Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Μάχη μέχρις εσχάτων... Γενική Πολιτική Απεργία

Μάχη μέχρις εσχάτων... Γενική Πολιτική Απεργία
Κυβέρνηση και κυβερνητικά κανάλια έχουν εκτροχιαστεί τις τελευταίες μέρες μπροστά στον φόβο της γενίκευσης του πιο ιερού όπλου που έχουν οι πολίτες ως δικαίωμα και καθήκον ενάντια σε ένα κράτος συνώνυμο της αυθαιρεσίας.
Η κυβέρνηση κόπτεται για την παραγωγική δραστηριότητα η οποία διακόπτεται από τις απεργίες των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς και των αγροτών. Μετά κραυγάζει ενάντια στους παράνομους απεργούς και τους εγκαλεί στην τάξη απειλώντας με απολύσεις και κάνοντας επίταξη.

Από που μπορεί να ξεκινήσει κανείς και που να τελειώσει. Είναι να κλαις και να γελάς ταυτόχρονα. Αλλά ας τα πάρουμε ένα ένα.

Καταρχήν προσπαθούν να στρέψουν μια επαγγελματική ομάδα ενάντια στην άλλη και τους πολίτες εναντίον όλων χρησιμοποιώντας μισθολογικά κριτήρια αλλά χρησιμοποιώντας και το δικαίωμα του πολίτη να μπορεί να πάει στην εργασία του.
Ποιος πολίτης μπορεί να «ευχαριστηθεί» για το τσεκούρωμα του μισθού του άλλου ή για το τσεκούρωμα του μισθού ολόκληρης επαγγελματικής ομάδας

Σκοπός μας είναι να μειωθούν οι μισθοί ή να αυξηθούν;
Οι πολίτες εμποδίζονται και δυσκολεύονται από τις απεργίες να πάνε στις δουλειές τους;
Πόσοι από αυτούς θα έχουν δουλειά μέσα στους επόμενους μήνες;
Και εάν έχουν δουλειά για πόσα χρήματα θα δουλεύουν;

Ο υπουργός προπαγάνδας του 3ου Ράιχ ωχριά μπροστά στην κυβερνητική προπαγάνδα αλλά και σε αυτήν των δημοσιογράφων-υπαλλήλων τους. Προσπαθούν την σύγκρουση να μην την έχεις με την κυβέρνηση αλλά με τους συνανθρώπους σου.

Η κυβέρνηση μιλά επίσης και για παρανομία ή ανομία στους κόλπους των απεργών. Ξεχνούν τους γαλάζιους ή τους πράσινους βουλευτές που ανέβαιναν σε τρακτέρ ή παρευρίσκονταν μαχητικά σε απεργίες ενάντια στις αντίπαλες κυβερνήσεις.
Πως μπορεί η κυβέρνηση να μιλά για ανομία όταν η κυρία Ν. Μπακογιάννη απαλλάχτηκε με βούλευμα για το ένα εκατομμύριο αφορολόγητα δολάρια; 
Πως μπορεί η συγκυβέρνηση να μιλά για παράνομους απεργούς την στιγμή που οι ίδιοι έχουν κακοδιαχειριστεί, καταχραστεί ή κλέψει το δημόσιο χρήμα; 
Αυτή είναι η δημοκρατία τους; Φοβούνται το δικαίωμα του εργαζόμενου στην απεργία ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν μέσω των τηλεοπτικών καναλιών τους να βαφτίσουν άσπρο το μαύρο;

Θα γράψω κάτι που έχω αναφέρει άπειρες φορές μέχρι που οι συμπολίτες μου να καταλάβουν. Τους δημόσιους οργανισμούς τους διαχειρίζονταν οι ίδιοι οι υπουργοί ή πρωθυπουργοί διορίζοντας στην διεύθυνση αυτών δικά τους άτομα που θα θέλουν αλλά και θα είναι ικανά να ακολουθήσουν την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική.
Είναι εντελώς άτοπο να κατακεραυνώνουν και να ρίχνουν το ανάθεμα στον δημόσιο τομέα που οι ίδιοι διαχειρίζονταν ή είναι ανίκανοι ως πολιτικοί άντρες να αναλάβουν τις ευθύνες της ανικανότητας να καταστήσουν υγιείς και όχι ζημιογόνους.

Σε όλες τις πολιτισμένες χώρες ο διευθύνοντας σύμβουλος κάθε οργανισμού όταν επί της θητείας του ένας οργανισμός (πόσο μάλλον δημόσιος οργανισμός) «μπαίνει μέσα» καταρχήν παραιτείται και κατόπιν δέχεται τις ποινικές συνέπειες. Στην Ελλάδα των τελευταίων 40 τουλάχιστον ετών οι κυβερνήσεις με τα όργανά τους ακολούθησαν ζημιογόνα πολιτική χωρίς κανένας να παραιτηθεί, χωρίς κανένας να υποστεί τις ποινικές ευθύνες.

Το δημόσιο δεν είναι κάτι το αόριστο,κάποιος το διαχειρίζονταν. Στο ΙΚΑ, στην ΔΕΗ, στον ΟΤΕ, στον ΟΣΕ υπήρχε πάντα ένας διαχειριστής διορισμένος από την κυβέρνηση. Δεν υπήρχαν μόνο κακοί υπάλληλοι που δεν εργάζονταν ή έκλεβαν τον οργανισμό. Αυτός ο κάποιος διαχειριστή ποτέ ή σχεδόν ποτέ λοιπόν δεν πήγε σπίτι του ή δεν πέρασε από δίκη. Μόνιμη καραμέλα όμως στα κυβερνητικά χείλη είναι ότι δεν μπορούμε να ποινικοποιήσουμε την πολιτική ζωη.
Με λίγα λόγια οτιδήποτε και αν έχουν πράξει, και αν μας έχουν φτάσει με τις πολιτικές τους εδώ πρέπει να βρίσκονται στο απυρόβλητο σε αντίθεση με τον απεργό που πρέπει να περάσει από την αυτόφορη διαδικασία αν δεν υπακούσει και δεν υποταχτεί στην αυθαίρετη πολιτική των υπαλληλίσκων του Βερολίνου. Θέλησαν να σε ενοχοποιήσουν λέγοντας ότι και εσύ συνέβαλλες στην ανομία τόσων χρόνων και αν δεν αισθάνεσαι ένοχος και αντιδράσεις τότε είσαι παράνομος.

Τα πράγματα αγαπητέ συμπολίτη μου όμως δεν είναι έτσι. Εδώ και τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις είχαν χρέος και καθήκον να παρέχουν άρτια παιδεία, άρτια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να επιβάλλουν την νομιμότητα σε κάθε τομέα ευθύνης τους, να στέλνουν στο σπίτι του όποιον δεν μπορεί να κάνει καλά την δουλειά του στους δημόσιους οργανισμούς, να χρησιμοποιήσουν ένα κοινωνικό managementώστε οι δημόσιοι οργανισμού να είναι εύρωστοι και ταυτόχρονα να προσφέρουν ποιοτικά αγαθά και υπηρεσίες, να λογαριάζουν το ιερό δημόσιο χρήμα στις κατασκευές κλπ κλπ κλπ.
Σε μια ευνοούμενη πολιτεία οι κυβερνήσεις και αυτοί που τις απαρτίζουν είναι υπηρέτες του πολίτη και διαχειριστές του δημόσιου χρήματος. Η διαχείριση των οικονομικών δεν πήγε καθόλου καλά, ανομία, ανισότητα και παρανομία υπήρχε σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου, οπότε το συμπέρασμα είναι ότι πρέπει να πάνε σπίτι τους αφού πρώτα δικαστούν και υποστούν τις συνέπειες του νόμου όπως θα έκανε κάθε τίμιος πολιτικός σε κάθε ευνοούμενη κοινωνία.

Το χρέος που υποτίθεται ότι έχεις είναι χρέος αυτών. Ο μισθός σου και η σύνταξή σου πρέπει να είναι αξιοπρεπής, η παιδεία για το παιδί σου η καλύτερη όπως και η ιατροφαρμακευτική σου περίθαλψη. Δεν μπορούν να ζητήσουν από εσένα τα ρέστα. Έκανες το λάθος λόγω της προπαγάνδας και της παιδείας που σου πρόσφεραν και τους εξέλεξες και τους επανεξέλεξες ξανά και ξανά αλλά η διαχείριση αυτής της πατρίδας δεν ήταν στα χέρια σου. Υπόλογοι είναι αυτοί.

Καθήκον και υποχρέωση λοιπόν όλων μας είναι σε οποιαδήποτε σπίθα αντίστασης υπάρχει, σε οποιοδήποτε αγώνα και απεργιακή κινητοποίηση να συμμετέχεις ή τουλάχιστον να μην τον εμποδίζεις. Έχεις υποχρέωση στον εαυτό σου, στους συμπολίτες σου, στους οικείους σου να βάλεις ένα τέλος σε αυτήν την μπόχα τόσων ετών και να διεκδικήσεις τα ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ.

Καλώ λοιπόν σε Γενική Πολιτική Απεργία όλους όσους ακόμα θέλουν να είναι ελεύθεροι και να αποδώσουν δικαιοσύνη. Οι σειρήνες τριγύρω είναι πολλές αλλά εσύ πρέπει να ζήσεις ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ.
 


Γράφει ο Νικόλαος Τζαχρήστας

Πηγή: - RAMNOUSIA

YANNI

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Όταν ο Οδυσσέας επέστρεψε στην Ιθάκη...



Όταν ο Οδυσσέας επέστρεψε στην Ιθάκη...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ. ΑΡΚΟΥΝ 2 ΛΕΠΤΑΑΛΛΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΘΕ ΓΙΑ 22 ΛΕΠΤΑ.
ΑΡΑΓΕ ΜΑΣ ΤΑ ΔΙΔΑΞΑΝ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ; MAΛΛΟΝ ΟΧΙ.

Είναι πολύ σημαντικό, αυτές τις κρίσιμες ώρες, να ρίξουμε μια ματιά στην Βίβλο των Ελλήνων, δηλαδή στα ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ και να διδαχτούμε, έστω και την τελευταία στιγμή, από το πνεύμα του Οδυσσέα.

ΔΗΛΑΔΗ: Να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, να ελέγξουμε την παρόρμηση να έχουμε τις αισθήσεις μας και τις κεραίες μας ΑΝΟΙΧΤΕΣ και να μην παρασυρθούμε από την οργή και το μένος που μας διακατέχει, ώστε να γίνουμε βορρά, στους σύγχρονους "μνηστήρες".
Όταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του είναι ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ, τον κόσμο που του έκλεψαν. Παρά την μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεί την ανωνυμία του και μεταμορφωμένος σε ζητιάνο από την ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ, πηγαίνει στο παλάτι ώστε να ελέγξει την κατάσταση και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει, υπομένοντας καρτερικά τις προσβολές και την χλεύη των μνηστήρων. ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΤΕΙΡΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ.
Γι αυτό τον λόγο και είναι ο αγαπημένος της Θεάς ΑΘΗΝΑΣ, της Θεάς που αντιπροσωπεύει την ΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, την ΣΟΦΙΑ, την ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. Της Θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα.

