ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

... Κείνο που με σώζει, είναι που ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη!

 Ελευθέριος Ανευλαβής

Για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση
Γιάννης Ρίτσος                                                                                                   
                                                                                                                                         

ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑ περήφανη, που μας χωρά όλους. Πατρίδα, που να την αγαπάμε κι όχι να την καπηλευόμαστε, ανεμίζοντας, της λέξης το κουφάρι, αδειανό πουκάμισο, τρύπια σημαία, να την καίνε τα αλητόπαιδα και να την πορνεύουν οι πατριδέμποροι.

Πατρίδα, που δεν θα την βρωμίζουν οι άχρηστοι καπάτσοι υπομείονες (χαφιέδες), πατώντας τους άξιους και άδολους· ούτε, θα την προδίδουν οι μίσθαρνοι αδερφοφάγοι, ντόπιοι εφιάλτες· οι λιποτάκτες της κρίσιμης ώρας. Την πατρίδα που οι πρόγονοι, εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια, μας την παρέδωσαν «ελευθέραν δι' αρετήν», ελεύθερη απ' όλες τις δουλείες, να την παραδώσουμε και μείς στα παιδιά μας. Κι ας εκβιάζουν τα δολερά, αργυρώνητα παγκοσμιοποιημένα κοράκια.

«Η Ελλάδα με την αρετή κατορθώνει να αντιμάχεται τη φτώχια και την σκλαβιά: Αρετή διαχρεωμένη η Ελλάς την τε πενίην απαμύνεται και την δεσποσύνην», φωνάζει ο Ηρόδοτος μέσα από τους αιώνες. Κι ίδιος συμπληρώνει: «Τους Έλληνες ενωμένους είναι δύσκολο να τους νικήσουν ακόμα κι αν όλοι οι άλλοι μαζευτούν μαζί: Κατά μεν το ισχυρόν Έλληνας ομοφρονέοντας ... χαλεπούς είναι περιγίγνεσθαι και άπασι ανθρώποισι».

ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΝΕΟΥΣ ολόφωτους, αλήτες της σκέψης, που ανοίγουν πανιά για το ουράνιο τόξο της ανιδιοτέλειας και της ακριβής Ελευθερίας, εξοργισμένοι με τον πλανήτη των ηλιθίων, που εξαθλιώνει τους στερημένους και αποβλακώνει αυτούς που σκέφτονται με την κοιλία τους.

Νέους, που καίνε την καρδιά τους, όχι την πόλη τους, καύσιμο για το ολόφωτο ταξίδι τους, κι όχι καύσιμο μίσους, για μια κοινωνία που τους ξέχασε. Που τους φέρεται σαν μητριά κακή. Και δικαιολογημένα τη μισούν, με το μίσος της προδομένης αγάπης.

Νέους, με τον ιδρώτα της προσπάθειας στα χείλη και την πρώιμη ρυτίδα της ευθύνης στο μεσόφρυδο. Όχι νεσκαφεδορουφήχτρες, φραπεδόμαγκες, φρεντοφλώρους και τουρμποανόητους, ιντερνετοηλίθιους, αργόσχολους υπαλλήλους της ρουτίνας και του συρμού. Με IQ τηλεθέασης και λόγο νέο-νεάντερταλ, «πολιτισμένου».

ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΠΑΙΔΙΟΓΕΡΟΝΤΕΣ, που ώριμοι, γεραροί και όχι γερασμένοι, εξακολουθούν να δικαιώνουν το μέλλον και την πρόοδο, ό,τι είναι αληθινά καινούργιο και να αθωώνουν το παρελθόν, με μεγαλοψυχία. Γιατί γνωρίζουν πως το παρελθόν είναι η μαμή του αύριο. Το παρόν, μια στιγμή μοναχά είναι «κι αν πρόλαβες είδες», κατά πως λέει ο Ελύτης.

Παιδιογέροντες, που ζούνε τη ζωή, για να μην αφήσουν «τίποτα στον θάνατο παρά μόνο τις στάχτες» τους, όπως φωνάζει ο Ζορμπάς ο Έλληνας, του Καζαντζάκη. Παιδιογέροντες, που είναι αιρετικοί, δηλαδή, παραμένουν γνήσιοι και ειλικρινείς και όχι αρτηριοσκληρωμένα ανθρωπάρια στα πρόθυρα εγκεφαλομαλάκυνσης, από την

αδράνεια και τη βαρεμάρα. «Γέρων δε Έλλην ούκ έστιν. Νέοι εστέ τα ψυχάς πάντες», φωνάζει ο Πλάτων.

ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Ανθρώπους, που στέκονται, πάντα, γενναίοι και δυνατοί, μονάχοι μέσα στην «απέραντη ερημία του πλήθους», (Μ. Αναγνωστάκης). «Πάντα ύποπτοι για την ομάδα, σαν την αλήθεια» (Άρης Αλεξάνδρου). Ανθρώπους, που σκορπάνε, μεγαλόκαρδα, την καρδιά τους, όχι για να δώσουν ελεημοσύνη ενοχής, αλλά για να πάρουν από το βάρος της δυστυχίας του ανθρώπου.

Ανθρώπους, που βάζουν φωτιά στα ηλίθια αυτονόητα, χωρίς να λογαριάζουν την ποινή του εμπρηστή. Γιατί ο Προμηθέας δεν πέθανε εντός τους. Και κραυγάζει, ο δεσμώτης πυρφόρος, καρφωμένος στον βράχο του Καυκάσου: «Ποιο λίγο κι απ' το τίποτα με μέλει εμένα ο Δίας: Εμοί δ' έλασσον Ζηνός ή μηδέν μέλει.».

Ανθρώπους, που όχι μόνον δεν φθονούν τους βαθύπλουτους, μα τους απεχθάνονται, γιατί ξέρουν πως: «Ουδείς επλούτησε ταχέως δίκαιος ων», (Μένανδρος) και πως: «Ουκ έστι, μη αδικούντα, πλουτείν», (Ιωάννης ο Χρυσοστόμου).

Ανθρώπους που ξέρουν πως «δεν φύτρωσε χειρότερη εφεύρεση στον κόσμο σαν το χρήμα. Αυτό γκρεμίζει πόλεις, ανθρώπους ξεσπιτώνει... μαθαίνει τον άνθρωπο να γίνει κάλπης και να κατέχει μύριες όσες βρομιές: Ουδέν γαρ ανθρώποισιν οίον άργυρος κακόν νόμισμ' έβλαστε. Τούτο και πόλεις πορθεί... πανουργίας δ' έδειξεν ανθρώποις έχειν και παντός έργου δυσέβειαν ειδέναι», όπως διδάσκει ο Σοφοκλής.

Ανθρώπους, που για ανεκτίμητο θησαυρό έχουν τη καθαρή καρδιά τους και τη μεγάλη τους ψυχή. Και πορεύονται αταλάντευτοι τον δρόμο προς την πύλη της δικαιοσύνης. «Εν δικαιοσύνη συλλήβδην πασ' αρετή.». (Θεόγνις).

Ανθρώπους, που κι αν τους στήνουν καρτέρι στον δρόμο οι ύαινες, που κι αν τους επιβουλεύονται τόσοι και τόσοι, αυτοί, όρθιοι με τον Ορθό Λόγο στα χείλη και την φλόγα της αγάπης στην καρδιά, κάνουν τις ύπουλες, σαρκοβόρες ύαινες να λουφάξουν.

Ανθρώπους, που αποκτούν τους φίλους τους όχι ευεργετούμενοι από αυτούς, αλλά ευεργετώντας τους. «Κτώμεθα γαρ τους φίλους ουκ ευ πάσχοτες αλλά δρώντες», λέει ο Περικλής στον επιτάφιο λόγο του.

Ανθρώπους, που ξέρουν, πως αυτός ο κόσμος, «ο μικρός ο μέγας, του Ελύτη, είναι μοναδικός και ο μοναδικός μας κόσμος, τον οποίον, η σκέψη μας, που τον περιέχει, τον ξανοίγει στο άπειρο του ουρανού και του Θεού. Του Θεού, που μας περιέχει και τον περιέχουμε, Θεοδόχοι, εμείς, του εντός μας Θεού, ως Λόγου. «Και Θεός ην ο Λόγος» (Ιωάννης ο Ευαγγελιστής).

Ανθρώπους, που δεν είναι λιποτάκτες του πνεύματος και της αληθινής ζωής, για να επαιτούν μιαν άλλη ζωή, κάπου αλλού, στο αόρατο μέλλον. Που «μισούν όχι αυτούς που τους πήραν τον ουρανό, αλλά αυτούς που τους στέρησαν τη γη». Που ξέρουν πως: «Θεοί κι οξαποδώ, κει δεν είναι, παρά δω». Πως: «Αλλιώς δεν είν' ο αληθινός κι αλλιώς ο ψεύτικος ντουνιάς», κατά πως λέει ο Βάρναλης.

Ανθρώπους, που θαρραλέα και τίμια λένε: δεν σε ξέρω, μπορεί να είμαστε συνταξιδιώτες, μα αυτό δεν μας κάνει ίδιους. Ποτέ δε σε είδα στη γειτονιά των ονείρων μου και απ' την οδό των πόθων μου δεν πέρασες ποτέ. «Όχι δεν πιάνω το χέρι σου. Θα κλέψεις το σχήμα του δικού μου», φωνάζουν μαζί με τον Μανόλη Αναγνωστάκη.

Ανθρώπους, που ξέρουν πως ποτάμι είναι ο άνθρωπος και τρέχει πάντα προς τη μεγάλη θάλασσα, τη στοργική του μάνα, που θα τον αγκαλιάσει ξεπλένοντας τους ρύπους της ζωής. «Πλυνέουσα τα ρερυπωμένα» (Οδύσσεια). Και με το σύννεφο της βροχής, ξανανιωμένους, θα τους βρέξει μες την καινούργια τους πηγή. «Μάνα μου όλα τελειώνουν κι όλα γίνονται ξανά, όμως τούτη η θητεία δεν τελειώνει πουθενά», όπως τραγουδάει ο δικός μας Νιόνιος, των εκδρομέων του εξήντα και, τώρα, δρομέων των εξήντα και... .

Ανθρώπους, που δεν θέλουν να χειροκροτούν, ούτε θέλουν να χειροκροτούνται, γιατί σιχάθηκαν και τους παλαμακιστές (αυτοί που χτυπάμε παλαμάκια) και τους παλαμακιζόμενους (αυτοί που τους χτυπάνε παλαμάκια).

Ανθρώπους, που προχώρησαν πολύ μπροστά από τον μέσο όρο και δεν ανήκουν πουθενά, παρά μόνο στον Άνθρωπο και σε ανθρώπους άξιους για το ανθρώπινο όνομα. «Ανέβηκαν ψηλά, πολύ ψηλά. Δύσκολο πια να χαμηλώσουνε». Να ζήσουνε σκλάβοι της συνήθειας, σε μιαν επίπεδη πεδιάδα. «Οι διαλεχτοί των κριμάτων», του Οδυσσέα Ελύτη.

Ανθρώπους, που σταυρωμένοι «πάνω στον σταυρό της εσταυρωμένης συνείδησης, της οποίας ο σταυρός είναι η αμφιβολία» κατά τον Γιάσπερς, με απελπισία («άπω ελπίδα») του Ελύτη, ελπίζουν. Ανθρώπους ζωντανούς αγκαλιά με το θάνατο, στο περήφανο, αλλόκοτο, ζευγάρι του μυστηρίου της ζωής.

Ανθρώπους, που κρατούν αναμμένη τη δάδα της γνώσης. Που ξέρουν, πως η γνώση είναι μεταδοτική και την μεταδίδουν, για να φωτίζει το μυαλό, χωρίς να καίει την καρδιά και να κάνει στάχτη την ψυχή. «Είθε να γίνεις αυτός που είσαι μαθαίνοντας: Γένοι' οίος εσσί μαθών», τραγουδάει ο Πίνδαρος.

Ανθρώπους, που οδυσσεύουν (οδυσσεύω: περιπλανιέμαι στη θάλασσα σαν τον Οδυσσέα. Δικός μου νεολογισμός.) τις θάλασσες της ζωής, με νήπιους συντρόφους, αντάμα. Δεν ξέρουν αν θα φτάσουν στην Ιθάκη τους. Όμως αυτήν έχουν μοναδικό, ιδανικό σκοπό, γιατί ξέρουν, πως, μόνο κυνηγώντας το ιδανικό, μπορούν να φτάσουν το πραγματικό. Κι' ας τους προδίδουν οι νήπιοι σύντροφοι, οπαδοί του κοπαδιού του μέσου ορού.

Ανθρώπους, που πολεμούν την αυθαιρεσία της εξουσίας και ξέρουν, πάντα αγενείς προς την εξουσία, πως η αυθαιρεσία της εξουσίας υπάρχει, όσο την αποδέχεσαι. Και αποδεχόμενος την νομιμοποιείς.

Ονειρεύομαι ...

«Μετά την επικράτησιν της ... επαναστάσεως στήθηκε ... χάλκινος ανδριάς του Μπολιβάρ... Όμως, καθώς τις νύχτες ... ο σφοδρός άνεμος που φυσούσε ανατάραζε με βία την ρεντικότα ... ο προκαλούμενος θόρυβος ήτανε τόσο .. εκκωφαντικός, που

στεκόταν αδύνατο να κλείση κανείς μάτι ... Έτσι οι κάτοικοι εζήτησαν και, δια καταλλήλων ενεργειών, επέτυχαν την κατεδάφιση του μνημείου...Στρατηγέ Τι ζητούσες στη Λάρισα, Συ, Ένας Υδραίος;» (Νίκος Εγγονόπουλος)

Ονειρεύομαι ...

«Οι καλοί δεν νικήθηκαν γιατί ήταν καλοί, αλλά γιατί ήταν ανήμποροι.» Μπρεχτ.

«Θαρσείν χρη· αύριον έσσετ' άμεινον.: Θάρρος· το αύριο θα είναι καλύτερο» Θεόκριτος.
ΠΗΓΗ SPIROSPERO

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Ανάπτυξη: Χαζά παιδιά χαρά γεμάτα

Σε όποια γλώσσα και να γράψεις τις δυο λέξεις «ελληνική τραγωδία» στο google θα βγουν χιλιάδες σελίδες οι οποίες θα αναφέρονται όχι στους διάσημους τραγωδούς προγόνους μας, αλλά στην εικόνα της σημερινής Ελλάδας, που είναι ακριβώς αυτό. Τραγική. Ξένος τύπος, προσωπικές σελίδες, φόρουμ, μπλογκ, βιντεάκια, μια ατέλειωτη αλυσίδα από αναφορές οι οποίες στη καλύτερη περίπτωση περιγράφουν την οικονομική δικτατορία που βιώνουν με πρωτοφανή αγριότητα οι Έλληνες, και στη χειρότερη των περιπτώση δηλώνουν με βεβαιότητα πως η Ελλάδα έχει ήδη γκρεμιστεί σε μια άβυσσο που μόνο οι θεοί της μπορούν να αποφασίσουν, στο πολύ μακρινό μέλλον, αν θα σηκώσει ξανά έστω και αμυδρά το κεφάλι προς τα πάνω.

Εντός των τειχών όλα αυτά ονομάζονται βρώμικη προπαγάνδα, συνωμοσιολογία, αν το παρατραβήξει κάποιος μπορεί και να διωχθεί πλέον σαν υποκινητής , τρομοκράτης, εχθρός της πατρίδας, ύποπτη φιγούρα που διασπείρει ψεύδη και υπονομεύει τη τιτάνια προσπάθεια που καταβάλλουν οι ηρωικοί ηγέτες μας για τη διάσωση της πατρίδας.

Φυσικά αρκεί κάποιος να ρίξει μια ματιά γύρω, για να δει ξεκάθαρα κατά πόσο όλα αυτά είναι σενάρια κακόβουλα. Σ΄αυτόν εδώ πλέον το τόπο για να χρησιμοποιεί κάποιος τη λέξη αισιοδοξία ή ανάπτυξη, πρέπει να είναι δυο πράγματα ή ψεύτης ή ηλίθιος. Εκτός κι αν εννοεί κάτι που θα γίνει στο πολύ μακρινό μέλλον (άγνωστο πότε) όταν οι άνθρωποι θα ταξιδεύουν σε άλλους πλανήτες, η γη θα έχει καταστραφεί σ΄αυτή τη μορφή που γνωρίζουμε, ο ήλιος θα βγαίνει από τη δύση και οι εναπομείναντες άνθρωποι θα μιλάνε τηλεπαθητικά και θα τηλεμεταφέρονται όπου γουστάρουν με τη σκέψη τους.

