Έξι ιδέες για να σωθεί η Ευρώπη καταθέτουν ευρωπαϊκές εφημερίδες

    

Όλοι συμφωνούν ότι η ενωμένη Ευρώπη είναι σε ένα δύσκολο σημείο της ιστορίας της -κάποιοι θα έλεγαν σε οριακό– και την ίδια στιγμή παραδέχονται ότι δεν λείπουν οι προτάσεις, για να βγει η μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα από το αδιέξοδο ή το τέλμα ή ακόμη την πορεία προς τη διάλυση και να προχωρήσει προς ένα καλύτερο μέλλον...

Έξι ευρωπαϊκές εφημερίδες καταθέτουν τις προτάσεις τους για τη σωτηρία της ΕΕ: H ισπανική El Pais, η πολωνική Gazeta Wyborcza, η βρετανική Guardian, η ιταλική La Stampa, η γαλλική Le Monde και η γερμανική Sueddeutsche Zeitung. Κοινή συνισταμένη, κάτι που θα ενώσει και θα εμπνεύσει.

Περισσότερη δημοκρατία
Η el Pais επιλέγει να θέσει το σημαντικότερο ίσως πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης.
Θυμίζει ότι μια από τις πιο δραματικές αποφάσεις, αυτή της διάσωσης της Κύπρου με συμμετοχή του τραπεζικού τομέα, ελήφθη όταν ο Β.Σόιμπλε σχημάτισε ένα πηγαδάκι σε μια γωνιά του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου με τον Πιερ Μοσκοβισί, τον Νίκο Αναστασιάδη και τους αντιπροσώπους της τρόικας· μόνο μετά συμφώνησε σύσσωμο το υπόλοιπο Eurogroup.
Η τριάδα Ευρωκοινοβούλιο-Κομισιόν-Ευρωπαϊκό Συμβούλιο «δημιουργεί μια μαύρη τρύπα όπου αυτό το πράγμα που λέμε δημοκρατία απειλείται με εξαφάνιση». Αδύναμο κοινοβούλιο χωρίς δυνατότητα ελέγχου, αόρατη επιτροπή, αδιαφανές Συμβούλιο που δεν λογοδοτεί, βλέπει ο συντάκτης της εφημερίδας και διαπιστώνει ότι ο ευρωσκεπτικισμός μεγαλώνει και στο κέντρο και στην περιφέρεια που δοκιμάζεται.
Είναι ώρα για μία νέα κατανομή της ισχύος, και κυρίως των επιπέδων της δημοκρατίας, μία θέση που τη συμμερίζεται και ο φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας.
Πιο απλή λειτουργία, κοινή πολιτική
Η λειτουργία της ΕΕ εξακολουθεί αυτή τη στιγμή να είναι μοιρασμένη ανάμεσα στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο, εξηγεί ο Guardian, γιατί οι ευρωβουλευτές πρέπει να παραβρίσκονται στο Στρασβούργο για 12 τετραήμερες συνεδρίες το χρόνο.
«Είναι μια γελοία, σπάταλη και αναποτελεσματική διαδικασία» λέει ο Βρετανός ευρωβουλευτής, Έντουαρτ ΜακΜίλα-Σκοτ. Το κόστος είναι 180 εκατομμύρια ευρώ για την ΕΕ· το κέρδος είναι 20 εκατ. για το Στρασβούργο από το περιφερόμενο τσίρκο των ευρωβουλευτών και των βοηθών τους.
Παρ' ότι πολλοί βουλευτές θέλουν να τελειώσει αυτό, η Γαλλία αρνείται κατηγορηματικά να απεμπολήσει το προνόμιο που της δίνει η Συνθήκη της Λισαβόνας.

Τα χαρτιά των συνθηκών λένε επίσης ότι η Ευρώπη έχει κοινή διπλωματική γραμμή αλλά, ακόμα και αν καταφέρει να γίνει πραγματικά κοινή, της λείπει ένας κοινός στρατός, σημειώνει ο Monde.
Η Βρετανία και η Γερμανία φαίνεται να πιστεύουν ότι η προστασία της ηπείρου πρέπει να εναποτεθεί στα χέρια του ΝΑΤΟ. Σε καιρούς (οικονομικής) κρίσης, ωστόσο, έχει νόημα οι 27, αν όχι να συγκροτήσουν κοινή δύναμη, τουλάχιστον να βρουν τρόπους να δαπανούν πιο έξυπνα τα χρήματα σε αυτόν τον τομέα. Η κοινή πορεία EADs και BAE, για παράδειγμα, θα δημιουργούσε ένα γίγαντα, αλλά η Γερμανία είπε όχι
Ένα app για την Ευρώπη
Όσοι από τα 500 εκατομμύρια των πολιτών της ΕΕ έχουν smartphone, χρειάζονται μια κοινή πανευρωπαϊκή εφαρμογή, εκτιμά ο Guardian.
Θα πρέπει να τους δίνει χρηστικές πληροφορίες για την καθημερινότητά τους (όχι ντιρεκτίβες και ανακοινώσεις), που θα θυμίζουν στους πολίτες πόσο άλλαξε η ζωή μέσα στην κοινή αγορά και την Ένωση –και πόσο δεν θα άλλαζε χωρίς αυτή.
Αυτό γιατί η Ευρώπη έχει ένα σοβαρότερο πρόβλημα: δεν πείθει τους πολίτες για τα μεγάλα, καθώς αγωνίζεται να εξειδικεύσει τα μικρά, που αγγίζουν την ζωή των πολιτών. «Μη τους λες τι κάνουν για την Ευρώπη, αλλά τι κάνει η Ευρώπη για αυτούς.»
Στο ίδιο μήκος κύματος και η Gazeta Wyborcza, που βλέπει με αφορμή και την κρίση ότι «σταματήσαμε να μιλάμε για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και μιλάμε μόνο για το χρήμα». Στις ατελείωτες συζητήσεις για τις διασώσεις «δεν γινόταν αναφορά σε καμιά ιδέα που θα ενώσει την Ευρώπη, εκτός από την ιδέα της κοινής αγοράς».
Η Ευρώπη χρειάζεται μια ιδέα που θα δώσει στους Ευρωπαίους σύμβολα και στόχους, που θα προκαλέσουν αισθήματα αλληλεγγύης. Ο Πολωνός συντάκτης παραδέχεται πως δεν γνωρίζει ποια είναι αυτή η ιδέα, αλλά αν δεν βρεθεί, κάθε κρίση θα απειλεί το κοινό οικοδόμημα με κατάρρευση.

Μήπως θα μπορούσε να βοηθήσει το ποδόσφαιρο; Ναι, θα μπορούσε, λέει η Stampa.
Η ιδέα μιας πανευρωπαϊκής ομάδας για το πιο δημοφιλές σπορ είχε μπει από τη δεκαετία του 1970, αλλά ατόνησε. Τώρα όμως η UEFA σκέφτεται να αλλάξει από το 2016 το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ώστε να διεξάγεται σε πολλές χώρες. Και είναι φυσικά και το Champions League που ενώνει κάθε εβδομάδα εκατομμύρια Ευρωπαίους, αλλά μια κοινή ομάδα απέχει πολύ ακόμη…

  Newsroom ΔΟΛ

  Πηγή: news.in.gr

Μάνος Δανέζης - Ο αποκωδικοποιητής των μυστικών του Σύμπαντος

Κύριε Δανέζη πως ξεκίνησε το ενδιαφέρον σας για την αστροφυσική; Τι ήταν αυτό που σας έσπρωξε στη μαγεία του σύμπαντος;

Γεννήθηκα στον Πειραιά και ο Πειραιάς ήταν τότε, όταν ήμουνα μικρός –είμαι 57 ετών έτσι;– μια πολύ όμορφη πόλη. Σχεδόν όλα τα σπίτια είχαν ταράτσες, είχαν λουλούδια που μύριζαν. Η πόλη είχε χαρακτήρα… Το καλοκαίρι την έβγαζα στην ταράτσα. Τα φώτα ήταν πάρα πολύ λίγα. Όταν λοιπόν κοιμόμασταν «στρωματσάδα» στην ταράτσα έβλεπες έναν ουρανό γεμάτο αστέρια. Και τότε, σαν παιδί, ρώταγα. Αλλά οι απαντήσεις που έπαιρνα ήταν κάτι μεταξύ αλήθειας και παραμυθιού. Τότε ξεδιπλώνονταν περίεργα πράγματα, μύθοι, θρύλοι, παραμύθια. Απόψεις μισές σωστές μισές λάθος, που δημιουργούσαν έναν μαγικό κόσμο. Αυτός ο μαγικός κόσμος των παιδικών χρόνων δεν ξεχνιέται εύκολα. Γράφεται μέσα σου. Αυτό που γράφεται μέσα σου ώστε να ακολουθήσεις μια επιστήμη, ώστε να την υπηρετήσεις για την υπόλοιπη ζωή σου είναι ένα βαθύ ερώτημα που βάζεις μέσα σου από πολύ μικρός. Όλοι μας βάζουμε αυτό το ερώτημα. Είναι να δώσεις μια απάντηση από πού έρχεσαι, που είσαι και που πας. Τι είναι αυτό που βλέπεις γύρω σου. Είναι το προαιώνιο ερώτημα του ανθρώπου. Τι είσαι μέσα σ’ αυτό το χάος; Από πού έρχεσαι; Που πας; Τι θα γίνει όταν πεθάνεις; Τι έχει γίνει πριν γεννηθείς; Είσαι κολλημένος σ’ ένα μικρό «πλοιάριο» που τρέχει με ασύλληπτη ταχύτητα μέσα στο Σύμπαν. Δεν το καταλαβαίνεις αλλά τρέχεις! Αρχίζουν να δημιουργούνται μέσα σου καταστάσεις δέους, φόβου. Καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα στην ψυχή ενός παιδιού μεγαλοποιούνται απ’ ό,τι στη ψυχή ενός ενήλικα. Αυτό που αισθάνεσαι είναι ένα δέος που υπερβαίνει το φόβο. Νιώθεις πολύ μικρός σ’ ένα αχανές Σύμπαν. Δεν μπορείς να συμφιλιωθείς με την αίσθηση ότι είσαι ένα τίποτα. Αναζητάς τις ρίζες σου. Νιώθεις κάτι να σε έλκει. Είναι κάτι που σε έλκει προς τα άστρα. Η αίσθηση ενός νόστου…

Αυτό που λέτε μου ακούγεται κάπως γνωστικιστικό. Και οι αρχαίοι Γνωστικοί πίστευαν πως είναι ξένοι σ’ αυτόν τον κόσμο, πνευματικές οντότητες που εξέπεσαν στον κόσμο της ύλης, ενώ θεωρούν πραγματική τους πατρίδα τον ουρανό…

Νομίζω ότι όλοι οι Έλληνες είναι λίγο πολύ Γνωστικοί. Μπορεί να μην δεχόμαστε τα μισά, δεχόμαστε τα άλλα μισά. Πάντως οι ιδέες μας είναι γνωστικιστικές.

Δηλαδή ο κόσμος μας είναι ένα είδος φυλακής;

Κοίταξε να δεις, αυτά είναι τα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσεις. Είναι ευτυχισμένοι αυτοί που τουλάχιστον πιστεύουν πως έχουν απαντήσει σ’ αυτά τα εσωτερικά τους ερωτήματα.

Τι είναι αυτό που ωθεί έναν ερευνητή;

Είναι ένα φοβερό ψέμα, τουλάχιστον σ’ αυτούς που έχουν τη συνείδηση του ερευνητή, ότι δουλεύεις για τον κόσμο. Για το καλό της ανθρωπότητας. Η έρευνα είναι κάτι το εγωιστικό. Αυτό που κάνει ο ερευνητής είναι να λύσει τα δικά του προβλήματα. Τώρα, αν τα δικά του προβλήματα, όταν τα λύσει, βοηθήσουν και την ανθρωπότητα, τότε ακόμη καλύτερα. Αλλά το αρχικό κίνητρο είναι να λύσει το πρόβλημα που έχει μέσα του, έχει γιγαντωθεί, του δημιουργεί δέος και φόβο. Προσπαθεί με τη γνώση να ξεπεράσει το φόβο και το δέος. Να κυριαρχήσει πάνω τους.

Αλλά ο πόνος είναι αυτός που συνήθως παράγει γνώση…

Μα η γνώση δεν είναι πάντοτε ευτυχία! Η γνώση τις περισσότερες φορές είναι πόνος. Η γνώση είναι μοναξιά. Είναι απομόνωση. Είναι η ανάγκη της μοναξιάς όντας μέσα σε πολύ κόσμο. Να είσαι μέσα σ’ ένα άγριο πλήθος και να νιώθεις μόνος. Είναι η εσωτερική μοναξιά. Όχι με την κακή έννοια –μια εποικοδομητική μοναξιά.

Υπάρχει σχέση της αστροφυσικής με τη μεταφυσική;

Η μελέτη του σύμπαντος είναι κάτι το διαφορετικό από την μελέτη των πρακτικών εφαρμογών της καθημερινότητας. Είναι μια βουτιά σ’ έναν κόσμο που προσεγγίζει τη μεταφυσική, τον εσωτερισμό. Άλλοι άνθρωποι που δεν είναι τόσο υπομονετικοί, που δεν είναι τόσο επίμονοι, ζητούν άλλους, πιο εύκολους τρόπους, για να λύσουν τα μεταφυσικά τους προβλήματα. Γι’ αυτό διαβάζουν ένα δύο βιβλία αστρολογίας και λένε ότι κατάλαβαν τον κόσμο. Το δύσκολο είναι η αποδεικτική διαδικασία. Να αποδείξεις ότι είναι αλήθεια αυτό που βρίσκεις μπροστά σου. Ότι η γνώση σου είναι αληθινή. Κι αυτό να τ’ αποδείξεις, για να είσαι σίγουρος μέσα σου ότι η άποψη που έχεις για τον κόσμο, για τον εαυτό σου, για την κοινωνία κ.α. είναι σωστή. Δεν είναι ένα παραμύθι που διαιωνίστηκε μέσα από τα βιβλία κάποιων.

Ναι, αλλά η επιστημονική γνώση δεν είναι δόγμα. Συνέχεια αλλάζει! Συνέχεια εμφανίζονται καινούργιες θεωρίες.

Βεβαίως. Όμως, αν έχεις προσέξει, όλες οι καινούργιες θεωρίες δεν ανατρέπουν τις παλιές. Συμπληρώνουν τις παλιές. Η Θεωρία της Σχετικότητας δεν ανέτρεψε τον Νεύτωνα, συμπλήρωσε και επέκτεινε τη Νευτώνεια Φυσική. Υπάρχει μια συμπληρωματικότητα στην επιστημονική σκέψη. Είναι λάθος αυτό που πιστεύει ο πολύς κόσμος ότι οι νέες θεωρίες ανατρέπουν τις παλιές. Τις συμπληρώνουν, τις επεκτείνουν, τις κάνουν καλύτερες. Τις δίνουν μια άλλη εμβέλεια, μια άλλη ποιότητα.