Όταν όμως έρχεται η ώρα, όταν τους έχει στριμώξει όλους άοπλους σε ένα δωμάτιο, όταν φανερώνεται πάνοπλος, ΤΟΤΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΙΚΤΟ, ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΤΟΥ, που δημιούργησε με τον δικό του ιδρώτα, ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ που οι μνηστήρες καταχράστηκαν και καπηλεύτηκαν μαζί με την φιλοξενία του οίκου του που τιμησε τον ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ.
Ο ισχυρότερος αντίπαλός του είναι ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ.
Η λέξη μιλά απο μόνη της.
 Είναι η ΑΝΤΙ-ΝΟΗΣΗ, είναι αυτό που μας κάνουν ΤΩΡΑ, είναι ο τρόπος με τον οποίο θολώνουν τις καταστάσεις και την πραγματικότητα ώστε ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ. Είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την καθυπόταξη και δουλεία του ανθρώπου.
Ο επόμενος είναι ο ΕΥΡΥ-ΜΑΧΟΣ. Αυτός που μάχεται με κάθε τρόπο, με εύρος, ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ, ο δεινός και αδίστακτος μαχητής.
Ο ΑΜΦΙ-ΝΟΜΟΣ! Αυτός που διαστρεβλώνει τον ΝΟΜΟ και την τάξη των πραγμάτων, ο επικίνδυνος γιατί είναι ΕΤΣΙ και ΑΛΛΙΩΣ!
Ο ΑΓΕ-ΛΑΟΣ! Αυτός που άγει τον λαό, που τον παρασύρει με την βοήθεια του ΑΝΤΙ-ΝΟΟΥ. Που τον μετατρέπει σε ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΑΓΕΛΗ!
Κανένα όνομα στα Ομηρικά έπη δεν είναι δοσμένο στην τύχη! Κρύβουν βαθύτατα νοήματα και στο χέρι μας είναι να τα αποκρυπτογραφήσουμε και να διδαχτούμε, ή καλύτερα να συνετιστούμε. Οι πρόγονοί μας μιλούν, ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, μας λένε ΠΩΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ, μας λένε πως να τινάξουμε τον ζυγό. ΑΡΚΕΙ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ!
Και ο Αντίνοος, ο στόχος της πρώτης φονικής βολής του Οδυσσέα. Είναι αυτός ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ να πεθάνει πρώτος.
Γι' αυτό, μακριά από την προπαγάνδα των ΜΜΕ.
Και τον σκοτώνει ρίχνοντας του το βέλος στον ΛΑΙΜΟ, το ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ δηλαδή της επικοινωνίας που την χρησιμοποιεί ενάντια στην νόηση των ανθρώπων!

ΣΟΦΟΣ

Φωτογραφία

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΕΡΜΑΤΙΣΕ ΠΡΩΤΟΣ!

Να μία από εκείνες τις ιστορίες που σου δίνουν μπόϊ. Σε ανεβάζουν. Σε φορτίζουν με κουράγιο και ελπίδα. Δυστυχώς, τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης τις αγνοούν τις ιστορίες αυτές και τις προσπερνούν. Εμείς εδώ, όχι.
 
 
Λοιπόν, η ιστορία αυτής της φωτογραφίας έχει ως εξής. Στις 2 του περασμένου Δεκεμβρίου, ο Βάσκος αθλητής Ιβάν Φερναντέζ Ανάγια συμμετείχε σε έναν αγώνα ανώμαλου δρόμου στην Μπουρλάντα, στο Ναβάρρε.
 
Βρισκόταν στη δεύτερη θέση, σε αρκετά μεγάλη απόσταση από τον προπορευόμενο Αμπέλ Μουτάι, ο οποίος είχε κερδίσει το χάλκινο μετάλλιο στο αγώνισμα των 3000 μέτρων στήπλ, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το περασμένο καλοκαίρι.
 

 
Μπαίνοντας όμως στην τελική ευθεία, ο Βάσκος αθλητής είδε τον Κενυάτη δρομέα - σίγουρο νικητή της κούρσας - σαν να χάνει την αίσθηση του χώρου, ΄και να σταματά να τρέχει μόλις 10 μέτρα πριν από το νήμα, νομίζοντας πως είχε κιόλας περάσει τη γραμμή!
 
Ο Φερναντέζ Ανάγια τον έφτασε και, αντί να τον προσπεράσει και να τερματίσει εκείνος πρώτος, σταμάτησε επί τόπου και με διάφορα νοήματα κατηύθυνε τον Μουτάι προς την γραμμή και τον βοήθησε να τερματίσει πρώτος.
 
Αμέσως μετα, ο Ανάγια, που είναι αθλητής με μεγάλο μέλλον (ήδη πρωταθλητής Ισπανίας στα 5 χιλιόμετρα, στη κατηγορία των νέων), δήλωσε:
 
"Ακόμα και εάν μου έλεγε κάποιος ότι, κερδίζοντας αυτόν τον αγώνα θα εξασφάλιζα μια θέση με την ισπανική ομάδα στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου, δεν θα το έκανα. Η ενέργειά μου να βοηθήσω τον πελαγωμένο συναθλητή μου ήταν αυθόρμητη, και η ηθική μου ικανοποίηση από αυτήν είναι πολύ μεγαλύτερη από οποιοδήποτε μετάλλιο. Για μένα, ιδίως με όσα συμβαίνουν σήμερα στη κοινωνία, στην πολιτική, κλπ, όπου ο κάθε ένας κοιτάζει μόνο το δικό του συμφέρον, νομίζω ότι το να ενδιαφέρεσαι για τον συνάνθρωπό σου, έχει μία ιδιαίτερη αξία".
 
Αυτό το παιδί, που μας έδειξε όλους ότι νικητής μπορεί να είσαι και χωρίς να τερματίζεις πρώτος, με γέμισε τόση χαρά που θέλω να το φιλήσω!

Εργαζόμενοι στα μέσα μεταφοράς: Ή ταν ή επί τας!

Η κυβέρνηση έσπρωξε επίτηδες τους εργαζόμενους να πάνε σε αγώνα «'Η ταν ή επί τας» για να καθυποτάξει την κοινωνία.

Του Γιώργου Δελαστίκ
Ο κύβος ερρίφθη. Η απόφαση πολιτικής επιστράτευσης των εργαζομένων στο μετρό που πήρε η συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη σηματοδοτεί την επιθυμία της να μετατρέψει τη σύγκρουση με τους εργαζόμενους στα μέσα μαζικής μεταφοράς σε τελική μάχη για τον οικονομικό εξανδραποδισμό...
όλων των εργαζόμενων στρωμάτων του ελληνικού πληθυσμού.

Αρνούμενη κάθε διαδικασία διαλόγου και εκτιμώντας ως αδυναμία των εργαζομένων και όχι ως κίνηση καλής θέλησης εκ μέρους τους την πρόταση τρίμηνης ανακωχής με παράλληλη συνέχιση της ισχύος της υφιστάμενης συλλογικής σύμβασης, η κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ θεώρησε ότι έχει το πάνω χέρι. Επέλεξε έτσι συνειδητά την κλιμάκωση της αναμέτρησης έχοντας τη βεβαιότητα ότι αυτή θα βγει νικήτρια. Στο Μέγαρο Μαξίμου κυριαρχεί η άποψη ότι οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν είναι οργανωτικά έτοιμοι για μια ανελέητη σύγκρουση μέχρις εσχάτων.

Η κυβέρνηση επίσης πιστεύει ότι σύσσωμη η αντιπολίτευση είναι απροετοίμαστη για φάση σφοδρότατων κοινωνικών συγκρούσεων. Επιπροσθέτως, κατά την κυβερνητική αντίληψη, τα κόμματα της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης και δη εκείνα της Αριστεράς είναι ανίκανα αυτή την εποχή να κινητοποιήσουν δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής ώστε να δημιουργήσουν σοβαρά πολιτικά προβλήματα στην κυβέρνηση, στρέφοντας μαζικά και μαχητικά την κοινωνία εναντίον των ενοίκων του Μεγάρου Μαξίμου. Ευνόητο είναι ότι όλες αυτές οι κυβερνητικές εκτιμήσεις και υποθέσεις θα κριθούν στην πράξη.

Τα κόμματα της συγκυβέρνησης πάντως συσπειρώνονται εναντίον των εργαζομένων. Αποκαλυπτική η στάση του ΠΑΣΟΚ. Την Τρίτη είχε εκδώσει ανακοίνωση στην οποία υπενθύμιζε την πρότασή του για την κατάθεση τροπολογίας εξαίρεσης από το ενιαίο μισθολόγιο των μηχανοδηγών, οδηγών και τεχνικών των μέσων μαζικής μεταφοράς. «Καλούμε την κυβέρνηση να αποδεχτεί τις προτάσεις μας έστω και τώρα και να οδηγήσει στην εκτόνωση της κρίσης» υπογράμμιζε το ΠΑΣΟΚ στην ανακοίνωσή του την Τρίτη. Την Τετάρτη όμως ο πρόεδρός του Ευάγγελος Βενιζέλος έκανε εντυπωσιακή πολιτική κωλοτούμπα: «Πρέπει να σταματήσει η ταλαιπωρία του κόσμου... Δεν προστατεύουν τα συμφέροντα των εργαζομένων όσοι φέρνουν τους εργαζόμενους σε αντίθεση με την κοινωνία... Κάνουν μεγάλο λάθος και συνδικαλιστικό» δήλωσε, τασσόμενος εναντίον των εργαζομένων στα μέσα μεταφοράς. Χθες, Πέμπτη, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προχώρησε ακόμη παραπέρα, χαρακτηρίζοντας την πολιτική επιστράτευση των απεργών ως την... «πιο ήπια λύση»!

Η ταχύτατη προσχώρηση του ΠΑΣΟΚ στη σκληρά αντεργατική γραμμή Σαμαρά προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση αντιπαραβαλλόμενη με τη γραμμή της συνδικαλιστικής παράταξης της ΝΔ, της ΔΑΚΕ. Σε κοινή τους ανακοίνωση η ΔΑΚΕ - ΠΟΣ (των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους και στον προαστιακό), η ΔΑΚΕ- ΣΤΑΣΥ (των εργαζομένων στο μετρό, τον ηλεκτρικό και το τραμ) και η ΔΑΚΕ - ΟΣΥ (των εργαζομένων σε λεωφορεία και τρόλεϊ) έκαναν βίαιη φραστική επίθεση εναντίον του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα -εκμεταλλευόμενες το γεγονός ότι προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ και όχι από τη ΝΔ- γράφοντας μεταξύ άλλων: «Επιτέλους, ας σταματήσει να παριστάνει τον κόκορα στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, την ώρα που στέκεται κότα στους έχοντες και κατέχοντες. Αλλωστε, τώρα είναι υπουργός των Ελλήνων και όχι πρόεδρος του ΙΟΒΕ, εκπρόσωπος του ΣΕΒ».

Η ανακοίνωση αυτή σηματοδοτεί ενδεχομένως την έκταση και την οξύτητα που θα προσλάβουν οι εσωκομματικές αντιδράσεις ακόμη και στους κόλπους της Δεξιάς, τουλάχιστον σε επίπεδο εργαζομένων, εξαιτίας της πολιτικής επιστράτευσης των απεργών.

Η άμεση αντίδραση της παράλυσης κάθε μέσου μαζικής μεταφοράς -μετρό, ηλεκτρικός, λεωφορεία, τρόλεϊ, τραμ, προαστιακός- αμέσως μετά την ανακοίνωση της επιστράτευσης υπογραμμίζει την κλιμάκωση της σύγκρουσης που επεδίωξε η κυβέρνηση. Οι εργαζόμενοι συνειδητοποίησαν ότι η συγκυβέρνηση τους υποχρεώνει να πάνε σε μια μάχη όπου ισχύει το «'Η ταν ή επί τας» για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Η έκβαση θα κριθεί από την αντοχή και τη μαχητικότητά τους. Οι δημαγωγικές επικλήσεις πάντως του πρωθυπουργού και των μετακινούμενων με λιμουζίνες υπουργών περί «ταλαιπωρίας των πολιτών» που αποσκοπούν να προκαλέσουν την εχθρότητα καθυστερημένων στοιχείων των λαϊκών στρωμάτων εναντίον των απεργών, είναι αμφίβολης αποτελεσματικότητας αυτή τη φορά. Μέχρι τώρα η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων της Αθήνας που μετακινούνται με τα μέσα μαζικής μεταφοράς και πάνω από όλα οι εργαζόμενοι τάσσονται ολόψυχα υπέρ των απεργών.

Από:  ethnos.gr

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Κίνηση ανάσας

του Γιάνη Βαρουφάκη
Μια Κεντρική Τράπεζα χωρίς κυβέρνηση και κυβερνήσεις χωρίς Κεντρική Τράπεζα. Αυτή είναι η συντριπτική ανοησία της Ευρωζώνης και ο λόγος που επέβαλε στον εαυτό της, για δεύτερη φορά από το 2009, την Ύφεση.

Με δεδομένη την άρνηση της ΕΚΤ να αγοράσει ομόλογα αν πρώτα δεν ενισχυθεί περαιτέρω η Ύφεση (ενισχύοντας τις βάναυσες προσπάθειες να εξαφανιστούν τα δημόσια ελλείμματα σε περίοδο που τα εισοδήματα συρρικνώνονται), το χρέος (ως ποσοστό του ΑΕΠ) είναι αδύνατον να αντιμετωπιστεί, τουλάχιστον όχι όσο η Ευρωζώνη αποτυγχάνει να αυξάνει δραματικά τα εμπορικά της πλεονάσματα με τον υπόλοιπο πλανήτη (βλ. εδώ για τον λόγο που κάτι τέτοιο δεν συνάδει με την εξάλειψη των κρατικών ελλειμμάτων). Τώρα μάλιστα που η Ιαπωνία, οι ΗΠΑ, η Σκανδιναβία, η Βρετανία και η Βραζιλία επιδίδονται όλο και περισσότερο σε «νομισματική χαλαρότητα», ρίχνοντας τα νομίσματά τους και αυξάνοντας το ευρώ, το παιχνίδι αυτό έχει χαθεί.