Ναι τότε, στους εναπομείναντες, αν υπάρχουν κι Έλληνες ακόμα, μπορεί να βιώσουν ένα νέο τρόπο αντίληψης και ζωής η οποία δεν θα έχει καμιά σχέση με τις προηγούμενες δέκα γενιές Ελλήνων που θα έχουν θυσιαστεί στα εργαστήρια του μεγάλου πειράματος!

Πάντα μέχρι να βρεις το τελικό φάρμακο πεθαίνουν κάποιες χιλιάδες πειραματόζωα. Και μετά έρχεται η λύση. Ο επιστήμων αναφωνεί. «Ααααααα, αυτό ήταν τελικά που τα σκότωνε! Τώρα μπορούμε να το διορθώσουμε»

Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι, διανοούμενοι και μη, που τόλμησαν να ελπίσουν στα μνημόνια και τη δήθεν διάσωση της χώρας. Υπάρχουν ακόμα, έστω και λιγότερη που συνεχίζουν να μιλάνε για αισιοδοξία και επιμένουν να εστιάζουν το πρόβλημα του κτιρίου που καταρρέει σε λεπτομέρειες κατασκευής. Πέφτουν δέκα όροφοι και κοιτάνε κάποιες σωληνώσεις που έχουν διαρροή. Φεύγουν τούβλα δεξιά κι αριστερά και εστιάζουν τη προσοχή στο αν φταίει ο αρχιτέκτονας ή ο μπογιατζής! Είναι μια κατανοητή αυτοπροστασία για τους φοβισμένους ανθρώπους να κρύβονται πίσω από καθησυχαστικές εξηγήσεις.

Αν στην Ελλάδα απολύσουμε τους κακούς δημοσίους, υπαλλήλους, αν δώσουμε μισθούς πείνας σε όλους, αν κόψουμε από φάρμακα και περίθαλψη, αν αρχίσουμε να θάβουμε τους νεκρούς σε ομαδικούς τάφους για οικονομία και τους ζωντανούς σε στρατόπεδα με ένα κατσαρολάκι στο χέρι, να δεις που στο τέλος θα έχουμε και πλεόνασμα! Κουταμάρες, αν εκτελέσουμε και το μισό πληθυσμό επί τόπου χωρίς καθυστερήσεις κι αντί για δέκα εκατομμύρια μείνουμε ξαφνικά πέντε, να δεις που θα ξεχρεώσουμε και θα πάμε και στα μπουζούκια να ρίξουμε μια ζεμπεκιά!

Θα μπορούσε η ανοησία να δικαιολογηθεί αν την ονομάζαμε άγνοια. Δηλαδή αν πιστεύαμε πως το μνημόνιο ήταν ένα νεογέννητο αθώο βρέφος και φυσικά οι γονείς του το γέννησαν με όλες τις καλές προθέσεις αλλά οι φουκαριάρηδες δεν μπορούσαν να ξέρουν πως όταν θα μεγάλωνε θα γινόταν αυτό το γομάρι... Ποιος όμως ακόμα πιστεύει πως αυτό το βρέφος ήταν αθώο? Ποιος χαζοχαρούμενος πιστεύει ακόμα πως οι γονείς δεν ήξεραν τι έκαναν?

Αυτό το μωρό δεν γεννήθηκε από καμιά μορφή ερωτικής ένωσης, δεν γεννήθηκε καν από μια ζωώδη ικανοποίηση της στιγμής. Ήταν ξεκάθαρα φρούτο ενός καλοστημένου κι από καιρό σχεδιασμένου προξενιού. Οι λέξεις αγάπη, φροντίδα, θαυμασμός, ενδιαφέρον, σεβασμός, έρωτας, σεξ ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να δέσει ένα γάμο έλλειπαν παντελώς από τα πλάνα αυτού του προξενιού. Χρήμα, κέρδος, υποταγή, μίσος, συμφορά, θάνατος. Αυτά ήταν τα γονίδια που εμφυτεύτηκαν στο μωρό που γεννήθηκε μέσα από το δοκιμαστικό σωλήνα της νέας τάξης. Αυτά είναι τα παιδιά των καταραμένων που θα ξεφυτρώνουν σε κάθε γωνιά της γης, και δεν χρειάζεται ούτε πολύ μυαλό, ούτε ιδιαίτερες γνώσεις για να δει κάποιος τι καπνό φουμάρουν, σε τι γομάρια θα εξελιχθούν, ασυνείδητα, στυγνά, βίαια, χωρίς κανένα έλεος, όπως πρέπει να είναι οι επαγγελματίες δολοφόνοι.

Τα μνημόνια, η τάξη, η επιβολή, η υποταγή, η πλήρης εξαθλίωση, η στέρηση των ανθρώπων από κάθε δυνατότητα να λειτουργούν και να σκέφτονται ελεύθερα, να επιλέγουν και να αποφασίζουν ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα, είναι ο κόσμος της ανάπτυξης που επικαλούνται φτάνοντας στο σημείο να νοιώθουν ακόμα και περηφάνια για το κατόρθωμα τους να είναι νονοί αυτού του εκτρώματος.

Δεν έχει σημασία αν σήμερα πεινάσουμε κι αύριο ανακτήσουμε την δυνατότητα να έχουμε ένα πιάτο φαΐ, αν σήμερα τη βγάζουμε πολύ δύσκολα αλλά κάπου στο μέλλον θα μπορέσουμε να έχουμε ξανά μια άνεση. Σημασία έχει ότι στο μεσοδιάστημα, θα έχουμε χάσει οριστικά και αμετάκλητα το δικαίωμα για να αποφασίζουμε ακόμα και για το τι θα κάνουμε τα συκώτια μας όταν πεθάνουμε, ακόμα και το πόσες φορές θα τρυπηθεί το παιδί μας με φάρμακα που αγνοούμε τι είναι και τι κάνουν, ακόμα και για το τι περιέχει το φαΐ που θα τρώμε και θα δίνουμε στα παιδιά μας, ακόμα και για το τι θα διαβάσουμε, τι ρούχο θα φορέσουμε, ποια διαδρομή θα ακολουθούμε το πρωί που ξυπνάμε, σε τι θα χρησιμεύει το πτυχίο ή η τέχνη που κατέχουμε.

Ναι θα υπάρξει ανάπτυξη. Θα γίνουν πάλι μεγάλες μπίζνες. Το κακό είναι πως το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών, η συντριπτική πλειοψηφία ούτε θα πάρει μέρος σ΄αυτούς τους σχεδιασμούς, ούτε θα αποφασίσει, ούτε θα λάβει πίσω όσα της έκλεψαν. Ένας κόσμος που χτίστηκε από ανθρώπους με όλα τα καλά και τα άσχημα μένει πίσω. Στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ένας τωρινός σχεδιάζεται ερήμην των ανθρώπων. Κι ένας μελλοντικός θα είναι απλά ένα τεράστιο εκτροφείο με προκαθορισμένους και απαράβατους νόμους....

Δεν είναι καταστροφολογία. Ούτε μαζοχισμός, να βλέπει κανείς μόνο το κακό γύρω του. Είναι η ξερή πραγματικότητα.

Θες να το δεις πιο απλά? Σκέψου. Πως αρχίζει η ιστορία σου?

Όπως όλων.

Μια φορά κι ένα καιρό γεννήθηκα....

Ωραία. Πες μου τώρα κοιτάζοντας πίσω πόσα πράγματα από αυτά που έκανες τα αποφάσισες μόνος σου. Στ΄αλήθεια μόνος σου. Το όνομά σου? Τη θρησκεία σου? Το σχολείο που θα πας? Το φαγητό που θα φας? Το τρόπο που θέλεις να ζήσεις? Το τι είναι καλό και τι είναι κακό?Τι στη ζωή σου περιέχει τη δική σου αποκλειστική σφραγίδα?

Ξέρεις τι? Τα όνειρα που δεν μπορείς να εξηγήσεις. Τα άγνωστα τοπία που επισκέπτεσαι, το ότι πετάς, το ότι βλέπεις πλάσματα και φυσιογνωμίες που αγνοείς ότι υπάρχουν και μιλάς μαζί τους, Το ότι έχεις πενήντα κι όχι πέντε αισθήσεις και κάνεις απίστευτα πράγματα με απίστευτη ευκολία. Ίσως εκεί υπάρχει η μοναδική ευκαιρία να δεις κάτι που δεν πρόλαβε να στο υποβάλλει κάποιος άλλος... ακόμα.

Κι ακόμα κι αυτά τα περικυκλώνεις πλέον από μια μάζα από καλώδια (κινητά, ασύρματα, τηλεόραση,) να μην μπορεί το έρημο το μυαλό να ξεφύγει ούτε δευτερόλεπτο στο μυστικό κόσμο του.

Ακόμα και τον ύπνο σου τον παρέδωσες. Σκέψου τι έχεις παραδώσει στο ξύπνιο σου. Επομένως θα δεις μια ανάπτυξη να έρχεται κάποτε. Πως θα την δεις. Θα σου δείξουν κάτι και θα σου πουν, «να αυτό είναι η ανάπτυξη» Μήπως θα μπορείς να διακρίνεις κι αν λένε ψέμματα?

Η προσωπική μου άποψη για το τι μπορούμε να κάνουμε. Να ονειρευτούμε με τα κινητά κλειστά και τα ασύρματα δίκτυα απενεργοποιημένα. Να προσπαθήσουμε να συγκεντρώσουμε όλες τις απαντήσεις που μας δόθηκαν σε κάθε απορία μας και να νοιώσουμε αν αυτές οι απαντήσεις μας ικανοποίησαν. Κι αν κάτι δεν μας πείθει να ψάξουμε να βρούμε αυτό που από ένστικτο ξέρουμε.

Δεν είμαστε αριθμοί. Είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι!

Λέμε και καμιά κουταμάρα για να περάσει η ώρα....

Πηγή:  RAMNOUSIA

Η ανώτατη απάτη του κατώτατου μισθού

 Είσαι επενδυτής. Μαθαίνεις ότι υπάρχει ένα κράτος, το Τζαμπαζιστάν, στο οποίο η εργασία είναι δωρεάν. Για έναν μυστήριο λόγο, όλοι εκεί εργάζονται χωρίς αμοιβή. “Πολύ ωραία νέα” σκέφτεσαι. Αλλά, σαν τα ανέκδοτα, αυτό ήταν το ευχάριστο, που το άκουσες πρώτο. Άκου τώρα και τα δυσάρεστα: το Τζαμπαζιστάν είναι ανάμεσα στα 3 πιο διεφθαρμένα κράτη του κόσμου. Δεν θα ξέρεις, όταν ξεκινήσεις την επένδυσή σου, πότε θα πάρεις άδεια. Αν θα σου χρειαστούν 5 μήνες ή 5 χρόνια. Δεν ξέρεις πόσα πρέπει να δώσεις σε λάδωμα των υπεύθυνων για να ξεκινήσεις και πόσα θα χρειάζεται να δίνεις κάθε χρόνο για να λειτουργείς. Δεν ξέρεις πόσο φόρο θα πληρώνεις, γιατί στο Τζαμπαζιστάν κάθε 10 μέρες αλλάζει ο νόμος και σου ζητάνε όσα τους λείπουν. Δεν ξέρεις αν θα μπορείς να διακινείς τα προϊόντα σου γιατί όποιος θέλει μπορεί να κλείνει τους δρόμους, να απαγορεύει στα πλοία να αποπλεύσουν, να νεκρώνει τις συγκοινωνίες. Δεν ξέρεις καν αν θα μπορείς να πηγαίνεις στη δουλειά σου, γιατί κάτι τύποι με σημαίες και λάβαρα που πιστεύουν ακόμα στον Στάλιν και στους Κύκλωπες μπορεί να έρθουν να σου βάλουν αλυσίδες γύρω – γύρω ή να μπουν στο γραφείο σου και να το κάνουν λαμπόγιαλο. Δεν ξέρεις αν η επένδυσή σου, που κάποια στιγμή νόμισες ότι το κράτος την χαρακτήρισε νόμιμη, θα συνεχίσει να είναι, καθώς υπάρχει πάντα το πολύ πιθανό ενδεχόμενο να ενοχλεί τον γείτονα, τον ανταγωνιστή, τον αντεραστή, τον “οικολόγο” της γειτονιάς και να προσφύγει στο ΣτΕ που θα σου τη βγάλει παράνομη, κι ας έχεις ρίξει έναν σκασμό λεφτά για να τη στήσεις. Δεν ξέρεις αν σε περίπτωση που χρειαστεί να καταφύγεις στη Δικαιοσύνη, θα βγει απόφαση σε 10, 15 ή 20 χρόνια. Ξέρεις, πάντως ότι κάτω από 10 αποκλείεται να είναι. Κι επειδή το ξέχασες ήδη το ευχάριστο, να σου το θυμήσω: η εργασία προσφέρεται, είπαμε, δωρεάν. Θα πήγαινες να ξεκινήσεις δουλειά εκεί;

Γιατί, λοιπόν, συζητάμε για τον κατώτατο μισθό ως εργαλείο ανάπτυξης; Αν το Τζαμπαζιστάν δεν είναι δελεαστικό για επενδύσεις, με μηδέν μισθό, γιατί να είναι η Ελλάδα; Ο κατώτατος μισθός, από μόνος του ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ για την ανταγωνιστικότητα, όταν όλες οι άλλες παράμετροι είναι εφιαλτικές. Θα είχε σημασία, αν το κράτος λειτουργούσε. Αν είχαμε κράτος, ο επενδυτής θα προσέθετε το μισθολογικό στο υπόλοιπο κόστος της επένδυσης, διότι τότε θα μπορούσε να φτιάξει ένα φυσιολογικό business plan. Και θα έβλεπε αν τον συμφέρει ή όχι. Δεν νομίζω ότι αυτός που θα έχτιζε ένα χωριό φιλοξενίας Βορειοευρωπαίων ηλικιωμένων σε μια ηλιόλουστη ακτή της Κρήτης θα είχε σημαντικό πρόβλημα από τον μισθό της ρεσεψιονίστ. Ρωτήστε όποιον θέλετε, από όσους προσπάθησαν να φτιάξουν ένα business plan για επένδυση στην Ελλάδα, πόσο έξω έπεσαν! Πόσες απίστευτες δυσκολίες αντιμετώπισαν στην εφαρμογή του. Και πόσο άσχημα, σχεδόν σαν επικηρυγμένοι, αισθάνονται με ένα κράτος – και έναν λαό επίσης - που αντιμετωπίζει τη δημιουργία θέσεων εργασίας περίπου ως έγκλημα.  

Μήπως όμως έχει σημασία ο κατώτατος μισθός σε όσους ήδη έχουν δουλειά, ως δίχτυ ασφαλείας; Καμμία απολύτως. Διότι κανένας νόμος, καμμία υπουργική απόφαση δεν μπορεί να καταργήσει τον θεμελιώδη κανόνα για τη λειτουργία οποιασδήποτε επιχείρησης: αν δεν βγάζει κέρδος θα κλείσει! Όπως έκλεισαν πάνω από 500.000 επιχειρήσεις από το 2009 μέχρι σήμερα και οδήγησαν 1.500.000 ανθρώπους στην ανεργία. Όλοι όσοι έμειναν άνεργοι, πριν κλείσει η εταιρεία τους, έπαιρναν από τον κατώτατο μισθό και πάνω! Πόσο τους προστάτεψε; Αν, ακούγοντας τα κελεύσματα των λαϊκιστών, ο Υπουργός όριζε τον κατώτατο μισθό στα 1.800 ευρώ, αυτό σημαίνει αυτομάτως ότι αυτά τα λεφτά θα τα είχε κάποιος για να τα πληρώσει;

Ο κατώτατος μισθός είναι η μεγαλύτερη υποκρισία του πολιτικού συστήματος και των συνδικαλιστών. Διότι, στην πραγματικότητα, ουδέποτε υπήρξε. Είναι, μόνο, η θεωρητική έννοια που τραβάει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην οικονομία και την παραοικονομία. Σε μια αγορά υπάρχουν όλες οι αμοιβές. Απλώς κάτω από τον κατώτατο είναι αδήλωτες!