Μια από τις τελευταίες θεωρίες της αστροφυσικής, της κοσμολογίας μάλλον, λέει ότι το Σύμπαν δημιουργήθηκε από μια «κβαντική διακύμανση του κενού». Είναι γνωστό ότι το άθροισμα των θετικών και των αρνητικών δυνάμεων στο Σύμπαν ισούται με μηδέν. Σύμφωνα μ’ αυτή τη θεωρία το Σύμπαν δεν έχει ανάγκη κάποιου δημιουργού, είναι δηλαδή αυτοδημιουργητο. Κι εδώ μπαίνει το ερώτημα γιατί τα Ιερατεία θέλουν να μας καταναγκάσουν να πιστεύουν σ’ έναν θεό-δημιουργό…

Κοίταξε, η Επιστήμη, από τη φύση της, δεν είναι συγκρουσιακή. Δεν βγάζει θεωρίες για να συγκρουστεί με κάποιους. Κανένας επιστήμονας δεν έχει καμία όρεξη να συγκρουστεί με κανέναν. Αυτό που λέμε «σύγκρουση» στην Επιστήμη δεν έχει σχέση με σχέση με τις συγκρούσεις των πολιτικών που φωνάζουν, «σκοτώνονται», σαν σε ένα πεδίο μάχης που κάποιος πρέπει να αφανίσει τον άλλον. Είναι σκληρή σύγκρουση ιδεών. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να συγκρουστούμε σε εκπληκτικό επίπεδο σ’ ένα συνέδριο κι όλοι μαζί μετά να πάμε να φάμε και να διασκεδάσουμε!

Αλλά οι ιδέες δεν είναι αυτές που διαμορφώνουν την εικόνα μας για τον κόσμο; Κι όποιος ελέγχει τις ιδέες…

Μα δεν χωρίζουν τους ανθρώπους οι ιδέες. Δεν σημαίνει πως οι άνθρωποι, μέσω διαφορετικών ιδεών, πρέπει να συγκρουστούν μεταξύ τους ως άνθρωποι. Οι ιδέες συγκρούονται μεταξύ τους, όχι οι άνθρωποι. Αν εγώ διατυπώσω μια άποψη και δεν την καταλάβει ο άλλος ή δεν την καταλάβει κανένας, τότε θα πρέπει να ξαναπροσπαθήσω. Γιατί και ο επιστήμονας είναι άνθρωπος. Αυτό δεν σημαίνει πως ο επιστήμονας θα πρέπει να συγκροτήσει ένα στράτευμα για να αφανίσει τους άλλους επιστήμονες ώστε να επικρατήσουν οι ιδέες του.

Παλιότερα όμως, μέχρι τον 18ο αιώνα, τα θρησκευτικά ιερατεία κυνηγούσαν και καταδίκαζαν τους επιστήμονες…

Δεν είπα όχι. Το έκαναν ακριβώς επειδή δεν είχαν την αίσθηση τι σημαίνει Επιστήμη. Ο επιστήμονας όμως δεν έχει τέτοιου είδους προβλήματα.

Αλλά οι επιστήμονες σήμερα δεν είναι ένα είδος «Ιερατείου»;

Μπορεί να είναι «ιερατείο» με την έννοια ότι διαμορφώνουν τον κόσμο μέσα σ’ ένα πλαίσιο ιδεών, σ’ έναν κόσμο ειρήνης και κατανόησης. Αν ο άλλος δεν θέλει να κατανοήσει τον κόσμο όπως είναι, ας μην τον κατανοήσει ποτέ!

Οι Δυτικές κοινωνίες έχουν κάνει ένα μεγάλο λάθος αλλοιώνοντας το νόημα κάποιων λέξεων. Όταν λέμε Επιστήμηεννοούμε την αναζήτηση της αλήθειας του φυσικού κόσμου. Όταν λέμε Τεχνολογία εννοούμε μια μερική εφαρμογή κάποιων αποκτηθέντων γνώσεων για να κάνουμε καλύτερη τη ζωή μας. Ο τεχνολόγος δεν είναι επιστήμονας. Δεν κάνει Επιστήμη.

Ο Νίκολα Τέσλα τι ήταν; Επιστήμονας ή τεχνολόγος;

Ο Τέσλα ήταν επιστήμονας. Μπορεί να χρησιμοποίησε συσκευές αλλά το έκανε για να ανακαλύψει και να αποδείξει καινούργιους φυσικούς νόμους. Αρχικά ήταν ένας επιστήμονας ο οποίος ήθελε να ανακαλύψει νόμους της Φύσης. Για να ανακαλύψει νόμους της Φύσης έκανε διάφορες εφευρέσεις. Μέχρι εδώ ο Τέσλα ήταν επιστήμονας και ήταν ένας πολύ επιτυχημένος επιστήμονας. Ήταν μεγάλος. Όταν όμως ο Τέσλα σκέφτηκε να γίνει επιχειρηματίας, τότε απέτυχε! Γιατί; Απέτυχε γιατί ήταν επιστήμονας! Τα προσόντα τα οποία διέθετε τον έκαναν να είναι εκπληκτικός επιστήμονας, αλλά τον έκαναν πολύ κακό επιχειρηματία. Ο Τέσλα εφηύρε κάποια πράγμα για να ανακαλύψει νόμους της Φύσης. Τεχνολόγος είναι αυτός που εφευρίσκει πράγματα για να τα ρίξει στην παραγωγή. Να κάνει π.χ. τον ηλεκτρισμό εμπορεύσιμο προϊόν. Κι εδώ, ξέρεις πολύ καλά, πως ο Τέσλα απέτυχε. Δεν ήταν καλός επιχειρηματίας. Όπου έβαζε τα λεφτά του τα έχανε. Γιατί αυτά τα δύο πράγματα δεν πάνε μαζί. Κάποιος που έχει μια πολύ ελεύθερη σκέψη, που αγκαλιάζει ολόκληρο το Σύμπαν, δεν έχει τη δυνατότητα να ενσωματωθεί σε μικρά πράγματα. Γιατί είναι πάρα πολύ μικρό πράγμα να χρησιμοποιήσεις τις εφευρέσεις, την επιστημονική γνώση του Τέσλα, για να φτιάξεις, έστω, τον μεγαλύτερο σταθμό παραγωγής ενέργειας στη Αμερική. Είναι πολύ μικρό σε σχέση με τη σύλληψη της ιδέας. Από τη στιγμή που ανακαλύπτεις το μυστικό ενός ολόκληρου σύμπαντος τι σημασία έχει η Νέα Υόρκη. Είναι πάρα πολύ μικρή! Ολόκληρη η Γη είναι πάρα πολύ μικρή!

Σήμερα πάντως δεν επικρατεί η εμπορευματική λογική πάνω στη χρήση της επιστημονικής γνώσης;

Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα το οποίο πρέπει να προσέξουν οι μικρές χώρες, όπως η Ελλάδα. Υπάρχει μια επικρατούσα λογική. Τη γνώση την καινούργια, η οποία θα γίνει τεχνολογία και θα μπει στο σπίτι μας μετά από εκατό, διακόσια χρόνια, ο Δυτικός πολιτισμός πιστεύει πως αποτελεί προνόμιο των μεγάλων κρατών. Επιστήμη βασική μπορεί να κάνει η Αμερική, η Γερμανία, η Ιαπωνία, η Ρωσία, η Γαλλία… Οι μικρές χώρες απαγορεύεται να κάνουν Επιστήμη, να παράγουν καινούργια γνώση! Στις μικρές χώρες έχουν εναποθέσει έναν δευτερεύοντα ρόλο, να παίρνουν τα απομεινάρια της παλιάς γνώσης και να κάνουν μικρές τεχνολογικές εφαρμογές –τις οποίες εμείς θεωρούμε μεγάλα τεχνολογικά επιτεύγματα!–, ενώ εκείνοι ασχολούνται με το Αύριο. Εμείς προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα μικρό τσιπάκι που θα χρησιμοποιηθεί σ’ έναν υπολογιστή ενός πανεπιστημίου –σιγά το λάχανο! Εκείνοι όμως την ίδια στιγμή φτιάχνουν κβαντικούς υπολογιστές. Όταν εμείς προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα μηχανηματάκι GPS για να βρίσκουμε τους δρόμους με τα αυτοκίνητα –το οποίο παρεμπιπτόντως είναι ελληνική εφεύρεση– εκείνοι μιλούν για κβαντικά κενά, για κβαντικά πηγάδια. Όταν στα ελληνικά πανεπιστήμια διδάσκουμε ότι δεν υπάρχουν ταχύτητες μεγαλύτερες του φωτός, εκείνοι κάνουν πειράματα με αλληλοσχετισμένα φωτόνια οι πληροφορίες των οποίων ταξιδεύουν με ταχύτητες μεγαλύτερες του φωτός! Όλη αυτή η πρόοδος της επιστήμης, αυτή η Νέα Φυσική έχει περάσει εδώ σε μια «γραικίλα» ότι «δεν είναι δικιά μας δουλειά». Κι αυτό περιορίζει την εμβέλεια μας. Γι’ αυτό δεν ευθύνονται μόνον οι επιστημονικοί κύκλοι. Φταίνε τα ΜΜΕ, φταίει η ίδια η ελληνική κοινωνία.

Πως φτάσαμε στη σημερινή επιστημονική επανάσταση την οποία υπηρετείται;

Γνωρίζουμε πολύ καλά πως το Σύμπαν περιγράφεται ως ένας «κώνος φωτός», που έχει περιοχές όπου υπάρχουν ταχύτητες μεγαλύτερες του φωτός. Εγώ δεν θα σου πω για τα παράδοξα του σύμπαντος, αλλά θα σου πω για τα φοβερά πράγματα που τα γνωρίζει σήμερα η Επιστήμη κι έχει αλλάξει ολόκληρος ο πολιτισμός μας με βάση τις νέες επιστημονικές ανακαλύψεις. Παράδειγμα: Όπως ξέρεις η μεγάλη επιστημονική επανάσταση του 16ου και 17ου αιώνα στηρίχτηκε στην ανάπτυξη της Νευτώνιας Φυσικής και της Ευκλείδειας Γεωμετρίας. Στηρίζονταν στη λογική ότι το ορατό Σύμπαν ήταν Ευκλείδειο, δηλαδή μια «καλοστημένη μηχανή» που λειτουργούσε σε τρεις διαστάσεις. Όταν ήρθε ο Αϊνστάιν έκανε μια μεγάλη τομή με τη Θεωρία της Σχετικότητας, εισάγοντας κάποιες ιδέες που δεν θέλουμε καν να τις συζητάμε, ενώ τις χρησιμοποιούμε. Έβαλε δύο καινούργια στοιχεία: το Σύμπαν μας δεν μετριέται με την Ευκλείδειο Γεωμετρία και οι διαστάσεις του είναι παραπάνω από τρεις. Εάν δεν αναλύσουμε, σε πρακτικό επίπεδο, τι σημαίνει ένας χώρος να έχει περισσότερες από τρεις διαστάσεις και να μην μετριέται με την Ευκλείδειο Γεωμετρία…

Πόσες διαστάσεις έχει το Σύμπαν;

Πάντως περισσότερες από τρεις! Αυτό το οποίο γνωρίζουμε σήμερα, αποδεικτικά από την Επιστήμη, είναι ότι η ανθρώπινη βιολογία, έτσι όπως είναι διαμορφωμένη και η οποία εκφράζεται μέσα από τις πέντε αισθήσεις μας, δεν έχει την τη δυνατότητα να αντιλαμβάνεται μορφές και σχήματα που είναι παραπάνω από τρεις διαστάσεις. Ακόμη κι αν είναι Ευκλείδεια η Γεωμετρία, αν οι διαστάσεις είναι τέσσερις, ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντιληφθεί καμιά τετρασδιάστατη μορφή ή σχήμα λόγω του DNA του, της ίδιας του της βιολογίας. Ότι όργανο και να φτιάξει δεν αλλάζει τη βιολογία του ανθρώπου, απλώς επεκτείνει τις αισθήσεις μας. Γνωρίζουμε λοιπόν πως ένας χώρος, ακόμη κι αν είναι Ευκλείδειος, αν έχει παραπάνω από τρεις διαστάσεις, τότε εμείς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τίποτα.

Ήρθε λοιπόν ο Αϊνστάιν και μας λέει πως είναι τέσσερις οι διαστάσεις και ο χώρος είναι Ρίμαν και δεν είναι Ευκλείδειος. Αν δεν είναι Ευκλείδειος ο χώρος τότε σημαίνει ότι δεν μπορώ να αντιληφθώ τίποτα, ακόμη κι αν είναι τριών, δύο ή και μιας διάστασης. Επειδή ο χώρος είναι Ρίμαν δεν μπορούμε να δούμε τίποτε βάσει της βιολογίας μας και, εγώ συμπληρώνω, ακόμη κι αν ήταν Ευκλείδειος δεν μπορούμε να δούμε τίποτε επειδή έχει τέσσερις διαστάσεις. Γεννάται ένα μεγάλο ερώτημα: Αφού βλέπουμε γύρω μας! Είμαστε ένα κομμάτι του σύμπαντος. Βλέπουμε πράγματα γύρω μας. Άρα κάπως πρέπει να εξηγηθεί αυτό το φαινόμενο. Κι αυτό το λύνει η Επιστήμη αρχίζοντας από τα Μαθηματικά, που λένε τα εξής: Αν πάρω αυτόν το περίεργο χώρο Ρίμαν του σύμπαντος, που δεν μπορώ να αντιληφθώ τίποτε, κόψω ένα πάρα πολύ μικρό κομματάκι, τότε αυτό συμπεριφέρεται με πάρα πολύ καλή προσέγγιση σαν να ήταν Ευκλείδειος χώρος. Τι γίνεται λοιπόν; Οι αισθήσεις μας μέσω μιας σειράς αδυναμιών τους αποκόπτουν πλαστά ένα πολύ μικρό κομματάκι του σύμπαντος, το οποίο πλαστά μοιάζει σαν να είναι Ευκλείδειο. Δηλαδή γύρω μας δημιουργούμε ένα «κουκούλι», μια σφαίρα μέσα στην οποία υπάρχουμε, την οποία σφαίρα έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είναι Ευκλείδεια. Όλα τα γεγονότα που συμβαίνουν έξω από αυτό το Ευκλείδειο «κουκούλι» μας, αναγκάζονται να περάσουν μέσα από αυτό το «κουκούλι» για να έρθουν στις αισθήσεις μας. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο που φτιάχνουν οι αισθήσεις μας δεν είναι παρά ολογράμματα, απεικονίσεις όπως λένε στα Μαθηματικά: εικόνες-Matrix αυτού που πραγματικά υπάρχει. Βλέπουμε τις σκιές του σύμπαντος. Δεν βλέπουμε το ίδιο το Σύμπαν. Καθετί που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας δεν είναι πραγματικό, είναι απλώς η σκιά αυτού που πραγματικά υπάρχει! Αυτά που σου λέω τα γνωρίζουμε στην αστροφυσική, δεν είναι τίποτε το παράξενο.