Το ερώτημα για μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα είναι: Πώς μπορεί να μειώσει το πλήγμα στην κοινωνική της οικονομία έως ότου η Ευρωζώνη αναγκαστεί από την πραγματικότητα να αλλάξει πορεία; Τρία χρόνια επιχειρηματολογώ ότι η μικρή Ελλάδα, λόγω του τεράστιου χρέους της, είχε τη διαπραγματευτική δύναμη να ωθήσει την Ευρώπη σε διαφορετική πορεία. Με κάθε όμως υπογραφή που βάζαμε στις επεκτάσεις, επικαιροποιήσεις και νέες εκφάνσεις του Μνημονίου, στερούσαμε από τον εαυτό μας βαθμούς ελευθερίας, βυθιζόμενοι όλο και περισσότερο στην απόλυτη εξάρτηση από την τρόικα. Τέλος πάντων, εδώ που φτάσαμε, υπάρχουν κάποιες κινήσεις που μπορεί να κάνει η σημερινή κυβέρνηση ώστε να αποκτήσει κάποιους, έστω και λίγους, βαθμούς ελευθερίας (χωρίς να ασπαστεί τη ριζοζοσπαστική μου πρόταση για ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση); Νομίζω ότι έχει. Θα αναφερθώ σε μια τέτοια κίνηση (την οποία έχω ξανα-αναφέρει περιληπτικά).

Το βασικό πρόβλημα της κυβέρνησης είναι η νομισματική στενότητα, η έλλειψη ρευστότητας και η απόλυτη δέσμευσή της από τις επόμενες δόσεις για να «κινείται» το κράτος. Χωρίς μια Κεντρική Τράπεζα που να αγοράζει το χρέος της κόβοντας χρήμα, και εκτός των αγορών χρήματος, η κυβέρνηση ασφυκτιά. Όμως, είναι λάθος να θεωρούμε δεδομένο ότι μόνο μια Κεντρική Τράπεζα «δημιουργεί» χρήμα. Όπως όλοι γνωρίζουν, το 80% του χρήματος σε μια «φυσιολογική» οικονομία δημιουργείται από τις εμπορικές τράπεζες: Κάθε φορά που δανείζουν ένα ποσοστό των καταθέσεων (που τους εμπιστεύτηκαν οι καταθέτες) σε πελάτη, είναι σαν να έχουν δημιουργήσει χρήμα.

Το δικό μας σημερινό πρόβλημα είναι ότι στην κατάσταση που βρίσκονται οι τράπεζες σήμερα, αδυνατώντας τόσο να δανειστούν όσο και να δανείσουν, βρισκόμαστε στη ζοφερή θέση να μην μπορεί να δημιουργηθεί χρήμα ούτε από την Κεντρική Τράπεζα της χώρας (ελέω εκχώρισης της νομισματικής πολιτικής στη Φραγκφούρτη) ούτε και από τις εμπορικές τράπεζες που λειτουργούν στην επικράτεια. Μπορεί να γίνει κάτι επ’ αυτού εντός της Ευρωζώνης και χωρίς να καταστρατηγήσουμε ούτε μία λέξη των κανόνων της νομισματικής ένωσης; Θεωρώ πως ναι, μπορεί.

Έστω ότι το Υπουργείο Οικονομικών εκδίδει ανώνυμες φορο-επιταγές. Τι είναι αυτές; Χαρτάκια που μοιάζουν με τα κλασικά παράβολα των εφοριών (αν και προτείνω να είναι αισθητικά πιο σαγηνευτικά). Με τη διαφορά ότι δεν εκδίδονται για κάποια συγκεκριμένη χρήση, δεν αναγράφεται το όνομα του αγοραστή πάνω τους, δεν λήγουν κάποια συγκεκριμένη ημερομηνία. Το μόνο που αναγράφεται είναι δύο αριθμοί. Ο ένας είναι το ποσό σε ευρώ που δαπανήθηκε για να αγοραστεί η εν λόγω φορο-επιταγή. Ο άλλος είναι η ημερομηνία έκδοσης, π.χ. Ιανουάριος 2013.

Γιατί να αγοράσει κάποιος μια τέτοια φορο-επιταγή; Για ένα απλούστατο λόγο: Η φοροεπιταγή αυτή συνοδεύεται από ένα συμβόλαιο (το οποίο απλώς δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, χωρίς να χρειάζεται να συνοδεύει σε χάρτινη μορφή την φορο-επιταγή) που:

(α) δεσμεύει το δημόσιο να αποδέχεται σε όλες τις ΔΟΥ της χώρας την κάθε φοροεπιταγή ως ρευστό χρήμα, με το οποίο ο πολίτης ή η επιχείρηση που την καταθέτει πληρώνει όλων των ειδών τις υποχρεώσεις τους στο Δημόσιο (π.χ. ΔΠΑ, τέλη κυκλοφορίας, φόρο εισοδήματος, ΦΑΠ κ.λπ.), και
(β) προσδιορίζει, για κάθε σειρά έκδοσης, το ποσοστό έκπτωσης που δεσμεύεται το κράτος να προσφέρει στον πολίτη. Το (β) μπορεί μάλιστα να διατυπωθεί με τρόπο που να δίνει κίνητρο στον κάτοχο μιας φοροεπιταγής να την κρατήσει για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, π.χ. δεσμεύοντας το κράτος να αυξάνει το ποσοστό φορο-απαλλαγής ανάλογα με το πόσο καιρό έχει διακρατηθεί (δηλαδή δεν έχει χρησιμοποιηθεί) η φορο-επιταγή. Για παράδειγμα, μια φορο-επιταγή έκδοσης 2013 προσφέρει μείωση φόρου 8% αν χρησιμοποιηθεί το 2014, 20% αν χρησιμοποιηθεί το 2015 και 25% για μετά το 2016.

Με τα παραπάνω, το κράτος επιτυγχάνει δύο πράγματα ταυτόχρονα: Πρώτον, μεταφέρει από το μέλλον στο παρόν έσοδα χωρίς να χρειάζεται να δημιουργεί χρηματοοικονομικά παράγωγα εγγυούμενα από περιουσιακά στοιχεία του κράτους (και βέβαια χωρίς να πληρώνει προμήθειες σε καμία Goldman Sachs), δίνοντας έτσι στον εαυτό του τη δυνατότητα μιας πιο ήπιας προσαρμογής, και μειώνοντας την πίεση που το ίδιο υφίσταται για να μειώσει δαπάνες με υψηλό πολλαπλασιαστή, κάτι που περιορίζει τον υφεσιακό αντίκτυπο των «μέτρων».

Δεύτερον, αυξάνει τη νομισματική ρευστότητα στην αγορά, αντικαθιστώντας την ποσότητα χρήματος που εξαφανίστηκε λόγω (α) της σφυκτής νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ και (β) της αδυναμίας του τραπεζικού συστήματος να δημιουργεί πίστη (και συνεπώς χρήμα). Το γεγονός ότι οι φορο-επιταγές αυτές θα είναι ανώνυμες σημαίνει ότι θα μπορούν να χρησιμοποιούνται από τους πολίτες ως μέσο συναλλαγών. Η ανταλλακτική τους αξία, δηλαδή η ισοτιμία μια φορο-επιταγής των 100 ευρώ με 100 «κανονικά» ευρώ, θα προσδιορίζεται από την ίδια την αγορά και μάλιστα θα αυξάνεται με τον καιρό (καθώς οι παλαιότερης έκδοσης φορο-επιταγές αποδίδουν μεγαλύτερες εκπτώσεις φόρων). Συνολικά, η ρευστότητα των αγορών θα αυξηθεί δραματικά και, παράλληλα, (1) τα ταμεία του κράτους θα ανακουφιστούν ενώ (2) πολλοί πολίτες θα επωφεληθούν από αυτή την ευκαιρία για να μειώσουν τους μελλοντικούς τους συντελεστές φόρων.

Πολλοί θα πουν: «Μα πού θα βρει ο κοσμάκης χρήματα για να επενδύσει σε φοροεπιταγές όταν δεν έχει να φάει;» Ή θα αναρωτηθούν: «Αν είχα μερικά χρήματα στην άκρη, γιατί να αγοράσω φορο-επιταγές και να μην τα τοποθετήσω κάπου αλλού;»

Απαντώ ως εξής: Πρώτον, είναι αλήθεια ότι πολύς κόσμος δεν έχει χρήματα να διαθέσει για τέτοιες αγορές. Όμως, την ίδια στιγμή, υπάρχουν ακόμα πολλοί συμπολίτες μας με:

(i) αρκετά ακίνητα (τα οποία φορολογούνται, και θα συνεχίσουν να φορολογούνται αγρίως), αυτοκίνητο (για το οποίο θα πληρώνουν τέλη για χρόνια αρκετά), δελτίο παροχής υπηρεσιών κ.λπ. (για τα οποία όσο ζουν θα πληρώνουν) και
(ii) κάποιες καταθέσεις στην Ελβετία, στη Γερμανία, στο Λονδίνο, στην Ελλάδα ακόμα, που κάθονται εκεί με σχεδόν μηδενικά επιτόκια.
Δεδομένων των (i) και (ii), αν η έκπτωση που μπορεί να έχεις από τον φόρο που θα καταβάλεις σε, π.χ., δύο χρόνια από σήμερα είναι 20% αγοράζοντας φορο-επιταγές τώρα, ποια άλλη τοποθέτηση (στον καιρό της Κρίσης) μπορεί να ανταγωνιστεί αυτή την εκπληκτική απόδοση;

Το μόνο επιχείρημα εναντίον των φορο-επιταγών το οποίο μπορεί να απωθήσει τους πολίτες από το να τις αγοράσουν μαζικά είναι το γνωστό πρόβλημα με την αναξιοπιστία του κράτους μας. Θα πουν πολλοί: «Θέλεις να δανείσω ένα κράτος που μόλις πέρυσι κούρεψε τα ομόλογά μου κατά 50%;» Ναι, είναι  απάντηση. Ο λόγος είναι διττός: Πρώτον, έχει μεγάλη διαφορά να δανείσεις κάποιον (είτε είναι κράτος είτε ιδιώτης) και να ζεις με την αγωνία για το αν θα πάρεις τα χρήματά σου πίσω από το να ξέρεις ότι του χρόνου πάλι θα δώσεις χρήματα στο κράτος, μόνο που το κράτος σήμερα σου δίνει μια υπόσχεση ότι θα σου πάρει λιγότερα στο μέλλον. Δεύτερον, σήμερα το κράτος είναι αυτοκαταστροφικά αναξιόπιστο (αρμέγοντας όλο και πιο πολύ τους μη έχοντες πολίτες) επειδή δεν έχει καμία πρόσβαση στη ρευστότητα. Αν αποκτήσει μια κάποια πρόσβαση σε αυτήν τη ρευστότητα θα έχει λιγότερο κίνητρο να φανεί αναξιόπιστο καθώς οι φοροεπιταγές θα αποτελέσουν σωτήρια πηγή ρευστότητας. Σε κάθε περίπτωση, αν το κράτος είναι «να μας τη φέρει» θα το κάνει χωρίς να αθετήσει τον λόγο του ως προς τις εκπτώσεις για τους έχοντες φορο-επιταγές. Θα το κάνει, απλώς, αυξάνοντας τη φορολογία! Όμως και σε αυτή την τρισάθλια περίπτωση οι φορο-επιταγές αποτελούν ένα ανάχωμα για τον πολίτη.

