ΣΑΚΣΕΣ ΣΤΩΡΗ

Εντάξει, τον είδαμε. Τον βλέπετε. Σας κάνει για ικανό να στήσει και να διαχειριστεί το πολιτικό εύρος του νεοναζισμού στην Ελλάδα; Δηλαδή, τον έχετε ικανό να διαχειριστεί επικοινωνιακά τους λόγους που έφεραν στη «Χρυσή Αυγή» τα ποσοστά της; Φυσικά, ούτε η φάτσα και ο λόγος του Γεωργίου Παπαδόπουλου έπειθε ότι θα μπορούσε να διαχειριστεί μια χούντα. Από την πρώτη στιγμή, όμως, ήταν γνωστό ότι ο Παπαδόπουλος υπήρξε το πρόσωπο των «από πίσω». Εντολοδόχος ήταν.

Επικίνδυνος ο Μιχαλολιάκος, συμφωνώ. Επικίνδυνος γι’ αυτό ακριβώς που κατηγορείται: για εγκληματική συμμορία. Φυσικά και θα χαρώ αν μπουν στη φυλακή και λιώσουν εκεί μέσα. Για τους φόνους που έκαναν, τους ξυλοδαρμούς και τα μαχαιρώματα. Όμως τί ακριβώς τελειώνει αν διαλυθεί η «Χρυσή Αυγή»; Η δράση μιας εγκληματικής οργάνωσης, που εύκολα αύριο θα αντικατασταθεί από μια «Χρυσή Κλωστή» ή μια «Μαύρη Αυγή». Το ερώτημα που παραμένει είναι αν νικήθηκε ο φασισμός και οι πρακτικές του.

Εν ολίγοις, μήπως νικήθηκαν οι συνθήκες που δημιούργησαν την ξενοφοβία; Όχι, φυσικά. Νικήθηκαν οι συνθήκες αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος και η εκδικητικότητα εναντίον του που δημιουργείται σε απεγνωσμένους πολίτες; Νικήθηκε η ευνοϊκή συμπεριφορά απέναντι σε εφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες; Νικήθηκε η δύναμη των τραπεζών που σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό δανειοληπτών που έχασαν τα πάντα; Νικήθηκε η ατιμωρησία της πολιτικής τάξης; Όχι, φυσικά. Ε, όταν δε νικιούνται οι συνθήκες που στέλνουν τους πολίτες στην αγκαλιά ακροδεξιών «εκδικητών» και «σωτήρων» είναι μάταιο να πανηγυρίζεις πολιτικές νίκες.

Ο Μιχαλολιάκος ήταν υπεύθυνος για «διέγερση σε βιαιοπραγίες ή μίσος». Όμως τί το διαφορετικό έκανε ο πρωθυπουργός όταν έδινε το σύνθημα για την «ανακατάληψη των πόλεών μας» ρίχνοντας το ανάθεμα σε όλους τους μετανάστες γενικώς και αορίστως; Ο Μιχαλολιάκος έδινε εντολές για εκβιασμούς. Όμως τί διαφορετικό κάνει η κυβέρνηση Σαμαρά όταν εκβιάζει πολίτες πως αν δεν έχουν να πληρώσουν θα μπουν φυλακή ή όταν εκβιάζει επιχειρήσεις πως αν δεν «τακτοποιήσουν τους λογαριασμούς τους» θα τους πάρει το ΑΦΜ;

Ο Μιχαλολιάκος έδινε πολιτική κάλυψη στα τάγματα εφόδου του που άνοιγαν ανενόχλητοι κεφάλια. Μα τί διαφορετικό κάνει ο Σαμαράς όταν προσφέρει κάλυψη στην αστυνομική βία που ανοίγει τα κεφάλια όσων τολμήσουν να κατεβούν σε πορεία, που κάνει πογκρόμ προσαγωγών υπόπτων με κριτήριο την εμφάνισή τους, που δέρνει και βασανίζει μέσα σε κρατητήρια;

Μα τι είναι αυτά που λέω; Ο Σαμαράς είναι εκλεγμένος! Μα και ο Μιχαλολιάκος ήταν. Εκτός κι αν το δικαιολογημένο ποσοστό βίας και αυθαιρεσίας είναι ανάλογο του ποσοστού που παίρνει ο κάθε αρχηγός στις εκλογές. Μα η αστυνομία είναι θεσμός! Μα και οι χρυσαυγίτες που χτυπούσαν και πετούσαν πέτρες, δίπλα στο θεσμό το έκαναν, όλοι τα βλέπουμε.  Μα η Δικαιοσύνη λειτούργησε! Ναι, όμως με εντολή της κυβέρνησης και αυτό δε δίνει καμία αίσθηση ανεξαρτησίας της. Μα έστω, η κυβέρνηση αντέδρασε. Ναι, από τη στιγμή που έδωσαν την εντολή οι Βρυξέλλες φτάνοντας στο σημείο να απειλήσουν και με απώλεια της προεδρίας της Ε.Ε.

Μα ταυτίζω την κυβέρνηση με τη «Χρυσή Αυγή»; Μπα; Γιατί όχι; Εδώ ο Σαμαράς ταύτισε την αξιωματική αντιπολίτευση, τις ομάδες αντεξουσιαστών και όλους τους προοδευτικούς πολίτες  με τη «Χρυσή Αυγή», βαφτίζοντάς τους «άλλο άκρο». Εδώ ο Σαμαράς βάφτισε «άλλο άκρο» τους κατοίκους που υπερασπίζονται τη ζωή τους στις Σκουριές. Εδώ ο Σαμαράς ταύτισε το γιαούρτι με το μαχαίρι, γιατί να μην έχω το δικαίωμα να ταυτίσω την κυβέρνησή του με τη «Χρυσή Αυγή»; Άλλωστε, δεν ήμουν εγώ που υπέθαλπτα τη βία της «Χρυσής Αυγής» και την άφηνα ατιμώρητη για τον τρόμο που σκορπούσε, ούτε είμαι έτοιμος να κερδίσω ψηφοφόρους της «Χρυσής Αυγής» εξαγνίζοντάς τους με την αγιαστούρα της «επιπόλαιας επιλογής».

Οι πανηγυρισμοί για τη «νίκη της Δημοκρατίας» είναι αντίστοιχης αξίας με εκείνους για το πρωτογενές πλεόνασμα. Το χωράφι του φασισμού είναι καλά οργωμένο. Σπόροι υπάρχουν αμέτρητοι. Το τηλεοπτικό show του Μιχαλολιάκου με χειροπέδες δεν έπιασε καλή τηλεθέαση. Αν δεν είναι ο Μιχαλολιάκος, θα είναι κάποιος άλλος που θα κάνει τη βρώμικη δουλειά μέχρι να τον φάει κι εκείνον η αλαζονεία του. Μέχρι να πιστέψει κι εκείνος ότι είναι πιο δυνατός από τα αφεντικά του. Ηλίθιοι υπάρχουν. Πρόθυμοι ακόμη περισσότεροι να καλύψουν τη δουλειά της «Χρυσής Αυγής» στην περίπτωση που χαθεί από το προσκήνιο. Ο φασισμός δε χρειάζεται να έχει τη φάτσα του Μιχαλολιάκου για να σε καταπιεί. Μπορεί να έχει και το χαμογελαστό πρόσωπο ενός ανύπαρκτου success story.

ΠΗΓΗ KARTESIOS

ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Αντίλογος στην πολιτική των ψευδαισθήσεων

Ημερομηνία δημοσίευσης: 23 Σεπτεμβρίου 2013

Ζούμε στην Eλλάδα σήμερα μια πραγματική καταστροφή. Aλλά μοιάζει δεδομένη (ή καλλιεργείται έντεχνα) και η ψευδαισθητική αισιοδοξία, η βεβαιότητα ότι υπάρχει το μαγικό κουμπί, η θαυματουργική συνταγή της ανάκαμψης: Mπορεί να είναι το «πρωτογενές πλεόνασμα» ή η «επαναδιαπραγμάτευση του χρέους» ή η «ανακεφαλαιοποίηση των Tραπεζών» ή η «έκδοση ευρωπαϊκού ομολόγου» – συνεχώς και κάποιο καινούργιο φανταχτερό επινόημα.

Aρνούμαστε να προβληματιστούμε για τη μεθοδικότητα των πολιτικών ενεργειών που προϋποθέτει η περίπτωσή μας, πώς ιεραρχούνται κατά προτεραιότητα οι προϋποθέσεις της ανάκαμψης, ποια αλυσιδωτή διαδοχή ενεργημάτων την εγγυάται. Nα ανακάμψει η οικονομία χωρίς εκρηκτική αύξηση της παραγωγικότητας και των εξαγωγών, είναι αδιανόητο. Tέτοια αύξηση είναι αδύνατη, χωρίς κοινωνική συνέγερση σε δημιουργική οιστρηλασία. H δημιουργική συνέγερση είναι συνάρτηση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, δηλαδή ριζοσπαστικών (θεσμικών) αλλαγών στα σχολειά, στα πανεπιστήμια, στον κοινωνικό έλεγχο των εμπορικών MME. Oι θεσμικές μεταρρυθμίσεις προϋποθέτουν πολιτική ηγεσία αποστασιοποιημένη από το πελατειακό κράτος, δηλαδή άλλον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων, άρα αλλαγή εκ θεμελίων του πολιτικού συστήματος – καινούργιο Σύνταγμα.

Oι εξουσιαστές μας, στο σημερινό φεουδαλικό καθεστώς της αχαλίνωτης κομματοκρατίας, ξέρουν καλά ότι ο προβληματισμός για τη μεθοδικότητα και τη λογική των αλυσιδωτών συναρτήσεων που θα οδηγούσαν στην ανάκαμψη, είναι γι’ αυτούς απειλή. Γι’ αυτό και παίζουν μαζί μας, με τον πανικό και την απόγνωσή μας, το παιχνίδι της ψευδαισθητικής αισιοδοξίας: Oτι υπάρχει μαγικό κουμπί, θαυματουργική συνταγή. Tο «κλειδί» για την άμεση ανάκαμψη από τον εφιάλτη είναι συγκεκριμένο, μοναδικό, το έχουν μόνο αυτοί.

Kαι ο λαός ρημαγμένος από τη συμφορά, άγλωσσος πια, δηλαδή άσκεπτος, άκριτος (χάρη στα πρακτοράκια της μεθοδικής εξηλιθίωσης που παρήλασαν από τους θώκους του υπουργείου Παιδείας για τριάντα εννέα ολόκληρα χρόνια – ρήγμα τριών γενεών ασυνέχειας στην ελληνική διάρκεια), βυθισμένος μεθοδικά ο λαός στον κρετινισμό της ποδοσφαιρολαγνείας, του κρατικού τζόγου, στον πρωτογονισμό των εμπορικών MME, μοιάζει τελείως ανίκανος να κατανοήσει ότι οι λύσεις κοινωνικών προβλημάτων γεννιώνται, δεν κατασκευάζονται.

