Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Ο Κύκλος της ανθρώπινης δυστυχίας σ'έναν κόσμο γεμάτο ευκαιρίες και δυνατότητες

Ο Κύκλος της ανθρώπινης δυστυχίας σ'έναν κόσμο γεμάτο ευκαιρίες και δυνατότητες

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ
Σ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΓΕΜΑΤΟ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ…
Ή «Ο Κύκλος Των Χαμένων Ευκαιριών…»


Η ζωή είναι κίνηση, δεν υπάρχει ποτέ στο ίδιο σημείο,
κάθε τι που ζει… κινείται, ρέει σαν το ρυάκι, σαν το ποτάμι…
η ζωή δεν περιορίζεται, δεν φυλακίζεται, δεν πειθαρχεί και δεν υπακούει
παρά μονάχα στους φυσικούς της νόμους, αυτούς που την καθορίζουν και την διέπουν…
…μέσα από αυτή τη διαρκή δυναμική κίνησή της αυτοκαθαρίζεται από οτιδήποτε επιβλαβές ξένο (απορρίμματα, αντικείμενα, εικόνες, προκαταλήψεις, παραδόσεις, συναισθήματα, ιδέες…), πλουτίζει μονάχα την ουσία της,
και συνεχίζει την κίνησή της χωρίς το βάρος της να αλλάζει…
απλά εξελίσσεται…

Η ζωή του ανθρώπου, του κορυφαίου απ όλα τα πλάσματα της δημιουργίας στον όμορφο αυτό πλανήτη, μοιάζει να συναντά στο δρόμο της, στη ροή της, πολλά και πολύπλοκα προβλήματα και συνεχή εμπόδια…
…δεν κινείται και δεν εξελίσσεται ελεύθερα και ανεμπόδιστα…
και το χειρότερο είναι ότι τα πιο πολλά από αυτά τα προβλήματα τα δημιουργεί ο ίδιος ο άνθρωπος.

Η ανθρώπινη δυστυχία, αυτή η κατάσταση που προσπαθεί σε όλη του τη ζωή να αποφύγει ο άνθρωπος, μοιάζει να κάνει διαρκείς φαύλους κύκλους, να μην μπορεί να της ξεφύγει ο άνθρωπος…


Σε ό,ποιο τόπο, αυτής της όμορφης και πλούσιας γης, κι αν τύχει να γεννηθεί κανείς, θα βρεθεί μέσα σ ένα ήδη διαμορφωμένο από αξίες κοινωνικό περιβάλλον…
και σε αυτό το περιβάλλον, με τις τοπικές του παραδόσεις και συνήθειες, τα πρότυπα και τις αξίες, θα πρέπει να προσαρμοστεί, να εκπαιδευτεί και να εκπληρώσει μια ζωή σύμφωνη με αυτά τα ήδη υπάρχοντα «εφόδια»…
να εκπληρώσει δηλαδή μια ζωή βασισμένη σε άλλους,
να ζήσει τη ζωή των άλλων και όχι τη δική του…

Η «οργανωμένη» κοινωνία επιθυμεί να προσαρμόζει τα νέα της παιδιά μέσα στα πρότυπά της, τους κανόνες της, να τα κάνει πειθαρχημένα και υπάκουα…
η κοινωνία δεν αποδέχεται τη διαφορετικότητα, φοβάται και απορρίπτει κάτι πραγματικά νέο, καινοτόμο και πρωτοποριακό…το κατατάσσει βιαστικά, καθώς δυσκολεύεται να το κατανοήσει, στους «εχθρούς» της και τις περισσότερες φορές, μπορεί να περάσουν πάρα πολλά χρόνια για κάτι πραγματικά νέο και ωφέλιμο, μέχρι να γίνει αποδεκτό και να εφαρμοστεί στις κοινωνίες μας…
Η κοινωνία δεν παρέχει στα παιδιά της ένα περιβάλλον ελεύθερο, μέσα στο οποίο θα έχουν την πρόσβαση και τη δυνατότητα να αναπτυχθούν, να μάθουν και να εξελιχθούν σαν ολοκληρωμένα και ελεύθερα πλάσματα…
τα νέα παιδιά δεν κυλάνε σαν τα ρυάκια να πλουτίζουν μονάχα την ουσία τους και δεν εξελίσσονται χωρίς βάρη…
είναι «υποχρεωμένα» να κουβαλούν σε όλη τους τη «ζωή» ένα παρελθόν, ένα ολόκληρο σύστημα πεποιθήσεων από τους προηγούμενους…
Οι ζωές τους είναι ζωές δανεικές γιατί δεν επικοινωνούν αυτά τα ίδια με την αλήθεια, δεν ανακαλύπτουν τη ζωή…
τους τα έχουν όλα σερβιρισμένα πριν ακόμα καθίσουν στο τραπέζι…

Οι νέοι, στον δυτικό κυρίως κόσμο, με μια αυθόρμητη και αντανακλαστική συνήθως δύναμη και ορμή «επαναστατούν» αμφισβητώντας με διάφορους τρόπους το κατεστημένο και την «τροφή» που τους σερβίρουν οι προηγούμενοι…μα…
…τους λείπει η γνώση, η επίγνωση της πραγματικότητας και του εαυτού τους, τους λείπει η ωριμότητα που φέρνει αυτή η επίγνωση και η αυτογνωσία…
Κανένα εκπαιδευτικό σύστημα δεν τους τα μαθαίνει…
και χωρίς αυτά τα θεμελιώδη «όπλα» δεν καταφέρνουν να πάνε και πολύ μακριά…
τα νέα παιδιά σιγά σιγά αφομοιώνονται από το κατεστημένο, κάνουν οικογένειες, πιάνουν δουλειές, ανταγωνίζονται τους άλλους, θέλουν όσα περισσότερα χρήματα και απολαύσεις γίνεται, αγοράζουν σπίτι, καταναλώνουν ό,τι αυτή η κοινωνία τους σερβίρει και λίγο αργότερα γίνονται και αυτοί γονείς και επαναλαμβάνουν τον ίδιο φαύλο κύκλο στα δικά τους πια παιδιά…

Στη διάρκεια αυτής της διαδρομής οι θρησκείες, η πολιτική και η οικονομική δύναμη είναι παράγοντες πολύ καθοριστικοί στην διαμόρφωσή τους, στις αξίες τους.
Και οι τρείς βασίζονται και συναντιούνται στα δύο κύρια «εργαλεία» χειραγώγησης ανθρώπων, την άγνοια και το φόβο.
Και οι τρείς αυτοί θεσμικοί παράγοντες δημιουργούν, καλλιεργούν και αναπαράγουν τις διαχωριστικές αντιλήψεις ανάμεσα στους ανθρώπους για τη ζωή και τον κόσμο, γεγονός που οδηγεί σε συνεχείς ανόητους, αιματηρούς και καταστροφικούς πολέμους, με εκατομμύρια θύματα και ανυπολόγιστες ζημιές…
Οι πόλεμοι και οι συγκρούσεις αποτελούν την κορυφαία ένδειξη μιας μη πολιτισμένης ανθρώπινης κοινωνίας.
Φανερώνουν την ύπαρξη ακόμα χαρακτηριστικών μας που προέρχονται από το ζώο, τις αγέλες και την ζούγκλα.
Ο ρόλος και των τριών αυτών παραπάνω παραγόντων είναι καθοριστικός στην μη εξέλιξη των ανθρώπων σε πολιτισμένα, συμβιωτικά και αλληλέγγυα πλάσματα.
Εξ αιτίας κυρίως αυτών η ανθρώπινη εξέλιξη έχει κολλήσει, έχει μπλοκαριστεί…

Η σύγχρονη εφαρμοσμένη πολιτική επιβάλει, συμμορφώνει, τιμωρεί, φανατίζει και οδηγεί τους ανθρώπους σε πολέμους, βία και συγκρούσεις, σε μια ανόητη προσπάθεια κυριαρχίας και συγκριτικού πλεονεκτήματος τους ενός απέναντι στον άλλο.
Ο μοναδικός στόχος της είναι η διαχείριση και η διανομή των φυσικών πόρων για το όφελος μιας μικρής ελίτ που κυριαρχεί τον κόσμο μας καθώς και μιας μερίδας υποστηρικτών.
Ο απλός λαός «απολαμβάνει» τα λίγα ψίχουλα…
Η πολιτική αναφέρεται πάντα σε ένα «καλύτερο» μέλλον, λες και το παρών είναι ανύπαρκτο, παραμυθιάζοντας διαρκώς αυτούς που πείθονται…
αναπαράγει και δημιουργεί νέα συνεχώς προβλήματα κρατώντας για τον εαυτό της το ρόλο του αυτόκλητου σωτήρα.
Καθώς δεν θέλει και δεν μπορεί να δίνει λύσεις σε προβλήματα η πολιτική εφευρίσκει συνεχώς νόμους στους οποίους οφείλουν να υπακούουν οι πολίτες.
Η δημιουργία νόμων αποτελεί την παραδοχή αδυναμίας της κρατικής εξουσίας να προλαμβάνει και να διαχειρίζεται καταστάσεις πέρα από το να τιμωρεί με τους νόμους.
Οι αόριστες και ψευδείς έννοιες της δημοκρατίας και της πατρίδας είναι αρκετές στους περισσότερους ανθρώπους για να παραχωρήσουν «αυτοβούλως» στους πολιτικούς την ελευθερία και τα δικαιώματά τους.
Η πολιτική, η υποκρισία, η διαφθορά και το ψέμα είναι έννοιες στενά συνδεδεμένες και αλληλοεξαρτώμενες.
Η περίφημη δημοκρατία, είναι μια καθαρά προσχηματική έννοια που δίνει απλά στους πολίτες την αίσθηση ότι είναι ελεύθεροι να επιλέξουν το πολιτικό σύστημα που θα τους εξουσιάζει.
Προφανώς σε μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία δεν χρειάζεται να σου υπενθυμίζει κανείς ότι είσαι ελεύθερος…
Προφανώς πρώτα δημιουργείται ο «σκλάβος» και έπειτα ο «δεσμώτης».
Η κρατική πολιτική εξουσία γνωρίζει πολύ καλά τον χειρισμό των πολιτών της.
Γνωρίζει καλά την αδικία, το θυμό, την απελπισία και την απόγνωση, την σύγχυση και την αγανάκτηση που παράγει στους πολίτες της.
…και δεν φοβάται ιδιαίτερα γιατί γνωρίζει καλά τις αντιδράσεις τους.
Δυστυχώς οι πολίτες δεν δρουν…απλά αντιδρούν αντανακλαστικά.
Ο συσσωρευμένος θυμός, η αγανάκτηση και η σύγχυση οδηγούν τους πολίτες σε σπασμωδικές βίαιες συνήθως ενέργειες, διαδηλώσεις, απεργίες, συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής του κράτους και…
…και κάπως έτσι, όλη η συσσωρευμένη ενέργεια και δύναμή τους εκτονώνεται, εξανεμίζεται και ξεφουσκώνει μέχρι την επόμενη φορά…
Η κρατική πολιτική εξουσία γνωρίζει πολύ καλά τον κύκλο αυτό του θυμού των πολιτών και γι αυτό δεν ιδρώνει το αφτί της…

Το οικονομικό κατεστημένο, είναι ένα κατεστημένο πολύ καλά οργανωμένο από μια μικρή ολιγαρχία του παγκόσμιου χρήματος πλαισιωμένη από ιδρύματα, τράπεζες, φορείς και εταιρείες…
μέσα από ένα ακατανόητο και απάνθρωπο συγκεντρωτικό χρηματοπιστωτικό τραπεζικό σύστημα κατασκευάζει ανθρώπους σκλάβους του υλισμού, της επιφανειακής απόλαυσης και της κατανάλωσης ώστε να παραμένουν αποπροσανατολισμένοι και να πείθονται εύκολα στις ό,ποιες υποδείξεις του κατεστημένου.
Οι άνθρωποι, πεπεισμένοι για την «αναγκαιότητα» των κατασκευασμένων ρηχών «αξιών» αυτού του οικονομικού μοντέλου, είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται σκληρά μέχρι τα βαθειά γεράματά τους, να ζουν στη θλίψη, τις στερήσεις και τη μοναξιά, να φθείρονται σε ανούσιες και μηχανικές συνήθως δουλειές, για να μπορούν να έχουν πρόσβαση στα αναγκαία και μη αγαθά και τις υπηρεσίες.
Το γεγονός αυτό κάνει τα μυαλά τους να λειτουργούν νωχελικά, μηχανικά και επιφανειακά σε όλα τα επίπεδα της ζωής και των σχέσεων.
Το οικονομικό αυτό μοντέλο βασίζεται στην τεχνητή σπανιότητα των αγαθών για να έχει συνέχεια τους ανθρώπους εξαρτημένους απόλυτα από τον τρόπο λειτουργίας του.
Να δανείζονται διαρκώς από τις τράπεζες και να καταναλώνουν τα πάντα.
Το χρέος αυτό είναι η θηλιά που οι ίδιοι οι άνθρωποι «επιλέγουν» να περνούν γύρω από το λαιμό τους.
Γεννημένοι και διαμορφωμένοι μέσα σε αυτό το πλαίσιο, σε αυτό το κουτί, αδυνατούν να αντιληφθούν κάθε τι που βρίσκεται έξω από αυτό.