Οι αισθήσεις μας δεν μας βοηθούν στην κατανόηση του σύμπαντος;

Μίλησα για τις αδυναμίες των αισθήσεων μας. Οι αισθήσεις μας έχουν βασικά τρεις αδυναμίες. Ας πάρουμε το μάτι μας. Δεν αντιλαμβάνεται όλες τις ακτινοβολίες παρά ελαχιστότατες, αυτό που λέμε οπτικό φάσμα. Μιλάμε για έναν ωκεανό φωτός που δεν μπορούμε ν’ αντιληφθούμε και αντιλαμβανόμαστε μόνο ελαχιστότατες. Η δεύτερη αδυναμία που έχει το μάτι μας είναι ότι δεν μπορεί ν’ αντιλαμβάνεται αντικείμενα που είναι μικρότερα από κάποια ελάχιστη διάμετρο. Με τον τρόπο αυτό δεν καταλαβαίνουμε τη σκόνη που βρίσκεται μεταξύ μας, τα σωματίδια των οσμών, τα μικρόβια κλπ. Και η τρίτη αδυναμία που έχει το μάτι μας είναι αν δύο αντικείμενα είναι πιο κοντά από μια συγκεκριμένη απόσταση δεν τα αντιλαμβανόμαστε σαν δύο αντικείμενα, αλλά σαν ένα. Κοίταξε τώρα αν δεν είχαμε αυτές τις αδυναμίες του ματιού. Για παράδειγμα αν βλέπαμε όλες τις ακτινοβολίες, τότε δεν θα βλέπαμε τίποτα! Θα ήταν ένας απέραντος ωκεανός φωτός γύρω μας, που δεν θα διέκρινες τίποτα, θα ήταν απλά ένα εκτυφλωτικό φως. Για να δούμε τη δεύτερη αδυναμία. Αν βλέπαμε αντικείμενα που ήταν μικρά, τότε αυτός ο χώρος μεταξύ μας δεν θα ήταν κενός. Θα ήταν το πιο πηχτό πράγμα που έχεις δει στη ζωή σου! Ακόμη και το άρωμα που φοράω, τα μικροσωματίδια, θα τα έβλεπες. Θα έβλεπες τη σκόνη, μικροοργανισμούς, κι ακόμη τις πτητικές ενώσεις, το καυσαέριο… Θα έβλεπες να μας ενώνει ένα πυκνότατο υλικό. Δηλαδή εσένα θα σε έβλεπα θαμπό, γιατί θα σε έβλεπα μέσα από ένα εκπληκτικά πυκνό υλικό. Ας πάμε στην τρίτη αδυναμία. Αν μπορούσα να ξεχωρίσω ως ανεξάρτητα αντικείμενα όσο κοντά και να βρίσκονται. Τότε δεν θα σε έβλεπα εσένα. Θα έβλεπα τα κύτταρά σου, θα έβλεπα τα μόρια σου, τα άτομα σου, τα ηλεκτρόνια, τα πρωτόνια, τα νετρόνια των ατόμων σου. Θα έβλεπα τα στοιχειώδη σωμάτια. Κι επειδή αυτά δεν είναι σωματίδια μάζας αλλά ρεύματα ενέργειας, θα έβλεπα την ενέργεια. Κι επειδή τα πάντα είναι φτιαγμένα από τα ίδια δομικά υλικά, τότε πως θα ξεχώριζα το τραπέζι από εσένα; Θα ζούσα σ’ έναν ωκεανό στροβιλιζόμενης ενέργειας!

Τα πάντα μέσα στο Σύμπαν είναι δηλαδή ενέργεια;

Έτσι λοιπόν το πρώτο που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε δεν είναι ο περιορισμός, αλλά η ενότητα. Αυτό που θα πρέπει να καταλάβουμε με την κλασσική έννοια της Φυσικής του 1910 –δεν μιλάω για σημερινές «τρελές» ανακαλύψεις– είναι ότι όλο το Σύμπαν είναι Ένα. Δεν υπάρχουν εξατομικευμένα αντικείμενα. Δεν υπάρχεις Εσύ κι Εγώ. Δεν υπάρχω Εγώ και το τραπέζι. Η Γη και το Φεγγάρι… Τα πάντα μέσα στο Σύμπαν είναι ένας ωκεανός συνεχόμενης ενέργειας. Μέσα σ’ αυτόν τον ωκεανό της ενότητας της ενέργειας κάπου, πιθανότατα, υπάρχουν κάποια μικροπυκνώματα, τα οποία ονομάζουμε ύλη, που οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται ως ύλη. Αν όμως η πυκνότητα της ενέργειας είναι λίγο μικρότερη, τότε δεν τη βλέπουμε καθόλου. Τα πάντα ενώνονται μέσα στο Σύμπαν. Είναι Ένα. Όπως καταλαβαίνεις μια τέτοια αντίληψη του φυσικού σύμπαντος δεν αλλοιώνει μόνο τις απόψεις μας περί Επιστήμης, αλλάζει τις απόψεις μας για το τι είμαστε. Αλλάζει την κοινωνική θεωρία.

Τι είμαστε;

Είμαστε Ένα. Εσύ κι εγώ δεν είμαστε άλλο πράμα. Κι αν εγώ κάνω κάτι κακό σ’ εσένα είναι σαν να κάνω κακό σ’ εμένα. Γιατί υπάρχει μια ενότητα. Βλέπεις οι νέες φυσικές απόψεις περί σύμπαντος, που είναι βεβαίως παλιές, αρχίζουν να αλλάζουν την κοινωνική φιλοσοφία. Κι όταν αλλάζει η κοινωνική φιλοσοφία, τότε αλλάζουν τα πολιτικά συστήματα. Γι’ αυτό λέμε πάντοτε ότι μετά από μια μεγάλη επιστημονική επανάσταση ακολουθεί μια μεγάλη κοινωνική επανάσταση. Ένας άνθρωπος ο οποίος πιστεύει πως είναι ένα τίποτα, ένα κομμάτι μάζας που θα καταστραφεί και θα πεθάνει, νιώθει μια μικρότητα κι ασχολείται με μικρά πράγματα. Ένας άνθρωπος όμως που έχει αίσθηση της συμπαντικότητάς του και της ενότητάς του με το Σύμπαν αναζητάει άλλα πράγματα. Αυτό σημαίνει ότι η μικρότητα των ανθρώπων είναι η μη αίσθηση της συμπαντικότητάς τους, της μεγαλοσύνης τους. Δεν μπορώ να είμαι αντίπαλός σου γιατί είναι σαν να είμαι αντίπαλος του εαυτού μου. Γιατί εσύ κι εγώ και όλοι είμαστε ΈΝΑ. Είμαστε Ένα σαν Σύμπαν.

Όλα αυτά μου ακούγονται αρκετά φιλοσοφικά…

Όταν συζητάω γι’ αυτά τα θέματα αποφεύγω να εκφράσω φιλοσοφικές ή άλλου είδους προσωπικές απόψεις. Θέλω να μιλάω μόνο επιστημονικά κι όλα αυτά τα οποία λέω δεν έχουν καμία σχέση με φιλοσοφία και με οτιδήποτε άλλο. Αυτά που σου λέω μπορώ να τα αποδείξω επιστημονικά.

Σ’ αυτό το καινούργιο Σύμπαν λοιπόν επικρατούν, αποδεικτικά, καινούργιες ιδιότητες. Καμιά μορφή και κανένα σχήμα δεν έχει μέσα κι έξω. Το έξω είναι μέσα και το μέσα είναι έξω. Τίποτε δεν έχει δύο ανεξάρτητες πλευρές! Αυτό μπορώ να στο αποδείξω και πρακτικά και το ξέραμε από τον 18ο αιώνα. Το έξω κάθε σχήματος συγχρόνως είναι μέσα, και το μέσα κάθε σχήματος συγχρόνως είναι έξω. Να δούμε τι προεκτάσεις έχει αυτό, αν θέλεις να το φιλοσοφήσεις κιόλας. Καθένας από εμάς είναι μια μορφή του σύμπαντος, μια μορφή-σκιά, οι αισθήσεις κατανοούν μόνο τη σκιά αυτού που είναι ο άνθρωπος. Δεν κατανοούν το σύνολο αυτού που είναι άνθρωπος, αυτό που ενώνεται με όλο το Σύμπαν. Δεν αντιλαμβάνονται τη συμπαντική μορφή του, αντιλαμβάνονται μόνο την προβολή του σ’ αυτό το ψεύτικο «κουκούλι», το Ευκλείδειο, που φτιάχνουν οι αισθήσεις του. Για σκέψου λοιπόν ότι εγώ είμαι έξω από εσένα κατά την άποψη σου. Συμπαντικά όμως είμαι μέσα σου, κι εσύ είσαι μέσα σ’ εμένα. Άρα οι δύο μας ταυτιζόμαστε. Κι αν ταυτιζόμαστε οι δυο μας, ταυτιζόμαστε με τα πάντα! Γι’ αυτό βλέπεις πως οι αρχαίοι Έλληνες και Ινδοί φιλόσοφοι έλεγαν πως για να μπορέσεις να καταλάβεις το Σύμπαν, πρέπει πρώτα να χωθείς μέσα στον εαυτό σου, όσο βουτάς μέσα σου είναι σαν να βγαίνεις έξω! Γιατί το μέσα μιας μορφής είναι το έξω μιας μορφής. Ενώ όσο βγαίνεις προς τα έξω, νομίζεις πως κατακτάς το Σύμπαν, τόσο περιορίζεσαι προς τα μέσα.

Ποιο είναι το μήνυμα που αναβλύζει μέσα από την επανάσταση της Νέας Φυσικής;

Το καινούργιο μήνυμα της Νέας Φυσικής είναι η ενότητα, είναι η άρνηση της ατομικότητας, η άρνηση του απομονωτισμού, η άρνηση ότι ο κάθε άνθρωπος είναι κάτι το ξεχωριστό. Στη νέα εποχή που επαγγέλλεται αυτή η σύγχρονη Φυσική δεν υπάρχει Εγώ, υπάρχει το Εμείς. Δεν υπάρχει το Έχω, αλλά το Είμαι. Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μιας φιλοσοφικής ενόρασης –γνωρίζω τις φιλοσοφικές ενοράσεις αλλά αρνούμαι να τις συζητήσω, συζητάω μόνο Φυσική– αλλά της σύγχρονης αντίληψης της Φυσικής για τον κόσμο. Καταλαβαίνεις λοιπόν πως η άρνηση του Εγώ, η άρνηση της ατομικότητας, αλλάζει τις κοινωνίες, φέρνει επανάσταση. Δεν καταργείται ο εθνικισμός με την έννοια της κατάργησης της ταυτότητας, καταργείται η ατομικότητα που οδηγεί στον εθνικισμό. Τα πάντα είναι Ένα. Όλα τα υπόλοιπα είναι κουταμάρες! Μια πλάνη των αισθήσεων μας. Οι σκιές δηλαδή –το Matrix– που η μια πολεμάει την άλλη. Είναι αστείο. Οι σκιές να μάχονται μεταξύ τους, ενώ είναι οι ίδιες! Είναι αντανακλάσεις του ίδιου πράγματος. Είναι δύο δικές σου εικόνες κι αυτές οι δύο εικόνες προσπαθούν η μία να σκοτώσει την άλλη. Το ότι ζούμε συνεχώς σε μια κατάσταση Matrix είναι σίγουρο –μπορώ να σου δώσω όση βιβλιογραφία θέλεις–, άλλωστε τα έχουμε γράψει όλα αυτά σ’ ένα βιβλίο μας με τίτλο Η Κοσμολογία της Νόησης, που βασίζεται σε πολύ έγκυρο επιστημονικό υλικό. Οι περισσότεροι συνάδελφοι μου γνωρίζουν την αλήθεια του πράγματος, αλλά δεν μπορούν να την επιβάλλουν σε μια κοινωνία που στρεβλά αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Άρα καταλαβαίνεις πως μια μεγάλη επιστημονική επανάσταση έχει κλείσει τον κύκλο της κι αν περάσει στον κόσμο όλα θ’ αλλάξουν. Τίποτε δεν θα ‘ναι όπως ήταν χθες.

Τι είναι αυτό όμως που την εμποδίζει να περάσει στον πολύ κόσμο; Να αλλάξει τις ανθρώπινες κοινωνίες;

Κοίταξε, μην βάζεις στο νου σου παγκόσμιες συνωμοσίες. Υπάρχουν πολλών ειδών αδυναμίες. Είναι η αδυναμία η δική μας να κατανοήσουμε πλήρως αυτά που διαβάζουμε στα επιστημονικά συγγράμματα. Είναι η μικρότητα και η φιλοδοξία μας. Είναι ο φόβος μας να συγκρουστούμε. Να έχουμε το θάρρος να διατυπώσουμε την επιστημονική μας άποψη χωρίς να φοβόμαστε μην «χάσουμε τη θέση» μας. Να ξεπεράσουμε τους ανθρώπινους φόβους… Χρειάζεται μια πλήρη κατανόηση της αλήθειας αυτών που λέω, διότι αν πραγματικά νιώθεις την ταύτιση με το Σύμπαν τότε καταλαβαίνεις ότι όλα αλλάζουν σε θεολογικό, σε κοινωνικό επίπεδο. Το θέλουμε όμως; Οι μεγάλες αλλαγές ξέρεις, δεν γίνονται ποτέ από την κορυφή. Δεν βρέθηκε ποτέ ένας βασιλιάς, ένας αυτοκράτορας για να επιβάλει την καινούργια γνώση. Η Γνώση επιβάλλεται από κάτω. Αυτό που γνωρίζουμε πλέον, ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο-Matrix κι ότι δεν υπάρχει η έννοια της ύλης –είναι διανοητικό κατασκεύασμα μας, είναι το αντίτιμο της «πτώσης» μας και της μικρότητας των αισθήσεων μας– είναι η αδυναμία μας να νιώσουμε μέσα από μια 6η αίσθηση την οποία έχουμε χάσει και την οποία πρέπει να κατακτήσουμε. Αυτή την ενότητα του Σύμπαντος. Οραματίζομαι την εποχή που η Νόηση θα έχει γίνει αίσθηση και θα μετράμε πλέον έξι αισθήσεις. Και το Σύμπαν θα είναι διαφορετικό γύρω μας.