Mην ξεχνάμε: εκτός από προϊόντα της κομματοκρατίας είμαστε και μεταπράτες της Nεωτερικότητας – δεν την επιλέξαμε κριτικά, μπήκαμε στον «εκσυγχρονισμό» ολόιδια όπως οι απελεύθεροι της αποικιοκρατίας. O ψυχισμός μας και τα αντανακλαστικά μας έχουν διαμορφωθεί από την ξιπασιά της «παντοδυναμίας» να πατάμε κουμπιά και να πειθαρχούμε σε «οδηγίες χρήσεως». Πώς μεγαλώνει σήμερα ένα «εκσυγχρονισμένο» παιδί; Πατάει ένα κουμπί και έχει φως, ένα δεύτερο και έχει θερμότητα, κάποιο άλλο και έχει εικόνα, μουσική, τηλεπικοινωνία. Aρκεί μόνο το ατομικό του θέλημα για να φτάσει στο σκοπούμενο, δεν μεσολαβούν υλικά που πρέπει να σεβαστεί τις αντιστάσεις τους (ξύλα για να ανάψει φωτιά, λάδι-φιτίλι για να ανάψει λυχνάρι), να κατορθώσει σχέση μαζί τους, όχι κυριαρχική χρήση. Aσυνείδητα («ανεπαισθήτως») εντασσόμαστε στον κοινό βίο με αυτοματικούς εθισμούς στη χρήση, όχι έμπειροι της σχέσης. Δεν ξέρουμε να μοιραζόμαστε το θέλημά μας, να κοινωνούμε τη ζωή, να χαρίζουμε χωρίς αντάλλαγμα – γι’ αυτό και ο αριθμός των διαζυγίων ισοφαρίζει τους γάμους.

Kοινωνίες που έγκαιρα διέγνωσαν το προβληματικό αυτό στοιχείο (τον ατομοκεντρισμό) της Nεωτερικότητας, φρόντισαν για αποτελεσματικές πρακτικές ανάσχεσης του πρωτογονισμού που παράγει (νομοτελειακά) η απολυτοποίηση της χρήσης σε βάρος της σχέσης. Aξιοποίησαν τους μακραίωνες ιστορικούς εθισμούς τους στη χρησιμοθηρία των συμβάσεων, στο αυτονόητο του χρέους, της συνέπειας, της δέσμευσης σε κανονιστικές αρχές συμπεριφοράς – εθισμούς που τους γέννησε και τους παγίωσε η προτεσταντική Hθική. Συνεχίζουν, ολοφάνερα, να αγνοούν τη χαρά της σχέσης, αλλά χαλιναγωγούν, οπωσδήποτε, τον ενστικτώδη, αδίστακτο ατομοκεντρισμό. Kαι σίγουρα η ελλαδική δεν θα μπορούσε να είναι μία από αυτές τις κοινωνίες.

Tο κομματικό σύστημα των ελληνώνυμων του βαλκανικού νότου εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τον εγγενή στο νεωτερικό «παράδειγμα» πρωτογονισμό: την προτεραιότητα της ατομοκεντρικής χρήσης, της ψευδαισθητικής παντοδυναμίας του ατόμου – αγνόησε ή κατασυκοφάντησε την ελληνική μακραίωνη εμπειρία στο άθλημα των σχέσεων κοινωνίας. O πολιτικός μας βίος έχει όλα τα γνωρίσματα του μεταπρατισμού (της μειονεξίας των υπανάπτυκτων): το πελατειακό κράτος, τη διαπλοκή πολιτικής εξουσίας και ιδιωτικού κεφαλαίου, την παραλυτική εξαχρείωση και διαφθορά του δημόσιου βίου, τον γκανγκστερικής λογικής συνδικαλισμό, κυρίαρχη στη δημοσιότητα τη μηδενιστική διανόηση, την υποταγή της Tέχνης στον εμπορικά αξιολογούμενο εντυπωσιασμό, την πληθωρική πρακτόρευση διεθνιστικών συμφερόντων.

Oι κάθε είδους «ηγεσίες» στη σημερινή Eλλάδα, πολιτική, «πνευματική», δικαστική, εκπαιδευτική, επιχειρηματική, θρησκευτική, ενόπλων δυνάμεων, επιστημονικών συλλόγων, άρχισαν να μιλάνε για «κρίση», μόνο όταν κατέρρευσε η οικονομία της χώρας. Kαι συνέχισαν να μιλάνε για απλή (παροδική) «κρίση» και όταν το κράτος ετέθη υπό διεθνή έλεγχο, υπογράφηκε παραίτηση από την «εθνική κυριαρχία», παραίτηση από κάθε μορφής «ασυλία» των περιουσιακών στοιχείων του κράτους. Δεν διανοήθηκαν οι ηγεσίες μας να πουν τα πράγματα με το όνομά τους, να μιλήσουν τουλάχιστον για καταστροφή, για αυτοχειριασμό, για σωρεία κακουργηματικών πράξεων, αλυσιδωτή αλληλουχία εγκλημάτων, που οδήγησαν την Eλλάδα στον διεθνή εξευτελισμό και στο ιστορικό περιθώριο.

Oσοι καταλαβαίνουν, ακόμη σήμερα, τη διαφορά του «τρόπου» της ύπαρξης από τις ιδεολογικές παραδοχές, τις ψυχολογικές πεποιθήσεις, τις κανονιστικές αρχές, αυτοί καταλαβαίνουν και τη διαφορά της εκκλησίας από τη θρησκεία. Kαι συνειδητοποιούν ότι η πρώτη και καίρια αιτία του εξευτελιστικού ιστορικού τέλους του Eλληνισμού σήμερα είναι η θρησκειοποίηση της εκκλησίας στη νεώτερη Eλλάδα, η αλλοτρίωση του εκκλησιαστικού γεγονότος σε «επικρατούσα θρησκεία». Γιατί; Διότι μετά την ίδρυση του μεταπρατικού μας κρατιδίου, μόνο η εκκλησιαστική κοινότητα και ο πολιτισμός της (αρχιτεκτονική, ζωγραφική, μουσική, ποίηση, δραματουργία) έσωζε τον Eλληνισμό ως «τρόπο». H αποϊέρωση του ελληνικού «τρόπου» προέκυψε από τη θρησκειοποίηση της εκκλησίας. Kαι άρχισε ο κατακόρυφος βυθισμός στον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού, ιδεολογικά θωρακισμένου.

Ψιλά γράμματα.

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Ο φασισμός των άλλων και η δική μας υποκρισία...

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ…
Του Τάσου Πετρίδη


Συγκλονισμένη δείχνει ολόκληρη η Ελληνική κοινωνία με το αυξανόμενο, όλο και περισσότερο, φαινόμενο του φασισμού και της βίας των τελευταίων ημερών, με αποκορύφωμα το φόνο ενός αθώου νέου παιδιού…
…οι τηλεοράσεις, τα μέσα, τα κοινωνικά δίκτυα, σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, τα κοινοβουλευτικά κόμματα, όλοι οι προοδευτικοί και δημοκρατικοί πολίτες, συντάχτηκαν άμεσα «στον αγώνα κατά του φασισμού» που λες και ξαφνικά ανακάλυψαν πως υπάρχει…
Γρήγορα, και για να μην κακοχαραχτηριστούν, έσπευσαν όλοι να πάρουν θέση, να τοποθετηθούν και να κρίνουν…τους «άλλους»…να καταδικάσουν τους εγκληματίες, ως συνήθως…
…εγκληματίες που προφανώς είναι και αυτοί δικά μας παιδιά…γεννημένα μέσα στο ίδιο κοινωνικό περιβάλλον με μας…με όλους…

Ας προσπαθήσουμε, για να μην τρελαθούμε, να δούμε όλο αυτό το θέμα από τη μεριά του ψύχραιμου και νηφάλιου παρατηρητή, χωρίς χαϊδέματα, χωρίς προσκολλήσεις και ταμπέλες, με τη ματιά αυτού που βιώνει καθημερινά στο πετσί του τις αντιφάσεις, τη βαθειά υποκρισία και τα ευτράπελα αυτής της κοινωνίας και ιδιαίτερα του πολιτικού της συστήματος, το οποίο μαζί με τα ισχυρά μέσα «ενημέρωσης» διαμορφώνουν σοβαρά συνειδήσεις και απόψεις πολιτών.

Ας δούμε αρχικά τι είναι αυτό το περίεργο «φρούτο» ο φασισμός, το έγκλημα και η βία που τον συνοδεύουν και το ποια είναι η σχέση όλων μας με αυτόν, όσο το δυνατόν πιο περιεκτικά και ουσιαστικά χωρίς περαιτέρω κουραστικές ίσως αναλύσεις…
Να δούμε τι εννοούμε όταν λέμε φασισμός κι αν όλοι μας καταλαβαίνουμε τα ίδια πράγματα…
Πολύ φοβάμαι πως όχι…

Ο φασισμός θα έλεγα είναι μια κορυφαία κοινωνική ασθένεια…
…είναι η επιβολή, η δύναμη του ισχυρού, η κατάργηση της ατομικής ελευθερίας, είναι η κάθε λογής διαμόρφωση και συμμόρφωση προς το πρότυπο κάποιου πέρα από τη δική μας θέληση…
…δεν είναι σε καμία περίπτωση ζήτημα συγκεκριμένων κοινωνικών και πολιτικών ομάδων…δεν είναι καν ζήτημα που αφορά μονάχα το πολιτικό σύστημα…
…αφορά ολόκληρο το φάσμα της κοινωνίας μας.
Η άγνοια, ο φόβος και οι ανισότητες είναι οι «γονείς» του φασισμού ενώ η βία είναι ο «αδερφός» του,
ο σπόρος της βίας μπορεί να γεννηθεί σε κάθε μας σχέση, με τα πάντα γύρω, την κάθε στιγμή…υπό κατάλληλες συνθήκες… και στο κατάλληλο περιβάλλον…

Ο φασισμός θα υπάρχει όσο ο κάθε άνθρωπος θα τον «βλέπει» μονάχα στους άλλους και ποτέ στο δικό του «καθρέφτη»…
…ο φασισμός θα υπάρχει για όσο η οπτική μας για τον κόσμο θα είναι διαιρεμένη λόγω άγνοιας, όσο ο ελεύθερος χώρος μέσα στα μυαλά μας θα στενεύει και θα λιγοστεύει…

…και σε ρωτάω φίλε, φίλε του προοδευτικού και δημοκρατικού ιδιαίτερα χώρου, αγανακτισμένε φίλε,
Πόσο διαιρεμένη και διαχωριστική είναι η δική σου οπτική και η αντίληψή σου για τον κόσμο και την κοινωνία μας??
Πόσο αληθινούς θεωρείς τους μεταξύ των ανθρώπων διαχωρισμούς??
Πόσο τολμάς να δεις και να κατανοήσεις τη δική σου βία και το δικό σου φασισμό μέσα στις σχέσεις σου…με όσους πιθανά τυχαίνει να διαφωνείς??
Τι θέση έχουν στη δική σου ζωή έννοιες όπως η συμβίωση με το διαφορετικό, η άνευ όρων αποδοχή και η ανεκτικότητα??
Πόσο καθαρή, κρυστάλλινη, ανιδιοτελή και ανεπηρέαστη ματιά μπορείς να έχεις απέναντι σε όλα όσα η ζωή σου φέρνει, απέναντι στα γεγονότα???
Δυστυχώς φίλε μου, πολύ φοβάμαι ότι δεν μπορείς…

Για να έχεις καθαρή και ανεπηρέαστη ματιά χρειάζεται να μην ανήκεις κάπου, να μην ανήκεις πουθενά…για να μπορείς να έχεις τη δυνατότητα να βλέπεις ολόκληρη την εικόνα και όχι τη μισή.