Ένας μαραγκός δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά του και είναι διατεθειμένος να δουλέψει για 300 ευρώ τον μήνα, μπορεί και για λιγότερο. Ένας άλλος που έχει ξυλουργείο θέλει βοηθό αλλά «δεν βγαίνει» με ΙΚΑ, δώρα, κ.λ.π. Αν συναντηθούν αυτοί οι δύο νομίζετε ότι δεν θα τα βρουν; Δεν θα ανακαλύψουν κάποιον τρόπο, με «μαύρα» ή με κάποια νομιμοφανή φόρμουλα για να σώσει ο ένας τον άλλον; Νομίζει κανένας ότι η τεράστια παραοικονομία που υπολογίζεται (στο φλου – γιατί άντε να βρεις πόσο τζίρο κάνουν οι μαϊμούδες Λουί Βιτόν...) όσο και η επίσημη οικονομία στη χώρα μας, τραβάει κανένα ζόρι για το επίπεδο του κατώτατου μισθού ή για τις συλλογικές συμβάσεις; Πιστεύει κανένας ότι οι Πακιστανοί που μαζεύουν φράουλες στη Μανωλάδα και σε κάθε Μανωλάδα της Επικράτειας αμείβονται με το κατώτατο ημερομίσθιο; Στον αντίποδα: μια εταιρεία πάει καλά και έχει π.χ. 3 ικανούς πωλητές που «κρατάνε» όλη τη δουλειά. Θα τους πληρώσει με τον κατώτατο; Ή θα τους καλοπληρώσει – όσο έχει περιθώριο - για να μην τους χάσει; (Στην κρίση, ένας καλός πωλητής είναι περισσότερο πολύτιμος απ’ ό,τι στην εποχή της αφθονίας.)

Άρα, εφόσον δεν έχει νόημα για τους ανέργους, και δεν προστατεύει τους εργαζόμενους στην ιδιωτική οικονομία, ποιους αφορά τελικά ο κατώτατος μισθός; Τους Δημόσιους Υπαλλήλους, θα πείτε. Λάθος! Ούτε αυτούς. Είναι θέμα μηνών να διαλυθεί η μεταπολιτευτική φενάκη που θέλει το Δημόσιο να πληρώνει στα σίγουρα τους υπαλλήλους του. Ήδη, μετά τις γενναίες περικοπές, έχουν καταλάβει όλοι, ότι οι μισθοί του Δημοσίου δεν είναι εξασφαλισμένοι τουλάχιστον όσον αφορά στο ύψος τους. Πολύ σύντομα θα καταλάβουν ότι δεν είναι εξασφαλισμένοι ούτε ως προς την ίδια την ύπαρξή τους. Είναι, ξαναλέω, θέμα μερικών μηνών. Διότι καθώς έχει καταρρεύσει ο ιδιωτικός τομέας μαζί με τα περισσότερα νοικοκυριά, τα φορολογικά έσοδα του Δημοσίου θα καταρρεύσουν κι αυτά. Και τότε, επειδή το κόστος της χρεωκοπίας της Ελλάδας είναι πια πολύ μεγάλο για την Ευρωζώνη, οι δανειστές θα επιβάλλουν ανώτατο ύψος εξόδων του Δημόσιου Τομέα. Οπότε, οι φωστήρες της οικονομίας που μέχρι σήμερα κάνουν το ένα λάθος πίσω από το άλλο, θα κληθούν να αποφασίσουν: ή κρατάνε όλους τους Δ. Υπαλλήλους και τους πληρώνουν με 200 ευρώ τον μήνα ή απολύουν τους μισούς. Κι επειδή την «κλίκα τους» (υπάλληλοι της Βουλής, βουλευτές, συνταξιούχοι πρώην βουλευτές, σύμβουλοι, αργόμισθοι «κουμπάροι» σε οργανισμούς - φαντάσματα κ.λ.π. ) αποκλείεται να την πειράξουν, ποιους θα πάρει ο Χάρος; Καλά το μαντέψατε: όσους, ως λιγότερο ικανοί, αμείβονται με τον κατώτατο μισθό.

Επομένως, γιατί μιλάμε συνέχεια για τον κατώτατο μισθό; Για να μιλάμε. Σε κουβέντα να βρισκόμαστε. Για να γίνεται τζερτζελές στα πρωϊνάδικα. Για να βγάζουν έναν «δεκάρικο» οι λαϊκιστές των καναλιών. Για να κάνουν τον καμπόσο οι πολιτικάντηδες. Κατώτεροι των περιστάσεων. Ανήμποροι για πράξεις. Παράλυτοι. Με το κεφάλι στην άμμο. Αυτό, ναι, είναι η κατώτατη «πληρωμή» μιας κοινωνίας που ποτέ δεν σκέφτηκε ότι το μοναδικό δίχτυ ασφάλειας – και για τον Ιδιωτικό και για τον Δημόσιο Τομέα είναι η παραγωγή.
Αλλά το πώς γίνεται αυτό, μάλλον δεν φέρνει τηλεθέαση.

* Ιδρυτής της πολιτικής κίνησης «Δημιουργία, ξανά!» Επαγγελματικά, είναι σύμβουλος marketing και δημιουργικός διευθυντής στον χώρο της επικοινωνίας. Στο παρελθόν υπήρξε καθηγητής κλασικής μουσικής.

ΤΖΗΜΕΡΟΣ ΘΑΝΟΣ
ΠΗΓΗ; PROTAGON

Πολλαπλασιαστές: Για να ξέρουμε τι λέμε!

Αυτό τον καιρό η έννοια του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή έχει αποκτήσει σημαντική πολιτική σημασία, καθώς δραπέτευσε από τα εγχειρίδια των μακροοικονομικών και κυριαρχεί στον δημόσιο διάλογο τόσο στην Ελλάδα όσο και αλλού. Καλό είναι λοιπόν να ξέρουμε τι λέμε όταν αναφερόμαστε σε αυτόν.

Ο υπολογισμός του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή της χώρας δεν είναι απλή υπόθεση και πράγματι υπάρχει σοβαρός λόγος που οι οικονομολόγοι διαφωνούμε μεταξύ μας. Άλλο αυτό όμως και άλλο το να γράφονται αστειότητες.

Ως παράδειγμα παραθέτω κάτι που διάβασα σε γνωστή (τέως σοβαρή) καθημερινή, απογευματινή εφημερίδα: «Ας θυμηθούμε πως το 2009, με 10% πρωτογενές έλλειμμα, είχαμε ύφεση 2,8%. Ο πολλαπλασιαστής ήταν -3,5 – ούτε 0,5, ούτε 0,75, ούτε 1,7! Για κάθε παραπανίσιο ευρώ που έμπαινε στην οικονομία, χάνονταν τριάμιση ευρώ!» Με άλλα λόγια, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, το ΔΝΤ έκανε μεν λάθος υπολογισμό του πολλαπλασιαστή όχι επειδή τον «υποτίμησε» (θεωρώντας ότι ήταν της τάξης του 0,5 όταν έφτανε το 1,7) αλλά επειδή τον «υπερτίμησε» (καθώς στην πραγματικότητα ήταν -3,5 αντί για +0,5, +0,75 ή +1,7).

Αν ο αρθρογράφος ήταν πρωτοετής φοιτητής, και έγραφε τέτοιες ανοησίες, θα μηδενιζόταν. Όμως τέτοιες στοιχειώδεις παρανοήσεις παρατηρούνται σε πολλά άρθρα «σοβαρών» αρθρογράφων και για αυτό είναι αναγκαίο να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους.

Εν αρχή ήν το εθνικό εισόδημα, το ΑΕΠ της χώρας, η πηγή όλων των εισοδημάτων όλων μας. Καθώς το εθνικό εισόδημα «κυκλοφορεί» στην οικονομία (π.χ. καθώς οι καταναλωτές ξοδεύουν, οι επιχειρήσεις χρησιμοποιούν αυτά τα έσοδα για να πληρώνουν μισθούς, οι μισθωτοί από τους μισθούς τους καταβάλουν φόρους, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί μέρος των φόρων για να δίνει συντάξεις και επιδόματα, τα επιδόματα ξοδεύονται κλπ), κάποια ποσά «χάνονται», βγαίνουν από την κυκλοφορία του, και κάποια άλλα προστίθενται σε αυτήν.

Παραδείγματος χάριν, χρήματα που κερδίζουν οι εξαγωγικές επιχειρήσεις λειτουργούν ως τονωτικές ενέσεις στην ροή του εθνικού εισοδήματος. Το ίδιο και οι δημόσιες επενδύσεις (π.χ. επέκταση του Μετρό). Το ίδιο και οι ιδιωτικές επενδύσεις (π.χ. μια νέα επένδυση ξένης ή ελληνικής εταιρείας). Αυτά τα τρία, εξαγωγικό (ή τουριστικό) εισόδημα, δημόσιες δαπάνες και ιδιωτικές επενδύσεις, αποτελούν τις τρεις «ενέσεις» στο ΑΕΠ. Περιληπτικά, οι συνολικές «ενέσεις» στο ΑΕΠ είναι το άθροισμα των ιδιωτικών επενδύσεων, των δημόσιων δαπανών και των εισοδημάτων από το εξωτερικό (εξαγωγές, τουρισμός, εμβάσματα).

Από την άλλη, έχουμε και τριών ειδών «απώλειες» από την κυκλοφορία του ΑΕΠ της χώρας: (α) τα χρήματα που ξοδεύουμε για εισαγωγές (τα οποία ουσιαστικά εγκαταλείπουν την επικράτεια), (β) τα χρήματα που κάποιος βάζει στο σεντούκι για μια δύσκολη στιγμή (δηλαδή οι αποταμιεύσεις), και (γ) τα χρήματα που μας παίρνει η εφορία τα οποία, και αυτά, αφαιρούνται από την κυκλοφορία του ΑΕΠ. Περιληπτικά, το άθροισμα, σε ευρώ, αυτών των «απωλειών» ισούται με το άθροισμα των φορών που εισπράττει το κράτος, των αποταμιεύσεων, και των χρημάτων που ξοδεύουμε για εισαγωγές, ταξίδια στο εξωτερικό κλπ.

Ερχόμαστε λοιπόν στον πολλαπλασιαστή ή, για την ακρίβεια, στους δύο πολλαπλασιαστές της οικονομίας μας. Στον πολλαπλασιαστή «ενέσεων», έστω μ, και στον πολλαπλασιαστή «απωλειών», έστω λ. Η έννοιά τους είναι τόσο απλή όσο δύσκολος είναι ο υπολογισμός τους: Αν ξάφνου οι «ενέσεις» μειωθούν αυτόνομα κατά 1 ευρώ (τι σημαίνει αυτό το αυτόνομα θα το δούμε στην επόμενη παράγραφο – καθώς έχει μεγάλη σημασία), το ΑΕΠ της χώρας μειώνεται κατά μ ευρώ. Κι αντίθετα, αν οι «ενέσεις» αυξηθούν αυτόνομα κατά 1 ευρώ τότε το ΑΕΠ αυξάνεται κατά μ ευρώ. Κάτι αντίστοιχο, από την ανάποδη όμως, ισχύει για τον πολλαπλασιαστή «απωλειών», το λ: Αν αυξηθούν οι «απώλειες» κατά 1 ευρώ (π.χ. αυξηθούν οι φόροι αυτόνομα), τότε το ΑΕΠ μειώνεται κατά λ ευρώ (και το αντίθετο, αν μειωθούν οι «απώλειες» κατά 1 ευρώ τότε το ΑΕΠ, ανεβαίνει κατά λ ευρώ). Να γιατί οι αριθμοί μ και λ ονομάζονται πολλαπλασιαστές: επειδή πολλαπλασιάζουν τις αυτόνομες αλλαγές των «ενέσεων» και των «απωλειών» επηρεάζοντας έτσι πολλαπλασιαστικά το εθνικό εισόδημα. Π.χ. αν μ=1,8 και λ=0,8 και αυξηθούν οι φόροι αυτόνομα κατά 1 δις, τότε το ΑΕΠ μειώνεται κατά 800 εκ. ευρώ (-λΧ1 δις) ενώ αν την ίδια στιγμή αυξηθούν οι ιδιωτικές επενδύσεις κατά 1 δις το ΑΕΠ θα «τσιμπήσει» μΧ1 δις =1,8 δις.

Σε αυτό το σημείο πρέπει εσπευσμένα να εξηγήσω γιατί επιμένω, ξανά και ξανά σε αυτό το αυτόνομα: Οι πολλαπλασιαστές αφορούν αποκλειστικά την αυτόνομη μεταβολή των «ενέσεων» (π.χ. των δημόσιων δαπανών) και των «απωλειών» (π.χ. των φόρων) και όχι τις αυτόματες μεταβολές τους. Τι σημαίνει τώρα αυτόνομη και τι αυτόματη μεταβολή των «ενέσεων» και/ή των «απωλειών» και ποια η διαφορά τους;

Να τι δεν σημαίνει αυτόνομη μεταβολή:

• Όταν οι φόροι μειώνονται λόγω της ύφεσης, επειδή δηλαδή μειώνονται τα εισοδήματα των πολιτών (δηλαδή πέφτει το ΑΕΠ), δεν έχουμε αυτόνομη μείωση των φόρων – η μείωση αυτή προκύπτει αυτόματα (και ουχί αυτόνομα) εξ αιτίας της μείωσης του ΑΕΠ.
• Όταν τα επιδόματα ανεργίας αυξάνονται λόγω του μεγαλύτερου αριθμού ανέργων, αυτό δεν αποτελεί μια αυτόνομη αύξηση των δημόσιων δαπανών (αλλά πρόκειται για άλλη μια περίπτωση αυτόματων μεταβολών που κι αυτή είναι απόρροια της μείωσης του ΑΕΠ).

Πότε θα χαρακτηρίζονταν ως αυτόνομες οι μεταβολές σε δαπάνες και φόρους; Η απάντηση είναι: όταν δεν αποτελούν αυτόματες αντιδράσεις των δημόσιων δαπανών και των φόρων στις αυξομειώσεις του ΑΕΠ. Π.χ,

• Όταν οι φόροι αυξάνονται επειδή η κυβέρνηση αποφάσισε να αυξήσει τον ΦΠΑ, τον συντελεστή του φόρου εισοδήματος, ή τις «αντικειμενικές» αξίες των ακινήτων.
• Όταν οι δαπάνες μειώνονται επειδή η κυβέρνηση αποφάσισε να μειώσει  τις συντάξεις ή τα κονδύλια των νοσοκομείων ή τα επιδόματα

Έχοντας ξεκαθαρίσει την διαφορά μεταξύ αυτόνομων και αυτόματων μεταβολών των «ενέσεων» και των «απωλειών» , προχωρούμε στον εξής απλό ορισμό: Οι πολλαπλασιαστές αφορούν το αποτέλεσμα επί του εθνικού εισοδήματος μόνο των αυτόνομων μεταβολών των «ενέσεων» ή/και των «απωλειών» - και όχι των αυτόματων μεταβολών τους.

Ας δούμε ένα απλό αριθμητικό παράδειγμα: Έστω ότι μια χρονιά (π.χ. το 2009) ο πολλαπλασιαστής «ενέσεων» μ ήταν ίσος με 2 και ο πολλαπλασιαστής «απωλειών» λ ήταν ίσος με 1. (Δεν λέω ότι αυτά ήταν τα μεγέθη τους. «Έστω ότι ήταν αυτά» λέω λόγου χάριν.) Έστω ακόμα ότι την ίδια χρονιά μειώνονταν οι αυτόνομες «ενέσεις» κατά 3,57 δις. Π.χ. λόγω της επερχόμενης Κρίσης (μετά την κατάρρευση της Wall Street και το παγκόσμιο «στέγνωμα» κεφαλαίων), οι επιχειρήσεις μείωναν τις επενδύσεις τους κατά, π.χ., 1,5 δις ευρώ την ώρα που ο τουρισμός απέφερε 2,07 δις λιγότερα (καθώς η Κρίση κράτησε κάποιους ξένους τουρίστες στα σπίτια τους). Αποτέλεσμα είναι το ΑΕΠ  να πέσει κατά μΧ3,57 το οποίο, αν μ=2, ισούται με 7,14 δις ή κατά 2,8% ως ποσοστό του αρχικού ΑΕΠ (που το 2009 ήταν γύρω στα 255 δις). Παράλληλα, η πτώση αυτή του ΑΕΠ είναι λογικό να αυξήσει το πρωτογενές έλλειμμα δεδομένου ότι: (α) μειώνονται οι  φόροι που λαμβάνει το κράτος (καθώς τα εισοδήματα και η απασχόληση έχουν υποστεί μείωση), ενώ από την άλλη (β) αυξάνονται οι δημόσιες δαπάνες (π.χ. μεγαλύτερη δαπάνη για επιδόματα ανεργίας καθώς οι ουρές στον ΟΑΕΔ μεγαλώνουν).