Ο ρόλος των θρησκειών στην ατελείωτη ανθρώπινη δυστυχία ήταν και είναι πρωταγωνιστικός και σκοτεινός…
εκμεταλλευόμενες τις υπαρξιακές αναζητήσεις των ανθρώπων, την δίψα τους για το άγνωστο και την ερμηνεία του, κατάφεραν να αποπροσανατολίσουν αλλά και να προσηλυτίσουν τη μερίδα εκείνη των ανθρώπων που είχαν τη μεγαλύτερη άγνοια σχετικά με τον εαυτό τους, τη ζωή και τον κόσμο και κατά συνέπεια και τους περισσότερους φόβους.
Οι οργανωμένες μονοθεϊστικές θρησκείες τους έδωσαν έτοιμες «απαντήσεις» και ερμηνείες αφαιρώντας τους ουσιαστικά την πρόσβαση και την ελευθερία να ανακαλύψουν οι ίδιοι την αλήθεια.
Ενδιαφερόμενες ελάχιστα για τα πραγματικά ανθρώπινα προβλήματα, για το τώρα και το είναι, προσφέρουν στους «πιστούς» και υπάκουους οπαδούς τους παραδείσους σε μια άλλη κατάσταση μετά θάνατον…
Οι οργανωμένες θρησκείες και τα δόγματα, θλιβερά κατάλοιπα μιας εποχής πραγματικής άγνοιας της ανθρωπότητας, χειραγωγούν, κατευθύνουν, φανατίζουν και ενοχοποιούν τους ανθρώπους, απομακρύνοντας τους όλο και πιο πολύ από την ελευθερία και τη γνήσια γνώση, που είναι ο φυσικός κόσμος και ο εαυτός τους.
Η βαθειά επίγνωση και των δύο είναι η μόνη πρόσβαση στην αλήθεια.

Σε ό,τι δε αφορά τον θεό και την εξ αποκαλύψεως ύπαρξή του, που υποστηρίζουν οι μονοθεϊστικές θρησκείες, νομίζω ότι είναι εξ ίσου ανόητο και αφελές είτε το να πιστεύει είτε το να μην πιστεύει κάποιος…

Η αλήθεια, την οποία τόσο πολύ ο άνθρωπος κοπιάζει για να φτάσει, είναι ένας τόπος αυθύπαρκτος και αυτόφωτος, που για να τον συναντήσει ο άνθρωπος οφείλει πρώτα να δει, να κατανοήσει και να πετάξει από τη ζωή του το ψέμα.
Το ψέμα, δημιούργημα πρώτα της πλάνης των αισθήσεών μας, της σκέψης και των εικόνων του παρελθόντος, καθώς δεν είναι κάτι το φυσικά υπαρκτό αλλά κατασκευασμένο, κυκλοφορεί στολισμένο, προκλητικό, προσιτό και εύπεπτο για τον καθένα για να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή αποδοχή.
Χωρίς το ξεγύμνωμα και τον αφοπλισμό του ψέματος και της ιδιοτέλειας που το συνοδεύει πάντα, η λιτή αλήθεια του τώρα δεν μπορεί να γίνει ορατή.

Ό,τι είναι αληθινό και υπάρχει δεν χρειάζεται υποστηρικτές και οπαδούς.
Οπαδούς χρειάζεται κάτι ψεύτικο και κατασκευασμένο για να γίνει αποδεκτό.
Κάθε κίνηση να πλησιάσεις το αληθινό σε απομακρύνει απ αυτό.
Μονάχα καθαρή και χωρίς προκαταλήψεις "Όραση" χρειάζεται...

Είναι πολύ θλιβερό το γεγονός ότι από την συνείδηση της πλειοψηφίας των ανθρώπων απουσιάζουν θεμελιώδεις γνώσεις σχετικές με τον κόσμο μας.

Η γη μας είναι ένας απειροελάχιστος κόκκος «άμμου» μέσα στο αχανές και μυστηριώδες σύμπαν, κι εμείς οι άνθρωποι μια απειροελάχιστη και σχεδόν ασήμαντη μορφή ζωής μέσα στην τόση απεραντοσύνη…
είμαστε σαν ένα από τα τρισεκατομμύρια κύτταρα που υπάρχουν μέσα σ ένα ανθρώπινο σώμα…ένα κύτταρο δηλαδή αλληλοεξαρτώμενο και αλληλένδετο με όλα τα υπόλοιπα…
…μπορείτε να φανταστείτε άραγε τα κύτταρα αυτά, μέσα στο ίδιο σώμα, να ζουν ανταγωνιστικά και όχι συμβιωτικά με τα υπόλοιπα?
…για παράδειγμα, τα κύτταρα της καρδιάς να πολεμάνε και να εξοντώνουν τα κύτταρα του συκωτιού, του εγκεφάλου ή άλλου μέρους του ίδιου σώματος?

Η άγνοια της θεμελιώδους συμπαντικής αλήθειας ότι όλα είναι ένα, αλληλένδετα και αλληλοεξαρτώμενα καθορίζει σχεδόν εξ ολοκλήρου την αντίληψή μας για τον κόσμο και το επίπεδο του πολιτισμού που έχουμε δημιουργήσει.
Δυστυχώς ο άνθρωπος δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα, μέσα από τη διάνοια και τις γνώσεις του, να εναρμονιστεί και να ενσωματωθεί στο φυσικό του περιβάλλον,
σ αυτό στο οποίο ανήκει…
Το παρατηρεί και το χρησιμοποιεί σαν να πρόκειται για κάτι πέρα και έξω από αυτόν…
οι αισθήσεις του αλλά και η έλλειψη επίγνωσης τον κάνει να βλέπει τον κόσμο κομματιασμένο, συμπαγή και υλικό, με αποστάσεις και κενό ανάμεσα στα αντικείμενα, τη φύση, τα πλάσματα και τους άλλους ανθρώπους…
Σ αυτήν την πλασματική απόσταση φωλιάζουν ίσως οι πιο σημαντικοί σπόροι της δυστυχίας του…

Καθώς αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο τεμαχισμένο, απέναντι από μας, λόγω των περιορισμένων δυνατοτήτων των αισθήσεών μας που δεν μπορούν να αντιληφθούν τα πάντα όπως πραγματικά είναι αλλά μόνο σύμφωνα με τις δυνατότητές τους, έχουμε δημιουργήσει ένα κέντρο, το Εγώ, από το οποίο τον παρατηρούμε και τον ερμηνεύουμε.

Ζούμε στο Εγώ και οι άλλοι, εγώ και οι φίλοι μου, οι εχθροί μου, τα προβλήματά μου, τα καλά μου, τα κακά μου, η ομορφιά μου, η ασχήμια μου, η ζήλεια μου, η καλοσύνη μου….λες κ το Εγώ βρίσκεται έξω απ όλα αυτά…σαν να μην είναι όλα αυτά που κρίνει, αυτά που δέχεται ή απορρίπτει…
Μας αρέσει ο ένας, δεν μας αρέσει ο άλλος, αυτό το δεχόμαστε, το άλλο το απορρίπτουμε, αυτό το επιδιώκουμε, το άλλο το αποφεύγουμε…κλπ
Δημιουργούμε δηλαδή έναν καθαρά πλασματικό κόσμο σύμφωνο με τις εικόνες και τα πρότυπά μας.
Και…θεωρούμε σπουδαίο πράγμα το ότι μπορούμε να έχουμε επιλογές!!!

Το ότι χρειάζεται να διαλέξουμε ανάμεσα σε πράγματα, πρόσωπα, καταστάσεις κλπ δεν δείχνει από μόνο του ένα μυαλό, μια σκέψη μπερδεμένη που πρέπει να διαλέξει για να δράσει και να αποφασίσει τι θα κάνει?

Η κατάστασή μας αυτή, σ έναν υπαρκτό δηλαδή κόσμο, μέρος του οποίου είμαστε, να δημιουργούμε την πλασματική του εικόνα σύμφωνα με αυτά που θέλουμε, μας οδηγεί σε μια στρέβλωση και αποκοπή που είναι υπεύθυνες για όλη μας τη δυστυχία.

Δημιουργήσαμε έτσι έναν καθαρά υλιστικό και εγωκεντρικό πολιτισμό, μια προβολή αυτού που εμείς είμαστε, μέσα στον οποίο παγιδευτήκαμε από τους στόχους, τις επιθυμίες, τις κυριαρχικές μας τάσεις, την άγνοια και τους φόβους μας…

Αν ερχότανε στη γη ένας επισκέπτης από έναν άλλο μακρινό πλανήτη και έβλεπε το πώς ζουν οι σύγχρονοι άνθρωποι, πως σχετίζονται και τι πολιτισμό έχουν δημιουργήσει, θα πίστευε έκπληκτος ότι οι άνθρωποι μάλλον δεν έχουν κοιτάξει ποτέ τον έναστρο ουρανό τη νύχτα…
…καθώς μέσα σ ένα τέτοιο αχανές και σχεδόν απροσδιόριστο σύμπαν, νομίζουμε ότι βρισκόμαστε στο κέντρο της δημιουργίας…
…ότι η γη είναι το κέντρο του σύμπαντος κι εμείς σαν μονάδες το κέντρο του κόσμου.

Αν καταφέρναμε να κατανοήσουμε, να έχουμε μια πολύ καθαρή και ανιδιοτελή επίγνωση όλων των θεμελιωδών αρχών και συμπερασμάτων που αναφέρθηκαν και εξάγονται μέχρι εδώ, τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι η εικόνα του κόσμου μας δεν θα είχε καμία απολύτως σχέση με αυτή του καθημερινού μας σκληρού κόσμου.
Τα θεμέλιά του θα ήταν ριζικά διαφορετικά από τα σημερινά.
Και τότε…θα βρισκόμασταν μπροστά στις πραγματικές μας δυνατότητες ως είδος, στις πραγματικές ευκαιρίες, τις προκλήσεις και τις δυνατότητες που η γη και το φυσικό της περιβάλλον διαθέτει και μας παρέχει…

Θα μπορούσαμε να δούμε με πραγματικό ενδιαφέρον, σεβασμό, νοημοσύνη και φροντίδα τις ανεξάντλητες φυσικές πηγές πλούτου που αυτή η γη διαθέτει, όχι με πρόθεση εκμετάλλευσης, συγκρούσεων και κέρδους, αλλά σαν μια πολύτιμη κληρονομιά ολόκληρου του ανθρώπινου είδους…και ιδιαίτερα των επόμενων γενιών…
Η κοινωνία της ελεύθερης πρόσβασης και αφθονίας θα ήταν μια αυτονόητη πραγματικότητα.
Οι επιστήμες και η τεχνολογία θα είχαν πλέον τον πραγματικό τους ρόλο και συνεισφορά στην υπηρεσία και το όφελος ολόκληρης της ανθρωπότητας, στην δυναμική διαρκή εξελικτική διαδικασία του αναδυόμενου πολιτισμού μας, χωρίς τους περιορισμούς που υπήρχαν πάντα από το κυνήγι του εταιρικού και βιομηχανικού κέρδους.

Αν εμείς είμαστε ο κόσμος και ο κόσμος είναι μια προβολή της δικής μας βίαιης, επιθετικής, ανταγωνιστικής και εγωκεντρικής συνείδησης τότε αυτό σημαίνει ότι πρέπει εμείς να αλλάξουμε ριζικά για να αλλάξει ριζικά και ο κόσμος…
…να συμβεί δηλαδή για πρώτη φορά μια πραγματικά ριζική επανάσταση στα θεμέλια του νου του ανθρώπου και των κοινωνιών του.
Πως άραγε θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο?
Εδώ είναι η παγίδα.
Η ερώτηση που συνήθως κάνουν οι άνθρωποι σε αυτές τις περιπτώσεις, το «πως» δηλαδή, εμπεριέχει την άγνοια που εξακολουθεί να υπάρχει, την αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας και την τάση να ακολουθούμε πάντα άλλους, να μας δείχνουν άλλοι το δρόμο…
Όταν πεθαίνεις από δίψα στην έρημο, βρίσκεις την πηγή και πίνεις, δεν ρωτάς που και πως…αφοσιώνεσαι σ αυτή σου την ανάγκη και δεν ησυχάζεις μέχρι να βρεις την πηγή που θα σε ξεδιψάσει…

Ίσως κάποιοι να πουν ότι είναι αδύνατον να αλλάξουν τόσο ριζικά όλοι οι άνθρωποι της γης συγχρόνως.
Ή ότι θα πρέπει να αλλάξει πρώτα η κοινωνία για να αλλάξουν και οι άνθρωποι…

Μοιάζει κάπως με το «η κότα γέννησε το αβγό ή το αβγό την κότα».

Όχι, δεν νομίζω ότι είναι το ίδιο, ένα αιώνιο και άλυτο δίλλημα που μας καθηλώνει στη στασιμότητα.
Νομίζω ότι μπορούν να συμβούν συγχρόνως τα πράγματα…
Να ζει δηλαδή κάποιος μέσα στην αρρώστια χωρίς να αρρωσταίνει…βαριά τουλάχιστον…
Θα πρέπει κάποιοι πιθανότατα να «κουβαλήσουν» το νερό στους διψασμένους…
και όσο πιο πολλοί είναι αυτοί τόσο πιο γρήγορα η δίψα θα εξαφανιστεί και θα καταφέρει επιτέλους να αναδυθεί το νέο.
Κι αυτοί οι κάποιοι δεν θα πρέπει να έχουν καμία απολύτως σχέση με τους τρεις προαναφερθέντες παράγοντες, την πολιτική, τις θρησκείες και το οικονομικό μοντέλο.
Θα είναι απλοί πολίτες που έχουν κατανοήσει το «παιχνίδι», πολίτες από τους χώρους της πραγματικής δράσης και δημιουργίας, τους χώρους που σχετίζονται άμεσα με τις ανθρώπινες ανάγκες και δυνατότητες…όπως είναι οι επιστήμες, η τεχνολογία, οι τέχνες, τα γράμματα, η φιλοσοφία, η εκπαίδευση…
Αρκούν νομίζω και λίγοι από αυτούς τους χώρους για ν ανάψουν τις πρώτες σπίθες.
Είναι αρκετοί μα σκορπισμένοι από δω κι από κει…
Χρειάζεται η δύναμή τους αυτή να ενωθεί, να μπει μπροστά (όχι φυσικά από καμία εξουσιαστική θέση…) σε μια επανάσταση που δεν θα έχει καμία απολύτως σχέση με τις βίαιες επαναστάσεις του παρελθόντος.
Είμαι βέβαιος ότι σε μια τέτοια περίπτωση η πλειοψηφία των πολιτών θα αντιληφθεί και θα συμμετάσχει.