Τολμάς να μην ανήκεις πουθενά?
Τολμάς να έχεις πατρίδα σου τη γη κι αδέρφια σου όλους τους ανθρώπους??
ΟΛΟΥΣ!!!

Αν ανήκεις σε κάποιο συγκεκριμένο ιδεολογικό ή πολιτικό χώρο τότε έχεις μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις που μιλάω, καθώς η συνείδησή σου είναι «υποχρεωμένη» να βλέπει τη μισή αλήθεια, η δε ηθική σου να είναι επιλεκτική και σύμφωνη με τις προδιαγραφές του χώρου που ανήκεις…
Το μυαλό στενεύει έτσι αδερφέ…κι αυτή η διαδικασία δεν γίνεται και τόσο αντιληπτή… συμβαίνει αργά αργά και μηχανικά.. μέχρι που γίνεται συνήθεια, μέχρι που γίνεται το «φυσιολογικό»…
…κι όταν το μυαλό στενεύει…οι σπόροι του φασισμού αρχίζουν ν ανθίζουν…σιγά σιγά…λίγο λίγο και όλο και περισσότερο…

Μας λένε συνέχεια για εγκληματικές οργανώσεις…και πώς να ησυχάσω…
…και σε ρωτάω κι εσένα…
Δεν είναι εγκληματικές οργανώσεις όλες οι κυβερνήσεις εκείνων των ισχυρών κρατών που επιτίθενται σε αδύναμες χώρες για τα προσωπικά τους συμφέροντα, καταστρέφοντας και σκοτώνοντας αθώους πολίτες και παιδιά??
Δεν είναι εγκληματική οργάνωση ο ΟΗΕ και όλοι όσοι ανέχονται και επιτρέπουν να συμβαίνουν τέτοια εγκλήματα σε βάρος αμάχων και αθώων??
Δεν είναι εγκληματική η Ευρωπαϊκή Ένωση που καταδικάζει στη φτώχεια, την ανεργία και τη στέρηση εκατομμύρια πολίτες της??
Δεν είναι εγκληματικές όλες οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα, όλο το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, που αδικούν, καταπιέζουν και οδηγούν στην απόγνωση εκατομμύρια πολίτες??
Δεν είναι εγκληματικές οργανώσεις όλες οι τράπεζες που παραπλανούν και μετά εκβιάζουν στυγνά πολίτες??
Δεν είναι εγκληματικές οργανώσεις οι πολεμικές βιομηχανίες που με τα προϊόντα τους σκορπούν το θάνατο και τη δυστυχία για τα δικά τους κέρδη??
Δεν είναι εγκληματικές οργανώσεις οι πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες που υπερτιμολογούν τα φάρμακα, που δεν επιτρέπουν τη θεραπεία σοβαρότατων ασθενειών με εναλλακτικές μεθόδους, για να έχουν αυτές τεράστια κέρδη??
Δεν είναι εγκληματικές οργανώσεις οι πολυεθνικές εταιρείες τροφίμων που παρασκευάζουν βλαβερά και επικίνδυνα τρόφιμα σε βάρος του ανυποψίαστου πληθυσμού για λόγους πάλι κέρδους??
Έγκλημα θεωρείται μονάχα το αίμα και ο θάνατος??
Όλα αυτά δεν είναι βία και φασισμός σε βάρος της ανθρωπότητας??
Αυτή η αθλιότητα, αυτή η καθημερινή βία που τη συναντάς παντού δεν σχετίζεται νομίζεις με το φασισμό για τον οποίο μιλάμε??
Τι κάνεις για όλα αυτά αδερφέ??
Ποια είναι η θέση σου απέναντι σε όλα αυτά??
Πόσο, χωρίς να το καταλαβαίνεις ίσως, επιτρέπεις με τις επιλογές σου κάθε μέρα σε αυτή την αθλιότητα να εξακολουθεί να υπάρχει?

Ο φασισμός και η βία είναι φαινόμενα που τα συναντάς μονάχα απέναντι σε ανθρώπους?
Η ομαδική, για παράδειγμα, γενοκτονία ζώων για θρησκευτικούς ή άλλους λόγους παράδοσης δεν είναι καθαρό φαινόμενο φασισμού??
Η ανυπολόγιστη καταστροφή δασών και οικοσυστημάτων, ειδών και αθώων πλασμάτων δεν είναι ανθρώπινος φασισμός??

Μήπως η ηθική μας αδερφέ είναι απολύτως επιλεκτική και πάντα σύμφωνη με το δικό μας παραμύθι??
Τολμάς να πάρεις θέση για όλα αυτά προοδευτικέ φίλε, υπερασπιστή της δημοκρατίας?
Πόσο ελεύθερος νομίζεις ότι είσαι??
Ποια δημοκρατία αλήθεια θέλεις να υπερασπιστείς??
Αν αυτό που εννοείς δημοκρατία περιέχει δικαιοσύνη, ειρήνη, συμβιωτικότητα, ισότητα και ατομικές ελευθερίες τότε…ονειρεύεσαι και δεν τόχεις καταλάβει…τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει!!
Η δημοκρατία σου, πέρα από μια δικιά σου δημιουργημένη προβολή, είναι μονάχα το «τυρί» που σου σερβίρουνε για να σε έχουνε συνέχεια μέσα στη «φάκα»…
Η «φάκα» είναι η κατεύθυνση, η χειραγώγηση, το τι θα λες, το τι θα κάνεις, το τι θα πιστεύεις, το τι θα σημαίνουν για σένα οι έννοιες, δημοκρατία, φασισμός…
Η «φάκα» είναι το κατεστημένο matrix μέσα στο οποίο ζεις και δεν τολμάς να αμφισβητήσεις.
Η «φάκα» είναι το γεγονός ότι το μοντέλο που κυβερνά ολόκληρο τον κόσμο μας είναι ο φασισμός των λίγων κι εσύ δεν μπορείς ούτε να το δεις, ούτε να το αμφισβητήσεις στο σύνολό του, στις ρίζες του, γιατί σ έχουν ευνουχίσει…και θεωρείς όλο αυτό…«φυσιολογικό».

Δεν σε κακίζω μ όλο αυτό αδερφέ, δεν σε κρίνω σαν κάτι εξυπνάκηδες, τον ίδιο αέρα αναπνέουμε, δίπλα ζούμε, στην ίδια πάντα γειτονιά, κάτω από τον ίδιο πάντα ουρανό, μέσα σ ένα θαυμαστό διαστημόπλοιο που αιωρείται στο χάος αυτού του σύμπαντος…
…μονάχα που ο κόσμος μας είναι μαθημένος στην υποκρισία και το ψέμα, στην απουσία ευθύνης, της ευθύνης που είναι πραγματική νοημοσύνη…και το ταξίδι μ όλα αυτά γίνεται πολύ κουραστικό και δεν έχει πια καθόλου πλάκα…

…για να δούμε που θα μας βγάλει όλο αυτό…

Πηγή: Ο φασισμός των άλλων και η δική μας υποκρισία... - RAMNOUSIA 

Τείχος Μη Ανοχής, όχι Ποινικοποίηση ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ

  Δύο είναι οι σύμμαχοι των Ναζί: Πρώτον, η απελπισία των πολλών που δημιουργεί η αυτοτροφοδοτούμενη κρίση, καθώς και η εμφανής ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού να την αντιμετωπίσει. Και, δεύτερον, οι σπασμωδικές αντιδράσεις μας απέναντι στους Ναζί την ώρα που ξεχειλίζουμε από θυμό.
Δύο είναι οι χείριστοι σύμβουλοί μας για θέματα πολιτειακά: Το πένθος και η οργή. Το θέαμα των βουλευτών της Χρυσής Αυγής να προκαλούν έπειτα από δολοφονικές επιθέσεις μας ωθεί στο αίτημα να τεθεί εκτός νομιμότητας το κόμμα των ερπετών. Θα ήταν μεγάλο σφάλμα.
Βασική διαφορά μας με τους Ναζί είναι η ανοχή στον Άλλο, στον Διαφορετικό, στον Διαφωνούντα.
Βασική διαφορά μας μαζί τους είναι ότι απορρίπτουμε την ιδέα πως έχουμε το δικαίωμα της καταστολής (της κρατικής ή ιδιωτικής βίας) εναντίον γονιδίων, ιδεών, σεξουαλικότητας που διαφέρουν από τα δικά μας γονίδια, τις δικές μας ιδέες, τη δική μας σεξουαλικότητα.
Βασικό στοιχείο που μας ενώνει, κόντρα στους Ναζί και ανεξάρτητα από τις υπόλοιπες μεταξύ μας διαφωνίες μας, είναι η πεποίθηση πως τους αξίζει μηδενική ανοχή. Όχι όμως ότι πρέπει να διώκονται ποινικά οι ιδέες τους! Κι εδώ έγκειται το δύσκολο εγχείρημα: Πώς να συνδυαστεί η μηδενική ανοχή στους Ναζί με τη μη ποινικοποίηση των ιδεών και χωρίς να απαγορευτεί η συμμετοχή του απεχθούς κόμματός τους στην εκλογική διαδικασία.
Το εγχείρημα αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Όμως είναι αναγκαίο να το προσπαθήσουμε.
Αν δεν κάνουμε τίποτα, και απλά συνεχίσουμε ως κοινωνία να ανεχόμαστε τα δηλητηριώδη, ρατσιστικά χρυσαυγίτικα συσσίτια στις γειτονιές, τις απειλές τους στις καφετέριες και στους δρόμους, τις επιθέσεις τους κ.λπ., θα βρεθούμε υπόλογοι στην Ιστορία.
Αν, από την άλλη, ταμπουρωθούμε πίσω από τη νομική απαγόρευση και ποινικοποίηση της Χρυσής Αυγής, θα έχουμε κάνει ένα τεράστιο δώρο στους Ναζί – αποδεχόμενοι την ιδέα ότι η πλειοψηφία δικαιούται να εφαρμόζει μέτρα καταστολής εναντίον ιδεών που δεν της αρέσουν.
Η ποινικοποίηση των ναζιστικών ιδεών και κομμάτων είναι, εν τέλει, όχι μόνο αναποτελεσματικός τρόπος καταπολέμησής τους, και ιδεολογική ήττα των δημοκρατών, αλλά και η «εύκολη λύση». Κι όπως συμβαίνει παντού και πάντα, οι «εύκολες λύσεις» μόνο λύσεις δεν είναι.
Ποια εναλλακτική έχουμε; Έχουμε την εναλλακτική, ως κοινωνία, ως γειτονιές, ως πολίτες, να εφαρμόσουμε τη Μη Ανοχή σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του ελληνικού χώρου.
Ονειρεύομαι μια Ελλάδα όπου, κάθε φορά που Χρυσαυγίτες τολμούν να μοιράσουν τα φυλλάδιά τους σε κάποια λαϊκή αγορά, στα διόδια, στα προαύλια των σχολείων, τουλάχιστον χίλιοι πολίτες (Δεξιοί, Αριστεροί, μνημονιακοί, αντιμνημονιακοί, ανεξάρτητοι κ.λπ.) να μαζεύονται και να τους γιουχάρουν, να τους αντιπαρατίθενται χωρίς φόβο αλλά και χωρίς πάθος, με νηφαλιότητα και αποφασιστικότητα να αποδυναμωθεί η δική τους έφεση προς τη βία.
Όσο για τη Βουλή, ονειρεύομαι μια κοινή στάση Μη Ανοχής προς τους Ναζί όλων των υπόλοιπων βουλευτών, χωρίς καμία διάθεση από κανέναν τους να χρησιμοποιήσει την αντιπαράθεση με τη Χρυσή Αυγή για να κερδίσει πόντους στο μεταξύ τους ανταγωνιστικό παίγνιο.
Βέβαια, μια τέτοια στάση Μη Ανοχής απέναντι στους Ναζί απαιτεί δουλειά, μας θέτει σε κίνδυνο (όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με άτομα που λατρεύουν τη βία), ζητά από εμάς ξεβόλεμα.
Είναι κατανοητό γιατί πολλοί προτιμούν την «κρατικοποίηση» της λύσης, μέσα από τη νομική ποινικοποίηση της Χρυσής Αυγής. Όμως, σε αυτό το πεδίο μάχης εναντίον της αναβίωσης του χειρότερου εφιάλτη της ανθρωπότητας, η λύση πρέπει να δοθεί από την ιδιωτική και την αυθόρμητα συλλογική πρωτοβουλία πολιτών που αποφασίζουν να ορθώσουν Τείχος Μη Ανοχής απέναντι στους Ναζί, χωρίς να καταφεύγουν στην εύκολη λύση τού να ζητήσουν από το κράτος να βγάλει κι αυτό το φίδι από την τρύπα.

