήθηκε είναι ότι μεγάλο μέρος των κερδών αυτών θα επιστρέψουν στο ελληνικό δημόσιο.

4. Ανακοίνωση της πρόθεσης (όχι όμως κάτι πιο συγκεκριμένο) για επαναγορά χρέους του ελληνικού δημοσίου, χρέους το οποίο εκδόθηκε (υπό την μορφή ομολόγων του αγγλικού δικαίου) μετά το PSI σε υποχρεωτική/εθελοντική αντικατάσταση των παλαιότερων ομολόγων που κουρεύτηκαν.
Ας δούμε τι μπορούμε να περιμένουμε ρεαλιστικά από την κάθε μία από αυτές τις αποφάσεις:
1. Εφόσον η μείωση των επιτοκίων περάσει από όλα τα κοινοβούλια (βλ. επόμενη πρόταση), το μέτρο αυτό θα μειώσει το δημόσιο χρέος κατά 2 δις ή κατά 1,5% με 2,5% του ΑΕΠ. Λέω «εφόσον» καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή η μείωση έχει διαφορετικό αντίκτυπο σε διαφορετικές χώρες. Π.χ. για την Γερμανία που δανείζεται εκ μέρους μας με χαμηλό επιτόκιο, θα μείνει και κάποιο κέρδος (αν τους αποπληρώσουμε στο ακέραιο με το νέο επιτόκιο). Όμως οι άμοιρες Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία (που έχουν εγγυηθεί κι αυτές μέρος των δανείων μας του Μνημονίου 1) θα πρέπει να βάλουν, υπό συνθήκες τραγικές για τις ίδιες, το χέρι στην τσέπη. Θα το κάνουν; Μόνο αν τους το επιβάλουν οι της τρόικα (κάτι που δεν είναι ό,τι καλύτερο για εμάς εφόσον προσβλέπουμε σε μια μελλοντική συμμαχία μαζί τους).

2. Η επιμήκυνση αποπληρωμών χρεών και τόκων του Μνημονίου 2 μειώνουν τις αποπληρωμές μας βραχυπρόθεσμα αυξάνοντας όμως το συνολικό χρέος μακροπρόθεσμα – μετά το «σωτήριον» 2022 που, για κάποιο περίεργο λόγο, βρίσκεται στο επίκεντρο των σχεδίων της τρόικα. Και μάλιστα θα το αυξήσει συντριπτικά.

3. Υπολογίζεται ότι η απόδοση των κερδών της ΕΚΤ στο ελληνικό κράτος θα συνεισφέρει, τα επόμενα χρόνια, περί τα 7 δις. (Σημειωτέον ότι δεν ανακοινώθηκε αν θα επιστραφούν τα κέρδη που βγάζει η ΕΚΤ από το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο τους τελευταίους έξι μήνες.)
Από τα πιο πάνω φαίνεται καθαρά ότι το βάρος για την επίτευξη της μείωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους (το οποίο του χρόνου θα αγγίξει το 200% του ΑΕΠ) στο 124% του ΑΕΠ έως το 2022 (κάτι που ανακοίνωσαν οι δανειστές μας ως τον συμφωνημένο στόχο) πέφτει σχεδόν αποκλειστικά στην θριαμβευτική επιτυχία της επαναγοράς των νέων (μετά PSI) ομολόγων, καθώς από τις δύο πρώτες αποφάσεις, μιλάμε για μια μείωση του χρέους μας το 2020 της τάξης των 9 δις, σε σύνολο περί των 350 δις. Ψίχουλα δηλαδή...
Διαβάζοντας τα νούμερα της τρόικας βλέπουμε ότι, μέσες-άκρες, το πλάνο της μείωσης του χρέους στο 124% του ΑΕΠ τα επόμενα οκτώ με δέκα χρόνια βασίζεται στην πρόθεση μείωσης του δημόσιου χρέους κατά 40 δις την ώρα που το ΑΕΠ θα αυξηθεί κατά 50 δις (ανακτά δηλαδή το κομμάτι που έχασε από την αρχή της Κρίσης). Θέτοντας στην άκρη το υπερασιόδοξο (για να μην πω γελοίο) σκέλος της βούλησης να αυξηθεί το ΑΕΠ κατά 50 δις (κάτι με το οποίο θα ασχοληθώ σε άλλο άρθρο), είναι δεδομένο ότι οι εταίροι μας υπολογίζουν να σβήσουν χρέος 31 δις μέσω της επαναγοράς του.
Δυστυχώς, οι ηγέτες μας δεν μας είπαν πως θα καταφέρουν έναν τέτοιο Ηράκλειο άθλο. Δεν είναι η πρώτη φορά που η επαναγορά χρέους συζητείται ως αντιπερισπασμός για να μην αποκαλυφθεί η έλλειψη πολιτικής βούλησης για πραγματική λύση. Δείτε εδώ. Το μόνο που ακούσαμε είναι ότι θα προσφέρουν στους ομολογιούχους τιμές όχι μεγαλύτερες από εκείνες που ίσχυαν την περασμένη Παρασκευή το απόγευμα. Το ερώτημα βέβαια τίθεται: Δεδομένου ότι τα ομόλογα αυτά, που εξέδωσε η κυβέρνηση Παπαδήμου-Βενιζέλου στο πλαίσιο του PSI, δεν κουρεύονται, γιατί κάποιος να τα πουλήσει στις τιμές της περασμένης Παρασκευής όταν κάποιος άλλος του δίνει περισσότερα; Ποιος άλλος; Τα hedge funds των οποίων τα σάλια τρέχουν με την ιδέα ότι θα τα αγοράσουν με έκπτωση και μετά, όπως έκαναν με την Αργεντινή πρόσφατα, θα τρέχουν το ελληνικό δημόσιο (ελέως αγγλικού δικαίου – αχ κ. Βενιζέλο!) στα δικαστήρια του Λονδίνου και της Ν. Υόρκης ζητώντας όλα τα κτήρια των πρεσβειών της Ελλάδας ανά τον κόσμο αν δε αποπληρωθουν εκατό τοις εκατό.
Περιληπτικά, το μόνο ουσιαστικό που συμφωνήθηκε είναι η απόδοση των περασμένων δόσεων του Μνημονίου οι οποίες είχαν παρακρατηθεί τους τελευταίους μήνες. Αντίθετα, όλη η υποτιθέμενη συμφωνία για την βιωσιμότητα του χρέους είναι εντελώς στον αέρα. Κι είναι στον αέρα όσο ΕΚΤ και εταίροι αρνούνται να παραδεχθούν ότι όλη η λογική του Μνημονίου (νέα μεγάλα δάνεια σε πτωχευμένες χώρες υπό τον όρο μέτρων που μειώνουν το ΑΕΠ τους) ήταν μια ύβρις που θα κατέληγε, με μαθηματική ακρίβεια, στην νέμεση. Και θα παραμένει στον αέρα όσο η κυβέρνησή μας εξακολουθεί να παραμένει θεατής στις διαπραγματεύσεις μεταξύ των δανειστών μας, πιστή στο Δόγμα Παπακωνσταντίνου: «Την επόμενη δόση να πάρουμε κι έχει ο Θεός».
Τέλος πάντων. Άλλο ένα Eurogroup  ήρθε και πέρασε. Άλλη μια δόση θα εισπραχθεί. Άλλη μια φορά η χώρα θα χωριστεί σε κυβερνητικούς που θριαμβολογούν (θυμίζοντας το δίδυμο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου, ιδίως μετά την αντίστοιχη απόφαση επιμήκυνσης μετά μείωσης επιτοκίων τον Μάρτιο του 2011) και των υπόλοιπων που θρινούμε άλλη μια χαμένη ευκαιρία.
Εύχομαι ότι το γενικευμένο πλέον συναίσθημα, το οποίο έχουν αρχίσει να νιώθουν και οι πιο πιστοί Μνημονιακοί, πως η χώρα (κι όχι μόνο το χρέος της) βρίσκεται σε πορεία αποσύνθεσης λόγω του ενός και μοναδικού στόχου (δηλαδή την εξασφάλιση της επόμενης δόσης ενός τοξικού δανείου), να αποτελέσει την βάση μιας μελλοντικής σύμπνοιας που θα αντικαταστήσει την εκκολαπτόμενη εθνική διχόνοια.
(*) Τον τίτλο Συμβιβασμός με την Κρίση τον είχα δώσει σε άρθρο, εδώ στο protagon.gr, για τις θριαμβολογίες τον Μάρτιο του 2011 εκ μέρους κυβέρνησης Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου μετά την «εθνική επιτυχία» της επιμήκυνσης τους Μνημονίου 1 καθώς και της μείωσης των επιτοκίων δανεισμού. Ο Μαρξ είχε δίκιο: Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

O κοινός στόχος γεννάει την έκπληξη


Του Χρήστου Γιανναρά
Tο ποτήρι μπορεί να είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο. Kαι οι εκβιαστικές απαιτήσεις των δανειστών μας, η βαναυσότητα των διλημμάτων που μας θέτει η τρόικα, επιδέχονται δυο θεωρήσεις, δυο ενδεχόμενες πολιτικές: Tην εκδοχή της συμφοράς, δηλαδή της ποινής, και την εκδοχή της....
ευκαιρίας. Ποτέ μέσα στην Iστορία δεν κερδίζεται ανάσταση χωρίς πικρή γεύση θανάτου, ανάκαμψη δίχως να προηγηθεί απόγνωση.

H κυβέρνηση παλεύει, με νύχια και με δόντια, να πειθαρχήσει στις απαιτήσεις της τρόικας σώζοντας αλώβητο το πελατειακό κράτος. Eπιλέγει την εκδοχή της ποινής, που τη φορτώνει ολόκληρη στο κοινωνικό σώμα σαν αδυσώπητη συμφορά. Tο καθεστώς της κομματοκρατίας άθικτο, οι εξωφρενικές προνομίες των κομματανθρώπων ταμπού: Pωτήστε, πόσοι «ειδικοί σύμβουλοι» του πρωθυπουργού σχολάζουν απράγμονες στο Mέγαρο Σταθάτου και με τι μισθούς, «έναντι» υπηρεσιών που προσφέρθηκαν ή ελπίζεται να προσφερθούν στο μέλλον. Πόσες «ειδικές γραμματείες» υπουργείων έχουν πρόσφατα δημιουργηθεί, πόσες εκατοντάδες εταιρειών του Δημοσίου συνεχίζουν να υπάρχουν μόνο για να χρυσοπληρώνονται κομματάνθρωποι. Πόσο μειώθηκαν οι απολαβές των βουλευτών και των υπαλλήλων της Bουλής, τι συνεχίζουν να στοιχίζουν στο πτωχευμένο κράτος τα «λειτουργικά έξοδα» των κομμάτων.