Ο φαύλος κύκλος της ανθρώπινης δυστυχίας μπορεί να σπάσει μονάχα σ ένα κόσμο που λειτουργεί ολιστικά και έξυπνα, σ ένα κόσμο που η ζωή έχει τη θέση που της αξίζει, με την ελευθερία, την αγάπη και την ενότητα των πάντων αυτονόητα θεμέλια του πολιτισμού.

«Ή θα μάθουμε να ζούμε όλοι μαζί ή θα χαθούμε όλοι μαζί…»

Υ.Γ. Σ ευχαριστώ αναγνώστη που το «περπάτησες» ως εδώ…
Να θυμάσαι ότι το κείμενο «ζητάει» πάνω απ όλα την επικοινωνία και τη συμμετοχή σου…
Στη διάθεσή σου…

Τάσος Π.
Πανγαία – Venus Project


Πηγή: Ο Κύκλος της ανθρώπινης δυστυχίας σ'έναν κόσμο γεμάτο ευκαιρίες και δυνατότητες - RAMNOUSIA

ΑΠΛΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ


Η προπαγάνδα αισιοδοξίας είναι καταστροφική.

Η ξαφνική προπαγάνδα αισιοδοξίας μπορεί να εξυπηρετεί πρόσκαιρα τον λαϊκισμό της τρικομματικής κυβέρνησης, αλλά καταστρέφει το λαό. Κυρίως υπονομεύει από πριν τα όποια πενιχρά αποτελέσματα θα μπορούσε να δώσει το σκληρό πρόγραμμα που εφαρμόζεται. Και αυτό γιατί καλλιεργεί ψευδαισθήσεις σωτηρίας, με αποτέλεσμα...
να μην αφήνει το λαό να κατανοήσει σε βάθος το όλο πρόβλημα και να επιλέξει συλλογικές δράσεις. Αντίθετα η καλλιέργεια του κλίματος της εξόδου από την κρίση, κάνει τους πολίτες να ξεχνούν το συλλογικό πρόβλημα, να διασπώνται και να υιοθετούν ατομικές λογικές αυτοπροστασίας και επαναφοράς στην προτέρα ατομική κατάσταση ενώ οι υπόλοιποι ας πεθάνουν.

Το γνωστό αυτό μονοπάτι της ατομικότητας στο οποίο σπρώχνεται και πάλι ο λαός, ταυτόχρονα διατηρεί τις άρχουσες ελίτ ανέγγιχτες από την κρίση και απείραχτες στη θέση τους για να συνεχίσουν το ίδιο συντηρητικό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης που μας έφερε στο σημερινό χάλι.

Για να υπάρξει ταχύτατη αλλά και στέρεη ανάπτυξη, αυτή μόνο με απελευθέρωση νέων κοινωνικών δυνάμεων στη βάση της κοινωνίας μπορεί να γίνει.  Μόνο με την ανάπτυξη νέων κοινωνικών δυνάμεων που θα προκαλέσει κοινωνικό μετασχηματισμό και ανασυγκρότηση του κοινωνικού ιστού πάνω στην κατεύθυνση ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας, θα υπάρξει σίγουρη, ελεύθερη και υπερήφανη πορεία προς το μέλλον.

Αυτό φυσικά θα οδηγήσει σε κατάρρευση του σημερινού πολιτικοοικονομικού καθεστώτος, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται διαφορετικά. Αν θέλουμε να έχουμε μέλλον ως συλλογική οντότητα, αυτό αναπόφευκτα περνάει μέσα από αυτή την αναγκαιότητα. Το υπάρχον μοντέλο πρέπει να αλλάξει. 

ΠΗΓΗ ΠΡΟΕΔΡΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΣΙΓΑ ΤΟ ΝΕΟ!

kartesios250513
Διαβάζοντας ειδήσεις όπως αυτή και αυτή αναρωτιέμαι κατά πόσο γνωρίζουν το Δημόσιο αυτοί που αποφασίζουν για το Δημόσιο. Οι τραυματιοφορείς είναι απόφοιτοι ΔΕ, δηλαδή έχουν τελειώσει το Λύκειο. Ο κ. Μανιτάκης, αλλά και συνολικά οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών έχουν θεοποιήσει την απόκτηση πτυχίων και μεταπτυχιακών. Υπόσχεται, μάλιστα ο κ. Μανιτάκης πως οι υπάλληλοι κατηγορίας ΔΕ  στο Δημόσιο θα αντικατασταθούν από πτυχιούχους ΤΕΙ και ΑΕΙ.
Επίσης, η πλειοψηφία του παραϊατρικού προσωπικού και σημαντικό ποσοστό νοσηλευτών είναι κατηγορίας ΔΕ. Κοιτάξτε τώρα πόσο άσχετος είναι ο Μανιτάκης και ο κάθε Μανιτάκης. Πολλοί εργαζόμενοι στα νοσοκομεία αλλά και γενικά στο Δημόσιο, αναζητώντας εργασία έκρυβαν τα πτυχία ΤΕΙ ή ΑΕΙ που διέθεταν και συμμετείχαν σε διαγωνισμούς προσλήψεων προσωπικού κατηγορίας ΔΕ. Έτσι, προσλαμβάνονταν σε θέσεις π.χ. τραυματιοφορέων.
Στη συνέχεια και ύστερα από 3-4 χρόνια, φανέρωναν το πτυχίο ΑΕΙ ή ΤΕΙ που διέθεταν, συνήθως άσχετο με το χώρο των υγειονομικών και …. τσουπ! μεταπηδούσαν στο διοικητικό προσωπικό των νοσοκομείων καταλαμβάνοντας θέσεις με υψηλότερο μισθό, επίδομα πτυχίου ΤΕ ή ΠΕ και παίρνοντας σε σύντομο χρόνο βαθμό προϊσταμένου με την ανάλογη εξέλιξη σε κάθε είδους κλιμάκιο.
Ταυτόχρονα δημιουργήθηκε και μία άλλη διαδρομή. Μεγάλος αριθμός εργαζομένων κατηγορίας ΔΕ αποφάσιζε να εγγραφεί στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, με αποτέλεσμα μόλις έπαιρνε το πτυχίο του, πάλι…τσουπ! μεταπηδούσε στο διοικητικό προσωπικό με προσόντα κατηγορίας ΠΕ.
Το πόσο άσχετοι και επικίνδυνοι είναι οι Μανιτάκηδες γίνεται φανερό από τη στιγμή που ενώ κάθε νοσοκομείο έχει ανάγκη από τραυματιοφορείς, παραϊατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, δεν έκαναν τίποτα για να σταματήσουν την «απόδραση» εργαζομένων από την πρώτη γραμμή στα γραφεία. Κι έτσι κάποτε θα «εκπλαγούν» κάποιοι, ενώ άλλοι θα «πέσουν από τα σύννεφα» όταν μετρήσουν τους αποφοίτους Ευρωπαϊκού και Ελληνικού Πολιτισμού του Ανοικτού Πανεπιστημίου, βρεφονηπιοκόμων, γεωπόνων, δασοπόνων και άλλων «σχετικών» που απασχολούνται στις διοικητικές υπηρεσίες νοσοκομείων.
Φυσικά το αντίστοιχο φαινόμενο συμβαίνει και σε πολλές άλλες υπηρεσίες του Δημοσίου με αποτέλεσμα να χειροτερεύει ακόμη περισσότερο η κακή εικόνα του. Σε αυτές τις «αποδράσεις» εργαζομένων πρώτης γραμμής, προσθέστε τις αποσπάσεις σε πολιτικά γραφεία, τις βυσματικές μετακινήσεις σε πιο «ευγενείς» υπηρεσίες, τους συνταξιούχους των οποίων οι θέσεις μένουν κενές και θα γίνει εύκολα αντιληπτό ότι σε λίγο καιρό, μόνο μετά από κλήρωση ένας υπερτυχερός θα βρίσκει τραυματιοφορέα σε νοσοκομείο για να τον μεταφέρει για εξετάσεις ή στο κρεβάτι του.
Οι υποσχέσεις για διορισμό πτυχιούχων στο Δημόσιο από τον Μανιτάκη, ακούγονται ευχάριστες και γεννούν ελπίδες. Ψεύτικες, φυσικά. Ούτε μπορεί να απολύσει πτυχιούχους – έτσι γενικά και αόριστα – από το Δημόσιο για να προσλάβει άλλους πτυχιούχους, ούτε μπορεί να προσλάβει πτυχιούχο Πολυτεχνείου για να μεταφέρει ασθενείς σε καρότσια.
Θα μπορούσε, αν ήθελε – που δεν θέλει – να μετακινήσει για παράδειγμα τους πτυχιούχους τμημάτων Ευρωπαϊκού και Ελληνικού Πολιτισμού σε υπηρεσίες του υπουργείου Πολιτισμού ή σε παρεμφερείς τομείς και να αποκαλυφθούν τα κενά πραγματικών αναγκών σε όλες τις διοικητικές υπηρεσίες του υπόλοιπου Δημοσίου. Για να γίνει πιο κατανοητός ο παραλογισμός του πράγματος φέρνω το εξής παράδειγμα: Ενώ οι διοικητικές υπηρεσίες των νοσοκομείων έχουν γεμίσει με πτυχιούχους άσχετους με το αντικείμενο, στην αγορά υπάρχει μεγάλος αριθμός άνεργων με μεταπτυχιακό στη Διοίκηση Μονάδων Υγείας που κι αυτό δίνεται από το Ανοικτό Πανεπιστήμιο.
Ο Μανιτάκης δεν θέλει… Και δεν θέλει να το κάνει ο Μανιτάκης και ο κάθε Μανιτάκης, διότι το πελατειακό Κράτος δε μπορεί να γνωρίζει ποιος βρίσκεται δίκαια εκεί που βρίσκεται και ποιος είναι βυσματίας. Βλέπετε, αν κατά λάθος απολυθεί κάποιος ευνοημένος, τότε θα αποκαλύψει ποιος τον ευνόησε κι αυτός ο κάποιος μάλλον θα έχει το όνομα κάποιου άλλου υπουργού ή βουλευτή. Αυτός ο κάποιος υπουργός ή βουλευτής θα έχει δηλώσει σε κάποιους ψηφοφόρους του ότι «δεν μπορεί να ικανοποιήσει το αίτημά τους».
Όταν, λοιπόν, αποκαλυφθεί επισήμως ότι κάποιους ψηφοφόρους του βόλευε και κάποιους άλλους δεν βόλευε, τότε υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθεί αντιμέτωπος με το τέλος της βουλευτικής του καριέρας, καθώς οι ψηφοφόροι πάντα ψάχνουν τον «πιο ειλικρινή» στις υποσχέσεις του. Σε αντίθεση, λοιπόν, με τα όσα διαρρέει ο Μανιτάκης, κανείς εκ του Συστήματος δεν επιθυμεί να διαταραχθεί το κλίμα.
Η συνέχεια είναι προδιαγεγραμμένη. Οι τραυματιοφορείς των νοσοκομείων και οι «τραυματιοφορείς» του υπόλοιπου Δημοσίου θα συνεχίσουν να μειώνονται έως ότου εξαφανιστούν οπότε το παραγωγικό κομμάτι του θα πουληθεί ή θα χαριστεί, ενώ το κομμάτι του Δημοσίου που μαζεύει ευνοημένους με ρυθμό υπερπαραγωγής φυτοπλαγκτόν θα παραμείνει στο Κράτος ως παράσημο τριτοκοσμικού πολιτικαντισμού και συναλλαγής.

Οι θεωρίες της απόφασης

Η μεθοδολογία του Π. Κονδύλη στην ανάλυση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και των μηχανισμών λήψης των αποφάσεων.


