Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Γκάλμπρεϊθ: Φοβάμαι ότι η Ελλάδα δεν θα τα καταφέρει.

Η χώρα κυβερνάται άσχημα, τα ελλείμματα μεγαλώνουν, οι ελίτ προσπαθούν να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο. Ακόμα και η ελληνική πολιτική έχει χάσει προ πολλού τις ελπίδες της».

Τον φόβο του ότι η Ελλάδα δεν θα καταφέρει να βγει από την κρίση εκφράζει ο Αμερικανός οικονομολόγος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ και ζητά από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αλλάξουν πορεία, διαγράφοντας μέρος του ελληνικού χρέους, μεριμνώντας για τις ελληνικές τράπεζες, εφαρμόζοντας αναπτυξιακά μέτρα και...
διασφαλίζοντας τους αδυνάτους.

Σε συνέντευξή του στην γερμανική εφημερίδα Sueddeutsche Zeitung, ο Αμερικανός οικονομολόγος υποστηρίζει ότι η Ευρώπη «βρίσκεται πιο κοντά στην κατάρρευση παρά στη λύση» και προειδοποιεί για τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης ολόκληρης της Ευρωζώνης, εάν η Ελλάδα υποχρεωθεί να την εγκαταλείψει.

Ο Γκάλμπρεϊθ καλεί τους Ευρωπαίους να αλλάξουν «ρότα» ενώ προτείνει τη δημιουργία κοινωνικού συμφώνου, το οποίο θα αμβλύνει την ένδεια. «Η Ευρώπη θα εισέλθει σε μια νέα φάση της κρίσης. Είμαι βέβαιος γι' αυτό. Οι πολιτικοί δεν καταφέρνουν να θέσουν την κρίση υπό έλεγχο. Πολλοί πολιτικοί δεν φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει τι πραγματικά συμβαίνει στην περιφέρεια της ευρωπαϊκής ηπείρου. Κι όμως, αρκεί να ταξιδέψει κανείς στην Ελλάδα, για να καταλάβει πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση», τονίζει ο κ. Γκάλμπρεϊθ και αναφέρεται στην «τρομερά υψηλή ανεργία των νέων» αλλά και στην εικόνα των ηλικιωμένων που ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό.

«Εκατομμύρια άνθρωποι κατρακυλούν, το σύστημα υγείας καταρρέει. Βιώνουν μια κοινωνική κρίση, όπως την ξέρουμε μόνο σε αναπτυσσόμενες χώρες. Κι αυτό συμβαίνει στην καρδιά της Ευρώπης. Για μένα είναι σαφές ότι η Ευρώπη πρέπει να ανησυχεί πολύ. Φοβούμαι ότι η Ελλάδα δεν θα τα καταφέρει. Η χώρα κυβερνάται άσχημα, τα ελλείμματα μεγαλώνουν, οι ελίτ προσπαθούν να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο. Ακόμα και η ελληνική πολιτική έχει χάσει προ πολλού τις ελπίδες της», προσθέτει.

Αναφερόμενος στο πρόγραμμα λιτότητας που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, ο οικονομολόγος τάσσεται κατά της πώλησης της ΔΕΠΑ. «Πρέπει γι' αυτό να σημάνει συναγερμός σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ένα μονοπώλιο αερίου αποτελεί μια μηχανή που κόβει χρήμα με σταθερά κέρδη και τζίρο. Παραιτείται λοιπόν κανείς από μια σταθερή πηγή εσόδων, για να εισπράξει σήμερα λίγα χρήματα; Πότε κάνει κάτι τέτοιο μια κυβέρνηση; Μόνον όταν και η ίδια δεν πιστεύει πλέον ότι θα επιζήσει για πολύ», υποστηρίζει και προβλέπει ότι κάποια στιγμή τα πράγματα θα πάψουν να πηγαίνουν καλά και οι άνθρωποι θα προσπαθήσουν να διασφαλίσουν τα χρήματά τους.

«Έτσι θα ξεκινήσει μια φυγή τραπεζικών κεφαλαίων», σημειώνει και εκτιμά ότι τότε θα επιλεγεί μια λύση πιθανόν στο πρότυπο αυτής που εφαρμόστηκε στην Κύπρο. «Πολλοί άνθρωποι θα χάσουν περιουσίες και η οικονομία εντελώς ξαφνικά θα συρρικνωθεί δραστικά. Και αν η Ελλάδα εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, τελικά αυτό μπορεί να σημάνει και την αρχή του τέλους της ΟΝΕ. Θα είναι δύσκολο να επιβιώσει η πολιτική ένωση, όταν θα έχει ξεκινήσει αυτή η διαδικασία», αναφέρει.

Απευθυνόμενος στις ευρωπαϊκές ηγεσίες, ο Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ προτείνει τέσσερα βασικά μέτρα: «Η Ευρώπη πρέπει να διαγράψει στην Ελλάδα περισσότερα χρέη. Δεν έχει νόημα να κάθεται κανείς και να παρακολουθεί την κλιμάκωση της κρίσης. Η Ευρώπη πρέπει να μεριμνήσει για τις ελληνικές τράπεζες. Δεν πρέπει να τις αφήσει απλώς στα χέρια ολιγαρχών. Πρέπει να υπάρξει ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα επενδύσεων για την Ελλάδα, προκειμένου να ανακάμψει η οικονομία. Η Ευρώπη πρέπει να δημιουργήσει ένα είδος συμφώνου για τους χαμένους της κρίσης, μια κοινωνική βασική ασφάλιση και να εγγυηθεί τουλάχιστον ένα μέρος των περιουσιών και π.χ. των συντάξεων», δηλώνει.

Τονίζει, ωστόσο, ότι οι Βρυξέλλες θα πρέπει να στείλουν τα χρήματα απευθείας στους αποδέκτες, παρακάμπτοντας την κυβέρνηση, επειδή «μέχρι τώρα τα χρήματα πήγαν συχνά σε λάθος κανάλια» και προσθέτει:

«Όχι άλλα χρήματα για κακές ή διεφθαρμένες κυβερνήσεις και διοικήσεις. Το πλεονέκτημα απευθείας καταβολής στον λαό είναι η αύξηση της κατανάλωσης και η ταχεία ανάκαμψη της οικονομίας», επισημαίνει.

Αναφέρεται δε στη δράση στην Ελλάδα μιας γραφειοκρατίας, υπό την έννοια μιας πολύ μικρής ομάδας πολύ πλούσιων ολιγαρχών και κάνει λόγο για «πολύ παράξενα πράγματα».

Το 40% των αγροτικών εκτάσεων, σύμφωνα με τον Αμερικανό καθηγητή, έχουν υποθηκευτεί σε μία και μοναδική τράπεζα, η οποία ιδιωτικοποιείται. «Αν υπάρξει κρίση και δεν εξυπηρετούνται τα δάνεια, θα πάρουν υπό την κατοχή τους οι επενδυτές σχεδόν τη μισή καλλιεργήσιμη γη της χώρας. Πώς μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο;», διερωτάται, για να καταλήξει με αναφορά στην ΕΡΤ:

«Για μένα είναι σαφές ότι η κρίση αλλάζει πρόσωπο. Από οικονομική κρίση, γίνεται κρίση των κεντρικών θεσμών. Το ότι έκλεισε τώρα ακόμα και η δημόσια ελληνική τηλεόραση, ένας θεσμός ελέγχου στη χώρα, δεν είναι καλό σημάδι».

Πηγή:  ethnos.gr

Εκ παραδρομής η αποκάλυψη

Χρῆστος Γιανναρᾶς        

Αρκούν κλάσματα δευτερολέπτου για να συμβεί. Μια απροσεξία, απρονοησία, κακοτυχία – η κάμερα καταγράφει «εκ παραδρομής». Και ο δημόσιος άνδρας ξεγυμνώνεται μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων τηλεθεατών.
Η αυθορμησία, τα ανεξέλεγκτα από τη σκέψη και τη βούληση αντανακλαστικά, αποκαλύπτουν πάντοτε την αλήθεια: την χωρίς προσποίηση και προσωπεία ποιότητα του ανθρώπου. Είναι αλάνθαστος καθρέφτης η πηγαία, ανεπιτήδευτη εκφραστική. Οταν οι πρώτες λέξεις που έρχονται στα χείλη με την αυθόρμητη έκρηξη είναι η αργκό του υποκόσμου, η σεξουαλική χυδαιότητα, τότε η γλώσσα και μόνο, αυτοδύναμη, παραπέμπει σε περίπτωση έσχατης ποιοτικής υποστάθμης.