Το παράδειγμά μου δεν διεκδικεί την αριθμητική ακρίβεια καθώς τα νούμερα αυτά τα επέλεξα τυχαία. Αυτό όμως που δείχνει υπεράνω αμφισβήτησης είναι το εξής απλό και σημαντικό: Η σύμπτωση της μείωσης του ΑΕΠ μιας χώρας, δηλαδή μιας Ύφεσης, με την αύξηση του πρωτογενούς ελλείμματος της κυβέρνησης δεν σημαίνει επ’ ουδενί ότι έχουμε αρνητικό πολλαπλασιαστή! Όπως είδαμε στο πιο πάνω παράδειγμα, ο πολλαπλασιαστής αυτόνομων «ενέσεων» μπορεί να είναι κάλλιστα +2 και, την ίδια χρονιά, να παρατηρηθεί και ύφεση και αύξηση του ελλείμματος. Για την ακρίβεια αυτό συμβαίνει πάντοτε σε περιπτώσεις ύφεσης-κρίσης. Στην Αμερική, στην Γερμανία, στην Νότια Αφρική, στην Ελλάδα, παντού! Μόνο ένας αγράμματος μπορεί να συμπεράνει από την παρατήρηση της «σύμπτωσης» (α) μιας ύφεσης και (β) ενός διογκούμενου πρωτογενούς ελλείμματος ότι ο πολλαπλασιαστής μ είναι αρνητικός.

Τι σημασία έχουν αυτά; Τεράστια φίλες και φίλοι. Αν πράγματι (όπως τώρα παραδέχεται το ΔΝΤ) οι πολλαπλασιαστές μ και λ ισούνται με μ=1,7 και λ= =0,7, τα μέτρα των 9,6 δις που θα εφαρμόσει η κυβέρνηση το 2013 θα μειώσουν το ΑΕΠ της χώρας κατά 12,7 δις. Συγκρίνετε αυτή την περαιτέρω καθίζηση (άντε μετά η κυβέρνηση να συμμαζέψει την ανεργία όταν το ΑΕΠ κατρακυλήσει τόσο) με το τι θα συνέβαινε αν είχε δίκιο ο αγράμματος αρθογράφος και, τελικά, ο πολλαπλασιαστής «ενέσεων» μ ισούται με -3,5: τότε τα μέτρα των 9.6 δις θα αύξαναν το ΑΕΠ κατά περίπου 38,2 δις! Η διαφορά μεταξύ των δύο εκτιμήσεων ισοδυναμεί με το χάσμα που χωρίζει την θυσία εκατοντάδων χιλιάδων συνανθρώπων μας στον Καιάδα της Κρίσης από την εθνική σωτηρία.

Παράρτημα για... μαζοχιστές-αναγνώστες: Η σχέση των δύο πολλαπλασιαστών μ και λ

Ο πολλαπλασιαστής «ενέσεων» μ και ο πολλαπλασιαστής «απωλειών» λ σχετίζονται άρρηκτα μεταξύ τους. Για την ακρίβεια: λ=μ-1. Αυτό ισχύει επειδή ο πολλαπλασιαστής μ δίδεται από τον λόγο 1/γ όπου γ είναι το ποσοστό του τελευταίου ευρώ εθνικού εισοδήματος το οποίο «βγήκε» από την εγχώρια κυκλοφορία του εθνικού εισοδήματος. Παράλληλα, ο πολλαπλασιαστής λ=(1-γ)/γ. Άρα, λ = μ-1. Αυτό σημαίνει ότι μία μείωση των δημόσιων επενδύσεων (που συγκαταλέγονται στις «ενέσεις» Ε) κατά 1 δις ευρώ οδηγεί στην απώλεια μ δις εθνικού εισοδήματος ενώ μια αύξηση φόρων ακινήτων (που συγκαταλέγονται στις «απώλειες» Α) κατά 1 δις ευρώ μειώνει το ΑΕΠ κατά μ-1 δις ευρώ.
 ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ

ΠΗΓΗ PROTAGON

Προσωπική δέσμευση Σαμαρά

 

 

Εγραψε: Pitsirikos Ο Αντώνης Σαμαράς δεσμεύτηκε προσωπικά πως δεν πρόκειται να υπάρξει νέα μείωση του κατώτατου μισθού και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει μια προσωπική δέσμευση του Αντώνη Σαμαρά, αφού ο λόγος του είναι συμβόλαιο και είναι πολύ άδικοι όσοι τον χαρακτηρίζουν «ο Κομανέτσης» για τις ατελείωτες κωλοτούμπες.

Να θυμίσω πως το «Δεσμεύομαι, και δεσμεύομαι προσωπικά» ήταν η αγαπημένη φράση του Κώστα Καραμανλή στη διάρκεια της πρωθυπουργίας του και την έλεγε αδιάκοπα• τελικά, από τις πολλές προσωπικές δεσμεύσεις του Κώστα Καραμανλή, η χώρα χρεοκόπησε.
Μετά τη δήλωση του Γιώργου Μέργου –ο οποίος είπε την αλήθεια και προκάλεσε σάλο-, ο Αντώνης Σαμαράς επικαλέστηκε και τον Όλι Ρεν για να αποδείξει πως δεν θα υπάρξει νέα μείωση του κατώτερου μισθού.
Βέβαια, ο Όλι Ρεν δεν είπε πως δεν θα υπάρξει νέα μείωση του κατώτατου μισθού αλλά πως θα γίνει αναθεώρηση του κατώτατου μισθού το πρώτο τρίμηνο του 2014.
Δηλαδή, μπορεί να αυξηθεί κιόλας ο κατώτατος μισθός. Ναι, μη γελάτε.
Μόλις, η ανεργία φτάσει στο 50% -και ο ένας στους δυο Έλληνες θα είναι άνεργος-, θα υπάρξει αύξηση του κατώτατου μισθού από 586 ευρώ σε 600 ευρώ, αλλά θα πρέπει ο εργαζόμενος να δίνει το μισό μισθό του στον άνεργο.
Με αυτόν τον τρόπο, θα είναι όλοι οι Έλληνες απόλυτα ικανοποιημένοι με χαρτζιλίκι 300 ευρώ τον μήνα, και ο Αντώνης θα έχει κρατήσει τον λόγο του και την προσωπική του δέσμευση.
Από την άλλη, δεν αποκλείεται να μην υπάρξει καμία αλλαγή στον κατώτατο μισθό αλλά, αντί για 586 ευρώ, οι εργαζόμενοι να παίρνουν 586 δραχμές.
Και πάλι συνεπής θα είναι ο Αντώνης Σαμαράς.
(Πάντως, δεν υπάρχει νούμερο που να μην τον έχουν κάνει πρωθυπουργό οι Έλληνες. Αλλά, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, μετά δεν τους αρέσει.)

Η μεγάλη πληγή: Κρατικοδίαιτοι νεοφιλελεύθεροι

 

“Ζουν ανάμεσά μας. Θέλουν να καταργήσουν το δημόσιο και το απομυζούν επί δεκαετίες...”

Ανοίγοντας ένα λεξικό και ανατρέχοντας στον όρο τεχνοκράτης βλέπουμε ότι έτσι αποκαλούμε αυτό το στέλεχος του δημόσιου ή ιδιωτικού τομέα με ανώτατη κατάρτιση και εμπειρία σε συγκεκριμένο τεχνικό τομέα. Ο συγκεκριμένος συνηθίζεται να ασκεί το λειτούργημά του με βάση τη μελέτη κυρίως των αντικειμενικών δεδομένων και των οικονομικών μηχανισμών χωρίς να λαμβάνεται και τόσο υπόψη ο ανθρώπινος παράγοντας.

Μάλιστα. Με την πρώτη ματιά καταλαβαίνουμε ότι δεν πρόκειται για κάτι καλό εφόσον δε λαμβάνει τον παράγοντα άνθρωπο μέσα στους υπολογισμούς του. Ο τεχνοκράτης βέβαια είναι και αυτός άνθρωπος. Θεωρητικά τουλάχιστον έτσι είναι.
Στη σημερινή Ελλάδα των μνημονίων και της ανθρωπιστικής καταστροφής κάνουν πάρτι τέτοιου είδους ανθρωποειδή. Έχουν υποκαταστήσει πλήρως την πολιτική και έχουν τεθεί μπροστάρηδες στην προσπάθεια «εξυγίανσης» της ελληνικής οικονομίας και όχι μόνο.
Σε ένα πρώτο σχόλιο θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουν και αυτοί δικαίωμα να έχουν άποψη. Τεχνοκρατία δεν έχουμε άλλωστε; Ναι, έχουν δικαίωμα να έχουν άποψη. Ο καθένας έχει δικαίωμα στην άποψη ότι και να είναι και σε οποιοδήποτε είδος του ζωικού βασιλείου και να ανήκει. Όλα βέβαια έχουν ένα όριο, ένα ταβάνι, θα λέγαμε. Αυτοί οι απίθανοι τύποι με κάτι πτυχία όχι και τόσο αναγνωρίσιμα ή αν το θέλετε αγνώστου προελεύσεως ή ακόμα και αγνώστου τρόπου κτήσης τους έχουν ξεχυθεί στην ελληνική επικράτεια και αλαλάζουν για τον σπουδαίο ιδιωτικό τομέα (της Ελλάδας πάντα για να μη ξεχνιόμαστε) που είναι τόσο «παραγωγικός» και στενάζει κάτω από τον ζυγό του αδίστακτου δημόσιου τομέα, ο οποίος και είναι «τροχοπέδη» στην προσπάθεια για την «ανάκαμψη» και την «ανάπτυξη».

Στην Ελλάδα (πάντα για αυτή μιλάμε) έχει συμβεί το εξής απίθανο. Αυτοί οι κύριοι δεν έχουν ποτέ δουλέψει σε οτιδήποτε ιδιωτικό. Όσοι από αυτούς έχουν δουλέψει έχουν απολυθεί σε χρόνο ρεκόρ και χωρίς αποζημίωση. Άσχετο αν από τα στόματά τους βγαίνουν κάτι άναρθρες κραυγές που λένε (αν καταλαβαίνουμε καλά) το ποιοι είναι αυτοί και ποια η διαδρομή τους και ποια τα ένσημά τους.
Οι κύριοι αυτοί δεν έχουν ποτέ ακούσει από την αγορά που τόσο υπηρετούν την μια και μοναδική λέξη «προσλαμβάνεσαι». Έχουν μάθει μόνο στο «διορίζεσαι». Μια ζωή διορισμένοι. Την λέξη μεροκάματο ούτε ως «φοιτητές» δεν την έχουν ακούσει.
Το αστείο της όλης υπόθεσης και κουβέντας γίνεται όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο αλλά γιατί αυτοί οι τύποι θέλουν να κάνουν «μεταρρυθμίσεις». Προφανώς με αυτή τη λέξη να εννοούν το «βόλεμα» της νέας φουρνιάς φίλων, γνωστών και συγγενών που αλλού; Στο Δημόσιο που με τόση χάρη υβρίζουν.

Τον θυμόμαστε τον περίφημο Δούκα που είχε βγει πριν λίγες μέρες και είχε προτείνει σε ένα «μανιφέστο» της ντροπής να πηγαίνουν οι άνεργοι στις επιχειρήσεις των φίλων του και να εργάζονται δωρεάν; Αυτόν που είχε «ξεχάσει» να δηλώσει στη φορολογική του δήλωση ένα εκατομμύριο ευρώ σε καταθέσεις μιλάμε. Ο ίδιος τύπος είναι.

Τον άλλο τον τσεκουροφόρο που θέλει να δημευτούν οι πρώτες κατοικίες των Ελλήνων πολιτών;

Τους άλλους τους περίεργους που είναι στις λίστες Lagarde και δεκάδες άλλες και είναι σύμβουλοι και παρατρεχάμενοι της εξουσίας; Για αυτούς μιλάμε, οι οποίοι εισηγούνται στον πρωθυπουργό να ξεκινήσει το φοροκυνηγητό στους μικροοφειλέτες και να αφήσουν απέξω τη λίστα με τους 1.700 που χρωστούν 35 δισεκατομμύρια στο ελληνικό Δημόσιο.

Η μόνη σχέση που έχουν όλοι αυτοί οι τεχνοκράτες με τον ιδιωτικό τομέα είναι ότι γνωρίζουν πολύ καλά την οικονομική ολιγαρχία που λυμαίνεται τον παραγόμενο πλούτο του ελληνικού λαού εδώ και αρκετές δεκαετίες. Όλοι αυτοί κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Είναι γεγονός.

Προχθές βγήκε άλλος ένας τέτοιος που είναι λέει Γ.Γ του ΥΠΟΙΚ. Ναι, καλά καταλάβατε του Υπουργείου του κυρίου Στουρνάρα. Τι είπε λοιπόν αυτός ο κύριος Μέργος; Ότι ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα είναι πολύ υψηλός και θα πρέπει να τον επανεξετάσουμε αν θέλουμε να μπούμε σε «αναπτυξιακή» τροχιά. Απίθανος. Ο συγκεκριμένος βέβαια είναι τριπλοθεσίτης του Δημοσίου τομέα. Όχι τίποτε άλλο αλλά να μη ξεχνιόμαστε.

Αλήθεια αυτός δεν εντάσσεται στο Ενιαίο Μισθολόγιο; Μήπως να του κάνουμε τη χάρη, να τον ακούσουμε και να του δώσουμε τον βασικό μισθό για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι;

Το κακό δεν είναι οι απόψεις τέτοιων απίθανων τύπων. Το κακό είναι ότι αυτοί πληρώνονται από τον ιδρώτα του ελληνικού λαού και το ακόμα χειρότερο ότι δεν απολύονται ποτέ. Τουναντίον. Φροντίζουν να διορίζουν σε αυτό το «κακό» Δημόσιο όσο περισσότερους δικούς τους μπορούν.

Τα ίδια δε συμβαίνουν και στη δημόσια τηλεόραση; Απολύονται 300 συμβασιούχοι τη στιγμή που προσλαμβάνονται κατά εκατοντάδες διάφοροι «ειδικοί» σύμβουλοι με μπούτια…μισθούς των 3.500 ευρώ. Αστείο δεν ακούγεται;

Στη σημερινή Ελλάδα όπου σύμφωνα με τα νέα στοιχεία έρευνας του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ 3,9 εκατομμύρια συμπολιτών μας βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας, υπάρχει μια δράκα οικογενειών που στο σπίτι τους μπαίνει συνολικό εισόδημα είκοσι και τριάντα χιλιάδων ευρώ τον μήνα!!! Όλα αυτά τα γνωρίζει ο ελληνικός λαός έστω και αν δεν του τα λένε τα κανάλια της διαπλοκής από τα βραδινά τους δελτία. Υπάρχει και το διαδίκτυο αλλά υπάρχουν και οι ίδιες, οι δικές τους ομολογίες. Οι αποκαλύψεις παίρνουν καθημερινά τη μορφή χιονοστιβάδας. Τίποτε δε μπορεί πια να μείνει κρυφό. 
Κι όμως. Εξακολουθούμε να μην προβάλλουμε καμιά οργανωμένη αντίσταση μπροστά στη λαίλαπα που μας εξαθλιώνει. Ας γίνουμε λιγάκι κυνικοί και ας προσπαθήσουμε να δώσουμε μια πειστική εξήγηση. Όλα είναι θέμα νοοτροπίας. Δεν εξηγείται αλλιώς. Η πλειονότητα των Ελλήνων τόσα χρόνια περίμενε να βολευτεί είτε στο Δημόσιο είτε τα τελευταία χρόνια σε καλές θέσεις του ιδιωτικού τομέα πάντα με την παρέμβαση κάποιου βουλευτή ή υπουργού ή πολιτευτή. Αυτή είναι μια πικρή αλήθεια. 
Ναι, είμαστε ένοχοι. Ίσως για αυτόν τον λόγο πήγαν και ψήφισαν τη συγκεκριμένη τρικομματική. Ήξεραν ότι αυτοί θα κυβερνήσουν. Η επιλογή ήταν συνειδητή έστω και αν δεν το παραδεχόμαστε. Οι περισσότεροι με αυτή τη λογική ψήφιζαν τόσα χρόνια. Με τη λογική της πελατείας. Έτσι ψήφισαν και στις τελευταίες εθνικές εκλογές. Με την ελπίδα ότι δε θα τους πειράξουν άλλο τους μισθούς και τις συντάξεις και ότι κάποια στιγμή έστω και αν τα ξεπουλήσουμε όλα η κρίση θα τελειώσει.