Ο Κονδύλης αναφερόμενος στον εαυτό του (Το Αόρατο Χρονολόγιο της Σκέψης, Νεφέλη 1998, σ. 9-10) θεωρεί ότι είναι ένας παρατηρητής των ανθρωπίνων πραγμάτων, ένας «αναλυτής της ανθρώπινης συμπεριφοράς μέσα σε συγκεκριμένες καταστάσεις». Aρα το πρωταρχικό του μέλημα είναι η ανάλυση και η κατανόηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Oμως αυτή η προσπάθεια συνάπτεται με το ερμηνευτικό πρόγραμμα που δεν ικανοποιείται στη σκοπιά «της» φιλοσοφίας, «της» πολιτικής ,«της» κοινωνιολογίας ή «της» ιστορίας αλλά ακριβώς από το αντίστροφο: η κεντρική πρόθεση συνίσταται στο να καταστεί «πρόδηλη» η ενότητα των βασικών δομών της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ως εκ τούτου κατανοήσιμη η «εσώτερη λογική της εκδίπλωσής της στους τομείς της φιλοσοφικής, πολιτικής, κοινωνικής και ιστορικής πράξης». Με τον τρόπο αυτό διαπιστώνεται ο ενιαίος χαρακτήρας της ανθρώπινης πράξης και γίνεται δυνατή η διάρρηξη των ορίων μεταξύ των επιστημών, θεωρώντας τες κατά κάποιο τρόπο όλες μαζί εκ των έξω (Το Αόρατο… σελ. 11). Aρα υπονοείται η χρήση μιας «ενιαίας εννοιολογίας», η οποία παράγεται από τον συσχετισμό και την εμβάθυνση των επιμέρους ωσμώσεων των επιστημών του ανθρώπου.
Σε όλο αυτό το μεγάλο έργο πιστοποιείται ο ενιαίος ειρμός που συνέχει ολόκληρη τη θεματολογία αλλά και τη σύστοιχη χρησιμοποιούμενη μεθοδολογία, η οποία προϋποθέτει ως προς την ιστορία των ιδεών την ακριβή γνώση και διασταύρωση των πηγών και ως προς τα φαινόμενα της «κοινωνικής ιστορίας» τη συνύπαρξη αναλυτικής ικανότητας και σφριγηλής συνθετικής δεξιότητας.
Σε αντίθεση με την «επιλεκτική διαπραγμάτευση του υλικού», όπως σημείωνε ο ίδιος, καταδεικνύεται η «γονιμότητα της μεθοδολογικής προσέγγισης φωτίζοντας ολότητες» (Το Αόρατο… σελ. 15).
Οπως αναφέρει ο ίδιος «… οι μηχανισμοί της ετερογονίας των σκοπών αναλύονται συγκεκριμένα μόνο με βάση μιαν εκτεταμένη γνώση της ιστορίας από πρώτο χέρι και μιαν κοινωνιολογική παιδεία ικανή να αξιολογήσει ιστορικό υλικό αντλημένο με τέτοιον τρόπο. Η γνώση της ιστορίας ως κοινωνικής ιστορίας τέμνεται πάλι με τη γνώση της ιστορίας των ιδεών, που με τη σειρά της δεν γίνεται κατανοητή χωρίς την παρακολούθηση της ιστορίας ορισμένων κεντρικών θεωρητικών προβλημάτων, οπότε μπαίνουμε στα πεδία της φιλοσοφίας, της θεολογίας ή και της τέχνης ως άκρως ευαίσθητου σεισμογράφου κοσμοθεωρητικών μετατοπίσεων».(Το Αόρατο… σελ. 48-49). Η διπλή ιδιότητα του «ιστορικού των ιδεών» και του «κοινωνικού ιστορικού» επιτρέπει την αποφυγή τόσο μιας ιστορίας των ιδεών, ανίκανης να προβεί σε «μιαν ιστορικά και κοινωνιολογικά εναργή σύλληψη των συγκεκριμένων υποκειμενικών της φορέων μέσα στις συγκεκριμένες αντικειμενικές τους καταστάσεις», όσο και μιας «ιστορίας των θεωρητικών προβλημάτων», που θα αγνοούσε τη «διαμόρφωση των ιδεών υπό την πίεση της εκάστοτε εσωτερικής λογικής τους» (Το Αόρατο… σελ. 49-50, 69-70).
Μια πρακτική διερεύνησης τέτοιας μορφής δεν μπορεί να προκύψει από ένα πρόχειρο και επιφανειακό ανακάτεμα των πάντων με τα πάντα και επομένως αποφεύγεται οποιαδήποτε παραχώρηση στον μεταμοντέρνο τρόπο σκέψης και στο ιδεοτυπικό αναλυτικό-συνδυαστικό του υπόδειγμα. (Η Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού, Θεμέλιο 1991).
Οφείλουμε να υπογραμμίσουμε πάντως ότι η μεγάλη αυτή συγγραφική συγκομιδή, ανεξάρτητα από την αυτοδύναμη παρουσία και αξία κάθε επιμέρους εργασίας, εθεωρείτο από τον ίδιο ως υλικό επίρρωσης της «περιγραφικής θεωρίας της απόφασης», δηλαδή της κοινωνικής οντολογίας του «Ισχύς και Απόφαση» (Στιγμή 1991).
Αυτή η μέριμνα για την προσεκτική συνεκτίμηση της συστοιχίας ενδογενών και εξωγενών παραγόντων της σκέψης αποτρέπει το χάσμα ανάμεσα «σε ιστορία των ιδεών και σε θεωρία» και θέτει επί τάπητος το ζήτημα της ερμηνευτικής ευστοχίας του «θεωρητικού σώματος της κοινωνικής οντολογίας».
 
Ο πυρήνας της κοινωνικής οντολογίας του Π. Κονδύλη ερείδεται στις θεμελιώδεις κατηγορίες της ισχύος και της απόφασης: κάθε άνθρωπος πρέπει να οικοδομήσει μια ταυτότητα για να επιβιώσει σε ένα χομπεσιανό περιβάλλον νοούμενο ως πόλεμος όλων εναντίον όλων. Προκειμένου να οικοδομηθεί η απολύτως αναγκαία για την επιβίωση του υποκειμένου ταυτότητα, λαμβάνεται εν μέρει συνειδητά και εν μέρει ασυνείδητα μια υπαρξιακή απόφαση, η οποία λόγω του αναπόδραστου διχαστικού χαρακτήρα της επιμερίζει Φίλους και Εχθρούς. «Απόφαση είναι η πράξη ή η διαδικασία αποκοπής ή αποχωρισμού, από την οποία προκύπτει μια κοσμοεικόνα κατάλληλη να εγγυηθεί την ικανότητα προσανατολισμού την αναγκαία για την αυτοσυντήρηση»(Ισχύς και Απόφαση… σελ. 23). Από τη στιγμή που λαμβάνεται η απόφαση και συνιστά πλέον υπαρξιακό δεδομένο, ακολουθούν ορισμένες ενέργειες οι οποίες συνιστούν την πεμπτουσία της διαδικασίας εξιδανίκευσης ή εξαντικειμενίκευσης. Με άλλα λόγια η απόφαση αποκτά ιδεολογική εξάρτυση, θεωρητική επένδυση και ένα σύστημα νοητικών διαμεσολαβήσεων που ευκολύνουν τον πραξιακό προσανατολισμό των υποκειμένων (Αιμ. Μεταξόπουλος, Αυτοσυντήρηση, Πόλεμος, Πολιτική, Α. Α. Λιβάνης 2005, σελ.151). Κάθε άνθρωπος, προκειμένου να στηρίξει την απόφασή του, είναι καταδικασμένος σε πλάνη, σε ψευδαίσθηση μιας και η τελευταία αποτελεί ανυπέρβλητο εργαλείο επιβίωσης. Ο μηχανισμός της εκλογίκευσης αποτελεί βασικότατο τμήμα της εκτατικής διαδικασίας αυτοσυντήρησης για τη διατήρηση της ταυτότητας. Αν ιδωθούν έτσι τα πράγματα, διαπιστώνεται έτσι ότι κάθε υποκείμενο αποφασίζει, εφ’ όσον κανένα υποκείμενο δεν μπορεί να προσανατολισθεί μέσα στον κόσμο χωρίς κοσμοθεωρητική τοποθέτηση και χωρίς ταυτότητα. Η απόφαση γίνεται έτσι αντιληπτή ως περιγραφική έννοια, δηλαδή διαπιστώνεται απλώς ότι κάθε υποκείμενο αποφασίζει αναπόδραστα έτσι και αλλιώς, και όχι ως έννοια κανονιστική – στρατευμένη, ήτοι δεν υποδεικνύεται στο υποκείμενο μια «ορθή» επιλογή μεταξύ εναλλακτικών λύσεων (Το Αόρατο… σελ. 109). Αντιθέτως χαρακτηρίζεται ως «στρατευμένη θεωρία της απόφασης» εκείνη που ταυτίζει την απόφαση με τη «γνήσια» απόφαση, όχι απλώς ως αναπόδραστη πραγματικότητα, αλλά την έχει αναγορεύσει σε καθήκον και συχνά τη μετατρέπει σε παθητική και δραματική τελετουργία (Ισχύς… σελ.10). Γι’ αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί κανονιστική θεωρία της απόφασης.
Στο σημείο αυτό μπορούμε να διακρίνουμε την πρώτη βασική διαφορά της κονδύλειας θεωρίας της περιγραφικής απόφασης από τη στρατευμένη θεωρία της απόφασης του Schmitt και τις υπαρξιακές φιλοσοφίες του Μεσοπολέμου.
Η δεύτερη βασική διαφορά αναφέρεται στο ότι η διαφορά Εχθρού – Φίλου στον Κονδύλη εδράζεται στο πεδίο της κοινωνικής οντολογίας, η οποία εμπεριέχει τη διάσταση του πολιτικού ως υποπερίπτωση, μαζί με την κοινωνία και τον άνθρωπο (Το Πολιτικό και ο Ανθρωπος, Θεμέλιο 2007, Τόμος Ια, σ. 276-292).
Επίσης δεν χρειάζεται να είναι κανείς οπαδός του Schmitt για να γνωρίζει ότι στην πολιτική υπάρχουν εχθροί και φίλοι. Πρόκειται για μια εμπειρία τόσο παλιά όσο και ο κόσμος, εμπειρία αποτυπωμένη από αρχαιοτάτων χρόνων σε κάθε είδους παροιμιώδεις, φιλοσοφικές ή νομικές ρήσεις. Εξάλλου ως Ελληνες γνωρίζουμε ότι αναφέρεται από τον Ηράκλειτο και επεξεργάσθηκε στη συνέχεια από τον Πλάτωνα.
Η επισκόπηση των επιμέρους επιστημονικών πεδιακών ενοτήτων «κατά κάποιον τρόπο όλες μαζί εκ των έξω» επιτρέπουν τη συγκρότηση του «περιγραφικού μεταεπιπέδου» μέσα από ένα ευκρινώς αρθρωμένο σύνολο εννοιών, των οποίων το «περιγραφικό» νόημα έχει «καθαρισθεί» από την παραδεκτή και δεδομένη «ηθική – κανονιστική» φόρτισή τους.
Η «αξιολογικά ελεύθερη – περιγραφική σκέψη» εκπορεύεται από τη διαβεβαίωση ότι η «κοινωνική οντολογία» δεν προσφέρει «ένα ύψιστο πραγματολογικό ή κανονιστικό κριτήριο προς παρατήρηση της ανθρώπινης κοινωνίας και ιστορίας» παρά μόνον τη «θεμελιώδη εκείνη ανάλυση από την οποία προκύπτει γιατί είναι αδύνατη η εύρεση ενός τέτοιου κριτηρίου» (Το Αόρατο… σελ. 70, 50, 11, 12, 73).
Ειδικότερα, κάθε «κοσμοθεωρητική απόφαση» συνδέει αμοιβαία την αξιολόγηση και τη γνώση, στον βαθμό που πρόκειται για την «έκφραση της συγχώνευσης βούλησης και νόησης μέσα στο υποκείμενο τούτης της απόφασης». Με τα δεδομένα της «ατέλειωτης ποικιλομορφίας του αντικειμενικά υπαρκτού», δηλαδή των «διαφορετικών κόσμων» που αναπτύσσονται στους κόλπους του, τεκμηριώνεται η «εμπράγματη αφετηρία της περιγραφικής θεωρίας της απόφασης», που αποσκοπεί στην κατάδειξη της αιτίας αυτής της «ιστορικά δεδομένης ποικιλομορφίας» με την αποτύπωση της «διαδικασίας του αποχωρισμού και της απόφασης», γεγονός που συνοψίζεται στην «αναγκαιότητα μετατροπής της επιδίωξης για αυτοσυντήρηση σε αξίωση ισχύος» (Ισχύς… 14, 17, 18-19, 23, 56, 61, 68, 69-70, Το Αόρατο… σελ. 91, 93, Από τον 20ό στον 21ο αιώνα, Θεμέλιο 1998, σελ. 10-11)».
Συνεπώς η αντίληψη για τα πράγματα, πάνω στην οποία «θεμελιώνεται» η «αξιολογικά ελεύθερη» θεώρησή τους, είναι ότι η «έσχατη πραγματικότητα» συναποτελείται «από υπάρξεις, άτομα ή ομάδες, που αγωνίζονται για την αυτοσυντήρησή τους και μαζί, αναγκαστικά, για τη διεύρυνση της ισχύος τους· γι’ αυτό συναντώνται ως φίλοι ή ως εχθροί και αλλάζουν τους φίλους και τους εχθρούς ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα για την αυτοσυντήρησή τους και τη διεύρυνση της ισχύος τους». Αν η παραδοχή αυτή υπονοεί τον «μόνο λογικό» εξοβελισμό «κάθε κανονιστικής θεώρησης», δεν σημαίνει ότι πραγματεύεται τις ιδέες στην «ονομαστική τους αξία», αλλά ως «σύμβολα και όπλα» στον τρόπο δράσης της «κοινωνικής ύπαρξης» (Ισχύς… σελ. 213, 214, 215).
………………………………………………. 
  Του Κώστα Μελά - Διδάσκει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
  AΦΙΕΡΩΜΑ/ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ της Εφημερίδας των Συντακτών
Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Περισσεύετε