Αρκούν κλάσματα δευτερολέπτου. Και η εικόνα που ο επαγγελματίας της δημοσιότητας προσπάθησε επί χρόνια, δεκαετίες, να λανσάρει στο κοινό (η χαμογελαστή απλότητα, η ευγενική προσήνεια, οι άψογα μελετημένες χειρονομίες, όλα τα τεχνητά ψιμύθια τα κατασκευασμένα από τους εικονοποιούς, «τους πληρωμένους της αυλής») σαρώνεται αστραπιαία. Ο αιφνιδιασμός είναι ακαταμάχητος καταλύτης για τον θρυμματισμό των προσωπείων, τη διαπόμπευση της υποκρισίας ή της ασημαντότητας.
Πρώτη ελεεινή αποκάλυψη, πριν κάποιους μήνες, αποτέλεσε ο πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων – διορισμένος βέβαια από τον πρωθυπουργό, αλλά συνταγματικά δεύτερος στην ιεράρχηση των πολιτειακών αξιωμάτων. Προβλήθηκε δημόσια να εκστομίζει σεξουαλικές βωμολοχίες απίστευτης αδιαντροπιάς. Και δεύτερη αποκάλυψη, πριν λίγες μέρες, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, με ανάλογο (αμβλυμένο από την πολυχρησία) λεξιλόγιο, σε έκρηξη αυθορμησίας δίχως ανασταλτικά αιδούς.
Δεν πρόκειται για προσβολή της ευαισθησίας ηθικολόγων, της σεμνοτυφίας πουριτανών. Πρόκειται για πολιτικό γεγονός πρωτεύουσας σημασίας. Για αποκάλυψη που κανείς δεν μπορεί να την πάρει πίσω, να την ακυρώσει. Τώρα το πανελλήνιο και η διεθνής κοινή γνώμη ξέρουν, τεκμηριωμένα, ποια ανθρώπινη ποιότητα διαχειρίζεται τον σημερινό εφιάλτη των Ελλήνων και την αυριανή τους μοίρα στην Ιστορία. Τα δυο «εκ παραδρομής» περιστατικά βυθομετρούν τον απύθμενο εκπεσμό, τον αυτεξευτελισμό του ελλαδικού πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας που το συντηρεί.
Και οι δυο κορυφαίοι αξιωματούχοι του σάπιου ώς το μεδούλι συστήματος παραμένουν στους ανώτατους θώκους τους, ωσάν να μη συνέβη τίποτε. Αντίδραση καυστική υπήρξε μόνο σε γελοιογραφία – η ειρωνεία των γελοιογράφων είναι το τελευταίο μάλλον αντανακλαστικό ζωντανής αυτοσυνείδητης αξιοπρέπειας στην «υπό διεθνή επιτροπείαν» χώρα. Κανένας άλλος, κοινωνικός θεσμός ή δημόσιο πρόσωπο, φορέας θεσμικής ευθύνης για την τιμή του ελληνικού ονόματος και της συλλογικής αξιοπρέπειας (Δικαιοσύνη, Ακαδημία, Πανεπιστημιακές Σύγκλητοι, Ενοπλες Δυνάμεις, Καλλιτεχνικά και Επιστημονικά Επιμελητήρια, συσπειρώσεις γονέων ή εκπαιδευτικών) δεν ζήτησε να υπάρξουν συνέπειες της επαίσχυντης απρέπειας των συμπτωμάτων.
Βέβαια, με τη λογική της αβάσταχτης σήμερα λαϊκής οδύνης, του σαδιστικού βασανισμού αθώων από κοινωνικά κακουργήματα, κατά συρροήν, των κυβερνώντων, η λεκτική χυδαιότητα μοιάζει ασήμαντο πταίσμα. Αλλά στο πεδίο της πολιτικής, η κλίμακα αξιολόγησης της βαρύτητας των εγκλημάτων είναι διαφορετική – η συμβολική δυναμική γλωσσικών «παραπτωμάτων» αποδείχνεται κάποτε ασύγκριτη, ως προς τις κοινωνικές συνέπειες, σε σχέση με πράξεις κακουργηματικές: Οσο κοινωνικό χρήμα, προορισμένο για την άμυνα της χώρας, κι αν κατάκλεψε ο επί χρόνια «νούμερο δύο» του ΠΑΣΟΚ, το έγκλημά του δεν προκάλεσε τον ριζικό «μετασχηματισμό» της ελλαδικής κοινωνίας που πέτυχε ο Ανδρέας Παπανδρέου με μία και μόνη (στυγνού αμοραλισμού) φράση του: «Δικαιούτο (ο κ. τάδε) να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια!».
Με μία φράση (ίσως και αυτή εκ παραδρομής) η κλοπή, η ατιμία, η απιστία περί το κοινωνικό λειτούργημα έγιναν αυτονόητη συμπεριφορά, με την προτροπή απλώς να έχει το έγκλημα «πλαφόν» (κάποια οροφή, κάποιο όριο). Η πρωθυπουργική τότε φράση μετάγγισε στην κοινή συνείδηση τη βεβαιότητα ότι «όλα επιτρέπονται»: δεν υπάρχουν φραγμοί και αναστολές στην αντικοινωνική συμπεριφορά. Αν τα ποινικά κακουργήματα κρίνονταν από τις κοινωνικές τους συνέπειες, ο λεκτικός αμοραλισμός του Ανδρέα θα είχε επισύρει το μέγιστο της καταδίκης σε κάθειρξη.
Για τους πολίτες με αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια ο κ. Σαμαράς έχει τελειώσει πολιτικά. Επιστέγασμα (με αδυσώπητη συμβολική δυναμική) της ανικανότητάς του και της εξωφρενικής παλαιοκομματικής πολιτικής του ήταν ο τρόπος που έκλεισε την ΕΡΤ και η καταισχύνη από τη βωμολόχο αθυροστομία του. Είναι ζήτημα χρόνου και συγκυριών να περάσει στον «πάγκο» της ντροπής, να συγκαταριθμηθεί με τους αποτυχημένους, στιγματισμένους προκατόχους του.
Η ελλαδική κοινωνία έχει μπροστά της καινούργια σισύφεια ανηφόρα. Ο κ. Τσίπρας είναι σαφώς ευφυέστερος των «αναστημάτων» που η δεινή πραγματικότητα ξέβρασε στον «πάγκο». Πρέπει να καταλαβαίνει, λοιπόν, ότι την εκτίναξή του από το 4,6 στο 27% της προτίμησης των ψηφοφόρων δεν την οφείλει ούτε στη γοητεία που άσκησαν στην ελληνική κοινωνία οι ιδεοληψίες της «Αριστερής Πλατφόρμας» ούτε η ρομαντική ψυχανωμαλία της «Κομμουνιστικής Τάσης» στο συνονθυλευματικό κόμμα του. Η εκτίναξή του ήταν το προϊόν της λαϊκής οργής για τους αυτουργούς των κακουργημάτων που οδήγησαν στην καταστροφή της ζωής μας, και επιμένουν ακόμα να διαχειρίζονται τη «σωτηρία» μας από τις συνέπειες της δικής τους φαυλότητας και ανικανότητας.
Αν ο κ. Τσίπρας φιλοδοξεί να είναι πολιτικός αρχηγός και όχι κομματάρχης σε παλαιοημερολογίτικες σέκτες, αν πιστεύει στον σημερινό ρεαλισμό μιας κοινωνιοκεντρικής ελληνικής Αριστεράς, δεν έχει παρά να συγκροτήσει και να ανακοινώσει, τώρα, τους επιτελείς του. Σε ποια στελέχη του υπολογίζει, με ποιες προσωπικότητες έχει εξασφαλίσει συνεργασία, με ποιο υπουργικό συμβούλιο θα τολμήσει το τιτάνιο έργο να ξαναστήσει στα πόδια της την κατεαγμένη και κατεξευτελισμένη Ελλάδα. Πώς θα μπορέσει να απαλλαγεί από την ομηρεία σε «συνιστώσες» και υπόδικους για κοινωνικά εγκλήματα «συνδικαλιστές».
Η Ιστορία ευνόησε πληθωρικά και άλλους πριν από αυτόν. Που σήμερα κρύβονται έντρομοι, δεν τολμούν ούτε στον δρόμο να ξεμυτίσουν. Κοιμούνται με τον εφιάλτη της δίκαιης λαϊκής οργής.

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Η δημοκρατία είναι κατάκτηση


Γράφει o Δημήτρης Μηλάκας 
Εξακολουθούµε να γιορτάζουμε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Και καλά κάνουμε… γιατί κανείς δεν θα πρέπει να ξεχνά τον εφιάλτη της χούντας. Η Δημοκρατία όμως δεν αποτελεί «ιστορικό γεγονός» που συντελείται σε μια στιγμή. Η Δημοκρατία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί… δεδομένη και, όταν εγκαταλείπεται από την κοινωνία, μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί από «κατάκτηση» σε «κατά­ντια».
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ τα τελευταία 39 χρόνια, ίσως έχει φτάσει η ώρα να… ξαναλογαριαστούμε. Να δούμε πώς είναι, με τι μοιάζει και σε τι πραγματικά έχει εξελιχθεί αυτή η «Δημοκρατία», της οποίας γιορτάζουμε την αποκατάσταση. 
Ζούµε υπό τις… βουρδουλιές μιας «δημοκρατικής δια­κυβέρνησης» που έχει μπερδέψει (;) κάθε έννοια δημοκρατίας με αυτήν μιας ολοένα και πιο αυταρχικής, αποθρασυνόμενης, κουτοπόνηρης και μπασταρδεμένης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Ζούμε σε μια «δημοκρατική διακυβέρνηση» που ξεχειλώνει κάθε έννοια συνταγματικού «πλαισίου», που χώνεται με τα μπούνια σε όποιο παραθυράκι προσφέρεται για εκτροπή, που συνεχίζει να τεντώνει το σκοινί αδιαφορώντας για το εάν κοντεύει να κοπεί. Μια «δημοκρατική διακυβέρνηση» που λειτουργεί
  • με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, Προεδρικά Διατάγματα και Υπουργικές Αποφάσεις,
  • με αποφάσεις που έχουν οδηγήσει ένα τεράστιο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας στα όρια της φτώ­χειας και πέραν αυτής,
  • με αποφάσεις που οδηγούν σε χιλιάδες πλειστηρια­σμούς και κατασχέσεις και πετούν στον δρόμο χιλιάδες συμπολίτες μας,
  • με αποφάσεις που έχουν οδηγήσει στην αποσάθρωση της πολιτικής ζωής και την εμφάνιση στην κεντρική σκηνή φασιστικών… φαντασμάτων.
Αυτή είναι – αν δεν θέλουµε να κλείσουμε τα μάτια – η κατάσταση της «αποκατεστημένης» Δημοκρατίας σήμερα και θα πρέπει επιτέλους να δούμε τι θα κά­νουμε γι’ αυτό. Ευελπιστώντας ότι, με τη συμβολή μιας αφυπνισμένης κοινωνίας, θα μπορέσουμε στο μέλλον να γιορτάζουμε την αποκατάσταση της Δημο­κρατίας όχι ως μια «ιστορική στιγμή» κατά την οποία ανετράπη η χούντα, αλλά ως την έναρξη μιας περιό­δου δημοκρατικής συνειδητοποίησης.

Η αρνησιπατρία ως καριέρα

Χρῆστος Γιανναρᾶς 

H αρνησιπατρία έχει «νόημα», όταν έχει «νόημα» και η φιλοπατρία. Tι θα πει «νόημα»; Kαμία απολύτως σχέση με ιδεολογήματα, «πεποιθήσεις», ψυχολογικές υποβολές. Nόημα στη ζωή δίνουν οι στοχεύσεις, τα δημιουργικά κίνητρα, η αδιάκοπη αναμέτρηση με αιτία και σκοπό της ύπαρξης και της συνύπαρξης. Tελικά το «νόημα» μοιάζει συνώνυμο με την «ποιότητα» της ζωής.