Άλλοι πάλι έχοντας χάσει κάθε άλλη ελπίδα και καταλαβαίνοντας ότι το πολιτικό σύστημα που έφτιαξαν τα δύο κόμματα που μας έφτασαν ως εδώ δεν πρόκειται να κάνει άλλους διορισμούς προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα. Μισό περίπου εκατομμύριο από δαύτους ψήφισαν τους νεοναζί για να τιμωρήσουν αυτούς που δε θα τους διόριζαν πια. Πολλοί λένε ότι αυτοί δεν είναι φασίστες. Εμείς ρωτάμε. Πότε έπαψαν να είναι; Το ότι κρύβονταν επιμελώς τόσα χρόνια και ιδίως στη Δεξιά δεν παύει να τους κάνει φασίστες.
Αυτές ήταν οι απόψεις τους. Χουντικοί, φιλοχουντικοί, βασιλόφρονες, εθνικιστές, νεοναζί. Αυτούς προσπάθησε να διαλύσει ο Κώστας Καραμανλής επιβάλλοντας το 2000 την στροφή προς την λεγόμενη Κεντροδεξιά του «μεσαίου χώρου» και αφήνοντας πίσω αυτά τα κατάλοιπα που μόλυναν την ΝΔ. Εις μάτην. Το κακό έγινε και δε γυρίζει πίσω. Μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας ξέχασε τους νόμους της ζούγκλας μέσα σε μια καπιταλιστική και όχι μόνο κρίση. Πάντα το μεγάλο ψάρι επιβιώνει τρώγοντας το μικρό. Νόμος χωρίς εξαίρεση. Οι τελευταίες εικόνες των απλωμένων χεριών στο κέντρο της Αθήνας που έκαναν τον γύρο του κόσμου πρόσφατα δεν ήταν οι τελευταίες. Ήταν μόνο η αρχή.

Τέτοιες εικόνες και ακόμα χειρότερες θα αρχίσουν σύντομα να κάνουν όλο και συχνότερα την εμφάνισή τους. Έγκλημα χωρίς τιμωρία δεν υπάρχει. Πάντα υπάρχει η τιμωρία έστω και αργά. Ίσως οι τεχνοκράτες και τα λιμά του καπιταλισμού τιμωρηθούν τελευταία αλλά ένα είναι το σίγουρο. Όπως πάντα συνέβαινε στην Ιστορία, αρκετά εκατομμύρια συνανθρώπων μας θα έχουμε εξοντωθεί μπροστά σε μια ανθρωπιστική κρίση τέτοια που παρόμοια ίσως δεν έχουμε γνωρίσει ξανά. Δε μιλάμε μόνο για τη χώρα μας. Είπαμε. Εμείς είμαστε το πειραματόζωο. Αν αυτή η κατάσταση δεν ανακοπεί τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Για ένα είμαστε σίγουροι. Όσοι εξακολουθούν να στηρίζουν αυτήν την επάρατη και καταστροφική κυβέρνηση θα είναι οι πρώτοι που θα χάσουν τα σπίτια τους, τις όποιες λιγοστές καταθέσεις τους και οι πρώτοι που θα σταθούν μπροστά στις ουρές των συσσιτίων απλώνοντας τα χέρια. Μπορεί να πάρουν και τους υπόλοιπους μαζί στην άβυσσο. Ναι, είναι πιθανό. Εξαιρετικά πιθανό.

Οι υπόλοιποι, όσοι και αν είναι, θα έχουν αγωνιστεί έχοντας πάντα στο μυαλό τους στίχους του Καβάφη:
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς. Μην την εξευτελίζεις»…


Ένα άρθρο του Κώστα Καπνίση για το Periodista.gr

Πηγή: Η μεγάλη πληγή: Κρατικοδίαιτοι νεοφιλελεύθεροι - RAMNOUSIA

Πού το πάει το ΔΝΤ;

  Γιάνης Βαρουφάκης 

 Σήμερα θα σας απευθυνθώ περισσότερο ως ‘ρεπόρτερ’ και λιγότερο ως σχολιαστής. Ελπίζω ότι, στο πλαίσιο της συζήτησης που έχει φουντώσει σε σχέση με τους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές και την «λανθασμένη» εκτίμησή τους από το ΔΝΤ (μια συζήτηση που εδώ στο protagon την ξεκινήσαμε πολύ πριν, π.χ. εδώ), αυτά που έχω να σας μεταφέρω θα φανούν χρήσιμα τόσο σε εκείνους που τείνουν να συμφωνούν με τις θέσεις μου ως προς το τι πρέπει να κάνουμε ως Ελλάδα όσο και στους πολλούς επικριτές των προτάσεών μου. Έτσι τουλάχιστον ελπίζω.

Στις 7 και 8 Φεβρουαρίου έτυχε να συμμετάσχω σε νομικό συνέδριο που διοργάνωσε το περιοδικό Texas International Law Journal στο Austin, απ’ όπου σας γράφω. Το κεντρικό θέμα του συνεδρίου ήταν «Το Κράτος και οι Τράπεζες» και μέρος του αφιερώθηκε στην Κρίση της Ευρωζώνης με έμφαση στην τραπεζική κρίση και στα νομικά ζητήματα που θα προκύψουν στην πορεία μιας διαδικασίας ενοποίησης των τραπεζικών συστημάτων της Ευρωζώνης (Banking Union) – μιας διαδικασίας την οποία, υποτίθεται, ότι έχουν βάλει μπροστά οι ευρωπαίοι ηγέτες μας. Σε αυτό το πλαίσιο, οι διοργανωτές με προσκάλεσαν να μιλήσω στους συνέδρους (καθηγητές και διδακτορικούς φοιτητές νομικών σχολών) με θέμα, τί άλλο, την Τραπεζική Ενοποίηση της Ευρωζώνης (μια ενοποίηση που, με τον συνεργάτη μου Stuart Holland, πρεσβεύουμε ως αναγκαία για την επίλυση της Κρίσης από το 2010/1 – πχ. δείτε εδώ).

Πριν με κατηγορήσετε ότι τα λέω όλα αυτά για να σας πω πόσο «όμορφα» τα είπα και πόσο «σπουδαίος» είμαι, επιτρέψτε μου να σας καταθέσω τον λόγο που θεωρώ ότι σας ενδιαφέρει αυτή η ιστορία – και ο οποίος ελάχιστη σχέση έχει με το τι είπα σε εκείνη την ομιλία. Αυτό που έχει σημασία είναι πως αντέδρασε ένα μέλος του ακροατηρίου, και τι είπε απαντώντας στα δικά μου λεγόμενα. Το όνομά του δεν θα σας το πω (καθώς έχω δεσμευτεί ότι δεν θα το κάνω). Αυτό που μπορώ να σας πω είναι ότι πρόκειται για υψηλά ιστάμενο στέλεχος του ΔΝΤ.

Για να έχει νόημα η παρουσίαση της στάσης του εν λόγω κυρίου, πρέπει να με ανεχθείτε για λίγο, να ανεχθείτε μια περίληψη της τοποθέτησής μου – καθώς η δική του τοποθέτηση βγάζει νόημα μόνο στο πλαίσιο αυτό. Επί της ουσίας, αφού κατέθεσα την ερμηνεία μου για το πώς προέκυψε η Κρίση του Ευρώ, προχώρησα σε τρεις προβλέψεις:

1. Καμία πρόοδος προς μία πραγματική τραπεζική ενοποίηση, που να βοηθά στην καταπολέμιση της Κρίσης, δεν πρόκειται να επιτευχθεί.
2. Το πρόγραμμα ΟΜΤ που ανακοίνωσε ο Πρόεδρος της ΕΚΤ κ. Draghi τον Σεπτέμβρη, και το οποίο βοήθησε να πέσουν τα spreads σε όλη την Ευρωζώνη, κάτω από την «επιφάνεια» των φαινομένων επιφέρει χειροτέρευση της Κρίσης και, το χειρότερο, ενισχύει την αποφασιστικότητα με την οποία η Γερμανία «δολοφονεί» την απόφαση της Συνόδου Κορυφής του περασμένου Ιουνίου σύμφωνα με την οποία η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα έφευγε από τα χέρια των κρατών-μελών και τα απαραίτητα κονδύλια δεν θα προσμετρώνταν στο δημόσιο χρέος των κρατών.
3. Εάν το Ευρώ καταρρεύσει, τότε θα καταρρεύσει μαζί του η ΕΕ. Εάν διασωθεί, τότε, και αφού θα έχει περάσει πραγματικά η σημερινή Κρίση, τότε μόνο θα δούμε να ενοποιούνται τα τραπεζικά συστήματα της Ευρωζώνης. Αν ποτέ φτάσουμε εκεί, χώρες που δεν ανήκουν στην Ευρωζώνη θα φύγουν από την ΕΕ καθώς θα είναι αδύνατον να ανήκουν στην ΕΕ χωρίς να είναι μέρος του κοινού νομίσματος – οπότε η Βρετανία, για παράδειγμα, θα έχει κάθε λόγο να αποχωρήσει από την ΕΕ.

Πέραν αυτών των γενικών προβλέψεων, έκλεισα την ομιλία με μια γενική εκτίμηση και κάποιες προτάσεις. Η εκτίμηση ήταν πως η Κρίση βαθαίνει παρά το γεγονός ότι η αγορά ομολόγων φαίνεται να ομαλοποιείται και, συνεπώς, αν συνεχίσουμε έτσι, η Ευρωζώνη δεν θα αντέξει. Όσο για τις προτάσεις, κατέθεσα τις εξής τρείς:

1. Να προχωρήσει άμεσα η εκκαθάριση, ανακεφαλαιοποίηση και διαχείριση των προβληματικών τραπεζών της Ευρωζώνης (συμπεριλαμβανομένου του κλεισίματος και της σύμπτυξης όσων δεν μπορούν να αναστηθούν) από το EFSF-ESM χωρίς καμία ανάμειξη από τα κράτη-μέλη και χωρίς να έχει προηγηθεί η τραπεζική ενοποίηση.
2. Το πρόγραμμα ΟΜΤ της ΕΚΤ να αντικατασταθεί από εναλλακτικό πρόγραμμα εξυπηρέτησης μέρους του χρέους όλων των μελών-κρατών με έκδοση ομολόγων τα οποία θα εγγυάται μόνον η ΕΚΤ – τα οποία θα μπορούν, επί πλέον, να λειτουργούν επικουρικά προς τα ομόλογα που εκδίδει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων με στόχο την ανάπτυξη
3. Ευσπευσμένη ολοκλήρωση μιας συνθήκης ελεύθερου εμπορίου ΗΠΑ-ΕΕ έτσι ώστε χώρες όπως η Βρετανία να φύγουν από την ΕΕ χωρίς εκατέροθεν απώλειες.

Και τώρα ερχόμαστε στο «ψητό»: Στην συζήτηση που ακολούθησε ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ είπε επ’ ακριβώς τα εξής (και λέω «επ’ ακριβώς» επειδή στις επόμενες παραγράφους απομαγνητωφωνώ, και μεταφράζω όσο πιο επακριβώς δύναμαι, τα λεγόμενά του):

«Θα κάνω ένα σχόλιο και θα σας θέσω ένα ερώτημα, αν μου επιτρέπετε. Ξεκινώ με το σχόλιο: Κατ’ αρχάς να σας πω ότι συμφωνώ πως και μένα με στενοχωρεί το θέαμα των ευρωπαίων να θριαμβολογούν ότι η Κρίση υποχωρεί όταν όλοι βλέπουμε ότι χειροτερεύει ως προς την πραγματική οικονομία. Συμφωνώ ακόμα ότι πρέπει οπωσδήποτε και χωρίς καθυστέρηση η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να γίνει άμεσα από τα ταμεία διάσωσης χωρίς να προσμετράται το ποσόν που αυτό απαιτεί στο δημόσιο χρέος κανενός. Παράλληλα πρέπει η ΕΕ κεντρικά, μέσα από το ESM και την ΕΚΤ, να προχωρήσει την εκκαθάριση και στο κλείσιμο πολλών από αυτές τις τράπεζες. Όμως, εκεί που διαφωνώ μαζί σας είναι ότι η Ευρώπη έχει την πολυτέλεια να καθυστερεί, όπως πράγματι καθυστερεί την πλήρη ενοποίηση των τραπεζικών της συστημάτων. Και δυστυχώς έχετε δίκιο όταν λέτε ότι αυτό ακριβώς κάνουν: κάνουν ό,τι μπορούν για να μην προχωρήσει καμία ουσιαστική τραπεζική ενοποίηση.»

Πριν προλάβω να χωνέψω αυτή του την, εντελώς απρόσμενη για μένα τοποθέτηση, προχώρησε στο ερώτημα:

«Αυτό που θα ήθελα να σας ρωτήσω αφορά την Ελλάδα. Είναι προφανές ότι η χώρα σας, και λόγω ενδογενών προβλημάτων και λόγω ενός ριζικά (radically) λάθος προγράμματος, για το οποίο εμείς στο ΔΝΤ έχουμε πει αρκετά mea culpa, δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από την κατιούσα πορεία. Τι νομίζετε ότι πρέπει να γίνει;»

Ο μόνος λόγος που θα σας κουράσω με την απάντησή μου (την οποία θα σας παρουσιάσω περιληπτικά) είναι ότι διαφορετικά θα χαθεί η ουσία της στοιχομυθίας που είχαμε κατόπιν, στο περιθώριο του συνεδρίου. Ως προς το πρώτο μέρος, το σχόλιό του περί τραπεζικής ενοποίησης, του απάντησα ότι προφανώς συμφωνούμε αλλά πως η δική μου πρόταση αφορά ζητήματα τακτικής. Έτσι όπως πορεύεται η Γερμανία, χρονοτριβεί ως προς την ενοποίηση μόνο και μόνο για να αποφύγει την μη καταγραφή των κυνδυλίων ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών στο δημόσιο χρέος (ιδίως της Ισπανίας). Αν αυτή η μη καταγραφή περάσει τώρα, άμεσα, όπως αποφασίστηκε στην Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου, κατόπιν οι γερμανικές αντιστάσεις προς την ενοποίηση των τραπεζικών συστημάτων θα καμφθούν.

Ας έρθω όμως στο ερώτημά του για την Ελλάδα. Του απάντησα ότι τον Μάιο του 2010 ήταν έγκλημα η μη παραδοχή από όλους (ΕΕ, ΔΝΤ και Αθηνών) της πτώχευσης του ελληνικού δημοσίου και η προσπάθεια συγκάλυψής της πίσω από ένα κολοσσιαίο δάνειο. Αυτό που είχαμε ιερή υποχρέωση να κάνουμε ήταν ένα κούρεμα της τάξης του 30% με 40% (που αν είχε γίνει το 2010 θα αρκούσε) πριν καν συζητήσουμε περί δανειακής σύμβασης. Το αποτέλεσμα ήταν ότι, όταν ήρθε το κούρεμα, ήδη ένα μεγάλο μέρος του χρέους μας είχε μεταφερθεί στους Ευρωπαίους φορολογούμενους, και η οικονομία είχε αποδυναμωθεί τόσο που ήταν too little too late. Πρόσθεσα ότι κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και με το επόμενο κούρεμα: έρχεται πολύ μετά από τις νέες, τεράστιες δόσεις με αποτέλεσμα, όταν θα έρθει, να είναι δώρον-άδωρον. Είπα κι άλλα με τα οποία δεν θα σας κουράσω (έτσι κι αλλιώς όσοι με διαβάζετε μπορείτε να φανταστείτε τι είπα).

Το ενδιαφέρον, και πάλι, ήταν η απάντηση του κυρίου αυτού, την οποία μου έδωσε πλέον κατ’ ιδίαν μετά το τέλος του συνεδρίου. (Τα λόγια του αυτά δεν τα έχω μαγνητοφωνημένα καθώς έγιναν εκτός πρακτικών. Θα σας τα μεταφέρω όμως αρκετά πιστά.) Άλλη μια φορά μου είπε ότι συμφωνεί και ότι «στην Ελλάδα αυτό που έχει γίνει είναι ανυπόφορο (unbearable)». Επέμεινε όμως ότι «δεν φταίμε εμείς», εννοώντας το ΔΝΤ. «Από την αρχή» συνέχισε «λέγαμε στις Βρυξέλλες πως αυτό το πρόγραμμα (σημ. εννοεί το Μνημόνιο 1) δεν βγαίνει και πως ήταν απαραίτητο ένα μεγάλο κούρεμα πριν δοθούν δάνεια. Οι Ευρωπαίοι ούτε να το ακούσουν δεν ήθελαν. Κι ο δικός σας υπουργός οικονομικών το αρνιόταν. Τι να κάνουμε εμείς του ΔΝΤ; Οι γερμανοί μας είχαν ανάγκη. Είχαν ανάγκη της πείρας και προπάντων της φήμης μας ως σκληροί εφαρμογείς (implementers) προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής. Δυστυχώς μας εκμεταλλεύτηκαν και το αποτέλεσμα ήταν να καταστραφεί το καλό μας όνομα (sic). Όσο για την Ελλάδα, η πολιτική που ακολουθείται τώρα, το 2013, μόνο μια φαντασίωση μπορεί να στηρίξει την άποψη ότι βαίνουμε καλώς.»