Εγραψε: Pitsirikos

      Συνεχίζονται οι αυτοκτονίες στη χώρα μας, όπως συνεχίζονται και οι απολύσεις. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αναζητούν εργασία και διαπιστώνουν πως είναι περιττοί. Δεν τους χρειάζεται πια κανείς.
Άνθρωποι που μέχρι χτες μάχονταν ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αναζητούν εναγωνίως κάποιον να τους εκμεταλλευτεί.
Υπάρχει λοιπόν κάτι χειρότερο από το να σε εκμεταλλεύονται: να μην θέλει να σε εκμεταλλευτεί κανείς.
«Παρακαλώ, δώστε μου μια δουλειά. Ας με εκμεταλλευτεί κάποιος».
Είναι τραγικό να διαπιστώνεις πως είσαι περιττός και πως δεν υπάρχει κανείς να σε εκμεταλλευτεί.
Από την άλλη, είναι φοβερή ικανοποίηση για την οικονομική εξουσία -την αληθινή εξουσία δηλαδή- να βλέπει να σέρνονται εκλιπαρώντας στα πόδια της άνθρωποι που μέχρι χτες αγωνίζονταν για τα δικαιώματά τους.
«Παρακαλώ, δώστε μου μια δουλειά, έστω και με ελάχιστα χρήματα. Θέλω να γίνω δούλος»
«Λυπάμαι, είστε περιττός»
«Και τι θα κάνω;»
«Δεν ξέρουμε, ούτε και μας νοιάζει. Αυτοκτονήστε, κρυφτείτε, εξαθλιωθείτε αλλά -το κυριότερο- εξαφανιστείτε από μπροστά μας»
Οι εξαθλιωμένοι πληθαίνουν διαρκώς αλλά κανείς δεν παίρνει το θάρρος να πει πως δουλειές δεν πρόκειται να υπάρξουν.
Πολιτικοί υπόσχονται αόριστα νέες θέσεις εργασίας -ενώ ξέρουν πως δεν πρόκειται να υπάρξουν- και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να «κρύψουν» τους άνεργους. Στατιστικά τρικ και νέοι όροι που παρουσιάζουν τους άνεργους ως εργαζόμενους.
Και μένει κρυφή και μια άλλη πραγματικότητα: οι πολιτικοί είναι διακοσμητικοί. Είμαστε στα χέρια των αγορών. Τους ανήκουμε.
Βέβαια, έχουν μια χρησιμότητα οι άνεργοι και οι εξαθλιωμένοι: συμβάλλουν στο να μένουν φρόνιμοι και φοβισμένοι οι δούλοι που κατάφεραν να έχουν μια δουλειά.
Το καλύτερο απ’ όλα είναι πως οι άνεργοι κατηγορούνται επειδή δεν έχουν δουλειά. Αν και όλοι ξέρουν πως δουλειές δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να υπάρξουν.
Και άνεργος, και ένοχος. Αφού δεν κερδίζουμε από σένα, είσαι περιττός. Περισσεύεις. Είσαι ένα λάθος. Δεν έπρεπε να γεννηθείς.
Και οι περισσότεροι άνεργοι το δέχονται. Νιώθουν ένοχοι επειδή είναι άνεργοι.
Αυτός που βρίσκεται χωρίς δουλειά αμφισβητείται και βάλλεται από όλους -και από τον εαυτό του- αλλά ο γόνος πλούσιας οικογένειας που δεν θα εργαστεί ποτέ στη ζωή του και κοπροσκυλιάζει πλουσιοπάροχα όλη μέρα δεν αμφισβητείται από κανέναν και δεν νιώθει καμία ενοχή.
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Αποδεχόμενοι ως δεδομένα αυτά που έπρεπε να αμφισβητήσουμε. Αν αποδεχτείς ότι ο άνθρωπος είναι μια οικονομική ύπαρξη -και έχει λόγο να ζει μόνο αν προσφέρει κέρδος-, όλα αυτά μοιάζουν λογικά. Ο άνθρωπος, όμως, δεν έρχεται στη ζωή με οικονομικούς όρους. Ο άνθρωπος είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό.
Και τώρα τι θα κάνουμε; Τουμπεκί. Έτσι κάνουν όλοι. Σε όλον τον κόσμο. Εμείς, άλλωστε, ψηφίσαμε πριν δυο εβδομάδες και αποφασίσαμε πως εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας είναι περιττοί. Αυτό ψηφίσαμε. Αντί να ψηφίσουμε για τους ανθρώπους, ψηφίσαμε για να καθησυχάσουμε τις αγορές.
Οπότε, αφήστε τις κλάψες για αυτούς που αυτοκτονούν και αυτούς που έχουν εξαθλιωθεί. Παραδεχτείτε πως σας δίνουν και μια κρυφή ικανοποίηση. Μπορεί να είστε δούλος αλλά δεν είστε στη θέση τους. Ακόμα.
Είναι υπέροχο πως οι αγορές -δια των εκπροσώπων τους- ζητάνε από τους άνεργους και τους εξαθλιωμένους να καταδικάσουν τη βία. Αν και αυτοί υφίστανται καθημερινά την πιο άγρια βία, με κίνδυνο -πολλές φορές- ακόμα και τη ζωή τους.
Η βία που πρέπει να καταδικαστεί αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να την καταδικάσει είναι η βία της αδιαφορίας.
Η βία της αδιαφορίας.

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Η φιλοσοφική στύση της ΟΛΜΕ

  από

Στις αρχές της δεκαετίας του εξήντα ο Heinz R. Pagels έκανε το μεταπτυχιακό του στη φυσική υψηλών ενεργειών και τη μαθηματική γλώσσα της θεωρίας του κβαντικού πεδίου (αυτό ακούγεται επίπονο).

Με έναν φίλο του, τον Χαλ (καμία σχέση με την «Οδύσσεια» του Κιούμπρικ), έκαναν ένα διάλειμμα για να περιηγηθούν στη δυτική ακτή και συγκεκριμένα στο Big Sur, το οποίο θα γνωρίζετε οι λάτρεις του Χένρι Μίλερ.
Πήγαν να επισκεφτούν έναν γνωστό φιλόσοφο, ειδικό στη φιλοσοφία της γλώσσας, που ίσως να ήταν και ο Νόαμ Τσόμσκι, αλλά ο Heinz δεν αναφέρει το όνομα του (και θα καταλάβετε γιατί).
Αυτός ο φιλόσοφος συνήθιζε με την πρώτη ευκαιρία να απομονώνεται στο τροχόσπιτο του μπροστά στον Ειρηνικό και να γράφει, να στοχάζεται -ή μπορεί μόνο να ρέμβαζε.
Οι δύο φίλοι έφτασαν εκεί ένα σκονισμένο καλοκαιρινό απομεσήμερο. Το τροχόσπιτο ήταν παρατημένο κάτω από το μοναδικό δέντρο, στην άκρη ενός βράχου, εκατό μέτρα πάνω από τη θάλασσα και δεν φαινόταν ψυχή.
Χτύπησαν την πόρτα που άνοιξε αργά από μόνη της. Και νάτος, ο φιλόσοφος, να κοιμάται ξαπλωμένος πάνω στο τραπέζι, στη μέση του τροχόσπιτου, με το Tractatus Logico-Philosophicus του Βιτγκενστάιν στο πλάι.
Αλλά δεν ήταν ο Βιτγκενστάιν που τους τράβηξε την προσοχή.
Ο φιλόσοφος «ήταν ολόγυμνος και σε κατάσταση στύσης. Το πέος του ορθωνόταν κατακόρυφο, όπως στις γεωμετρικές αποδείξεις.»
Έφυγαν χωρίς να τον ξυπνήσουν, γιατί όσο επικίνδυνο είναι να ξυπνάς έναν υπνοβάτη που υπνοβατεί, άλλο τόσο είναι να ξυπνάς έναν καβλωμένο φιλόσοφο.
Στην επιστροφή ο Heinz με τον Χαλ προσπαθούσαν να μαντέψουν ποιες γλωσσολογικές φαντασιώσεις είχαν προκαλέσει τη στύση στο φιλόσοφο. Η αιφνίδια αποκάλυψη του στρουκτουραλισμού στη γλώσσα; Η ανακάλυψη της Εβραϊκής διαλέκτου που μιλούσε ο Αδάμ;

Αρκετά χρόνια μετά η απάντηση τού δόθηκε από πειράματα που έγιναν στο Στάνφορντ, σε άντρες που κοιμούνταν, και τα οποία «απέδειξαν οριστικά ότι οι ενύπνιες στύσεις συμπίπτουν με τους κύκλους REM, που επίσης συμπίπτουν με τις ονειρικές φάσεις και επαναλαμβάνονται περιοδικά αρκετές φορές στη διάρκεια του ύπνου.»stop03
Η αποκάλυψη των πειραμάτων του Στάνφορντ ήταν πως δεν είναι τα σεξουαλικά όνειρα που προκαλούν τις στύσεις. Το αντίθετο συμβαίνει.
Για κάποιο λόγο που συνδέεται με τη φυσιολογία του ύπνου, κατά τη διάρκεια των REM, οι άντρες έχουν στύση. Ο εγκέφαλος τους, στον ύπνο, προσπαθεί να συνδέσει τη στύση με κάποιο όνειρο, γιατί αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό του εγκεφάλου: Πρέπει να δίνει ένα νόημα, ακόμα και παράλογο, σε ό,τι συμβαίνει.
Έτσι, ενώ ο άντρας ονειρεύεται τις συντακτικές δομές ή –ακόμα χειρότερα- τη μαμά του ή –ακόμα χειρότερα- την Άννα Παναγιωταρέα, ξαφνικά το πέος του ορθώνεται. Τότε ο εγκέφαλος «διορθώνει» το όνειρο και οι δομές, η μαμά, η Παναγιωταρέα, μεταμορφώνονται σε εκείνη την καλλίγραμμη οδαλίσκη που τον κοίταζε προκλητικά πριν λίγες ώρες –ή πριν μερικά χρόνια.
Και όλα είναι καλά, αρκεί βεβαίως να μην τύχει να ξυπνήσει ο άντρας έχοντας στο μυαλό του την εικόνα της μητέρας του (ή της Παναγιωταρέας) και τον καβάλο του φουσκωμένο, γιατί τότε θα χρειαστεί αρκετά χρόνια ψυχανάλυσης για να το ξεπεράσει.

Κάτι ανάλογο έπαθε και η ΟΛΜΕ:
Είχε μια στύση, που της την προκάλεσε η επιστράτευση, φαινόμενο περιοδικό και επαναλαμβανόμενο πλέον στη «Ελληνική Δημοκρατία». Ενώ κοιμόταν έδωσε το λόγο στις ΕΛΜΕ, νομίζοντας ότι οι καθηγητές θα ψήφιζαν εναντίον της απεργίας, και το όνειρο θα εξελισσόταν ομαλά.
Εκείνοι, όμως, δεν φοβήθηκαν τις όποιες συνέπειες και με συντριπτικό ποσοστό (ούτε οι δικτάτορες δεν καταφέρνουν τέτοια ποσοστά) δήλωσαν ότι ήθελαν να αγωνιστούν.
Τότε η ΟΛΜΕ ξύπνησε και κατάλαβε ότι το όνειρο της είχε γίνει εφιάλτης, η επιστράτευση είχε γίνει μαζικές φυλακίσεις, απολύσεις και –ουσιαστικά- ανατροπή, οπότε τρόμαξε με τη στύση της –και τη στάση της.
Και όπως ο άντρας που ξυπνάει καβλωμένος, ιδρωμένος και ταραγμένος, σκέφτεται «δεν ήταν η μητέρα μου που ονειρεύτηκα, αλλά η περιπτερού της γειτονιάς» (η οποία είναι αλήθεια ότι της μοιάζει), έτσι και η ΟΛΜΕ σκέφτηκε: «Ψηφίσαμε για απεργία, όχι για επανάσταση.»
Ή αλλιώς: «Λέμε καμιά μαλακία να περνάει η ώρα, lol.»

Έτσι, με τη βοήθεια της συνδικαλιστικής ψυχανάλυσης, όλα διορθώθηκαν. Οι πανελλήνιες θα γίνουν κανονικά, ο Σαμαράς θα συνεχίζει να κάνει τον γυρολόγο-πραματευτή κανονικά, η ανατροπή αναβάλλεται κανονικά και όλα βαίνουν κανονικά…
Αλλά, «πες μου μαμά»: Πες μου τι γίνεται με ‘κεινα τα παιδιά, που δεν γεννιούνται κανονικά, δεν μεγαλώνουν κανονικά, δεν έχουν σχολεία κανονικά, νοσοκομεία κανονικά, ούτε εργάζονται κανονικά ούτε ονειρεύονται κανονικά ούτε απεργούν κανονικά…
 
 

Τα κόμματα τελείωσαν: ώρα για πολιτική

Χρῆστος Γιανναρᾶς

 Τα κόμματα που συγκροτούν το σκηνικό εξουσίας στην Eλλάδα σήμερα δεν είναι πολιτικοί σχηματισμοί με κυριολεκτική σημασία. Eκφράζουν απόψεις, γνώμες, ιδέες για τα προβλήματα του τόπου, αλλά δεν έχουν πρόταση πολιτική, δεν υποψιάζονται την επιτελική λογική, την εργώδη συστηματική προετοιμασία που προϋποθέτει η συγκρότηση μιας πολιτικής πρότασης.

Eκφράζονται και αποφαίνονται για προβλήματα, ανάγκες, στοχεύσεις, αλλά με τη νοοτροπία του δημοσιολόγου, όχι του πολιτικού. Aναφέρονται στο όποιο τυχόν πρόβλημα, για να επιδείξουν δήθεν άποψη, προσχηματικό ενδιαφέρον, ενημερότητα – δεν διαθέτουν τη σοβαρότητα, τη σπουδή, την ανιδιοτέλεια που απαιτεί μια πρόταση λύσης του προβλήματος. Zητούν την ψήφο των πολιτών για τα «γκολ» που συγκυριακά ή με ατομική κάποιων δεξιοτεχνία πέτυχαν – όχι για το «παιχνίδι» που είναι ικανοί και προετοιμασμένοι να παίξουν, όχι για την αξία τους, όχι υπηρετώντας όραμα κοινωνικό και στόχους.