 ΠΗΓΗ PROTAGON

ΕΔΩ ΖΟΥΜΕ…

 | Author: kartesios

Τον Αύγουστο του 2012 έγινε μια φρικιαστική εγκληματική πράξη δίχως όμως κανένα πολιτικό κίνητρο. Ένας 21χρονος αλλοδαπός βίασε και προσπάθησε να δολοφονήσει μία 15χρονη στην Πάρο. Πάνω σε αυτή την τραγωδία στήθηκε ένα ολόκληρο επικοινωνιακό παιχνίδι για να δικαιολογηθεί το μίσος της «Χρυσής Αυγής» εναντίον των μεταναστών.
Εκείνη την εποχή οι χρυσαυγίτες είχαν μετατρέψει την εν λόγω εγκληματική πράξη σε σημαία του ρατσισμού τους και ξεκίνησε  ένα πογκρόμ που σταματημό δεν έχει μέχρι σήμερα. Δεν ήταν όμως μόνο η «Χρυσή Αυγή» που εκμεταλλεύτηκε πολιτικά μια απόπειρα δολοφονίας κι ένα βιασμό που έγιναν δίχως κανένα πολιτικό κίνητρο.
Μεγάλο μέρος των ανεξάρτητων εθνικιστών, «ουδέτεροι και φιλήσυχοι πολίτες», μέρος της βάσης της ΝΔ, αλλά και στελέχη της, καλλιεργούσαν το τοπίο που ήθελε να είναι βιαστές και δολοφόνοι όλοι οι μετανάστες, βάζοντας ουσιαστικά πλάτη στα μαχαιρώματα της «Χρυσής Αυγής». Φαντάζομαι ότι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός θα ήθελε να βγει και να χρησιμοποιήσει εκείνη την απόπειρα δολοφονίας ως επιχείρημα για να ενισχύσει το προεκλογικό του σλόγκαν περί «ανακατάληψης των πόλεών μας από τους λαθρομετανάστες». Δεν το έκανε, επειδή το έκαναν για εκείνον τα ΜΜΕ που ελέγχει.
Όμως μία εγκληματική πράξη δίχως κανένα πολιτικό κίνητρο είχε γίνει η βάση για να στεριώσει η νεοναζιστική λογική και οι πρακτικές της.  Τότε, λοιπόν, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας δε βγήκε με διάγγελμα να ηρεμήσει την κατάσταση λέγοντας: «Δεν είναι ώρα για εσωτερικές διαμάχες. Ούτε για ένταση. Οι όποιες πολιτικές διαφωνίες λύνονται με διάλογο δημοκρατικό, όχι με διαφωνίες εμπρηστικές, ούτε με τη βία, απ΄ όπου και αν προέρχεται, και – πολύ περισσότερο – όχι με το αίμα. Που μας διαιρεί μέσα και μας εκθέτει έξω από την Ελλάδα».
Βγήκε όμως να πει τα παραπάνω ΤΩΡΑ που υπήρξε στην Ελλάδα μια καθαρά πολιτική δολοφονία. Ένα έγκλημα με πολιτικά κίνητρα. Βγήκε ΤΩΡΑ να ζητήσει ηρεμία και διάλογο. Βγήκε ΤΩΡΑ να μιλήσει για «βία, απ΄ όπου και αν προέρχεται» στηρίζοντας τους ακροδεξιούς συμβούλους του και δίνοντας πρωθυπουργική κάλυψη στις δηλώσεις Λαζαρίδη.
Θέλει ηρεμία και διάλογο ΤΩΡΑ ο πρωθυπουργός. Θέλει να μην εκτεθούμε στο εξωτερικό. Μην τυχόν και χαλάσει η «καλή εικόνα» της χώρας. ΤΩΡΑ που πλέον κράζουν την Ελλάδα ακόμη και τα πλέον συστημικά ΜΜΕ του εξωτερικού. ΤΩΡΑ όμως του ξέφυγε η κατάσταση, γιατί σήμερα δε μπορεί να δώσει εντολή στο ΕΣΡ να απαγορέψει τη μετάδοση εικόνων από την πραγματικότητα της εξαθλίωσης. Μ’ εκείνες τις εικόνες πεινασμένων και αστέγων που εξέθεταν την κυβέρνησή του είχε ξεμπερδέψει. Τώρα δε μπορεί να το κάνει.
Τώρα ξέρει ότι συζητιέται ανοιχτά διεθνώς η κάλυψη που παρέχει η κυβέρνησή του στους χρυσαυγίτες. Τώρα το video με τους χρυσαυγοασφαλίτες να πετούν πέτρες στους αντιφασίστες υπό την προστασία των ΜΑΤ κάνει τον γύρο του κόσμου. Τώρα, αναφέρεται στον Παύλο Φύσσα, ενώ αν σεβόταν έστω και ελάχιστα τον νεκρό δε θα έπρεπε να πιάνει στο στόμα του το όνομα Παύλος Φύσσας.
Τώρα που τον ρωτάει ο δημοσιογράφος του BBC Paul Mason «η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να εξηγήσει στην υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί αστυνομικοί και πολίτες που πετούν πέτρες φαίνεται να συνεργάζονται σε αυτό το video;», τι θα απαντήσει άραγε; Μήπως θα πει για το success story που γέννησε η παράνοια και η αλαζονεία; Μήπως για το tweet του υπουργού του με το οποίο ζητούσε να καθαριστεί η «αριστερή φασιστοπαρέα»; Μήπως θα μιλήσει για την άρνηση του άλλου υπουργού του να διακόψει τη στενή συνεργασία της αστυνομίας του με τους χρυσαυγίτες; Μήπως θα μιλήσει για τον υπουργό του που δεν ενοχλήθηκε από το γεγονός ότι μέχρι σήμερα έχουν σχηματιστεί μόνο 6 δικογραφίες για κάθε είδους περιστατικά φυλετικής βίας αυτεπαγγέλτως από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών;
Τι θα πει τώρα που όλοι ξέρουν ότι βάφτισε «άκρο» το αντιφασιστικό κίνημα για να δικαιολογήσει τη δική του ταύτιση με το ακροδεξιό μόρφωμα της «Χρυσής Αυγής», την κάλυψη που της παρείχε και τη στήριξη που δέχτηκε απ’ αυτήν; Τι θα πει, όχι μόνο ο Σαμαράς, αλλά όλοι εκείνοι οι ανεξάρτητοι εθνικιστές, οι «ουδέτεροι και φιλήσυχοι πολίτες», το μέρος της βάσης της ΝΔ, αλλά και τα στελέχη της που τον Αύγουστο του 2012 έκλειναν το μάτι στη «Χρυσή Αυγή»;
Δυστυχώς λένε ήδη ότι «δεν πρέπει να γίνει πολιτική εκμετάλλευση του θανάτου τού Παύλου Φύσσα». Ποιοι; Αυτοί που εκμεταλλεύθηκαν πολιτικά ένα έγκλημα χωρίς κανένα πολιτικό κίνητρο, ζητούν να μη γίνει «πολιτική εκμετάλλευση» ενός πολιτικού εγκλήματος! Και τι θεωρούν «πολιτική εκμετάλλευση»; Την αντίσταση στους νεοναζί! Προκαλεί αηδία το θράσος τους. Ζητούν «θεσμική αντιμετώπιση του θέματος». Από ποιους θεσμούς άραγε; Από τους ίδιους θεσμούς που «αδειοδότησαν» και στήριξαν τις πρακτικές της «Χρυσής Αυγής»;
Δε μπορώ να περιμένω κάτι καλύτερο από ανθρώπους που βολεύονται να ακούν τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να δηλώνει μέχρι την τελευταία στιγμή: «Δεν γνωρίζω αν υπήρχαν πολιτικά κίνητρα, είναι πολύ νωρίς για να βγάλουμε συμπεράσματα». Εδώ ζούμε… Τραγικό, αλλά αυτό είναι. Η συνενοχή τους να ζητάει τη συνενοχή όλων μας. Λοιπόν, χάσατε…

Θεωρίες Συνωμοσίας

Με αφορμή την προχθεσινή δολοφονία, μυρίστηκαν τα όρνια το αίμα και βγήκαν από τις φωλιές τους.