Συμπερασματικά, ζούμε σε μια νομισματική ένωση χωρίς ειρμό, σε μια Ευρωζώνη που οδεύει ολοταχώς προς μια Μεγάλη Διόρθωση. Ανεξάρτητα από το εάν η τελευταία συμβεί επειδή οι ηγέτες των πλεονασματικών χωρών έβαλαν μυαλό εκούσια ή επειδή η Κρίση φουντώσει και πάλι με καταστροφικά αποτελέσματα, το ζητούμενο για τη χειμαζόμενη Ελλάδα είναι να πάρει μερικές ανάσες τώρα, μέχρι να έρθει η στιγμή της Μεγάλης Διόρθωσης. Η έκδοση φορο-επιταγών από το ελληνικό δημόσιο και δεν καταστρατηγεί οποιαδήποτε από τις συμφωνίες που έχει υπογράψει η χώρα και προσφέρει έναν τρόπο ενίσχυσης της ρευστότητας τόσο του κράτους όσο και των αγορών. Έτσι είναι: οι απελπιστικές στιγμές απαιτούν δημιουργικότητα. Γιατί πρέπει μόνο οι μεγαλο-τραπεζίτες να εφευρίσκουν χρηματοοικονομικά τερτίπια ώστε να δημιουργούν χρήμα; Καιρός να προβούν σε τέτοιες, καθόλα νόμιμες, δημιουργικές κινήσεις και τα ασφυκτιούντα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης.

ΠΗΓΗ: PROTAGON

Ευθανασία” για το ευρώ ζητούν 5 οικονομολόγοι -

Μανιφέστο υπέρ της αποχώρησης των οικονομικά ισχυρότερων κρατών της Ευρώπης από τη ζώνη του ευρώ παρουσίασαν, σε εκδήλωση της δεξαμενής σκέψης “Notre Europe” στις Βρυξέλλες, πέντε ευρωπαίοι οικονομολόγοι.

Το Μανιφέστο υποστηρίζει ότι στοχεύει να δώσει στις χώρες που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση μία ευκαιρία να βγουν από την ύφεση και να επιστρέψουν στην ανάπτυξη. Οι πέντε οικονομολόγοι υποστήριξαν ότι η εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος ήταν ένα λάθος και πρότειναν την ‘ευθανασία’ για το ευρώ, ως τρόπο διεξόδου από τη σημερινή κρίση.

Το νέο που παρουσίασαν οι πέντε οικονομολόγοι, οι οποίοι δηλώνουν ότι δεν είναι ευρωσκεπτικιστές, είναι ότι δεν προτείνουν την αποχώρηση των πιο αδύναμων κρίκων αλλά αντίθετα των πιο εύρωστων οικονομικά χώρων, καθώς αυτό θα προκαλούσε μία de facto υποτίμηση του ευρώ.

Οι πιο ισχυρές χώρες θα επέστρεφαν είτε στο παλιό τους νόμισμα ή θα υιοθετούσαν ένα κοινό νόμισμα, που θα ανταποκρινόταν καλύτερα στις ομοιογενείς οικονομίες τους.

Όπως αναφέρει σε δημοσίευμά του το δελτίο πληροφόρησης για ευρωπαϊκά θέματα Agence Europe ένας από τους οικονομολόγους, ο Alfred Steinheer, που εργαζόταν στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ) και έχει υπάρξει ένθερμος υποστηρικτής του ευρώ, παραδέχθηκε ότι αυτό αποτελεί ένα βήμα οπισθοχώρησης. Ο ίδιος δήλωσε ότι το ευρώ προκάλεσε την κρίση και πλέον δεν μπορεί να θεωρείται ως ιδανικό καθώς η ανεργία κάνει θραύση, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους.

Από την πλευρά του ο Hans Olaf Henkel, καθηγητής στη Γερμανία, υποστήριξε ότι το ευρώ αποτελεί μία κοινωνική καταστροφή για το νότο και μία οικονομική αποτυχία καθώς δεν μπόρεσε να επιτύχει τους κοινωνικούς του στόχους. Είναι ώρα να το αναγνωρίσουμε, είπε.



Πηγή: “ RAMNOUSIA

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

ΜΕ ΕΝΤΟΛΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΤΟ ΕΣΡ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΣΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ ΝΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΑΣΤΕΓΟΥΣ

"Αν αυτό δεν είναι παραβίαση του Συντάγματος κι αν δεν είναι ωμή και χειρότερη καταστολή από τις στρατιωτικές δικτατορίες, τι είναι; Το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης απαγορεύει προβολή των αστέγων..."  
[από "σίβυλλα"]

Το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης συνήλθε σε συνεδρίαση, στην οποία παρέστησαν ο Πρόεδρος του Ε.Σ.Ρ. Ιωάννης Λασκαρίδης, η Αντιπρόεδρος Ορσαλία (Λίνα) Αλεξίου, και τα μέλη Εύη Δεμίρη, Γιάννης Παπακώστας, Κωνσταντίνος Αποστολάς, Γεώργιος Στεφανάκης και Άρης Σταθάκης, με θέμα: "Μη δείχνετε ανθρώπους σε εξαθλίωση"
Υποδεικνύει δηλ, προς όλους τους τηλεοπτικούς και σταθμούς της χώρας, να μην δείχνουν εικόνες από ανθρώπους που βρίσκονται σε κατάσταση εξαθλίωσης.

Συγκεκριμένα αναφέρεται: " Το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης υποδεικνύει προς όλους τους τηλεοπτικούς και σταθμούς της χώρας όπως: Μη προβάλουν την εικόνα
α) προσώπων ευρισκομένων σε κατάσταση κοινωνικής εξαθλίωσης ή ενδείας άνευ ρητής ή σιωπηράς συναινέσεώς αυτών,
β) προσώπων οδηγουμένων ενώπιον των δικαστικών ή εισαγγελικών ή αστυνομικών και λοιπών
αρχών άνευ ρητής ή σιωπηράς συναινέσεώς αυτών".

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ΠΑΤΗΣΤΕ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΤΟ CAPTION)

Ο Σαμαράς και ο λαός

Λίγο μετά την ανακοίνωση της επιστράτευσης των απεργών, ο Αντώνης Σαμαράς δήλωσε πως τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ανήκουν στον λαό, προκαλώντας έκπληξη σε όσους πίστευαν πως ανήκουν στον Θεό και την Παναγία.
Σύμφωνα με τον Αντώνη Σαμαρά, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ανήκουν στον λαό αλλά, προφανώς, οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ δεν αποτελούν κομμάτι του λαού, οπότε δεν τον αφορούν.
Είναι λίγο ακατανόητο ποιος είναι ο λαός όταν μιλούν οι πολιτικοί.
Οι άνεργοι που είναι πια πάνω από 1.345.000 δεν είναι λαός. Ούτε οι άστεγοι. Ούτε αυτοί που μεταναστεύουν.
Πάντως, «λαός» στα αρχαία ελληνικά σημαίνει «μάζα».
Θεωρητικά, στον λαό ανήκουν τα πάντα στη χώρα αλλά, ουσιαστικά, δεν του ανήκει τίποτα.
Στον λαό ανήκει η ΔΕΗ, το νερό, οι φυσικοί πόροι, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και όλα αυτά που πουλάει η κυβέρνηση.
Γι’ αυτό τα ιδιωτικοποιούν: επειδή ανήκουν στο λαό.
Στο λαό ανήκουν και οι δημόσιες συχνότητες των τηλεοπτικών σταθμών που οι κυβερνήσεις παραχώρησαν στον Βαρδινογιάννη, τον Μπόμπολα, τον Αλαφούζο και άλλους λαϊκούς τύπους, για να κάνουν κανάλια που λειτουργούν χωρίς νόμιμη άδεια.
Οπότε, ο Αντώνης Σαμαράς, όπως έστειλε σήμερα τα ΜΑΤ να καταλάβουν το αμαξοστάσιο του Μετρό στις 3.40 τα ξημερώματα, θα τα στείλει να πάρουν πίσω και τις δημόσιες συχνότητες και θα τις επιστρέψει στο λαό.
Χωρίς τα ΜΑΤ και τα καθεστωτικά ΜΜΕ, αυτή η κυβέρνηση –και όλες οι προηγούμενες- δεν θα άντεχαν ούτε μια μέρα.
Ο Αντώνης Σαμαράς είπε ακόμα πως τα λάθη του παρελθόντος δεν θα ξαναγίνουν και δεν θα επιτρέψει εξαιρέσεις, οπότε θα απολύσει και τους υπαλλήλους του Μουσείου της Ακρόπολης, αφού, όταν ήταν υπουργός Πολιτισμού, είχε φροντίσει να διορίσει στο Μουσείο όλη την Καλαμάτα.
Για τον Αντώνη Σαμαρά, οι Μεσσήνιοι και οι Καλαματιανοί είναι σίγουρα πιο λαός από τους υπόλοιπους Έλληνες.
Αν, αντί για το Μουσείο της Ακρόπολης, τους είχε διορίσει στο Μετρό, θα είχε διαφορετική άποψη για το σε ποιον ανήκουν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
Η χώρα ξεπουλιέται και όλα αυτά γίνονται για τον «λαό» που του ανήκουν αυτά που ξεπουλιούνται.
Μαζί με τη χώρα πουλιέται και ο «λαός». Σε πολύ καλή τιμή.
Ο «λαός» θα πρέπει να πάψει να είναι λαός, αν θέλει να μην είναι σκλάβος μέσα στην ίδια του τη χώρα.
Πρέπει να πάψουμε να είμαστε «λαός» και να γίνουμε πολίτες.
Συνειδητοί πολίτες.
Ποτέ δεν είναι αργά.
ΠΗΓΗ: Pitsirikos

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1974

Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ):D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...
ΠΗΓΗ newsbomb.gr

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Ηθικότητα, θυγατέρα της Παιδείας ή της Δημοκρατίας;

Του Δημοσθένη Κυριαζή

Αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι η σημερινή κρίση δεν είναι οικονομική αλλά ηθική. Από αυτή τη διαπίστωση συνάγεται ότι  το βασικό χαρακτηριστικό (mandatory characteristic) των ανθρώπων της  εξουσίας είναι, πρέπει να είναι, η ηθικότητα τους και όχι οι γνώσεις τους. Όμως οι άνθρωποι πιστεύουν στο αντίθετο  και για το λόγο αυτό αμφιβάλουν αν είναι σκόπιμη και ρεαλιστική η συμμετοχή απλών πολιτών  στην ουσιαστική άσκηση της εξουσίας,  στη λήψη των μεγάλων αποφάσεων.  Αυτό σημαίνει ότι δεν κατανοούν ότι πραγματική εξουσία είναι αυτοί που λαμβάνουν τις μεγάλες  αποφάσεις, ενώ αυτοί που λαμβάνουν την πληθώρα των άλλων αποφάσεων , που επάγονται και περιορίζονται από τις μεγάλες,  τα θεσμικά δηλαδή όργανα εξουσίας της πολιτείας,  είναι υπηρέτες της πραγματικής εξουσίας.
Αυτή η αντίληψη, που αποτελεί την στρατηγική των Μοναρχών, δημιούργησε την λανθασμένη αλλά καθεστηκυία αντίληψη ότι  η εξουσία στις σημερινές «δημοκρατίες» ασκείται από τους ειδικούς που λαμβάνουν τις ελάσσονες αποφάσεις·  ότι το «Αφέντης είναι ο Λαός» αποτελεί μια ευγενική ιδέα που χρειάζεται να λέγεται, αλλά δεν μπορεί να γίνεται.
Με μια τέτοια λογική Δημοκρατίας, που είναι αντίθετη με τη λογική της Αθηναϊκής Δημοκρατίας,  δεν μπορεί να είναι οι πολίτες ο Αφέντης και άρχοντες υπηρέτες των πολιτών·  στην πράξη θα ισχύει πάντα το αντίθετο.
Σχετικά με την παραπάνω  άποψη, που αποτελεί την καθεστηκυία άποψη της πλειονότητας  των απλών αλλά και των μορφωμένων πολιτών, ο πατέρας της Κβαντομηχανικής Έρβιν Σρέντιγκερ  γράφει[i] :
 «Η πλειονότητα των μορφωμένων ανθρώπων δεν  συνειδητοποιεί ότι η επιστημονική γνώση αποτελεί μέρος του υπόβαθρου των ιδεωδών της ανθρώπινης ζωής. Πολλοί - μέσα στην πλήρη άγνοια τους περί του τι πραγματικά είναι η επιστήμη - πιστεύουν ότι αυτή έχει ως κύριο σκοπό να εφευρίσκει ή να συνεισφέρει στην εφεύρεση νέων μηχανών που βελτιώνουν τις συνθήκες ζωής. Οι άνθρωποι αυτοί είναι έτοιμοι  να εκχωρήσουν αυτό το έργο στους ειδικούς, ακριβώς όπως παραδίδουν τους υδραυλικούς σωλήνες προς επισκευή».