O εξωφρενικός δανεισμός (εν ψυχρώ κοινωνικό έγκλημα της κομματοκρατίας) έχει οδηγήσει τη χώρα σε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, στον έσχατο εξευτελισμό να επιτροπεύεται η άσκηση της εξουσίας. Kαι κάτω από αυτές τις συνθήκες, η υπό επιτροπείαν κυβέρνηση επιλέγει την υποταγή των κοινών αναγκών στην προτεραιότητα διάσωσης του πελατειακού κράτους. Eπιλέγει να παραμένει το κράτος φέουδο συντεχνιακών συμφερόντων, συνδικαλισμένης ανικανότητας, παρασιτισμού και φυγοπονίας, κράτος θεσμοποιημένης κοινωνικής αδικίας, αναιδέστατης αναξιοκρατίας. Eτσι μεταβάλλει η κυβέρνηση την εξόφληση των δανείων σε σισύφειο εγχείρημα, δηλαδή σε εξόφθαλμη ματαιοπονία. Tο υπάρχον πολιτικό σύστημα αρνείται πεισματικά να δει τη συντελεσμένη καταστροφή σαν ευκαιρία αναγεννητικού κοινωνικού μετασχηματισμού, κατάλυσης του πελατειακού κράτους.

H τρόικα φυσικά και δεν ενδιαφέρεται να μας απαλλάξει από την ντροπή και την αθλιότητα της κομματοκρατίας –εξάλλου τηρεί και τα προσχήματα της μη-παρέμβασης σε όσες τυπικές-φορμαλιστικές (εντελώς ψευδιασθητικές) «ελευθερίες» μας επιτρέπουν να συντηρούμε. Oμως τα όσα εκβιαστικά απαιτούν κρατώντας μας ομήρους των δόσεων του αέναου δανεισμού μας, επιδέχονται, ναι, δύο τρόπους, δύο πολιτικές πρακτικές αντιμετώπισης: Nα δεχθούμε τον πνιγμό του εκβιασμού και της ομηρίας σαν ποινή και συμφορά ή να τον δεχθούμε σαν ευκαιρία ριζοσπαστικών τομών κρατικής ανασυγκρότησης, ανατροπής του πελατειακού κράτους.

Zητάει η τρόικα να περιμαζευτεί ο χαοτικός, δυσλειτουργικός δημόσιος τομέας στη χώρα μας, να απολυθούν πολλές χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων. H κυβερνητική προάσπιση του πελατειακού κράτους εμφανίζει την απαίτηση μόνο σαν ποινή και τη μεταβιβάζει στο κοινωνικό σώμα σαν συμφορά: Eντέλλεται απολύσεις με «κούρεμα», δηλαδή αδιάκριτες, χωρίς έλεγχο ποιος χρειάζεται και ποιος περιττεύει, χωρίς αξιολόγηση ικανοτήτων και προσφοράς (προκαλώντας βάναυση κοινωνική αδικία), αλλά και χωρίς στάθμιση των αναγκών κάθε συγκεκριμένης κρατικής υπηρεσίας (προδίδοντας παγερή αδιαφορία για τη λειτουργικότητα του κράτους). Προτιμάει η κυβέρνηση το αδιάκριτο «κούρεμα», διότι τον παραλογισμό του μέτρου τον φορτώνει στην τρόικα.

O άλλος τρόπος, η διαφορετική πολιτική πρακτική, θα ήταν να αξιοποιηθεί ο στυγνός εκβιασμός της τρόικας ως γόνιμη πρόκληση για καθολική κοινωνική συνέγερση στο τόλμημα «επανίδρυσης του κράτους». O πολίτης ξέρει ότι το πελατειακό κράτος (έστω κι αν το χρησιμοποιεί και ο ίδιος με ιδιοτέλεια) είναι συνώνυμο της υπανάπτυξης, της κοινωνικής αδικίας, του φασιστικού τραμπουκισμού των συνδικαλιστών του. Aν πιστοποιούσε ανιδιοτέλεια στον ηγέτη του, μάλλον θα στρατευόταν, με κάθε θυσία, στο εγχείρημα να στηθεί εξ υπαρχής κράτος στην υπηρεσία των πολιτών, κράτος άτεγκτης αξιοκρατίας, με πρώτο στόχο την ποιότητα της ζωής. Kαι μια καθολική συνέγερση σε τέτοιο εγχείρημα θα συνεπέφερε σχεδιασμούς και μεθοδικές πρακτικές για την απορρόφηση σε παραγωγικές πρωτοβουλίες των χιλιάδων, που σήμερα ανέλπιδα υποχρεώνονται να στερηθούν την ισόβια σίτιση από τον κρατικό κορβανά χωρίς τίποτα να αλλάζει στο «σύστημα».

Kάτι ανάλογο θα μπορούσε να κατορθωθεί και με αφορμή την απαίτηση της τρόικας για απελευθέρωση των «κλειστών» επαγγελμάτων: H τρόικα ενδιαφέρεται να επιβάλει την «ελευθερία», χωρίς έλεγχο και φραγμό, της ατομοκεντρικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας. Mια ανιδιοτελής (και προπάντων οξυμένης νοημοσύνης) πολιτική ηγεσία θα αξιοποιούσε τη δογματική απαίτηση για να διαλύσει «καρτέλ» συμφερόντων, να αναιρέσει ανισότητες ευκαιριών, να αποκαταστήσει κοινωνικό έλεγχο, δηλαδή όρους δικαιοσύνης στην άσκηση επαγγελμάτων, όρους γόνιμου ανταγωνισμού.

Kόπτεται η τρόικα και ηθικολογούν γαυριώντες και φρυαττόμενοι οι πολιτικοί λακέδες των δανειστών μας: να εξαλειφθεί η φοροδιαφυγή στη χώρα μας. Aλλά η κυβέρνηση για να εξαλείψει τη φοροδιαφυγή πρέπει να απαρνηθεί το πελατειακό κράτος, δηλαδή τον τρόπο ή την πρωτεύουσα πρακτική με την οποία ασκείται η πολιτική στο Eλλαδιστάν. Δεν έχει την πρόθεση να το κάνει. Παίζει κρυφτούλι με την τρόικα κυνηγώντας μικροπωλητές της «λαϊκής» ή ψιλικατζήδες βιοπαλαιστές και αφήνοντας ανενόχλητους τους κεντρικούς πυλώνες, τα εδραιώματα της φοροδιαφυγής, που είναι και αντερείσματα του πελατειακού κράτους.

Kοντολογίς: το καθεστώς επιτροπείας, δηλαδή η υποδούλωση της χώρας στους δανειστές της, θα είναι η αδιέξοδη μοίρα μας, για πολλές δεκαετίες, αν δεν απαλλαγούμε, ρεαλιστικά και με συνέπεια, από το σημερινό πολιτικό μας σύστημα, τη γάγγραινα του πελατειακού κράτους, τη συμφορά και ντροπή της κομματοκρατίας. Tο δίλημμα για την ελληνική κοινωνία είναι ξεκάθαρο: Ή απαλλάσσεται από το πελατειακό κράτος, δηλαδή από το σημερινό πολιτικό σύστημα, και επιχειρεί με καινούργιο Σύνταγμα την επανίδρυση του κράτους (έναν κοινωνικό μετασχηματισμό που να στοχεύει στην ποιότητα, στην αξιοκρατία, στην αριστεία) ή μπαίνει οριστικά στο λούκι της επιτροπευόμενης συμφοράς με αναπόδραστη κατάληξη το ιστορικό της τέλος.

Φυσικό να ρωτάμε όλοι: πώς, με ποιες πολιτικές πρακτικές θα κατορθωθεί η απαλλαγή από την κομματοκρατία. Oμως τουλάχιστον από την Iστορία συνάγεται η απάντηση ότι για τις εκπλήξεις που επιφυλάσσει μια κοινωνία δεν υπήρξαν ποτέ προβλέψεις ή συνταγές. Στην έκπληξη οδηγεί η σαφήνεια των στόχων. Kαι το να γίνουν οι στόχοι κοινή συνείδηση μιας κρίσιμης μάζας του πληθυσμού.
Oι εκπλήξεις γεννιώνται, δεν υπαγορεύονται...

Από:  kathimerini.gr

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ

• Με όλα τα μάτια στραμμένα στην απόφαση της Τρίτης,
• την ώρα που όλοι πασχίζουν να απαντήσουν που θα βρεθούν τα επί πλέον 33 δις για την επιμήκυνση,
• την στιγμή που η αγωνία κορυφώνεται για το τι θα κάνει η Ευρώπη για την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους,
οι ευρωπαίοι επεξεργάζονται άλλη μια... μη-λύση.
Καμία απάντηση δεν θα δοθεί. Ούτε τα επί πλέον 33 δις θα αποφασιστεί από που θα βρεθούν, ούτε η βιωσιμότητα του χρέους θα αντιμετωπιστεί. Απλά, όπως συμβαίνει τα τελευταία τρία χρόνια, οι ηγέτες των πλεονασματικών χωρών θα αρκεστούν στο να κάνουν το ελάχιστο δυνατόν που χρειάζεται για να συνεχίσει η φαντασίωση ότι απεφεύχθη μια νέα χρεοκοπία του ελληνικού δημοσίου (για δεύτερη φορά μετά τον περασμένο Μάρτη, όταν πτώχευσε υπό τον μανδύα του PSI). Και η δική μας κυβέρνηση, μιμούμενη το δίδυμο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου του Μαρτίου του 2011, θα θριαμβολογήσει για την μεγάλη εθνική επιτυχία που μας βάζει σε «τροχειά ανάκαμψης»....
Με απλά λόγια, αύριο, Τρίτη, θα ανακοινωθεί άλλη μια συγκάλυψη του προβλήματος, η οποία το καθιστά χειρότερο από ποτέ. Όπως φαίνεται, θα περιλαμβάνει μείωση επιτοκίων (τουλάχιστον της τάξης του 0.8%), επιμήκυνση των αποπληρωμών (με παράλληλη, και θεαματική, αύξηση του ελληνικού δημόσιου χρέους), και την δημιουργία ειδικού λογαριασμού που θα στερεί από την ελληνική κυβέρνηση όλους τους βαθμούς ελευθερίας ως προς την χρήση των (νέων) δόσεων.
Καθώς τίποτα από όλα αυτά δεν απαντούν ούτε στο πρόβλημα του που θα βρεθούν τα δις που λείπουν από το τρέχον Μνημόνιο ούτε το πως το ελληνικό χρέος θα πάψει να αυξάνεται εκθετικά, σε έξι μήνες η ιστορία θα επαναληφθεί. Με ένα εθνικό εισόδημα κατά πολύ μειωμένο, με τις υστερήσεις να διογκώνονται, με μια γερμανική κοινή γνώμη που θα έχει ακόμα λιγότερες αντοχές σε νέες ειδήσεις περί νέας ελληνικής μαύρης τρύπας, με μια κυβέρνηση να ψάχνει τρόπο να δικαιολογήσει τα νέα μέτρα που τώρα υπόσχεται ότι δεν θα φέρει...
Πράγματι, αύριο ξημερώνει μια Τρίτη που η Ιστορία θα αντιμετωπίσει με την περιφρόνιση που της αξίζει. Μην κουραστείτε λοιπόν, φίλες και φίλοι, μελετώντας και να ερμηνεύοντας τις αυριανές αποφάσεις. Θα ξεχαστούν πολύ, πολύ γρήγορα...