Δεν είναι πολιτικοί σχηματισμοί, είναι «κόμματα» όπως ακριβώς τα όρισε ο Pοΐδης από το 1875, χωρίς να έχουν φιλοδοξήσει να τον διαψεύσουν επί εκατόν τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια. Kόμματα, δηλαδή συντεχνίες με αμιγώς εμπορευματικό χαρακτήρα, απολύτως υποταγμένες στους νόμους του μάρκετινγκ. Tο προϊόν που εμπορεύονται είναι επαγγελίες, συνταγές – ένα θαυματουργό φάρμακο για τη φαλάκρα. Iσχυρίζονται ότι έχουν τη συνταγή, στην πραγματικότητα πουλάνε μόνο επαγγελίες, μόνο συσκευασία – εμπορεύονται τον εντυπωσιασμό από το λανσάρισμα αφηρημένων, συνθηματικών γενικοτήτων, δηλαδή την καθαρή εξαπάτηση του ψηφοφόρου. Mιλάνε, λ.χ., για «ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό» ή για «δημοκρατικό σοσιαλισμό» ή για «ευρωπαϊκού προσανατολισμού Aριστερά», ακριβώς για να κερδίσουν πελάτες ολόιδια όπως οι οδοντόκρεμες λανσάρουν το «διπλό φλουόρ-ράιντ» ή όπως τα απορρυπαντικά τους «γαλάζιους ενεργειακούς κόκκους» – δηλαδή πλεονεκτήματα που ο πελάτης δεν καταλαβαίνει τι σημαίνουν, αλλά τον ξιπάζουν, κερδίζουν άλογα την προτίμησή του.
Aποκορύφωμα της φενάκης των τίτλων είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα: Eνα κόμμα της «ιστορικής Δεξιάς» (υποτίθεται) συγκυβερνάει με ένα κόμμα κατ’ επαγγελίαν «σοσιαλιστικό» και με ένα τρίτο τάχα «δημοκρατικά μαρξιστικό», προκειμένου να διεκπεραιώσουν από κοινού (για το «συμφέρον της χώρας» βεβαίως) το «δόγμα σοκ» της σισύφειας «εσωτερικής ύφεσης» – «να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των πιστωτών της Eλλάδας».
H «Nέα Δημοκρατία» και το ΠAΣOK αναδείχθηκαν «κόμματα εξουσίας», επειδή κυβέρνησαν για μακρό διάστημα τη χώρα. Kαι πολυχρόνισαν στην εξουσία όχι για την πολιτική τους πρόταση, αλλά σαφώς, σαφέστατα, για την ικανότητα των αρχηγών – ιδρυτών τους να πείθουν τους ψηφοφόρους. Hταν κόμματα που ιδρύθηκαν με μοναδικό, αποκλειστικό στόχο να εξυπηρετήσουν τις προσωπικές φιλοδοξίες των ιδρυτών – αρχηγών τους – όχι για να υπηρετήσουν κάποιον τεθειμένο επιτελικό σχεδιασμό, επεξεργασμένο με σοβαρότητα, μόχθο και ιδιοφυΐα πολιτικό πρόγραμμα.
Στη N.Δ. το κενό από την απουσία μιας κοινής πίστης σε κοινωνικό όραμα, στοιχειώδους επίγνωσης ποιοι στόχοι και ποια ταυτότητα προτεραιοτήτων εξασφαλίζουν την κομματική συνοχή, ήταν και είναι έλλειψη τόσο κραυγαλέα και προκλητική, ώστε να δημιουργεί κρίσιμα, οδυνηρά ερωτήματα. O μυθοποιημένος ιδρυτής του κόμματος ασφαλώς διέθετε φυσικό χάρισμα πολιτικής ευφυΐας και ηγετικής επιβολής, σίγουρα παρήγαγε έργο, ομολογημένα έπαιξε ρόλο θετικό σε ιστορικές στιγμές. Aλλά τα προσόντα του ήταν σαφώς ενορμητικά, αντανακλούσαν τη σοφία του ενστίκτου, ήταν παντελώς άσχετος με επιτελική δουλειά, με προγραμματισμό συνέχειας και διάρκειας, με διασάφηση κοινωνικών ή πολιτισμικών στόχων πέρα από τη χρηστική αποτελεσματικότητα.
Δύο είναι τα πιο εξόφθαλμα παραδείγματα της πολιτικής ανεπάρκειας του ιδρυτή της N.Δ.: Δεν κατάλαβε ποτέ την πολιτική σημασία και ανάγκη να εκφράσει (και να μεταγγίσει στο κόμμα του) καύχηση για την πατριωτική αντίσταση των Eλλήνων στο μεταπολεμικό πολυαίμακτο πραξικόπημα των οπαδών του σταλινικού ολοκληρωτισμού. H N.Δ. φορτώθηκε, με μαζοχισμό κυριολεκτικά ηλίθιο, μιαν εντελώς παράλογη μειονεξία ενοχής για τον «εμφύλιο», άφησε να εξωραϊστεί το έγκλημα σε «ηρωική δημοκρατική αντίσταση», η πατριδοκτόνα παράνοια σε καύχηση «προοδευτικής» πρωτοπορίας. Tέτοιο πολιτικό Bατερλώ, σε επίπεδο νοηματοδότησης της πολιτικής, δεν έχει υποστεί ούτε ο μετριότερος κομματάρχης.
Στην ίδια παραλυτική μειονεξία παραπέμπει και το δεύτερο παράδειγμα πολιτικής ανεπάρκειας του ιδρυτή της N.Δ.: Oταν ήταν πια ολοφάνερο ότι το δημαγωγικό ταλέντο έφερνε τον Aνδρέα Παπανδρέου πλησίστιο στην εξουσία, ο Kων. Kαραμανλής επέλεξε όχι την αναμέτρηση (που θα επιδίωκε κάθε πολιτικός με πίστη σε στόχους και στο ταλέντο του), αλλά να τραπεί σε φυγή – να καταφύγει στην πολιτικά ανεύθυνη Προεδρία της Δημοκρατίας. Δεν είχε πολιτική αντιπρόταση να αντιτάξει στον Aνδρέα ούτε κριτήρια για να αντιληφθεί τον καταστροφικό, αντικοινωνικό χαρακτήρα του λαϊκισμού του. Kαι αυτό αποδείχθηκε περίτρανα επίσης από το γεγονός ότι, σε όλη τη διάρκεια που κυβερνούσε το ΠAΣOK, το κόμμα του Kων. Kαραμανλή ήταν πολιτικά εντελώς ανύπαρκτο – δεν άρθρωσε ούτε τον ελάχιστο ψίθυρο αντίρρησης για τον σαρωτικό «μετασχηματισμό» του κράτους, των θεσμών, της νοοτροπίας που οδήγησε στη ζούγκλα της γενικευμένης, αυτονόητης «αρπαχτής», στην εφιαλτική καταστροφή της ζωής μας σήμερα. O εκπασοκισμός της N.Δ. ήταν ο μοιραίος καταλύτης γι’ αυτή την καταστροφή.
Eίναι άραγε η ώρα που ευνοεί τη φυσιολογική εξαφάνιση των κομμάτων και την εμφάνιση, επιτέλους, πολιτικών σχηματισμών; Δεν υπάρχουν ερείσματα αισιοδοξίας. Σίγουρα το ΠAΣOK έχει πολιτικά εκπνεύσει, κυνηγάει ποσοστά μονοψήφια, δηλαδή πελατεία από τους περιθωριακούς ψυχοπαθολογικών εμμονών. Στο ίδιο περίπου κυνηγητό έχει αποδυθεί και η N.Δ. συντηρώντας όμως, με νύχια και με δόντια, το πλεονέκτημα να μοιράζει (ναι, ακόμα) διορισμούς και ευκαιρίες «αρπαχτής». Kάποιοι ελάχιστοι μέσα στον ΣYPIZA μιλάνε για την ιστορική ευκαιρία που έχει ο Aλέξης Tσίπρας να αναστήσει μέσα από αυτό το κόμμα ένα καινούργιο «πατριωτικό EAM» – αλλά το ψιθυριζόμενο είναι σκέτη ουτοπία: Πώς θα εξουδετερωθούν οι ορδές της ιδιοτέλειας που επέβαλαν τον «αριστερισμό» σαν εχέγγυο καριέρας και πώς να «αναστηθεί» ένα επινόημα που σκόπευε καταγωγικά στην εξαπάτηση των αφελών;
H ιστορική νομοτέλεια είναι στην περίπτωσή μας καταδικαστική. Σωρεύτηκε τόσο δυσθεώρητος όγκος λαθών, ανικανότητας και παλιανθρωπιάς, ώστε να μην υπάρχουν πια ούτε οι τεχνικές για λυτρωτική ανάκαμψη. Γονιμότητα ελπίδας θα μπορούσε ίσως να έχει η διευρυμένη, στο μέγιστο δυνατό, συνειδητοποίηση συγκεκριμένου στόχου: Xρειαζόμαστε πολιτικούς σχηματισμούς, όχι οδοντόπαστες, όχι απορρυπαντικά.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ;


Σάββατο 11 Μαΐου 2013

ΟΤΑΝ ΑΠΕΡΓΕΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

kartesios110513

Αντιλαμβάνομαι πλήρως την αγωνία των υποψήφιων των πανελλαδικών εξετάσεων, των γονιών τους και οποιουδήποτε άλλου ενδιαφερομένου, σχετικά με την πιθανή απεργία των εκπαιδευτικών. Όπως αντιλαμβάνομαι την αγωνία των επιβατών του Μετρό και λοιπών ΜΜΜ, όταν απεργούν οι εργαζόμενοι του Μετρό και λοιπών ΜΜΜ.
Όπως αντιλαμβάνομαι την αγωνία των ασθενών όταν απεργούν οι φαρμακοποιοί. Όπως αντιλαμβάνομαι την αγωνία των περιπτεράδων που πουλάνε παγωτά όταν απεργεί η ΔΕΗ. Όπως αντιλαμβάνομαι την αγωνία των ασφαλισμένων όταν απεργούν οι ιδιώτες γιατροί διακόπτοντας τη σχέση τους με τον ΕΟΠΥΥ.
Αντιλαμβάνομαι ότι δεν πρέπει να απεργεί κανείς. Να μη διεκδικεί κανείς. Είναι κατανοητό όλο αυτό. Στα χρόνια που ζούμε, τα πάντα είναι κατανοητά και όλα τα αδύνατα έχουν γίνει δυνατά. Επίσης, αντιλαμβάνομαι την ανάγκη των κυβερνήσεων να δημιουργούν εντάσεις με τους εργαζόμενους ώστε να τους οδηγούν σε απεργίες και κατόπιν να επιβάλουν το μέτρο της επίταξής τους, με σκοπό να κάνουν επίδειξη δύναμης και να δείξουν ποιος είναι το αφεντικό σε αυτό το μπουρδέλο.
Αυτό που δεν αντιλαμβάνομαι είναι η κίνηση της «προληπτικής επιστράτευσης» που αποφασίστηκε για την πιθανή απεργία των εκπαιδευτικών. Όπως αναγράφεται στο Σύνταγμα:

«Σύνταγμα του Κράτους        
MEPOΣ ΔEYTEPO – Aτομικά και κοινωνικά δικαιώματα
Αρθρο 23 – (Συνδικαλιστική ελευθερία)       
1. Tο Kράτος λαμβάνει τα προσήκοντα μέτρα για τη διασφάλιση της συνδικαλιστικής ελευθερίας και την ανεμπόδιστη άσκηση των συναφών μ’ αυτή δικαιωμάτων εναντίον κάθε προσβολής τους, μέσα στα όρια του νόμου.
2. H απεργία αποτελεί δικαίωμα και ασκείται από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων.
Απαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς και σ’ αυτούς που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας. Tο δικαίωμα προσφυγής σε απεργία των δημόσιων υπαλλήλων και των υπαλλήλων της τοπικής αυτοδιοίκησης και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, καθώς και του προσωπικού των κάθε μορφής επιχειρήσεων δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας, που η λειτουργία τους έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου, υπόκειται στους συγκεκριμένους περιορισμούς του νόμου που το ρυθμίζει. Oι περιορισμοί αυτοί δεν μπορούν να φθάνουν έως την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας ή την παρεμπόδιση της νόμιμης άσκησής του.»   

Κατόπιν τούτου και ασχέτως με το αν συμφωνώ ή διαφωνώ με την πιθανότητα απεργίας των εκπαιδευτικών μέσα στις Πανελλήνιες , το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι το ΣΥΝΤΑΓΜΑ του Κράτους απεργεί. Κι επειδή δε μπορεί ένα ΣΥΝΤΑΓΜΑ Κράτους να απεργεί, εφόσον δεν ισχύει γίνεται ξεκάθαρο ότι έχει καταλυθεί. Σχετικά με την κατάλυση του ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ του Κράτους, έχει προβλεφθεί το εξής:

«Σύνταγμα του Κράτους
MEPOΣ TETAPTO – Eιδικές τελικές και μεταβατικές διατάξεις
            TMHMA Δ΄ – Aκροτελεύτια διάταξη
            ‘Αρθρο 120 – (Ακροτελεύτια διάταξη)
  1. Tο Σύνταγμα αυτό, που ψηφίστηκε από την E΄ Aναθεωρητική Bουλή των Eλλήνων, υπογράφεται από τον Πρόεδρό της, δημοσιεύεται από τον προσωρινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Eφημερίδα της Kυβερνήσεως, με διάταγμα που προσυπογράφεται από το Yπουργικό Συμβούλιο και αρχίζει να ισχύει από τις ένδεκα Iουνίου 1975.
2. O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Eλλήνων.
3. O σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.
4. H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.
Αθήνα, 18 Aπριλίου 2001»
 
Από τη στιγμή, λοιπόν, που όχι μόνο δεν υπάρχουν πολίτες να υπερασπιστούν το Σύνταγμα, αλλά πολλοί πολίτες υπερασπίζονται την κατάλυσή του, το συμπέρασμα είναι ότι έχουν καταργηθεί οι πολίτες. Καθόλου ενθαρρυντικό βέβαια, αλλά ποιος είπε ότι η πραγματικότητα είναι πάντα βολική για το Σύνταγμα, την ελευθερία και τη Δημοκρατία;
Αν αύριο κάποιος από εκείνους που σήμερα υπερασπίζονται ή με τη σιωπή τους συναινούν στην κατάλυση του Συντάγματος, επικαλεστεί το Σύνταγμα για να υπερασπιστεί τα δικά του συμφέροντα, ας πάει πρώτα να ρίξει μια μεγάλη φτυσιά στον καθρέφτη του. Θα είναι το πιο έντιμο πράγμα που θα κάνει στη ζωή του.