Η έννοια του όρου Ηθικότητα
Η έννοια της Ηθικότητας συγγενεύει αλλά δεν ταυτίζεται με την έννοια του Ήθους[ii], που αναφέρεται στην υποσημείωση  του παρόντος.  Σε μια απλή και κατανοητή προσέγγιση, η  Ηθικότητα μπορεί να οριστεί ως η έμφυτη και η επίκτητη ικανότητα  του ανθρώπου να ξεχωρίζει το καλό από το κακό και να επιλέγει να πράττει το καλό. Μέχρι εδώ τα πράγματα είναι απλά και κατανοητά. Αρχίζουν όμως να μπερδεύονται όταν επιχειρήσουμε να ορίσουμε ποιο είναι το καλό και το κακό· όταν επιχειρήσουμε να βρούμε τους κανόνες που ορίζουν το καλό και το κακό.
Είναι προφανές ότι οι κανόνες αυτοί καθορίζονται: είτε από τη Φύση, το Θεό (φυσικοί / βιολογικοί κανόνες), είτε από τους ανθρώπους  (ανθρώπινοι κανόνες). Κατά την κρατούσα όμως αντίληψη η ηθικότητα δημιουργείται με τη γνώση των ανθρώπινων κανόνων και συνεπώς είναι θυγατέρα της Παιδείας. Στη λογική αυτή η  γνώση δεσπόζει,  πρέπει κατ’ ανάγκη να δεσπόζει,  της ηθικότητας.
Υπάρχουν όμως πολλοί στοχαστές[iii]  που θεωρούν ότι η ηθικότητα είναι δημιούργημα της φύσεως, του Θεού και όχι των ανθρώπων. Οι δυνατότητες των ανθρώπων και της παιδείας  περιορίζονται : (1) στο να αναδεικνύουν και να προστατεύουν  την έμφυτη ηθικότητα, ή (2) στο να την στρεβλώνουν και να την καταστρέφουν , όπερ και το συνηθέστερο. Η άποψη αυτή προκύπτει  από το αναμφισβήτητο γεγονός ότι η «σοφία» του Ανθρώπου είναι ασήμαντη συγκρινόμενη με τη Σοφία της Φύσεως.
Ας επιχειρήσουμε να διευκρινίσουμε τα παραπάνω με ένα  παράδειγμα. Οι επιδόσεις ενός αθλητού / δρομέα πρωτίστως εξαρτώνται από το μυϊκό σύστημα που του δώρισε η Φύση, από το ταλέντο του  και δευτερευόντως από τον προπονητή του. Ο προπονητής, όπως και η παιδεία, μπορεί να αναδείξει και να βελτιώσει  υπάρχουσες δυνατότητες, αλλά δε μπορεί να τις γεννήσει· τα ταλέντα είναι έργα της φύσεως και όχι των προπονητών ή των αναβολικών. Ίσως χρειάζεται να θυμίσουμε ότι η χρήση αναβολικών δεν γεννάει νέα ταλέντα, αλλά σκοτώνει και τα ταλέντα και τους ανθρώπους με τις συνήθεις δυνατότητες.  
Σήμερα, η ισχύς των απόψεων για την έμφυτη ηθικότητα έχει ισχυροποιηθεί με τις προσπάθειες των ερευνητών για εύρεση του βιολογικού μηχανισμού δημιουργίας και λειτουργίας της.
Στην παραπάνω  λογική θυγατέρα της ηθικότητας και προστάτης της από φαινόμενα στρέβλωσης της από τον άνθρωπο, είναι το πολίτευμα της πραγματικής Δημοκρατίας,  για τους λόγους που αναφέρονται στα επόμενα. 
Παιδεία και Ηθικότητα
Οι πρώτοι κανόνες ηθικότητας δημιουργήθηκαν από στοχαστές / εκπροσώπους του Θεού. Τέτοιοι κανόνες είναι για παράδειγμα οι Δέκα Εντολές του Μωυσή και οι κανόνες ηθικότητας όλων των Θρησκειών. Παρ’ ότι οι εν λόγω κανόνες θεωρούνται έργο του Θεού, αποτελούν έργο ανθρώπων με αναμφισβήτητα μεγάλες πνευματικές και ηθικές δυνάμεις.
Στη συνέχεια, αυτούς τους θεολογικούς / ανθρώπινους  κανόνες  προσπάθησαν να ενισχύσουν, να βελτιώσουν ή να μεταρρυθμίσουν , χρησιμοποιώντας λογικά και φιλοσοφικά επιχειρήματα, ουμανιστές φιλόσοφοι και επιστήμονες.  Η γνώση και η εφαρμογή των θεολογικών/ανθρώπινων και φιλοσοφικών/ανθρώπινων κανόνων, αποτελεί τον στόχο της παιδείας.  

Δημοκρατία και ηθικότητα
Οι έμφυτοι κανόνες ηθικότητας είναι ένα στέρεο και υψίστης αξιοπιστίας οικοδόμημα, που δημιουργήθηκε από την Θεά Ανάγκη, προκειμένου να διασφαλισθεί,  με δαρβινικού τύπου διαδικασίες[iv], η επιβίωση του  συνόλου (set) των ανθρώπων. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να επισημανθεί ότι η δημιουργία, η ύπαρξη  και η χρήση αυτών των έμφυτων κανόνων, αφορά στο σύνολο των ανθρώπων και όχι στον ένα· το Μεσσία του Θεού ή το Μεσσία της Γνώσης. Σχετικά με την έμφυτη ηθικότητα ο κορυφαίος εξελικτικός βιολόγος, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης,  Richard  Dawkins γράφει[v]:
 «….. Οι περισσότεροι άνθρωποι  δεν προκαλούμε ανώφελο πόνο· πιστεύουμε στην ελευθερία του λόγου και την προστατεύουμε ακόμη και όταν διαφωνούμε με όσα λέγονται·  πληρώνουμε τους φόρους μας· δεν εξαπατούμε τους άλλους, δεν διαπράττουμε αιμομιξία, και γενικά δεν κάνουμε στους άλλους ότι δεν θα επιθυμούσαμε να μας κάνουν.»  Σημειώνεται ότι αυτά ισχύουν και για ανθρώπους που ποτέ τους δεν γνώρισαν τις Δέκα εντολές ή τις φιλοσοφικές απόψεις καταξιωμένων ειδημόνων.
Θα ήταν παράλειψη να μη αναφέρουμε την κοινωνική και οικολογική ηθικότητα του απλού και χωρίς πτυχία Έλληνα,  που ο ποιητής Ζαχαρίας Παπαντωνίου περιγράφει  σε ένα ποίημα του, το οποίο οι παλαιότεροι ίσως να θυμούνται από το «Αναγνωστικό»  του Δημοτικού:
 … Μέρμηγκα δε ζήμιωσα
    κι άνθρωπο δε θύμωσα.
  Πήρα τα μικρά τα αρνιά
 σαν παιδιά στην αγκαλιά… .
 ( Απόσπασμα από το ποίημα  Ο Γεροβοσκός του Ζαχαρία Παπαντωνίου).
 Τα παραπάνω καθώς και η εμπειρία για την στέρεα και γνήσια ηθικότητα των απλών ανθρώπων του χωριού και της πόλης, δημιουργούν απογοήτευση και παραπέμουν στα λόγια του Έρβιν Σρέντιγκερ όταν «μορφωμένοι»  άνθρωποι υποστηρίζουν ότι:
  • Είναι παράλογο και επικίνδυνο  να εμπιστευτούμε  την έμφυτη αλλά χωρίς σημαντική παιδεία ηθικότητα των απλών ανθρώπων και να επιδιώξουμε τη συμμετοχή τους στην ουσιαστική άσκηση της εξουσίας· στη λήψη των μεγάλων αποφάσεων.  
  • Η  πράξη μας αναγκάζει  να εμπιστευτούμε τη λήψη των μεγάλων αποφάσεων στους  μορφωμένους με τις ειδικές  ή «ειδικές» γνώσεις, παρά την αμφιλεγόμενη επαγγελματική ηθικότητα τους.
  • Όταν την επισκευή του αυτοκινήτου  μας την αναθέτουμε στον ειδικευμένο τεχνικό, είναι παράλογο  να αναθέτουμε στους απλούς και ανειδίκευτους πολίτες  το σημαντικότατο  θέμα της άσκησης της εξουσίας.
  • Η γνώση πρέπει κατ’ ανάγκη να δεσπόζει της ηθικότητας. Δεν υπάρχει άλλος στην πράξη τρόπος άσκησης της εξουσίας. 
Όλα τα προηγούμενα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η έμφυτη ηθικότητα του ανθρώπου αναδεικνύεται, προστατεύεται και βελτιώνεται, μόνο όταν υπάρχει γνήσια  Δημοκρατία, ενώ στα άλλα πολιτεύματα,  για ευνόητους λόγους,  αυτή αγνοείται, ατροφεί, υποβαθμίζεται και δημιουργεί ηθικές κρίσεις που φέρουν το μανδύα της οικονομικής, εκπαιδευτικής,  δημόσιας ασφάλειας, … κρίσης.   
Συμπέρασμα: Η ηθικότητα είναι θυγατέρα της αυθεντικής δημοκρατίας · είναι θυγατέρα του πολιτεύματος στο οποίο οι πολίτες έχουν το στάτους του άρχοντος και αρχόμενου· του  πολιτεύματος της χαμηλής κοινωνικής εντροπίας.



[i] Έρβιν Σρεντιγκερ. Κοντά στον Άνθρωπο. Εκδόσεις Π. Τραυλλός
[ii] Ήθος είναι η βαθύτερη διαμόρφωση  και καλλιέργεια του χαρακτήρα του ανθρώπου ώστε να συμπεριφέρεται  λελογισμένα,  με μέτρο και αξιοπρέπεια , σεβόμενος των εαυτό του και τους άλλους. Λεξικό Νέας Ελληνικής Γλώσσας Γ. Μπαμπινιώτη σελις727.   
[iii] Όπως  ο φιλόσοφος / ουμανιστής Ζαν Ζακ Ρουσώ και άλλοι.
[iv] Κάρολος Δαρβίνος θεμελιωτής της θεωρίας της εξελίξεως κατά την οποία οι οργανισμοί εξελίσσονται και προσαρμόζονται στις εκάστοτε συνθήκες,  προκειμένου να διασφαλίσουν την επιβίωση τους.  Αν δεν μπορέσουν να προσαρμοσθούν αφανίζονται.
[v] Richard Dawkins.  Η περί Θεού αυταπάτη. Εκδόσεις κάτοπτρο
ΠΗΓΗ; ΨΗΦΙΑΚΗ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΜΑΣ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΣΤΙΚΑΚΙΑ…

Author:

Κι αφού λοιδόρησαν, ειρωνεύτηκαν, έβρισαν, έβγαλαν τρελή  την καθηγήτρια Οικονομετρίας και πρώην  μέλος του ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ, Ζωή Γεωργαντά, που είχε καταγγείλει ότι η Ελληνική Στατιστική Αρχή σκοπίμως εμφάνισε διογκωμένο το έλλειμμα το 2009, προκειμένου να επιβληθούν τα σκληρά μέτρα λιτότητας, τώρα η Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Αθηνών, έπειτα από παραγγελία του οικονομικού εισαγγελέα, ασκεί ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος κατά του προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ, Ανδρέα Γεωργίου, καθώς και  δύο μελών της διοίκησης της υπηρεσίας για παράβαση καθήκοντος κατ΄ εξακολούθηση και ψευδή βεβαίωση σε βάρος του δημόσιου.
Τώρα, βέβαια, μένουν και δυο – τρία άλλα θεματάκια. Το ένα είναι ότι  η Ζωή Γεωργαντά υποστηρίζει ότι η επίμαχη, μη αποδεκτή επιστημονικά, μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε από την ΕΛΣΤΑΤ έγινε σε γνώση και με προτροπή ουσιαστικά της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Αρχής. Το δεύτερο είναι ότι σιγά μην αποφάσισε μόνος του ο πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ να διογκώσει το έλλειμμα. Κάποιος του έδωσε την εντολή. Κάποιος πρωθυπουργός και  κάποιοι υπουργοί.
Εδώ υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς οι οικονομικοί εισαγγελείς ζητούν κατά τη διάρκεια της κύριας ανάκρισης ο δικαστικός λειτουργός να διαπιστώσει αν προκύπτουν ηθικοί αυτουργοί της πράξης που βαρύνει τα στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ και να εντοπίσει τα πρόσωπα αυτά καθώς και να αναζητήσει αν προκύπτει η διάπραξη και άλλων αδικημάτων, αλλά και συμμετοχή και άλλων προσώπων. Είναι μετά απ’ όλα αυτά να μην έχει νεύρα ο Δένδιας με τους δικαστές; Είναι δυνατόν να μη δεχτεί το συνδικαλιστικό όργανο των δικαστικών ο Σαμαράς στο γραφείο του ώστε να συζητήσουν από κοινού τα οικονομικά τους αιτήματα;
Τα καλύτερα έρχονται. Πριν από περίπου ένα χρόνο η δικογραφία για την υπόθεση της ΕΛ.ΣΤΑΤ. είχε σταλεί στη Βουλή, καθώς οι οικονομικοί εισαγγελείς Γρηγόρης Πεπόνης και Σπύρος Μουζακίτης έκριναν ότι από τα στοιχεία που συνέλεξαν προέκυψαν ενδείξεις για ενδεχόμενες ευθύνες του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου και άλλων μελών του οικονομικού επιτελείου της τότε κυβέρνησης. Για τη διερεύνηση της υπόθεσης συγκροτήθηκε εξεταστική επιτροπή στη Βουλή.
Εδώ είμαστε! Σε εκείνη την Εξεταστική Επιτροπή, αρνήθηκαν από την αρχή να μετάσχουν η Νέα Δημοκρατία και το ΚΚΕ, ενώ στη συνέχεια αποχώρησε ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Παπαδημούλης και ο ανεξάρτητος βουλευτής Π. Κουρουμπλής. Είχε μείνει, λοιπόν, μόνο το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου! Μία Εξεταστική Επιτροπή που λειτούργησε αποκλειστικά με βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος! Ποια Λιβύη και Συρία και Ουγκάντα! Εδώ μιλάμε για τεταρτοκοσμική δημοκρατία.
Όπως ήταν φυσικό για τέτοιου είδους Δημοκρατίες, το πόρισμα των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ δεν εντόπισε καμία ευθύνη στην προηγούμενη κυβέρνηση, δηλαδή του Γιώργου Παπανδρέου, ούτε και στον πρώην υπουργό Οικονομικών, Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Αντίθετα, στο πόρισμα εκείνο αποδίδονταν πολιτικές ευθύνες στον υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, Γιάννη Παπαθανασίου. Σύμφωνα με το πόρισμα της Εξεταστικής, ο κ. Παπαθανασίου “δεν προέβη, ως όφειλε, στη λήψη, από την αρχή του έτους, διαρθρωτικών και άλλων μέτρων ικανών να μετριάσουν ή και να ανατρέψουν τη δυναμική διόγκωσης του ελλείμματος και αποσιώπησε την πραγματική εικόνα της δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας, προκειμένου να παραπλανήσει την ελληνική κοινή γνώμη ενόψει των εκλογών».
Την όχι και τόσο μακρινή εποχή – 30 Μαρτίου 2012 – η Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής που αποτελούνταν μόνο από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ καθώς και την τότε ανεξάρτητη νταντά του Γιώργου Παπανδρέου, Έλσα Παπαδημητρίου, που δεν υπόγραψε το πόρισμα αλλά δήλωνε ότι θα ανακοινώσει δικό της, προσωπικό πόρισμα, αθώωνε πανηγυρικά τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, που σήμερα θυσιάζει για άλλο λόγο. Και τότε, όχι μόνο τον αθώωνε, αλλά τον εμφάνιζε ως ήρωα. Μεγάλη πόρνη η ζωή!
Και φτάνουμε στο καλύτερο. Η Νέα Δημοκρατία, θιγμένη από το πόρισμα και «θυμωμένη» με το ΠΑΣΟΚ – πλησίαζε και η προεκλογική περίοδος – πετάει στη σκηνή λάβρο τον εκπρόσωπο του κόμματος, Γιάννη Μιχελάκη, ο οποίος με τίτλο «Κείμενο οπερέτα» βγάζει την εξής ανακοίνωση:
«Ο κ. Βενιζέλος οφείλει, σήμερα, να απολογηθεί για αυτά που διέπραξε η Επιτροπή Προστασίας των κυρίων Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου.
Οι βουλευτές του στη, δήθεν, “Εξεταστική”, δικαίωσαν τις ενστάσεις που είχε αναπτύξει, από την αρχή, η ΝΔ και απέδειξαν ότι εκτελούσαν διατεταγμένη κομματική εντολή, κουκουλώματος και διαστρέβλωσης, στην οποία ταιριάζει μια και μόνο λέξη: Ντροπή! Τα μέλη της επιτροπής αγνόησαν καταγγελίες και πορίσματα για να προχωρήσουν στα δικά τους προκατασκευασμένο κείμενο,  προεκλογικής σκοπιμότητας, άσχετο με την υπόθεση που, δήθεν, θα διερευνούσαν.
Αγνόησαν τις καταγγελίες των μελών του Δ.Σ. της ΕΛΣΤΑΤ – μελών που οι ίδιοι διόρισαν – για την αυθαιρεσία που διέπραξε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αγνόησαν αδιάσειστα στοιχεία, όπως οι αποκαλύψεις για μυστική αλληλογραφία του Προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ με το ΔΝΤ. Αγνόησαν ευρωπαϊκά κείμενα, που επισημαίνουν ότι η ένταξη των ΔΕΚΟ δεν αποτελεί ευρωπαϊκή πρακτική.
Αγνόησαν το πόρισμα της Επιτροπής που συγκρότησε η ίδια η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για να αξιολογήσει το έλλειμμα του 2009. Αρνήθηκαν να καλέσουν μάρτυρες που γνωρίζουν την αλήθεια. Κατέληξαν σε ένα κείμενο οπερέτα, που συνιστά πρόκληση για τους Έλληνες, οι οποίοι απαιτούν – και δικαιούνται – να μάθουν όλη την αλήθεια. Μπροστά σ’ όλα αυτά, η Νέα Δημοκρατία καταγγέλλει τις ανεκδιήγητες πρακτικές του ΠΑΣΟΚ και επαναλαμβάνει τη δέσμευση του Προέδρου της Αντώνη Σαμαρά ότι – αμέσως μετά τις εκλογές – θα προχωρήσει στη σύσταση μιας και μόνον Εξεταστικής, που θα διερευνήσει το πώς έσυραν τη χώρα στο μνημόνιο».
Σήμερα, αυτοί που χτες αλληλορουφιανεύονταν για το ποιος έχωσε την Ελλάδα στο ΔΝΤ και ποιος έκανε τη μεγαλύτερη κομπίνα σε συνεργασία με το ΔΝΤ και τις Βρυξέλλες, συγκυβερνούν, αγαπιούνται, αλληλοκαλύπτονται, αλληλοαθωώνονται και αλληλοφτύνονται να μην βασκαθούν. Μαζί τους, σε ρόλο τσαρλατάνου η ΔΗΜΑΡ.
Μέχρι να τελειώσει όλη η διερεύνηση της υπόθεσης, θα έπρεπε κανονικά να απαγορευτεί η έξοδος από τη χώρα στα μέλη των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου καθώς και στους δύο πρωθυπουργούς. Καθημερινά αποδεικνύεται ότι όλοι αυτοί μας έστησαν στον τοίχο.
Η ευθύνη δε της σημερινής κυβέρνησης είναι ακόμη μεγαλύτερη, διότι όχι μόνο συνεργάζεται με τον Βενιζέλο, αλλά δίνει χρόνο στους ενόχους να εξαφανιστούν, συνεχίζει το έγκλημα η ίδια και προσφέρει τη δυνατότητα παραγραφής αδικημάτων. Και μόνο για απλή συγκάλυψη να επρόκειτο θα ήταν συνενοχή. Όμως εδώ έχουμε ένα κανονικό τρικομματικό εκτελεστικό απόσπασμα που με κάθε καθημερινό του «πυρ» γεμίζει τη χώρα με άνεργους, λουκέτα και μελλοθάνατους. Αφού, λοιπόν, δεν αποφασίζουμε να κάνουμε αυτό που πρέπει, ας τους χαιρόμαστε!

ΝΕΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Το άσπρο μαύρο. Του Θύμιου Καλαμούκη

Αφού περιόρισαν δικαιώματα, διέλυσαν ζωές, κατέστρεψαν όνειρα και εξαθλίωσαν εκατομμύρια έλληνες, ήρθε η ώρα να ξεκινήσουν μια νέα εκστρατεία, αναβαθμισμένη ποιοτικά και μελετημένη χειρουργικά. Για να είμαστε ειλικρινείς η εκστρατεία αυτή έχει ξεκινήσει αρκετά χρόνια πριν, αλλά τα τελευταία τρία χρόνια της κρίσης, έχει συστηματοποιηθεί.
Το περιεχόμενο της εκστρατείας έχει να κάνει με το νόημα των λέξεων και των εννοιών, που χρησιμοποιείται από τους «σωτήρες», του τόπου. Για λόγους προφανείς, έχουν διαστρεβλώσει και νοήματα, και σημασίες, προκειμένου να πείσουν ή να παραπλανήσουν για το «δίκιο» των προσπαθειών τους. Έτσι λοιπόν, παρατηρώντας τον δημόσιο λόγο των εκπροσώπων της καταστροφής, παρατηρούμε αλλαγές στα νοήματα των εξής 3 ιδιαίτερων λέξεων.
Τόλμη. Σύμφωνα με την κοινή λογική τολμηρός είναι αυτός που διακινδυνεύει, με κόστος κάτι, για την επίτευξη ενός σκοπού. Σύμφωνα με την λογική των μοιραίων δημοσιολόγων, τόλμη είναι να επιβάλλεις φόρους, σε μισθωτούς και συνταξιούχους. Τόλμη είναι να μην λογαριάζεις τις αντιδράσεις τους. Και όσο πιο άτεγκτος είναι κάποιος στην επιβολή νέων φόρων τόσο πιο τολμηρός αναγνωρίζεται από τους καταγοητευμένους παπαγάλους. Τόλμη δηλαδή για αυτούς είναι, να παίρνεις αποφάσεις δυσάρεστες για συγκεκριμένες κατηγορίες πληθυσμού, ενώ εσύ όχι μόνο δεν έχεις κόστος, αλλά απολαμβάνεις την προβολή, των ντόπιων ΜΜΕ και την στήριξη των αφεντικών σου στην Ευρώπη.
Γενναιότητα. Σύμφωνα με την κοινή αντίληψη, γενναίος είναι αυτός που τολμά, που αψηφά τον κίνδυνο, που ρισκάρει με κόστος. Σύμφωνα με την αντίληψη των εγκάθετων, γενναίος είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος, όταν προ ημερών δέχτηκε τελικά… να στηθούν 4 κάλπες και όχι 3, όπως είχε μαγειρευτεί μέχρι το προηγούμενο βράδυ. Αυτή του η δήλωση στην Βουλή χαρακτηρίστηκε, από κολαούζους του, ως «γενναία πολιτική κίνηση». Χαρακτηρίστηκε δηλαδή ως γενναιότητα, η παραδοχή του αυτονόητου, πάλι χωρίς κόστος.
Ειλικρίνεια. Σύμφωνα με τους ανθρώπους αυτού του τόπου, ειλικρίνεια είναι η καθαρή διατύπωση της άποψης, η ευθεία απάντηση. Σύμφωνα με το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό της χώρας, ειλικρίνεια, είναι η επίμονη προσπάθεια παρουσίασης της μιας πλευράς μιας κατάστασης. Ένας αγαπημένος ειλικρινής, των Μέσων Ενημέρωσης είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επειδή, με κοφτό ύφος λέει ότι «πρέπει να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα», αλλά δεν λέει αν ο ίδιος ως πρωθυπουργός εφάρμοσε ισονομία, δικαιοσύνη στις αποφάσεις του, δεν λέει επίσης για τα προνόμια που έδωσε το κράτος υπό την προεδρία του, σε συγκεκριμένες μερίδες κρατικοδίαιτων, δεν λέει ποιους πραγματικά ευνόησαν μέτρα και διατάξεις του. Ειλικρινής δηλαδή σύμφωνα με την κυρίαρχη μνημονιακή άποψη, είναι αυτός που λέει την μισή αλήθεια, ή την αλήθεια ΤΟΥΣ.
Την ίδια διαστρεβλωτική τακτική ακολουθούν και με τις έννοιες άλλων λέξεων, αλλά λόγω χώρου, θα επανέλθουμε σύντομα.