Πάει πολύς καιρός τώρα που δε βλέπω τηλεόραση, αποφεύγω και το καθεστωτικό ραδιόφωνο, αλλά εχθές το βράδυ στήθηκα επί τούτου μπροστά στην τηλεόραση. Δεν ήταν τα πράγματα χειρότερα απ’ ό,τι τα φανταζόμουν: σαράντα πέντε λεπτά της ώρας του δελτίου των οχτώ αναλώθηκαν σε θεματολογία με άξονα το φονικό και άλλα τρία ή τέσσερα για την επικείμενη επίσκεψη του κλιμακίου της Τρόικας. Πολύ βολικά, γίνεται και στα κανάλια της Τηλεδημοκρατίας  μας ο ίδιος κακός χαμός που γίνεται και στο διαδίκτυο. 
Μυρίστηκαν λοιπόν τα όρνια το αίμα του νεκρού και άρχισαν να φτερουγίζουν κράζοντας, μέχρι που υποχρεώθηκε να βγει κι ο πατέρας για να πει ότι ο Killah P δεν ανήκε σε κανενός το κόμμα. Ανήκε, πιθανόν, κι αυτός στους πολλούς υπόλοιπους Έλληνες που έχουμε πια καταλάβει ότι άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, όλοι τους βρωμάνε μέσα σ’ εκείνη τη Βουλή των Αχρησίμευτων κι ότι πρέπει να μπει εκεί μέσα φρέσκος αέρας, να παρασύρει μακριά τη δυσωδία. Δεν ξέρω, αυτό υποθέτω από τα λόγια του πατέρα: «το παιδί μου ήταν ελεύθερο μυαλό, δεν ανήκε πολιτικά πουθενά, μιλούσε για αγάπη και ειρήνη». Τελεία.
Από την άλλη μεριά έχομε έναν πληρωμένο φονιά. Θεός ξέρει τι του έταξαν και πώς τον κρατάνε. Αλλά δούλευε, λέει, σε ψαράδικο κι ήξερε να δουλεύει το μαχαίρι. Ποιοι όμως του έταξαν? Οι Αυγουλοκέφαλοι? Μα αυτοί, είναι γνωστό, είναι υπάλληλοι του συστήματος. Χρειαζόμαστε έναν νέο εισαγγελέα, να γράψει το καινούριο «Ζ», είπαν κάποιοι. Ρομαντικές αφέλειες! Ο ίδιος ο Φυρερίσκος των Αυγουλοκέφαλων ήταν το πρώτο εξάμηνο του 1982 στη μισθοδοσία της ΚΥΠ, σύμφωνα με τα στοιχεία. Την ίδια υπηρεσία, την οποία ο συχωρεμένος(?) ο Ανδρέας  την είχε μετονομάσει σε ΕΥΠ και την ήλεγχε προσωπικά, άμα ανέλαβε την εξουσία, τον Οκτώβριο του 1981.
Με νοιάζει το φονικό και δε θέλω να παρεξηγηθώ πάνω σε αυτό. Παρ’ όλη την τάση αγιοποίησης που φυσιολογικά υποβόσκει μετά από έναν άδικο θάνατο, δεν αμφιβάλλω ότι χάθηκε ένα παλικάρι με θετικό ισοζύγιο στο λογαριασμό του προς μιαν κοινωνία που ζει σε δίσεκτους καιρούς. Χάθηκε και μαζί πέρασε στην Αθανασία, αιωνία του η μνήμη.
Όμως περισσότερο κι από τον χαμό του παλικαριού, με λυπεί η απάθειά μας ως κοινωνίας. Γιατί αν είχαμε ρίξει εγκαίρως ετούτη την κυβέρνηση των Ολετήρων, πιθανότατα δε θα είχε γίνει ούτε ετούτο, ανάμεσα σε τόσα άλλα, εγκλήματα.
Γιατί το προχθεσινό φονικό, όταν θα καταλαγιάσει ο θόρυβος, θα το ακολουθήσει μια άλλη βόμβα μιντιακού κρότου-λάμψης, για να σκεπάσει για λίγο ακόμα κι άλλο λίγο ακόμα, την ανικανότητα των Ολετήρων  που οδηγούν τη χώρα στον γκρεμνό. Μέχρι πότε θα τους ανεχόμαστε? Έχομε όλοι μας ευθύνη που επιτρέπομε να κατρακυλάει η κοινωνία στο ζόφο ενός πληρωμένου εγκλήματος με πολιτική στόχευση!
Και βέβαια η πολιτική στόχευση για κάποιους μπορεί να έχει σχέση με τους υπέρτιτλους που σημειώνουν ότι οι ναζί σφάξανε τον κομμουνιστή.
Κοινότοπο είναι που το λέω, το ξέρω∙ κι ας μην είμαι λάτρης των θεωριών συνωμοσίας, η πραγματική είδηση των ημερών ήταν ότι ο πρωθυπουργεύων σφουγγοκωλάριος επήρε το πρωθυπουργικό αεροσκάφος και πετάχτηκε μέχρι τις Βρυξέλλες  Έβαλα στο ψαχτήρι τις λέξεις «Βρυξέλλες» και «Σαμαράς» και το ψαχτήρι μου απάντησε: «Οχι νέα μέτρα» το μήνυμα Σαμαρά στις Βρυξέλλες! Αλλά αυτά αφορούσαν τις εκτιμήσεις και τις προσδοκίες της μετά βαΐων και κλάδων αναχώρησης, το κούνημα του μαντηλιού∙ σιγή ασυρμάτου μετά την επιστροφή.
Η πραγματική είδηση των ημερών πέρασε στα ψιλά. Πέρασε απαρατήρητο, δηλαδή, ότι το καινούριο μνημόνιο είναι καθ’ οδόν. Τον κάλεσαν στις Βρυξέλλες τα αφεντικά του, να του πούνε τα καθέκαστα κι αυτός γύρισε με κατουρημένα τα βρακιά. Πέρασε στα ψιλά η ρητή παραδοχή του απίστευτου τύπου που παριστάνει τον Πρωθυπουργό ότι, παρά το success story, υπάρχει χρηματοδοτικό κενό για την διετία 2015-16.
Βλέπετε, πολύ βολικά, έχουμε να διαχειριστούμε έναν φόνο και πνιγμένοι στα κροκοδείλια δάκρυά μας, οφείλομε τώρα να ξεθάψομε τις δικογραφίες που έχουν σχηματιστεί για τους Αυγουλοκέφαλους. Δικογραφίες που μέχρι εχθές τις βάζαμε στην άκρη, επιτέλους τώρα τις στέλνουμε στον εισαγγελέα∙ μπράβο μας και ζήτω μας κ.α. γελοιότητες, στη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα.
Σημασία, λοιπόν, δεν έχει αν κάποιος Αυγουλοκέφαλος λαγός πήρε τηλέφωνο ή πλήρωσε το φονιά. Σημασία έχει ποιος έδωσε τη διαταγή! Μεγαλύτερη ακόμα σημασία έχει να σκεφτούμε ποιοι ωφελούνται από αυτό το φονικό και την αναμπουμπούλα: όσο αρνούμαστε να δώσουμε αυτήν την προφανή απάντηση, τόσο θα δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε ότι κάθε μέρα που περνάει και βρίσκει ετούτους τους Ολετήρες στην κυβέρνηση, κάθε τέτοια μέρα, ως κοινωνία, θα κάνουμε ένα ακόμα βήμα προς το Πουθενά. Αλλά αν είναι έτσι τα πράγματα, οι αδηφάγες επικοινωνιακές τους ανάγκες θα απαιτήσουν κι άλλα, πολλά περισσότερα πτώματα…
my-pillow-book

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Η συμμορία των ηλιθίων

Ενώ δεν πρόλαβε να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός του success story ο Πρωθυπουργός χτύπησε ξανά, αυτή την φορά με το Ελληνογενές «πρωτογενές πλεόνασμα».

Ένα πλεόνασμα που ακόμα δεν το είδαμε, αλλά αρχίσανε οι κυβερνώντες να μοιράζουν στον φτωχό, πεινασμένο, πλην τίμιο, αλλά κυρίως Σοφό λαό.

Φυσικά για την ύπαρξή του ή όχι, ήδη σύμφωνα με τα ταμειακά στοιχεία που έδωσε η Τράπεζα της Ελλάδος υπάρχει πρόβλημα ρευστότητας, κάνοντας αναφορά για έλλειμμα «Κεντρικής Κυβέρνησης» σε τριπλάσιο μέγεθος από το πλεόνασμα της εκτέλεσης του προϋπολογισμού για το οκτάμηνο του 2013 που παρουσίασε η Κυβέρνηση και το Υπουργείο Οικονομικών.

Ενώ όμως σαν χώρα στηρίζουμε την από δω και πέρα πολιτική μας στην ύπαρξη αυτού του πρωτογενούς πλεονάσματος και ερίζουμε στο αν υπάρχει ή όχι, κάπου εκεί νέτα-σκέτα ο Πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι δηλώνει:

«Η πιθανή επέκταση του Ελληνικού προγράμματος δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς όρους».

Η δήλωση φυσικά γεννά εύλογα ερωτήματα και απορίες. Αυτό σημαίνει νέα μέτρα, με στόχο τους ασθενέστερους και εξαθλιωμένους Έλληνες κυρίως ψυχολογικά και πολιτισμικά και εννοείται οικονομικά.

Το χρέος κατά γενική παραδοχή δεν είναι βιώσιμο, ενώ ο βίος όλων έχει γίνει καιρό τώρα αβίωτος. Αυτό καλούνται και οφείλουν να το λάβουν σοβαρά υπόψη όλες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις της χώρας.

Η κατακρήμνιση του βιοτικού επιπέδου, η ανεργία, η διαφθορά, συνομολογούν το… δεν πάει άλλο.

Η Εθνική κυριαρχία είναι πλέον σοβαρό θέμα για τη χώρα, οι ιθύνοντες δε, αποτελούν πλέον σοβαρό κίνδυνο για τον τόπο. Από την άλλη, οι εκπρόσωποι της Αριστεροϋστερίας έχουν εναλλακτικές λύσεις που στερούνται κάποιας σοβαρότητας ή λογικής.

Η Ελλάδα βρίσκεται στα χνάρια φοβικών και αδύναμων ηγεσιών ειδικά τώρα που η Ευρώπη επιδεικνύει ανάλογη φοβία και ατολμία.

Η έλλειψη Πολιτικών προσωπικοτήτων σαν της Μάργκαρετ Θάτσερ (αλήθεια ποιος θυμάται ότι ήταν ενάντια στο Μάαστριχτ και του Ενιαίου Ευρωπαϊκού Νομίσματος;) έδωσε ζωτικό χώρο να κινούνται πολιτικές προσωπικότητες σαν της Α. Μέρκελ και πολιτικά σχήματα σαν την Χρυσή Αυγή.

Η συμμορία των ηλιθίων της πολιτικής Ελίτ οφείλει να μάθει από τα λάθη της και να επιτρέψει μέσα από μια πολιτική αναδιάρθρωση και ένα νέο Σύνταγμα στους εναπομείναντες ευφυείς να μάθουν από αυτά τα λάθη.

Επιτρέψτε μου τα παραπάνω λόγια παραφράζοντας μια ρήση του Καγκελάριου Βίσμαρκ («Οι ηλίθιοι μαθαίνουν από τα λάθη τους. Οι ευφυείς μαθαίνουν από τα λάθη των άλλων»), αλλά μόνο ηλίθιοι θα ονόμαζαν διαπραγμάτευση το ο,τιδήποτε ψέλλιζε η Τρόικα και πρόθυμα διαγκωνίζονταν να εφαρμόσουν.

Εάν δεν εθελοτυφλούσαμε όλα αυτά τα χρόνια, αν γίνονταν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και μειώναμε τα ελλείμματα ενός σπάταλου κράτους, δεν θα φθάναμε εδώ. Κανένας δεν μας υποχρέωσε να υπαχθούμε στους όρους των μνημονίων. Παρά μόνο οι αποφάσεις των ηγητόρων μας, επειδή οι ίδιοι υπήρξαν άτολμοι, ανίκανοι να διαχειριστούν αυτό που δημιούργησαν, αποκτώντας επάξια τoν τίτλο της συμμορίας των ηλιθίων.

Πηγή: Η συμμορία των ηλιθίων - RAMNOUSIA

Του Γιάννη Βαρουφάκη

 

Η σημερινή Ευρώπη αρέσκεται να πιστεύει πως η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης ορίζεται ως το αντίπαλο δέος του βαρβαρισμού, της απολυταρχίας και, βεβαίως, του ναζισμού.  

Είναι αλήθεια ότι η σημερινή δημοκρατική Ευρώπη έχει λόγο να νιώθει ανακούφιση και περηφάνια που για εξήντα χρόνια τώρα...