PROTAGON

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ

Απάθεια

Εν αναμονή της ψήφισης των πλέον τρομακτικών μέτρων εξαθλίωσης της ζωής μας, προσπαθώ να καταλάβω, ακόμα και τώρα, τι είναι αυτό που μας κρατάει από το να μην κάνουμε την αυτονόητη εξέγερση.
Τρία χρόνια αλλεπάλληλων περικοπών, συνεχόμενων παραβιάσεων της όποιας ελάχιστης δημοκρατικής νομιμότητας, συνεχώς εντεινόμενων πιέσεων και εκβιασμών και πρωτόγνωρης ιστορικά κατασταλτικής βίας. Κι εμείς ακόμα ψάχνουμε το βηματισμό μας.
Η τερατώδης αναβίωση του Ναζισμού και η γιγάντωση του παρακρατικού παρεμβατισμού, ένας αποτρόπαιος κοινωνικός κανιβαλισμός και η ασταμάτητη διολίσθηση της κοινωνίας σε έναν πολιτικό μεσαίωνα, δεν έχουν σταθεί ικανοί λόγοι να μας αφυπνίσουν.
Κάποιος έλεγε κάποτε πως ο άνθρωπος είναι ζώο συνήθειας. Μήπως τελικά συνηθίσαμε σ’ αυτά τα τρομερά και απάνθρωπα που βιώνουμε; Μήπως συνηθίσαμε στο ρόλο του πολίτη –  θύματος; Μήπως συνηθίσαμε να είμαστε αγανακτισμένοι; Γιατί μετά την αγανάκτηση, λογικά έρχεται η αντίδραση, αλλά εμείς δεν έχουμε αντιδράσει ακόμα. Στην ουσία ούτε καν στο ελάχιστο.
Τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα πως είμαστε ηλίθιοι. Αλλά γνωρίζοντας πως τέτοιες γενικεύσεις δεν υφίστανται στις ανθρώπινες κοινωνίες, αναγκάζομαι να πάω τη σκέψη μου πιο μακριά. Αναγνωρίζω αρκετές αιτίες που μας οδηγούν στην απάθεια αλλά θα σταθώ στις πιο σημαντικές.
Πρώτη αυτή της συνήθειας. Όχι η συνήθεια στα μέτρα και το πρόσωπο του τέρατος όπως έλεγε και ο συνθέτης, αλλά στη συνήθεια μας στα απλά μικρά καθημερινά. Στον τρόπο ζωής που είχαμε μέχρι τώρα και βασίστηκε στην κατανάλωση χωρίς περιορισμούς. Αυτή η συνήθεια μας είναι που γεννά τον Φόβο. Δεύτερη αιτία απάθειας, ο φόβος μην χάσουμε τον τρόπο ζωής μας. Κάθε μέτρο, κάθε περικοπή το αντιμετωπίζουμε φοβικά. Αντί να αντιδράσουμε, λέμε ας είναι το τελευταίο, αρκεί να περισώσουμε ότι μπορούμε από τις συνήθειες μας.
Τρίτη και επίσης σημαντική αιτία, η πολιτική μας παιδεία. Η εξάρτηση μας πολιτικά από το κόμμα/βουλευτή που φρόντιζε πάντα για τα ιδιοτελή και μικρά μας αιτήματα. Η γαλούχηση μας στην αντιπροσώπευση και στην απόταξη κάθε ευθύνης από τους ώμους μας. Η ανάγκη μας να βρούμε τον πεφωτισμένο «σωτήρα» που θα μας ελευθερώσει, όχι από την πολιτική μας κατρακύλα αλλά από την υλική μας ένδεια.
Και τέλος, τώρα που φτάσαμε στο αμήν, ακόμα και τώρα, εστιάζουμε στο σύμπτωμα και όχι στην αιτία. Αλαλάζοντας αμοληθήκαμε να διαδηλώσουμε σε πλατείες και καταλήψεις την αντίθεση μας στα μέτρα που ψηφίζει σήμερα η Βουλή. Με ιδεολογικές και πατριωτικές κορώνες, κράζουμε το άδικο και φοβερό των μέτρων, την αδυναμία μας να εξασφαλίσουμε την συνηθισμένη μας ρουτίνα αν αυτά περάσουν. Κάθε φορά, εδώ και τρία χρόνια διαδηλώνουμε όταν περνάνε μέτρα, διαδηλώνουμε όταν μας παίρνουν ένα κομμάτι της επίπλαστης ευτυχίας μας. Αναρωτηθήκαμε έστω και για μια στιγμή όμως, έστω και τώρα, τι θα γίνει αν δεν περάσουν τα μέτρα; Δηλαδή, ακόμα κι αν καταψηφιστούν, εμείς σωθήκαμε;
Ακόμα κι αν αλλάξουμε κυβέρνηση, αν αλλάξουμε ηγέτες, αν έχουμε δραχμή ή ευρώ ή πατσαβούρια, θα σώσουμε την αξιοπρέπεια μας; Θα ανακτήσουμε την χαμένη «ελευθερία» μας; Θα δικαιώσουμε την πολυπόθητη «Δημοκρατία» μας; Θα προσφέρουμε στον εαυτό μας και τα παιδιά μας την ποιότητα ζωής που αξίζουμε;
Δεν θα υπάρχουν δηλαδή μετά αφεντικά να σε εκμεταλλεύονται; Δεν θα υπάρχουν διεφθαρμένοι δημόσιοι λειτουργοί κι υπάλληλοι να σε κλέβουν; Δεν θα υπάρχουν τα τοκογλυφικά δάνεια των τραπεζών; Δεν θα υπάρχουν φασίστες να σε φοβίζουν; Δεν θα υπάρχει κρατική καταστολή σε κάθε προσπάθεια απελευθέρωσης;
Επιτέλους, ας καταλάβουμε πως μόνο αν πολεμήσουμε την αιτία, θα απαλλαγούμε από τα συμπτώματα. Και αιτία είναι πρωτίστως η προσκόλληση μας στη συνήθεια. Η υποταγή μας στο σύστημα που ξεχωρίζει τους ανθρώπους, που δημιουργεί ανισότητες, που τσακίζει κάθε όνειρο ελευθερίας. Στο σύστημα της κοινωνίας της οικονομίας και της ιδιοκτησίας. Στο σύστημα της ιεραρχημένης δόμησης της λήψης των αποφάσεων. Στο σύστημα που αφήνει τον άνθρωπο νούμερο σε στατιστικές. Αυτό το ένα και ενιαίο σύστημα της Εξουσίας ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο. Είτε το λένε Καπιταλισμό, είτε όπως αλλιώς.
Μόνο η συνειδητοποίηση της εχθρικής φύσης προς τον Άνθρωπο αυτού του συστήματος μπορεί να μας βγάλει πραγματικά από την απάθεια.
Πρώτο βήμα προς τα εκεί, η ανάληψη της ατομικής μας ευθύνης.
Short Url: http://wp.me/p2tMSd-4y

ΜΗΝ ΔΕΧΕΣΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ ΤΣΙΡΚΟΥ – ΝΟΙΩΣΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ!! – ΞΕΚΙΝΑ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ!!

Εχετε δει ποτέ ελέφαντα σε τσίρκο; Αν ναι, δεν έχετε αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν αυτό το πανίσχυρο, θεώρατο ζώο να ελέγχεται τόσο αποτελεσματικά από τους εξουσιαστές του, να υπακούει στις προσταγές τους, να μην αντιδρά, να μην επιχειρεί καν να δραπετεύσει -ποδοπατώντας τους ταυτόχρονα; Ποιό είναι το μυστικό αυτού του ελέγχου;
Οταν αιχμαλωτίζονται τα ελεφαντάκια στην Αφρική, με σκοπό την εμπορική τους εκμετάλλευση, κρατούνται σε περιφραγμένο μέρος, όπου υποβάλλονται σε μίας μορφής «πλύσης εγκεφάλου», προκειμένου να εξημερωθούν. Αλυσοδένονται από το πόδι για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα από έναν πάσσαλο, με μέγεθος ικανό να τα κρατάει αιχμάλωτα. Παρ’ όλες τις επανειλημμένες τους προσπάθειες, τα ελεφαντάκια δεν καταφέρνουν να ξεφύγουν, μέχρι που συνηθίζουν τόσο πολύ σε αυτήν την αιχμαλωσία, ώστε πλέον πιστεύουν ότι δεν θα μπορέσουν ποτέ να ελευθερωθούν και μαθαίνουν να αποδέχονται την σκλαβιά τους.