ellinofreneia.net

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Kώστας Λαπαβίτσας: Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας σε πρώτο πρόσωπο

Μάθημα 1ο     Οι "θεωρητικοί του ευρώ" και οι  "γενικοί θεωρητικοί"      

Θυμάμαι καλά τις αρχές του 2010. Τότε που ανέβαιναν τα σπρεντ, πύκνωναν τα σύννεφα για την Ελλάδα στις διεθνείς αγορές και ο κ. Παπακωνσταντίνου, με το σακίδιο στην πλάτη, περιφερόταν από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα παριστάνοντας τον σωτήρα της διεφθαρμένης χώρας του. Με ανησυχία παρακολουθούσε τις διαδρομές του η ελληνική κοινωνία, χωρίς όμως να αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει. Και πως να αντιληφθεί, αν θυμηθεί κανείς τι της έλεγαν οι ταγοί της και οι πνευματικοί της φορείς. 
     Από τη μια είχαμε αυτούς που μπορούμε να τους ονομάσουμε οι "θεωρητικοί του ευρώ". Δεν ήταν βέβαια ακριβώς αυτό τότε, ήταν μάλλον οι θεωρητικοί της υποτιθέμενης ελληνικής διαφθοράς και διπροσωπίας. Η κρίση ήταν ελληνική υπόθεση γιατί το στραβό ελληνικό δημόσιο είχε καταστρέψει τον υγιή ιδιωτικό τομέα και προκάλεσε αναταραχή εκ του μη όντος στην ΟΝΕ. Χρειαζόταν τιμωρία, εξυγίανση και πειθαρχία. Αυτά έλεγαν οι Γερμανοί προκαθήμενοι της ΟΝΕ και υπερθεμάτιζε ο κ. Παπανδρέου με την κυβέρνησή του. Πλήθος οι πανεπιστημιακοί, πνευματικοί άνθρωποι, δημοσιογράφοι, ο ανθός της ελληνικής πνευματικής ζωής, που επικροτούσαν. Η ΟΝΕ ήταν το απάνεμο λιμάνι, η ασφαλής προστασία για τη χώρα μας κι έπρεπε να ντρεπόμαστε που της δημιουργήσαμε τέτοια κρίση. Θα αφήσω κατά μέρος την προπέτεια να κουνάνε το δάχτυλο στον ελληνικό λαό άνθρωποι όπως ο κ. Παπακωνσταντίνου. 
Σημασία έχει ότι η συνομοταξία του γρήγορα μετατράπηκε στην "παράταξη του ευρώ", χωρίς όμως να χάσει τον αρχικό πυρήνα των ιδεών της, ότι δηλαδή φταίει ο ελληνικός λαός και κυρίως ο δημόσιος τομέας της οικονομίας του ...
      Από την άλλη είχαμε τους "θεωρητικούς γενικώς". Αυτοί προέρχονταν κυρίως από τον χώρο της Αριστεράς και άρα παρακολουθούσαν την κρίση από την σχετικά ασφαλή απόσταση όσων δεν έχουν αποφάσεις ευθύνης να λάβουν. Γενική κουβέντα περί καπιταλιστικών κρίσεων από το ΚΚΕ, με κεραυνούς μάλιστα εναντίον όσων τόνιζαν τη σημασία του χρέους κι επέμεναν ότι ούτε πρέπει, ούτε γίνεται να πληρωθεί. Οι προλετάριοι δεν είναι μπαταχτσήδες. Απόλυτο κομφούζιο στον ΣΥΡΙΖΑ, που αρχικά έλεγε ότι δεν υπάρχει κρίση κι ότι δεν κινδυνεύουμε με πτώχευση, μέχρι που οι οικονομικοί του εγκέφαλοι ανακάλυψαν ότι η Ελλάδα αντιμετώπιζε τέσσερις κρίσεις που συνέβαιναν ταυτοχρόνως, αλλά η χώρα μπορούσε να επιλέξει ποιαν από όλες θα αντιμετώπιζε. Απεραντολογία περί κρίσεων σε άλλα κομμάτια της Αριστεράς. Καμία συναίσθηση της απειλής που μόλις είχε σηκώσει κεφάλι.
     Υπήρχαν βέβαια, οικονομολόγοι στις ΗΠΑ και αλλού που έλεγαν ότι τα πράγματα στην ΟΝΕ είναι πολύ πιο μπλεγμένα. Υπήρχαν και μεμονωμένες φωνές θαρραλέων ανθρώπων στην Ελλάδα, όχι απαραίτητα οικονομολόγων, που πολύ σωστά έλεγαν ότι το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο, αλλά αυτές κι αν ήταν περιθωριακές. 


Μάθημα 2ο     Οι μελέτες του RMF και τα βαθύτερα αίτια της ελληνικής κρίσης

          Τον Μάρτιο του 2010 δημοσίευσα στο Λονδίνο, από κοινού με τους συνεργάτες μου στο RMF, μία μελέτη για την κρίση που είχε αρχίσει να διαφαίνεται. Ακολούθησαν άλλες δύο τους επόμενους δεκαοκτώ μήνες.
     Οι μελέτες αυτές έδειχναν και θεμελίωναν εμπειρικά ότι άλλα είναι τα αίτια της ελληνικής κρίσης. Συγκεκριμένα, ότι πρόκειται για κρίση ολόκληρης της Ευρωζώνης και όχι μόνο της Ελλάδας. Η περιφέρεια, δηλαδή η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία, δεν θα αργούσαν να ακολουθήσουν. Ο λόγος ήταν το άνοιγμα της ψαλίδας ανταγωνιστικότητας με το κέντρο, κυρίως με τη Γερμανία, γεγονός που έφερνε τεράστια ελλείμματα στις διεθνείς συναλλαγές της περιφέρειας και άρα πλεονάσματα για τη Γερμανία. Τα ελλείμματα απαιτούσαν δανεισμό για να χρηματοδοτηθούν και άρα η περιφέρεια βούλιαζε στα χρέη, δημόσια και ιδιωτικά. Γιατί όμως είχε ανοίξει η ψαλίδα; Διότι οι ονομαστικοί γερμανικοί μισθοί είχαν παγώσει, ενώ αυτοί της περιφέρειας συνέχισαν να αυξάνονται, έστω και με χαμηλούς ρυθμούς. Μέσα στα δέκα χρόνια της ΟΝΕ η διαφορά είχε γίνει δυσθεώρητη. Δεδομένου ότι δεν υπήρχαν πλέον εθνικά νομίσματα, ώστε να πέσει η αξία τους και να εξισορροπηθεί η κατάσταση, οι χώρες της περιφέρειας είχαν πιαστεί στη γερμανική παγίδα. 
     Τα βαθύτερα αίτια της κρίσης, συνεπώς, είναι ταξικά και εθνικά. Η ΟΝΕ έχει άνισο και εκμεταλλευτικό χαρακτήρα που εξυπηρετεί πάνω απ΄ όλα, τα συμφέροντα του μεγάλου γερμανικού εξαγωγικού κεφαλαίου και των μεγάλων τραπεζών. Μετατρέπεται δε σε όχημα γερμανικής κυριαρχίας σε ολόκληρη την Ευρώπη.


Μάθημα 3ο     Οι εκδοχές επίλυσης

          Στο πλαίσιο αυτό τρεις ήταν οι εκδοχές για την επίλυση της κρίσης που καταδείκνυαν οι μελέτες του RMF. Η πρώτη ήταν να επιβληθεί σκληρή λιτότητα με ιδιωτικοποιήσεις και απελευθέρωση των αγορών. Η δεύτερη ήταν να γίνει μετάλλαξη της ΟΝΕ δημιουργώντας ένα "καλό ευρώ" υπέρ των εργαζομένων και των περιφερειακών χωρών. Η τρίτη  ήταν η έξοδος από την ΟΝΕ με αθέτηση πληρωμών στο χρέος και αναδόμηση της εθνικής οικονομίας.
     Ποιά ήταν η πιθανότερη; Δεν υπάρχουν "προφητείες" και "μαντεψιές", Κασσάνδρες και άλλα μυθικά πρόσωπα στην πολιτική οικονομία. Μόνο εκτιμήσεις υπάρχουν, όπως σε όλα τα επιστημονικά πεδία. Τι έλεγαν λοιπόν οι καταγεγραμμένες εκτιμήσεις του RMF; Ότι το πιθανότερο είναι να επιλεγεί η εκδοχή της σκληρής λιτότητας, μαζί με την απελευθέρωση των αγορών και τις ιδιωτικοποιήσεις, που θα έχουν τραγικά αποτελέσματα για τις κοινωνίες. Η οποία επιλογή μάλιστα θα είναι και αντιφατική διότι δεν θα λύσει το κεντρικό πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας, παρά το εξαιρετικά υψηλό κοινωνικό κόστος, κι έτσι θα υποσκάψει κι άλλο το ευρώ. Ακόμη, οι εκτιμήσεις του RMF συνηγορούσαν στο ότι οι πιθανότητες να δημιουργηθεί ένα "καλό ευρώ" ήταν περίπου τόσες όσες να χιονίσει στην Αθήνα τον Αύγουστο. Τέλος, ότι η εκδοχή της εξόδου σαφώς υφίσταται και θα γίνει πιθανότερη μέσω της λιτότητας, αλλά μπορεί να είναι είτε συντηρητική, είτε προοδευτική.   


Μάθημα 4ο     Η συντηρητική έξοδος και η προοδευτική έξοδος

          Η προοδευτική έξοδος ήταν η δική μου πρόταση. Και  το σκεπτικό ήταν απλό. Από τη μια, η λιτότητα διαφαινόταν ότι θα είχε τραγικό κόστος και θα αποδεικνυόταν τελικά αδιέξοδη. Από την άλλη, η παύση πληρωμών στο χρέος παράλληλα με την έξοδο θα ήταν ένα μεγάλο σοκ για την ελληνική κοινωνία. Κρίνοντας όμως από παρόμοιες περιπτώσεις, όπως της Αργεντινής, το κόστος θα ήταν μικρότερο και η ανάκαμψη ταχύτερη και δυναμικότερη από την εκδοχή της λιτότητας. Το πιο σημαντικό από όλα όμως, ήταν ότι η λύση αυτή άνοιγε την προοπτική της κοινωνικής αλλαγής. Διότι, αντίθετα από ότι συνήθως πιστεύουν οι γενικώς θεωρητικολογούντες, η αλλαγή του νομίσματος μπορεί να έχει βαθύτατες επιπτώσεις στην κοινωνία. 
     Η Ελλάδα δε θα μπορούσε να γυρίσει στη δραχμή χωρίς εσωτερική κοινωνική σύγκρουση, χωρίς ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων, χωρίς εθνικοποίηση των τραπεζών, χωρίς δημόσια παρέμβαση κατά μήκος και πλάτος της κοινωνίας. Άνοιγε έτσι το πεδίο, για να απαλλαγεί η χώρα από τον εσμό των διεφθαρμένων και διαπλεκόμενων στρωμάτων που την είχαν φέρει στην καταστροφή. Τα οποία στρώματα, αν επικρατούσε η πολιτική της λιτότητας, σίγουρα θα διατηρούσαν τον έλεγχο και άρα θα την χρησιμοποιούσαν υπέρ εαυτών. Με την έξοδο, θα μπορούσε να γίνει πράξη ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που θα άλλαζε τα πράγματα δραστικά υπέρ των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Ούτε φυσικά θα μπορούσε η Ελλάδα να γυρίσει στην δραχμή χωρίς σύγκρουση με τους δανειστές της, πάνω απ΄όλα, την κυρίαρχη Γερμανία. Θα μπορούσαν έτσι να προστατευτούν τα κυριαρχικά, αλλά και τα δημοκρατικά δικαιώματα του ελληνικού λαού. Το προαπαιτούμενο για όλα αυτά ήταν βέβαια η μετωπική λαϊκή συσπείρωση υπό την ηγεσία της Αριστεράς. Αυτό ακριβώς αποδείχτηκε η μεγαλύτερη δυσκολία, εν μέρει γιατί η Αριστερά άργησε τραγικά να κατανοήσει την σημασία του ευρώ στην κρίση.