Πριν τερματιστεί η συνομιλία μας, του είπα: « Όλοι στην Ευρώπη, ή τουλάχιστον οι περί την εξουσία, χαίρονται ότι η Κρίση κοπάζει. Στα μάτια μου φαίνεται ότι η Κρίση χειροτερεύει. Η δική σας άποψη ποια είναι; Κοπάζει όντως;» Η απάντησή του: «Σοβαρολογείτε; Γίνεται πολύ,πολύ χειρότερη. Και δυστυχώς όσο ο Draghi κρατάει τις χρηματαγορές σε κατάσταση αναμονής, τόσο η Κρίση θα χειροτερεύει καθώς οι φίλοι μας οι γερμανοί αρνούνται κατηγορηματικά να συζητήσουν σοβαρά και λογικά μαζί μας στο ΔΝΤ την πραγματική εικόνα.»

Αυτά είχα να σας μεταφέρω από εδώ που βρίσκομαι. Ερμηνεύστε τα όπως θέλετε. Αν μου επιτρέπετε μια μικρή ερνηνευτική προσθήκη, σε σχέση με τον τίτλο-ερώτημα του παρόντος άρθρου, το ΔΝΤ προσανατολίζεται σε σύγκρουση με βασικές επιλογές του Βερολίνου. Για χάρη μας δεν πρόκειται αναλώσουν ό,τι πυρομαχικά έχουν. (Για αυτό βγαίνουν και, με δυσκολία αλλά σαφώς υποστηρίζουν ότι το Μνημόνιο πρέπει να εφαρμοστεί.) Θα χρησιμοποιήσουν όλα τα πυρομαχικά τους σε άλλη μάχη: προσπαθώντας να υπονομεύσουν την γερμανική προσπάθεια ματαίωσης (επί της ουσίας) της τραπεζικής ενοποίησης της Ευρωζώνης. Κι αυτό επειδή (όσο και να αναφέρονται οι αδαείς σε Κρίση Χρέους) η Κρίση της Ευρωζώνης ήταν πάντα, και παραμένει, Τραπεζική Κρίση. Και σε αυτό τον τομέα, στον τραπεζικό, θα κριθεί η «μάχη» από την οποία εξαρτάται η έκβαση του πολέμου εναντίον της Παγκόσμιας Κρίσης.

Δεν είναι τυχαίο ότι πέντε μέρες μετά την πιο πάνω συνομιλία μας το ΔΝΤ εξέδωσε αυτό το πόρισμα για την τραπεζική ενοποίηση που, ούτε λίγο ούτε πολύ, καλεί την Ευρώπη να κάνει μια πραγματική επανάσταση όσον αφορά τόσο τις τράπεζες της Ευρωζώνης όσο και την λειτουργία της ΕΚΤ. Μια επανάσταση που, μόλις χτες, βγήκε το... σοσιαλδημοκρατικό SPD να στιγματίσει κάνοντας σημαία του την μη εφαρμογή αυτού του πορίσματος γενικά και, ειδικά, την μη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από το ESM. (Αμέσως το CDU σιγοντάρησε το SPD σε μια σύγκλιση απόψεων μεγάλης σημασίας.)

Ο αγώνας προβλέπεται σκληρός και οι ομοσπονδιακές εκλογές του Σεπτεμβρίου μάλλον θα απογοητεύσουν εκείνους που ελπίζουν σε μια γερμανική στροφή. Εδώ που φτάσαμε (και πρόκειται για ευρωπαϊκή κατάντια) μόνο το ΔΝΤ έχει κάτι ενδιαφέρον και χρήσιμο να πει. Οι κυβερνήσεις μας κοιμούνται ύπνο βαθύ ενώ εμείς οι ίδιοι αναλωνόμαστε σε καβγάδες υπέρ ή κατά ενός Μνημονιακού προγράμματος που ούτε εκείνοι που το εφαρμόζουν, ως τα σκληρά μέλη της τρόικας, δεν το πιστεύουν.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

PROTAGON

Χειραγώγηση μέσω γλωσσικής παραπλάνησης

Το σφαγείο των λέξεων.

Η αλληλουχία των λέξεων επαναλαμβάνεται μονότονα και οι χειρονομίες συναντιούνται με το χθεσινό τους είδωλο στα προεκλογικά πάνελ των καναλιών. Το απεγνωσμένο ζάπινγκ αποτυγχάνει να γίνει λυτρωτικό. Υπνωτισμένοι με το τηλεκοντρόλ ανά χείρας ζούμε καθημερινά ένα αφόρητο deja vu όπου μόνο το πλούσιο βεστιάριο των παρουσιαστών εξασφαλίζει την αναγκαία συνθήκη του θεάματος, την ψευδαίσθησης της αλλαγής.

Κάποτε το νομίζαμε διασκεδαστικό. Σήμερα διαπιστώνουμε το κόστος αυτής μας της απρονοησίας. Αφήσαμε τις λέξεις μας ανυπεράσπιστες και τώρα παρατηρούμε τα φαντάσματά τους να επιστρέφουν απειλητικά. Αφήσαμε τα νοήματα να αιμορραγούν χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό το αίμα έθρεφε τα πλάσματα της νύχτας, τους βρικόλακες της εξουσίας. Αυτούς που μονότονα επαναλαμβάνουν το άνυδρο μουρμουρητό του κυρίαρχου λόγου. Ενός λόγου που δεν είναι τίποτα άλλο από μια πλημμυρίδα ευφημισμών, μετωνυμιών και διαστρεβλώσεων.


Ο Πρετεντέρης ονομάζει την εκπομπή του ΑΝΑΤΡΟΠΗ
και ο Χρυσοχοΐδης το υπουργείο του Προστασίας του Πολίτη
Δεν πρόκειται για τον εξορκιστικό ευφημισμό που μετατρέπει τη Μαύρη Θάλασσα σε Εύξεινο Πόντο αλλά για επιτελεστικό λόγο που εξασφαλίζει ότι στην αυτοκρατορία της αιώνιας γαλήνης όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια συμφέροντα και το ίδιο ενδιαφέρον να διατηρηθεί η υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική τάξη, και επομένως η κοινωνική συναίνεση είναι αυτονόητη, γι’ αυτό τίποτε δεν συνέβη ούτε θα συμβεί ποτέ.

Οι λέξεις έρχονται και παρέρχονται, οι σημασίες εξατμίζονται. Η εξουσία τις αλλάζει, τις διαστρέφει, αυξομειώνει τις αξίες τους στο χρηματιστήριο της ιδεολογίας. Το παιχνίδι των λέξεων δεν είναι παρά η αθόρυβη πλευρά του πολέμου της ηγεμονίας. Είναι μια μοντέρνα σαμανιστική τελετουργική μεσολάβηση που επιχειρεί να απαλύνει την βία της πραγματικότητας. Στο ρολό του μεγάλου σαμάνου τα ΜΜΕ.

Ο Τζορτζ Όργουελ, το περιέγραψε με θαυμαστή αδρότητα στο «1984»:

« … Όταν τελειώσουμε, οι άνθρωποι σαν εσένα θα πρέπει να μάθουν τη Νέα Ομιλία, που τώρα κατασκευάζουμε, απ’ αρχής. Πιστεύεις, φαντάζομαι, ότι η κύρια δουλειά μας είναι να εφευρίσκουμε νέες λέξεις. Αλλά δε συμβαίνει καθόλου κάτι τέτοιο! Καταστρέφουμε λέξεις – εικοσάδες, εκατοντάδες κάθε μέρα. Πετσοκόβουμε τη γλώσσα ως το κόκαλο
… Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δε θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς
…. Η Παλαιά Ομιλία θα εκτοπιστεί μια για πάντα και θα σπάσει και ο τελευταίος κρίκος με το παρελθόν»

Ο κόσμος αλλάζει, αν αλλάξουν οι λέξεις.

Θυμηθείτε:

Την ισχυρή Ελλάδα του Σημίτη που σήμαινε τον χρηματιστηριακό τζόγο
Την χρηστή διαχείριση που σήμαινε Τσουκάτους και Τσοχατζόπουλους

Ένα αναρίθμητο πλήθος μετωνυμιών -μεταρρύθμιση, αξιοποίηση, εκσυγχρονισμός, ορθολογισμός, διαρθρωτικές αλλαγές, ευέλικτος, απασχολήσιμος, δια βίου μάθηση, δημοκρατία … - είναι τα άνθη του τεχνοκρατικού-εξουσιαστικού λόγου, ενώ και μόνο η εκφορά της λέξης ανταγωνιστικότητα χαρίζει ρίγη σεξουαλικής διέγερσης στους μισθοφόρους του συστήματος. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν κάποιοι βιρτουόζοι της γλωσσικής παραπλάνησης. Κορυφαίος όλων ο Βενιζέλος, ο άνθρωπος που ανερυθρίαστα βάφτισε το χαράτσι των ακινήτων μικρό ασφάλιστρο κινδύνου. Ο ίδιος θα μας ζητήσει να πιστέψουμε ότι η αντιμνημονιακές πολιτικές οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια εκτός ευρώ, αδιαφορώντας αν τα μαθηματικά που επικαλείται απαιτούν την απόδειξη και όχι την πίστη.

Δεν πρόκειται για ελληνική ιδιαιτερότητα. Η εξουσία διαστρέφει τις λέξεις γιατί πρέπει να ελέγξει τις σημασίες. Είναι ο τρόπος να αποδυναμωθεί η κοινωνική πραγματικότητα και να παρουσιαστεί λιγότερο αποτρόπαιη, φυσιολογική και προπαντός αναπόφευκτη.
Τα προηγούμενα παραδείγματα, παρά την εξόφθαλμη χοντροκοπιά τους και το διάχυτο κυνισμό τους, εξακολουθούν να λειτουργούν πειστικά για μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, όμως για τους περισσοτέρους σύντομα καταρρέουν και κυρίως όταν η πραγματικότητα υπερβαίνει το όριο σκληρότητας για το οποίο είχε προβλεφθεί η περίτεχνη πολιτική ορθότητα και η λεπτότητα των νεολογισμών.

Όμως η υπεροχή της γλώσσας της εξουσίας δε βρίσκεται στο ότι επιβάλλει μια ψευδή συνείδηση ή μια παραμορφωτική εικόνα της πραγματικότητας, αλλά στο ότι κατασκευάζει σημασιολογικές κατηγορίες μέσα από τις οποίες οι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να αντιλαμβάνονται και να βιώνουν τη σχέση τους με τις υλικές συνθήκες της ύπαρξής τους.

Η γλώσσα της εξουσίας κατασκευάζει την πραγματικότητα γιατί η πραγματικότητα δεν είναι παρά μια αφήγηση. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα γεγονότα δεν υπάρχουν αυτόνομα, πέρα από την ανθρώπινη συνείδηση, αλλά ότι η συνείδηση των γεγονότων προκύπτει από τις αφηγήσεις μας γι’ αυτά. Οι άνθρωποι υιοθετώντας ως δική τους αυτή την εκδοχή της πραγματικότητας συντελούν στην αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας και στη διατήρηση των ταξικών, εξουσιαστικών και ιεραρχικών μορφών. Αφού εγκαταστήσει τη γλώσσα της η εξουσία, μπορεί να περιοριστεί στο ρόλο του επιστάτη στον πύργο της Βαβέλ που κατασκεύασε, επιθεωρώντας και επισκευάζοντας από καιρού εις καιρόν τις γλωσσικές μόδες που τον αποτελούν. Την υπόλοιπη δουλειά θα την κάνουν οι υπήκοοί της που έχουν χάσει την κυριότητα του νοήματος πριν καν εκφέρουν το λόγο τους.

Σε αντιστοιχία με τον γενικευμένο διαχωρισμό του εργάτη από το προϊόν της εργασίας του, θα πρέπει να κατανοήσουμε τον γενικευμένο διαχωρισμό των ανθρώπων από το προϊόν του λόγου τους. Η αλλοτρίωση του ομιλούντα από το προϊόν του λόγου του εκφράζεται ως εξής: όσο περισσότερο χρησιμοποιεί τα λεκτικά σχήματα της εξουσίας τόσο περισσότερο απομακρύνεται από τη δυνατότητα της κατανόησης. Μέσα από την οριοθετημένη γλώσσα της εξουσίας οι άνθρωποι νομίζουν ότι αναπαράγουν την προσωπικότητα και τη κοινωνικότητά τους αλλά κυρίως αναπαράγουν τις συνθήκες της αποστέρησης και την αποξένωσή τους όχι μόνο από την τάξη τους αλλά και από τον ίδιο τον εαυτό τους, καθώς η ψευτοεπικοινωνιακή γλώσσα αδειάζει το βίωμα από την ουσία του. Όσο περισσότερο δέχεται κανείς να εντάσσει στο λόγο του το κυρίαρχο λεξιλόγιο τόσο απομακρύνεται από τη δική του συνείδηση. Οι λέξεις του δεν του ανήκουν αλλά οργανώνουν το εχθρικό σκηνικό της υποτέλειας μέσα στο οποίο λιγότερο η περισσότερο υπάρχουμε ως Προλετάριοι του Νοήματος.

Η εξουσία δημιουργεί ένα κλειστό ταυτολογικό σύστημα σημασιών που καταδικάζει σε ακατανοησία ότι δε χωράει στα σχήματά της. Εν αρχή ην ο λόγος της εξουσίας και ο λόγος ην προς την εξουσία και εξουσία ην ο λόγος.
Με θεό η χωρίς κάθε εξουσία έχει τη μεταφυσική της.

Όπως αργά η γρήγορα ο απρόσεχτος βιολόγος θα αυτοπαγιδευτεί στην ανώδυνη φράση: «το τάδε είδος παρουσιάζει αυτό το χαρακτηριστικό για να προστατευτεί από τους εχθρούς του» και χωρίς να το αντιληφθεί θα πετάξει τους τόμους του δαρβινισμού στα σκουπίδια μπάζοντας με το αθόρυβο «για να» τον ευφυή σχεδιασμό και το θεό-δημιουργό από το παράθυρο -οι αρχαϊκοί μύθοι βρίσκουν στα γλωσσικά στερεότυπα ιδανικούς ξενιστές- έτσι οι άνθρωποι αναπαράγοντας στον καθημερινό τους λόγο τα αθόρυβα κλισέ του κυρίαρχου λόγου αποδέχονται μια εικόνα του κόσμου στην οποία η υποταγή τους αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη που τον συνέχει.

Οι αγορές ανησυχούν! Στο τετριμμένο αυτό κλισέ που διανθίζει καθημερινά το λόγο των αμόρφωτων η εντεταλμένων δημοσιογράφων, αποκαλύπτεται η μεταφυσική οντολογία του νεοφιλελευθερισμού. Οι αγορές απόκτησαν συναισθήματα και ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά και το χρηματοπιστωτικό σύστημα αναλήφθηκε σε έναν υπερουράνιο χώρο προς τον οποίο μπορούμε μόνο να απευθύνουμε με ταπεινότητα τους ύμνους, τις δεήσεις και τις παρακλήσεις μας. Μπορούμε ακόμα να παρακολουθούμε τις αναλύσεις των τεχνικών της εξουσίας με την προσήλωση που άλλοτε παρακολουθούσαμε τις συζητήσεις των θεολόγων για το φύλλο των αγγέλων.