Αυτό όμως δεν προϋποθέτει και κάποιο είδος βιολογικής εξέλιξης;

Ναι αλλά ξέρω πως γρήγορα οι άνθρωποι θα πρέπει μέσω μιας καλλιέργειας να εξελιχθούν, γιατί έχουμε αποδείξει ως βιολογικές υπάρξεις ότι προσαρμοζόμαστε στη νέα γνώση. Θα πρέπει να μετατραπούν από Homo Sapiens σε Homo Universalis, μέσω της ανάπτυξης μιας άλλης αίσθησης την οποία σήμερα ονομάζουμε Νόηση. Τέρμα η ύλη! Τα πάντα είναι ενέργεια, κι όταν λέω ενέργεια δεν μιλάω για ηλεκτρισμό, μαγνητισμό κλπ. αυτά είναι εκφάνσεις της ενέργειας. Δεν είναι ενέργεια ο ηλεκτρισμός, είναι μια εκδήλωση ενός ευρύτερου γεγονότος που δεν γνωρίζουμε ούτε την έκταση ούτε τη φύση και το λέμε Ενέργεια. Η ενέργεια είναι το υλικό του σύμπαντος που δεν είναι ούτε Ευκλείδειο, ούτε τρισδιάστατο. Είναι έξω από τις αισθήσεις μας, είναι το λεγόμενο χάος, το Έρεβος… Το υλικό από το οποίο πηγάζουν όλα τα δευτερογενή γεγονότα που μας δημιουργούν αυτό το Matrix είναι έξω από τη δυνατότητα των αισθήσεων μας. Κάποτε το ονόμαζαν χάος, σήμερα η Νέα Φυσική το ονομάζει Ψευδοκενό. Ο χώρος είναι γεμάτος από αυτό το Ψευδοκενό που αν κουνηθεί λίγο, αν υπάρξει μια μικροδιακύμανση του, τότε γεννιέται ένας κόσμος και όχι ένα Σύμπαν. Σύμπαν είναι όλοι οι κόσμοι μαζί και υπάρχουν άπειροι…Όμως οι κόσμοι είναι μια αφαίρεση, διότι το Σύμπαν είναι Ένα και ούτε σε κόσμους (μικροσύμπαντα) μπορούμε να το χωρίσουμε. Όλα αυτά φαίνονται μαγικά. Για ανθρώπους που δεν ξέρουν σύγχρονη Φυσική είναι μεταφυσικά.

Μπορείτε να φέρετε κάποιο πρακτικό παράδειγμα που απορρέει από αυτή τη Νέα Φυσική;

Ναι, το παράδειγμα των συσχετισμένων φωτονίων. Είναι ένα εργαστηριακό πείραμα με δύο φωτόνια τα οποία κάποια στιγμή της ζωής τους έχουν αλληλεπιδράσει. Αν πάρω αυτά τα δύο φωτόνια και τα μεταφέρω σε μια τεράστια απόσταση μεταξύ τους και προικοδοτήσω το ένα με κάποια πληροφορία π.χ. αλλάξω την πόλωση του, τότε η πληροφορία αυτή μεταφέρεται στο άλλο με ταχύτητες πολλαπλάσιες της ταχύτητας του φωτός! Αυτό σημαίνει ότι το φαινόμενο της μετάδοσης της πληροφορίας δεν έχει γίνει σε χώρο Ευκλείδειο και τρισδιάστατο, όπου δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη ταχύτητα από του φωτός. Αν θεωρήσουμε ότι κάποτε συνέβη η Μεγάλη Έκρηξη τότε το μεγαλύτερο μέρος των φωτονίων είναι συσχετισμένο εν τη γενέσει τους. Αυτό σημαίνει ότι τα φωτόνια που βρίσκονται στο Α του Κενταύρου με τα φωτόνια που βρίσκονται μέσα στο μυαλό σου, κάποτε ήταν συσχετισμένα. Άρα δεν χρειάζεται να πας εκεί για να μάθεις τις πληροφορίες, διότι οι πληροφορίες έχουν μεταφερθεί μέσω των συσχετισμένων φωτονίων και βρίσκονται μέσα στο μυαλό σου. Αν εσύ δεν τις αντιλαμβάνεσαι, πρόβλημά σου! Προετοίμασε τον εαυτό σου με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να καταλαβαίνει τις πληροφορίες. Οι πληροφορίες του σύμπαντος είναι ήδη εδώ και μάλιστα με ταχύτητες πολλαπλάσιες από την ταχύτητα του φωτός. Αυτό συμβαίνει και μέσα από τα «κβαντικά πηγάδια».

Τι είναι «κβαντικό πηγάδι»; Ένα είδος «εξόδου διαφυγής» από τον Ματριξοειδή κόσμο μας;

Είναι η μετάδοση πληροφοριών μέσα από διαύλους, που έχουν ως αρχή και τέλος το χώρο του Matrix αλλά η τροχιά, ο χώρος όπου εξελίσσονται είναι το πραγματικό Σύμπαν, και όχι το Matrix. Η αρχή και το τέλος του «πηγαδιού», αυτού του «λώρου», είναι στο Matrix. Το σώμα όμως του «πηγαδιού» είναι εκτός του Matrix, όπου εκεί μπορεί να τρέξει η πληροφορία με οποιαδήποτε ταχύτητα θέλει. Κι αυτό το γνωρίζουμε και το διδάσκουμε στους πρωτοετείς φοιτητές μας. Αυτή είναι και η λειτουργία των «Μαύρων Τρυπών» και του «Λώρου Αϊνστάιν-Ρόσεν», που εξελίσσεται πίσω τους, είναι ένα τέτοιο «κβαντικό πηγάδι». Η «Μαύρη Τρύπα» είναι η είσοδος και η «Λευκή Οπή» η είσοδος από το πραγματικό Σύμπαν, στο δικό μας Matrix. Βλέπεις η πραγματική επιστημονική γνώση είναι πολύ πιο παράξενη και «μεταφυσική» από πολλές μεταφυσικές γνώσεις.

Έχουν γίνει πειράματα κβαντικής τηλεμεταφοράς;

Ναι, έχουμε πάρει μόριο από ένα εργαστήριο και το έχουμε μεταφέρει στο άλλο. Υπάρχει ένα πρόβλημα όμως. Αν πάρω ένα μόριο νερού το οποίο εξαφανίζω από ένα εργαστήριο και εμφανίζω στο άλλο, υπάρχει το πρόβλημα της ταυτότητας. Δηλαδή αυτό που εμφανίστηκε στο άλλο εργαστήριο είναι το ίδιο που εξαφανίστηκε από το άλλο; Δεν μπορούμε να το ταυτοποιήσουμε. Αυτό που εμφανίστηκε είναι το ίδιο ή είναι ένα άλλο που δημιουργήθηκε στη θέση αυτού που χάθηκε; Αυτό το φαινόμενο όμως δεν είναι τηλε-μεταφορά αλλά κβαντό-μεταφορά. Όταν μετακινείσαι στο χώρο μεταφέρεσαι εσύ ο ίδιος ή μήπως μεταφέρεται απλώς το σύνολο των ιδιοτήτων σου;

Η ζωή στο Σύμπαν είναι ένα σπάνιο και μοναδικό φαινόμενο ή είναι κάτι το συνηθισμένο;

Είναι κάτι το συνηθισμένο. Αυτό είναι δεδομένο. Θα ήταν εντελώς παράλογο να υπήρχε ζωή μόνο στη Γη. Όχι μόνο υπάρχει ζωή στο Σύμπαν αλλά υπάρχουν και οργανισμοί που έχουν δημιουργήσει τα δικά τους Matrix. Βέβαια εμείς έχουμε μια πολύ εγωιστική άποψη για τη ζωή και νομίζουμε ότι είναι μόνο αυτό που βλέπουμε γύρω μας. Μπορεί να υπάρχει ζωή χωρίς μάζα! Και στο θέμα της ζωής υπάρχουν πολύ εγωιστικά ανθρώπινα πρότυπα. Άλλωστε οι μορφές ζωής είναι απλώς προβολές μέσα στο Matrix μιας μορφής που υπάρχει συμπαντικά…

Πρέπει πρώτα να κατανοήσεις την ενότητα. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες που αφορούν τον εγωισμό και τους φόβους του ανθρώπου. Υπάρχει μια ενότητα στο Σύμπαν και όλα αυτά που βλέπω γύρω μου είναι Matrix. Η πραγματικότητα του οτιδήποτε βλέπω βρίσκεται έξω από τον χώρο των αισθήσεων μου. Εκεί πρέπει να αναζητήσω την ρίζα της ύπαρξης όλων των «σκιών» που αντιλαμβάνομαι μέσα στο Σύμπαν.

Γιατί είναι δύσκολο να αφομοιώσουμε τη νέα επιστημονική γνώση;

Οι γνώσεις έχουν εγκατασταθεί μ’ έναν δογματικό τρόπο μέσα σου που είναι πολύ δύσκολο να τον σπάσεις. Γι’ αυτό βλέπεις σε όλη αυτή την καινούργια επιστημονική πραγματικότητα αντιδρούν θετικότερα οι νεότεροι, που δεν έχουν παγιωμένες και δογματικές γνώσεις. Γι’ αυτό είπε κάποτε ο Μαξ Πλανκ: «Καμία νέα επιστημονική θεωρία δεν θριάμβευσε επειδή κατάφερε να πείσει τους αντιπάλους της, κάνοντάς τους να δουν το φως της αλήθειας, αλλά μόνο γιατί αυτοί που ήταν εναντίον της, κάποια στιγμή πέθαναν και μια νέα γενιά, περισσότερο εξοικειωμένη μαζί της, μεγάλωσε και πήρε τα ηνία». Η αλήθεια είναι ότι δεν μας αρέσει να ξεβολευόμαστε διανοητικά από τις παγιωμένες απόψεις μας, γιατί αυτό μας χαλάει ένα κοσμοείδωλο που υπάρχει γύρω μας.

Οι αναγνώστες όμως ενός εναλλακτικού περιοδικού αρέσκονται στο διανοητικό ξεβόλεμα, σχεδόν το αποζητούν…

Οι αναγνώστες του περιοδικού σας σκέφτονται μ’ έναν τρόπο –λανθασμένο ή όχι δεν μ’ ενδιαφέρει– που αναγκάζει «κουτάκια» του εγκεφάλου τους, που σε άλλους ανθρώπους είναι κλειστά, να ανοίγουν. Δεν μ’ ενδιαφέρει εμένα αν οι σκέψεις που κάνουν είναι σωστές ή όχι. Τα «κουτάκια» όμως του εγκεφάλου τους που σε άλλους είναι κλειστά σ’ αυτούς είναι ανοικτά! Αυτό ξέρεις πόσο μεγάλο προσόν είναι; Γιατί όταν έρχομαι εγώ για να τους πω αυτά που σου λέω τώρα είναι έτοιμοι να τα δεχτούν και να τα καταλάβουν, ενώ οι άλλοι δεν μπορούν να τα καταλάβουν. Είναι έτοιμοι διανοητικά να κατανοήσουν τη νέα επιστημονική επανάσταση. Έχουν κάνει ήδη την υπέρβασή τους κι έχουν ανοίξει, βιολογικά, κάποια «κουτάκια» του εγκεφάλου τους, έστω και με στρεβλό τρόπο. Δεν με νοιάζει πως τα άνοιξαν. Σημασία είναι πως είναι έτοιμοι σ’ αυτόν τον τεράστιο χώρο του εγκεφάλου τους που έχουν ανοίξει να «φορτώσουν» τις νέες επιστημονικές γνώσεις. Είναι ένας τρόπος για να ανοίξεις «κανάλια» στον εγκέφαλό σου και έχεις πλέον τη δυνατότητα να διαγράψεις κάποιες, πιθανότατα, στρεβλές απόψεις και να εγγράψεις κάτι το καινούργιο, που οι άλλοι αδυνατούν να κατανοήσουν. Μπορείς πλέον καλύτερα να αντιληφθείς το Matrix του κόσμου και να κατανοήσεις τα μυστήρια του σύμπαντος.