ΕΠΙΤΑΞΗ

Όμηροι ποιανών τελικά είναι τα παιδιά;

Γράφει ο  Χρήστος Τσουκαλάς

“Πιστεύω ακράδαντα ότι δεν θα υπάρξει παιδαγωγός που θα θέσει  σε ομηρία  τους μαθητές του, τον μόχθο τους, και τα όνειρα τους” δήλωσε ο υπουργός Παιδείας ,   θεωρώντας ομηρία των παιδιών την απεργία των εκπαιδευτικών στις εξετάσεις.
Θα μας συγκινούσε  το ενδιαφέρον του υπουργού  για τα παιδιά, αν δεν ζούσαμε σε αυτή τη χώρα, αν δεν είχαμε τόσες και άλλες περισσότερες απορίες.
- όταν περικόπτονται  τα  οικογενειακά   επιδόματα, τίνος όμηροι είναι τα παιδιά ;
-όταν κοιμούνται  νηστικά και    νηστικά πάνε στο σχολείο, ποιανού είναι η ευθύνη; Όμηροι ποιων είναι τα πεινασμένα παιδιά;
-όταν δεν έχουν καθηγητές, ποιων όμηροι είναι τότε τα παιδιά;
-όταν  περιμένουν μάταια να περάσει το σχολικό, ποιων .....
όμηροι είναι τότε τα παιδιά;
-όταν  κλείνουν πανεπιστήμια και ΑΤΕΙ;
-όταν συγχωνεύονται σχολεία;
-όταν στοιβάζονται στις αίθουσες,  σε ένα και μισό τετραγωνικό  για το  καθένα, τόνος είναι όμηροι;
-Όταν  το άριστα στο πτυχίο, στο μεταπτυχιακό, στο διδακτορικό το μόνο που εξασφαλίζει είναι  εισιτήριο για τα ξένα ή μια θέση Gastarbeiter;
- όταν κακοποιούνται, τίνος είναι όμηροι;
- όταν ζητιανεύουν στα φανάρια των δρόμων, όταν εγκαταλείπουν το σχολείο, το πανεπιστήμιο, τις σπουδές;
-όταν αυτοκτονούν;
- όταν καλούνται  να αφομοιώσουν  μια γνώση  διαμελισμένη σαν  από  ατύχημα,  χωρίς αρτιότητα,    μια γνώση σε …. απορρύθμιση, αποδομημένη ,    διαθεματική,  με  προτζεκτ,(  project  )    χωρίς ορισμό, αβέβαιη,  στο περίπου,  υποκειμενική, της μετανεωτερικότητας, ποιων όμηροι είναι τότε τα παιδιά;
-ποιανών  ήταν όμηροι οι φοιτητές στη Λάρισα που  έχασαν τη ζωή τους  από  αναθυμιάσεις  μαγκαλιού;
-  Οι  684.000, νέοι   που ψάχνουν  σήμερα για δουλειά στην Ελλάδα, τίνων είναι όμηροι;
-κι εγώ που αναγκάστηκα να επισπεύσω  τη συνταξιοδότησή μου, πρόωρα σπρωγμένος στο περιθώριο, φοβούμενος την επερχόμενη καταιγίδα,  με λεηλατημένα τα ασφαλιστικά ταμεία, τους κόπους μια ζωής,  ποιανού τάχα είμαι όμηρος;
 Χρήστος Τσουκαλάς - Συνταξιούχος  εκπαιδευτικός

Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Πάσχα 1984: Αιωνιότητα και Προπατορικό Αμάρτημα

Το Πάσχα του 1984 πλησίαζε όταν μόλις είχα μετακομίσει στο Norwich της Αγγλίας. Ένας από τους πρώτους ανθρώπους που γνώρισα στη νέα μου πόλη, εντελώς τυχαία, ήταν ο αγγλικανός Επίσκοπος της μεσαιωνικής πόλης. Αφού με ξενάγησε στον εντυπωσιακό καθεδρικό ναό, πιάσαμε κουβέντα μακρά περί... οικονομικής θεωρίας – τον ενδιέφερε ιδιαίτερα επειδή η ανεργία τότε στη Βρετανία είχε χτυπήσει κόκκινο, ξεπερνώντας τα 3,5 εκατομμύρια ψυχές.
Μερικές μέρες αργότερα, έλαβα μήνυμα από τον γραμματέα του να επικοινωνήσω με τον Επίσκοπο. Ήθελε να με προσκαλέσει ως ομιλητή σε θεολογική ημερίδα στο πλαίσιο της ετήσιας Συνόδου της Αγγλικανικής εκκλησίας, η οποία ήταν προγραμματισμένη να γίνει μερικές μέρες αργότερα στο York, εν όψει του Πάσχα. Τον ευχαρίστησα από καρδίας αλλά του θύμισα ότι είμαι αθεράπευτα άθεος και δεν ήμουν καθόλου σίγουρος ότι θα έπρεπε να παραβρεθώ. Μου απάντησε κατηγορηματικά: «Δεν έχει καμία σημασία. Απλά, θα οργανώσουμε μια συνεδρία που θα την ονομάσουμε «Η Γωνιά του Άθεου» - The Atheist’s Corner». Φυσικά, δέχθηκα. Πριν κλείσουμε τον ρώτησα τι θα ήθελε να είναι το θέμα της ομιλίας μου. Μου απάντησε: «Θα ήθελα να διαπραγματευτείς, από τη σκοπιά του άθεου οικονομολόγου, δύο θεολογικά ζητήματα που θα μας απασχολούν ιδιαίτερα στη Σύνοδό μας: Την έννοια της Αιωνιότητας και το Προπατορικό Αμάρτημα. Μπορείς;». «Μπορώ» του απάντησα, όλο ενθουσιασμό με τα θέματα που έθιξε αλλά κάθιδρος από την αγωνία του τι θα έλεγα.
Το ζητούμενο δεν είναι τι είπα τελικά – αν και πιο κάτω παραθέτω μια περίληψη της ομιλίας εκείνης. Σημασία έχει, και για αυτό σας κουράζω με αυτή την ιστορία, η ανοιχτοσύνη αυτού του ανθρώπου, αλλά και των άλλων επισκόπων και θεολόγων που γνώρισα στο York. Μια χρήσιμη υπενθύμιση του πόσο σημαντικό είναι οι πιο έντονες διαφωνίες μας να αποτελούν γέφυρες που μας φέρνουν κοντά, αντί για δυναμίτη που τινάζει στον αέρα τις κοινωνίες μας.
Τέλος πάντων, Καλό Πάσχα σε όλους – ιδίως σε εκείνους με τους οποίους διαφωνούμε εντονότατα. Και για όσους και όσες ενδιαφέρεστε για το τι τελικά είπα τότε, το 1984, όσον αφορά την Αιωνιότητα και το Προπατορικό Αμάρτημα, συνεχίστε την ανάγνωση:
Περί της διάρκειας της αιωνιότητας
Στον Παράδεισο δεν μπορεί, εξ ορισμού, να μας λείπει τίποτα. Σε όρους οικονομικής θεωρίας, θα λείπει μόνον η... « σπανιότητα» (scarcity). Ακριβώς για αυτό, στον Παράδεισο η ανικανοποίηση, οι συγκρούσεις και οι αδικίες στερούνται λογικής, και λόγου ύπαρξης, στο διηνεκές. Και καθώς στον Παράδεισο η ζωή θα είναι αιώνια, δεν πρέπει να υπάρχει ούτε καν έλλειψη χρόνου.
Είναι όμως έτσι; Ακόμα κι αν η ζωή είναι αιώνια, και όλες μας οι επιθυμίες εκπληρούνται, εφόσον ο χρόνος εξακολουθεί να είναι «γραμμικός», θα παραμένει αδύνατον να κάνουμε κάποια πράγματα ταυτόχρονα – π.χ. να ψαρεύουμε και να μαγειρεύουμε την ίδια ώρα, να διαβάζουμε το αγαπημένο μας βιβλίο και να ορειβατούμε. Παρά το γεγονός ότι στον Παράδεισο θα γνωρίζουμε πως στο μέλλον θα μπορέσουμε να κάνουμε αυτό που δεν κάνουμε τώρα, σε κάθε χρονική στιγμή (της Αιώνιας Ζωής μας) θα πρέπει να επιλέξουμε τι θα κάνουμε και τι δεν θα κάνουμε. Στον βαθμό που ανυπομονούμε να κάνουμε περισσότερα του ενός πραγμάτων την ίδια στιγμή, θα στερούμαστε «κάτι» κάθε φορά που επιλέγουμε κάτι άλλο - μια μορφή «σπανιότητας» θα έχει επιβιώσει στον Παράδεισο.
Στον βαθμό που η σπανιότητα δεν πρέπει να υφίσταται στον Παράδεισο, ακόμα και αυτό το ψήγμα σπανιότητας δεν είναι συμβατό με την ιδέα της απόλυτα Γαλήνιας Αιώνιας Ζωής.  Όμως, αν το καλοσκεφτούμε, ίσως να μην υπάρχει πρόβλημα εφόσον ο χρόνος κυλά διαφορετικά στον Παράδεισο απ’ ό,τι στη Γη. Π.χ. αν αντί να μοιάζει μια λεπτή γραμμή που ξετυλίγεται στον χρόνο, ο χρόνος στον Παράδεισο μπορεί να είναι ένας «πλατύς» δρόμος με πολλές έτσι ώστε στο ίδιο σημείο, στην ίδια χρονική στιγμή, χωρούν πολλά «αυτοκίνητα», δηλαδή δράσεις ή εμπειρίες. Με άλλα λόγια, ίσως στον Παράδεισο να μπορείς να παίζεις πιάνο και να καταδύεσαι στα καταγάλανα νερά της θάλασσας, την ίδια στιγμή. Γιατί όχι;
Βέβαια, αν ισχύει κάτι τέτοιο, και η σπανιότητα (που είναι η πηγή όλων των δεινών στην Γη) εξαφανιστεί πραγματικά στον Παράδεισο, αρκεί ο Παραδείσιος Χρόνος να είναι απείρως πλατύς χωρίς να χρειάζεται να είναι «μακρύς». Όπερ μεθερμηνευόμενον, η Αιωνιότητα μπορεί να διαρκεί μία μόνον, απείρως «παχιά», στιγμή.
Λέτε για αυτό ακόμα και οι πραγματικά πιστοί να φοβούνται τον θάνατο;
Προπατορικό αμάρτημα – μια παιγνιοθεωρητική προσέγγιση
Ως παντογνώστης, δεν γνώριζε ο Θεός ότι η Εύα θα δαγκώσει το απαγορευμένο μήλο την ώρα που τη δημιουργούσε; Πώς ένας πανάγαθος Θεός δημιουργεί ένα πλάσμα καταδικασμένο να αμαρτήσει και να τιμωρηθεί; Η απάντηση που δίνουν οι θεολόγοι είναι ότι της έδωσε, παράλληλα, ελεύθερη βούληση. Όμως αυτό έρχεται σε αντίθεση με την υπόθεση ότι ο ίδιος είναι παντογνώστης. Για να υπερβληθεί αυτή αντίφαση, ο Θεός πρέπει να κατάφερε να μειώσει τη δική του προβλεπτική ικανότητα ώστε να προικίσει την Εύα με ελευθερία βούλησης – αλλιώς η επιλογή της Εύας θα ήταν προδιαγεγραμμένη και, συνεπώς, όσο ελεύθερος και ένας αλγόριθμος που συγγράφει κάποιος προγραμματιστής. Ας δούμε το πρόβλημα που έθεσε ο Θεός στον εαυτό του, παιγνιοθεωρητικά. Έστω ότι, πριν καν δημιουργήσει την Εύα, ο Θεός σκαρφίστηκε το εξής παίγνιο τριών φάσεων, ή σταδίων, μεταξύ του ιδίου και της Εύας. Σκοπός του; Να καταφέρει να δημιουργήσει συνθήκες ελευθερίας βούλησης της Εύας χωρίς, παράλληλα, να μειώνει τη δική του παντογνωσία.