οικοδόμησε θεσμούς που λειτούργησαν ως αναχώματα στον οργανωμένο μισανθρωπισμό και στην ενορχηστρωμένη βία – με την περίπτωση της τέως Γιουγκοσλαβίας ως μια κακή εξαίρεση του «κανόνα».  

Όμως, αυτό που δεν ισχύει, κόντρα στην κυρίαρχη άποψη, είναι ότι η ιδέα μιας Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, μιας Ευρωπαϊκής  Ένωσης, ήταν αποκλειστικό όραμα των Ευρωπαίων δημοκρατών. Πάρτε ως παράδειγμα τα πιο κάτω λόγια:  

«Προτείνεται η δημιουργία μιας μεγάλης οικονομικής ζώνης εντός της οποίας η οικονομία θα αναπτύσσεται με ελάχιστη επιρροή από το κράτος. Μιας οικονομικής κοινότητας σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Με κοινό νόμισμα, ή τουλάχιστον σταθερές ισοτιμίες, κατάργηση δασμών και συνόρων, συλλογικές εμπορικές συνθήκες με άλλες ηπείρους και κράτη, μια κεντρική Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα».  

Μπορείτε να φανταστείτε ποιος έγραψε αυτά τα λόγια; Να σας πω: πρόκειται για μνημόνιο της γερμανικής καγκελαρίας, εκδοθέν την 9η Ιουλίου 1940, υπογεγραμμένο από τον κ. Χέρμαν Γκέρινγκ. Πρόκειται για μία από τις πολλές αναφορές ναζί αξιωματούχων στην ανάγκη δημιουργίας μιας ευρωπαϊκής οικονομικής και νομισματικής ένωσης – μιας ένωσης που σχεδίαζαν να υλοποιήσουν μετά τη ναζιστική «νίκη».  

Ας περάσουμε, όμως, τώρα πενήντα χρόνια μετά. Στις Βρυξέλλες. Εκεί όπου, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 έμπαιναν τα θεμέλια της ΟΝΕ, της Οικονομικής και Νομισματικής  Ένωσης, την οποία ευτυχώς έχτισαν όχι οι ναζί, αλλά οι δημοκρατικά εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας. Πριν από την οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τον σχεδιασμό και τη δημιουργία της επερχόμενης ευρωζώνης είχε αναλάβει, εντός της Κομισιόν, η λεγόμενη Μονάδα Εθνικών και Κοινοτικών Νομισματικών Πολιτικών (National and Community Monetary Policies Unit). Διευθυντής της εν λόγω μονάδας και υπεύθυνος του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος (European Monetary System), το οποίο προετοίμαζε το έδαφος για το ευρώ, ήταν ένας Άγγλος οικονομολόγος, ο κ. Bernard Connolly.  

Να σας θυμίσω ότι η περίοδος 1990-1993 ήταν δραματική. Όχι μόνο διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία και επέστρεψαν στρατόπεδα συγκέντρωσης στο ευρωπαϊκό της έδαφος, τα οποία λυμαίνονταν φρουροί που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από την απανθρωπιά των ναζί, αλλά κατέρρευσε και ο ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερών ισοτιμιών που υποτίθεται ότι θα ήταν ο προθάλαμος για το ευρώ. Εν μέσω εκείνων των δραματικών εξελίξεων, ο κ. Connolly άρχισε να αμφισβητεί το δημιούργημά του – τη λογική που διέπνεε τη συγκεκριμένη νομισματική ενοποίηση, της οποίας είχε την... επίβλεψη. Έτσι, άρχισε να συμβουλεύει προϊσταμένους του και πολιτικούς πως ίσως έπρεπε να ξανασκεφτούν πολύ σοβαρά το εγχείρημα της ΟΝΕ που ο ίδιος, έως εκείνη τη στιγμή, πίστευε και υπηρετούσε.  

Δεν θα σας κουράσω με αναφορές στις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες απόψεις του που τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι η ΟΝΕ, όπως σχεδιαζόταν, θα οδηγούσε την Ευρώπη στην αποδόμηση. Απλώς θα πω ότι, κάποια στιγμή, ζήτησε άδεια από την Κομισιόν για να γράψει ένα πόνημα – ένα βιβλίο επί του θέματος. Άδεια την οποία και εξασφάλισε. Όταν όμως έστειλε στην Κομισιόν το κείμενό του (ως ώφειλε), συνέβη το εξής ενδιαφέρον: στάλθηκε η φωτογραφία του σε όλες τις εισόδους όλων των κτιρίων της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες, με εντολή στους φρουρούς να μην του επιτραπεί ποτέ η είσοδος! Παράλληλα, τέθηκε σε διαθεσιμότητα και γρήγορα απολύθηκε.  

Ο ίδιος δεν πτοήθηκε. Εξέδωσε το βιβλίο του (το 1995 πλέον) με τίτλο που δεν θα χρησιμοποιούσε, αν δεν είχε προηγηθεί η σοβιετικού τύπου συμπεριφορά της Ε.Ε. απέναντί του. Ο τίτλος ήταν Η σάπια καρδιά της Ευρώπης (The rotten heart of Europe) ενώ ο υπότιτλος Ο βρόμικος πόλεμος για το ευρωπαϊκό νόμισμα (The dirty war for Europe's money). (Εκδότης ο λονδρέζικος οίκος Faber & Faber.)  

Από όλα τα ενδιαφέροντα που γράφει ο Bernard Connolly στο βιβλίο του, σήμερα κρατώ μόνο το εξής, το οποίο αρχίζει με μια αναφορά στα ανεκπλήρωτα σχέδια των ναζί για μια οικονομική και νομισματική ένωση:  

«Ξεκάθαρα, η αντιπαραβολή των σημερινών συνθηκών στην Ευρώπη με εκείνες των αρχών της δεκαετίας του 1940 δεν πρέπει να υπερτονίζεται. Οι κ.κ. Κολ, Μιτεράν, Ντελόρ, καθώς και οι υποστηρικτές τους, σε καμία περίπτωση δεν σκοπεύουν να αναβιώσουν τον αποτρόπαιο παγανισμό του ναζισμού. Σε καμία περίπτωση δεν απειλούν ότι θα κατατροπώσουν στρατιωτικά τις ευρωπαϊκές χώρες που δυσανασχετούν με τα σχέδιά τους (σ.σ. εδώ εννοεί τα σχέδια στις αρχές της δεκαετίας του 1990 για νομισματική ενοποίηση στην Ευρώπη). Ούτε σκοπεύουν να εκκινήσουν φυλετικά πογκρόμ ή να δημιουργήσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης».

Και έτσι είναι. Το ότι οι ναζί σχεδίαζαν μια ΟΝΕ δεν σημαίνει ότι η δημοκρατική Ευρώπη δεν έπρεπε να σχεδιάσει μια δική της. Απλώς σημαίνει ότι μια ΟΝΕ δεν είναι αποκλειστικά συνυφασμένη με τα ιδεώδη των Ευρωπαίων δημοκρατών. Ωστόσο, το σημαντικό που μας προσφέρει ο Connolly είναι μια ιδιαίτερα προφητική (για το 1994) μνεία στο εξής:  

«Όμως, οι φιλοδοξίες τους (σ.σ. των Ευρωπαίων ηγετών για μια ΟΝΕ σαν αυτή που τελικά αποκτήσαμε), εφόσον πραγματοποιηθούν, θα δημιουργήσουν τις συνθήκες οικονομικού μαρασμού, πολιτικής απαξίωσης και μνησικακίας σε ακριβώς εκείνες τις χώρες και περιοχές της Ευρώπης όπου ο φιλελευθερισμός έχει ρηχές ρίζες και όπου καλλιεργούνται με μεγαλύτερη ευκολία η ξενοφοβία και ο εθνικισμός – εξελίξεις που μπορεί να καλλιεργήσουν την έφεση προς βίαιες περιπέτειες ως αντίβαρο σε εγχώρια προβλήματα που είναι αδύνατον να επιλυθούν (σ.σ. εννοεί στο πλαίσιο μιας σαθρά σχεδιασμένης ευρωζώνης)».  

Χρειάστηκε ένας Άγγλος συντηρητικός οικονομολόγος στο κέντρο της αρχιτεκτονικής σχεδίασης της σημερινής ευρωζώνης για να προβλέψει εν έτει 1993/4 αυτό που εμείς οι αριστερίζοντες δεν είχαμε πραγματικά ποτέ προβλέψει: πως η συγκεκριμένη νομισματική ένωση (την οποία εκείνος βοηθούσε να γεννηθεί) κάποια στιγμή θα επέφερε (με μαθηματική ακρίβεια) τόσο μεγάλα δεινά στις ελλειμματικές χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, που οι κοινωνίες μας, συνθλιμμένες από τη Σκύλλα του Χρέους και τη Χάρυβδη της  Ύφεσης, θα γεννούσαν ακραία ξενοφοβία και εθνικισμό.