ΤΑ ΕΙΠΕ ΟΛΑ Η ΦΕΒΡΩΝΙΑ

 Author: kartesios

Όταν ήμουν πιτσιρικάς είχα μια απίστευτη κοινωνικότητα. Μου άρεσε να γράφω γράμματα σε φίλους που ζούσαν σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Πήγαινα στο ταχυδρομείο, άφηνα τους φακέλους με επισημότητα στον πάγκο κι έλεγα στον υπάλληλο «να σταλούν ΕΠΕΙΓΟΝ».
Ήθελα ρε παιδί μου εκείνο το «ΕΠΕΙΓΟΝ». Την κόκκινη ταινία που έγραφε EXPRESS. Ο υπάλληλος πάντα μου εξηγούσε ότι δεν υπάρχει «ΕΠΕΙΓΟΝ» εντός Ελλάδας διότι ούτως ή άλλως και με απλό γραμματόσημο η αποστολή έκανε τον ίδιο χρόνο. Όμως εγώ ήμουν κιμπάρης και ψώνιο, τα ήθελα «ΕΠΕΙΓΟΝ»!
Αγόραζα τα διπλά γραμματόσημα και μια κόκκινη ταινία «EXPRESS» και έστελνα τα γράμματα. Δεν έμαθα ποτέ αν εκείνοι οι φίλοι εκτίμησαν τη σπουδαιότητα που έδινα στην αλληλογραφία μας ή απλώς γινόμουν ρεζίλι, όμως εγώ ένιωθα ότι έκανα το χρέος μου.
Κι αν εγώ το έκανα επειδή ήμουν πιτσιρικάς και βλαμμένος, ο Σαμαράς στα γεράματά του δεν έχει κανένα άλλοθι να κάνει το ίδιο με τα πολυνομοσχέδια της Μέρκελ. Είτε τα περάσει με την κόκκινη ταινία «ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝ» είτε με τη διαδικασία ρουτίνας, τα μέτρα θα εφαρμοστούν.
Έχω αρχίσει, μάλιστα, να θεωρώ πολύ πρακτικό να μην ψηφίζονται πλέον τα μέτρα. Απλώς να εφαρμόζονται. Δεν υπάρχει λόγος να γίνεται όλη αυτή η φασαρία σχετικά με τη διαδικασία ψήφισης των μίνι μνημονίων. Ούτε καν η συζήτηση των μέτρων δεν αξίζει να γίνεται. Δεν πρόκειται κάποιος βουλευτής των τριών κομμάτων να πειστεί από τα επιχειρήματα της αντιπολίτευσης και να μην ψηφίσει «ναι σε όλα».
Ειδικά τώρα που όλα δείχνουν ανασχηματισμό και όλοι νιώθουν οι καταλληλότεροι αντικαταστάτες, ποιος θα τολμήσει να ψελλίσει ένα «όχι»; Ολόκληρο κόμμα – μικρό μεν, αλλά πάντως κόμμα – που συγκυβερνά ζήτησε μία μόνο χάρη κι αυτή δεν έγινε δεκτή. Για μία τροπολογία μόνο εκλιπάρησε να περιληφθεί στο πολυνομοσχέδιο και το έφτυσαν με τον χειρότερο τρόπο. Κι, όμως, το ΠΑΣΟΚ κατάπιε το φτύσιμο, για τη σωτηρία της πατρίδος φυσικά.
Όμως για ποια Βουλή μπορούμε να μιλάμε, ποια πολιτική, ποια στοιχεία, ποια πραγματικότητα, ποια αλήθεια από τη στιγμή που μέσα στην Επιτροπή Οικονομικών κατά τη συζήτηση  του εν λόγω πολυνομοσχεδίου και με αφορμή τις δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα στην Πορτογαλία, για το αδύνατο της αποπληρωμής των χρεών της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ελλάδας, η εισηγήτρια της ΝΔ, Φεβρωνία Πατριανάκου επιτίμησε την αξιωματική αντιπολίτευση λέγοντας:
«Αν πιστεύουμε πως η Ελλάδα ΔΕΝ μπορεί να αποπληρώσει το χρέος της, ΔΕΝ το λέμε αυτή τη στιγμή – και ΔΕΝ το λέμε εκτός Ελλάδας».
Το καταλάβαμε τώρα; Εντός Ελλάδας ΔΕΝ το λέμε, διότι δεν πρέπει να το μάθουν οι Έλληνες. Αυτοί οι ιθαγενείς Μαμελούκοι πρέπει να γνωρίζουν μόνο ότι ο πρωθυπουργός βλέπει φως στο τούνελ, ότι η ανάπτυξη έρχεται, ότι η επιτυχία είναι κοντά κι ότι τα πιο δύσκολα ξεπεράστηκαν. ΔΕΝ πρέπει να μάθουν οι ιθαγενείς μαλάκες ότι πεθαίνουν!
«Και ΔΕΝ το λέμε εκτός Ελλάδας», διότι έχουμε μάθει να λέμε ψέματα για να μπαίνουμε στην Ε.Ε., στην Ευρωζώνη, στης Μέρκελ το βρακί με πλαστά στοιχεία που ουσιαστικά μας τα δίνουν έτοιμα οι Βρυξέλλες για να μη διαταραχθεί η ζώνη του ευρώ και ο πλουτισμός της Γερμανίας.
Γενικώς δεν πρέπει να λέμε τίποτα. Ούτε εμείς οι ιθαγενείς, ούτε αυτοί που μας εξουσιάζουν. Εμείς δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε και αυτοί δεν πρέπει να μας αφήνουν να διαμαρτυρόμαστε. Στις κάσες μας, γρήγορα. Ας μην ενοχλούμε το αναπτυξιακό περιβάλλον διαδίδοντας αλήθειες. Ενοχλείται η κυρία Φεβρωνία, ο κύριος Γιάννης, ο κύριος Αντώνης, ο κύριος Βαγγέλης, ο κύριος Φώτης.
«ΔΕΝ το λέμε αυτή τη στιγμή», διότι όταν τρώνε δεν μιλάνε. Ειδικά όταν τρώνε ανθρώπους.

ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Υπάρχει κρυμμένη ποιότητα

 Ολον αυτό τον τελευταίο καιρό, με την παιδαριώδη (φτηνή – «φτηνιάρικη») κυβερνητική αναβλητικότητα ως δήθεν «αντίσταση» στην απόλυση των «επίορκων» υπαλλήλων του κράτους, η σκέψη κάποιων μνημόνων πολιτών πρέπει να ανέτρεξε στον Στέφανο Mάνο. Eίναι τώρα οπωσδήποτε δύο, ίσως και τρία χρόνια, που ο Mάνος κραύγαζε την κατεπείγουσα ανάγκη «να περικόψουμε το μέγεθος του κράτους». Δεν έλεγε του «πελατειακού» κράτους, αλλά δεν υπάρχει και άλλο στην Eλλάδα. Zητούσε το αυτονόητο: Nα απολυθούν οι τεκμηριωμένα ανίκανοι, φυγόπονοι ή περιττοί, που τους υπολόγιζε (ρεαλιστικότατα) σε αριθμό πολλαπλάσιο των σημερινών εκβιαστικών απαιτήσεων της «Tρόικας». Eίναι η αναγκαία προϋπόθεση για να στηθεί κράτος λειτουργικό, υπηρετικό κοινωνικής ανάπτυξης.

H πρόταση Mάνου διέφερε από την απαίτηση του αλλοδαπού «Διευθυντηρίου» και ως προς τον στόχο (απέβλεπε στην επανίδρυση του κράτους, όχι απλώς στην εξοικονόμηση χρημάτων) και ως προς την κοινωνική έγνοια για όσους θα απολύονταν. Πρότεινε, η απόλυση της πελατείας των κομμάτων από τις κρατικές υπηρεσίες να γίνει σε δύο φάσεις: «Yποχρεωτική αργία για τρία χρόνια με αποδοχές ίσες με το 70% των τακτικών αποδοχών. Στη διάρκεια της τριετίας ο υπάλληλος θα μπορεί να εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα ή να αναλάβει οποιαδήποτε επιχειρηματική δραστηριότητα ή να επιμορφωθεί με τη συνδρομή του κράτους».
O Στέφανος Mάνος είναι ο μοναδικός Eλληνας πολιτικός που είχε πάντοτε συγκεκριμένη, ρεαλιστική πρόταση για την οικονομία της χώρας, τη διοίκηση και τα δημόσια έργα. Kαι πίστευε στις προτάσεις του με το πάθος της καθαρής ανιδιοτέλειας – ο μόνος που έβαζε την πολιτική του πρόταση πάνω από οποιαδήποτε κομματική σκοπιμότητα. Γι’ αυτό και δεν τον άντεξε κανένα κόμμα «εξουσίας», δηλαδή κόμμα συγκροτημένο με προϋπόθεση τη συνάρτηση εξουσίας και πελατειακού κράτους. Tον απέλυσε από τη N.Δ. ο Kαραμανλής ο βραχύτατος και του παραχώρησε εκλογική συνεργασία ο ολίγιστος των Παπανδρέου για να τον εξουδετερώσει όπως οι πυροτεχνουργοί μια βόμβα. Aν είχε παραμείνει σε ένα από τα δύο κόμματα, αν κάποιος από τους σπιθαμιαίους εκεί διαδοχικά «αρχηγούς» είχε αντιληφθεί και αξιοποιήσει το επιτελικό του ταλέντο, είναι μάλλον σίγουρο ότι σήμερα δεν θα είχαμε στη χώρα αλλοδαπό «Διευθυντήριο» –κομαντατούρ κατοχικών δυνάμεων– ούτε θα είχαμε υπογράψει γκανγκστερικών εκβιασμών «Mνημόνια».
Eφτιαξε δύο φορές δικό του κόμμα ο Στέφανος Mάνος. Kαι ο λαός δεν του έδωσε ούτε τις ψήφους για να μπει στη Bουλή. Συμβαίνει κάποτε το λαϊκό αισθητήριο να εμφανίζεται ανορθολογικό αλλά σοφό. Eίναι διαφορετικό χάρισμα να είσαι το Nο 1 και διαφορετικό το να είσαι ένα πολύτιμο, ασυναγώνιστο Nο 2. Tα θέματα διπλωματίας, πολιτισμού, παιδείας, το να εμπνεύσει όραμα κοινωνικό, συνείδηση επικαιρικής, γόνιμης ετερότητας για δυναμική μετοχή του Eλληνα στο σημερινό ιστορικό γίγνεσθαι, δεν ήταν μέσα στα ταλέντα του Mάνου – τον περιστοίχισε και μια «διανόηση» κατάφωρης παθογένειας. Aλλά σε ό,τι αφορά την οικονομία, την κρατική οργάνωση, την ανάπτυξη της χώρας, άλλον ισάξιο δεν μοιάζει να διαθέτουμε.
Γιατί όμως αυτή η μελαγχολική αναδρομή στην περίπτωση του Στέφανου Mάνου και στη χαμένη ευκαιρία της αξιοποίησής του; Διότι στον σημερινό πνιγμό του αδιεξόδου, στην τέλεια χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος, στην ολοκληρωτική ανελπιστία, έχει τεράστια σημασία να ξέρουμε ότι η ελλαδική κοινωνία σώζει ακόμα ανθρώπινη ποιότητα, πολύτιμη, δυνάμεις ικανές να πρωτοπορήσουν σε μια «ειρηνική επανάσταση» ανάκαμψης, σε ανανεωτική έκρηξη δημιουργίας. Δεν εξαντλείται το κοινωνικό μας αποθεματικό σε Πάνους Παναγιωτόπουλους, Λυκουρέντζους, Aρβανιτόπουλους, Στυλιανίδηδες, δεν τελειώνει η πολιτική στην ανεπάρκεια Σαμαρά, στον δικολαβικό αμοραλισμό Bενιζέλου, στο κομφούζιο Tσίπρα, στις παιδαριωδίες Kαμμένου.
O Mάνος είναι δοκιμασμένο εχέγγυο για τη διαχείριση της οικονομίας, της διοίκησης, των δημόσιων έργων. Mέγα κεφάλαιο για μια ενδεχόμενη απόπειρα ανάπλασης των διοικητικών μηχανισμών της χώρας είναι και ο σημερινός Γενικός Eπιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης. Στον ένα μόλις μήνα της υπηρεσιακής διακυβέρνησης Πικραμμένου αποτέλεσε απίστευτην έκπληξη η διαχείριση της Eθνικής Aμυνας: δόθηκαν λύσεις σε προβλήματα που χρόνιζαν για δεκαετίες. Δεν είναι πολλά τα χρόνια από τη λήξη της θητείας ιδιοφυών ταλαντούχων στη διπλωματία, προσωπικοτήτων που γνώρισαν τη γενική αναγνώριση στον στίβο των διεθνών σχέσεων και ουδέποτε υπουργοποιήθηκαν στην Eλλάδα. Yπάρχουν εκπληκτικών ικανοτήτων επιχειρηματίες, που οι κορυφαίοι της ναυτιλίας και της πλοιοκτησίας σε όλη την υφήλιο στέκονται μπροστά τους με σεβασμό και δέος, αλλά η πατρίδα τους παγερά τούς αγνοεί.
Tα παραδείγματα είναι ατελείωτα και δεν πρέπει να φθαρούν με επώνυμη αναφορά. Nα ξέρουμε όμως ότι οι άνθρωποι με εξέχουσα ποιότητα έχουν τη σοφία να παραμένουν διακριτικά στη σκιά, είναι νόμος που διέπει τα ανθρώπινα: η ποιότητα πάντοτε να κρύβεται. Ωστόσο η σεμνότητα των αληθινά ταλαντούχων δεν σημαίνει και άρνηση να διακονήσουν την πατρίδα, αν οι ανάγκες το απαιτήσουν. Aρκεί να είναι εξασφαλισμένη με εγγυήσεις η ζωτική προϋπόθεση: Oχι συμφυρμός, ούτε καν η ελάχιστη συνύπαρξη με τους ψυχασθενείς της κομματικής ιδιοτέλειας, τον υπόκοσμο της λαμογιάς, της ίντριγκας, της εξουσιολαγνείας, την κόπρο του ηδονοθηρικού κρετινισμού, της συμπλεγματικής μετριότητας.
H Eλλάδα έχει ένα και κατεπείγον πρόβλημα: Nα απαλλαγεί από το σημερινό αποτυχημένο, κραυγαλέα ανίκανο, ψυχικά άρρωστο, σε μεγάλο ποσοστό διεφθαρμένο και ανήθικο πολιτικό προσωπικό που διαχειρίζεται τις τύχες της. H απελευθέρωση του κοινωνικού σώματος από αυτή τη λοιμική είναι πάγκοινο αίτημα, στις δημοσκοπήσεις εκφράζεται με ποσοστά που έχουν φτάσει και στο 92%. Aλλά δεν υπάρχει ο τρόπος, το «πώς» της απαλλαγής. Oι ίδιοι οι σπιθαμιαίοι τύραννοι του λαϊκού σώματος έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι: Φτιάχνουν στα μέτρα τους τα Συντάγματα, μόνοι τους τα αναθεωρούν – κλέβουν σαν κοινοί λωποδύτες το κρατικό ταμείο και ψηφίζουν νόμο (ναι, ο κ. Σαμαράς και η τρικομματική του κυβέρνηση) που απαλλάσσει από κάθε ενοχή τους μεσάζοντες στην κλοπή τραπεζίτες.
Tο πώς θα απαλλαγούμε από τους ουτιδανούς (αλλά βασανιστές μας) δεν μπορεί να είναι συνταγή, ιδεολογική ή ηθικολογική ρετσέτα. Kάποιοι ελπίζουν στις συγκυρίες, άλλοι σε ανιδιοτελές παρατόλμημα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Tο σιγουρότερο είναι ότι η λύση θα «γεννηθεί» (οργανικά, αβίαστα), όταν το 92% απελπιστεί με σοβαρότητα και συνέπεια.
Aρκεί τότε να στραφεί στην κρυμμένη ποιότητα.