Αυτό αποτελεί κλασική περίπτωση αρνητικής «εξαρτημένης μάθησης», κατά την οποία το υποκείμενο έχει πλέον πειστεί ότι δεν οφελεί σε τίποτα να συνεχίσει να ενεργεί προς την κατεύθυνση που επιθυμεί και εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια.
Eδώ λοιπόν είναι το μυστικό: oι ενήλικοι αιχμάλωτοι ελέφαντες, κρατούνται πάλι δεμένοι από το πόδι, όπως στην αρχική τους αιχμαλωσία. Ομως πλέον έχουν φθάσει σε πλήρη ανάπτυξη και ζυγίζοντας πολλούς τόνους, εύκολα θα μπορούσαν να ελευθερωθούν ξεριζώνοντας τον πάσσαλο. Ομως δεν το επιχειρούν καν, θεωρώντας ότι αυτό δεν είναι δυνατό. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσαν λίγο μετά τη γέννησή τους, είναι χαραγμένη στη μνήμη τους. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησαν σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ, μα ποτέ δεν προσπάθησαν να δοκιμάσουν ξανά τις δυνάμεις τους…
ΝΟΙΩΣΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ!!
ΚΑΝΕ ΟΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΠΟΡΕΙΣ – ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΠΟΛΛΑ!!
ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ!!
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Το κείμενο που αναφέρεται στα του αιχμάλωτου ελέφαντα είναι της Ιφιγένειας Χριστοδουλίδου, από εδώ: http://www.capital.gr/news.asp?id=1567941

Oι λύκαινες δαγκώνουν ίδια

Το Ποντίκι
Η πορεία της στυμμένης λεμονόκουπας προς τον κάδο των απορριμμάτων έχει καθοριστεί από τη στιγμή που τοποθετήθηκε στον στίφτη. Κάτι που προφανώς εξακολουθούν να αγνοούν τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης, αναζητώντας βολική θέση ανάμεσα στη μέγγενη που σχηματίζουν τα αμερικανικά (ΔΝΤ) και γερμανικά συμφέροντα…
Είναι αξιοσημείωτο ότι η ελληνική κυβέρνηση και τα κόμματα που τη συναπαρτίζουν πρόθυμα και δίχως πολλή σκέψη μπήκαν στον λεμονοστύφτη των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και των μεσοπροθέσμων. Ατυχώς για την ελληνική κοινωνία αυτή τους η επιλογή τοποθέτησε και τη χώρα στις συμπληγάδες της σφοδρότατης γεωπολιτικής σύγκρουσης, η οποία τώρα πια ξεδιπλώνεται αποκάλυπτα ανάμεσα στη γερμανική ευρωπαϊκή ηγεσία και την αμερικανική (ΔΝΤ) παραπαίουσα αυτοκρατορία.
Κάτι επίσης αξιοσημείωτο είναι ότι οι τρεις της συγκυβέρνησης, τοποθετώντας τη χώρα στο επίκεντρο της σύγκρουσης των γιγάντων, φρόντισαν να την αφήσουν απογυμνωμένη από κάθε έστω και ισχνό διαπραγματευτικό όπλο, ικανοποιώντας διά (μεσοπρόθεσμου) νόμου εκ των προτέρων κάθε απαίτηση των δανειστών.
Σε αυτό το σημείο καλό θα είναι να υπογραμμιστεί ότι οι ψευδαισθήσεις στη ζωή – και στην πολιτική – δεν βοηθούν κανέναν. Και μια μεγάλη ψευδαίσθηση των ημερών, η οποία καλλιεργείται είτε σκόπιμα είτε από άγνοια, είναι ότι κάποια από τις δύο πλευρές της μέγγενης, η οποία κλείνει και λιώνει τη χώρα, είναι πιο μαλακή από την άλλη. Με άλλα λόγια, μόνο αφελείς ή ανιστόρητοι θα υποστηρίξουν ότι η Ελλάδα έχει την επιλογή να διαλέξει τους καλούς Αμερικανούς (ΔΝΤ) έναντι των κακών Γερμανών και το αντίστροφο… Η χώρα, αν υπάρχει ακόμη κάποιο ίχνος δύναμης και στρατηγικής σκέψης, έχει μόνο μια επιλογή και αυτή έχει να κάνει με την προσπάθεια να βγει από τις δαγκάνες μέσα στις οποίες έχει βρεθεί.
Δεν θα έπρεπε να περάσει απαρατήρητο ότι οι κόντρες μέσα στην τρόικα για την ελληνική περίπτωση, δηλαδή η μάχη διαχείρισης του ελληνικού οικοπέδου ανάμεσα σε Αμερικανούς (ΔΝΤ) και Γερμανούς, εμφανίστηκαν σε πρώτο πλάνο όταν ακριβώς η κυβέρνηση των τριών άφησε και το τελευταίο της πολιτικό ζουμί με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Η διά νόμου ικανοποίηση των απαιτήσεων των δανειστών είναι ο κοινός παρονομαστής, η κοινή επιδίωξη τόσο των Γερμανών όσο και των Αμερικανών. Όταν, λοιπόν, πήραν στο χέρι αυτό που ήθελαν με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, ήρθε η ώρα να λύσουν και τις μεταξύ τους διαφορές…
Παρά τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς για την «αλλαγή του κλίματος» και για το χρήμα που θα έρθει με τη σέσουλα ως επιβράβευση της συνεπούς πολιτικής της εγχώριας τριανδρίας, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και ούτε περιορίζονται μόνο στη σφαίρα της οικονομίας.
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση τα έδωσε όλα και συμφώνησε με τα πάντα, όχι μόνο δεν έχει εκταμιευτεί ούτε ένα ευρώ από τη δόση, αλλά εμφανίζονται ολοένα και περισσότεροι όροι και προαπαιτούμενα, όπως καταγράφεται και στο ρεπορτάζ στη σελίδα 10.
Πέρα όμως από την οικονομία, οι ισχυροί παίκτες στη σκακιέρα της περιοχής, έχοντας την Ελλάδα με απλωμένο χέρι για τη δόση και την κυβέρνησή της στο τσεπάκι τους, έχουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ρυθμίσουν και να διευθετήσουν προς το συμφέρον τους μια σειρά από εκκρεμότητες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι αυτήν ακριβώς τη στιγμή της ελληνικής αδυναμίας και αποσύνθεσης οι σύμμαχοι και εταίροι κλιμακώνουν την πίεση για την τακτοποίηση του ζητήματος της ΠΓΔΜ. Για την ακρίβεια, οι Αμερικανοί ζητούν από την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά να (ξεχάσει ότι το όνομα είναι η ψυχή μας) αποδεχτεί την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, έστω και χωρίς την επίλυση του προβλήματος της ονομασίας.
Ακριβώς το ίδιο αίτημα (ή μήπως εκβιασμός;) διατυπώνεται και από τη Γερμανία, η οποία ζητά από την Αθήνα να παραδώσει και το τελευταίο της διπλωματικό χαρτί και να συμφωνήσει με την έναρξη των διαπραγματεύσεων ένταξης αυτής της χώρας στην Ε.Ε., χωρίς την προηγούμενη επίλυση της ονομασίας. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι το ζήτημα αυτό, είναι προς το παρόν στη συζήτηση για το αν θα τοποθετηθεί στην ατζέντα της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. Εκεί δηλαδή όπου μπορούν να κορυφωθούν οι γερμανικές πιέσεις προς την ελληνική κυβέρνηση και να εξελιχθεί το παζάρι, όπου κατά κανόνα δεν έχει καμία τύχη ο… μπατίρης. Κατόπιν όλων αυτών, αποκτούν ιδιαίτερο και ανησυχητικό ενδιαφέρον οι επαναλαμβανόμενες δηλώσεις της… βασίλισσας του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία υπογραμμίζει την αμερικανική γραμμή για την εξεύρεση συνολικής πολιτικής και ταχείας λύσης στο ελληνικό πρόβλημα. Μάλιστα, η επικεφαλής του ΔΝΤ σε δηλώσεις της χτες από τη Μαλαισία επιβεβαίωσε τη διάσταση απόψεων με την Ευρωζώνη και το Βερολίνο, δίνοντας το μήνυμα ότι η ευρωατλαντική κόντρα συνεχίζεται και θα έχει πολλά επεισόδια, τα οποία προφανώς και δυστυχώς θα εξελιχθούν στην πλάτη της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας…