Η βασική εγκαταστημένη παρανόηση πάνω στην οποία ερίδεται η αλλοτριωμένη σχέση των ανθρώπων με τη γλώσσα βρίσκεται στην ψευδαίσθηση ότι η γλώσσα αντανακλά παθητικά την πραγματικότητα, ότι τα γεγονότα είναι «ουδέτερα» και είναι δυνατή η καταγραφή τους όπως πραγματικά υπάρχουν «εκεί έξω». Αυτή η παραδοχή εξασφαλίζει την πίστη στην καθολική εγκυρότητά της και συσκοτίζει το γεγονός ότι πρόκειται για ιδεολογική δομή η οποία προσδίδει στη φυσική ή κοινωνική πραγματικότητα μια συγκεκριμένη εννοιολογική οργάνωση, παρουσιάζοντάς την αιώνια και φυσική ενώ στην πραγματικότητα είναι μεταβατική, ιστορικά και πολιτισμικά προσδιορισμένη.

Η κάθε γλωσσική μόδα της εξουσίας αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη ιστορικότητα της αλλοτρίωσης αλλά ταυτόχρονα μιας ιστορικότητας της σύγκρουσης που μοιραία αναδύεται όταν οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την αντίφαση ανάμεσα στις κυρίαρχες ψευδαισθήσεις και τις υλικές συνθήκες της ζωής τους. Η συγκρότηση της γλώσσας θα πρέπει να κατανοηθεί όχι ως μια κατασκευή της εξουσίας αλλά ως προϊόν κοινωνικής σύγκρουσης. Μιας άνισης βέβαια σύγκρουσης. Οι λέξεις υπηρετούν την εξουσία καλυτέρα απ' ότι υπηρετούν τους ανθρώπους.

Όμως, αν και πάντα είναι αργα να κλεισεις την κερκόπορτα που άφησες ανοιχτή, ο αγώνας δεν τελειώνει στο κατώφλι της, γιατί το ζωντανό θα εξακολουθεί να υπάρχει μέσα στη Νεκρή Θάλασσα του Κεφάλαιου και το αληθινό θα εξακολουθεί να υπάρχει ως στιγμή μέσα στο ψεύτικο, εφόσον οι άνθρωποι παραμένουν πραγματικοί και η ζωή τους δεν έχει συρρικνωθεί σε θεωρητικό σχήμα.

Αυτές οι στιγμές όπου η επιθυμία γίνεται συνειδητή είναι τα προγεφυρώματα της δικής μας γλώσσας απ’ όπου θα πρέπει να οργανώνεται η επιθυμία για συνείδηση. Η δική μας γλωσσά είναι η γλώσσα της βιωμένης ποίησης και όχι της ποιητικής εξιδανίκευσης του βιώματος, της πραγματοποιημένης φιλοσοφίας, όχι της φιλοσοφικής θεώρησης της πραγματικότητας. Στη δική μας γλωσσά η επαναστατική θεωρία και οι λέξεις των ερωτευμένων βρίσκονται στην ίδια επικράτεια.

Η δική μας γλώσσα θα είναι εγγεγραμμένη στον ενεστώτα διαρκείας της διακινδύνευσης και όχι στον συντελεσμένο μέλλοντα της ζωής του μέλλοντος αιώνος σαν τον πρωτογονισμό της ιδιολέκτου του ΚΚΕ της οποίας ο εκκωφαντικός μπρουταλισμός και η αξιοθρήνητη λεξιπενία – λυκοσυμμορία, πλουτοκρατία, ευρωμονόδρομος και πεντέξη ακόμα λέξεις- πάνε αγκαλιά με το συντακτικό της θεοκρατίας.

Δεν θέλουμε να οικοδομήσουμε την τέλεια γλώσσα, ούτε τον τέλειο κόσμο. Θέλουμε να μεγαλώνουμε την επικράτεια της αλήθειας και να κάνουμε τον κόσμο λιγότερο ανυπόφορο και ωμό από όσο είναι σήμερα


Όσο πιο πολύ αποτοξινώνονται οι άνθρωποι από την ξύλινη γλώσσα της εξουσίας τόσο πιο πολύ θα νιώθουν την ανάγκη να της αντισταθούν


Πηγή:
Εντροπία

Η ΚΟΛΑΣΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ

Όλοι  θυμόμαστε την απειλή ότι οι «κομουνιστές θα σας πάρουν τα σπίτια». Απειλή ίδιας αξίας με το «θα σε φάει ο μπαμπούλας». Έπιασε όμως.
Ίσως επειδή έχουμε ανάγκη να φοβόμαστε. Ίσως επειδή δεν αντέχουμε να ζούμε χωρίς εκβιαστές. Ο φόβος που σπέρνουν μέσα μας μεγαλώνει. Αναπτύσσεται και μας πνίγει.
Η κόλαση είναι ο φόβος. Ακόμη κι ο φόβος χωρίς αντικείμενο. Ακόμη και η απειλή δίχως αντίκρισμα.
Ρωτούσα τότε κάποιους φοβισμένους «αφού ρε σεις δεν έχουμε σπίτια, τι σας νοιάζει αν θα τα πάρουν οι κομμουνιστές;». Έπαιρνα την ηλίθια απάντηση «ε, πωωωως….». Τι «ε, πως; Έχουμε δικά μας σπίτια και δεν το ξέρω;» τους ξαναρωτούσα.  «Όχι» απαντούσαν «αλλά δεν είναι σωστό να πάρουν τα σπίτια του κοσμάκη».
Ο κοσμάκης! Ο δικός μου φόβος. Πάντα φοβόμουν τον «κοσμάκη». Αυτόν που τώρα του λες «θα σου πάρει το σπίτι η τράπεζα. Ή το κράτος» και σου λέει «Ε, τι να κάνουμε; Μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα;».
Διότι για τον κοσμάκη τα πράγματα «ήρθαν». Έτσι, από μόνα τους. Δεν τα έφερε κανείς. Τα καλά τα φέρνει ο Σαμαράς – δηλαδή τα υπόσχεται -  τα άσχημα έρχονται μόνα τους.
Γι’ αυτό δεν πιστεύω ότι τις δημοσκοπήσεις τις «πειράζουν» και ιδιαίτερα. Μιλάς με πολλούς και καταλαβαίνεις. Δώσ’ τους φόβο και παρ’ τους την ψυχή.
Φοβούνται κάθε φορά μήπως δεν πάρουμε τη δόση. Τον ρωτάς «και τι σε νοιάζει εσένα αν δεν την πάρουμε; Σε σένα θα τη δώσουν; Στις τράπεζες και στους δανειστές θα πάνε τα λεφτά». Σου απαντάει πάλι «ε, πωωωως…». Τον ξαναρωτάς «Τι, ε πως; Έχεις καταθέσεις; Αφού με τράκα τσιγάρα τη βγάζεις». Κι απαντά «Δεν έχω, αλλά τι θα γίνουμε χωρίς τη δόση;».
Τι να γίνουμε; Πάλι τσιγάρα τράκα θα κάνεις. Τρόμαζαν τον «κοσμάκη» ότι αν δεν τους πάρουν τα σπίτια οι κομμουνιστές, τότε θα τους τα πάρουν τα μέλη του «λόμπυ της δραχμής» που έχουν τα ευρώ τους στο εξωτερικό κι αν γυρίσουμε στη δραχμή θα έρθουν να τα αγοράσουν για ένα ξεροκόμματο.
Δηλαδή πόσο ξεροκόμματο; Πιο φρέσκο από 3.000 ευρώ; Γιατί από αυτό το ποσό χρεών στο Δημόσιο θα ξεκινάνε πλέον οι κατασχέσεις. Οι τράπεζες είναι πιο προχωρημένες. Αρχίζουν να στέλνουν διαταγές πληρωμής από τα 1.500 ευρώ. Άντε και υπήρχε αυτό το λόμπυ της δραχμής, λοιπόν. Πόσο πιο φτηνά θα σου αγόραζε το σπίτι;
Κι από την άλλη, ως «λόμπυ της δραχμής» εννοούσαν αυτούς που είχαν καταθέσεις στο εξωτερικό. Εκείνους δηλαδή που με κάθε τρόπο προστατεύουν τώρα αυτοί που εκβίαζαν με το «λόμπυ της δραχμής».
Πόσο μπορείς όμως να παλεύεις να εξηγήσεις τα αυτονόητα; Πόσα «ε, πωωωως…» ν’ αντέξεις; Άνθρωπος είσαι. Λυγίζεις. Νικιέσαι.
Οι τρομοκράτες είναι επαγγελματίες. Έχουν βάλει τον ορό στο μυαλό τού «κοσμάκη» και στάζουν όλη μέρα φόβο. Κι ο «κοσμάκης» εθίστηκε. Θέλει να φοβάται. Είναι εξαρτημένος από τις απειλές.
Θέλει και το καροτάκι του, βέβαια. Του αρέσει ν’ ακούει ειδήσεις όπως «τον Ιανουάριο το πρωτογενές πλεόνασμα διαμορφώθηκε στα 398 εκατ. ευρώ». Δεν τον ενδιαφέρει τον «κοσμάκη» ότι αυτό το πλεόνασμα δημιουργήθηκε επειδή το Κράτος δεν έκανε επιστροφές φόρων, επειδή τα νοσοκομεία δεν έχουν γάζες κι επειδή τα σχολεία δεν είχαν πετρέλαιο. Χαίρεται με το πλεόνασμα.
Σιγά μην εξηγήσουν καθαρά στον «κοσμάκη» ότι η κατάσταση στα έσοδα ήταν τραγική επειδή όσοι πλήρωναν φόρους σταμάτησαν να το κάνουν γιατί απέμειναν μόνο με το πετσί τους, αλλά κι επειδή όσοι έχουν λεφτά για να πληρώσουν φόρους τα βγάζουν στην Ελβετία με κρατική προστασία.
Πόσο πια να εξηγήσεις στον «κοσμάκη» ότι όλα εκείνα με τα οποία τον φοβέριζαν προεκλογικά, τώρα τα ζει όλα. Του έλεγαν ότι αν βγούμε από το ευρώ δεν θα έχουμε φάρμακα. Τώρα με το ευρώ, κοντεύουμε να μην έχουμε φαρμακεία, αλλά και για όσο έχουμε φαρμακεία λείπουν φάρμακα επειδή δεν μπορούν να τ’ αγοράσουν.
Όσο κι αν του εξηγήσεις του «κοσμάκη», όσα κι αν του πεις, ένα «ε, πωωως…» θα πάρεις για απάντηση. Και μέσα στον κοσμάκη πετάγονται και οι τσουτσούδες του νεοφιλελευθερισμού. Οι «είρωνες». Α, οι «είρωνες»! Τι ράτσα κι αυτή!
Πετάγονται και σε ρωτάνε τάχα μου για να πληγώσουν την αξιοπρέπειά σου «δηλαδή επειδή είσαι αποτυχημένος και κατεστραμμένος, θες να γίνουμε κι εμείς σαν τα μούτρα σου;»
Οι «είρωνες»! Ρε λαμόγια, επειδή εσείς κάνατε περιουσίες με κρατικές δουλειές και τώρα λιμάρετε δόντια για να ξεκοκαλίσετε το ΕΣΠΑ, πρέπει εγώ ν’ ανέχομαι την αθλιότητά σας; Πρέπει να γίνω το ειδωλόθυτο στο δικό σας «ευρώ πάση θυσία»;
Κι όταν πέφτει σε τέτοιο καυγά ο «κοσμάκης», τον ακούς να λέει «Μη μαλώνετε, βρε παιδιά. Όλοι μαζί ενωμένοι θα τα καταφέρουμε, γιατί η ψυχή του Έλληνα μπλα μπλα μπλα….».
Γι’ αυτό πλέον όταν ακούω «τι φταίει ο κασμάκης;» γυρίζω από την άλλη και λέω «ε, πωωωως… μην το λες, φταίει».
Posted in ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

 

ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΚΟΥΡΕΛΙ

Την μεγαλύτερη απειλή που έχει δεχθεί το ελληνικό Σύνταγμα συνιστά το Τρίτο Μνημόνιο, όπως προκύπτει από τον καταιγισμό προσφυγών που έχουν κατατεθεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ζητώντας την ακύρωση του σχετικού νόμου (4093/2012)...

του ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Μάλιστα, με βάση μια δική μας καταμέτρηση των άρθρων που παραβιάζονται, όπως προκύπτουν από τις σχετικές προσφυγές, ο αριθμός τους ανέρχεται τουλάχιστον σε 20 από τα 120 άρθρα που περιλαμβάνει το ελληνικό Σύνταγμα! Το 1 δηλαδή από τα 6 άρθρα του Συντάγματος ισοπεδώνεται κάτω από τις ερπύστριες του Μνημονίου που ψήφισε η τρικομματική κυβέρνηση για να ανοίξει ο δρόμος για την εκταμίευση της περίφημης δόσης, παραβιάζοντας κατάφωρα τις προεκλογικές της υποσχέσεις για επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Να θυμίσουμε ότι αντίστοιχη αμφισβήτηση...

Τόσο από θεσμικές επαγγελματικές και συνδικαλιστικές ενώσεις (Δικηγορικοί Σύλλογοι, ΑΔΕΔΥ, ΤΕΕ, κλπ.) όσο και από κορυφαίους συνταγματολόγους που σέβονται και τιμούν τον ρόλο τους είχαν δεχτεί και τα δύο προηγούμενα Μνημόνια (μαζί με τις δανειακές συμβάσεις) που είχαν υπογραφτεί από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου τον Μάιο του 2010, και την κυβέρνηση του δοτού πρωθυπουργού Λ. Παπαδήμου τον Φεβρουάριο του 2012, αντίστοιχα. Αυτή τη φορά ωστόσο το φαινόμενο έχει προσλάβει μαζικές διαστάσεις. Μέχρι στιγμής κατά του Μνημονίου έχουν στραφεί η ΑΔΕΔΥ, ένστολοι (μέσω δέκα περιφερειακών στρατιωτικών ενώσεων) και δικαστές. Ειδικότερα εκατοντάδες δικαστές (άνω των 600) και έξι δικαστικές ενώσεις (Ένωση δικαστών και εισαγγελέων, Ένωση εισαγγελέων Ελλάδας, Ένωση Δικαστικών Λειτουργών του Ελεγκτικού Συνεδρίου, Ένωση Δικαστικών Λειτουργών του Συμβουλίου της Επικρατείας, Ένωση Διοικητικών Δικαστών και Ένωση Μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους).

Πουκάμισο αδειανό το Σύνταγμα

Μια προσεκτική ανάγνωση των εκατοντάδων σελίδων των προσφυγών αποδεικνύει ότι τα Μνημόνια και οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου έχουν στην πράξη ακυρώσει με προκλητικό τρόπο ακρογωνιαίους λίθους του συντάγματος και της δημοκρατίας, που πλέον μόνο κατ’ όνομα ισχύει! Έτσι γίνεται κατανοητή και η αγανάκτηση της Τρόικας με αυτό το διαρκές συνταγματικό πραξικόπημα καθώς οι εκπρόσωποι των δανειστών μας αντιλαμβάνονται πως όσο κορυφώνεται η νομοθετική αυθαιρεσία της κυβέρνησης τόσο πιο εύκολο γίνεται να ανατραπεί το μνημονιακό οικοδόμημα από μια επόμενη κυβέρνηση που θα επικαλεστεί το γράμμα των νόμων και του συντάγματος.

Στη προσφυγή της ΑΔΕΔΥ γίνεται αναφορά ακόμη και στις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου καθώς δεν κατατέθηκαν στην Βουλή εντός 40 ημερών από την ημερομηνία έκδοσης και δημοσίευσής τους στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, όπως προβλέπει ο νόμος. Επομένως είναι άκυρες. Η νομιμοποίησή τους επίσης αμφισβητείται λόγω του ότι δεν συνέτρεχαν έκτακτες περιστάσεις ή κάποια εξαιρετικά επείγουσα ανάγκη για την έκδοσή τους όπως προβλέπει το Σύνταγμα, που αναφέρει σχετικά στο άρθρο 44: «Σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης ο πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί ύστερα από πρόταση του υπουργικού Συμβουλίου να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Οι πράξεις αυτές υποβάλλονται στη Βουλή για κύρωση (…) μέσα σε σαράντα ημέρες από την έκδοσή τους ή μέσα σε σαράντα ημέρες από τη σύγκληση της Βουλής σε Σύνοδο. Αν δεν υποβληθούν στην Βουλή μέσα στις προαναφερόμενες προθεσμίες ή αν δεν εγκριθούν από αυτή μέσα σε τρεις μήνες από την υποβολή τους, παύουν να ισχύουν στο εξής»!