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Μάτια μου η Ελλάδα έγινε Μανωλάδα

    Εγραψε: Pitsirikos

Σάλο έχει προκαλέσει η είδηση πως το 40,5% των εργαζομένων στη χώρα μας είναι ανασφάλιστοι αλλά σύντομα θα είναι άνεργοι και δεν θα υπάρχει αυτό το απαράδεκτο φαινόμενο. Επίσης, το 52% των επιχειρήσεων στη χώρα μας απασχολούν ανασφάλιστο ή αδήλωτο προσωπικό αλλά σύντομα θα κλείσουν κι αυτές και θα λυθεί κι αυτό το πρόβλημα.
Ο διευθυντής της Ειδικής Υπηρεσίας Ελέγχου και Ασφάλισης του ΙΚΑ, Μάρκος Τούντας, είπε πως όλη η Ελλάδα είναι μια Μανωλάδα -συγγνώμη, κύριε Τούντα μου αλλά εγώ το είχα πει πριν από εσάς κι άλλη φορά να λέτε «όπως έγραψε ο πιτσιρίκος» – αλλά ευτυχώς δεν πυροβολούν όλοι οι εργοδότες τους εργαζόμενους επειδή οι εργαζόμενοι είναι έξυπνοι και δεν ζητούν μισθό και ΙΚΑ, ενώ δίνουν και δανεικά στα αφεντικά τους για να μην κλείσει η επιχείρηση και χάσουν την δουλειά τους.
Το θετικό με το ότι οι περισσότεροι εργοδότες δεν πυροβολούν τους εργαζόμενους είναι ότι δεν χρειάζεται οι εργαζόμενοι να μεταφερθούν στο νοσοκομείο κι έτσι δεν ξεμένουν όλα τα νοσοκομεία από γάζες αλλά μόνο τα μισά που δεν έχουν, και πάνε οι ασθενείς και τις αγοράζουνε μόνοι τους από το απέναντι φαρμακείο για να τονωθεί η αγορά.
Ο κ. Τούντας ανέφερε πως το φαινόμενο της Μανωλάδας είναι απλωμένο σε ολόκληρη τη χώρα, οπότε πρέπει να κάνουμε σαμποτάζ σε όλα τα ελληνικά προϊόντα και να μην αγοράζουμε ούτε ξένα -αφού και στο εξωτερικό υπάρχουν αδήλωτοι και ανασφάλιστοι εργάτες- και να πεθάνουμε της πείνας.
Όπως δήλωσε ο κ. Τούντας, το προσωπικό δεν επαρκεί και δεν μπορούν να γίνουν σωστοί έλεγχοι, οπότε δεν ξέρουμε πόσοι εργαζόμενοι έχουν δολοφονηθεί από τα αφεντικά τους -επειδή ζήτησαν μισθό και ασφάλιση-, ανοίγοντας, με τον θάνατό τους, νέες θέσεις αδήλωτης και ανασφάλιστης εργασίας.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΠΟΣΕ ΙΚΑ, Γιώργο Κυριακόπουλο, το ΙΚΑ οδηγείται σε κατάρρευση και δεν θα παίρνει κανείς σύνταξη πριν πεθάνει, αλλά η ταφή του θα γίνεται δωρεάν σε ομαδικό τάφο που θα έχει σκάψει μόνος του.
Σε αντίθεση με τα μίζερα και απαισιόδοξα μηνύματα του κ. Τούντα και του κ. Κυριακόπουλου, ο Αντώνης Σαμαράς δήλωσε χθες- χωρίς να ντρέπεται- πως υπάρχουν οι πρώτες θετικές ενδείξεις για την οικονομία.
Ο κ. Σαμαράς τόνισε πως αναφέρεται μόνο σε ενδείξεις –και σε συζητήσεις του με τον Θεό- και πως έχει φρενάρει η αύξηση της ανεργίας, αφού οι περισσότεροι έχουν απολυθεί και δεν μπορούν να απολυθούν ξανά, οπότε, όταν θα είναι όλοι άνεργοι, δεν θα έχουμε αύξηση της ανεργίας και τότε θα έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα και θα μείνουμε στο ευρώ.

Ναόμι Κλάιν: Το μεταλλείο των Σκουριών είναι μια άμεση απειλή για την ασφάλεια, την επιβίωση...

"[...] Το μεταλλείο χρυσού των Σκουριών είναι μια άμεση απειλή για την ασφάλεια, την επιβίωση και την οικονομία και γι’αυτό οι άνθρωποι αντιδρούν εξαιρετικά έντονα [...] Παρακολουθώ την εξορυκτική πλευρά του Δόγματος του Σοκ στην Ελλάδα, στην οποία έχει δοθεί πολύ λιγότερη προσοχή. Είναι κατανοητό ότι τους ανθρώπους τους απασχολεί περισσότερο η περικοπή των συντάξεών τους και οι απολύσεις – και αυτά είναι βέβαια πιο άμεσα [...] " Ναόμι Κλάιν

Σύμφωνα με τη διάσημη συγγραφέα Ναόμι Κλάιν, η συστημική χρήση του σοκ και του φόβου από τις οικονομικές ελίτ για να υπονομεύσουν ευάλωτες κοινότητες είναι εμφανής στην “μετά τη διάσωση” Ελλάδα. Από την άνοδο του ρατσισμού στο ξεπούλημα των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου της χώρας, πολλά από αυτά που θα καθορίσουν το άμεσο μέλλον της Ελλάδας είναι προβλέψιμες συνέπειες των πολιτικών της λιτότητας.

Η Ναόμι Κλάιν είναι η συγγραφέας του μπεστ-σέλλερ “το Δόγμα του Σοκ”.

Το βιβλίο επιχειρηματολογεί ότι επιχειρηματικά συμφέροντα και ισχυρά κράτη εκμεταλλεύονται συλλογικά σοκ με τη μορφή των φυσικών καταστροφών, των οικονομικών προβλημάτων ή της πολιτικης αναστάτωσης σαν ευκαιρία για την επιθετική αναδιάρθρωση των οικονομιών των ευάλωτων χωρών.

Ισχυρίζεται ότι επειδή οι υπέρ-καπιταλιστικές πολιτικές είναι καταστροφικές για την πλειοψηφία των πολιτών, δεν μπορούν να εφαρμοστούν χωρίς ένα σοκ, από τη διογκωμένη από τα ΜΜΕ ανασφάλεια μέχρι τα αστυνομικά βασανιστήρια που καταπνίγουν τη λαϊκή αντίσταση.

Στην αποκλειστική της συνέντευξη στη Lynn Edmonds, η Ναόμι Κλάιν εξηγεί πώς πιστεύει ότι σχετίζεται το Δόγμα του Σοκ με τη σημερινή Ελλάδα. Ένα μικρό απόσπασμα παρατίθεται εδώ μεταφρασμένο, η πλήρης συνέντευξη στα αγγλικά και ένα βίντεο ακολουθούν (από εδώ):

"Για μένα είναι ένα κλασικό παράδειγμα των πραγμάτων για τα οποία έγραψα. Είναι σπαρακτικό να βλέπεις τα ίδια κόλπα και τις ίδιες τεχνικές να χρησιμοποιούνται με τέτοια βαρβαρότητα. Και υπήρξε τεράστια αντίσταση στην Ελλάδα. Είναι απελπιστικό να βλέπεις την βίαιη καταστολή των κοινωνικών κινημάτων που αντιστέκονταν στη λιτότητα. Οι άνθρωποι εξαντλούνται.

…Παρακολουθώ την εξορυκτική πλευρά του Δόγματος του Σοκ στην Ελλάδα, στην οποία έχει δοθεί πολύ λιγότερη προσοχή. Είναι κατανοητό ότι τους ανθρώπους τους απασχολεί περισσότερο η περικοπή των συντάξεών τους και οι απολύσεις – και αυτά είναι βέβαια πιο άμεσα.

Αν και στην περίπτωση του μεταλλείου χρυσού [Σκουριές], υπάρχει μια άμεση απειλή για την ασφάλεια, την επιβίωση και την οικονομία και γι’αυτό οι άνθρωποι αντιδρούν εξαιρετικά έντονα."

Πηγή: Ναόμι Κλάιν: Το μεταλλείο των Σκουριών είναι μια άμεση απειλή για την ασφάλεια, την επιβίωση... - RAMNOUSIA

ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΑΣΗΣ

Ζογκλερικά και στάχτες

Tι θα έκανε το σύστημα χωρίς την τηλεόραση άραγε;
Είναι πραγματικά ζογκλερικος ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η εικόνα της πραγματικότητας, που από εικόνα άγριου βομβαρδισμού που όχι μόνο συνεχίζεται ασταμάτητος αλλά εντείνεται, εμφανίζεται ως "φως στο τούνελ" και "νέο ξεκίνημα". Έτσι βλέπουμε το τρύπιο καπέλο να βγάζει κυριολεκτικά λαγούς.
Ενώ μια ουρά από μέτρα, που έχουν αποφασιστεί αλλά δεν έχουν ακόμα μπει στη ζωή μας, περιμένει να ξεκινήσει τη δική της διαδρομή λεηλασίας, κι ενώ τα επιτελεία ελλήνων και ξένων "ειδικών" διαρκώς επεξεργάζονται νέα, η κυβέρνηση, με τις τρείς φωνές στα κανάλια συν μία αυτή των καναλιών, κάνει επίδειξη ψευτιάς λέγοντας πως δεν θα ληφθούν άλλα μέτρα!

Ενώ το χαράτσι που είχαν υποσχεθεί και "δεσμευτεί" προεκλογικά πως θα σταματήσει νομιμοποιείται αλλάζοντας όνομα και συνεχίζει να σκορπίζει ερείπια, κι ενώ επεκτείνεται και για φέτος η αντισυνταγματική, όπως είπε το Σ.Ε., είσπραξή του από τη ΔΕΗ, ο Πρωθυπουργός ενθουσιώδης μας λέει πως δεν παλεύουμε πια ανάμεσα στα ερείπια!

Ενώ είχαν υποσχεθεί ότι δεν θα γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο, και η τραγική ΔΗΜΑΡ είχε πάρει πάνω της τη δέσμευση ότι κανείς δεν θα φύγει, τώρα βρήκαν το παραθυράκι των δήθεν "επίορκων" και μας λένε περίπου ότι 15000 ΔΥ είναι παιδεραστές, κλέφτες, απατεώνες και επίορκοι (βάζοντας στην ουρά βιαστικά και το νέο στοιχείο της κατάργησης της "οργανικής θέσης"). Και επειδή ξέρουν τι θα ακολουθήσει καλύτερα από τον καθένα λένε τώρα πως για κάθε "αποχώρηση" θα υπάρχει νέα πρόσληψη... Εννοούν μάλλον στις πρώτες 1000 "αποχωρήσεις" γιατί μετά θα υπάρξει μια "ξαφνική εμπλοκή που θα απειλεί τη συνέχιση της χρηματοδότησης της πατρίδας" και θα πρέπει να γίνουν κάποιες προσαρμογές.

Φυσικά δεν είναι μόνο αυτά, αλλά η φρίκη εξαπλώνεται σε μισθούς, συντάξεις, αποδόμηση δημόσιων υπηρεσιών κρίσιμων για το λαό, και γενικά σε όλο το πεδίο του πολέμου που έχει εξαπολυθεί εναντίον του λαού που έκπληκτος παρακολουθεί να του παίρνουν τη ζωή και να του ζητάνε να τους χειροκροτήσει κι από πάνω!

Και όλα αυτά τη στιγμή που τα επίσημα στοιχεία της ανεργίας μιλάνε για νέα ρεκόρ, και οι προβλέψεις για την ύφεση κόβουν τα πόδια. Να πούμε ακόμη ότι η τωρινή έκθεση της τρόικας λέει απλώς ότι "...υπάρχει προοπτική σταδιακής επιστροφής στην ανάπτυξη το 2014".

Το 2010 υπήρχε βεβαιότητα για το 2012, ενώ μετά τις εκλογές πολλές φορές και ο Σαμαράς και ο Στουρνάρας μας μίλησαν για την ανάπτυξη που θα έρθει στο 2ο εξάμηνο του 2013...

Η γελοιότητα που είδαμε χθες στη συμπεριφορά του τραγικού μια φορά κι ένα καιρό αριστερού Μπίστη ήταν χαρακτηριστική.

Με ύφος ενοχλημένου ευεργέτη μιλούσε για την μηδενιστική συμπεριφορά αυτών που ενώ βλέπουν ότι η κυβέρνηση προχωράει στο δρόμο της σωτηρίας με επιτυχία, συνεχίζουν να διαστρεβλώνουν το "έργο" της.

Από κοντά βέβαια και τα επιτελεία των ειδήσεων των ΜΜΕ που με έντεχνους τρόπους από τη μια στέκονται δήθεν κριτικά, ξεσκονίζοντας τα μέτρα γεμάτοι κατανόηση για το λαό που υποφέρει, κι από την άλλη μιλούν με θετικούς πάντα όρους, για τη συμφωνία που ..."επιτεύχθηκε", τις δόσεις που έρχονται, το χρήμα που θα ρεύσει(για ποιόν; τα έργα που θα ξεκινήσουν και τις "νέες" θέσεις εργασίας που θα "δημιουργηθούν", ενώ όλοι κλείνουν με τη γνωστή θετική προσμονή σκορπώντας ψεύτικες ελπίδες στους απελπισμένους και καλώντας μας να περιμένουμε "για να δούμε τι θα γίνει κι αυτή τη φορά"...

Φυσικά σφηνώνουν όσο πιο καλά και βαθιά μπορούν στο μυαλό μας, το ότι το μόνο όπλο που έχει ο λαός για να απαντήσει είναι οι εκλογές και μόνο οι εκλογές.

Δηλαδή, καμία ελπίδα γιατί αν περιμένει κανείς από τις εκλογές ζήσε Μάη μου...

Παρεμπιπτόντως αυτές τις μέρες έχουμε δημιουργία 2 ακόμη κομμάτων στο χώρο της "κεντροαριστεράς". Το εργοστάσιο δουλεύει κανονικά φτιάχνοντας "εναλλακτικές" και αναχώματα.

Μ' αυτά και μ'αυτά όμως φάγαμε άλλους 10 μήνες στο κεφάλι και το μαρτύριο συνεχίζεται.

"Πάρτο απόφαση ρε Στράτο να γραφτείς στο συνδικάτο"...

ΠΗΓΗ:
http://giorgossarris.blogspot.gr/2013/04/blog-post_6910.html

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Απίστευτο! Λάθος υπολογισμοί στο excel έφεραν παγκόσμια λιτότητα!!!

 

Είναι εντυπωσιακό, πώς οι αποτυχίες της λιτότητας και των μνημονίων ως διέξοδο στην κρίση, βγάζουν στην επιφάνεια πόσο λάθος είναι… ακόμα και οι θεωρητικοί υπολογισμοί των εισηγητών των μνημονίων.
Μετά τον λάθος «πολλαπλασιαστή του ΔΝΤ» σειρά έχουν οι λανθασμένες προσεγγίσεις Ρόγκοφ – Ράινχαρτ που κάνουν την maistream ακαδημαϊκή οικονομική κοινότητα να τρίζει από την Οξφόρδη έως το Χάρβαρντ.

Μετά το «λάθος» του ΔΝΤ με τον «πολλαπλασιαστή του Κέινς» που προέβλεπε πως για κάθε περικοπή δαπανών κατά 1 μονάδα η ανάπτυξη πέφτει 0,5, ενώ αποδείχθηκε ότι πέφτει πάνω από το τριπλάσιο 1,8, έρχεται μια ακόμα αμφισβήτηση.