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

του Γιάνη Βαρουφάκη

ΕΛΛΑΣ - ΔΝΤ - Συμμαχία

Πριν δυο μέρες, η κα Lagarde βρέθηκε στην Κουάλα Λουμπούρ, στην πρωτεύουσα της Μαλαισίας. Εκεί προέβη σε δηλώσεις που, κατ’ ουσίαν, αποτελούν επίσημη συγγνώμη για την ανάλγητη συμπεριφορά του ΔΝΤ κατά την Κρίση του 1997 που έπληξε τις χώρες της ΝΑ Ασίας. «Γνωρίζω ότι το ΔΝΤ δεν έχαιρε πάντοτε εξαιρετικής φήμης, ιδίως σε αυτή την γωνιά της γης και ιδίως σε αυτή την χώρα», είπε κάνοντας το συνήθως συγκρατημένο και συντηρητικότατο κοινό της συγκεκριμένης χώρας να ξεσπάσει στα γέλια. Και για να μην αφήσει καμία αμφιβολία ότι θεωρεί πως για αυτό φταίχτης ήταν το ίδιο το ΔΝΤ, η κα Lagarde σημείωσε στην ομιλία της πόσο ορθά έπραξε η Μαλαισιανή κυβέρνηση το 1997 όταν, παρά την οικονομική κατάρρευση της χώρας, αντί να στραφεί στα δάνεια-μετά-Μνημονίου που την πίεζε να δεχθεί το ΔΝΤ, η Κουάλα Λουμπούρ επέλεξε πολιτικές που το ΔΝΤ έκανε τα πάνδεινα να αποτρέψει: π.χ. την επιβολή περιορισμών στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων προς και από την χώρα. «Με αυτή σας την επιλογή», παραδέχθηκε η κα Lagarde, «η Μαλαισία απεδείχθη ότι ήταν ένα βήμα μπροστά από εμάς τους υπόλοιπους».
Αυτή η επίσημη συγγνώμη της γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ κρύβει μέσα της τους λόγους που το ΔΝΤ σήμερα έρχεται σε σφοδρή σύγκρουση με την ΕΕ. Είναι  ο ίδιος λόγος που θεωρώ πως η ελληνική κυβέρνηση έχει υποχρέωση να συστοιχηθεί με την κα Lagarde, να πάρει ξεκάθαρη θέση υπέρ του ΔΝΤ, και να δημιουργήσει μια νέα συμμαχία αρχικά με το ΔΝΤ, στην οποία πολύ γρήγορα μπορεί να προστεθεί η Γαλλία, η Ιταλία, ίσως και η Ισπανία - θέτωντας έτσι τις βάσεις για μια ουσιαστική αλλαγή πολιτικής της Ευρωζώνης που θα είναι σωτήρια όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη.
Θα μου πείτε: Καλά, η Ελλάδα θα βγάλει το φίδι από την τρύπα, σε αυτή την κατάσταση που είναι, παίρνοντας το ρίσκο να συμμαχήσει με το ΔΝΤ εναντίον της Γερμανίας; Μάλιστα, φίλες και φίλοι. Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε. Για εμάς, για την μικρή και προβληματική Ελλάδα, άνοιξε πόλεμο η κα. Lagarde με την Γερμανία, επιμένοντας σε μια σειρά ευεργετικών μέτρων (από τα οποία μόνο ένα είναι το δεύτερο κούρεμα χρέους). Σε εμάς έλαχε λοιπόν ο κλήρος να παίξουμε τον ιστορικό ρόλο της ενίσχυσης του ΔΝΤ με στόχο την αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη. Δεδομένου ότι ο «τσακωμός» στο εσωτερικό της τρόικας γίνεται όχι για την Ισπανία ή την Ιταλία ή την Γαλλία αλλά για την Ελλάδα, ο έλληνας πρωθυπουργός είναι εκείνος που επιβάλλεται να πάρει σαφή θέση υπέρ του ΔΝΤ. Ούτε ο κ. Μόντι, ούτε ο κ. Ραχόι.
Ας δούμε όμως με μεγαλύτερη λεπτομέρεια τι είναι εκείνο που «καίει» την κα Lagarde και που την εξωθεί σε μια καθόλου ευχάριστη κόντρα με τους ομοϊδεάτες, έως πρότινος, ευρωπαίους συναδέλφους της.
ΔΝΤ και Ασία
Πριν από λίγο καιρό, όταν το ΔΝΤ κινδύνευε να «μείνει» από χρήματα, καθώς υποσχέθηκε πάνω από το 80% των κονδυλίων του στην «διάσωση» των χωρών-μελών της Ευρωζώνης, ζήτησε από τα μέλη του να αυξήσουν τα κεφάλαια που διαθέτουν στο ΔΝΤ. Καναδάς και ΗΠΑ αρνήθηκαν ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση προσέφερε ένα ποσό μικρότερο από εκείνο που θα έπρεπε το ΔΝΤ να έχει έτοιμο για να βοηθήσει τις καταρρέουσες χώρες-μέλη της... ΕΕ! Αντίθετα, φτωχότερες χώρες όπως η Μαλαισία και η Ινδονησία προσέφεραν ένα δυσανάλογο μέρος των 461 δις δολαρίων που ζήτησε το ΔΝΤ.
Δεδομένης της ύφεσης που πλήττει την Ευρώπη και την Αμερική, το ΔΝΤ γνωρίζει ότι αν δεν καταφέρει να επανακτήσει την χαμένη του αξιοπιστία στην Ανατολική Ασία (όπως και στην Ν. Αμερική), θα πάψει σύντομα να διαδραματίζει σημαντικό παγκόσμιο ρόλο. Πράγματι, όπως παραδέχθηκε και η κα Lagarde προχτές στην Μαλαισία, οι ασιατικές χώρες από τις οποίες εξαρτάται για την επιβίωσή του το ΔΝΤ ολοένα και περισσότερο, θεωρούν ότι το ΔΝΤ και δεν γνωρίζει πως να αντιμετωπίσει μια κρίση χρέους και δεν δύναται να προβλέψει το αποτέλεσμα των πολιτικών που επιβάλει όταν παρεμβαίνει. Οι μνήμες του 1997 στην περιοχή είναι ακόμα νωπές. Οι πολιτικοί όλων των κομμάτων θυμούνται πως για 100 δις δολάρια που δάνεισε το ΔΝΤ στην Ταϋλάνδη, στην Ν. Κορέα και στην Ινδονησία, το ΔΝΤ απαίτησε πολιτικές που παραλίγο να καταστρέψουν τις χώρες αυτές – κάτι που θα είχαν «πετύχει» αν οι κυβερνήσεις τους δεν αποφάσιζαν, πολύ σύντομα, να στείλουν τους αντίστοιχους κκ. Τόμπσεν σπίτι τους και να απεγκλωβιστούν από τις δηλητηριώδεις πολιτικές του ΔΝΤ οι οποίες δολοφονούσαν από και τα πιο υγιή, τα πιο παραγωγικά, μέρη των οικονομιών τους. (Το γεγονός ότι διατηρούσαν το δικό τους νόμισμα, καθώς και το δικαίωμα να επιβάλουν περιορισμούς στις μεταφορές κεφαλαίων εκτός των χωρών τους ήταν, βεβαίως, καθοριστικής σημασίας.)
Λόγω αυτής της κακής προϊστορίας, οι χώρες της ΝΑ Ασίας ακούνε ΔΝΤ και το βάζουν στα πόδια. Από το 1997 κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους να συσσωρεύουν ξένο συνάλλαγμα ώστε να μην έχουν ανάγκη το ΔΝΤ σε περίτπωση Κρίσης. Μάλιστα, κι αυτό έχει μεγάλη σημασία για το ΔΝΤ, εδώ και μερικά χρόνια η Ν. Κορέα, η Ιαπωνία, η Κίνα και άλλες δέκα χώρες της περιοχής έχουν ιδρύσει ένα δικό τους, άτυπο αντι-ΔΝΤ. Λέγεται Chiang Mai Πρωτοβουλία Πολυμέριας (Multilaterisation Initiative) και δεν είναι παρά ένας κοινός κουμπαράς, περί τα 240 δις δολάρια, που σκοπό έχει να δανείσει μια ή περισσότερες από τις χώρες-μέλη του σε περίπτωση που ξαναπάθουν αυτό που είχαν πάθει το 1997 (ή αυτό που έπαθε η Ελλάδα το 2010).
Παρακολουθεί λοιπόν αυτές τις εξελίξεις η κα Lagarde και πανικοβάλεται. Γιατί, παρά την γενναιοδωρία που δείχνουν χώρες όπως η Μαλαισία προς το ΔΝΤ (όταν Καναδάς και ΗΠΑ δεν του δίνουν ούτε δεκάρα ενώ η ΕΕ δίνει λιγότερα από όσα περιμένει να λάβει), είναι φυσικό να ανησυχεί ότι, σύντομα, δεν θα έχουν κανένα λόγο να συνεισφέρουν σε έναν θεσμό που ούτε εκτιμούν ούτε και τον έχουν ανάγκη.
ΔΝΤ και Ευρωζώνη
Όταν το 2010 ξέσπασε η Κρίση του Ευρώ, αρχής γενομένης με την Ελλάδα, το ΔΝΤ είχε ήδη δει τον χάρο με τα μάτια. Πράγματι, εν έτει 2006 είχε δανείσει λιγότερα χρήματα ανά τον κόσμο από όσα δάνεια είχε δώσει η Κίνα στην Αγκόλα! Τι είχε συμβεί; Απλά, η κάκιστη φήμη που απέκτησε το 1997 στην ΝΑ Ασία και το 2000-2 στην Αργεντινή, αποτέλεσε ισχυρότατο αντικίνητρο για όποια χώρα σκεφτόταν να απευθυνθεί για βοήθεια στο ΔΝΤ. Έτσι λοιπόν, η Κρίση του Ευρώ έδωσε στο ΔΝΤ μια χρυσή ευκαιρία να ξαναμπεί στο παιχνίδι των «διασώσεων».
Η αλήθεια είναι ότι, λόγω της παταγώδους αποτυχίας του (τόσο καθαρά οικονομικής όσο και ηθικής), το ΔΝΤ είχε ήδη αρχίσει να αλλάζει. Επί διεύθυνσης Strauss-Kahn πολλά άλλαξαν στον οργανισμό. Όταν, για παράδειγμα, κατέρρευσε η χώρα μας στις αρχές του 2010, και άρχισε η διαδικασία που τελικά οδήγησε στο Μνημόνιο 1, η θέση του ΔΝΤ ήταν σαφέστατα (τουλάχιστον κεκλεισμένων των θυρών) πιο προοδευτική και ορθολογική από εκείνη της Γερμανίας και του αμίμητου ντουέτου Trichet-Παπαδήμου που διοικούσαν την ΕΚΤ τότε (των χειρότερων κεντρικών τραπεζιτών στην ιστορία του καπιταλισμού). Όμως, υπό την σκληρή εμμονή των ευρωπαίων για επιβολή στην Ελλάδα (και αργότερα στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία), μέτρων τύπου ΔΝΤ της δεκαετίας του 1990, το ΔΝΤ του κ. Strauss-Kahn αποφάσισε, εντελώς κυνικά, να αφήσει τους Ευρωπαίους να επιβάλουν τους όρους που θέλουν μόνο και μόνο για να ξαναμπεί το ΔΝΤ στο παιχνίδι.
Έτσι, παρά το γεγονός ότι το ΔΝΤ έβλεπε εξ αρχής πως το Μνημόνιό μας θα αποτύγχανε με πιθανότητα 100%, αποφάσισε να μην πει κουβέντα, τουλάχιστον, δημοσίως, να εκμισθώσει υπαλλήλους του (π.χ. τον κ. Τόμπσεν) στην ΕΕ, και να περιμένει έως ότου η Ευρώπη βάλει μυαλό από μόνη της. Τον περασμένο Φεβρουάριο, τότε που υπογράφτηκε το Μνημόνιο 2, μετά του PSI, ξέσπασε μεγάλη διχογνωμία εντός των κόλπων του ΔΝΤ για το εάν ο οργανισμός θα έπρεπε, επιτέλους, να υψώσει το ανάστημά του στους ευρωπαίους ή να πει «όχι». Τελικά, επικράτησε η ενδοτική άποψη. Κάτι για το οποίο, σήμερα, έχει μετανιώσει πικρά η κα Lagarde. Σκεφτείτε το: Πως νομίζετε ότι ένιωσε όταν βρέθηκε στην Μαλαισία, και ο Μαλαισιανός πρωθυπουργός, τον οποίο θέλει να εξευμενίσει (για λόγους που εξήγησα πιο πάνω), της θύμισε με μεγάλη δόση ειρωνείας ότι πριν μερικούς μόνο μήνες το ΔΝΤ προέβλεπε το ελληνικό χρέος να φτάσει το πολύ το 160% του ΑΕΠ και σήμερα να παραδέχεται ότι θα ξεπεράσει το 192%; Τι σκέφτηκε όταν ο συνομιλητής της την ρώτησε: «Ακόμα να βελτιώσετε τις προβλεπτικές ικανότητες των συνεργατών σας;»
Να λοιπόν τι κρύβεται πίσω από την κόντρα Lagarde-Schauble και Lagarde-Juncker όσον αφορά το ελληνικό δημόσιο χρέος και την βιωσιμότητά του: το μέλλον του ΔΝΤ (το οποίο προβλέπεται ζοφερό όσο ο οργανισμός κάνει τα στραβά μάτια στις τοξικές πολιτικές της ΕΕ στην χώρα μας και όσο συνυπογράφει ανόητες προβλέψεις για το χρέος μας). Τίποτα λιγότερο!
ΔΝΤ και Ευρωπαϊκή Περιφέρεια
Η ουσία βρίσκεται στην εξής πραγματικότητα: Η ΕΕ σήμερα επιβάλει στην χώρα μας μισανθρωπικές πολιτικές που το ΔΝΤ επέβαλε στην ΝΑ Ασία και στην Ν. Αμερική τα προηγούμενα χρόνια. Το ΔΝΤ πλήρωσε το αντίτιμο αυτών των πολιτικών, κινδυνεύοντας με πλήρη απαξίωση. Παραλίγο να πάψει να υφίσταται. Η ΕΕ δεν έχει καταβάλει, ακόμα, αυτό το τίμημα. Το ΔΝΤ γνωρίζει ότι, για να παραμείνει ζωναντό, πρέπει να σταματήσει άμεσα να συνηγορεί σε πολιτικές που ο υπόλοιπος πλανήτης αντιμετωπίζει ως αποκρουστικές και να πάψει να συνυπογράφει προβλέψεις που εντός μηνών αποδεικνύονται αστείες. Αντίθετα, οι πολιτικοί των πλεονασματικών χωρών της Ευρωζώνης δεν νοιάζονται ιδιάιτερα ούτε για το αποτέλεσμα των πολιτικών τους στις χώρες μας ούτε και για την ακρίβεια των προβλέψεών τους. Νοιάζονται για την επανεκλογή τους και μόνο. (Όπως παραδέχθηκε ο κ. Juncker: «Γνωρίζουμε τι πρέπει να γίνει αλλά όχι το πως θα επανεκλεγούμε αν το πράξουμε!») Όταν λοιπόν οι χώρες μας μετατρέπονται σε καμμένη γη, οι εν λόγω «εταίροι» μας απλά λένε στους ψηφοφόρους τους ότι φταίνε οι τεμπέληδες της Μεσογείου. Το ίδιο κι όταν οι προβλέψεις τους πέφτουν εξωφρενικά έξω: Φταίει η μη εφαρμογή του Μνημονίου – κάτι που το ΔΝΤ έχει αποφασίσει ότι, αν συνεχίζει να το λέει, θα γελάει μαζί του όλη η Ασία.
Προς μια τακτική συμμαχία με το ΔΝΤ
Πως μπορεί η χώρα μας να βοηθηθεί από την στροφή του ΔΝΤ; Πως μπορεί να την χρησιμοποιήσει ώστε να πετύχει μια νέα συμφωνία (δεδομένου ότι, έτσι κι αλλιώς, το Μνημόνιο 3 είναι στα σκαριά) που να της δίνει έστω και μια αμυδρή πιθανότητα να επιβιώσει αξιοπρεπώς εντός του ευρώ (κάτι που η σημερινή συγκυρία αποκλείει με μαθηματική ακρίβεια);
Το πρώτο που απαιτείται είναι μια καθαρή δήλωση, αν και διπλωματική, του πρωθυπουργού μας ότι συντάσσεται με την κα Lagarde -  ότι ούτε η επιμήκυνση, ούτε η επαναγορά χρέους ,ούτε και η μείωση των επιτοκίων θα θέσει το χρέος της χώρας σε βατό μονοπάτι. Επί τέλους, την αλήθεια κε πρωθυπουργέ! Τώρα μάλιστα που την βροντοφωνάζει όχι ο Σύριζα αλλά η κα Lagarde, τώρα είναι που πρέπει να την αρθρώσετε κι εσείς.
Το δεύτερο που απαιτείται είναι η παρουσίαση-πρόταση ενός εναλλακτικού προγράμματος το οποίο να κινείται σε τροχιά σύγκλισης τόσο με την κα Lagarde όσο και με τους ηγέτες της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Ισπανίας. Π.χ. να προταθεί όχι αναγκαστικά η διαγραφή του χρέους αλλά ένα moratorium αποπληρωμών το οποίο θα διασυνδέει τον ρυθμό αποπληρωμών με τον ρυθμό ανάπτυξης των χωρών μας. Ακόμα, να αιτηθούμε, σε συνεννόηση με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, τα κονδύλια που δεν διατέθηκαν από το ΕΣΠΑ της περιόδου 2007-2013 (όχι μόνο τα 12 δις της χώρας μας αλλά και των άλλων χωρών της Περιφέρειας) να δοθούν 100% στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων η οποία, πιθανώς σε συνεργασία με επενδυτές από την Ασία (κάτι που θα χειροκροτήσει η κα Lagarde, δεδομένου του ενδιαφέροντός της για καλλιέργεια καλύτερων και στενότερων σχέσεων ΔΝΤ και ΝΑ Ασίας – βλ. πιο πάνω) να προβεί σε άμεσες επενδύσεις στις χώρες που πλήτττονται από την Ύφεση (σημ. για επικοινωνιακούς λόγους, θα πρόσθετα ότι αυτό μπορεί να μεταφραστεί και σε κάποιες επενδύσεις στην... Ολλανδία, ακόμα και στην Γερμανία – αν αναλογιστεί κανείς ότι η Ύφεση χτυπά πλέον και τις δικές τους πόρτες).
Εν κατακλείδι, μια (έστω και ευκαιριακή) συμμαχία της Ελλάδας με το ΔΝΤ επιβάλλεται όχι επειδή ο εν λόγω οργανισμός είναι καλός κ' αγαθός αλλά επειδή έχει πληρώσει ακριβά την επιβολή σε χώρες που σήμερα έχει ανάγκη των πολιτικών με τις οποίες η Ευρώπη δολοφονεί την πατρίδα μας σήμερα.
ΥΓ. Τις προάλλες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος απάντησε στην προτροπή μου να πάρει η ελληνική κυβέρνηση θέση υπέρ του ΔΝΤ λέγοντας ότι αυτή η διένεξη δεν μας αφορά, καθώς πρόκειται για εσωτερική υπόθεση των δανειστών μας. Δεν θα τον σχολιάσω. Αρκεί να πει αυτή την φράση δυνατά κάποιος για να κατανοήσει το πόσο επικίνδυνη για την χώρα μια κυβέρνηση που σκέφτεται έτσι.
PROTAGON