Στάδιο Α: Η επιλογή της Εύας: «Να αμαρτήσω ή να μην αμαρτήσω;»
Στο πρώτο στάδιο, ο Θεός θέτει στην Εύα το δίλημμα του να φάει το μήλο, της αμαρτίας δηλαδή, και του να υπακούσει την προσταγή του να μην το αγγίξει.
Περίπτωση Α1: Η Εύα αμαρτάνει και το παίγνιο λήγει εκεί. Ο Θεός γίνεται έξαλλος και εκείνη εισπράττει μια ελάχιστη ικανοποίηση από το μήλο, με τη σιγουριά μιας πολύ σκληρής ζωής κατόπιν, καθώς η εκπαραθύρωσή της από τον Παράδεισο είναι δεδομένη. Οι αποδόσεις του Θεού και της Εύας, σε όρους «Παραδείσιων Μονάδων Ικανοποίησης», είναι ΔΥΟ και ΜΙΑ αντίστοιχα – μία μικρή ικανοποίηση, 2 μονάδων, για τον Θεό (λόγω του ότι τιμώρησε την αμαρτωλή Εύα) και μια μόνο μονάδα για την Εύα (από το μήλο που έφαγε).
Περίπτωση Α2: Η Εύα δεν αμαρτάνει και αφήνει το μήλο ήσυχο, σεβόμενη τη θεϊκή απαγόρευση. Σε αυτή την περίπτωση το παίγνιο προχωρά στο δεύτερο στάδιο:
Στάδιο Β: Η επιλογή του Θεού: «Την εμπιστεύομαι ή όχι;»
Έχοντας παρατηρήσει ότι η Εύα σεβάστηκε τη θέλησή του στο Στάδιο 1, ο Θεός πρέπει τώρα να λάβει, στο πλαίσιο του παιγνίου που ο ίδιος δημιούργησε, μια δύσκολη απόφαση: Να κρατήσει την Εύα για πάντα στον Παράδεισο ή, παρά τον σεβασμό που του έδειξε στο Στάδιο 1, να τη διώξει κακήν-κακώς; Γιατί να τη διώξει; Επειδή μπορεί να φοβάται ότι η Εύα τον σεβάστηκε στο Στάδιο 1 όχι λόγω πραγματικού σεβασμού, αλλά ως μια στρατηγική κίνηση που στόχο είχε να τον κοροϊδέψει ώστε να της εξασφαλίσει «μονιμότητα» στον Παράδεισο στο Στάδιο 2, και όλα τα οφέλη που αυτό συνεπάγεται – βλ. Στάδιο 3. Σε μια τέτοια περίπτωση, που η Εύα τον κορόιδεψε, ο Θεός θα ήθελε να την εκπαραθυρώσει στο Στάδιο 2, πριν εκείνη καταφέρει να εξασφαλίσει «μονιμότητα» την οποία δεν αξίζει.
Περίπτωση Β1: Ο Θεός εξορίζει την Εύα στο Στάδιο 2 και οι αποδόσεις του Θεού και της Εύας, και πάλι σε όρους «Παραδείσιων Μονάδων Ικανοποίησης», είναι ΜΙΑ και ΜΗΔΕΝ αντίστοιχα μονάδες – μια μικρή μονάδα ικανοποίησης για τον Θεό (από τη σκέψη ότι ίσως να μην «πέρασε» στην Εύα η τακτική κίνηση αποπροσανατολισμού του Θεού) και καμία μονάδα για την Εύα (η οποία και εξορίστηκε και δεν έφαγε το μήλο).
Περίπτωση Β2: Ο Θεός εμπιστεύεται την Εύα και της εξασφαλίζει μονιμότητα στον Παράδεισο. Τότε το παίγνιο περνά στο τρίτο και τελευταίο στάδιο:
Στάδιο Γ: Η Εύα έχει τον τελευταίο λόγο
Στο Στάδιο 3, αν ποτέ φτάσει σε αυτό, η Εύα έχει εξασφαλίσει μονιμότητα στον Παράδεισο. Έτσι έχει φτιάξει το παίγνιο ο Θεός! Οπότε τώρα το ερώτημα για την Εύα είναι: Με τη μονιμότητα δεδομένη, παραμένει πιστή και υπάκουη, ή πού-και-πού κάνει και καμιά αμαρτία, έτσι, για να περνάει η ώρα στον Παράδεισο πιο ευχάριστα;
Περίπτωση Γ1: Η Εύα παραμένει σεβάσμια και αιωνίως αποποιείται όλους τους αμαρτωλούς πειρασμούς. Οι μονάδες ικανοποίησης του Θεού φτάνουν το 1 τρισεκατομμύριο (καθώς χαίρεται που η ελεύθερα επιλέγουσα Εύα επέλεξε να τον σέβεται επ’ άπειρον) ενώ της Εύας αγγίζουν τις 100 μονάδες – καθώς η Αιώνια Ζωή έχει τα καλά της.
Περίπτωση Γ2: Η Εύα αμαρτάνει πού-και-πού γνωρίζοντας ότι η θέση της στον Παράδεισο είναι εγγυημένη. Έτσι, απολαμβάνει όλα τα καλά της Αιώνιας Ζωής, συν τις μικρές, αμαρτωλές χαρές. Σε αυτή την περίπτωση, οι μονάδες ικανοποίησης του Θεού εκμηδενίζονται (καθώς η ελεύθερα επιλέγουσα Εύα τον πρόδωσε) ενώ της Εύας ανεβαίνουν στις 101 (100 από την Αιώνια Ζωή και 1 από τις μικρές αμαρτίες).
Έστω ότι ο Θεός δημιούργησε αυτό το παίγνιο για να ελέγξει το ήθος και την αρετή της Εύας. Αν υποθέσουμε ότι την εμφύσησε με το χάρισμα του ορθολογισμού, κάτι που η Εύα γνωρίζει, τότε το αποτέλεσμα αυτού του παιγνίου είναι δεδομένο: Η Εύα θα αμαρτήσει, τρώγοντας το μήλο, στο Στάδιο 1.
Απόδειξη: Στο Στάδιο 1 η Εύα, όταν αναλογίζεται αν πρέπει να φάει ή όχι το απαγορευμένο μήλο, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, αν είναι να εξοριστεί στο Στάδιο 2, καλύτερα να φύγει από τον Παράδεισο με τη «γλύκα» του μήλου στο στόμα. Οπότε, το ερώτημα για εκείνη είναι: Αν δεν το φάω τώρα, ο Θεός θα με εξορίσει ή όχι στο Στάδιο 2; «Τι θα έκανα στη θέση του;», αναρωτιέται. Η απάντηση είναι καταδικαστική: «Θα με εξόριζα!». Γιατί; Επειδή στο Στάδιο 3, η Εύα έχει την επιλογή μεταξύ 100 και 101 μονάδων ικανοποίησης. Προφανώς θα επιλέξει τις 101, δηλαδή την ολίγην αμαρτία, δεδομένης της «μονιμότητας» που έχει ήδη εξασφαλίσει. Ο Θεός όμως αυτό θα το ξέρει στο Στάδιο 2, οπότε ποτέ δεν θα της δώσει μονιμότητα, προτιμώντας τη μία μονάδα ικανοποίησης (εξορίζοντάς τη στο Στάδιο 2) παρά τις μηδέν μονάδες που θα λάβει στο Στάδιο 3, αν τη μονιμοποιήσει στον Παράδεισο. Αυτό είναι το συμπέρασμα της ορθολογικής Εύας στο Στάδιο 1 του παιγνίου: Και να μη φάει το μήλο στο Στάδιο 1, η εξορία την περιμένει στο Στάδιο 2. Άρα, ας το φάει να γλυκαθεί και λιγάκι!
Τα παραπάνω προσφέρουν μια εξήγηση του λόγου που η Εύα δεν ήταν παράλογη να αμαρτήσει στον Παράδεισο, παρά την τεράστια τιμωρία που ήξερε ότι θα υποστεί μετά. Εξηγεί γιατί ο Θεός δεν δημιούργησε ένα ανόητο πλάσμα. Από την άλλη, δεν απαντά στο ερώτημα: Γιατί την έβαλε σε μια τέτοια θέση, σε ένα τέτοιο παίγνιο, όπου η ίδια δεν είχε επιλογή (δεδομένες τις επιθυμίες που ο Θεός της εμφύσησε) παρά να αμαρτήσει;
Μία απάντηση είναι ότι η Εύα, παρ' όλα τα πιο πάνω, είχε μια ακόμα επιλογή: Την επιλογή να σκεφτεί ανατρεπτικά: Να αναρωτηθεί: «Ο Θεός γνωρίζει ότι, εφόσον ορθολογική, θα φάω το απαγορευμένο μήλο στο Στάδιο 1. Ως παντογνώστης, το ξέρει. Το περιμένει με πιθανότητα 100%. Τι θα γίνει, πώς θα αντιδράσει, αν εγώ κάνω κάτι που εκείνος δεν περιμένει να κάνω; Δηλαδή, αν εγώ πάω κόντρα στην ίδια μου τη λογική και αποφασίσω να ΜΗΝ το φάω;».
Αυτή η σκέψη δεν έχει νόημα παρά μόνον αν υπάρχει πιθανότητα ο Θεός να ξαφνιαστεί από μια ενάρετη επιλογή της Εύας που έρχεται σε αντίθεση με τον ορθολογικό υπολογισμό των σχετικών οφελών της από κάθε δυνατή επιλογή. Αν θεωρήσει ότι απλά προσπαθεί να τον κοροϊδέψει, σεβόμενη τις βουλές του στο Στάδιο 1 ώστε να μεγιστοποιήσει τις αποδόσεις της στο Στάδιο 3, θα την εξορίσει και δεν έχει νόημα εκείνη να μη φάει το μήλο στο Στάδιο 2. Αν όμως η Εύα έχει τη δυνατότητα να καταλήξει ότι μπορεί να είναι λογικό να πάει κόντρα στο συμφέρον της, όπως το όρισε ο Θεός, τότε ξάφνου ο Θεός δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι η Εύα τον κοροϊδεύει επιλέγοντας να μη φάει το μήλο. Όμως αυτό προϋποθέτει τη δυνατότητα η Εύα να κάνει το «καλό» έτσι, χωρίς λόγο. Αν και απολύτως ορθολογική, να δράσει κατά του συμφέροντός της!
Συμπερασματικά, η μόνη εξήγηση του γιατί ο Θεός έβαλε την Εύα στη δύσκολη αυτή θέση, σε ένα παίγνιο όπου είναι αδύνατον να κερδίσει την παραμονή στον Παράδεισο, είναι ότι ήθελε να ελέγξει κατά πόσον η Εύα είναι πραγματικά ελεύθερη. Όμως, όπως είδαμε, αυτό απαιτεί τρία πράγματα: Πρώτον, η Εύα να είναι βαθιά ορθολογική, καθώς κανείς ηλίθιος δεν μπορεί να είναι πραγματικά ελεύθερος. Δεύτερον, η Εύα να έχει τη δυνατότητα να υπερβεί, με τη δύναμη της λογικής της, το στενό της συμφέρον. Και, τρίτον, ο Θεός να εμφυσήσει μια έννοια λογικής στην Εύα που να είναι εύπλαστη και στο χέρι της Εύας να τη δημιουργεί, όπως δημιουργεί και την υπόλοιπη ζωή της – όχι υποδυόμενη έναν προκαθορισμένο ρόλο, αλλά προσωποποιώντας και δημιουργώντας τον εαυτό της.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ  ΠΗΓΗ PROTAGON
 

Ζούμε μια ΣΤΑΥΡΩΣΗ δίχως τέλος…



Η χώρα μας ζει μια παρατεταμένη ΣΤΑΥΡΩΣΗ. Τα καρφιά πάνω στον σταυρό άπειρα…
Το νέο καρφί που προστέθηκε, αυτές τις μέρες (παραμονές της στραύρωσης του Χριστού), δεν θα αφήσει σταλαγματιά αίματος στις φλέβες μας…
Και ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι από τα τσακάλια δεν γλιτώνεις με ευχές και παρακάλια…
Οι ΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ έρχονται με λαϊκές ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ.


ΑΝΑΣΤΑΣΗ=ΕΠ-ΑΝΑΣΤΑΣΗ…

 
Τα δύο παρακάτω ποιήματα του Νίκου Καρούζου δίνουν μια εικόνα του Γολγοθά μας και της παρατεταμένης σταύρωσής μας…

Ἡ ἔναστρη φωτεινότητα

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἰσόρμησε πιὰ στὴν ἀπώτερη θλίψη
μὲ δίχως ἔστω ἕνα τριαντάφυλλο
μ᾿ ἐκεῖνα τ᾿ ἀκατέργαστα στὴν ὤχρα μεινεσμένα μάτια
στὸ μισοσκέπαστο ἐρημόκκλησο σέρνοντας
τὴ μεγάλη ἀνάπηρη σιωπὴ στὸ καροτσάκι τῆς ὁμιλίας
ἀνέκαθεν ἤξερε τὴν ἄσωστη κατάσταση-: πὼς εἴμαστε
καθημαγμένοι ἐρασιτέχνες τοῦ Πραγματικοῦ
μ᾿ ἕνα μυστήριο ποὺ βεβηλώνει τὴ διάνοια διχάζοντας
πρὶν ἡ δορὰ τῆς θάλασσας σηκώσει τὸ ἀνάστημα τοῦ Ἅδη.
Πολύκρουνη ἡ θύελλα σπάζει τὰ ματογυάλια της κι ὁ μέγας
τρόμος ἀδράχνει τὰ μελλούμενα
σχηματίζοντας ἀποστήματα στὴ μνήμη.
Κατάχαμα τῆς ἀσίγαστης σιγῇς ἕνα κινούμενο
κειμήλιο-σκουλῆκι.
Ἡ ζωὴ ποὺ μικραίνει: ἡ μεγάλη ἀλήθεια.
Στὸν ὁποὺ πιάνει τὸ τσαπὶ γίνεται τσάπισμα
στὸν ὁποὺ πίνει τὸ νερὸ γίνεται πιόμα.
Ἔρχεται ἔαρ ἀειπάρθενο προφέροντας ἀρώματα
κρατεῖ μία κατάμαυρη λεπτότατη κλωστὴ
στὰ ὕπαιθρα τῆς νύχτας
τὸ σημεῖο τοῦ γκιώνη ποὺ εἶν᾿ ἄγνωστο πέρα...


Πέντε Ποιήματα μέσ᾿ τὸ Σκοτάδι. Εἰκόνα

Γυρίζει μόνος
στὰ χείλη του παντάνασσα σιωπὴ
συνέχεια τῶν πουλιῶν τὰ μαλλιά του.
Ὠχρὸς
μὲ βουλιαγμένα ὄνειρα κι ἀνέγγιχτος
νερὸ τρεχάμενο στὰ ρεῖθρα, ὠχρὸς
ἕλληνας.
Πάντα ὁ δρόμος μέσ᾿ στὰ μάτια του
κ᾿ ἡ λάμψη ἀπ᾿ τὴ φωτιὰ
ποὺ καταλύει
τὴ νύχτα.
Γυρίζει μόνος
στὰ χέρια τοῦ κλαδὶ ἀπὸ ἐλιὰ
γεμάτος πόνο χάνεται στὰ δειλινὰ
αἰσθάνεται
πὼς ὅλα χάθηκαν.
Μὴν τοῦ μιλᾶτε εἶναι ἄνεργος
τὰ χέρια στὶς τσέπες του
σὰν δυὸ χειροβομβίδες.
Μὴν τοῦ μιλᾶτε δὲ μιλοῦν στοὺς καθρέφτες.
Ἄνθη τῆς λεμονιᾶς
λουλούδια τοῦ ἀνέμου
στεφάνωσέ τον Ἄνοιξη
τὸν κλώθει ὁ θάνατος.
ΠΗΓΗ ΡΕΣΑΛΤΟ

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