Δύσκολο, σχεδόν αδύνατο να πεισθεί εμπειρικά (όχι με συλλογιστική αποδεικτική) ο άνθρωπος της καταναλωτικής κοινωνίας ότι η «ποιότητα ζωής» δεν μετριέται με το κατά κεφαλήν εισόδημα, αλλά με την κατά κεφαλήν καλλιέργεια. H «καλλιέργεια», στο σημερινό πολιτισμικό μας «παράδειγμα», είναι μάλλον μια έννοια χρηστική, ατομικής ωφέλειας ή ατομικής ευχαρίστησης. Δύσκολα μπορεί να λειτουργήσει σαν δίαυλος για την πρόσβαση στο «νόημα» της πατρίδας, σαν συνάρτηση «ποιότητας» της ζωής. Mιλώντας επομένως για «φιλοπατρία» σήμερα, με δεδομένα και παγιωμένα τόσα ελλείμματα σε προσλαμβάνουσες παραστάσεις, είναι σαν να διεκτραγωδούμε μιαν ερωτική αποτυχία σε άνθρωπο παντελώς ανέραστο.
H φιλοπατρία είχε «νόημα» όσο η πατρίδα ήταν απτή, ψηλαφητή πραγματικότητα ποιότητας της ζωής. Hταν βίωμα δεσμού η πατρίδα, πραγματικών «χειρωνακτικών» σχέσεων (όχι συναισθημάτων και ψυχολογημάτων) με συγκεκριμένη γη. Λειτουργούσε η συγγένεια, η κοινότητα, η εναργής συνείδηση ότι μοιράζεται – κοινωνεί ο άνθρωπος την ανάγκη, τη χαρά, τον πόνο, τον θάνατο, την ελπίδα. Aυτή η κοινωνία της εμπειρίας συνόψιζε βιώματα και πρακτικές, σοφία και εθισμούς αιώνων. Zούσε ο άνθρωπος τη ζωή ως μετοχή και ένταξη, καταγωγή και συνέχεια, είχε αμεσότητα σχέσης με τους προγόνους και τα μνημεία των προγόνων: είχε Iστορία.
H δυτική Nεωτερικότητα, παγκοσμιοποιημένο «παράδειγμα» σήμερα, δημιούργησε καινούργια μορφώματα συλλογικότητας, όχι πατριδοκεντρικά. Kίνητρο μοιάζει να ήταν η φιλοδοξία να μη δεσμεύεται ο άνθρωπος σε τίποτα το δεδομένο, να μπορεί να επιλέγει τα σχήματα συμβίωσης κατά προτίμηση και όχι κατ’ ανάγκη. Mε την επιεικέστερη και εξωραϊσμένη ερμηνευτική θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τις σκοπεύσεις της Nεωτερικότητας σαν γόνιμη πρόκληση για τη μετάβαση από τη μη επιλεγμένη πατρίδα, τη φυσικά δεδομένη ως αναγκαιότητα, στην ελεύθερα κατορθούμενη και μετοχικά συγκροτούμενη κοινωνία – η πατρίδα είναι δεδομένη, η συγκρότηση κοινωνίας κατόρθωμα.
Aλλά η ιστορική πραγματικότητα δεν δικαιώνει τον εξωραϊσμό: Στη θέση της πατρίδας η Nεωτερικότητα γέννησε την αρνησιπατρία των διεθνισμών: του μαρξιστικού και του διεθνισμού των «Aγορών». Oπως ο Iστορικός Yλισμός της Nεωτερικότητας είναι, ταυτόχρονα, η αυτοσυνειδησία του Kαπιταλισμού και η ταυτότητα του μαρξιστικού «Σοσιαλισμού» (του μαύρου και του κόκκινου ολοκληρωτισμού αχαλίνωτης απανθρωπιάς), έτσι και ο Διεθνισμός είναι μια αμφιπρόσωπη αρνησιπατρία. Kάθε μόρφωμα της συλλογικότητας στη Nεωτερικότητα (κράτος ή ομοσπονδία κρατών, συγκεντρωτικό ή αποκεντρωμένο κράτος) βασίζεται πρωτίστως ή αποκλειστικά στη σύμβαση: στον ορθολογισμό ενός συμβολαίου, ελάχιστα ή καθόλου κοινωνικού – κυρίως στόχος είναι η εξισορρόπηση συμφερόντων, όχι η διακονία των σχέσεων κοινωνίας.
O ατομοκεντρισμός, καταγωγικό δεδομένο της μεταρωμαϊκής Δύσης, έδωσε στη βιωματική εκδοχή του «εθνικού» ή «αστικού» κράτους της Nεωτερικότητας χαρακτήρα αποκλειστικά ψυχολογικό. H λογική της κρατικής συλλογικότητας είναι ωφελιμιστική – ορθολογιστική, η βίωση του ανήκειν στο κράτος επίσης, αλλά (για κάποιο ποσοστό του πληθυσμού) και ψυχολογική – επενδύουν ορισμένοι στην υπηκοότητα ό,τι ακριβώς επενδύουν και ως οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων ή «πολιτικών» κομμάτων: ανάγκες αγέλης, απωθημένα ορμέμφυτα ορδής. Eτσι η άλλοτε φιλοπατρία μετατρέπεται σε εθνικισμό (δηλαδή σε ιδεολόγημα θωράκισης του μειονεκτικού εγώ), με όλες τις ψυχολογικές φορτίσεις που επιδέχεται το ιδεολόγημα: φανατισμό, ναρκισσιστική έπαρση, προσχηματικές αιτιολογήσεις της βίας, πάθη, μίση, επιθετικότητα.
O εθνικισμός είναι η διάστροφη καρικατούρα της φιλοπατρίας, αλλά και βολικό πρόσχημα για την κατασυκοφάντησή της – ο ισ1οπεδωτικός Διεθνισμός των συμφερόντων μεθοδεύει απροσχημάτιστα το ξερίζωμα της φιλοπατρίας από τον ψυχισμό των ανθρώπων. Kάποιοι από τους λαούς που γέννησαν το νεωτερικό «παράδειγμα», διέσωσαν και την αυτοσυνειδησία του γεννήτορα: την καύχηση για την παράδοσή τους, για τα πολιτισμικά επιτεύγματα. Eτσι επένδυσαν στην κρατική τους υπόσταση την ενεργό φροντίδα για τη συνέχεια της γλώσσας τους, της ιστορικής τους συνείδησης, της ιδιοσυγκρασίας τους.
Tο φαινόμενο της αρνησιπατρίας εμφανίζεται συνήθως ως σύμπτωμα υπεραναπλήρωσης της επαρχιώτικης μειονεξίας. Aπαντάται κυρίως σε κράτη της περιφέρειας του «παραδείγματος», κράτη μεταπρατικά, που προσέλαβαν το δυτικό – νεωτερικό μοντέλο μόνο από ξιπασιά, μόνο για μιμητικό «εκσυγχρονισμό», όχι για να εξυπηρετήσουν ανάγκες τους. Kαι εντοπίζεται το φαινόμενο της αρνησιπατρίας στη μεθοδική προσπάθεια να υπονομευθεί η γλώσσα και η επίγνωση ιστορικής συνέχειας της γλώσσας, να αμβλυνθεί, να διαστραφεί ή να εκλείψει η ιστορική αυτοσυνειδησία, να αποξενωθεί το λαϊκό σώμα από τη βίωση της Tέχνης που εξέφρασε την ειδοποιό διαφορά στη νοο-τροπία, την ιδιοπροσωπία του.
Xιλιοπιστοποιημένος, κοινός τόπος, ότι η αρνησιπατρία σήμερα αμείβεται πλουσιοπάροχα. Mε χρήματα, αλλά και με θέσεις εξουσίας, με δημοσιότητα. O Διεθνισμός των συμφερόντων έχει εκπληκτικές μεθόδους στρατολόγησης και ανταμοιβής των αρνησιπάτριδων. Λέξεις όπως προδοσία, ενδοτισμός, μισθαρνία, δεκασμός έχουν σιωπηρά απαλειφθεί από το λεξιλόγιο, αφού ο καταναλωτισμός έφτασε να αποτελεί μοναδικό «νόημα» της ύπαρξής μας. Kαι είναι ατομικό «δικαίωμα» αυτοκαθορισμού να επιλέγεται η αρνησιπατρία ως αμειβόμενο επάγγελμα.
Tο θέμα «αρνησιπατρία» έγινε εμφατικά επίκαιρο με τρεις αφορμές:
Tην εκπλήσσουσα ευκολία των ιδιωτικών MME να αναπληρώσουν την κυβερνητική προπαγάνδα της EPT, τη στήριξη του εξαμβλωματικού «προγράμματος» των δανειστών μας που έχει οδηγήσει τη χώρα στον όλεθρο, κυριολεκτικά. Δημοσιογραφία και φιλοπατρία μοιάζουν πια έννοιες ασύμπτωτες.
Δεύτερη και τρίτη αφορμή, τα κομματικά συνέδρια N.Δ. και ΣYPIZA: Kαι τα δύο αυτά κωμικοτραγικά προϊόντα της εντόπιας παρακμής είχαν μια καίρια ευκαιρία να φανερώσουν πρόθεση ετοιμότητας για την ανάληψη κυβερνητικής ευθύνης: Nα αποτινάξουν την τοξική αρνησιπατρία που τα έχει πολιτικά εξουδετερώσει. Nα αναστήσουν ένα πατριωτικό Λαϊκό Kόμμα ή τον θυσιαστικό ξεσηκωμό ενός πατριωτικού EAM.
Eίναι άραγε επαγγελματίες αρνησιπάτριδες;

Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Exit Option. Του Γιάννη Βαρουφάκη

 Exit Option. Του Γιάννη Βαρουφάκη


Ένα αποκλειστικό προνόμιο της Γερμανίας είναι ο μοχλός που ορίζει τα πράγματα στην Ε.Ε.

Η συζήτηση γινόταν σε φιλικότατους τόνους, που εντείνονταν από το γεγονός ότι συμφωνούσαμε στα βασικά σημεία της κουβέντας μας. Συνομιλητής μου ένας άνθρωπος που συμβουλεύει την κ. Μέρκελ πολλά χρόνια σε θέματα ευρωζώνης και, γενικότερα, οικονομικής πολιτικής. Μιλούσαμε πάνω από μία ώρα, στη διάρκεια της οποίας συμφωνήσαμε ότι η παρούσα πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, το μόνο που κάνει είναι να την τροφοδοτεί και να εγγυάται τη μη επίλυσή της. Επιπλέον, συμφωνήσαμε στις τρεις κινήσεις που μπορούν να γίνουν σήμερα ώστε, μέσα σε μερικές εβδομάδες, η κρίση να υπερκεραστεί χωρίς να χρειάζεται η Γερμανία να πληρώσει ένα ευρώ παραπάνω, χωρίς να απαιτείται αλλαγή των ευρωπαϊκών συνθηκών και χωρίς να παραβιάσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα το καταστατικό της.


Κάποια στιγμή δεν άντεξα και του έθεσα το εύλογο ερώτημα: «Αφού συμφωνούμε σε αυτά, γιατί δεν συμβουλεύετε την κ. Μέρκελ να προβεί σε αυτές τις λυτρωτικές για την Ευρώπη ολόκληρη κινήσεις;». Χαμογέλασε και μου είπε: «Γιατί δεν θα με ακούσει, ακόμα κι αν την πείσω». Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Πώς ήταν δυνατόν η καγκελάριος να επιμένει σε μια πολιτική, ακόμα κι αν έχει πειστεί ότι είναι αδιέξοδη; Πώς γινόταν να απορρίπτει λυτρωτικές προτάσεις πολιτικής, ακόμα κι αν πειθόταν ότι η εφαρμογή τους θα απέδιδε, ότι δεν θα κόστιζαν στον Γερμανό φορολογούμενο ούτε λεπτό και, επιπλέον, ότι δεν θα παραβίαζε κανένα Δίκαιο ή καταστατικό; Ο συνομιλητής μου μου εξήγησε πως κάτι τέτοιο είναι όχι μόνον δυνατόν αλλά και έχει τη λογική του.

«Μπορεί αυτές οι προτάσεις πολιτικής», μου είπε, «να μην κοστίζουν περισσότερα χρήματα από τα σημερινά πακέτα διάσωσης και να είναι εφαρμόσιμες υπό το υπάρχον νομικό δίκαιο. Όμως, έχουν μεγάλο πολιτικό κόστος για την καγκελάριο: η εφαρμογή τους θα σημάνει την απώλεια του exit option – τη δυνατότητα εξόδου, μια δυνατότητα την οποία διαθέτει μόνο η Γερμανία και που, γι' αυτόν το λόγο, δίνει στην κ. Μέρκελ απίστευτη ισχύ εντός της Ε.Ε».

Η εξήγηση του συνομιλητή μου είχε, και έχει, βάση. Αν μια ελλειμματική χώρα ανακοινώσει την έξοδό της από ένα κοινό νόμισμα, αυτομάτως θα υπάρξει ισοπεδωτική φυγή κεφαλαίων από τη χώρα. Καθώς η μετατροπή του κοινού νομίσματος σε νέο εθνικό νόμισμα θα πάρει μήνες για να ολοκληρωθεί, όλοι οι πολίτες (ακόμα και οι πιο πατριώτες) θα προσπαθήσουν να φυγαδεύσουν τα ευρώ τους πριν μετατραπούν στο νέο εθνικό νόμισμα, το οποίο εξ ορισμού θα υποτιμηθεί (από τη στιγμή που μιλάμε για ελλειμματική χώρα). Εκτός από αυτό, εκείνους τους μήνες θα προσπαθήσουν να ρευστοποιήσουν ό,τι περιουσιακό στοιχείο έχουν (από διαμερίσματα μέχρι μετοχές) για να βγάλουν τα χρήματα σε μια πλεονασματική χώρα της νομισματικής ένωσης – η οποία είτε θα παραμείνει στο κοινό νόμισμα είτε, ακόμα καλύτερα για τους «εξαγωγείς» κεφαλαίων, θα επιστρέψει κι εκείνη στο δικό της, το οποίο θα ανατιμηθεί περισσότερο. Με απλά λόγια, η ελλειμματική χώρα που ανακοινώνει την έξοδό της από το κοινό νόμισμα αυτοπυροβολείται.

Από την άλλη, μια πλεονασματική χώρα που ανακοινώνει την αποχώρησή της από το κοινό νόμισμα θα προκαλέσει την αντίστροφη ροή κεφαλαίων: ξένα κεφάλαια θα εισρεύσουν σαν χείμαρρος στη χώρα, σώζοντας τις χειμαζόμενες τράπεζες, δίνοντας αξία στο χρηματιστήριο, αυξάνοντας τις τιμές των ακινήτων. Βέβαια, το πλήγμα για την εξαγωγική βιομηχανία μιας τέτοιας χώρας, ιδίως της Γερμανίας, θα είναι κι αυτό τεράστιο, καθώς το νέο νόμισμα θα ανατιμηθεί και οι εξαγωγές της θα ακριβύνουν στην Κίνα, στις ΗΠΑ και, βεβαίως, στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Παρ' όλα αυτά, δεν μιλάμε για καταστροφή, τουλάχιστον όχι για δεινά ανάλογα με εκείνα που θα υποστεί μια ελλειμματική χώρα η οποία αποχωρεί από την ευρωζώνη.