Την μεγαλύτερη αμφισβήτηση σε ότι αφορά την συνταγματικότητά τους έχουν δεχτεί οι περικοπές μισθών ειδικά αυτές που επιβλήθηκαν αναδρομικά, από την 1η Αυγούστου 2012, με αποτέλεσμα από την ψήφιση του νόμου και μετά να παρακρατούνται από τους μισθούς στρατιωτικών και άλλων δημοσίων τα συγκεκριμένα ποσά. Η συγκεκριμένη διάταξη, αναφέρεται στις προσφυγές, ότι έρχεται σε σύγκρουση με το άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτόκολλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου που με βάση το άρθρο 28 παράγραφο 1 του Συντάγματος έχει αυξημένη έναντι των νόμων τυπική ισχύ. Αναφέρει λοιπόν: «Κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο δικαιούται σεβασμό της περιουσίας του. Ουδείς δύναται να στερηθεί της περιουσίας αυτού, ειμή δια λόγους δημόσιας ωφέλειας και υπό τους προβλεπόμενους υπό του νόμου και των γενικών αρχών του Διεθνούς Δικαίου όρους».

Περιττό να σχολιάσουμε ότι το δικαίωμα στην περιουσία, όπως θεμελιώνεται στο παραπάνω άρθρο, θα χαρακτηριζόταν σαν κάτι παραπάνω από ιερό, ακόμη και«θεμέλιο της δημοκρατίας και του πολιτισμού», εκ μέρους των νεοφιλελεύθερων στην υποθετική εκείνη περίπτωση που μια κυβέρνηση διεκδικούσε την επανακρατικοποίηση ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων! Τώρα όμως που η ατομική περιουσία θυσιάζεται στο βρόμικο βωμό των Μνημονίων με πρωτοβουλία μάλιστα του κράτους, που σε κάθε άλλη περίπτωση χαρακτηρίζεται πηγή κακών, τηρείται σιγή ιχθύος από τους άκρως επιλεκτικά κι απέραντα υποκριτικά αντικρατιστές, λαλίστατους κατά τ’ άλλα νεοφιλελεύθερους…

Κατοχύρωση ταξικών διακρίσεων

Σε πολλές προσφυγές οι μισθολογικές περικοπές αναφέρεται ότι παραβιάζουν την αρχή της ισότητας στα δημόσια βάρη, όπως περιγράφεται στο άρθρο 4, παράγραφο 5 του Συντάγματος το οποίο αναφέρει: «Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Αντίθετα όμως με αυτό το άρθρο, σχεδόν μόνιμος στόχος των περικοπών από τις αρχές του 2010 ακόμη, πριν δηλαδή επιβληθούν τα Μνημόνια, ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι που κλήθηκαν να καταβάλουν ένα δυσανάλογα υψηλό μερίδιο από το σχέδιο διαρθρωτικής προσαρμογής. Άλλα κοινωνικά στρώματα, ωστόσο, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τους εφοπλιστές, έτυχαν πολύ πιο ευνοϊκής μεταχείρισης παραβιάζοντας τη συνταγματική πρόβλεψη.

Οι αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών και η εκτίναξη της ανεργίας στο δυσθεώρητο επίπεδο του 27%, με τάσεις συνεχούς συνόδου μάλιστα, κατέστησαν κενό γράμμα κι ένα ακόμη άρθρο του Συντάγματος που λέει ότι «ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας» (άρθρο 2, παράγραφος 1). Πρόκειται για λέξεις που μόνο σαν κακόγουστο αστείο ηχούν στα αυτιά του 1,3 εκ. ανέργων, των 25.000 αστέγων στην Αθήνα ή των εκατοντάδων χιλιάδων ανασφάλιστων που στερούνται του δικαιώματος επίσκεψης σε ένα γιατρό ή νοσοκομείο…

Τέλος, κορυφαίο παράδειγμα παραβίασης του Συντάγματος αποτελεί το άρθρο 31 με το οποίο παρέχεται η δυνατότητα ίδρυσης ιδιωτικών Πανεπιστημίων, ΤΕΙ, ΙΕΚ και κολλεγίων τα οποία θα λειτουργούν ως εταιρείες. Μάλιστα με βάση τις σχετικές διατάξεις δεν προβλέπεται κανένα δικαίωμα ελέγχου στα προγράμματα σπουδών, ενώ οι τίτλοι τους χαρακτηρίζονται ισοδύναμοι με τους τίτλους των δημόσιων πανεπιστημίων. Στο Σύνταγμα ωστόσο στην παράγραφο 8 του άρθρου 16 αναφέρεται με σαφήνεια: «Η σύσταση ανωτάτων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται».

Στη βάσει των παραπάνω, ακόμη κι αν η απόφαση του ανωτάτου ακυρωτικού δικαστηρίου απορρίψει τις προσφυγές, είναι εμφανές ότι το Τρίτο Μνημόνιο δεν έχει καμιά νομιμοποίηση στην ελληνική κοινωνία. Ο δρόμος επομένως είναι ανοιχτός σε μια επόμενη κυβέρνηση, που δεν θα δεσμεύεται απέναντι στους δανειστές, να ακυρώσει μονομιάς δηλαδή με μια ψηφοφορία τους επαίσχυντους αυτούς νόμους και τις δανειακές συμβάσεις που καταδίκασαν τον ελληνικό λαό στην εξαθλίωση και συνιστούν μια μοντέρνα απολυταρχία. Από πού κι ως που να οφείλεται σεβασμός σε νόμους που έκαναν κουρελόχαρτο το Σύνταγμα;

Άρθρα του Συντάγματος που παραβιάζονται με το Τρίτο Μνημόνιο

§2: Πρωταρχικές υποχρεώσεις της Πολιτείας §4: Ισότητα των Ελλήνων §5: Ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, προσωπική ελευθερία §6: Προσωπική ασφάλεια, προφυλάκιση §16: Παιδεία, τέχνη, επιστήμη §17: Προστασία της ιδιοκτησίας, απαλλοτρίωση §20: Έννομη προστασία, δικαίωμα προηγούμενης ακρόασης §21: Προστασία οικογένειας, γάμου, μητρότητας και παιδικής ηλικίας, δικαιώματα ατόμων με αναπηρίες §22: Προστασία της εργασίας §25: Αρχή κοινωνικού κράτους δικαίου, προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων §26: Διάκριση των εξουσιών §28: Κανόνες του διεθνούς δικαίου και διεθνείς οργανισμοί §44: Πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, δημοψηφίσματα, διαγγέλματα §74: Διαδικασία εισαγωγής για συζήτηση νομοσχεδίων και προτάσεων νόμων §87: Ανεξαρτησία των δικαστών §88: Εγγυήσεις ανεξαρτησίας των δικαστικών λειτουργών, αποδοχές, μετατάξεις §100 Α: Νομικό Συμβούλιο του κράτους §103: Δημόσιοι υπάλληλοι §106: Κράτος και εθνική οικονομία §116: Θετικά μέτρα για την προώθηση της ισότητας ανδρών – γυναικών

Λ. ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Kερδομανία και τραμπουκισμός: οι συμπληγάδες

Τ​​ο Kανάλι της Bουλής μετέδιδε συνεδρία Kοινοβουλευτικής Eπιτροπής που συζητούσε την «ιδιωτικοποίηση» των υπηρεσιών ύδρευσης. Oι αγορητές της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξέφραζαν μαχητικά την αντίθεσή τους: Kάποια φυσικά αγαθά, προϋποθετικά της επιβίωσης του ανθρώπου –ο αέρας που αναπνέουμε, το νερό, ο φωτισμός, η θέρμανση–, όπως και κάποιες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας –η αποχέτευση, η καθαριότητα του δημόσιου χώρου, η οδοποιία και η συντήρηση των δρόμων, η διαχείριση λιμανιών και αεροδρομίων– είναι αδιανόητο να παραχωρούνται στη λογική της κερδοσκοπίας, στην εκμετάλλευση από την ιδιοτέλεια.

Σίγουρα, όλα τα παραπάνω αναγκαία αγαθά συνιστούν την «χρείαν» (κοινή ανάγκη) και η «κοινωνία της χρείας» θεμελιώνει την ανθρώπινη συλλογικότητα: είναι η αιτιώδης αρχή της ανθρώπινης παρουσίας στον πλανήτη ως συνύπαρξης. O άνθρωπος είναι «φύσει» (από τη φύση του, εξ ορισμού) «ζώον κοινωνικόν», κοινωνεί την «χρείαν», μοιράζεται με τους συνανθρώπους του την ικανοποίηση των αναγκών του. Στην αυτονόητη, καταγωγικά δεδομένη κοινωνία των αναγκών θεμελιώνεται και το «κυρίως ανθρώπινον»: οι επιδιώξεις ελευθερίας από τις αναγκαιότητες της φύσης, η αναζήτηση του «αληθούς», ο πόθος του «αθανατίζειν».
Oταν τα ζωτικά για τον άνθρωπο αγαθά δεν κοινωνούνται αλλά παραδίδονται στην κερδοφόρα εκμετάλλευσή τους από ιδιώτες, η συλλογικότητα σαφώς διολισθαίνει στην απανθρωποποίηση, στον πρωτογονισμό της κυριαρχίας των ενστίκτων, στον αχαλίνωτο ατομοκεντρισμό. Γι’ αυτό και κάθε συλλογικότητα που αντιμάχεται τη ζούγκλα (την αναγκαιότητα «το μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό») νομοθετεί την κοινωνική διαχείριση των ζωτικών αγαθών με τη συμβολή όλων των μελών της: Tην οικονομική (φορολογική) συνεισφορά και τη διαχείριση των κοινών αναγκών από εντεταλμένους της κοινωνίας λειτουργούς.
Oμως, στη συζήτηση της Kοινοβουλευτικής Eπιτροπής το περιθώριο για μια τέτοια λογική και τέτοια γλώσσα το εξαφάνιζε η ασυνέπεια, η υποκρισία, η απάτη. Eξω από το Kοινοβούλιο η πόλη ήταν όμηρος των «λειτουργών» της κοινής ανάγκης για χρήση μέσων μεταφοράς – οι εντεταλμένοι να υπηρετούν τη συγ-κοινωνία απεργούσαν για όγδοη μέρα. Kαι μαχητικός υπερασπιστής τους ήταν η αξιωματική αντιπολίτευση, αυτή που αγόρευε μέσα στη Bουλή για κοινωνικά αγαθά, κοινό κτήμα όλων. Συστρατευόταν η αντιπολίτευση με την γκανγκστερική βία, την ομηρεία των αδύναμων, της φτωχολογιάς, τον απάνθρωπο σαδισμό που βασάνιζε οχτώ μέρες εκατομμύρια ανθρώπων για να αποφύγει μείωση των αποδοχών του κάποιο από τα προνομιούχα «ρετιρέ» (η μέση αμοιβή τους διπλάσια από τον μισθό και τριπλάσια από τη σύνταξη πανεπιστημιακού καθηγητή).
O πολίτης στο Eλλαδιστάν σήμερα έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο απανθρωπίες: Tις προϋποθέσεις της επιβίωσής του, τις κοινές ανάγκες, να τις διαχειρίζεται ή ο αδηφάγος κερδοσκόπος έμπορος ή ο στυγνός εκμεταλλευτής δημόσιου λειτουργήματος που ασελγεί στο κοινωνικό σώμα εκβιάζοντας για κέρδος χρηματικό. Eντεταλμένη να χαλιναγωγεί την απληστία του πρώτου και τον γκανγκστερισμό του δεύτερου είναι η πολιτική ηγεσία. Aλλά όταν το πολίτευμα είναι κομματοκρατία, τότε η πολιτική διαπλέκεται με τον έμπορο για να συντηρεί το πελατειακό της κράτος και κολακεύει τον τραμπούκο για να πουλάει λαϊκισμό, να ψηφοθηρεί.
Δεν ήταν η πρώτη φορά στα τελευταία σαράντα χρόνια (χρόνια «παγίωσης της δημοκρατίας στην Eλλάδα»!) που ο αυτονομημένος από την κοινωνία (άρα εξωμότης της Aριστεράς) συνδικαλισμός αποδείχθηκε πανσθενής εξουσία. Aπεργία οκταήμερη των μέσων μεταφοράς στην πρωτεύουσα σημαίνει εξουσιαστική ισχύ υπέρτερη όχι μόνο της νομοθετικής, της εκτελεστικής, της δικαστικής, αλλά και της ισχύος της «λαϊκής κυριαρχίας», που το αφελές και προ πολλού αχρηστευμένο Σύνταγμά μας την ορίζει «θεμέλιο του πολιτεύματός» μας (άρθρο 1 παράγραφος 2).
Mόνο σε δικτατορικά, ολοκληρωτικού χαρακτήρα καθεστώτα τόσο λίγοι βασάνισαν τόσο σαδιστικά τόσους πολλούς, για να ικανοποιήσουν, «χωρίς αιδώ ή λύπην», ιδιοτελή συμφέροντα. Aπό τη δεκαετία κιόλας του ’80 υπήρξαν γραφίδες που χαρακτήριζαν τον συνδικαλισμό του δημόσιου στην Eλλάδα τομέα «στρατό κατοχής», επαγγελματίες τυράννους του κοινωνικού σώματος. Oι χαρακτηρισμοί έπεφταν στο κενό, γιατί ο άσχετος με τις ανάγκες των βιοπαλαιστών «συνδικαλισμός» της μεταπολίτευσης ήταν, μαζί με τις κομματικές νεολαίες, οι «μεντρεσέδες» (φυτώρια γενιτσάρων) από όπου τα κόμματα αντλούσαν τα στελέχη τους. Θα είμασταν πιο κοντά στην πραγματικότητα αν χαρακτηρίζαμε τον ελλαδικό μεταπολιτευτικό «συνδικαλισμό» ως τα Eς-Eς της κομματοκρατίας.
Σοκάρουν ίσως οι βαρύτατοι χαρακτηρισμοί – πιθανό κάποιοι να σώζουν ακόμα σέβας για την ιερότητα (ανιδιοτέλεια και θυσιαστική αυταπάρνηση) που συνόδευε συνδικαλιστικούς αγώνες άλλων εποχών. Aλλά και το να μη λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, για να μην κακοκαρδίσουμε τους τυράννους μας, αναστέλλει την ωρίμαση της κοινής συνείδησης, την αυθόρμητη κοινή άμυνα στον βασανισμό και εξευτελισμό που μας επιβάλλουν. Γίνεται όλο και πιο φανερό ότι ακόμα και οι κομματικές ηγεσίες είναι πια αδύνατο να ελέγξουν τα συνδικαλιστικά τους έκγονα, ίσως όχι τόσο την απληστία και χρηματολαγνεία τους όσο τη μέθη της εξουσιαστικής παντοδυναμίας που τους τρελαίνει: Συμπλεγματικές μετριότητες, άγλωσσες, απαίδευτες, με μοναδικό αλλά ακαταμάχητο προσόν το να είναι αδίστακτοι, ικανοί για όλα. Kαι αντιλαμβάνονται ότι είναι στο χέρι τους να παραλύσουν την πρωτεύουσα, να νεκρώσουν το οδικό δίκτυο σε ολόκληρη τη χώρα, να βυθίσουν στο σκοτάδι όποια πόλη ή περιοχή αυτοί επιλέξουν, να αχρηστέψουν λιμάνια και αεροδρόμια. Πώς να μην «ψηλώσει ο νους τους»;
Aλλά την τριτοκομματική «εθνοσωτήρια» κυβέρνησή μας την απασχολεί μόνο «να πιάσει τα νούμερα» (ποσοστά, μεγέθη) που απαιτεί η τρόικα. Δεν καταλαβαίνει πως όσους λογιστικούς «θριάμβους» και αν πετύχει, ακόμα και αν θαυματουργικά εισρεύσουν στη χώρα τρισεκατομμύρια, ανάκαμψη από την καταστροφή αποκλείεται να υπάρξει όσο οι ανεξέλεγκτοι της συνδικαλιστικής απληστίας και μέθης καταλύουν την «κοινωνία της χρείας». H αξιωματική αντιπολίτευση νομίζει ότι ο συνδικαλισμός, που σήμερα τον κολακεύει, αύριο θα της στρώσει το χαλί να πάρει την εξουσία. Eτσι βαυκαλίζονταν, χρόνια τώρα, και στο ΠAΣOK, το πράσινο και το γαλάζιο. Δεν θέλουν να δουν ότι η πραγματική εξουσία είναι μονοπώλιο των συνδικαλιστών που, ατιμάζοντας το Σύνταγμα, διαστρέφουν το «κοινωνικό λειτούργημα» σε γκανγκστερική ομηρεία ολόκληρης της συντεταγμένης πολιτείας.
H κομματοκρατία είναι υπόδουλη στα έκγονά της
ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