Οι οικονομολόγοι Κ. Ρόγκοφ και Κ. Ράινχαρτ το 2009 και μετά διάφορες μελέτες του ΔΝΤ και της ΕΚΤ βρήκαν ότι ενώ σε μια χώρα με χαμηλό χρέος τα ελλείμματα μπορεί να βοηθήσουν την ανάκαμψη, γίνονται επιζήμια αν το χρέος ξεπεράσει το 90% του ΑΕΠ καθώς προκαλεί αρνητική ανάπτυξη (-0,1%).

Η ανάπτυξη πέφτει και ο πληθωρισμός αυξάνει είναι το συμπέρασμα-«ευαγγέλιο».
Πού οδηγεί αυτό το συμπέρασμα; Η απάντηση είναι απλή:
Να δώσει θεωρητική, υποτίθεται βάση στην ένταση της λιτότητας για να μειωθεί το χρέος κάτω από το 90% του ΑΕΠ.

Έτσι η απαίτηση για σκληρή λιτότητα προκειμένου να μην φτάνει το χρέος σε τέτοια ύψη θεωρείται και θεωρητικώς τεκμηριωμένη. Όταν μάλιστα το χρέος είναι μεγαλύτερο από το 90% του ΑΕΠ, η λιτότητα θα πρέπει να είναι ακόμα μεγαλύτερη προκειμένου το χρέος να φτάσει σε τέτοια επίπεδα ώστε να υπάρχει ανάπτυξη και βέβαια να αποφευχθεί η άλλη μαγική λέξη, «πληθωρισμός».

Όμως, τρεις καθηγητές από το Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης ο τόμας Χέντον, ο Μάικλ Ας και ο Ρόμπερτ Πόλιν αποκάλυψαν το λάθος, βάζοντας όλα τα στοιχεία τα οποία οδηγούν σε άλλη εικόνα.

Κοιτώντας το excel και μια σειρά στοιχείων που δεν καταγράφονται ώστε να σταθμιστούν για οικονομίες όπως Δανία, Καναδά, Βέλγιο, Αυστρία και Αυστραλία προκύπτει πως εάν συμπεριληφθούν -μαζί με μερικές ακόμα σταθμίσεις- τότε το αποτέλεσμα της ανάπτυξης του ΑΕΠ είναι 2,2% (και όχι -0,1% όπως είχε αρχικά υπολογιστεί) λέγοντας μια εντελώς διαφορετική ιστορία.


Τόμπολα!

Οι τρεις πανεπιστημιακή πήραν τα ίδια στοιχεία στα φύλλα του Excel που χρησιμοποίησαν οι Ρόγκοφ και Ράινχαρτ για τους υπολογισμούς τους και ανακάλυψαν πως τα αρχικά αποτελέσματα είχαν απλά λάθη υπολογισμού και καταγραφής.

Το πιο σημαντικό από αυτά τα λάθη ήταν να εξαιρέσουν τέσσερα χρόνια της πορείας του ΑΕΠ της Νέας Ζηλανδίας, όπου σε αυτό το χρονικό διάστημα το χρέος προς το ΑΕΠ ήταν πάνω από 90%.

Όταν τα στοιχεία της ανάπτυξης για αυτά τα τέσσερα χρόνια προστέθηκαν, τότε ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης στη Νέα Ζηλανδία για τα χρόνια υψηλού χρέους ήταν 2,6% έναντι -7,6% που πρόσθεσαν στο φύλλου του Excel οι Ρόγκοφ και Ράινχαρτ καταλήγοντας σε λάθος νούμερα.

Διορθώνοντας μόνο αυτό το ποσοστό στο αντίστοιχο κελί του Excel και με δεδομένο ότι μόνο 7 χώρες που εξετάζονταν ήταν στη «κόκκινη» ζώνη του χρέους (άνω του 90% του ΑΕΠ), το τελικό (διορθωμένο) αποτέλεσμα προσθέτει 1,5% κατά μέσο όρο στην ανάπτυξη των χωρών που βρίσκονται σε υψηλή βαθμίδα χρέους.

Οι πανεπιστημιακοί από τη Μασαχουσέτη βρήκαν κι άλλα σημαντικά λάθη στην έκθεση των Ρόγκοφ και Ράινχαρτ, αλλά το βάρος της Νέας Ζηλανδίας είχε τη καθοριστική σημασία.

Μετά την κρίση του 2008, τα δημοσιονομικά ελλείμματα αυξήθηκαν σε πολλές χώρες για τη διάσωση των τραπεζών και για να αποφύγουν τα χειρότερα… αλά δεκαετία του ‘30.


Με τα λεφτά των άλλων…

Όσες χώρες, όμως, ήταν ήδη με υψηλό χρέος, ξέμειναν γρήγορα από ρευστότητα και βρέθηκαν αντιμέτωπες με το δίλημμα «χρεοκοπία ή συνεχής συρρίκνωση». Πολλοί ακαδημαϊκοί έσπευσαν τότε να τις καθησυχάσουν και οι Ρόγκοφ και Ράινχαρτ έθεσαν τη μελέτη για το 90% του ΑΕΠ, μαζί με άλλους ακαδημαϊκούς του ΔΝΤ.

Επειδή κατά μαγική σύμπτωση το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ και το συνολικό της Ευρωζώνης βρισκόταν κοντά σε αυτό το όριο, το μήνυμα ήταν ότι οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να σκέφτονται περαιτέρω δημοσιονομική επέκταση για να μην πλήξουν την ανάπτυξη!

Έτσι, όλη η Ευρώπη εγκλωβίστηκε σε μια μακρά ύφεση που τώρα χτυπά ακόμα και τις εύρωστες χώρες.
Μόνο οι ΗΠΑ ξέφυγαν λίγο μετά την εκλογή Ομπάμα, όχι όμως και οριστικά αφού η «εκτύπωση» χρήματος δεν δείχνει να δουλεύει τροφοδοτώντας μόνο φούσκες.
Με την αμερικανική οικονομία να στριμώχνεται ξανά επικίνδυνα στη θηλιά της ύφεσης και του χρέους, με την ανεργία να υποχωρεί πολύ δύσκολα.

O Κ. Ρόγκοφ είναι διάσημος οικονομολόγος από το Harvard. Η ευφυΐα του πιστοποιείται από το τίτλο του Grandmaster στο σκάκι. Έχει θητεύσει στο ΔΝΤ και στη Fed.

Το 2010 δημοσίευσε με την K. Ράινχαρτ το βιβλίο “Αυτή τη φορά είναι αλλιώς” (“This Time Is Different: Eight Centuries of Financial Folly”). Στο βιβλίο περιγράφονται όλες οι κρίσεις χρέους από το 1820 μέχρι το 2010 κι έτσι ο Ρόγκοφ έγινε μια «αυθεντία» στις κρίσεις χρέους.

Νεο-κεΙνσιανοί οικονομολόγοι, όπως ο Κρούγκμαν, αντέκρουσαν ήπια τα συμπεράσματα επισημαίνοντας ότι η συσχέτιση που παρατηρείται μεταξύ χρέους και ανάπτυξης δεν αποδεικνύει ότι το χρέος οδηγεί σε χαμηλότερη ανάπτυξη (“reverse causation”).

Ο Τζ. Μπερνστάιν, οικονομολόγος των Δημοκρατικών, έδωσε μεγάλη δημοσιότητα στο θέμα, το οποίο συμπυκνώνεται στο γράφημα.
Οι νεότεροι υπολογισμοί σημειώνει δεν δείχνουν τόσο μεγάλη διαφορά στην ανάπτυξη. Ειδικά όμως στο κρίσιμο θέμα της ανάπτυξης όταν το δημόσιο χρέος τρέχει πάνω από το 90% του ΑΕΠ, η ανάπτυξη είναι… θετική!


Ουπς…

Οι Ρόγκοφ και Ράινχαρτ σε γενικές γραμμές απαντούν ότι δεν υπάρχουν τόσο μεγάλες διαφορές στις δύο μελέτες καθώς τα συμπεράσματα είναι κοντά. Αλλά μάλλον ισχύει που λένε συχνά πολλοί.

Αφού η πραγματικότητα δεν ισχύει με τα θέλω μας, τότε ας αλλάξουμε την πραγματικότητα.

Έτσι στη συγκεκριμένη περίπτωση, ένας επιφανής οικονομολόγος με αμφισβητούμενα συμπεράσματα, χρησιμοποιήθηκε, άκριτα από τους θιασώτες της λιτότητας και τους απολογητές του καπιταλισμού και των αδιεξόδων του… με κάθε κόστος.


Αδιέξοδο

Δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι η «ποσοτική χαλάρωση» (QE- «εκτύπωση» χρήματος) φέρνει αποτελέσματα. Η βρετανική μεταποίηση παραμένει στα τάρταρα, παρόλο που η τιμή της λίρας έχει πέσει. Τα πιο πρόσφατα στοιχεία για την απασχόληση στις ΗΠΑ δείχνουν ότι το Μάρτη δημιουργήθηκαν 88 χιλιάδες θέσεις εργασίας, λιγότερες από τις μισές από ό,τι είχε προβλεφθεί, σημειώνει ο Αλεξ Καλλίνικος, καθηγητής ευρωπαϊκών σχέσεων στο King’s College στο Λονδίνο.

Η ευρύτερη εικόνα δείχνει στασιμότητα και όχι ολοκληρωτική κατάρρευση. Σύμφωνα με τον μαρξιστή οικονομολόγο Μάικλ Ρόμπερτς, “το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας επεκτείνεται, έστω και αν σέρνεται. Μόνο η Ευρωζώνη βρίσκεται σε σημαντική συρρίκνωση”.

Η ποσοτική χαλάρωση είναι λανθασμένο φάρμακο γιατί αυτό που εμποδίζει την ανάπτυξη δεν είναι η έλλειψη χρήματος. Οι εταιρείες χρησιμοποίησαν την Μεγάλη Ύφεση του 2008-2009 για να συμπιέσουν χειρότερα τους εργάτες τους. Στις ΗΠΑ τα κέρδη ανά εργαζόμενο διπλασιάστηκαν ανάμεσα στο 2002 και το 2012.

Ωστόσο, ο Ρόμπερτς υπολογίζει ότι το αμερικάνικο ποσοστό κέρδους -δηλαδή τα κέρδη αναλογικά με τα κεφάλαια που έχουν επενδύσει οι εταιρείες- βρίσκεται χαμηλότερα από τις πιο σημαντικές πρόσφατες κορυφώσεις του το 1997 και το 2005. Έτσι, τα αφεντικά κάθονται πάνω στα κέρδη τους περιμένοντας για καλύτερες μέρες. Μπορεί να χρειαστεί να περιμένουν πολύ.

πηγή: enet.gr | Κώστας Σαρρής

 

 

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

ΑΝΟΙΞΗ

   

Εγραψε: Pitsirikos

Ελλάδα, Απρίλιος 2013. Η Ελλάδα συνεχίζει να βουλιάζει, τα νούμερα –κατά γενική ομολογία- δεν βγαίνουν, και η χώρα πορεύεται λες και δεν τρέχει τίποτα. Αφασία. Παράλληλα, συνεχίζεται η προανακριτική επιτροπή της Βουλής για τη λίστα Λαγκάρντ, με σκοπό να συγκαλυφθούν οι ευθύνες του Ευάγγελου Βενιζέλου και η υπόθεση να μπει στο αρχείο.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος κατέθεσε χτες στην προανακριτική επιτροπή της Βουλής για τη λίστα Λαγκάρντ, έριξε τις ευθύνες στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, στον πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ Ιωάννη Διώτη και στον πρώην διοικητή της ΕΥΠ Κωνσταντίνο Μπίκα, και υποστήριξε πως ο ίδιος είναι αθώα περιστερά.
Διαβάζοντας τα όσα ειπώθηκαν στον «καυγά» ανάμεσα στον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Ηλία Κασιδιάρη στην προανακριτική επιτροπή, βεβαιώνεται πια και ο πιο δύσπιστος πως ο ρόλος της Χρυσής Αυγής είναι να αθωώσει και να προστατεύσει αυτούς που οδήγησαν την Ελλάδα στην χρεοκοπία.
Τσαμπουκάδες και τραμπουκισμοί, για να μη μένει κανείς στην ουσία.
Φασίστας ο Κασιδιάρης, άρα αθώος ο Βενιζέλος.
Ναζιστική η Χρυσή Αυγή, άρα δημοκρατικό το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία.
Σκέφτομαι τους κακομοίρηδες που ψήφισαν Χρυσή Αυγή για να τιμωρήσουν τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Τους έδωσαν το φιλί της ζωής.
Με την ύπαρξή της και την παρουσία της στη Βουλή, η Χρυσή Αυγή αθωώνει και ξεπλένει καθημερινά και συστηματικά όλο το σύστημα που ξέσκισε τη χώρα: πολιτικούς, ΜΜΕ και οικονομική ολιγαρχία.
Βέβαια, αυτό δεν σταματάει τη χώρα από το να βυθίζεται διαρκώς.
Οι αριθμοί δεν συγκινούνται καθόλου από τα σχέδια της πολιτικής και της οικονομικής ελίτ, για να μην χάσουν τις θέσεις τους και τα προνόμιά τους.
Η σύγκρουση με την πραγματικότητα θα είναι οδυνηρή. Πριν κλάψεις, κοιτάξου στον καθρέφτη.
Μετά την χρεοκοπία, οι Έλληνες έπρεπε να απαιτήσουν Δικαιοσύνη αλλά, για μια ακόμα φορά, προτίμησαν να υποκύψουν στον ψεύτικο οικονομικό εκβιασμό και να ανεχτούν η χώρα να κυβερνάται ακόμα από ανθρώπους σαν τον Ευάγγελο Βενιζέλο, που θα έπρεπε από καιρό να έχουν οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη.
Τίποτα υγιεινό δεν μπορείς να φτιάξεις με σάπια υλικά σαν τον Βενιζέλο. Δεν είναι λιγότερο φασίστας ο Βενιζέλος από τον Κασιδιάρη. Απλά, έχει καλύτερες δημόσιες σχέσεις. Είναι πολλά τα λεφτά.
Θα έγραφα κι άλλα αλλά αφενός τα έχω ξαναγράψει κι αφετέρου αυτός ο Απρίλης είναι πολύ όμορφος για να ασχολείσαι με σιχαμένους και καθάρματα.
Δεν ζούμε όλοι την ίδια ζωή. Κάποιοι γουστάρουν τον βούρκο. Σε άλλους αρέσει ο ουρανός.

Τα παράθυρα

 Είμαστε όλοι παράθυρα.