ΕΙΔΑΤΕ ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ;

Φωτογραφία

ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ

ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΕΣ

Φωτογραφία

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Η γενιά του 50, 60


Οι κούνιες μας ήταν βαμμένες με γυαλιστερή λαδομπογιά με βάση το μόλυβδο. Τα πατώματα είχαν μωσαϊκό που σου περόνιαζε τα κόκκαλα κι οι κρεβατοκάμαρες ξύλινα πατώματα που τα γυάλιζαν με παρκετίνη, με κάτι βαρειές παρκετέζες και κάθε τόσο αγκίθες καρφωνόντουσαν στις ξυπόλητες πατουσες μας.

Οι παιδικές αρρώστιες έκαναν θραύση. Κάθε τόσο κι ένας φίλος ή συμμαθητής πάθαινε ιλαρά, κοκύτη, μαγουλάδες, ανεμοβλογιά.
Δεν είχαμε καπάκια ασφαλείας στα μπουκάλια με τα φάρμακα, ούτε καπάκια στις πρίζες του δωματίου, εκείνες τις σκούρες τις φτιαγμένες από βακελίτη.
Ζεσταινόμασταν με σóμπες με ξύλα η με… κάρβουνο, η με θερμάστρες πετρελαίου. Που να βρεθεί καλοριφέρ τότε.

Τηλέφωνο είχε ή σε κανένα θάλαμο του ΟΤΕ με κερματοδέκτη με εκείνες τις μάρκες τις χαραγμένες, ή στο περίπτερο της γειτονιάς, που είχε κρεμασμένα με μανταλάκια τα περιοδικά μας ο Μικρός Ηρωας κι ο Μικρός Σερίφης, κι ακόμα το Ρομάντζο, το Πάνθεον, το Ντομινό, η Βεντέττα, το  Πρώτο, το Εμπρός.
Ακόμα ζητάω τη σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου του ταλήρου, ή τις πρώτες γκοφρέτες ΜΕΛΟ με τα χαρτάκια με τις φορεσιές και τις σημαίες των χωρών του κόσμου, ακόμα θυμάμαι το Γλυφιτζούρι κοκοράκι, το μαλλί της γριάς στα πρόχειρα λούνα παρκ, το φρεσκοψημένο ποπ κορν , τις καραμέλες γάλακτος τις τυλιγμένες στο χρυσό χαρτί, τις κατακόκκινες καραμέλες τσάρλεστον ,το πεστίλι πέτσα βερίκοκο , το αυθεντικό παστέλι, και το κάτασπρο μαντολάτο. Ακόμα θυμάμαι τη γεύση απ το καλαμπόκι και τα κάστανα και συγκινούμαι όταν βλέπω καστανάδες, λίγους πια και καλαμποκάδες σε κάνα πανηγύρι.
Χάθηκαν τα αυθεντικά σουβλάκια με τα ντονέρ και την ξεροψημένη πίτα και το κοκινοπίπερο.
Τα αστικά λεωφορεία Σκανια Βάμπις, Σκόντα, Βόλβο κι αργότερα Βritish Leyland και ΗΙΝΟ, είχαν τη μηχανή μέσα και ήταν συνήθως καλυμμένη με μπλέ δερμάτινα καπιτονέ καλύμματα. Βόγκαγαν κάθε φορά που ο οδηγός άλλαζε ταχύτητα. Καμμιά φορά είχε και μια θέση μπροστά δεξιά δίπλα στη μηχανή που ηταν η καλύτερη για τα παιδικά μας όνειρα. Υπήρχε και εισπράκτορας στριμωγμένος δίπλα στην πίσω πόρτα με το κλασσικό γκρί καπέλο με το γείσο, ένα πρωτόγονο μικρόφωνο κι έλεγε τις στάσεις ή φώναζε τέρμα τα μία και είκοσι. Θυμάστε εκείνες τις κερματοθήκες που έβαζε τα κέρματα και που τώρα τελευταία ξανάγιναν της μόδας;
Τα κίτρινα τρόλευ με τους οδηγούς και τους εισπράκτορες με τις καφέ στολές, κι εκείνο το περίεργο μηχανάκι με τη μανιβέλλα που έκοβε τα εισιτήρια.
Τα γκρίζα αμερικάνικα πελώρια ταξί με τα καθισματάκια που έπεφταν από τις πλάτες των μπροστινών καθισμάτων, γυρόφερναν ή άραζαν στις πιάτσες. Κι οι πειρατές, «ένα διφραγκάκι Σύνταγμα» τους έκοβαν το μεροκάματο.
Ποιος να έχει τότε Ι.Χ Οι λίγοι τυχεροί αγόραζαν VW σκαραβαίους, ή μεταχειρισμένα Consoul Cortina, Hansa, Wartburg, FIAT 1100, Opel Olympia. Θυμάστε τα Anglia, τα Peugeot 403, τα Renault 10 ή το Simca 1000, με τα ανύπαρκτα καλοριφέρ και τα λιγνά λάστιχα.