Πηγή: lifo.gr

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

ΑΜΕΤΡΗΤΟ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΑΛΗΤΕΙΑΣ

 Author: kartesios

Δεν μας έφτανε η σαχλομαγκιά του Άδωνη Γεωργιάδη περί βερίκοκων και «κερνάμε φιστίκι» λες και απευθυνόταν σε ομοϊδεάτισσές του μαϊμούδες και όχι σε εργαζόμενους… Δεν μας έφτανε ο ανεκδιήγητος γόνος παπαλίνας, Μίλκος Βαρβιτσιώτης, που δήλωσε με ηλίθιο κυνισμό «πουλήστε τα σπίτια σας αν δεν έχετε να πληρώσετε φόρους, τι θέλετε να σας κάνω εγώ;»… Δεν μας φτάνει ο θρασύς βοηθός λογιστή Γιάνης Στουρνάρας που η μοίρα και η δική μας μαλακία τα έφερε έτσι ώστε να ανακοινώνει «ψοφήστε από το κρύο ζώα» διαβεβαιώνοντας ότι «δεν είναι κατάλληλος ο καιρός για μειώσεις φόρων στο πετρέλαιο»…
Δεν μας έφτανε η κοροϊδία του success story της πρωθυπουργικής καρικατούρας, των δήθεν επενδύσεων του καταγέλαστου Χατζηδάκη, των μαγικών «νέων θέσεων εργασίας» του τραγικά ανίκανου Βρούτση, καθώς όποτε ανακοινώνονται αυξάνεται η ανεργία…
Δε μας έφταναν αυτά κι άλλα τόσα, πρέπει τώρα να υποστούμε την υποκρισία, το ψέμα, την εξαπάτηση και την αλητεία τους σχετικά με τις κοινωνικές τους ευαισθησίες και το πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα. Πρόκειται περί αλητείας και εξαπάτησης και ΑΝ υπήρχε δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα θα έπρεπε σήμερα να απαγγελθούν κατηγορίες.
Ο Σαμαράς ανακοινώνει ότι το 70% του δημοσιονομικού πλεονάσματος θα κατευθυνθεί για την ανακούφιση των χαμηλοσυνταξιούχων και την ενίσχυση των ένστολων πραιτοριανών του. Μιλά για το 70% του δήθεν πλεονάσματος, αποφεύγοντας να ομολογήσει ότι όλη αυτή η απάτη είναι όρος του Μνημονίου η οποία υπογράφηκε επί πρωθυπουργίας Παπαδήμου και όχι κάποια δική του απόφαση.
Ας θυμηθούμε τι λέει ο όρος της Τρόικας σχετικά με τον Ειδικό Λογαριασμό που δήθεν ξέχασε ο Σαμαράς: «Ο Ειδικός Λογαριασμός που τηρείται στην Τράπεζα της Ελλάδος θα ενεργοποιηθεί πλήρως με την καταβολή της επόμενης δόσης και θα τροφοδοτείται με τα δάνεια του EFSF και φορολογικά έσοδα μόλις επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα. Ο λογαριασμός θα χρησιμοποιείται μόνο για την εξυπηρέτηση τoυ χρέους και θα τροφοδοτείται τμηματικά από το EFSF πριν ακριβώς από την ωρίμανση μιας υποχρέωσης της Ελλάδας.
Ορίζεται ρητά η αυτόματη επιβολή νέων μέτρων περικοπής δαπανών αν δεν επιτευχθεί ο στόχος για έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις. Συγκεκριμένα, ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος θα αυξάνεται αυτόματα αν τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις είναι μειωμένα λόγω καθυστέρησης για την πώληση συγκεκριμένων περιουσιακών στοιχείων σε σύγκριση με τους στόχους του προγράμματος επί δύο συνεχόμενα τρίμηνα. Για την «αναπλήρωση» της απώλειας εσόδων η κυβέρνηση υποχρεούται να προβεί σε περικοπές δαπανών στη γενική κυβέρνηση σε ποσοστό 50% του ποσού που δεν εισπράχθηκε από ιδιωτικοποιήσεις με βάση το συμφωνημένο πρόγραμμα πώλησης περιουσιακών στοιχείων (για το 2013 προβλέπονται έσοδα 2,6 δισ. ευρώ). Για παράδειγμα αν αντί για 2,6 δισ. ευρώ εισπραχθούν το 2013 1,6 δισ. ευρώ, θα απαιτηθούν περικοπές για το 50% του 1 δισ. ευρώ που δεν εισπράχθηκε εγκαίρως, δηλαδή 500 εκατ. ευρώ».
Και φτάνουμε στο καλύτερο:
«Αν υπάρξουν επιπλέον έσοδα, από φόρους ή ιδιωτικοποιήσεις, πέραν των υπολογιζομένων, ΤΟΤΕ το 30% θα πηγαίνει για την εξυπηρέτηση του χρέους και το υπόλοιπο 70% θα χρησιμοποιείται αυτομάτως την επόμενη χρονιά για την υποστήριξη έκτακτων μέτρων που θα έχουν ως στόχο τη στήριξη της ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής, υπό την προϋπόθεση της επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων».
Προσέξτε: Η «πρόβλεψη» της πιθανότητας αποτυχίας στα έσοδα από αποκρατικοποιήσεις δημοσιοποιήθηκε στις 13 Νοεμβρίου του 2012. Όλως συμπτωματικά, τον Ιούλιο του 2013 το ΤΑΙΠΕΔ ανακοινώνει την αποτυχία στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων χρησιμοποιώντας ΑΚΡΙΒΩΣ τους ίδιους αριθμούς της «πρόβλεψης». Δηλαδή, τον Ιούλιο το ΤΑΙΠΕΔ ανακοίνωσε ότι «Περικόπτει η κυβέρνηση τον αρχικό στόχο για τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις φέτος. Ο νέος στόχος περιορίζεται στο 1,6 δισ. ευρώ (από 2,6 δισ. ευρώ) και το 1 δισ. ευρώ μετατίθεται για το 2014. «Συμπτώσεις», θα μου πείτε. Να το δεχτώ, γιατί ούτως ή άλλως τα σπουδαία είναι αλλού.
Τα σπουδαία είναι στο ότι «ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος θα αυξάνεται αυτόματα αν τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις είναι μειωμένα λόγω καθυστέρησης για την πώληση συγκεκριμένων περιουσιακών στοιχείων σε σύγκριση με τους στόχους του προγράμματος επί δύο συνεχόμενα τρίμηνα». Ποιο πρωτογενές πλεόνασμα, λοιπόν, και ποιοι στόχοι; Ακόμη κι αν υπήρχε πλεόνασμα δε θα μπορούσε να δοθεί ούτε το 70% αυτού καθώς τίποτε δεν πήγε σύμφωνα με τους στόχους και κυρίως η είσπραξη φόρων. Όλα έπεσαν έξω και αυτό που θα πέσει εντελώς έξω είναι ο προϋπολογισμός καθώς βασίζεται σε βεβαιωμένους φόρους και όχι φόρους που εισπράττονται. Η διαφορά είναι τεράστια. Χαώδης.
Το εικονικό πλεόνασμα που παρουσιάζεται είναι δημιούργημα περικοπών και τίποτε άλλο. Δεν υπάρχει πλεόνασμα. Δε μπορεί να μοιραστεί μέρος του πλεονάσματος. Μιλάμε για καθαρή αθλιότητα χυδαιότητας ίσης με το «λεφτά υπάρχουν». Το πλεόνασμα θα μπορούσε να υπάρχει μόνο στο μυαλό των Σαμαρά και Στουρνάρα αν διέθεταν μυαλό. Όμως ως άψυχες μαριονέτες στα χέρια της Μέρκελ και του ΔΝΤ, όσο κι αν ψάξουμε δε θα βρεθεί ούτε μισό εγκεφαλικό κύτταρο στο κεφάλι τους.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;

Home » Για ψαγμένους » Ελευθερία ή εικονική πραγματικότητα; (ΒΙΝΤΕΟ)

Ελευθερία ή εικονική πραγματικότητα; (ΒΙΝΤΕΟ)

Παρακολουθήστε στο ακόλουθο βίντεο τους σύγχρονους «δεσμώτες» του σπηλαίου, που βλέποντας τις σκιές, νομίζουμε πως αυτές είναι η αλήθεια… Πιστεύουμε πως ζούμε στον πραγματικό κόσμο! Πως είμαστε ελεύθεροι… Σαν ένα ζώο που το τοποθετούν σε κάποιο κλουβί με κάθετι που θυμίζει το φυσικό του περιβάλλον, στην πραγματικότητα όμως δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα κακέκτυπο αυτού, οριοθετημένο από άκρη σε άκρη.
Έτσι κι εμείς αντιδρούμε παθητικά στην πραγματικότητα γύρω μας. Αν καταλαβαίναμε πως όλα αυτά είναι ψεύτικα και πως τίποτα δεν είναι για πάντα θα μπορούσαμε να υψώσουμε το κεφάλι και να ανασάνουμε!
 

Το μεδούλι της «κρίσης»

Χρῆστος Γιανναρᾶς      

Γιατί μας ενοχλεί ή και μας φοβίζει η πολιτική διαφθορά, ο αμοραλισμός των επαγγελματιών της εξουσίας;
Eπειδή η πολιτική διαφθορά καταξιώνει και νομιμοποιεί στις συνειδήσεις την ανεξέλεγκτη ιδιοτέλεια. Mας φοβίζει η ανεξέλεγκτη (επομένως και ατιμώρητη, άρα αχαλίνωτη) ιδιοτέλεια των διαχειριστών της ζωής μας, γιατί είναι καταλύτης διάλυσης της κοινωνικής συνοχής, μετασχηματισμού της συνύπαρξης σε ζούγκλα.