Κάποτε κλειστά. Το τζάμι γίνεται συχνά καθρέφτης . Κρατάμε το είδωλο μας τσιγκούνικα γι΄αυτούς που ίσως κάπου, κάποτε να αξίζουν το αντίδωρο της αγάπης μας. Σιωπούμε τότε. Αφηνόμαστε να μας κουρσέψει μέσα στην δίνη του τυχαίου, του ακαθόριστου , αυτό που ονομάσαμε Μοίρα. Βαδίζουμε με τα μάτια κλειστά στους δρόμους μιας προαιώνιας σπείρας. Καθόμαστε ζαρωμένοι σε μια γωνιά , παραμονεύουμε μέσα από τις γρίλιες , ελπίζοντας.....

- στο βάθος - κάποιος να δει τα πυρωμένα μάτια μας που μαχαιρώνουν το ατάραχο σκοτάδι.
Κάποτε ανοίγουμε τα παραθυρόφυλλά για να μπει το φως μιας πρωινής υπόσχεσης. Να φαγωθούν οι σκιές της νύχτας και να αναλάβει τα της ζωής η ψυχή και το κουράγιο της. Κάποτε ανοίγουμε ακόμα και το τζάμι. Νιώθουμε τότε να μπαίνει μέσα ένας δροσερός , βελούδινος αέρας . Τα έξω βλέμματα τρωπώνουν μέσα λαίμαργα. Στέκονται εκεί που ξέφτισε ο σοβάς, στις ρωγμές που άφησαν οι σεισμοί του βίου μας.

Στις ατελείωτες διαδρομές μας κουβαλάμε τα παραθυρόφυλλα μας. Προσπαθούμε κάθε φορά κάτι να κάνουμε , κάτι να φέρουμε . Μπορεί να κάνουμε κουράγιο και να βάλουμε μπροστά για νέα κουφώματα, μπορεί να λιγοψυχήσουμε και να αναζητήσουμε φκιασίδια του συρμού, μπορεί και να παραδωθούμε μέχρι να μας λιώσει ο καιρός.

Κάτι απ΄όλα αυτά κάνουμε και σήμερα, όπως και χθες δηλαδή. Στην γη του φόβου και της απελπισίας, είναι πρόσφορο το έδαφος να κλείσουν τα παραθυρόφυλλά. Σπάνε παρέες, ραγίζουν φιλίες , δρόμοι χωρίζουν . Άνθρωποι κραδαίνουν την χαιρεκακία τους για τα παθήματα των αδερφών τους και προχωρούν. Είναι απίστευτο , αλλά συμβαίνει. Ένα πρόσωπο του φόβου είναι και η κακία. Το ζούμε αυτό στις μέρες μας σε πολλές κλίμακες. Με την τραγωδία που ζει ο κυπριακός λαός, κάποιοι δεν μπόρεσαν να κρύψουν την χαιρεκακία τους. Αλλά και με το κλείσιμο του βιβλιοπωλείου της Εστίας κάποιοι δεν μπόρεσαν να κρύψουν την χυδαιότητα τους, χωρίς να σκεφτούν πως όπου βάζεις σκουπίδια, σκουπίδια θα λάβεις. Είναι το σημείο που αρχίζεις και εσύ να φοβάσαι ότι θα μας πάρει όλους παραμάζωμα, η έρπουσα βαρβαρότητα.

Ο κόσμος όμως είναι κάτι άλλο. Και εκεί που κλείνουν δρόμοι , κάπου ανοίγουν καινούργιοι. Ο κόσμος είναι σαν μπαξές όπως θα έλεγε και η Σωτηρία Μπέλλου τραγουδώντας ανυπολόγιστα όμορφα μέσα σ΄ ένα κόσμο εχθρικό. Ο κόσμος είναι μπαξές . Κανείς και κανένα σύστημα δεν μπορεί να τα βάλει με την φυσική δύναμη που κάνει τον άνθρωπο να παλεύει να ασφαλίσει μια μαλακιά γαλήνη εντός του και να εξορίσει τον στεκάμενο και πηχτό ουρανό απ΄όπου κι αν προέρχεται.

Της Αννιτας Λουδαρου

Πηγή: Τα παράθυρα - RAMNOUSIA

Υγεία... ένα πολύτιμο δημόσιο δωρεάν αγαθό

Οι καταστάσεις, οι διαθέσεις και οι προθέσεις άρχισαν πιο καθαρά από ποτέ να φανερώνουν προς τα που τραβάει το πράγμα. Ότι δεν κατάφεραν να κάνουν σε καιρούς υποτίθεται ευημερίας το κάνουν τώρα υπό τον φόβο και την σκιά της χρεωκοπίας και των μνημονίων. 

Βγαίνουν αληθινοί οι «προφήτες» που μιλούσαν για διορισμένους υπαλλήλους-κυβερνήσεις οι οποίοι θα δηλώνουν την αναπόφευκτη υλοποίηση των πιο βάρβαρων πολιτικών υπό τις εντολές μιας κεντρικής κυβέρνησης των Βρυξελλών. Πολιτικές που θα μπορούσαμε να τις μελετήσουμε μόνο αν ανατρέχαμε σε μεσαιωνικές κοινωνίες όπου οι ευγενείς-εύποροι είχαν τους καλύτερους γιατρούς στο σπίτι τους και οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις πήγαιναν όπως λέμε στην καθομιλουμένη «σαν το σκυλί στο αμπέλι» ή στο ανύπαρκτο σύστημα υγείας στις Η.Π.Α. όπου περίπου 48 εκατομμύρια αμερικανοί πολίτες δεν έχουν πρόσβαση σε μονάδες υγείας και οι υπόλοιποι έχουν ιδιωτική ασφάλιση με πακέτα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης κομμένα και ραμμένα στα βαλάντια τους όπως π.χ. γίνεται η ασφάλιση των αυτοκινήτων (με έξτρα την θραύση κρυστάλλων και την κλοπή).

Βγαίνουν σήμερα οι επικριτές του «παλαιού» Εθνικού Συστήματος Υγείας και μιλούν για υπερβολική κατανάλωση ακριβών φαρμάκων που το φέρνουν σε αντιδιαστολή με το Βρετανικό σύστημα υγείας όπου κόβουν και ράβουν το κονδύλι της υγείας ανάλογα με κάποιους δείκτες που προσμετρούν την παράταση της ζωής σε σχέση με το κόστος των φαρμάκων.
(Τα φάρμακα είναι μια άλλη πολύ μεγάλη συζήτηση που θα πρέπει να αναφέρουμε τις σχέσεις κυβερνήσεων-φαρμακοβιομηχανιών και μονάδων υγείας-φαρμακοβιομηχανιών).

Είμαι και εγώ ένας από τους πιο μεγάλους πολέμιους του Εθνικού μας Συστήματος Υγείας αλλά για άλλους λόγους που θαρρώ πως είναι πιο ουσιαστικοί. Δεν μιλά κανένας από εκείνους όμως τους επικριτές για θέματα πολιτικών, management της μονάδας υγεία και πολύ περισσότερο για τις προμήθειες συνολικά της δημόσιας υγείας αλλά και ειδικά της κάθε μονάδας υγείας. 

Όσον αφορά τις προμήθειες υγειονομικού υλικού για τις υπέρογκες φανταστικές τιμές αναλώσιμων και μη υλικών ο εκάστοτε πολιτικός προϊστάμενος του υπουργείου υγείας αλλά και οι εκπρόσωποι των προμηθευτών χρησιμοποιούσαν ως δικαιολογία ότι το δημόσιο αργεί να πληρώσει τους ιδιώτες προμηθευτές και έτσι αυξάνονται οι τιμές ανά προϊόν. Δηλαδή ο εκάστοτε υπουργός υγείας δεν μπορούσε να κατασκευάσει ένα σύστημα πληρωμών όπου να μην αργεί και να μην υπάρχει αυτή η αστεία δικαιολογία.
Από την άλλη όταν σε δημόσιες συζητήσεις τους στρίμωχνες μιλούσαν για πιράνχας των προμηθειών σαν ένα αόριστο τέρας όπου κανένας δεν μπορούσε να το καταχεριάσει. Και μετά τα δις που χάθηκαν τώρα τα δυο εναλλασσόμενα στην εξουσία κόμματα σηκώνουν τα χέρια ψηλά και λένε για υποχρωτικές περικοπές λόγω κινδύνου χρωκοπίας και λόγω εντολών της Τρόϊκα. Μα καλά, ποιος είναι ο εντολοδότης του Σαμαρά και της παρέας του, ο λαός που πεθαίνει ή η τρόϊκα;

Από την άλλη παπαγαλίζεται συνέχεια η καραμέλα ευρωπαίων εταίρων και συνεταίρων οι οποίοι θέλουν το καλό μας, και δεν κάνουν άλλη προσπάθεια εκτός από το να ορθολογικοποιήσουν το κράτος μας κάτω από το βάρος των χρεών που έχουμε προς αυτούς. Δηλαδή μας δάνεισαν για να μην χρεωκοπήσουμε και παράλληλα μας δάνεισαν για να πηγαίνει ο εργάτης στο νοσοκομείο ή στο ΙΚΑ και να μην υπάρχουν γιατροί και υλικό για να τον κάνουν καλά. Δηλαδή καλύτερα άρρωστος ή νεκρός ή σακάτης παρά χρεωκοπημένος. Δηλαδή ο ευρωπαίος πολιτικός του 2013 δέχεται άνθρωποι να πεθαίνουν στο όνομα του χρέους που στο κάτω κάτω δεν προέρχεται από τον πρώην εργάτη(πρώην λόγω ανεργίας). 

Αν αυτός είναι ο ευρωπαίος ηγέτης-πολιτικός, εάν έτσι σκέφτεται εγώ αλλά και εκατομύρια πολιτών είμαι σίγουρος πως δεν θέλει να έχουμε ούτε φιλίες ούτε δοσοληψίες μαζί του. Ο άνθρωπος των σπηλαίων που σκότωνε για να επιβιώσει ανήκει στην πολύ βαθιά χωμένη μέσα στο παρελθόν ιστορία και θέλουμε εκεί να μείνει. Στο 2013 οι άνθρωποι έχουν ή πρέπει να έχουν επίκεντρο τον ΑΝΘΡΩΠΟ και όχι τα τραπεζικά ή τα χρηματοοικονομικά κέρδη. Βλέπεις ένα σκυλάκι μισοπεθαμένο στην άκρη του δρόμου και σου ραγίζεται η καρδιά, πόσο μάλλον εάν η ζωή του ανθρώπου εξαρτάται από τις εντολές που θα δώσει η τρόϊκα στην κυβέρνηση. Δεν θέλουμε τέτοιες φιλίες.

Αν θέλεις κύριε πρωθυπουργέ να κάνεις οικονομία στα κονδύλια της υγείας πάρε πίσω τα δις που τόσο απλόχερα έδινες ως διαχειριστής του ιερού δημόσιου χρήματος εσύ και το κόμμα σου στους προμηθευτές φαρμάκων και υγειονομικών υλικών,
φτιάξε ένα σωστό σύστημα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας για να μην επιβαρύνονται τα νοσοκομεία,
ορθολογικοποίησε το σύστημα προμηθειών των νοσοκομείων,
κόψε τις βολτίτσες των επισκεπτών υγείας μέσα στα νοσοκομεία και τα ιατρεία των ασφαλιστικών οργανισμών,
δώσε πίσω τα κουρεμένα ομόλογα που εσύ και το κόμμα σου (μιλάω και για τα συνεταιριστικά κόμματα) με το ζόρι έβαλες τα νοσοκομεία και τους ασφαλιστικούς οργανισμούς να πάρουν ξέροντας ταυτόχρονα ότι το Ελληνικό δημόσιο παραπαίει και επρόκειτο να «κουρευτεί», γιατί μην πας να μου πεις ότι δεν ήξερες ούτε για μηχανισμό στήριξης, ούτε για κούρεμα πριν τα μνημόνια γιατί οι ενδείξεις και οι επίσημες πλέον πηγές άλλα λένε,
βάλε σωστούς διαχειριστές-managers υγείας στο τιμόνι του υπουργείου και των μονάδων υγείας (οι οποίοι υπάρχουν και οι πιο πολλοί την «έκαναν» για το εξωτερικό) και μην κόβεις το νήμα της ζωής των αθώων ανθρώπων που δεν έκλεψαν μαζί σου.
Αυτό που κάνεις αυτή την στιγμή λέγεται δολοφονία και γενοκτονία και σε κάποιο διεθνές ή ντόπιο δικαστήριο μπορείς να δικαστείς και να καταδικαστείς άνετα για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Μέσα σε ‘όλα αυτά άρχισαν δειλά-δειλά να βγαίνουν διαφημίσεις για φτηνά πακέτα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης όπως στο Αμέρικα.
Την στιγμή που ο «πλανητάρχης» επαγγέλλεται το Obama-Care δηλαδή ένα αμερικάνικο σύστημα υγείας ο Σαμαράς μας πάει ολοταχώς προς την αμερική της δεκαετίας 80’ και 90’ που επαναλαμβάνω ότι 48 εκατομμύρια περίπου αμερικάνοι πολίτες ή ήταν εντελώς ανασφάλιστοι ή δεν μπορούσαν να έχουν πρόσβαση στην ιδιωτική υγεία γιατί δημόσια δεν υπήρχε. 
Αυτές είναι οι αντιλήψεις του σημερινού πρωθυπουργού που οι συμπολίτες μου επιβράβευσαν και ακόμα δεν τον έχουν τσακίσει. Ολοταχώς προς τα πίσω. Στον μεσαίωνα και την αμερική του Μπους.

Αγαπητέ μου συμπολίτη. Σε όλο τον κόσμο εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων η φορολογία είναι ανταποδοτική. Στην πατρίδα μας, μας υπερφορολογούν και καμιά ανταποδοτικότητα δεν βλέπουμε. Αντιθέτως όλα σωριάζονται στο έδαφος στο όνομα ενός χρέους που δεν δημιούργησες εσύ.
Η υγεία και η παιδεία είναι δωρεάν δημόσια αγαθά και η εργασία υποχρέωση του κράτους και δικό σου δικαίωμα. 
Αν εσύ ή κάποιος δικό σου δεν βρέθηκες να πεθαίνει σε κάποιο νοσοκομείο, αλλά ήταν ο γείτονάς σου ή ο συνδημότης σου, σκέψου πραγματικά ποια είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής (γιατί όλοι κάποια στιγμή την σκεφτόμαστε) και στείλε την τρόϊκα και τους ντόπιους συνεργάτες της εκεί που τους αξίζει.


Γράφει ο Νικόλαος Τζαχρήστας
Οικονομία & Διοίκηση Μονάδων Υγείας

Πηγή: Υγεία... ένα πολύτιμο δημόσιο δωρεάν αγαθό - RAMNOUSIA