Μάθημα 5ο     Ποιος κατάλαβε πρώτος και τι

          Οι υπάρχοντες μηχανισμοί εξουσίας το κατανόησαν πολύ γρηγορότερα και προχώρησαν στη διαμόρφωση της "παράταξης του ευρώ".  Μέσα στο 2010 η κρίση χτύπησε την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, δείχνοντας ότι το πρόβλημα ήταν όντως η δομή της Ευρωζώνης και όχι η υποτιθέμενη ελληνική διαφθορά. Οι χώρες του κέντρου της Ευρωζώνης έθεσαν την ελληνική άρχουσα τάξη και τις αντίστοιχες της περιφέρειας προ ενός εκβιαστικού διλήμματος: ή παίρνετε όλο και σκληρότερα μέτρα λιτότητας, ή βγαίνετε από την ΟΝΕ. Αντιμέτωπο με αυτόν τον εκβιασμό, το ελληνικό μπλοκ εξουσίας τάχιστα αντιλήφθηκε τους κοινωνικούς κινδύνους της εξόδου. Σε κλειστούς κύκλους διαβούλευσης ακούστηκε ακόμη και ότι θα έμπαινε σε αμφισβήτηση το κοινωνικό καθεστώς που επικράτησε μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο! Επιπλέον, η έξοδος κινδύνευε να αποκόψει την ελληνική άρχουσα τάξη από τους προστάτες της στη Δυτική Ευρώπη. Δεν υπήρχε επιλογή. Η Ελλάδα έπρεπε να παραμείνει στο ευρώ υπό οποιοδήποτε κόστος. Συνεπώς, γην και ύδωρ στη Γερμανία, με την προϋπόθεση ότι θα κρατούσε την Ελλάδα μέσα στην ΟΝΕ. Ταυτόχρονα, επιβολή βάρβαρης λιτότητας στο εσωτερικό και καθεστώς Άγριας Δύσης στην αγορά εργασίας.
     Η παράταξη του ευρώ ουσιαστικά διαμορφώθηκε το 2011 με την αμέριστη συμπαράσταση των "θεωρητικών του ευρώ", πανεπιστημιακών και άλλων, που συχνά ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που οδήγησαν την Ελλάδα στην ΟΝΕ και έπαιξαν καίριο ρόλο κατά τη διεφθαρμένη δεκαετία του 2000. Δύο παράγοντες έδρασαν καταλυτικά στη διαμόρφωσή της. Απο τη μιά, η συστηματική κατατρομοκράτηση του λαού και κυρίως των μικρομεσαίων στρωμάτων για τις επιπτώσεις της εξόδου και κυρίως για την αξία των αποταμιεύσεων. Από την άλλη, ο ποταμός αοριστολογιών για «μεταρρυθμίσεις» που θα έβαζαν τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα σε άλλη βάση, κάνοντας την Ελλάδα παραγωγική και πλούσια. Η μεγαλύτερη ιδεολογική επιτυχία της "παράταξης του ευρώ" ήταν η απήχηση του επιχειρήματος: φανταστείτε τι θα γίνει αν φύγουμε.  Όσο πιο τραγικά γίνονταν τα κοινωνικά πράγματα το 2011-12, όσο πιο απίστευτη η φτώχεια και η ανεργία, τόσο πιο πολύ χρησιμοποιούσαν το επιχείρημα αυτό οι "θεωρητικοί του ευρώ". Αβάσιμο, αναπόδεικτο και αναμφίβολα γελοίο, αλλά δυστυχώς αποτελεσματικό.
     Οι "γενικοί θεωρητικοί" κατάλαβαν τι συνέβαινε αργότερα από τους "θεωρητικούς του ευρώ" και μόνο αφού το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας άρχισε στην πράξη να εκβιάζει τον ελληνικό λαό με το επιχείρημα "μέτρα ή δραχμή". Μέχρι τότε, οι κυρίαρχες φωνές της Αριστεράς διατείνονταν ότι «το νόμισμα» δεν είναι παρά ένα επιφαινόμενο της κρίσης. Πως είναι δυνατόν οι μαρξιστές να του δίνουν σημασία; Και πως μπορεί η προοπτική της εξόδου να αποτελέσει αριστερή πρόταση; Οι πολέμιοί της ήταν δύο ειδών. 
     Από τη μια, υπήρχαν καθαρόαιμοι ευρωπαϊστές, οι γεννήτορες του είδους στη χώρα μας, που δεν μπορούσαν να φανταστούν οποιαδήποτε ρήξη με την "Ευρώπη". Τους πλαισίωναν νεόκοποι ευρωπαϊστές, που ειδικεύονταν σε επαναστατικές ρητορείες περί διεθνισμού και παγκόσμιων εργατικών συμφερόντων, αλλά στην ουσία ήταν πειθήνιοι σοσιαλδημοκράτες. Τρόμαζαν και μόνο στην ιδέα της κοινωνικής αναταραχής που πραγματικά θα έθετε εν αμφιβόλω τα κυριαρχικά δικαιώματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα. 
     Από την άλλη, υπήρχαν παραδοσιακοί αντιευρωπαϊστές που είχαν από νωρίς διαβλέψει την αντιφατικότητα του Μάαστριχτ. Όταν όμως έφτασε η ώρα της κρίσης, υποτίμησαν συστηματικά την σημασία και του χρέους και του ευρώ. Μόλις δε κατάλαβαν πόσο σοβαρά ήταν τα πράγματα για τις ελληνικές δομές εξουσίας, δεν τρόμαξαν λιγότερο από τους ευρωπαϊστές. Φρόντισαν κι αυτοί να κρυφτούν πίσω από προπέτασμα καπνού αφηρημένης επαναστατικότητας. 


Μάθημα 6ο     Το κρίσιμο 2011 - 12

          Το 2011-12 έγινε ξεκάθαρο ότι η κοινωνία έπρεπε να διαλέξει ή τα μέτρα λιτότητας που θα κρατούσαν την χώρα στην ΟΝΕ, ή την απόρριψή τους με έξοδο και ότι αυτό συνεπάγονταν. Η άρχουσα τάξη έθεσε το ζήτημα πεντακάθαρα, ωμά και εκβιαστικά. Η απάντηση της Αριστεράς ήταν ανεπαρκέστατη. Ένα κομμάτι των ευρωπαϊστών, η ΔΗΜΑΡ, έκανε την επιλογή του και πήγε με την άρχουσα τάξη και την παράταξη του ευρώ. Το μεγαλύτερο κομμάτι έμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ και καθόρισε την επίσημη γραμμή του, την ιδέα δηλαδή ότι το εκβιαστικό δίλημμα είναι πλαστό. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς, η οποία θα στηρίζεται στο λαϊκό κίνημα και θα έχει γενικότερη ευρωπαϊκή στήριξη, θα μπορέσει να προχωρήσει σε ακύρωση των Μνημονίων αναιρώντας την λιτότητα, καθώς και σε επιθετική αναδιαπραγμάτευση που θα διαγράψει το χρέος, κρατώντας παράλληλα τη χώρα μέσα στην ΟΝΕ. Τέλος, το ΚΚΕ φρόντισε επανειλημμένως να ανακοινώσει στον ελληνικό λαό και στην άρχουσα τάξη του, ότι είναι μεν υπέρ της λαϊκής εξουσίας, της απαλλοτρίωσης των καπιταλιστών και της εξόδου από την ΕΕ, αλλα όχι υπέρ της εξόδου από την ΟΝΕ. Μόνο όταν λυθεί συνολικά το κοινωνικό, πολιτικό και εθνικό πρόβλημα της χώρας, θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να φύγει η Ελλάδα από την νομισματική ένωση που την πνίγει. 
     Η παράταξη του ευρώ κέρδισε τις εκλογές και συνέχισε την αμείλικτη πολιτική της λιτότητας. Ο πραγματικός νικητής ήταν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό γιατί ήταν το μόνο κομμάτι της Αριστεράς που φάνηκε έτοιμο να αναλάβει την κυβέρνηση, ενώ παράλληλα υποσχέθηκε ότι θα άλλαζε δραστικά τα πράγματα χωρίς να βγάλει τη χώρα από την ΟΝΕ. Η υπόσχεση αυτή, για τους λόγους που ήδη ανέφερα, είναι αδύνατον να κρατηθεί στην πράξη. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα το διαπιστώσει πηγαίνοντας προς τις επόμενες εκλογές, καθώς θα πιέζεται να πάρει όλο και πιο συντηρητικές θέσεις που θα τη φέρνουν πιο κοντά στην παράταξη του ευρώ, όπως ίσως γίνει με αναδίπλωση στο θέμα της ακύρωσης των Μνημονίων. Αν δε αναλάβει την κυβέρνηση, τότε θα βρεθεί όντως αντιμέτωπη με την αδήριτη πραγματικότητα της γερμανικής ΟΝΕ και θα διαπιστώσει με τα ίδια της τα μάτια τα πραγματικά περιθώρια διαπραγμάτευσης. 


Ο επίλογος δεν έχει γραφτεί ακόμα…

          Η πρόταση της εξόδου από την ΟΝΕ δεν κατάφερε να κυριαρχήσει πολιτικά την τριετία που πέρασε. Είναι όμως βέβαιο ότι λειτούργησε ως ο άλλος πόλος που ξεκαθάρισε το πρόβλημα και ανάγκασε την παράταξη του ευρώ και τους ευρωπαϊστές να διαμορφώσουν τις θέσεις τους. Είναι επίσης βέβαιο ότι έπεισε ένα πολύ σημαντικό ποσοστό του εκλογικού σώματος, ίσως 20%-30%, παρά την συστηματική εκστρατεία κατατρομοκράτησης από πλευράς άρχουσας τάξης και παρά την αδυναμία διαμόρφωσης πολιτικού φορέα που θα την εκφράζει αξιόπιστα. Το ποσοστό αυτό αυτό περιλαμβάνει τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας και της πολιτικής ζωής. Είναι αυτοί που καταλαβαίνουν ότι η έξοδος είναι όρος για να λυθεί η κρίση υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, αλλά και για να υπάρξει ουσιαστική κοινωνική αλλαγή στην Ελλάδα για πρώτη φορά στον Μεταπόλεμο. Χωρίς έξοδο από το ευρώ θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να γύρει η πλάστιγγα υπέρ του κόσμου της εργασίας, να εκδιωχθεί η διαφθορά που νέμεται την κοινωνική και πολιτική εξουσία στη χώρα, να αναζωογονηθεί η κοινωνία από τα κάτω.
     Κάθε άλλο παρά έχουν εκλείψει οι δυνάμεις που είναι έτοιμες να αγωνιστούν για την ριζοσπαστική κοινωνική αλλαγή σε αυτήν τη βάση. Βρίσκονται κατεσπαρμένες κατά μήκος του πολιτικού φάσματος, αλλά και ανάμεσα σε πλατιά στρώματα που έχουν απογοητευτεί από τα πολιτικά κόμματα και την πολιτική ζωή. Η νεολαία ιδίως που φέρει τεράστιο το βάρος της ανεργίας είναι έτοιμη να ακούσει νέες ιδέες για πραγματική ριζοσπαστική αλλαγή. Ο κύριος οργανωμένος όγκος των δυνάμεων αυτών βρίσκεται όμως εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί θα δοθεί η πολιτική μάχη που θα καθορίσει την πορεία της Ελλάδας και της κοινωνίας της τα επόμενα χρόνια. Όσο η "παράταξη του ευρώ" επιτείνει τον κοινωνικό όλεθρο, τόσο μεγαλύτερη θα γίνεται η σημασία αυτής της σύγκρουσης. 
     Είναι απολύτως απαραίτητο να συμπαραταχθούν όσοι δεν φοβούνται την έξοδο από την ΟΝΕ και επιζητούν την ριζοσπαστική αλλαγή της χώρας. Αυτό είναι προς το συμφέρον όλων των πολιτικών δυνάμεων που έχουν τέτοια γενική κατεύθυνση, είτε είναι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε όχι, αλλά και όλων των κοινωνικών δυνάμεων που επιζητούν την απαλλαγή της χώρας από το άγος που την βαραίνει. Μόνο έτσι θα μπορέσουν τα εργατικά και λαϊκά στρώματα να κερδίσουν τον ταξικό πόλεμο που ξέσπασε το 2010.