Αυτό είναι λοιπόν το exit option που διαθέτει η Γερμανία και το οποίο δεν διαθέτει π.χ. η Γαλλία ή η Ισπανία. Κάθε φορά που συναντιούνται στο Eurogroup ή σε κάποια Σύνοδο Κορυφής η κ. Μέρκελ και ο κ. Ολάντ, στην τσάντα της καγκελαρίου υπάρχει αυτό το exit option, την ώρα που ο χαρτοφύλακας του Γάλλου Προέδρου είναι άδειος. Γνωρίζοντας ότι η κ. Μέρκελ, αν «ζοριστεί» περισσότερο απ' ό,τι ανέχεται, μπορεί να κάνει χρήση του exit option, καταστρέφοντας τη Γαλλία, ο κ. Ολάντ δεν λέει καμιά κουβέντα που θα στενοχωρούσε την κ. Μέρκελ. Τουλάχιστον όχι εν τη παρουσία της...

«Η κ. Μέρκελ» κατέληξε ο συνομιλητής μου «δεν θέλει να κάνει χρήση του exit option. Σε καμία περίπτωση δεν θέλει να φύγει από το ευρώ. Απλώς θέλει να το έχει στην τσάντα της για να μην τολμά να ανοίγει το στόμα του ο κ. Ολάντ. Αν ακούσει εσένα κι εμένα και αποδεχθεί τις προτάσεις μας για νέες, καινοτόμες πολιτικές, θα πρέπει, ουσιαστικά, να πετάξει στα σκουπίδια αυτό το exit option. Δεν θα το κάνει. Όχι επειδή έχει μεθύσει με την εξουσία που της παρέχει το exit option αλλά επειδή, ως Λουθηρανή Γερμανίδα πολιτικός, έχει βαθιά αίσθηση του καθήκοντός της να διατηρήσει ανέπαφη την ισχύ της καγκελαρίας απέναντι στη Γαλλία για τους καγκελάριους που θα τη διαδεχθούν».

Άλλη μια φορά, το καθήκον απέναντι στον εθνικό θώκο οδηγεί στην παραβίαση του καθήκοντος απέναντι στη Γηραιά Ήπειρο, σπρώχνοντάς την ξανά σε μισανθρωπικές περιπέτειες.

Πηγή: Exit Option. Του Γιάννη Βαρουφάκη - RAMNOUSIA

STUDIO ELLADA

  Του Στέλιου Κυμπουρόπουλου

 ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Αγαπητοί πελάτες,
Σας πληροφορούμε ότι από σήμερα 18/07/2013 οι παροχές υπηρεσιών μας ανανεώθηκαν με σκοπό να προσφέρουν ακόμα μεγαλύτερη ευχαρίστηση ακόμα και στον πιο απαιτητικό διεθνή πελάτη μας.
Από το 1976 που άρχισαν να μπαίνουν τα πρώτα θεμέλια έως και το 2009 που έγιναν τα επίσημα εγκαίνια του STUDIO, οι υπηρεσίες συνεχώς βελτιώνονται και προσαρμόζονται στις διαθέσεις των επισκεπτών μας. Όλα μας τα μοντέλα, που είναι εγκεκριμένα και σε πληθώρα για κάθε γούστο (άνδρες, γυναίκες, άνθρωποι με αναπηρία, ηλικιωμένοι), είναι έτοιμα να προσφέρουν τις πιο ηδονικές απολαύσεις. Δεν διαμαρτύρονται και αναμένουν την ελπίδα για μια ατομική βελτίωση ζωής. Με αυτόν τον τρόπο τους κρατάμε σε μια κατάσταση εχθρικότητας και αντιπαλότητας μεταξύ τους, χωρίς να διαμαρτύρονται για τον πόνο. Λόγω της μεγάλης ιστορίας μας από τότε που έγιναν τα εγκαίνια, ο αριθμός των τσατσάδων έχει αλλάξει πολλές φορές, χωρίς όμως κάποια ουσιαστική διοικητική παρέμβαση. Δυο όμως εποχές ξεχώρισαν για τις ολοκληρωτικές αλλαγές και τις αλλαγές απάθειας… η Παπανδρεουπουλιάδα και Σαμαριάδα Εποχή!
Ο νέος κατάλογος περιλαμβάνει υπηρεσίες όχι μόνο σεξουαλικού περιεχομένου αλλά και υπηρεσίες μεταφοράς και διαθεσιμότητας. Παραλαβή και επιστροφή στο Ελ. Βενιζέλος με δικά μας οχήματα και προσωπική ασφάλεια. Άνετη και χωρίς καθυστερήσεις διέλευση στους κεντρικότερους δρόμους της πόλης. Επιβολή προσωπικών επιθυμιών για τον τρόπο, τις συνθήκες και το είδος που θα ζητηθεί την επόμενη φορά με σκοπό τη μελλοντική επίσκεψη. Επίσκεψη χωρίς… βλεμματική επαφή με τον πελάτη… οι μονάδες ασφαλείας περιορίζουν και θέτουν όρια μεταξύ του πελάτη και του εκδιδόμενου παρά τη θέλησή του. Η πράξη μπορεί να διετελεστεί τόσο κεντρικά (βλ. Βουλή) όσο και περιφερικά σε οποιαδήποτε χώρο ή τόπο και αν διαλέξει ο πελάτης. Σύνθημά μας… ό,τι ζητείται ξεπουλιέται! Κάθε προσπάθεια αντίστασης θα περιορίζεται άμεσα και τα υποκείμενα θα αντικαθίστανται από δεκτικές τρύπες.
Οι υπηρεσίες μας είναι δοκιμασμένες για την απόδοση και την αποτελεσματικότητά τους. Επισκέπτες μας είναι τα σημαντικότερα πρόσωπα της Β. Ευρώπης, όπως Angela Dorothea Merkel και ο Wolfgang Schäuble, αλλά και προσωπικότητες από την υφήλιο όπως είναι ο κ. Mario Draghi, η κα Christine Madeleine Odette Lagarde και ο κ. Dominique Gaston André Strauss-Kahn. Όλοι μας προτιμούν για τη μοναδικότητα, την εχεμύθεια και την αφοσίωση στον πελάτη.
Σας περιμένουμε για μια εξαιρετική επαφή χωρίς προηγούμενο!
ΕΚ ΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΩΣ
ΑΡΧΙΤΣΑΤΣΑ                                                        ΠΑΡΑΤΣΑΤΣΑ
ΣΑΜΑΡΑΝΤΩΝ                                        ΒΕΝΙΖΕΛ-ΠΟΥΛΝΤΟΚ
Για την αντιγραφή
Καρτέσιος

Με τα δικά μας λεφτά θα μας δανείσει η KFW, κ. Σόιμπλε;


Γράφει ο Δημήτρης Πάφιλας 
Η ιστορία με την αναπτυξιακή τράπεζα που θέλει να συστήσει η Γερμανία είναι μια σοβαρή υπόθεση για μια ανοργάνωτη χώρα, όπως η Ελλάδα. Ωστόσο, από την υπόθεση με την τράπεζα KFW φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά. 
Ιδιαίτερα, όταν η ίδια η τράπεζα είναι αυτή που ενεργεί για την Γερμανία σ όλες τις δανειακές συμβάσεις με την Ελλάδα. 
Η Kreditanstalt Fur Wiederraufbau ( KFW)δεν είναι μια τυχαία τράπεζα. Είναι η τράπεζα για την ανασυγκρότηση, η τράπεζα η οποία ιδρύθηκε το 1948 , ως μέρος του σχεδίου Μάρσαλ. Στην συνέχεια, αναπτύχθηκε και σήμερα παίζει σημαντικό ρόλο, τόσο στην Γερμανία, όσο στην πολιτική επιρροή καθώς δανειοδοτεί όλες σχεδόν τις χώρες και, κυρίως, τις υπανάπτυκτες ( Τανζανία, Κογκό κα). Μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η τράπεζα χρηματοδότησε την Ανατολική Γερμανία – με χρήματα της Ευρώπης
Να πάμε, όμως, στα δικά μας. Τα όσα αναφέρει ο κ. Χατζηδάκης για την Τράπεζα είναι λίγο ασαφή, και μοιάζουν με την ατυχή κατάληξη που έχουν οι ποδοσφαιρικές ομάδες όταν οι πρόεδροι ζητούν να βάλουν χρήματα. Θα τοποθετήσουν χρήματα οι δυο ιδιώτες ( ιδρύματα Ωνάση – Νιάρχου ) τα χρήματα ; Εξ όσων μαθαίνουμε ο ένας ιδιώτης το ξανασκέφτεται. Πριν πάμε στην χρηματοδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, να θυμίσουμε ότι η KFW έχει βγάλει χρήματα από τα ελληνικά ομόλογα και τους τόκους των δανείων. ( σ.σ η KFW υπογράφει όλα τα μνημόνια )
Μ’ άλλα λόγια, οι Γερμανοί πάνε να μας δώσουν τα χρήματα, τα οποία έβγαλαν στην πλάτη μας !!
Το δεύτερο θέμα και ίσως το σημαντικότερο είναι ποιος θα έχει τον έλεγχο του ταμείου. Αν βάλουν χρήματα και οι ιδιώτες, τότε πρέπει να έχουν τον έλεγχο, διότι οι Νιάρχοι, αλλά και το ίδρυμα Ωνάση δεν θα θέλουν να πετάξουν τα χρήματα ή να τα μοιράσουν προς τους γνωστούς διαπλεκόμενους.
Επίσης, κανείς δεν μας λέει τον κύριο σκοπό της αναπτυξιακής τράπεζας στην Ελλάδα, πέραν των αοριστιών για χρηματοδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Τι θα κάνει η KFW Ελλάδας ;
Θα δανείζει τις επιχειρήσεις με χαμηλότερα επιτόκια ( απο τις εμπορικές τράπεζες ), όπως κάνει η αντίστοιχη γερμανική ; Θα χορηγεί ενεργειακά δάνεια προκειμένου επωφεληθούν και οι Γερμανικές εταιρείες ; 
Όλα αυτά μένουν αναπάντητα ,αλλά αφορούν το κρίσιμο κομμάτι των μικρομεσαίων επιχειρήσεων τις οποίες τις έχει ανάγκη για να σταθεί στα πόδια του ο τόπος.

Όλα μοιάζουν ασαφή, όπως οι ποδοσφαιρικές εταιρείες λαϊκής βάσης. Βάζουν λεφτά οι οπαδοί, αλλά ο πρόεδρος έχει λ.χ ιδιόκτητες εταιρείες σεκιούριτι και εισπράττει τα χρήματα των οπαδών. Έτσι μοιάζει και η Κfw Eλλάδας. Σαν το παιχνίδι “πάρτα όλα”. 

Υ.Γ. Ο υπουργός Ανάπτυξης κ. Κ. Χατζηδάκης πρέπει να χειριστεί την υπόθεση με απόλυτη διαφάνεια και αποτελεσματικότητα διότι ο κόσμος δεν θα δείξει υπομονή, όταν συνεχίζεται το πάρτι με τους πολιτικάντηδες τύπου Παπουτσή.
Πρώτο Θέμα

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

μεγάλο κεφάλι ο Αντώνης σου λέω..

Ελλην Φορολογούμενος
 
Όλοι στην Καλαμάτα είχαν τον Αντώνη για μεγάλο κεφάλι ! Ο ίδιος όταν μεγάλωσε είπε «τα κεφάλια μέσα» και πήγε σε τρανό πανεπιστήμιο στην Αμερική και συμμαθητή είχε ένα άλλο «μεγάλο!!!» κεφάλι τον ΓΑΠ. Αν και πολλάκις οι δάσκαλοί τους , τους.... έλεγαν ότι έχουν αρβανίτικο κεφάλι αλλά για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο τους δώσαν πτυχίο για να φύγουν από το κεφάλι τους.
Και οι δύο αφού επέστρεψαν στη δόλια μας πατρίδα μπήκαν στη πολιτική με το κεφάλι ψηλά , ο ένας στο μαγαζί του μπαμπά του και ο άλλος στο απέναντι μαγαζί , στην πολιτική τους καριέρα μοίρασαν πολλά  εγκεφαλικά , είπαν και έκαναν μ@λ@κιες τρανές , έκαναν  αυτό που ο λαός μας λέει : του κεφαλιού τους.
Και προσπαθούσαν να μάθουν στου κασίδη το κεφάλι στο δικό μας δηλαδίς.
Ο ΓΑΠ παρόλες τις κατακεφαλιές του βραβεύτηκε διεθνώς και πήρε βραβείο του μεγάλου διανοητή γαρ , ως ο Αϊνστάιν του κάτω κεφαλιού.
Ο Αντώνης κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό , να βραβέψουνε τον ΓΑΠ επειδίς λέει έβαλε φόρο κεφαλικό , αυτή η ιδέα και μόνο του κατέβαζε το αίμα στο κεφάλι . Ο Αντώνης είχε πάντα ένα μότο χαραγμένο βαθιά μες΄το κεφάλι του «μου όπου θέλεις πάνε ρώτα το κεφάλι μπαίνει πρώτα» και αποφάσισε να πάρει κεφάλι .
Άρχισε λοιπόν να βάνει φόρους , να απολύει , να σπάει κεφάλια και ενώ τα έκανε όλα αυτά είπε και τη γνωστή , ιστορική φράση «γ@μώ το κεφ΄@λι μου»  

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

«Γεωπολιτική» της δουλοκτησίας Χρῆστος Γιανναρᾶς

       

Τι καταλαβαίνουμε σήμερα με τη λέξη «γεωπολιτική»; Tο νοηματικό περιεχόμενο της λέξης το καθόριζε πάντοτε η διφυής καταγωγή της: Σημαίνει το ενδιαφέρον, τη σημασία – σπουδαιότητα που έχει μια χώρα ή περιοχή στο πλαίσιο της διεθνούς πολιτικής, των αναμετρήσεων ισχύος μεταξύ των εθνών.
Tην αναμέτρηση ισχύος, επομένως και τη γεωπολιτική σημασία μιας χώρας ή περιοχής, την αντιλαμβανόμαστε συνήθως με προσλαμβάνουσες ενδεχόμενων πολεμικών συρράξεων: Tα Στενά των Δαρδανελλίων, π.χ., καταλαβαίνουμε ότι προσφέρονται για εύκολο και αποτελεσματικό έλεγχο από ξηράς της πρόσβασης στη Mεσόγειο πλοίων από τη Mαύρη Θάλασσα. Ή ότι η Kύπρος είναι ένα τεράστιο αεροπλανοφόρο (σταθερή αεροπορική βάση-ορμητήριο και βάση ανεφοδιασμού) που μπορεί να ελέγχει ολόκληρη τη Mέση Aνατολή. Oτι κάτι ανάλογο ισχύει και για την Kρήτη ή για τη Λήμνο στο Aιγαίο. K.λπ., κ.λπ.

Σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη «γεωπολιτική» μάλλον καταχρηστικά ή μεταφορικά. Διότι η κατάκτηση μιας χώρας δεν συμφέρει πια να πραγματοποιηθεί στρατιωτικά, έχει μικρότερο κόστος (μάλλον μηδενικό) αν πραγματοποιηθεί οικονομικά. Δεν απαιτούνται ούτε στρατεύματα για την εισβολή και την κατοχή ούτε κυβερνήσεις δωσιλόγων μισητές από τους εντόπιους πληθυσμούς.
Oι κοινωνίες σήμερα παραδίδονται αυτοβούλως στην οικονομική εξάρτηση και συνωδά, στην πολιτική υποδούλωση, αρκεί να εξασφαλίσουν τη μέγιστη δυνατή καταναλωτική ευχέρεια. Στο πλαίσιο του πολιτισμικού μας «παραδείγματος» (που είναι γέννημα της φιλοσοφίας του Διαφωτισμού) η ελευθερία κατανοείται ως δυνατότητα-ευχέρεια απεριόριστων ατομικών επιλογών – συνιστά ατομικό «δικαίωμα». Tο δικαίωμα θωρακίζεται με συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο, καθίσταται «εξαναγκαστό κατά πάντων». Πρότυπο και ιδεατός στόχος της ελευθερίας, ως ατομικού δικαιώματος απεριόριστων επιλογών, είναι η ανεμπόδιστη λειτουργία της Aγοράς.
H λογική που χρυσώνει το χάπι της οικονομικής υποδούλωσης μιας χώρας θεμελιώνεται σε αυτή την εκδοχή της ελευθερίας ως δυνατότητας καταναλωτικών επιλογών. Aκόμα και η επιλογή του κόμματος που ψηφίζω, της ιδεολογίας που προτιμώ, της πολιτικής πρακτικής που υποστηρίζω απηχεί και εκφράζει τη λογική του μάρκετινγκ, όχι την ευθύνη μετοχής στην κοινωνία των σχέσεων, όχι το κοινωνείν ως ποιότητα ζωής και χαρά ζωής. Aν κάποιος διεθνής παράγων ή κάποιο σύστημα εξασφαλίζει τη μεγιστοποίηση της ευχέρειας καταναλωτικών επιλογών (ή την υπόσχεται), θεωρούμε λογικό και αυτονόητο να του παραχωρούμε τη διαχείριση της ζωής μας, έστω κι αν τα πολιτικά μας δικαιώματα υποβιβάζονται σε κενές περιοχομένου συμβάσεις.
Oταν ένα κράτος ή εταιρισμός κρατών πετύχουν τον οικονομικό έλεγχο μιας άλλης χώρας (συνήθως μέσω της εξάρτησης από δανεισμό σε συνθήκες υπερχρέωσης), είναι αυτονόητο και σχεδόν «φυσιολογικό» ο πληθυσμός της ελεγχόμενης χώρας να ψηφίζει κυβερνήσεις που διευκολύνουν τους οικονομικούς κηδεμόνες-κυρίαρχους της χώρας πειθαρχώντας στη διεκπεραίωση των υποδείξεων και εντολών τους. Διαφορετικά η υπό έλεγχον οικονομία απειλείται να αφεθεί στην κατάρρευση, ο λαός να ζήσει πείνα και αλληλοσφαγή. Aυτονόητα λοιπόν και με τυπικά «δημοκρατικές διαδικασίες» οι κηδεμόνες-κυρίαρχοι εξυπηρετούνται από μιαν εκλεγμένη από τον λαό κυβέρνηση κομμάτων που μπορεί να αυτοκαθορίζονται ακόμα σαν «σοσιαλιστικά» ή «δημοκρατικής Aριστεράς». Aυτονόητα ορίζουν οι κηδεμόνες τον υπουργό Oικονομικών της κηδεμονευόμενης χώρας, αποφασίζουν το εύρος των ορίων του κοινωνικού κράτους, την κατανομή του πλούτου, χειραγωγούν έμμεσα αλλά επιδέξια τα MME (τη μετάδοση της πληροφορίας) και, οπωσδήποτε, τον «εθνικό» σχεδιασμό παιδείας και άμυνας.
Eίπαμε ότι η λογική που χρυσώνει το χάπι της οικονομικής (και πολιτικής) υποδούλωσης είναι ατόφια η λογική του μάρκετινγκ: της διαφήμισης που διεγείρει και καθιστά αυτονόητη, σαν απόλυτη προτεραιότητα ζωής, τη μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας. Oπως πείθονται ευκολότατα οι μάζες να προτιμήσουν μια οδοντόκρεμα «με διπλό φλουόρ-ράιντ», χωρίς να καταλαβαίνουν τι αυτό σημαίνει, έτσι είναι εύκολο να πεισθούν οι ίδιες μάζες (παραιτημένες από την ελευθερία της σκέψης και της κρίσης για χάρη της «ελευθερίας» των ατομικών επιλογών) ότι η χώρα τους γίνεται «ενεργειακός κόμβος» (!), επειδή ένας αγωγός φυσικού αερίου θα διασχίσει ελάχιστο τμήμα των εδαφών της, άρα κάποιο οικονομικό όφελος (απροσδιόριστο σαν το «διπλό φλουόρ-ράιντ») θα προκύψει από τη διέλευση.
Eίναι μάλλον φανερό ότι η λέξη «γεωπολιτική» έχει χάσει το νόημά της. H υποδούλωση λαών, που άλλοτε προϋπέθετε πολέμους και εξοπλισμούς, σήμερα κατορθώνεται με ιδιωτικούς οίκους αξιολόγησης της δανειοληπτικής «ικανότητας» κρατών και από εταιρισμούς δανειστών που χορηγούν θανατηφόρες, εκ προμελέτης, δόσεις δανείων. H υπερχρέωση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ολοκληρωτική υποταγή της χώρας στους δανειστές της – υποταγή εθελούσια, με υπογραφή συνθηκών παράδοσης («μνημόνια») και πανηγυρισμούς, με την παραισθησιογόνο «αισιοδοξία» ότι ο καταναλωτισμός θα συνεχίσει να αποτελεί μοναδικό «νόημα» της ζωής: χαρά ζωής.
Δυνατότητα αντίστασης στην καινούργια μορφή υποδούλωσης και εξανδραποδισμού είναι μία και μόνη: η κατά κεφαλήν καλλιέργεια. H στρατηγική των δανειστών έχει ως πρώτο στόχο να εξαρθρώσει αυτή την αντιστασιακή δυνατότητα: να απαξιώσει το σχολειό, να «συνδικαλίσει» κρετινικά τον δάσκαλο, να αχρηστέψει τη γλώσσα (άρα την κριτική σκέψη), να φέρει σύγχυση στην ιστορική συνείδηση, να οργανώσει τη μεθοδική εξηλιθίωση των μαζών μέσω της ακαταμάχητης γοητείας του τηλεθεάματος.
Eχουμε μπει σε μια ιστορική περίοδο που ενδεικτικά θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε καινούργιο Mεσαίωνα, τρομακτικό, ζοφερό, αν και κανένας παραλληλισμός δεν μπορεί να καταδείξει την απανθρωπία του επικαιρικού εφιάλτη. Tο ξεχωριστό και μοναδικό σήμερα είναι ο ηδονικός χαρακτήρας της καταναλωτικής εθελοδουλείας, η τέλεια απουσία εναλλακτικού «νοήματος» της ύπαρξης, άλλου «τρόπου» χαράς της ζωής. O βίαιος περιορισμός της καταναλωτικής ευχέρειας προκαλεί στερητικό σύνδρομο, το οποίο με τη σειρά του επιτείνει ραγδαία την εξηλιθίωση της κρίσιμης μάζας των ψηφοφόρων πολιτών, τους τρέπει σε επιλογές οργής, εκδίκησης του «συστήματος». O νομοτελειακός δωσιλογισμός που συνοδεύει τη διαχείριση της εξουσίας αποτρέπει την είσοδο στην πολιτική υγιών κοινωνικών δυνάμεων, ο πολιτικός στίβος, σε διεθνές επίπεδο, κατακλύζεται από συμπλεγματικές μετριότητες ή αρρωστημένους ψυχικά ανθρώπους: εξουσιολάγνους, λαμόγια, επιδειξίες.
Oπως και στον μεταρωμαϊκό, βαρβαρικό Mεσαίωνα του πρωτόγονου ατομοκεντρισμού (κυρίως θρησκευτικού: της ατομικής σωτηρίας) έτσι και σήμερα, η ανθρωπιά του ανθρώπου θα σωθεί κρυμμένη σε περιθωριακούς πυρήνες κοινωνίας σχέσεων, θυσιαστικής αυταπάρνησης, έρωτα που κατορθώνει την ελευθερία από το εγώ. Πυρήνες ταλαντούχων της κοινωνούμενης Tέχνης και της μεθεκτής τίμιας γλώσσας.
Tην ποιότητα δεν τη νικάει κανένας ολοκληρωτισμός. Oύτε ο θηριωδέστερος: του καταναλωτισμού.

«Αυτός που σπέρνει δάκρυα και τρόμο -θερίζει την αυγή θανατικό» Μ. Ελευθερίου

Του Πασχάλη Τσολάκη

Τα δάκρυα των ανθρώπων πληθαίνουν κάθε μέρα από την ασκούμενη μνημονιακή πολιτική και ο τρόμος περισσεύει από τα άγρια μέτρα, τα χαράτσια, , τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, τις απολύσεις….
Κάθε ξημέρωμα κι ένας συνάνθρωπος, σηκώνει τα χέρια και το κεφάλι ψηλά, όχι για να προσευχηθεί, αλλά για να δέσει το σχοινί που θα τον γλυτώσει από ότι αυτός θεωρεί βάσανο και βάρος ασήκωτο. Αν δεν είναι σχοινί θα είναι κάποιο όπλο στον κρόταφο, κάποιο δραστικό φάρμακο ή κάποιο πήδημα στο κενό!
Κακή επιλογή, αλλά ποιος είναι  αυτός που θα κρίνει έναν άνθρωπο σε τι ψυχοσυναισθηματική κατάστασηβρίσκεται, την ώρα που επιλέγει την πράξη του, θεωρώντας την ίσως, ότι τον απαλλάσσει από χιλιάδες καθημερινούς θανάτους!
Αυτά θερίζουν οι κυβερνώντες, αλλά άραγε δεν γνωρίζουν ότι στέλνοντας στον θάνατο αθώους ανθρώπους, κι οι ίδιοι θα έχουν έναν σκληρό πολιτικό, ηθικό και ιστορικό θανατικό! Γιατί η ιστορία, στο διηνεκές, θα θυμίζει τις ημέρες και τα έργα τους. Όπως τα ολοκαυτώματα, οι γενοκτονίες, οι σφαγές, το Άουσβιτς, η Χιροσίμα..
Διάβαζα το κύριο άρθρο της Real News με τίτλο « ή με την κοινωνία ή με την τρόικα» και θυμήθηκα το τελείωμα της ανοιχτής επιστολής προς τους πολίτες, του Παναγιώτη Τσολάκη ως υποψήφιου πολιτευτή, μοναδική έντυπη σελίδα, ως προεκλογικό υλικό: Εμείς με την Ελλάδα – Αυτοί με τα μνημόνια. Εμείς με την κοινωνία – αυτοί με τους δανειστές.
Δυστυχώς η κυρίαρχη μέχρι και τώρα πολιτική, έχει κάνει την επιλογή της. Η κοινωνία είναι αδύναμη να επιβάλει την δική της θέληση και οι αντιμνημονιακοί, ή δεν θέλουν ή δεν μπορούν να ξεσηκώσουν την κοινωνία.
Σε στιγμές κρίσεις, σε στιγμές απόγνωσης, σε στιγμές αγωνίας, πείνας και επιβίωσης, δεν πείθεις με ρητορείες φορώντας κοστούμια και συνολάκια, διαφορετικά κάθε μέρα, δεν πείθεις φορώντας ακριβά αρώματα απευθυνόμενος σε πολίτες που μυρίζουν ιδρώτα από κούραση και αγωνία, δεν πείθεις με μισθό 6-8 χιλιάδες, μιλώντας σε ανθρώπους που ματώνουν για 500 ευρώ και σε ανθρώπους που είναι άνεργοι.
Δεν πείθεις με τόσα προνόμια, όσες κορώνες κι αν ρίχνεις από τα δικά τους πάνελ.
Σε ώρες πολέμου, όπου οι άνθρωποι σκοτώνονται, ματώνουν, τραυματίζονται, βογγάνε, πεινάνε, διψάνε, κρυώνουν, δεν πείθεις διοικώντας και δίνοντας εντολές μέσα από πολυτελή γραφεία.
Δεν πείθεις με τόσους συμβούλους που ο λαός πληρώνει, δεν πείθεις με βουλευτικά γραφεία, τηλέφωνα, ατέλειες, αυτοκίνητα και προσωπικό ασφαλείας, την ώρα που η ίδια η πολιτική δεν παρέχει καμία ασφάλεια στους πολίτες!
Σε στιγμές κρίσης, σε στιγμές ανυδρίας, εκείνο που κρατάει την σπίθα της αισιοδοξίας και του αγώνα είναι το παράδειγμα του Μέγα Αλέξανδρου, που όταν η δίψα θέριζε, οι συστρατιώτες στράγγισαν τα παγούρια και γεμίσανε το κράνος για να πιει ο αρχηγός τους κι εκείνος το έριξε στο χώμα λέγοντας: Δεν γίνεται οι μαχητές μου να διψάνε και να υποφέρουν και εγώ να μην υποφέρω μαζί τους. Αυτοί είναι οι ηγέτες. Άλλωστε η ίδια η δημοκρατία, η ίδια η πολιτεία κάποια επαγγέλματα τα ξεχωρίζει και τα χαρακτηρίζει λειτουργήματα. Δηλαδή προσφορά και μόνο.
Οι πολιτικοί, οι βουλευτές, ο άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκητες, προσφέρθηκαν για να βοηθήσουν την κοινωνία. Συνεπώς το λιγότερο που μπορούν να κάνουν, αν δεν μπορούν να προσφέρουν πολλά, είναι να μην έχουν κερδίσει τίποτα ! Αυτό σημαίνει λειτούργημα.
Πολιτικός και πλούσιος δεν γίνεται. Ο πολιτικός είναι να προσφέρει και όχι να κερδίζει από την πολιτική. Όπως και ο γιατρός, όπως ο ιερωμένος, όπως ο εκπαιδευτικός. Δεν γίνεται να πλουτίζουν γιατί αυτοί είναι λειτουργοί. Όποιος θέλει να πλουτίσει μπορεί να γίνει έμπορος, επιχειρηματίας, τραπεζίτης, εργοστασιάρχης, εισοδηματίας, τυχοδιώκτης….
Τέτοια μνημόνια χρειάζεται η κοινωνία και όχι τα μνημόνια των τραπεζιτών και των τοκογλύφων.
Υ.Γ  Είναι γνωστό πως στην περιοχή μου (Ν. ΚΟΖΑΝΗΣ) δραστηριοποιείται η ΔΕΗ. Τα τελευταία χρόνια, λόγω συρρίκνωσης του προσωπικού στα εργοστάσια παραγωγής και ορυχεία, ο αριθμός των εποχούμενου προσωπικού, τα γνωστά οχτάμηνα έχουν αυξηθεί. Η εργασία αυτή ήταν μια ανάσα για τους ανθρώπους της περιοχής, δεδομένου του γνωστού μεγέθους της ανεργίας στην περιοχή. Ένας μηχανοτεχνίτης ή ηλεκτροτεχνίτης αμείβονταν, με 1036 ευρώ και τώρα στις νέες προσλήψεις που γίνονται αυτές τις μέρες ο μισθός θα είναι 585 ευρώ! Μία μείωση πάνω από 40%. Κάτω δεν των 25 ετών ο μισθός είναι 510 ευρώ. Καθαρά δηλαδή γύρω στα 450-460 ευρώ.
Η αναφορά αυτή για να συνειδητοποιήσουν οι νέοι ποια ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ τους περιμένει και ποια ζωή τους περιμένει, γιατί παραμένον ακόμα αδρανείς.
Πρέπει να πούνε ασιχτίρ σε τέτοιους πολιτικούς και δέκα φορές ασιχτίρ στους οικονομικούς δολοφόνους και σε όλους εκείνους  που καταλύουν εθνικές κυριαρχίες, εθνικά, κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα και κυρίως το νόημα της αξιοπρέπειας…
Ἀναρτήθηκε στὸ ἀπὸ τὸν/τὴν

Η τηλεόραση της Νέας Ελλάδας

Εγραψε: Pitsirikos


Ξεκίνησε χτες τις εκπομπές της η Ελληνική Δημόσια Τηλεόραση. Το σήμα της Ελληνικής Δημόσιας Τηλεόρασης εκπέμπεται από τα παλιά στούντιο του Mega επειδή πληρώνουμε Mega 23 χρόνια, χωρίς να το ξέρουμε.
Το πρόγραμμα της Ελληνικής Δημόσιας Τηλεόρασης -που μας έδωσε μια ιδέα για το πώς οραματίζεται την Νέα Ελλάδα ο Αντώνης Σαμαράς- θύμιζε πολύ το BBC, αφού ξεκίνησε με την πολύκροτη και βραβευμένη ταινία «Η κυρία δήμαρχος» που έκανε θραύση στη Μεγάλη Βρετανία και έβαλε στις καρδιές των Βρετανών την Γεωργία Βασιλειάδου και τον Βασίλη Αυλωνίτη.
Η Ελληνική Δημόσια Τηλεόραση ξεκίνησε ως ΕΔΤ αλλά στην πορεία έφυγε το «Ε» από την οθόνη και έμεινε μόνο το «ΔΤ», επειδή, αν ήταν μόνο Ελληνική, θα δυσκολευόταν να κάνει την διεθνή καριέρα που της αξίζει, ενώ, παράλληλα, είναι ρατσιστικό να είναι μόνο ελληνική η δημόσια τηλεόραση και θα υπήρχε κίνδυνος να παρεξηγηθούν οι μογγόλοι συμπατριώτες μας.
Πάντως, η κυβέρνηση σκοπεύει να αλλάζει όνομα στην δημόσια τηλεόραση τρεις φορές την ημέρα, ώστε να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον των τηλεθεατών.
Κανείς δεν γνωρίζει ποιοι εργάζονται στην Ελληνική Δημόσια τηλεόραση επειδή ντρέπονται που δουλεύουν εκεί, και επειδή είναι βέβαιο πως, αν τα ονόματά τους γίνουν γνωστά, δεν πρόκειται να βρουν ποτέ ξανά δουλειά, ενώ δεν αποκλείεται να τους βρουν πεταμένους σε κάνα χαντάκι.
Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ δεν ανησυχούν ιδιαίτερα για τη λειτουργία της Ελληνικής Δημόσιας Τηλεόρασης, αφού ξέρουν καλά -όπως όλοι μας άλλωστε- πως είναι μια ακόμα κίνηση απελπισίας της κυβέρνησης που καταρρέει και κάνει τη μια μαλακία πίσω από την άλλη.
Οι χειρισμοί της κυβέρνησης -από την απόφαση για το λουκέτο στην ΕΡΤ μέχρι την λειτουργία νέας δημόσιας τηλεόρασης- αποδεικνύουν περίτρανα πως η Ελλάδα κυβερνάται από ένα τσούρμο καθυστερημένων ακροδεξιών αλλά το πρόβλημα είναι πως οι πολίτες είναι, στην πλειοψηφία τους, σε ακόμα χειρότερη διανοητική κατάσταση.

Η Εποχή των Μαμούχαλων*. του Καρτέσιου

Δυστυχώς καθημερινά αποδεικνύεται ότι ζούμε την εποχή της μεγάλης χαύνωσης. Πώς λέμε «η εποχή των παγετώνων» και «η εποχή των δεινοσαύρων», ε… έτσι κι εμείς θα μείνουμε σαν «η εποχή των μαμούχαλων» που τους κλωτσούσαν και δεν αντιδρούσαν.


Βγαίνει ο Κυριάκος του Μητσοτάκη και δηλώνει μέσα στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής ότι «Η χώρα δεν χρεοκόπησε λόγω των τραπεζών της, αλλά επειδή δεν μπορούσε να χρηματοδοτήσει ένα σπάταλο πελατειακό κράτος που συγκροτήθηκε έτσι από τα κόμματα που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο» κι εμείς οι μαμούχαλοι ξεψειρίζουμε ατάραχοι τις μασχάλες μας. (Βασική υπενθύμιση: Τα κόμματα που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο είναι η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ).

Από πού να ξεκινήσεις με αυτή την ομολογία και πού να τελειώσεις; Βασικά να ξεκαθαρίσουμε ότι «πελατειακό κράτος» δεν είναι μόνο ένα κράτος που διορίζει τους ψηφοφόρους του στο Δημόσιο, αλλά ένα Κράτος που εκτός από τους διορισμούς στηρίζει ομάδες ειδικών οικονομικών συμφερόντων, δίνει δουλειές σε εταιρείες που ανήκουν σε χρηματοδότες βουλευτών, υπουργών και κυβερνητικών κομμάτων, αλλά και γενικά ζει μέσα στη διαφθορά και την αναξιοκρατία, εντελώς ανεξέλεγκτο από τη Δικαιοσύνη.

Η Ελλάδα σαφώς και διαθέτει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Άρα, πράγματι είναι ένα πελατειακό κράτος. Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι ο Κυριάκος του Μητσοτάκη είναι ένα νέο πολιτικό πρόσωπο που μόλις χτες μπήκε στη Βουλή, ότι δεν είναι προϊόν οικογενειοκρατίας, ότι δεν είναι μέρος του πολιτικού νεποτισμού, ότι δεν έχει διορίσει κανέναν κι ότι δεν έχει καμία σχέση με τη Siemens, άρα έχει κάθε δικαίωμα να κατηγορεί ως εγκληματίες «τα κόμματα που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο», τι γίνεται με το κόμμα του, δηλαδή τη Νέα Δημοκρατία;

Αυτό το κόμμα δεν ήταν που εναλλάξ με το ΠΑΣΟΚ κυβερνούσαν αυτό τον τόπο; Πώς γίνεται να δηλώνει ο ίδιος ο Κυριάκος του Μητσοτάκη αθώος του εγκλήματος που καταγγέλλει, όντας μέλος και βουλευτής ενός από τα δύο κόμματα που εγκλημάτησαν, αλλά και ως υπουργός μιας κυβέρνησης στην οποία είναι αντιπρόεδρος ο πρόεδρος του έτερου ένοχου κόμματος, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ;

Ας δεχτούμε και πάλι ότι ο Κυριάκος του Μητσοτάκη είναι ένα νέο πολιτικό πρόσωπο που μόλις χτες μπήκε στη Βουλή, ότι δεν είναι προϊόν οικογενειοκρατίας, ότι δεν είναι μέρος του πολιτικού νεποτισμού, ότι δεν έχει διορίσει κανέναν, ότι δεν έχει καμία σχέση με τη Siemens, αλλά και ότι δεν βιάζεται να εκπροσωπήσει τις τράπεζες λέγοντας ότι «Η χώρα δεν χρεοκόπησε λόγω των τραπεζών της» δίχως να εξηγεί όμως πώς γίνεται οι τράπεζες αυτής της χρεοκοπημένης χώρας να συνεχίζουν να παρουσιάζουν κέρδη και να δέχονται τις μοναδικές ενισχύσεις δισεκατομμυρίων που δίνει το Κράτος και τέλος ότι η πνευματική του κατάσταση δεν του επιτρέπει να αντιληφθεί ότι είναι μέλος και βουλευτής ενός από τα δύο κόμματα που εγκλημάτησαν, αλλά και υπουργός μιας κυβέρνησης στην οποία είναι αντιπρόεδρος ο πρόεδρος του έτερου ένοχου κόμματος. Τον αθωώνουμε αυτόν. Δε φταίει αυτός, αλλά φταίνε όλοι οι υπόλοιποι που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο. Σωστό.

Η αδελφή του Κυριάκου του Μητσοτάκη, Ντόρα του Μητσοτάκη, από το 1984 ως το 1989 ήταν υπεύθυνη του Πολιτικού Γραφείου του τότε Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Το 1989 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στο κοινοβούλιο στη μονοεδρική περιφέρεια της Ευρυτανίας. Διετέλεσε υφυπουργός στον πρωθυπουργό στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και ανέλαβε το Υπουργείο Πολιτισμού το 1992. Στις εκλογές του 1996 έβαλε υποψηφιότητα στην Α’ εκλογική περιφέρεια Αθηνών, όπου και εξελέγη. Επανεξελέγη στην Α’ Αθηνών στις εκλογές του 2000. Το 1994 εξελέγη στην Κεντρική Επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας και αργότερα ορίστηκε υπεύθυνη του τομέα Ανάπτυξης και του τομέα Εξωτερικών Υποθέσεων και Άμυνας της Νέας Δημοκρατίας.

Στη συνέχεια εκλέχθηκε δήμαρχος Αθηναίων, αλλά αποχώρησε πρόωρα από τη δημαρχία τον Φεβρουάριο του 2006, για να αναλάβει το Υπουργείο Εξωτερικών, θέση την οποία συνέχισε να κατέχει και στην κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές του 2007. Στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 εξελέγη, πρώτη σε ψήφους, βουλευτής στην Α΄Αθηνών.

Ε, λοιπόν, νομίζω ότι η Ντόρα του Μητσοτάκη όχι μόνο κυβέρνησε αυτόν τον τόπο, αλλά πάντα από τη θέση 2 της ΝΔ καθόριζε την πολιτική των κυβερνήσεών της στον τόπο μας. Και ποια είναι αυτή η πολιτική; Όπως εξηγεί ξεκάθαρα ο Κυριάκος του Μητσοτάκη και δίχως να αντιδρά κανείς από κόμμα του άρα συναινούν σιωπώντας, η πολιτική που υπηρέτησε η Ντόρα του Μητσοτάκη «ήταν αυτή που χρεοκόπησε τη χώρα επειδή δημιούργησε ένα σπάταλο πελατειακό κράτος».

Κι έρχεται τώρα η γυναίκα που σύμφωνα με τον αδελφό της και υπουργό της κυβέρνησης των κομμάτων που χρεοκόπησαν τη χώρα να δηλώσει ότι είναι υπέρ των απολύσεων επειδή «θέλει να δει έναν χαραμοφάη να φεύγει». Ποιοι όμως έχωσαν στο Δημόσιο τους χαραμοφάηδες; Ε, τόση ώρα αυτό εξηγούσα! Η Ντόρα του Μητσοτάκη τους έχωσε μαζί με τους υπόλοιπους βουλευτές και υπουργούς των δύο κομμάτων που σήμερα συγκυβερνούν, η Ντόρα του Μητσοτάκη στηρίζει και ο Κυριάκος του Μητσοτάκη είναι υπουργός.

Ε, λοιπόν, εγώ τον πιστεύω απόλυτα τον Κυριάκο του Μητσοτάκη όταν καρφώνει τον εαυτό του, την αδελφή του και τα δύο κόμματα που συγκυβερνούν, διότι όπως λέει ο λαός από μικρό κι από χαζό μαθαίνεις την αλήθεια. Ή έστω τη μισή αλήθεια στη δική μας περίπτωση, διότι την άλλη μισή την αποδεικνύουν καθημερινά οι μαμούχαλοι που ψηφίζουν και στηρίζουν αυτούς που λένε ξεκάθαρα «Ναι ρε, εμείς χρεοκοπήσαμε τη χώρα δημιουργώντας ένα πελατειακό κράτος που διόριζε ψηφοφόρους μας και μοίραζε δουλειές σε «εγκεκριμένους» επιχειρηματίες που συνεργαζόμασταν και μας τάιζαν. Έχεις κανένα πρόβλημα, ρε;». Κι ο μαμούχαλος χειροκροτεί και ελπίζει. Η εποχή των μαμούχαλων σ’ εμάς που τη ζούμε προσφέρει δράμα και απαξίωση. Στις μελλοντικές γενιές όμως σίγουρα θα προσφέρει γέλιο. Είναι το μόνο που θα κληρονομήσει στους επόμενους.

* Μαμούχαλος = συνώνυμο του Μούχλας, Μουντρούχαλος: μονόχνωτος, με ολίγον από μπουνταλάς και από σπαστικός.


Καρτέσιος

Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

Εγώ θα είμαι εκεί …μπροστά από τη Βουλή και θα σας περιμένω ΟΛΟΥΣ !!!!

By on Ιουλίου 6, 2013   

     
ΕΓΩ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ!!!
Ονομάζομαι Στέλιος Κυμπουρόπουλος και έχω την ηλικία των 28 χρονών (παρά λίγων ημερών). Είμαι ένας νέος ειδικευόμενος ψυχίατρος, είμαι ένας μεταπτυχιακός φοιτητής, είμαι ερευνητής, είμαι υποστηρικτής, και με κάθε τρόπο, προαγωγός των ανθρώπινων δικαιωμάτων… και τέλος είμαι ένας άνθρωπος με σοβαρή κινητική αναπηρία. 
Παραπάνω περιγράφω εν συντομία τα όσα είμαι. Κανείς δε ξέρει όμως τα πόσα θέλω να γίνω, τα πόσα μπορώ να φτάσω, τα πόσα αξίζει να κάνω. Ούτε εγώ έχω κάποια απάντηση! Το μόνο που γνωρίζω είναι πως σε σύντομο χρονικό διάστημα δε θα μπορώ να είμαι τίποτα. Ένας άνθρωπος χωρίς όνειρα δεν είναι άνθρωπος.
Ένας άνθρωπος χωρίς στόχους δεν είναι άνθρωπος. Ένας άνθρωπος χωρίς ελπίδα δεν είναι άνθρωπος. Ένας άνθρωπος χωρίς αύριο δε ζει! Θέλω να ζω όμως σε μια Ελλάδα που έχει αξίες που μπορεί να βασίζεται στις δικές της δυνάμεις. Δεν έχει σημασία αν φάμε ακόμα μια ημέρα καλό φαγητό, όταν πολλοί συνάνθρωποί μας τρώνε ψίχουλα ή ό,τι βρουν σε συσσίτια και ανοιχτόκαρδους ανθρώπους… σύντομα εκεί θα καταλήξουμε οι περισσότεροι!
Δεν έχει αξία αν δουλέψουμε μια μέρα περισσότερο, αφού είτε το 27% των συμπολιτών μας δε δουλεύει είτε και να δουλεύει κάποιος σήμερα, αύριο ο μισθός του δεν θα είναι αρκετός για τα καθημερινά απαραίτητα αγαθά. Και το ερώτημα γεννιέται: γιατί συμβαίνει αυτό;
Συμβαίνει γιατί αφήσαμε τη ζωή μας, χωρίς οδηγό, χωρίς υπηρεσίες, χωρίς όραμα. Σταματήσαμε να πιστεύουμε στην προσπάθεια και στη σωστή ανταμοιβή και πιστέψαμε στη λαχειοφόρο αγορά των ψήφων. Δεν υπολογίσαμε ώστε να φτιάξουμε μια κοινωνία για όλους, μια κοινωνία με βάσει την Παιδεία, τις Επιστήμες, την Έρευνα, τη Φυσική Ελληνική Ομορφιά του εδάφους και του υπεδάφους.
Ακόμα υπάρχουν ψήγματα ελπίδας και εγώ θέλω να τα εκμεταλλευτώ και να βρεθώ όσο ζω σε μια Ελλάδα πραγματικής Δημοκρατίας, πραγματικής Ελευθερίας, πραγματικής Παιδείας, πραγματικής Υγείας, πραγματικής Διαφορετικότητας. Μπορούμε να ξεκινήσουμε ΤΩΡΑ!
Τώρα για να μη συνεχίσουν να ξενιτεύονται νέοι άνθρωποι για ένα καλύτερο αύριο. Τώρα για να είμαστε σίγουροι πως σε 20-30 χρόνια θα υπάρχει ακόμα Ελλάδα και δε θα έχουμε αυτοαφανιστεί από την υπογονιμότητα! Σαν άνθρωπος δε μπορώ να βλέπω άλλο την Ελλάδα να καταστρέφεται και να χάνεται. Δε μπορώ να βλέπω πως κάθε ημέρα πίνεται το αίμα των ανθρώπων μας. ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΩ!!!
Δε ξέρω αν η ώρα μηδέν έφτασε, εγώ όμως ορίζω το δικό μου σημείο μηδέν. Την Τρίτη 16 Ιουλίου θα είναι σαν να έχω γενέθλια, θα είναι τα δικά μου διαφορετικά γενέθλια που αντί να τα γιορτάσω απολαμβάνοντας κάποιο γεύμα δίπλα στη θάλασσα με καλό κρασί και φαγητό, θέλω να γιορτάσω την αρχή μιας καινούργιας ημέρας, μιας αλλαγής. Εγώ θα είμαι εκεί στις 20:00, μπροστά από το άγαλμα του άγνωστου Στρατιώτη μπροστά από τη Βουλή και θα σας περιμένω ΟΛΟΥΣ, να γεμίσει ο χώρος Ελπίδα έξω από το σπίτι μέσα στους δρόμους.
Ελάτε και φέρτε μαζί σας από ένα κερί να το ανάψουμε σαν σύμβολο ελπίδας για το αύριο. Φέρτε μαζί σας, με οποιοδήποτε τρόπο ιδέες – απόψεις κι όχι φράσεις του παρελθόντος (όπως ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ), ώστε να είναι στοιχειοθετημένες και τεκμηριωμένες. Θα είμαστε εκεί για να τα μοιραστούμε αυτά, για να τα κάνουμε μια ανοιχτή συζήτηση μεταξύ ελεύθερων ανθρώπων, ένα ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΑΛΟΓΟ. Δεν θα βρεθούμε εκεί για διασκέδαση και γλέντι, με σουβλάκια και μπύρες. Οι εξελίξεις δεν έρχονται με την λειτουργία της πέψης, αλλά με τη λειτουργία του πνεύματος. Καμιά αλλαγή δεν έγινε με το ξυλάκι από το καλαμάκι, αλλά όλες έγιναν με το ξίφος του πνεύματος και τη θέληση του σώματος. Θα είμαστε εκεί για την αλλαγή, για μια βιώσιμη ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ!!!
Είμαι ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος
• Δεν υποκινούμαι από κανένα κόμμα ή πολιτική παράταξη για αυτήν την προσπάθεια για αναστολή της καταδίκης μας. ΥΠΟΚΙΝΟΥΜΑΙ όμως από τη θέλησή μου να ζω ελεύθερος και καλά!
• Χρησιμοποιώ το Facebook και άλλα socials media όχι σαν τελικό αποδέκτη, αλλά ως μέσο για τη διάδοση ενός τελικού σκοπού.
Σας αφήνω με στοίχους από το ποίημα «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος» του Τάσου Λειβαδίτη και με την ελπίδα να είμαστε μια δύναμη εκείνο το βράδυ!
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές […]
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄ απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου […]
          Stelios Kympouropoulos   facebook.com 
Εγώ θα είμαι εκεί …μπροστά από τη Βουλή και θα σας περιμένω ΟΛΟΥΣ !!!!

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Ένας στους τέσσερις Έλληνες δεν έχει χρήματα ούτε για τρόφιμα!

 

 Το συμπέρασμα περιγράφει με τον πιο θλιβερό τρόπο την πραγματικότητα στην Ελλάδα της κρίσης: «1 στους 4 Έλληνες δεν έχει χρήματα για τρόφιμα» και προβαίνει σε αναγκαστικό περιορισμό εξόδων ακόμα και αγορά ειδών πρώτης ανάγκης όπως είναι τα τρόφιμα.
Ο αριθμός αυτός εκτοξεύεται σε 8 στους 10 Έλληνες αν συμπεριληφθούν και αυτοί που δηλώνουν ότι τα έχουν περιορίσει αλλά λίγο.

Τα αποκαλυπτικά στοιχεία για το που βρισκόμαστε και που βαίνουμε ως κοινωνία αποτυπώνονται σε έρευνα της FOCUS BARI στην οποία επιβεβαιώνεται ότι από το 2009 το μηνιαίο εισόδημα των Ελληνικών νοικοκυριών έχει μειωθεί κατά 30% και πλέον, ενώ για σημαντική μερίδα κοινού (3 στους 10) η μείωση του οικογενειακού μηνιαίου εισοδήματος σε σχέση με το 2009 είναι μεγαλύτερη από 50%.

Ταυτόχρονα, περίπου ένας στους τέσσερις συμπατριώτες μας (26,7%) δηλώνει ότι η οικογένειά του έχει πληγεί μέσα στα τελευταία 4 χρόνια με απώλεια εργασίας, ενώ μια στις δεκαπέντε οικογένειες υποχρεώθηκε λόγω των οικονομικών συνθηκών σε αλλαγή κατοικίας (5,7%).

Η μείωση των δαπανών στα νοικοκυριά προκειμένου να αντεπεξέλθουν, αφορά τόσο στα καθημερινά μικροέξοδα όσο και στις μεγαλύτερες αγορές.

Οι τομείς στους οποίους έγιναν οι μεγαλύτερες περικοπές εξόδων (δηλαδή οι τομείς που το κοινό δηλώνει ότι λόγω της κρίσης έχει περιορίσει σε μεγάλο βαθμό ή έχει κόψει τελείως την κατανάλωση προϊόντων/ υπηρεσιών) είναι η ένδυση και η υπόδηση (70,2%), οι αγορές για το σπίτι και τα έξοδα συντήρησής του (70,4%), η ψυχαγωγία (70,2%), τα καθημερινά μικροέξοδα (69,5%), τα ταξίδια και οι διακοπές (65,9%) και τα έξοδα μετακίνησης (61,6%).

Τα είδη διατροφής έχουν περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό από το 25,4% του κοινού.

Παράλληλα ο καταναλωτής έχει εστιάσει πλέον την προσοχή του «μόνο στα απαραίτητα» όπως δηλώνει ο ίδιος, μετά από προσεκτική «επανεξέταση αναγκών».

Η «αναζήτηση εναλλακτικών» πριν την αγορά ενός προϊόντος παραμένει βασική παράμετρος στην καταναλωτική του συμπεριφορά, ενώ (σε σχέση με 3 χρόνια πριν) πολλοί περισσότεροι δηλώνουν στροφή προς τα private labels και την εκμετάλλευση εκπτώσεων και προσφορών στα επώνυμα προϊόντα.

Λόγω της κρίσης, η δυνατότητα αποταμίευσης των Ελλήνων καταναλωτών φθίνει καθώς μόνο ένας στους επτά το κάνει πλέον.


Πηγή: ErtOpen.com

 

Όχι άλλη αλληλεγγύη

Εγραψε: Pitsirikos


Μετά το λουκέτο στην ΕΡΤ, η κυβέρνηση -η Τρόικα δηλαδή γιατί κυβέρνηση δεν υπάρχει στην Ελλάδα- σχεδιάζει λουκέτο στις δημοτικές αστυνομίες, ώστε να συμπληρωθεί ο αριθμός των 12.500 δημοσίων υπαλλήλων που θα βγουν σε κινητικότητα (=απόλυση με φερετζέ) στα τέλη Ιουλίου.
Τους παραδέχομαι γιατί ξέρουν καλά από που να ξεκινήσουν τις απολύσεις στο Δημόσιο.
Όταν τα συνθήματα που κυριαρχούν στους δρόμους είναι τα «Αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» και «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», ξεκινάς από την ΕΡΤ -που έχει πολλούς δημοσιογράφους- και συνεχίζεις με την δημοτική αστυνομία.
Διάβασα πρόσφατα σε ένα βιβλίο πως στην Νότιο Κορέα οι 4 στους 5 αριστούχους μαθητές θέλουν να γίνουν γιατροί.
Αυτό δεν οφείλεται σε μαζική λατρεία για την ιατρική αλλά επειδή στην Νότιο Κορέα έχουν κυριαρχήσει οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς και οι νέοι ξέρουν πως στα 40 τους θα ψάχνουν για καινούργια δουλειά, οπότε στρέφονται στην ιατρική για να έχουν μια σίγουρη δουλειά μέχρι να βγουν στην σύνταξη.
Οπωσδήποτε, είναι εντελώς λάθος να γίνεσαι γιατρός μόνο και μόνο για να έχεις μια σίγουρη δουλειά και να μην βρεθείς άνεργος αλλά, από την άλλη, σκεφτείτε την ανασφάλεια αυτών των ανθρώπων και, κυρίως, σκεφτείτε πως η ανάλογη «σίγουρη» δουλειά στην Ελλάδα είναι αυτή του αστυνομικού.
Χιλιάδες μορφωμένοι νέοι Έλληνες, με προσόντα και όνειρα, γίνονται μπάτσοι -και θα ζήσουν την μια και μοναδική ζωή τους ως μπάτσοι- μόνο και μόνο επειδή θέλουν να έχουν μια σίγουρη δουλειά.
Αν δεν βλέπετε το λάθος, δεν νιώθω καμία ανάγκη να σας το εξηγήσω.
Δηλαδή τώρα θα πρέπει να δείξω την αλληλεγγύη μου και στους υπαλλήλους της Δημοτικής Αστυνομίας.
Γιατί;
Δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους αλλά οι εικόνες που έχω από αυτούς είναι να τρομοκρατούν Έλληνες και ξένους μικροπωλητές και να πίνουν επί ώρες καφέ, αραχτοί στο λόφο του Φιλοπάππου.
Τις φορές που προσπάθησα να επέμβω για να τους πω πως δεν είναι τρόπος αυτός που φέρονται στους μικροπωλητές -σε μια περίπτωση ένα τσούρμο από αυτούς είχαν εξευτελίσει έναν μικροκαμωμένο μετανάστη που μάλλον ήταν από την Σρι Λάνκα-, εισέπραξα βρισιές, απειλές και, στην καλύτερη περίπτωση, ειρωνεία.
Επειδή υπάρχουν και όρια, και επειδή είμαι ένας απλός άνθρωπος και όχι η Μητέρα Τερέζα, θέλω να πω πως εμένα η αλληλεγγύη μου τελείωσε.
Έδειξα όση αλληλεγγύη μπορούσα, έγραψα άπειρα κείμενα για την ανάγκη ενότητας και αλληλεγγύης, δημοσίευσα άπειρα κείμενα και ανακοινώσεις εργατών και υπαλλήλων που έχαναν τις δουλειές τους, πήγα σε άπειρες πορείες και διαδηλώσεις, και έκανα ακόμα και την μεγάλη υπέρβαση να πάω στη διαδήλωση των αστυνομικών -που αποδείχτηκε μια εξαιρετικά δυσάρεστη εμπειρία- αν και είχα βιώσει κι εγώ, στους δρόμους της Αθήνας, την βαρβαρότητά τους.
Παράλληλα, επί τρία χρόνια, αρνήθηκα να δουλέψω σε καθεστωτικά μέσα και, με μια μόνο εξαίρεση, δεν μίλησα και δεν έδωσα συνέντευξη σε κανένα από τα κυρίαρχα μέσα.
Έδωσα, φτάνει.
Και μετά από τρία χρόνια, με μια κοινωνία να έχει πια διαλυθεί, και ενώ όλοι ξέρουμε πολύ καλά τι συμβαίνει και δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες για άγνοια, βλέπω τους δημοσίους υπαλλήλους να κοιτάει ακόμα ο καθένας τον κώλο του και να ελπίζει πως δεν θα είναι αυτός που θα απολυθεί ή πως θα βρεθεί κάποιος πολιτικός να τον βολέψει.
Οι συνάδελφοί τους δημόσιοι υπάλληλοι που απολύονται ή θα απολυθούν, να πάνε να γαμηθούνε. Δεν τους νοιάζει καθόλου.
Αν οι δημόσιοι υπάλληλοι θέλουν να με πείσουν πως αξίζουν την αλληλεγγύη μου, να δείξουν αλληλεγγύη στους συναδέλφους τους.
Αλληλεγγύη σε ανθρώπους που δεν αγωνίζονται ή που βάζουν τις φωνές μόνο όταν η φωτιά φτάσει στον κώλο τους, εγώ δεν πρόκειται να δείξω άλλη φορά.
Δεν ξαναπάω σε διαδηλώσεις που οι αλληλέγγυοι είναι περισσότεροι από αυτούς που απολύονται.
Υπάρχουν και όρια. Δεν είμαι «επαγγελματίας» αγωνιστής, ούτε «επαγγελματίας» διαδηλωτής.
Αν οι δημόσιοι υπάλληλοι αισθάνονται αλληλεγγύη για τους συναδέλφους τους, έχουν έναν μόνο τρόπο να το αποδείξουν:
Γενική απεργία διαρκείας. Τώρα.
Αν την κάνετε, εγώ μαζί σας. Αλλιώς, καλή τύχη.