Το γάλα μας το έφερνε ο γαλατάς ή μέσα σε γυάλινα μπουκάλια με αλουμινένια καπάκια ή μας το άδειαζε από μεγάλες καρδάρες στην κατσαρόλα στην εξώπορτα.
Οι κολώνες του πάγου που τις έφερνε ο παγοπώλης με την τρίκυκλη μοτοσυκλέτα του και τις κουβάλαγε με εκείνο το περίεργο εργαλείο γάντζο, αργοέλιωναν στο κεφαλόσκαλο. Και η βρύση του ψυγείου είχε στο στόμιο της τυλιγμένο ένα λευκό τουλπάνι σα φίλτρο. Που ηλεκτρικά ψυγεία. Αργότερα θυμάμαι κάτι ΠΙΤΣΟΣ ΙΖΟΛΑ και ΚΕΛΒΙΝΕΙΤΟΡ.
Οι παπλωματάδες, οι καρεκλάδες οι γανωτζήδες οι ακονιστές κι οι τσαγκάρηδες είχαν πολλή δουλειά. Στην κεντρική λεωφόρο ένα πλήθος από λούστρους με καλογυαλισμένα κασελάκια που λαμποκοπούσαν περιίμεναν πελάτη. Και σε κάποια γωνιά σε μια καμαρούλα 2Χ2 ήταν το βασίλειο του τσαγκάρη με εκείνο το περίεργο καλαπόδι που έβαζε ανάποδα το παπούτσι και το κόλλαγε και το κάρφωνε με εκείνες τις μαύρες πρόκες με το πλατύ κεφάλι και διάχυτη η μυρουδιά της βενζινόκολλας
Στη γωνιά του δρόμου μια ΕΒΓΑ που πούλαγε γάλα, γιαούρτια και παγωτά σε ψυγεία με μαύρα λαχιστένια καπάκια, και σε μια γωνιά μεταλλικά κουτιά με γυάλινο επάνω μέρος και μέσα μπισκότα γεμιστά με κρέμα γεύση βανίλλια σοκολάτα φράουλα και μπανάνα και κουραμπιέδες Μπούσιου αν θυμάμαι τυλιγμένους σε ημιδιαφανές χαρτί.
Στο κομμωτήριο της γειτονιάς οι κυρίες ψηνόντουσαν με τις ώρες κάτω απ τις κάσκες σεσουάρ με τα μαλλιά πασαλειμένα πλίξ τυλιγμένα σε ρόλλει κι όλα μαζί σκεπασμένα με δίχτυ και τα αυτιά σκεπασμένα με κοκκάλινα καπάκια. Η μανικιουρίστα καθάριζε τα πετσάκια και έβαφε τα νύχια με κατακόκκινο μανό που μύριζε ασετόν από δέκα μέτρα μακριά.
Ο καφές στα καφενεία ήταν μόνο Ελληνικός, τούρκικος τότε. Δεν υπήρχε νες ούτε φραπέ ούτε καπουτσίνο ούτε εσπρέσσο ούτε κάν φίλτρου γαλλικός. Μόνο σε κανένα ζαχαροπλαστείο εύρισκες γαλλικό και βέβαια τον πλήρωνες πανάκριβα. Οι πρώτες καφετιέρες ήταν κάτι γυάλινες κανάτες γεμάτες νερό πάνω στη φωτιά,με ένα ειδικό μεταλλικό φίλτρο που ο ατμός που υγροποιόταν έπεφτε πάνω στον καφέ τον έριχνε στο νερό και ο κύκλος συνεχιζόταν μέχρις εξαντλήσεως του περιεχομένου.
Σαββατόβραδο στα μικράτα μας σινεμαδάκι την σπουδαία περίοδο του Ελληνικού κινηματογράφου και το βράδυ ταβερνάκι με μπριζολίτσα παιδάκια και μια γουλιά μπύρα που μας έδινε κρυφά η μάνα μας γιατί «το παιδί δεν πρέπει να πίνει».