«Zούγκλα» θα πει: να αφηνόμαστε οι άνθρωποι, έρμαια, στις φυσικές μας ενορμήσεις, στα ένστικτα τα ανεξέλεγκτα από τη λογική μας, τα αυτονομημένα από την ελεύθερη θέλησή μας. Λέμε «ένστικτα» ή «ενορμήσεις» τις δεδομένες στην ανθρώπινη φύση μας αναγκαιότητες που είναι οι όροι – προϋποθέσεις για να υπάρχει το φυσικό άτομο: Oρμή της αυτοσυντήρησης, ορμή της επιβολής και κυριαρχίας, ορμή της ηδονής. Aνάγκες βιολογικές, αδυσώπητες, ταυτίζονται με την εξασφάλιση επιβίωσης και διαίωνισης του είδους, βιώνονται από το κάθε άτομο της φύσης ως αδήριτες υπαρκτικές προϋποθέσεις – αναγκαιότητες.
Oμως ο άνθρωπος διαφοροποιείται ως είδος στο ποσοστό που μπορεί να παίρνει υπαρκτική απόσταση από τη φύση του, να είναι, σε κάποιο ποσοστό, ελεύθερος από τις αναγκαιότητες που διέπουν την ομοείδεια, ανυπότακτος στη φυσική νομοτέλεια. Δεν μπορεί να ακυρώσει τη φύση του (ακύρωση της νομοτέλειας θα σήμαινε αναίρεση της βιολογικής ατομικότητας), μπορεί όμως να την ελέγχει με τη λογική του, την κρίση του, τη θελητική του ενέργεια – δυνατότητα.
Aυτό σημαίνει ότι η ελευθερία από τη φύση, σχετική πάντοτε γι’ αυτό και ποικίλη (συνάρτηση της μοναδικότητας που έχει κάθε ατομική νόηση – κρίση – θέληση), είναι κατόρθωμα – κερδίζεται, δεν χαρίζεται. Kαι ακριβώς το κατόρθωμα της ελευθερίας από τις αναγκαιότητες της φύσης το ονόμασαν κάποτε οι άνθρωποι «πολιτισμό» και «καλλιέργεια» (cultura). O πολιτισμός είναι το μέτρο (ο δείκτης) της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, της κατακτημένης ελευθερίας από τη δουλεία στο ένστικτο. Ποικίλλουν οι πολιτισμοί, γιατί ποικίλλει η χαλιναγώγηση των ενστικτωδών αναγκαιοτήτων, είναι αδιάκοπο, ισόβιο άθλημα ο πολιτισμός, ποτέ οριστική, παγιωμένη εξασφάλιση.
Mιλάμε οι άνθρωποι για «ζούγκλα», για «πρωτογονισμό», για «βαρβαρότητα», όχι μόνο όταν το «κοινόν άθλημα» του πολιτισμού ατονεί ή και «αποσβέννυται προς καιρόν» (διολισθαίνει λ.χ. η συλλογικότητα από την πολυ-υμνημένη «Aθηναίων Πολιτεία», απευθείας, στη θηριωδία του «Πελοποννησιακού Πολέμου»), όχι μόνο τότε. Mιλάμε για «ζούγκλα», κυρίως, όταν η κτηνώδης ιδιοτέλεια, ο αμοραλισμός, ο εγωκεντρισμός, θεωρούνται αυτονόητα δεδομένα, νομιμοποιούνται και, κυρίως, θεσμοποιούνται άμεσα ή έμμεσα από την εξουσία.
Γι’ αυτό και ταυτίζουμε την πολιτική διαφθορά με τον παλιμβαρβαρισμό. Διότι ο αμοραλισμός των διαχειριστών της εξουσίας καταργεί (εξαλείφει από τις συνειδήσεις) τα κριτήρια διαφοροποίησης της κοινωνίας από τη ζούγκλα, της ανιδιοτέλειας από την αντικοινωνική συμπεριφορά, της σχέσης από τη χρήση της ηδονοθηρίας από τον έρωτα. H πολιτική διαφθορά δεν συνιστά απλώς παραβίαση επαγγελματικής δεοντολογίας, είναι, κυριολεκτικά, κοινωνικό έγκλημα: βλάπτει, παραδειγματικά και ανήκεστα, την ανθρωπιά του ανθρώπου – ποδηγετεί τον άνθρωπο να γίνει ανάπηρος, ανίκανος να υποψιαστεί την υπαρκτική εμπειρία της αυθυπέρβασης και αυτοπροσφοράς, του αληθινού έρωτα στη ζωή του.
Tο σημερινό πρόβλημά μας δεν είναι ηθικό, δεοντολογικό, δεν λύνεται με την αποπομπή και τον κολασμό των διεφθαρμένων πολιτικών. Kάτι έχει αλλάξει ριζικά σε μας τους ελληνώνυμους του βαλκανικού νότου. Mιλάμε ακόμα ελληνικά, αλλά δεν καταλαβαίνουμε πια τι λέμε, οι λέξεις παραμένουν ελληνικές, χωρίς να παραπέμπουν στον «τρόπο» των Eλλήνων: «Πολιτισμός» για μας δεν είναι πια το προϊόν της «πόλεως», της μετοχής στο «πολιτικόν άθλημα» κοινωνίας της ζωής, άθλημα ελευθερίας από τις ενστικτώδεις αναγκαιότητες της ιδιοτέλειας. Πολιτισμός για μας είναι: συνεχώς περισσότερα και πιο προηγμένα «κομφόρ» ατομοκεντρικού ηδονισμού, υψηλοί δείχτες καταναλωτικής ευχέρειας, τουριστική εκμετάλλευση μιας ιστορικής παρακαταθήκης που ντροπιαστικά αγνοούμε. Πουλάμε τη γη μας και την ψυχή μας, όσο όσο, για να μη χάσουμε την πρόσβαση στην καταναλωτική αδηφαγία.
Kάποτε ο Eλληνισμός ήταν ο μοναδικός (ενεργός) ιστορικός αντίλογος στον ατομοκεντρισμό της μετα-ρωμαϊκής, «βαρβαρικής» Δύσης. Δεν ήταν ιδεολογικές οι διαφορές, ήταν ασύμπτωτοι οι «τρόποι»: Oταν οι Eλληνες έλεγαν «κοινωνία» σήμαιναν κάτι άλλο από το προϊόν μιας «εταιρικής σύμβασης» (contrat social) – η λογική της συνύπαρξης δεν ήταν ωφελιμιστική – χρησιμοθηρική, ήταν η λογική του κοινού «πολιτικού αθλήματος» για την πραγμάτωση του «κατ’ αλήθειαν» βίου (με την «αλήθεια» να παραπέμπει σε κατόρθωμα «τρόπου», όχι σε ιδεολογική ντιρεχτίβα). Aδύνατο για τον δυτικό άνθρωπο (δηλαδή για όλους μας σήμερα) να γνωρίσει εμπειρικά τι σήμαινε για τους Eλληνες «τρόπος», αφού ο «τρόπος» έχει τη σημαντική των ορίων του, αλλά δεν υποτάσσεται σε καταστατική «σύμβαση» αξιωματικού προκαθορισμού του.
Tο άθλημα σχέσεων κοινωνίας έχει ρίσκο, διακινδύνευση, γιατί είναι άσκηση ελευθερίας, επομένως προϋποθέτει (αυτονόητα) το ενδεχόμενο της αποτυχίας, της «αμαρτίας». Aμαρτία για τους Eλληνες σήμαινε «αστοχία» – «εκ μεταφοράς των τοξευόντων»: Στοχεύω και δεν πετυχαίνω τον στόχο επομένως ξαναπροσπαθώ, συνεχίζω το άθλημα, αν ο στόχος είναι ποθητός. Για τον βαρβαρικό ατομοκεντρισμό (που οι καταβολές του είναι θρησκευτικές, αυγουστίνειες) η αμαρτία είναι παράβαση νόμου, αθέτηση σύμβασης, επομένως ενοχική μειονεξία, πίκρα πληγωμένου ναρκισσισμού.
Oι σημερινοί Eλληνώνυμοι έχουμε χάσει τον ελληνικό «τρόπο», γι’ αυτό και δεν μπορεί ούτε η εξωφρενικά πληθωρική μας πολυνομία να τιθασσεύσει τον εκβαρβαρισμό μας – τουλάχιστον να δαμάσει τον αμοραλισμό και τη διαφθορά των αρχόντων μας. Για τέσσερις αιώνες, με την Tουρκοκρατία, πάψαμε να είμαστε ο πολιτισμικός αντίλογος της Δύσης, βγήκαμε από το ιστορικό προσκήνιο. Σώθηκε ο «τρόπος» των Eλλήνων στη λαϊκή «πράξη», στην από γενιά σε γενιά ζωντανή συνέχεια των εμπειρικών θησαυρισμάτων. Oμως την απελευθέρωση την «καπέλωσε», προγραμματισμένη και θεσμική, η άρνηση και του ένσαρκου στο λαϊκό ήθος «τρόπου»: το μεταπρατικό, παγιδευμένο στον ξιπασμένο μιμητισμό «εθνικό κράτος», ατελέσφορος πιθηκισμός του αντίπαλου μοντέλου.
Eτσι φτάσαμε στη σημερινή, ιστορικά προδιαγεγραμμένη τριτοκοσμική μας κατάντια. Oύτε Eλληνες με ενεργό ταυτότητα ούτε Eυρωπαίοι με στοιχειώδη σεβασμό των συμβάσεων, αλλά ένα μπάσταρδο είδος εκβαρβαρισμένης πλεμπάγιας, δίχως καν τον συγκρατημό της ευπρέπειας: Nα βωμολοχούν δημόσια ο πρόεδρος της Bουλής και ο πρωθυπουργός με λεξιλόγιο του υπόκοσμου, χωρίς την παραμικρή συνέπεια. Kαι ο πρωτοστάτης του «ιερού», ο αρχιεπίσκοπος, να προσπαθεί να αποδείξει το «χρήσιμον» της ιερότητας οργανώνοντας σισσίτια.
Σπαρακτικής κακοφωνίας ρέκβιεμ για τον ελληνικό «τρόπο».

Όταν καπνίζει ο λουλάς, εσύ Αντώνη μας μιλάς !!!

 

Ἀναρτήθηκε  filologos10

      Γράφει ο Θανάσης Καρτερός

Όταν καπνίζει ο λουλάς εσύ δεν πρέπει να μιλάς λέει το παλιό ρεμπέτικο. Το οποίο λόγω της νέας εμφάνισης Σαμαρά στη ΔΕΘ θα μπορούσαμε να παραφράσουμε κάπως έτσι: Όταν καπνίζει ο λουλάς, εσύ Αντώνη μας μιλάς.Τι σχέση έχει θα πείτε ο λουλάς με τον Σαμαρά; Έχει, πώς δεν έχει. Διότι ή έχει καταπιεί ολόκληρο το λουλά ο πρωθυπουργός για να λέει τόσα κουλά ή πιστεύει ότι…είμαστε εμείς υπό την επήρεια του λουλά και άρα έτοιμοι να δεχτούμε, να καταπιούμε και να χωνέψουμε όλα τα λωλά.
Τον ακούς και αναρωτιέσαι εν ολίγοις αν έχεις μεταφερθεί εσύ από τον πραγματικό κόσμο στον κόσμο του λουλά, ή κατοικοεδρεύει εκεί μονίμως ο ίδιος -μέσα σε φούμες, φούμαρα και ουσίες. Δεν εξηγείται αλλιώς.
Διότι τι να σκεφτείς όταν σου λέει ότι πάμε καλά, η Ελλάδα γίνεται ανταγωνιστική και ξανά προς τη δόξα τραβά;
Τι να υποθέσεις όταν σου λέει σοβαρά-σοβαρά ότι το ανύπαρκτο, ταχυδακτυλουργικό πλεόνασμα, που ανακοινώθηκε προχτές στα 2,6 δις και στη ΔΕΘ το έκοψε ο ίδιος στο 1,1 δις θα διατεθεί για να μας δώσει επιδόματα θέρμανσης και φιλανθρωπίας;
Τι να κάνεις όταν σου λέει για σαρωτικές μεταρρυθμίσεις και για μια νέα Ελλάδα και για μια νέα οικονομία και για μια νέα σελίδα;
Πώς να αντιδράσεις όταν ανακατεύει τη Ρεπούση με τη νέα Ελλάδα του, τα θρησκευτικά με την ανταγωνιστικότητα, την πατρίδα με τα ελλείμματα και τη μνήμη με τα μνημόνια;
Και βέβαια σε ποιο τοίχο να χτυπήσεις το κεφάλι σου όταν εξισώνει την αριστερά με τους ναζί, τον Κασιδιάρη με τον Γλέζο, τους γιους των θυμάτων με τους απογόνους των θυτών;
Ο λουλάς είναι η μόνη εξήγηση. Ο λουλάς είναι και η μόνη λύση για πολλούς που σιτίζονται στο στρατόπεδο της μνημονιακής χαράς. Έτσι καταφέρνουν να ζουν σε ένα κόσμο δικό τους, σε ένα παράλληλο σύμπαν, με την ελληνική σημαία να κυματίζει πάνω από τα κεφάλια τους, τα ευρώ να τρέχουν από τα μπατζάκια μας, τους ξένους να στέκονται προσοχή μπροστά στην ελληνικότητα του Σαμαρά και τους Έλληνες να βαδίζουν προς τα πεπρωμένα της φυλής με τον Σαμαρά μπροστά, τον Στουρνάρα εκ δεξιών του και τον Βενιζέλο εξ αριστερών του.
Υπάρχει βέβαια και η πραγματικότητα. Το ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι, τα εκατομμύρια των φτωχών, το μαύρο της ΕΡΤ, τα νοσοκομεία και τα σχολεία που κλείνουν, η τρόικα που έρχεται μεθαύριο για να βάλει χέρι στην αμυντική βιομηχανία και λουκέτο σε μερικές ακόμα δημόσιες επιχειρήσεις. Να πετάξει με τη βοήθεια του Σαμαρά στον Καιάδα μερικές ακόμα χιλιάδες ανθρώπους.
Ε και; Ας υπάρχουν όλα αυτά. Ο λουλάς ακριβώς γι” αυτό χρειάζεται, για να ομορφαίνει την άσχημη πραγματικότητα. Και είτε καπνίζει τις ευωδιαστές του φιλοδοξίες, είτε την προσήλωσή του στη Μέρκελ, είτε τα παλιά του λάθη που δεν έγιναν πάθη, ένα είναι το σίγουρο πλέον για τον πρωθυπουργό μας: Θέλει να εγκαταστήσει πάνω από την Ελλάδα ένα τεράστιο λουλά, να τον καπνίζουμε όλοι, να τα βλέπουμε όλοι όλα ρόδινα όπως αυτός και να μπορεί να διατάζει τον καθένα από μας: Όταν καπνίζει ο λουλάς εσύ δεν πρέπει να μιλάς.
Τι να πούμε κι εμείς; Άναψτονε ρούφατονε, Αντώνη μας…

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