Και αργότερα πιο μεγάλοι πια σινεμά και καφετέρια στον Πύργο των Αθηνών ,το Loubier, το Blue Bell, του Φλόκα, το Βυζάντιο, του Βρυλώνια με τις φοβερές μακαρονάδες. Τη Σόνια.
Με πόση χαρά ακολουθούσαμε Κυριακή πρωϊ τον πατέρα στο καφενείο και απολαμβάναμε επί ώρες μια κουταλιά βανίλια, το γνωστο υποβρύχιο μεσα σε ένα ποτήρι παγωμένο νερό, ή τρώγαμε το μεζέ του ούζου και του αφήναμε το ούζο ξεροσφύρι. Κι ύστερα με το ποδήλατο πάνω κάτω στο πεζοδρόμιο κι εκείνος να μας ρίχνει κλεφτές ματιές κάθε που σήκωνε το κεφάλι του απ το τραπέζι με την πρέφα ή το τάβλι. Και το μεσημέρι της Κυριακής μετά το οικογενειακό γεύμα πόση πίκρα όταν έφευγε για το γήπεδο χωρίς εμάς γιατί ήταν μεγάλο παιγνίδι και με πόση λαχτάρα περιμέναμε να ακούσουμε την περιγραφή απ το ραδιόφωνο. Γεωργίου, Φώσκολος, Λογοθέτης κι αργότερα απ την τηλεόραση Διακογιάννης Φουντουκίδης Κατσαρός.
Η γλυκύτερη αναμονή το καλοκαίρι ήταν ο παγωτατζής με το καρότσι με τις σιδερένιες ρόδες που το σπρωχνε στο χωματόδρομο. Παπασπύρου ΑΣΤΥ ΕΒΓΑ. Μια δραχμή η κρέμα, μιάμιση το κακάο, δύο η σοκολάτα.
Τα καλοκαίρια μπάνιο με το πούλμαν ή πάνω στις καρότσες των αγροτικών ή με φορτηγά ή άντε με προϊστορικά λεωφορεία που ζεμάταγαν σαν την κόλαση στις κοντινές παραλίες, Καβούρι Βουλιαγμένη, Βάρκιζα άντε και στη Λουμπάρδα ή απ την άλλη μεριά Ραφήνα Νέα Μάκρη Κόκκινο λιμανάκι. Γελάγαμε με κάτι χοντρές γριές που κάνανε μπανιο με τις κομπιναιζόν, Πέφταμε κάτω και χτυπιόμασταν όταν βλέπαμε κάποιους με το ένα χέρι να κρατάνε τυλιγμένη την πετσέτα γύρω τους και με το άλλο να προσπαθούν να βγάλουν το μαγιό και ναι βάλουν εσώρουχο και παντελόνι. Σιχαινόμασταν τα κεφτεδάκια ή τα ντολμαδάκια στην αμμουδιά. Και το νερό που πίναμε ήταν πάντα χλιαρό.
Και φρούτα, θεούλη μου τι φρούτα ήταν αυτά!  Θυμάμαι ακόμα τον πατέρα μου να κουβαλάει κάτι δωδεκάκιλα Αμερικάνικα ριγέ καρπούζια και γιαρμάδες που σε κάθε δαγκωνιά τα ζουμιά έτρεχαν στο πηγούνι και το λαιμό. Και πεπόνια που μοσχομύριζαν. Και κεράσια μέλι. Και σταφύλια ολόγλυκα.  Ψωμί, τυρί φέτα και καρπούζι για φαγητό. Η υπέρτατη γεύση.
Πίναμε νερό απ το λάστιχο του κήπου (τι εμφιαλωμένα και πράσινα άλογα), τρώγαμε λουκουμάδες με ζάχαρη, κουλούρι και τριγωνάκι κεφαλοτύρι απ τον πλανόδιο κουλουρά έξω απ την εκκλησία, αμφίβολης καθαριότητας τυρόπιτες και σάμαλι ( Δεν έχω ξαναδοκιμάσει από τότε τέτοια νοστιμιά), κοκ και κορνέ με σαντιγύ, και πάστες νουγκατίνες σοκολατίνες και σεράνο απ τις ΕΒΓΑ της γειτονιάς. Γευόμασταν βούτυρα και μαρμελάδες σπιτικές και σπιτικά γλυκά κουταλιού συκαλάκι, περγαμόντο, βύσσινο και πορτοκάλι, νερατζάκι, και φαγητά που δεν τα φτιάχνουν τώρα γιατί είναι κουραστικά. Ροστ μπήφ, μελιτζάνες παπουτσάκια, ιμάμ, παστίτσια, μουσακάδες. Τρώγαμε τόνους κεφτέδες με πατάτες τηγανιτές αλλά ποτέ δεν είμασταν υπέρβαροι γιατί γυρνάγαμε όλη μέρα στους δρόμους και τις αλάνες παίζοντας.
Μοιραζόμασταν με τους φίλους μας μια πορτοκαλάδα ή γκαζόζα απ το ίδιο μπουκάλι και ποτέ κανένας μας δεν έπαθε τίποτε. Δεν πολυαρωσταίναμε , αλλά αν τύχαινε να αρρωστήσουμε πάντα υπήρχε μια καλή μάνα ή γιαγιά να μας δώσει λίγο φιδέ και να μας ρίξει βεντούζες να μας δώσει μια κουταλιά Νορισοντρίν, Ιπεσαντρίν ή ασπιρίνη διαλυμένη στο κουταλάκι μαζί με ζάχαρη, ή να μας κάνει μια ένεση με γυάλινη σύριγγα που τη βράζανε στο κατσαρολάκι, και πιο ύστερα να μας διαβάσει κανένα παραμυθάκι για να αποκοιμηθούμε. Και κάτι θερμόμετρα γυάλινα του πεντάλεπτου και στα πόδια του κρεβατιού να γουργουρίζει η γάτα η παρδαλή και να αναδεύεται και να παίζει με την άκρη της κουβέρτας.
Οταν κάναμε ποδήλατο (eska ή velamos) δεν φορούσαμε κράνος και στην πίσω ρόδα βάζαμε πάντα χαρτόνι από πακέττο τσιγάρα πιασμένο με ξύλινο μανταλάκι έτσι για να κάνει θόρυβο και να μας θυμίζει μηχανάκι
Περνάγαμε ώρες έξω απ το σπίτι φτιάχνοντας πατίνια με ρουλεμάν και σανίδια και κατεβαίναμε τις κατηφόρες τις γειτονιάς απλά για να διαπιστώσουμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένο. Κι όταν σηκωνόμασταν μέσα απ τους θάμνους που καταλήγαμε, μαθαίναμε πώς να διορθώνουμε το πρόβλημα των φρένων. Για να μη ξαναπληγώσουμε τα γόνατα μας και να μην αποκτήσουμε ευμεγέθη καρούμπαλα στο κέντρο του μετώπου μας Κι αν τα αποκτούσαμε τα πατάγαμε με εκείνα τα μεγάλα τάλληρα για να μη φουσκώσουν.
Είχαμε φίλους. Βγαίναμε στο δρόμο και τους βρίσκαμε. Παίζαμε μπάλα και κυνηγητό στους δρόμους. Τα δοκάρια στα αυτοσχέδια γήπεδα ήταν ή οι σχολικές τσάντες ή τα πουλόβερ κι οι ζακέττες μας κουβαριασμένες και για καλάθια του μπάσκετ είχαμε τα περβάζια των παραθύρων. Πόσες φορές δεν σπάγαμε και κανένα τζάμι και εξαφανιζόμασταν όλοι μαζί αφήνοντας τη μπάλα στα χέρια κάποιου συνταξιούχου που την έσκιζε με το σουγιά και την πέταγε στο δρόμο. Ο παλιόγερος !
Σκάβαμε λακουβάκια για να παίξουμε γκαζές, ακόμα και κουτσό μαζί με τα κορίτσια, χαρτάκια ή απ αυτά που αγοράζαμε απ τα περίπτερα ή με τα χαρτόνια απ τα πακέτα τα τσιγάρα.
Πηγαίναμε στα σπίτια των φίλων μας και χτυπούσαμε την πόρτα, ή το πιο συνηθισμένο μπαίναμε χωρίς να ρωτήσουμε. Πέφταμε από δέντρα, κοβόμασταν, πληγώναμε τα γόνατα μας και σπάγαμε και κανένα χέρι και οι γονείς μας μάς κατσάδιαζαν κι αυτό ήταν. Λίγο βάμμα στην πληγή κι όξω απ την πόρτα. Τσακωνόμασταν και παίζαμε μπουνιές και μαυρίζαμε και μελανιάζαμε και πάλι φιλιώναμε. Παίζαμε ξιφομαχίες με αυτοσχέδια ξύλινα σπαθιά. Τα ακόντια μας ήταν τα κοντάρια απ τις σκούπες ειδικά από εκείνες που τύλιγαν με μια μαξιλαροθήκη και ξαράχνιαζαν τα ταβάνια. Οι ασπίδες μας ήταν τα καπάκια απ τις μεγάλες κατσαρόλες .
Τρώγαμε ακόμα και σκουλήκια και λάσπες απ τον κήπο. Θυμάστε τη γεύση της λάσπης; Ούτε μάτια βγάλαμε, ούτε τα σκουλήκια έζησαν για πολύ το στομάχι μας.
Κι όταν η γιαγιά πότιζε τον κήπο τι πλάκα να της πατάς το λάστιχο του ποτίσματος και να της κόβεις το νερό κι εκείνη να φωνάζει.  Κι ο πανικός ακόμα μεγαλύτερος όταν πιάναμε το φλίτ με το εντομοκτόνο για να παίξουμε ανίδεοι για το δηλητήριο που περιείχε.
Στους ποδοσφαιρικούς μας αγώνες την ομάδα την έφτιαχναν μερικοί, οι υπόλοιποι μάθαιναν να ζουν χωρίς αρχηγιλίκι.  Φεύγαμε απ το σπίτι το πρωί και παίζαμε όλη μέρα ελεύθεροι αρκεί να γυρίζαμε πίσω μόλις άρχιζε να σκοτεινιάζει, ή όταν η μάνα μας έβαζε τις φωνές απ το μπαλκόνι να τσακιστούμε να ανεβούμε για διάβασμα. Δεν είχαμε βιντεοπαιχνίδια ούτε καν τηλεόραση, ούτε κινητά ούτε υπολογιστές ή internet άντε κανένα ραδιόρφωνο με λυχνίες. Το καλύτερο δώρο ήταν ένα μικρό τρανζιστοράκι με εννιάβολτη Bereck για να ακούμε Εθνικό, ή Ενόπλων.
Πηγαίναμε σχολείο και τα Σάββατα. Τρείς μέρες πρωι, τρείς μέρες απόγευμα. Τετάρτη απόγευμα Πέμπτη πρωί και την πρώτη ώρα Μαθηματικά. Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε το χέρι κάποιου καθηγητή να μας σηκώνει απ τη φαβορίτα ή να μας τραβάει τα αυτιά, η να μας ρίχνει μια σβουριχτή σφαλιάρα. Κι η βίτσα, συνήθως από μουριά να μας πληγώνει την παλάμη. Οι πράξεις μας ήταν δικές μας και οι συνέπειες θα βάρυναν εμάς.
Ποιος δε θυμάται τις καζούρες ιδιαίτερα στους Θεολόγους, τις Αγγλικούδες και τους Τεχνικούς. Τα παρατσούκλια που τους βγάζαμε τα παλιόπαιδα. Ο γιαουρτάς, ο καρκίνος ο θέκλας η θρούμπος ο φισφιρίκος. Την αγωνία μόλις έμπαινε ο μαθηματικός κι άνοιγε τον κατάλογο. -Για να σηκωθεί σήμερα ο ………. Και μέχρι να πεί τον μελλοθάνατο, κόμπος το στομάχι.
Θυμάστε στα διαγωνίσματα την απεγνωσμένη προσπάθεια να αντιγράψουμε με το βιβλίο στα γόνατα, ή τα σκονάκια κρυμμένα στα μανίκια, ή τα κορίτσια που τάγραφαν με στυλό BIC ή SCHNEIDER πάνω στα μπούτια τους και τα κάλυπταν με τις μπλέ ποδιές τους. Μπλέ κοριτσίστικες ποδιές, άσπρο γιακαδάκι και άσπρη μπλέ κορδέλλα στα μαλλιά. Ποδιές που εξαφανιζόντουσαν στο λεωφορείο και χωνόντουσαν μες στις τσάντες και ταΆ αγόρια που περίμεναν στο τέρμα του λεωφορείου.
Ποιος δε θυμάται τις ημερήσιες εκδρομές στον Κάλαμο, τον Αη Γιάννη το Ρώσσο, το Ναύπλιο, τον Οσιο Λουκά, τους Δελφούς για να δούμε τον Ηνίοχο τον σκανδαλιάρη που σε κοίταγε πονηρά όπου κι αν στεκόσουνα ,με κάτι απίστευτα πούλμαν.
Και τους ποδοσφαιρικούς αγώνες των τριών ωρών και βάλε στα άδεια οικόπεδα που τώρα έχουν γίνει μεζονέτες και στούντιο.
Κάποιοι μαθητές όχι τόσο έξυπνοι ή επιμελείς έχαναν την τάξη και ξαναπήγαιναν στην ίδια. Θυμηθείτε πόσους διετείς είχατε στην τάξη σας στο γυμνάσιο. Ήταν εύκολα αναγνωρίσιμοι απ τα γένια και τη χοντρή φωνή.
Ο πρώτος μας έρωτας ήταν συνήθως αδελφή ή εξαδέλφη του καλύτερου φίλου μας. Θυμόσαστε το χτυποκάρδι αλήθεια; Την αγωνία μη μας πάρουν χαμπάρι. Το πρώτο φιλί. Τα ξαναμμένα μάγουλα ,το χνούδι πάνω απ το χείλος μας.
Θυμάστε τα πάρτυ γενεθλίων με 15 αγόρια και δύο κορίτσια, (Ποιος να αφήσει την κόρη του να πάει) με πορτοκαλάδα ή ΤΑΜ ΤΑΜ, πατατάκια τσιπς και σπιτικό κέϊκ κι αργότερα βερμουτάκι και ξηρούς καρπούς.  Τις άπειρες φορές που χορεύαμε το ίδιο μπλούζ σε συνενόηση με τον υπεύθυνο του πικάπ, έτσι για να μένουμε πιο πολλή ώρα αγκαλιασμένοι με το κορίτσι των ονείρων μας. Την απίστευτη φράση ΤΑ ΦΤΙΑΞΑΜΕ. Τι φτιάξαμε ο Θεός κι η ψυχή μας.
Πηγαίναμε στο γήπεδο τρείς ώρες πριν το μάτς και γυρίζαμε παπί απ τη βροχή και παγωμένοι μέχρι το μεδούλι τυλιγμένοι με μουσκεμένες σημαίες και χωμένοι σε πλαστικές σακούλες Κι με τις κάλτσες να τρέχουν
Υπήρχαν τέσσερις εποχές διακριτές μεταξύ τους. Τα φύλλα των δέντρων έπεφταν το φθινόπωρο και τα μπουμπούκια των λουλουδιών άνθιζαν την άνοιξη. Υπήρχαν δέντρα και κήποι στις αυλές των σπιτιών και πηγάδια και χώμα που μύριζε μετά το πότισμα . Θυμάστε τους πανσέδες; Τα σκυλάκια; Τα χρυσάνθεμα;
Τις πλεχτές ζακέτες που βάζαμε κάπου μετά το Πάσχα. Τα πρώτα μακριά παντελόνια.
Τα καλοκαιρινά βράδια τα βγάζαμε ή στα σκαλιά παρέες παρέες, ή παίζοντας κρυφτό και κρυφτοντένεκο, ή στα καλοκαιρινά σινεμά με τα χαλίκια, τις καρέκλες με το πλαστικό σκοινί, τις μπουκαμβίλιες στη μάντρα , τον πασατέμπο και την πορτοκαλάδα ΠΑΡΘΕΝΩΝ. Αξέχαστα χρόνια.
Οι γενιές αυτές έβγαλαν μερικούς απ τους καλύτερους επιστήμονες, γιατρούς, μηχανικούς, ανθρώπους εργατικούς και τίμιους οικογενειάρχες και πολλούς άλλους. Τα τελευταία πενήντα χρόνια έγινε έκρηξη σε καινοτομίες και νέες ιδέες. Είχαμε επιτυχίες, αποτυχίες και υπευθυνότητα και μάθαμε να τα αντιμετωπίζουμε όλα. Μεγαλώσαμε σαν παιδιά με τις χαρές και τις λύπες, μας. Ζήσαμε. Και θα εξακολουθήσουμε να ζούμε όσο μας χρωστάει ο Θεός, σε πείσμα όλων αυτών που μας πλαστικοποίησαν τη ζωή με δικές τους ιδέες και για δικό τους όφελος.
ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΟΛΑ