Το σύμπαν που αγάπησα: Επιστήμη και κοινωνία | Δρ. Μάνος Δανέζης - Δρ. Στράτος Θεοδοσίου

Όπως όλοι έχουμε αντιληφθεί, οι Δυτικές κοινωνίες διέρχονται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κοινωνικής κρίσης, η οποία συν τω χρόνω οδηγεί τον Δυτικό πολιτισμό σε κατάρρευση. Στην κατάρρευση αυτή μεγάλη είναι η συνεισφορά των ιδεών της μεγάλης επιστημονικής επανάστασης του 16ου-17ου  αιώνα στο μέτρο που στήριξε μονοσήμαντα την ανάπτυξή της σε μια σειρά δογμάτων τα οποία αναγόρευαν την αισθητή υλική πραγματικότητα ως πρωταρχικό και μοναδικό αξιακό γεγονός των Δυτικών κοινωνιών.

Στον βωμό αυτού του αγαθού και των παραγώγων του, ολόκληρος ο Δυτικός πολιτισμός, επί αιώνες, θυσίαζε και θυσιάζει ακόμα, το σύνολο των ανθρώπινων αξιών του, ακόμα και την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Με τον τρόπο αυτό, δημιουργήθηκε ένα υλιστικό και μηχανοκρατικό πολιτισμικό ρεύμα το οποίο κυριάρχησε σε όλο τον Δυτικό κόσμο σαν μια νέα δογματική θεολογία. Θεός αυτής της θεολογικής δομής είναι η φιλοσοφική έννοια της ύλης. Είναι «πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός». Οι επί της Γης απόστολοι και νομοθέτες του νέου αυτού θεού είναι οι χρηματιστηριακοί οίκοι, οι οποίοι συντάσσουν τις δέκα εντολές, δηλαδή τους κανόνες αγιοσύνης, τους οποίους οι πολίτες πρέπει να τηρούν αν θέλουν να έχουν τις ευλογίες του θεού της «ύλης».

Το «Άγιον Πνεύμα» αντικαθίσταται από την έννοια του «χρήματος», το οποίο εκπορεύεται από τον θεό της ύλης ως ανταπόδοση σε εκείνους τους πολίτες που τον υπηρετούν. Ναοί του θεού της ύλης, είναι τα χρηματιστήρια και οι τράπεζες, στις οποίες οι πιστοί πρέπει να καταθέτουν μεγάλο μέρος των προϊόντων του μόχθου τους, την ίδια τους τη ζωή ή την αξιοπρέπειά τους, αποτιμημένη πάντα σε χρήμα.

Σύμφωνα με τη μηχανιστική και αντικοινωνική αυτή αντίληψη, ανθρώπινα αγαθά όπως η φιλία, η ειρηνική συνύπαρξη, η αγάπη και η αλληλεγγύη, δεν είναι παρά αποτελέσματα μιας εσωτερικής ανθρώπινης ανέλιξης η οποία εκφράζει ένα υψηλότερο επίπεδο πολιτισμικής ανάπτυξης. Οι σχέσεις των ανθρώπων και των αντίστοιχων κοινωνιών τους, στηρίζονται μονοδιάστατα στην έννοια του αμοιβαίου «υλικού συμφέροντος» και διαρκούν όσο αυτό διαρκεί. Αυτή την κατάρρευση του Δυτικού πολιτισμού, έρχεται να σταματήσει η ίδια η Επιστήμη, μέσα από τις νέες ανακαλύψεις της και τη νέα φυσική φιλοσοφία

Η νέα αυτή επιστημονική επανάσταση, που –όπως και εκείνη του 16ου-17ου  αιώνα– θα σχηματοποιήσει σε νέες βάσεις τις κοινωνικές διοικητικές δομές, στηρίζεται σε τρεις νέες βασικές επιστημονικές αλήθειες τεκμηριωμένες τόσο θεωρητικά όσο και πειραματικά.

Η πρώτη επιστημονική αλήθεια αναφέρεται στην αποκάλυψη του τι είναι στην ουσία αυτό το οποίο ονομάζουμε αντικειμενική πραγματικότητα και σε προέκταση τι είναι εκείνο το οποίο ονομάζουμε ύλη. Η σύγχρονη επιστημονική σκέψη μέσω της πειραματικής διαδικασίας γνωρίζει πλέον ότι η αισθητή υλική πραγματικότητα αποτελεί μια ψευδαίσθηση της ανθρώπινης φυσιολογίας, η οποία δημιουργείται σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου με τη βοήθεια των αισθητηρίων οργάνων μας.

Η υλική πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα matrix

Σύμφωνα με την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας η υλική συμπαντική πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά «η προβολή όσων υπάρχουν στο πραγματικό τετραδιάστατο μη Ευκλείδειο και αθέατο Σύμπαν, πάνω σε έναν ψεύτικο τρισδιάστατο και Ευκλείδειο χώρο που φτιάχνουν πλαστά οι αισθήσεις μας». Τον χώρο αυτό η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας τον ονομάζει χώρο Minkowski.

Η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας συνέλαβε την ιδέα, την οποία εξέφρασε μαθηματικά και απέδειξε πειραματικά, ότι το κύριο συστατικό της κλασικής Φυσικής, «η αισθητή ύλη», δεν είναι παρά η καμπύλωση του κύριου συστατικού του κόσμου των μαθηματικών, του «τρισδιάστατου χώρου». Όμως, επειδή ο χώρος είναι ένα αισθητό «τίποτα», η ύλη είναι η καμπύλωση αυτού του «τίποτα»

Έτσι, όταν ο «χώρος» των τριών διαστάσεων καμπυλώνεται προς την τέταρτη διάσταση μεταξύ ενός ελάχιστου και ενός μέγιστου ορίου, τότε οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται αυτή την καμπύλωση σαν πυκνότητα ύλης. Με λίγα λόγια η αισθητή ύλη δεν είναι παρά ένα κατασκεύασμα του εγκεφάλου μας. Μια πλαστή εικόνα μιας άλλης μη αισθητής πραγματικότητας.

Η δεύτερη επιστημονική αλήθεια στην οποία θα στηριχθεί το νέο Πολιτισμικό Ρεύμα είναι ή έννοια της ολικότητας. Το Σύμπαν της σύγχρονης επιστήμης είναι ένα ενιαίο σύστημα το οποίο δεν αποτελείται από μέρη, ούτε βέβαια μερίζεται. Η αίσθηση των εξατομικευμένων αντικειμένων και μορφών δεν αποτελεί παρά μια νέα πλάνη, η οποία στηρίζεται σε μια ιδιομορφία, βασικά της όρασής μας, αλλά γενικότερα της εγκεφαλικής μας συγκρότησης. Τα πάντα μέσα στο Σύμπαν είναι ένα. Μια απέραντη ενιαία και αδιαίρετη ενότητα. Μέσα σε αυτή την ενότητα χάνεται η έννοια της εξατομίκευσης, δηλαδή της προσωπικής ύπαρξης. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να ευτυχεί το μέρος, αν πάσχει το όλον. Η ευτυχία των μερών μπορεί να επιτευχθεί μέσω της ευτυχίας του συνόλου. Η διαπίστωση αυτή οδηγεί στην κοινωνική φιλοσοφία του «εμείς» και του «είμαι» καταργώντας αντίστοιχα την κοινωνική φιλοσοφία του «εγώ» και του «έχω.

Όμως, οι έννοιες της συλλογικής συνείδησης, του εμείς και του είμαι, δεν αποτελούν τη βάση της Δημοκρατίας, της ισότητας και της αδελφότητας που πλαστά επαγγέλλονται οι σημερινές παγκόσμιες κοινωνικές δομές, χωρίς όμως να τις πραγματοποιούν μέχρι σήμερα. Αυτές ακριβώς τις αξίες επαναφέρει στο προσκήνιο η σύγχρονη επιστημονική σκέψη.  Η Τρίτη επιστημονική αλήθεια, το θεώρημα δράσης-αντίδρασης μας διδάσκει ότι –μέσα σε μια ενιαία και αδιάσπαστη συμπαντική ουσία– κάθε προσπάθεια κακής δράσης μας πάνω στο μέρος, δημιουργεί την ενστικτώδη αντίδραση του συνόλου πάνω σε εμάς. Εν κατακλείδι, ό,τι κάνουμε το εισπράττουμε πολλαπλάσια από κάθε «γωνιά» της συμπαντικής ενότητας. Κατανοούμε βεβαίως ότι η επιστημονική θέση περί δράσης και αντίδρασης, οδηγεί στην έννοια της συμπαντικής δικαιοσύνης, από την οποία πρέπει να απορρέει τόσο η ανθρώπινη όσο και η κοινωνική δικαιοσύνη. Τέλος, η έννοια της συμπαντικής αδιαίρετης ενότητας δημιουργεί μια νέα περιβαλλοντική συνείδηση εφόσον η φύση είναι ένα μέρος του όλου και κάθε δράση μας εναντίον της σημαίνει δράση ολόκληρης της δημιουργίας εναντίον μας.

Όπως έχουμε αναφέρει ήδη, ένα Πολιτισμικό Ρεύμα αναπτύσσεται προκειμένου να κατασιγάσει τους ανθρώπινους φόβους, οι οποίοι αναφέρονται στις σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους, την καταστροφική δύναμη της φύσης και τα φαινόμενα του πόνου και του θανάτου. Το βασικό αίτιο της δημιουργίας των ανθρώπινων φόβων είναι η έννοια της ανάγκης. Φορέας και υποκείμενο της ανάγκης και του φόβου είναι ο άνθρωπος.

Στην ενδυνάμωση ή την κατασίγαση των φόβων και των αναγκών μιας κοινωνίας, τον βασικό ρόλο παίζει η ανάπτυξη της Επιστήμης και της Τεχνολογίας. Σκοπός και στόχος της Επιστήμης είναι η αποκάλυψη της συμπαντικής αλήθειας και της γνώσης των φυσικών νόμων που τη διέπουν. Ως εκ τούτου, η Επιστήμη είναι ουδέτερη και αποτελεί τον κύριο φορέα της ανθρώπινης «Πνευματικότητας». Βεβαίως, η Επιστήμη παύει να είναι ουδέτερη όταν υπεισέρχεται ο παράγοντας άνθρωπος, με τις αδυναμίες και τις σκοπιμότητες που συνδέονται με τη ανθρώπινη φύση του. Η Πνευματικότητα με τη σειρά της, αν αναπτυχθεί, καθορίζει ποιες ανθρώπινες ανάγκες είναι πραγματικές και ποιες είναι πλαστές. Η γιγάντωση των πλαστών αναγκών δημιουργεί μια επέκταση των ανθρώπινων φόβων που στερούν από τον άνθρωπο το μέγιστο αγαθό του, αυτό της ελευθερίας.

Η Τεχνολογία με τη σειρά της, έχει ως στόχο της να μετατρέψει σε πρακτικές καθημερινές εφαρμογές, τμήματα της επιστημονικής γνώσης που θα καλύψουν τις ανάγκες του ανθρώπου προκειμένου να κατασιγάσει τους φόβους του. Θεωρητικά και η Τεχνολογία είναι ουδέτερη. Στην πράξη όμως και πάλι η εμπλοκή του ανθρώπου με τις όποιες αδυναμίες του, της αφαιρεί την ουδετερότητα. Υπάρχει λοιπόν καλή και κακή Τεχνολογία; Ασφαλώς ναι! Έτσι, θεωρούμε ως θετικά τα αποτελέσματα των τεχνολογικών εφαρμογών όταν καλύπτουν τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες που υποδεικνύει  η Πνευματικότητα. Σε αντίθετη περίπτωση, όταν η Τεχνολογία γίνεται το αίτιο δημιουργίας πλαστών αναγκών με στόχο μόνο το κέρδος, κρίνεται ως αντιουμανιστική και καταδικάζεται.

Στο πλαίσιο λοιπόν ενός νέου προοδευτικού Πολιτισμικού Ρεύματος, που μέλλει να αντικαταστήσει τις φθαρμένες κοινωνικές, θεολογικές και επιστημονικές δομές, θα πρέπει να επαναπροσδιοριστούν και να επαναδιατυπωθούν οι έννοιες του «Ανθρώπου», του «Πνεύματος» και της «Ελευθερίας». Η έννοια «Άνθρωπος» είναι συνώνυμη εκείνης του «όλου» και της ενεργητικής σχέσης και αλληλεπίδρασης μεταξύ των μερών που το αποτελούν. Έτσι, η έννοια αυτή δεν μπορεί να ταυτιστεί με τις έννοιες του «προσώπου» ή του «ατόμου», οι οποίες εκφράζουν τη δογματική διαίρεση του «όλου» και την αποξένωση των συστατικών του. Επομένως, η έννοια «Άνθρωπος» είναι εντελώς αντίθετη των αντίστοιχων εννοιών της «κατάτμησης» και της «απομόνωσης». Η Σύγχρονη Φυσική διδάσκει ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι απομονωμένοι. Δεν τους χωρίζει κενό. Τους συνδέει φως, ακτινοβολία!

Μέσα στο Σύμπαν δεν υπάρχουν μαύρες, σκοτεινές περιοχές, αλλά περιοχές που δεν έχουμε τη δυνατότητα να αντιληφθούμε το φως τους. Τα πάντα μέσα στο Σύμπαν είναι πυκνώματα του ίδιου υλικού και πάντοτε επικοινωνούν ενεργητικά και δυναμικά μεταξύ τους. Ο κοινωνικός και ψυχολογικός απομονωτισμός και ο εγκλωβισμός του «Ανθρώπου», στο πλαίσιο των όρων «άτομο» και «πρόσωπο», είναι το προϊόν μιας καταρρέουσας πολιτισμικής δομής. Η δομή αυτή αγνοεί τη σύγχρονη επιστημονική σκέψη και δεν κατανοεί ότι αν νοιώθουμε ψυχικά μόνοι είναι επειδή δεν κατανοούμε τη συνέχεια των πάντων μέσα στο Σύμπαν και επιπλέον ότι η φύση δεν μας γέννησε μόνους, αλλά εμείς επιλέξαμε την ψευδαίσθηση της μοναξιάς. Η μοναξιά είναι το αποτέλεσμα των δικών μας πράξεων, της δικής μας αντίληψης και της δικής μας άγνοιας. Είναι ένα προσωπικό μας πρόβλημα και όχι ένα πρόβλημα της φύσης. Μια κοινωνία, η οποία έχει συνειδητοποιήσει τους προηγούμενους φυσικούς –και όχι κοινωνικούς– κανόνες, αναγνωρίζει ως βασική αξία της την «ελευθερία» στο πλαίσιο της ενότητας.

Πέρα όμως από όλα τα προηγούμενα, το Νέο Πολιτισμικό Ρεύμα απαιτεί την αναμόρφωση του ανθρώπου πάνω σε πέντε βασικές απόψεις γύρω από το νόημα της ζωής. Κατ’ αυτό τον τρόπο, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι:

1. Το νόημα της ζωής κρύβεται πίσω από την έννοια της ψυχικής σχέσης μας με τους άλλους ανθρώπους και όχι στον απομονωτισμό του ατομικού ψυχισμού μας.

2. Η βιολογική μας ύπαρξη ολοκληρώνεται μέσα από την οικουμενική συνύπαρξή μας με όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως φυλετικών, οικονομικών, εθνικών και θρησκευτικών διαφοροποιήσεών τους. Η συνύπαρξη αυτή απαιτεί την ανάπτυξη μιας ευρύτερης αίσθησης «ανοχής» –όχι αποδοχής– στην ψυχική και βιολογική ιδιαιτερότητα του «πλησίον» μας.

3. Η αναγκαιότητα ψυχικής σχέσης και βιολογικής συνύπαρξης με ένα μεγάλο αριθμό ατόμων, πολλαπλών ιδιαιτεροτήτων, απαιτεί να αντικατασταθεί ο ατομικός λόγος από τον κοινωνικό διάλογο.

4. Στα ανεπτυγμένα κράτη πλέον το πρόβλημα της ζωής, στο πλαίσιο του Νέου Πολιτισμικού Ρεύματος, δεν είναι όπως παλαιότερα η επιβίωση, αλλά η συμβίωση.

5. Η γνώση της αλήθειας των όντων δεν αποτελεί κτήση κανενός. Όλοι μας αποτελούμε μετόχους της συμπαντικής γνώσης στο επίπεδο των δυνατοτήτων μας. Η γνώση είναι δύναμη και η συνολική δύναμη του Σύμπαντος μερίζεται στους ανθρώπους δίχως να διαμερίζεται ούτε και να αποτελεί αποκλειστικό κτήμα κανενός.

Βιβλιογραφία

Δανέζης Μάνος και Θεοδοσίου Στράτος,  Το μέλλον του παρελθόντος μας-Επιστήμη και νέος πολιτισμός. Εκδόσεις Δίαυλος, Αθήνα 2005.

Δανέζης Μάνος και Θεοδοσίου Στράτος,  Έτσι βλέπω τον Κόσμο-Η επιστήμη του HomoUniversalis. Εκδόσεις Δίαυλος, Αθήνα 2012.

Δρ Μάνος Δανέζης                                                   

Επίκουρος Καθηγητής Αστροφυσικής Τμήμα Φυσικής ΕΚΠΑ

Δρ Στράτος Θεοδοσίου                     

Αναπληρωτής Καθηγητής ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θετικών Επιστημών

---

Οι 2 καθηγητές είναι επίσημοι συντάκτες της εφημερίδας "Σύγχρονη Έκφραση".

Αυτό έργο χορηγείται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα. 

Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να αναφερθεί η πηγή: Εφημερίδα "Σύγχρονη Έκφραση" http://synek.gr
Source: http://synek.gr/science/science-news/science-news-theories

Ναι στην ενοποίηση, όχι στην ευρωμαρμελάδα ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Η καταστροφή που έχει συντελεστεί στη χώρα μας και στη ζωή μας είναι, ολοφάνερα, συνάρτηση του πρωτογενούς πλεονάσματος φαυλότητας, διαφθοράς, ανικανότητας (σε βαθμό κακουργήματος) των επαγγελματιών της εξουσίας. Kάποιοι επιλέγουν να προσθέτουν αμέσως ότι η «κρίση» είναι διεθνής, παγκόσμια. Tο χρειάζονται, σαφέστατα, για ψυχολογική καταφυγή στην παρηγοριά της γενίκευσης: O,τι είναι να συμβεί για όλους, θα συμβεί και για μας. Kαι μέσα στο «σε όλους» εμπεριέχονται οπωσδήποτε παράγοντες ικανοί να μας χαρίσουν (δωρεάν) την ανάκαμψη.

Eνας λαός ξεπερνάει κρίσεις και δυσκολίες, όταν τολμάει να κοιτάζει την πραγματικότητα κατά πρόσωπο. Nα μη γλιστράει σε δικαιολογίες ανώδυνες και αισιοδοξίες ηδονικές. Σίγουρα, να μην ομφαλοσκοπεί. Nα μην απολυτοποιεί τη συμφορά του με κοντόφθαλη μονομέρεια, μυωπικό επαρχιωτισμό, να μην την απομονώνει από το ιστορικό της πλαίσιο, από τα συμβαίνοντα στον διεθνή σήμερα στίβο. Aλλά και να μη στρουθοκαμηλίζει καταφεύγοντας στην «κοινή μοίρα», στο γενικευμένο αναπόφευκτο.

Mόνο λαοί που αντιπαλεύουν τη συμφορά τους σαν πρόβλημα με ευρύτερη σημασία και συνέπειες για την ανθρωπιά του ανθρώπου, την πάλη για «νόημα» της Iστορίας, μόνο αυτοί οι λαοί σώζονται από την περιθωριοποίηση, από την ασημαντότητα την ταυτόσημη με την ανυπαρξία.

H καταστροφή που έχει συντελεστεί στη χώρα μας και στη ζωή μας (καταστροφή που μόνο μια επιμέρους πτυχή της είναι η οικονομική) έχει αποδειχθεί συνάρτηση της φαυλότητας, της διαφθοράς, της ανικανότητας των πολιτικών μας. Aλλά και συνάρτηση της δραματικής κρίσης που μαστίζει την Eυρώπη και είναι κρίση ταυτότητας.

Tο όραμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης μοιάζει να μην κατανοείται ευρωπαϊκά, να πρυτανεύουν κριτήρια και σκοποθεσίες που δεν έχουν σχέση με τις έως τώρα κατακτήσεις των ευρωπαϊκών κοινωνιών, την ιδιαιτερότητα των αναγκών και προτεραιοτήτων του ευρωπαίου ανθρώπου. Eίναι πια σαφέστατη η απειλή να οδηγηθεί η Eυρώπη σε μια εξομοιωτική των λαών της πολτοποίηση, με ολοκληρωτική την υποταγή τους στους όρους του παγκοσμιοποιημένου, δίχως αντίπαλο, και γι’ αυτό αχαλίνωτου παιχνιδιού των «αγορών».

Bέβαια η Eυρώπη γέννησε τον Iστορικό Yλισμό (τυπικό προϊόν του θρησκευτικού [αυγουστίνειου] ατομοκεντρισμού και συνακόλουθα της χρησιμοθηρίας) με τα δυο εφιαλτικά του πλοκάμια: κομμουνισμό και καπιταλισμό. Kαι τα δυο, με συγγενικές ή και απαράλλαχτες στρατηγικές απανθρωπίας, αυτονομούν την οικονομία από την κοινωνία, θυσιάζουν σαδιστικά και ανάλγητα αναρίθμητες ανθρώπινες υπάρξεις για να δοκιμάσουν τις εφαρμογές των ιδεολογικών τους εφευρημάτων ή και μόνο για την ηδονή του διεθνοποιημένου τζόγου στα χρηματιστήρια. Aυτονομούν και την πολιτική από την κοινωνία, παίζουν το παιχνίδι τους με «πολιτικούς» – εξαγορασμένα κνώδαλα, λακέδες εξυπηρετικούς της διαστροφικής κερδολαγνείας.

Σαν τον μαθητευόμενο μάγο, τον πανικόβλητο μπροστά στα αυτονομημένα γεννήματα της θαυματουργίας του, προσπάθησε η Eυρώπη να καταφύγει σε συμβιβασμούς εξισορροπητικής μεσότητας, δυο αιώνες τώρα, υπό την απειλή των ακροτήτων μπολσεβικισμού και αχαλίνωτης κεφαλαιοκρατίας. Πέτυχε, σε κάποιες περιπτώσεις, θαυμαστά επιτεύγματα «κοινωνικού κράτους» – κράτους πρόνοιας, ισονομίας, σεβασμού της προσωπικότητας, έντιμης οριοθέτησης των ατομικών ελευθεριών. Πέτυχε να διασώσει τη γονιμότητα των διαφορών, την ποικιλότητα παραδόσεων, εθισμών, νοοτροπιών, που χαρακτηρίζει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Nα σεβαστεί την εμμονή στη διαφορά των γλωσσών, την ξεχωριστή στα περισσότερα κράτη ιστορική μνήμη και συνείδηση, την καύχηση για εθνικές σχολές και ιδιαιτερότητες εκφραστικής στην Tέχνη.

Kαθόλου τυχαία, οι ακρότητες του (ευρωπαϊκότατου) Iστορικού Yλισμού αναπτύχθηκαν εκτός του κυρίως ευρωπαϊκού χώρου: στη Σοβιετική Eνωση και στην Kίνα ο κομμουνισμός, στις HΠA ο σκληρός καπιταλισμός. H ακαταγώνιστη δυναμική των ενστικτωδών ενορμήσεων ηδονής (η Lustprinzip, που είπε ο Φρόυντ) αποδείχτηκε σαρωτικά ισχυρότερη των ενορμήσεων αυτοσυντήρησης (Selbsterhaltungstrieb): με δόλωμα τον καταναλωτισμό ο καπιταλισμός νίκησε κατά κράτος τον απάνθρωπο ισοπεδωτισμό του κομμουνισμού. Σαν λάβαρο λειτούργησε το αμερικανικό μοντέλο: μια «κοινωνία της ευκαιρίας», της προτεραιότητας του χρήματος ως αυταξίας, όπου ακόμα και η πίστη στον Θεό αναγράφεται εμβληματικά στο χαρτονόμισμα («In God we trust»). Mετά τη συντριβή του σοβιετισμού, ο καπιταλισμός είναι πια μονόδρομος, αχαλίνωτος σε ωμότητα, αδίστακτος σε εκβιαστικές μεθοδεύσεις, παγερά αδιάφορος για τον τεράστιο αριθμό των ανθρώπων που βυθίζονται καθημερινά στην απόγνωση.

Tελευταία παρουσία ευρωπαϊκής πολιτικής αξιοπρέπειας και αντίστασης στον ανδραποδώδη εξαμερικανισμό της Eυρώπης ήταν ίσως ο Zακ Nτελόρ. Mετά από αυτόν, η ευθύνη πλοήγησης της E.E., όπως και η διακυβέρνηση των κρατών-μελών της, παραδόθηκε σε θλιβερές μετριότητες, διεκπεραιωτές εντολών που υπαγορεύουν οι «αγορές» (χαρακτηριστικό παράδειγμα: το ποιοι πρωτάρηδες, νεοσσοί, επελέγησαν ως υπουργοί Oικονομικών από ολόκληρη την γκάμα έμπειρων και ιδιοφυών Eλλήνων οικονομολόγων, για να διαχειριστούν την «ανάκαμψη» της χώρας από την καταστροφή).

Mεθοδικά, ο εξαμερικανισμός της Eυρώπης ξεκίνησε από τα πανεπιστήμια (όπως και ο αφελληνισμός των Eλλαδιτών από τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις). Aιώνες τώρα, η ταυτότητα της Eυρώπης ήταν τα πανεπιστήμιά της, όλα κρατικά – η μετάδοση της γνώσης και η δυνατότητα της έρευνας δεν ήταν εμπορεύσιμα αγαθά, ήταν αδιανόητο να υποταχθούν στη λογική της προσφοράς και της ζήτησης. Στην ευρωπαϊκή παιδεία δέσποζε η αρχή: «η γνώση για τη γνώση», η γνώση για τη χαρά της καλλιέργειας, της ποιότητας, τη χαρά του καινούργιου, όχι του χρήσιμου. O εξαμερικανισμός καταργεί από την Oξφόρδη τη σπουδή των σανσκριτικών, μεταφέρει το σχετικό κονδύλι σε άλλο, «παραγωγικό» αντικείμενο – αλλά η Eυρώπη ήταν αυτό ακριβώς: η σπουδή των σανσκριτικών, σύμβολο της αντίστασης στον πρωτογονισμό της ωφελιμοθηρίας.

O εκβιαστικός, ραγδαίος εξαμερικανισμός της Eυρώπης έχει παμπλήθια πτυχών και η κάθε πτυχή προσθέτει ένταση στην οδύνη της απώλειας – κατεξοχήν η βάναυσα γενικευμένη αγγλοφωνία και η εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης. O καινοφανής «ευρωσκεπτικισμός», αν γλιτώσει την παγίδευση στον εθνικισμό, θα μπορούσε να εκφράσει τη ριζική διαφορά της «ευρωπαϊκής ενοποίησης» από τη χρησιμοθηρική (τυπικά ιστορικο-υλιστική) διεθνική μαρμελάδα μιας κοινωνίας μεταναστών, που τους συνδέει μόνο η «ευκαιρία» για χρήμα – όχι κοινός πολιτισμός, όχι η «καλλιέργεια».

H Eλλάδα της «γενιάς του ’30» θα μπορούσε να είχε πρωτοστατήσει σε μια αυθεντική «ευρωπαϊκή ενοποίηση.

ΦΟΡΟΙ

του Στρατή Μαζίδη

Οι άνθρωποι δεν παίζονται. Δεν έχουν το Θεό τους. Ειλικρινά. Εκεί που όλοι ψιλοχάρηκαν αφού δε θα ήταν αναγκασμένοι να μαζεύουν όλο αυτό το χαρτομάνι αποδείξεων, το οποίο το μόνο που προσφέρει είναι καταφύγιο σε κατσαρίδες, δοκίμασαν την έκπληξη.

Ναι μεν 10% επί του εισοδήματος αλλά όχι ότι κι ότι. Εν ολίγοις; Εξω τα σούπερ μάρκετ. Άρα; 22% έξτρα φόρος επί της διαφοράς του 10% που δε θα συγκεντρώσει ο φορολογούμενος.

Έχουμε να κάνουμε είτε με ηλίθιους είτε με βαλτούς.

Ποιο νοικοκυριό σήμερα κάνει άλλου είδους δαπάνες εκτός από σούπερ μάρκετ; Εκτός από κανένα φροντιστήριο, ποιος πάει σε ταβέρνες, φωνάζει διαρκώς σπίτι του μάστορες, πηγαίνει σε ξενοδοχεία ή επισκέπτεται καθημερινά δικηγόρους;

Ακόμη κι αυτά τα ψίχουλα που έχουν απομείνει στο λαό – έχουν; – θέλουν να τα αρπάξουν. Κατά τα λοιπά έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα και θα ανακουφιστούν οι ασθενείς ομάδες λέει ο πρωθυπουργός.

Ρε δε πα να ‘ναι Χριστούγεννα; “Πρόσθες αυτοίς κακά Κύριε, πρόσθες αυτοίς τοις ενδόξοις της γης” – Ησαΐας.

Κακά Κύριε! Πολλά κακά όμως!

freepen.gr

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Τα ΜΜΕ βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν «Δημοσκόπηση- γροθιά» τα ευρήματα της ΚΑΠΑ Research για λογαριασμό της εφημερίδας «Βήμα της Κυριακής», σύμφωνα με τα οποία το 69% όσων απάντησαν δήλωσαν πως τα χειρότερα είναι ακόμη μπροστά μας, ενώ μόλις ένας στους τέσσερις εκτιμά ότι τα μεγάλα προβλήματα έχουν περάσει. «Σοκαριστικό» χαρακτηρίζουν τα ΜΜΕ το γεγονός ότι στην ερώτηση για το ποια φράση περιγράφει καλύτερα το μέλλον της χώρας, επτά στους δέκα προκρίνουν τις λέξεις «καταστροφή» 27,5%, «στασιμότητα» (25%) και «κρίση» (18,5%). «Εντυπωσιακό» χαρακτηρίζουν τα ΜΜΕ το ποσοστό (56%) που απαντά πως θα έφευγαν από τη χώρα αν τους δινόταν η ευκαιρία.

Τα ΜΜΕ χρησιμοποίησαν τις λέξεις «γροθιά, σοκαριστικό, εντυπωσιακό» σε σχέση με την πραγματικότητα που βιώνουν οι Έλληνες. Δεν τη γνώριζαν τα ΜΜΕ, τώρα την έμαθαν, από την έρευνα. Θα περάσει όμως κι αυτή η διαπίστωση. Ως γνωστόν, για τα ΜΜΕ τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά όσο τα περιγράφει ένα μέρος των πολιτών, αλλά είναι τόσο αισιόδοξα όσο τα περιγράφει ο Αντώνης Σαμαράς.

Τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης σαφώς και θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «γροθιά», αλλά γροθιά που δίνουμε εμείς στα μούτρα μας. Διότι η δημοσκόπηση αποδεικνύει ότι ενώ ένα μεγάλος μέρος των Ελλήνων βιώνει και συνειδητοποιεί την τραγωδία, δεν κάνει τίποτα για να τη σταματήσει. Σοκαριστικά είναι τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης επειδή ένα ποσοστό των Ελλήνων δηλώνει ότι προτιμά να μπει στη διαδικασία να αλλάξει χώρα και ζωή, αλλά δε βρίσκει τον λόγο ή την ευκαιρία να μείνει και να ξεσπάσει την οργή του στους υπεύθυνους για την κατάσταση που τους οδηγεί στη φυγή.

Δε μπορώ να πω ότι δεν τους νιώθω ή ότι δεν τους κατανοώ. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά οι Ελλάδα δεν είναι μία, αλλά δύο. Για παράδειγμα, στην είδηση για την παρουσία του Βαρβιτσιώτη στο σκυλάδικο που τραγουδά η Πάολα, στάθηκα στο μέρος εκείνο όπου έλεγε πως το μαγαζί ήταν κατάμεστο. Στην είδηση για το χρυσαυγίτικο παραλήρημα του Σφακιανάκη στην πρεμιέρα του δικού του μαγαζιού, στάθηκα στο ότι το μαγαζί ήταν κατάμεστο. Στο βομβαρδισμό λεπτομερειών για την υπόθεση Τομπούλογλου, στάθηκα σε μία άσχετη μικρή είδηση που έλεγε πως τις παραμονές των Χριστουγέννων 42.000 οχήματα και 130.000 επιβάτες πέρασαν τα σύνορα Ελλάδας – Βουλγαρίας, με τελικό προορισμό το Μπάνσκο.

Πρόκειται για την Ελλάδα των σκυλάδικων και των 4Χ4 που θέλει να ξεσκάσει, βρε αδελφέ, να μην ακούει «τα δυσάρεστα και τη μίρλα». Και υπάρχει και η άλλη Ελλάδα που στην καλύτερη περίπτωση πρέπει να διαλέξει αν θα χρωστάει στο ΤΕΒΕ και θα μείνει ανασφάλιστη ή αν θα προτιμήσει να της κόψουν το τηλέφωνο. Η μία Ελλάδα δε συνομιλεί με την άλλη. Αυτή των σκυλάδικων θεωρεί «κρίση» το ότι δε μπορεί να αγοράσει τα 8 κιλά καλλυντικών που αγόραζε παλιότερα και τα πετούσε μόλις αγόραζε τα επόμενα. Η άλλη Ελλάδα κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι με 3 μπλούζες και παλτό επειδή δεν έχει χρήματα για πετρέλαιο.

Αυτές οι δύο Ελλάδες είναι λίγο απίθανο να συναντηθούν. Όταν η μία ανησυχεί μήπως της κουρέψουν τις 110.000 ευρώ που έχει στην τράπεζα και η άλλη δεν έχει ν’ αγοράσει φάρμακα, σε ποιο σημείο να συναντηθούν; Αν αυτή που πεινάει βγει στους δρόμους, η χορτάτη θα αντιδράσει με κινδυνολογίες και θα απαιτήσει να επιβληθεί «η τάξη». Όμως ακόμη κι έτσι, παραμένει η απορία μου. Σε τι ελπίζει όλη εκείνη η Ελλάδα που βυθίζεται στην απόγνωση; Τι φοβάται μη χάσει; Το εισιτήριο για την Αυστραλία; Αν θεωρεί πως μόνο αυτό της απέμεινε, τότε δυστυχώς η Ελλάδα των σκυλάδικων σαφώς κι έχει κάθε λόγο να γιορτάζει.

 Posted in ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Οι συγκοινωνίες της Αθήνας γύρισαν τριάντα χρόνια πίσω.

Του Γιώργου Δελαστίκ

Σάββατο απομεσήμερο. Λεωφόρος Κηφισίας. Στάση λεωφορείου έξω από το Υγεία. Πάνω από δέκα άνθρωποι, που πληθαίνουν, περιμένουν το λεωφορείο Α7 για να πάνε στο κέντρο της Αθήνας, ώς την αφετηρία του στην πλατεία Κάνιγγος. Εχουν περάσει...

πενήντα (ναι, πενήντα με το ρολόι!) λεπτά κι ακόμα να φανεί το Α7. Πρόκειται όμως για «γραμμή κορμού», από αυτές που όταν τις έφτιαχνε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υποσχόταν ότι θα περνούν τα λεωφορεία τους κάθε... 5-7 λεπτά! Εχουν περάσει 50 κι ακόμα να φανεί. Κάποια στιγμή εμφανίζεται το λεωφορείο 550. Δεν πάει Σύνταγμα, Ομόνοια, κέντρο, αλλά τουλάχιστον περνάει από το... Παναθηναϊκό Στάδιο! Είναι τόσο γεμάτο, που μόνο τρία από τα δεκαπέντε περίπου άτομα που έχουν μαζευτεί στη στάση κατορθώνουμε να μπούμε μέσα. Σε κάθε στάση που περνάμε ο κόσμος βρίζει, κάποιοι μουντζώνουν! Παίρνουμε έναν - δύο από τους πέντε - δέκα που περιμένουν. Βλαστημιέσαι κάθε φορά που περιμένεις λεωφορείο.

Ακόμα κι ο ηλεκτρικός, αυτό το παθολογικά αγαπημένο μέσο μεταφοράς των Αθηναίων και Πειραιωτών, έχει γίνει εχθρικός προς τους επιβάτες. Σαββατοκύριακα, όταν νυχτώνει ή κάποιες ώρες που δεν είναι αιχμής κάνει 10 ή και περισσότερα λεπτά να έρθει συρμός, όταν προ μνημονίου ερχόταν κάθε 3 ή το πολύ 5-6 λεπτά. Ας μη μιλήσουμε για τα τρένα του ΟΣΕ, αν κάποιος θέλει να πάει στην επαρχία. Κι όταν λέμε «επαρχία», εννοούμε ότι δεν υπάρχει καν τρένο που να πηγαίνει από την Αθήνα στην... Πάτρα! Οχι, δεν αστειευόμαστε. Χρόνια τώρα, δεν συνδέεται σιδηροδρομικά η Αθήνα με την Πάτρα! Δεν έχει μείνει λίθος επί λίθου στα μέσα μαζικής μεταφοράς την εποχή του μνημονίου. Πέρα από τις προσωπικές εμπειρίες, οι αριθμοί δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Τα λεωφορεία, το μετρό, ο ηλεκτρικός, τα τρόλεϊ και το τραμ στην πρωτεύουσα είχαν μεταφέρει συνολικά 851,3 εκατομμύρια επιβάτες το 2009, την τελευταία χρονιά πριν ο Γιώργος Παπανδρέου υπαγάγει την πατρίδα μας στο επάρατο καθεστώς του μνημονίου.

Πέρυσι, το 2012, οι επιβάτες αυτοί έγιναν μόνο 652,3 εκατομμύρια. Το μνημόνιο... κατάπιε 200 εκατομμύρια επιβάτες σε Αθήνα, Πειραιά και περίχωρα! Διακόσια εκατομμύρια! Θεαματική μείωση κατά 23%. Από τη μια η ανεργία, από την άλλη η αραίωση των δρομολογίων, καταποντίστηκε η επιβατική κίνηση. Σαν να μην έφταναν αυτά, πάνω στην κρίση αύξησαν οι άθλιοι θεαματικά την τιμή του αστικού εισιτηρίου - από 80 λεπτά που είχε το 2008 εκτινάχθηκε στο 1,40 ευρώ σήμερα η τιμή του ενιαίου εισιτηρίου, αν πρέπει να χρησιμοποιήσει κανείς ηλεκτρικό ή μετρό! Αύξηση... 75%!

Ακόμη μεγαλύτερο το έγκλημα που έγινε στον ΟΣΕ. Το 2010 το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας ήταν 2.923 χιλιόμετρα. Οι αθεόφοβες μνημονιακές κυβερνήσεις έφαγαν... χίλια χιλιόμετρα δίκτυο - 911 για την ακρίβεια κι έτσι το σιδηροδρομικό δίκτυο της Ελλάδας συρρικνώθηκε στα 2.012 χλμ.

Δεν υπάρχει ουσιαστικά τρένο στην Πελοπόννησο! Ρήμαξαν και το δίκτυο της Μακεδονίας. Ανελέητη η σφαγή του προσωπικού. Στον ΟΣΕ δούλευαν 4.600 άτομα το 2009 και έμειναν σχεδόν τα μισά το 2012, μέσα σε μία τριετία, μόλις... 2.526 εργαζόμενοι!

Στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ, που είναι το προσωπικό των τρένων, από 1.710 εργαζόμενοι το 2009 απέμειναν κυριολεκτικά οι μισοί το 2012, μόνο 877. Μείωση δηλαδή κατά 45% του προσωπικού του ΟΣΕ και κατά 49% του προσωπικού της ΤΡΑΙΝΟΣΕ! Η σφαγή συνεχίζεται και το 2013 και οι μέχρι στιγμής αριθμοί δείχνουν ότι στο τέλος αυτού του μήνα δεν θα έχουν πλέον απομείνει ούτε οι μισοί εργαζόμενοι σε σύγκριση με το 2009. Νέα μείωση κατά δεκάδες εκατομμύρια επιβάτες αναμένεται επίσης εντός του 2013 και στις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας. Επανερχόμενοι στον ΟΣΕ, πρέπει να επισημάνουμε ότι αν οι εργαζόμενοι σφαγιάστηκαν κατά ποσοστό περίπου 50%, οι αποδοχές τους κατακρεουργήθηκαν κατά σχεδόν τα δύο τρίτα!

Συγκεκριμένα στον ΟΣΕ, οι δαπάνες για το προσωπικό από 270 εκατομμύρια ευρώ το 2009 έπεσαν στα 98 εκατομμύρια το 2012, ενώ στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ από 116 εκατομμύρια το 2009 καταβαραθρώθηκαν στα... 36,5 εκατομμύρια πέρυσι!

Ανατριχιαστικές είναι οι εκτιμήσεις για τη μείωση των μισθών του προσωπικού του ΟΣΕ και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ για φέτος, που αν όντως επιβεβαιωθούν στο κλείσιμο αυτού του μήνα, θα έχει μειωθεί το κόστος προσωπικού κατά... 75% σε σχέση με το προ τετραετίας! Φυσικά, αν κόβεις το ένα τρίτο του σιδηροδρομικού δικτύου, το κόστος μειώνεται θεαματικά. Αν μάλιστα καταργήσουν εντελώς τα τρένα, δεν θα ξοδεύουν ούτε ευρώ! Σαν δεν ντρέπονται...

Πηγή:  ethnos.gr

ΚΑΛΑ, ΕΧΩ ΚΑΤΙ ΑΠΟΡΙΕΣ ΚΙ ΕΓΩ!

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα φορολογούνται, λέει στο εξής, για τα καθαρά τους κέρδη από το πρώτο ευρώ. Αυτή η είδηση θα είχε αξία σε κάποιο Κράτος όπου οι εφορίες θα γνώριζαν όχι ποιο είναι το «πρώτο ευρώ» του ελεύθερου επαγγελματία, αλλά το τελευταίο. Δηλαδή θα γνώριζαν το συνολικό εισόδημά του.

Πάμε να δούμε τι γνωρίζουν οι εφορίες σε ένα αστείο κράτος, όπως το ελληνικό. Σε περισσότερα από 70 δισεκατομμύρια ευρώ ανέρχεται το ποσό που δήλωσαν μισθωτοί και συνταξιούχοι για το 2011 ενώ οι ελεύθεροι επαγγελματίες δήλωσαν εισοδήματα που αγγίζουν μόλις τα 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Τα στοιχεία αυτά προέκυψαν από την ανάλυση των στατιστικών δεδομένων των φορολογικών δηλώσεων που υποβλήθηκαν το 2012 και αφορούν στα εισοδήματα που αποκτήθηκαν το 2011.

Για το 2012, λοιπόν, το υπουργείο Οικονομικών είχε υπολογίσει  να εισπράξει συνολικά από τα φυσικά πρόσωπα περί τα 11 δισεκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή το 72% του φόρου εισοδήματος των φυσικών προσώπων καταβάλλουν μισθωτοί και συνταξιούχοι, ενώ οι υπόλοιπες κατηγορίες επαγγελμάτων συμβάλλουν στον κρατικό προϋπολογισμό με 3 δισεκατομμύρια ευρώ.

Ας μη μπλέξουμε με άλλους αριθμούς και με κάτι φορολογικές δηλώσεις 10.000 και 12.000 ευρώ από μεγαλογιατρούς, μεγαλοδικηγόρους και μεγαλοδιαφημιστές. Με εντελώς διαλυμένο τον φοροελεγκτικό μηχανισμό, το αποτέλεσμα του νέου μέτρου θα είναι και πάλι αστείο καθώς η φορολόγηση θα γίνεται από ταδηλωθέντα πρώτο και τελευταίο ευρώ, τουτέστιν μια από τα ίδια.

Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας. Πρόκειται για μία επικοινωνιακή μπαρούφα. Το θέμα είναι ότι μέχρι το 2010 υπήρχε ένας βασικός ένοχος για την υψηλή φορολόγηση μισθωτών, ελεύθερων επαγγελματιών και μικρομεσαίων επιχειρηματιών. Ο ένοχος ήταν «το 1,5 εκ. τεμπέληδων του Δημοσίου». Η καθεστωτική φωνή επαναλάμβανε διαρκώς το «Οι φόροι μας πάνε στους τεμπέληδες». Επειδή είμαι γνωστός καλοπροαίρετος, θα το δεχτώ.

Πλήρωνε ο καθένας μας, ας πούμε, 100 ευρώ για τους 1,5 εκ. «τεμπέληδες του Δημοσίου». Σήμερα όμως οι «τεμπέληδες του Δημοσίου» σύμφωνα με την επικαιροποίηση της 26^ης  Απριλίου 2013 είναι: 621.797 (μόνιμοι,  υπάλληλοι Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου – ΙΔΑΧ, υπάλληλοι με έμμισθη εντολή και επί θητεία) συν 78.950 υπάλληλοι (αιρετοί, μετακλητοί, υπάλληλοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, συμβάσεις έργου και λοιπές εργασιακές σχέσεις). Σύνολο 700.747 μόνιμοι και συμβασιούχοι. Δηλαδή κάτω από το 50% του 1,5 εκ. «τεμπέληδων» για τους οποίους ο καθένας μας πλήρωνε 100 ευρώ φόρο.

Αν τώρα υπολογίσουμε νέες συνταξιοδοτήσεις, κλείσιμο ΕΡΤ, κλείσιμο Οργανισμών και μηδενικές προσλήψεις φτάνουμε γύρω στο 45%. Στην πλάκα, λοιπόν, θα έπρεπε σύμφωνα με το επιχείρημα του καθεστώτος να πληρώνει σήμερα ο καθένας μας μόνο 50 ευρώ φόρο. Έχει όμως και καλύτερο.

Οι μισθοί των «τεμπέληδων» έχουν μειωθεί κατά μέσο όρο 35% – πλην ορισμένων βουβαλόπαιδων που οι προστάτες υπουργοί τους φρόντισαν να μη μειωθούν καθόλου, γι’ αυτό και μιλάμε για μέσο όρο. Άρα, λοιπόν, ο φόρος που αντιστοιχούσε στον καθένα μας έπρεπε όχι μόνο να μειωθεί κατά 50%, αλλά ακόμη περισσότερο καθώς ελαφρύνθηκαν οι δαπάνες του προϋπολογισμού για μισθοδοσία «τεμπέληδων».

Κατά τα λοιπά, νοσοκομεία δε δημιουργούνται αλλά κλείνουν. Σχολεία δεν κατασκευάζονται, αλλά συνενώνονται. Εν τω μεταξύ, το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων για το 2013 μετά από συμφωνία κυβέρνησης – Τρόικας,  διαμορφώθηκε στα 6,65 δισ. ευρώ και όχι στα 6,85 δισ. ευρώ που ήταν ο αρχικός στόχος, ενώ το 2014 το  Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων θα κινηθεί ακόμη χαμηλότερα στα 6,4 δισ. ευρώ. Να προσέξουμε βέβαια εδώ ότι το χρηματοδοτούμενο αποκλειστικά από εθνικούς πόρους σκέλος του ΠΔΕ θα ανέλθει στα 850 εκατ. ευρώ για το 2013. Αυτά είναι. Για τη Δημόσια Υγεία να μην τα ξαναλέμε, ούτε για τους δρόμους που δόθηκαν σε ιδιώτες και θα γεμίσει ο τόπος διόδια.

Η πρώτη μου απορία είναι, εφόσον ο βασικός ένοχος για τη φορολόγηση, δηλαδή η μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων, μειώθηκε και εφόσον οι εθνικοί πόροι για Δημόσιες Επενδύσεις εξαϋλώθηκαν, πώς σκατά γίνεται οι φόροι να αυξάνονται; Πώς γίνεται δηλαδή, με 1,5 εκ. «τεμπέληδες του Δημοσίου» να πλήρωνε ο καθένας μας 100 ευρώ και με τους μισούς να πληρώνουμε 250 ευρώ; Πώς γίνεται να μειώνεται το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και οι φόροι να αυξάνονται;

Γι’ αυτό και η δεύτερη απορία μου έχει σχέση με τους ελεύθερους επαγγελματίες. Γιατί να πληρώνουν φόρους; Το ίδιο ισχύει και για τους επιχειρηματίες. Γιατί να πληρώνουν φόρους; Δηλαδή, εντάξει, τον κυνηγάς τον φοροφυγά που δεν κόβει αποδείξεις, αλλά γιατί; Εφόσον δεν υπάρχει φορολογική ανταποδοτικότητα, γιατί να τις κόψει και να μην κάνει απευθείας νταραβέρι με τον πελάτη στη μείωση της τιμής του προϊόντος ή της υπηρεσίας που πουλάει; Απορώ πώς δεν έχουν γίνει ακόμη όλοι αυτοί αναρχοκαπιταλιστές. Ίσως δεν αναπτύχθηκε ακόμη η μόδα ή μπορεί να είναι και να μην το ξέρουν.

Διότι όταν ακούς κυβερνητικό βουλευτή, το φαινόμενο Ταμήλος, να δηλώνει «Πάνω από 1.5 εκατομμύριο Έλληνες είναι άνεργοι. Αυτό δεν μπορεί να το λύσει το κράτος», καταλαβαίνεις ότι το μόνο που μπορεί να κάνει το Κράτος είναι να δημιουργεί νέους ανέργους δηλαδή να στερεί πελάτες από την αγορά. Τώρα, γιατί η αγορά δεν έχει βγει ακόμη στους δρόμους με πανό «Κάτω το Κράτος», είναι η μεγαλύτερη απορία μου.

 Posted in ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ | Comments Closed

Το νανούρισμα της κρίσης

Κοιμήσου, αγγελούδι μου. Θα βρω και θα σου πω λεξούλες, λογάκια τρυφερά, για να σε πάρει ο ύπνος. Ξέρεις, όταν ήμουν πιο μικρός, πριν γίνω ο μπαμπάς σου, δεν έβρισκα καθόλου ενδιαφέρον στα νανουρίσματα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που με πιάνανε τα γέλια, τα θεωρούσα λιγάκι ξενέρωτα όλα αυτά.
Ναι, είναι εκείνη η φάση που περνάει κάθε άνθρωπος στη ζωή του, τότε που τα αμφισβητείς όλα, καθώς μυθοποιείς κι απομυθοποιείς τους πάντες και τα πάντα μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα. Είναι τότε που αφήνεις πίσω σου μια και καλή τη μωρουδιακή σου κατάσταση, καθώς εισβάλλεις στην κοινωνία μέσα για πρώτη φορά και θες να φωνάξεις, να σκληρύνεις, να επαναστατήσεις για έναν κόσμο καλύτερο, έναν κόσμο που πιστεύεις ακράδαντα ότι θα τον αλλάξεις εσύ μαζί με τους φίλους σου.
Ναι, είναι τότε που αν πιάσεις τον εαυτό σου να μωρουδίζει, να του ξεφεύγουν μερικά χαϊδεμένα λόγια, νιώθεις ενοχές, λες μέσα σου ότι δεν γίνεται, πρέπει να πάψεις να μιλάς έτσι, πάει, μεγάλωσες πια, τέρμα οι αγκαλίτσες με τη μανούλα και τον πατερούλη, τέρμα τα κλάματα για να πετυχαίνεις τα κάθε λογής χατίρια, τέρμα η πιπίλα της αγνότητάς σου που αρνείσαι πεισματικά να σταματήσεις να τη μασουλάς, κοτζάμ άντρας.
Τι κι αν λες συνέχεια για τότε που την πέταξες μπροστά στους γονείς σου για να κάνεις επίδειξη δύναμης, να υπερηφανευτείς ότι τα κατάφερες κι απεξαρτήθηκες από την πρώτη μεγάλη εξάρτηση της ζωής σου. Αφού κρύβεις απ’ όλους ότι εκείνη τη νύχτα μυξόκλαιγες κάτω από τα σκεπάσματα γιατί, παρά τη γενναία σου πράξη, σε ξενυχτούσε η έλλειψη που ένιωθες στο στόμα. Ησυχία, είπαμε! Πιπίλες, νανουρίσματα, παιδικότητα. Κοιμήσου.


Ναι, ματάκια μου, κοιμήσου, όσο εγώ μονολογώ και λέω όλα αυτά που ευτυχώς εσύ ακόμα δεν καταλαβαίνεις. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, ίσως εκείνη η επίπονη, σχεδόν τραυματική διαδικασία ωρίμανσης να ήταν ο βασικός λόγος που δεν ήθελα για μεγάλο χρονικό διάστημα ούτε να ακούω για νανουρίσματα, παιδικά τραγουδάκια και μωρουδίλες.
Είναι σαν να επιδιώκεις διαρκώς να απομακρύνεσαι από το σημείο όπου βρίσκεται η πληγή σου, από εκεί που νιώθεις ότι πονάς κάθε φορά που πλησιάζεις, χωρίς καν να το συνειδητοποιείς ότι αντιδράς έτσι, σχεδόν αντανακλαστικά.
Είναι όπως όταν μιλάς για εικόνες, τοπία και βουνά σε κάποιον που έχει χάσει την όρασή του, σε έναν που δεν πρόκειται να περπατήσει ξανά να περιγράφεις βόλτες και χορούς και ιδρωμένα πέλματα από τα κυνηγητά. Θα δεις και θα διαβάσεις σε αμέτρητες περιγραφές, σε στίχους, σε βιβλία και σε αναλύσεις ότι με έναν παρόμοιο ψυχολογικό μηχανισμό ο καθένας μας πενθεί μονίμως για τη χαμένη παιδικότητά του, λες και κάποια στιγμή ξεριζώνεται οριστικά ένα κομμάτι από τον εαυτό του.
Ακόμα και όταν αυτή η παιδικότητα επανέρχεται συχνά-πυκνά σε ανύποπτες στιγμές, ποτέ δεν θα ακούσεις να τη λένε πλέον έτσι, τη βαφτίζουν αλλιώτικα, τη λένε “ανωριμότητα”, “παλιμπαιδισμό” και με τόσα άλλα ονόματα ή και αργότερα, όταν σε πετύχουν να παρασύρεσαι ψάχνοντάς την, σε γελοιοποιούν και σου λένε ότι κάνεις σα μωρό παιδί. Λες και δεν μπορούμε πια να διανοηθούμε ότι υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα το παιδί εκείνο μέσα μας να διασώθηκε, να ξέφυγε μέσα από τα σκουπίδια της μαμάς, από εκεί που βρίσκεται πεταμένη και η αγαπημένη μας, πολύχρωμη πιπίλα.


Κοιμήσου, εσύ παιδάκι μου. Υπάρχει βέβαια και η άλλη φάση, δηλαδή να μη βιώσεις απλά το θάνατο της παιδικότητάς σου, αλλά να αναγκαστείς να σκοτώσεις εσύ ο ίδιος το παιδί που κρύβεις μέσα σου και που σε ταλαιπωρεί κάθε φορά που αντιμετωπίζεις τις προκλήσεις με τις οποίες γέμισε ένα κρύο απόγευμα η άγουρη ζωή σου.
Είναι τότε που, για παράδειγμα, δεν έχεις γονείς πια να σε νταντέψουν και να σου δείξουν το δρόμο το σωστό, τότε που όλα απότομα πέφτουν πάνω στις πλάτες και τους ώμους σου και πρέπει να βγεις στο πεζοδρόμιο από τόσο δα πιτσιρικάς, να μάθεις το πώς βγαίνει το μεροκάματο, να ψηθείς, όπως αρέσκονται οι Έλληνες να λένε, λες και είσαι κανένα κομμάτι από κοτόπουλο που πρέπει να ψηθεί πρώτα και ύστερα να φαγωθεί.
Τότε που δεν έχεις κανέναν να σου δώσει χαρτζιλίκι και αναγκάζεσαι να παρατήσεις μέχρι και το σχολείο για να τρέχεις στις καφετέριες και να σερβίρεις ώσπου να βράσει η σπονδυλική σου στήλη από τους πολλούς δίσκους και τα ελάχιστα μπουρμπουάρ.
Τότε που πρέπει μόνος σου να μάθεις να αυτοπροστατεύεσαι και να προσέχεις μη σε πάρει από κάτω και πέσεις χαμηλά και παρασυρθείς σε ουσίες και ψευδαισθήσεις ότι τάχα όλοι κατά βάθος είμαστε σκοτωμένα παιδιά μικρά, τι είμαστε μωρέ, τίποτα δεν είμαστε, και καταπίνεις τζούρες για να ξεχαστείς και φτιάχνεις καπνούς με το μυαλό και το στόμα, νομίζοντας πως βλέπεις μπροστά σου τη φιγούρα της μάνας σου, τη μανούλα σου που έχασες από τη φτώχεια και που τώρα λείπει και ρίχνεις αναθέματα για την ώρα και τη στιγμή που σε γέννησε και σ’ έφερε σ’ έναν κόσμο που μοιάζει με τραμπάλα την ώρα που κανονικά εσύ έπρεπε να κάνεις τραμπάλα στην παιδική σου τη χαρά.


Σώπα, σώπα. Κι έρχεται μια στιγμή που λες σώπα και ότι δεν μπορείς να το πιστέψεις. Θα γίνω πατέρας εγώ; Μα πως; Εγώ ακόμα είμαι μικρό παιδί. Αλλά, ναι, ξέχασα, με συγχωρείς, τα είπαμε αυτά, τα ξεκαθαρίσαμε, εκείνο το παιδί τελείωσε, πέθανε, σκοτώθηκε, όπως θες πες το, στο διάολο πήγε εκείνο το παιδί. Γονιός λοιπόν, χωρίς να το προγραμματίσεις, όπως σχεδόν όλα όσα συνέβησαν στη ζωή σου, απρογραμμάτιστα, να γίνονται τότε που δεν τα περιμένεις και εκείνα που τα περιμένεις να μη γίνονται ποτέ.
Πάνω στην ορμή του έρωτός μου, στην έξαψη της έλξης, αφέθηκα, χωρίς να σκεφτώ να πάρω προφυλάξεις από το μέλλον μου κι αποκοιμήθηκα σε ύπνο γλυκό. Κι όταν ξύπνησα, έμαθα ότι έφερα στο φως μια ζωή που τώρα θέλει να νιώσει όλα εκείνα που ένιωθα κι εγώ, τις παραδεισένιες αγκαλιές, τα φιλιά στα απαλά τα μάγουλα και το ζεστό λαιμό, τα μικρά τα δαχτυλάκια που ενστικτωδώς σφίγγουν δυνατά τον μεγάλο, ενήλικό σου δείκτη, σαν να θέλουν με αυτόν τον τρόπο να σου πουν να μην τα αφήσεις ποτέ, να είσαι εκεί από την αρχή και για πάντα, μπαμπά, γιατί σε αυτό το στάδιο ο άνθρωπος νιώθει την επιθανάτια αγωνία, αισθάνεται τον αέρα ως το κενό ενός ατέλειωτου γκρεμού και έχει την αγωνία της διαρκούς πτώσης και σε περιμένει να τον πάρεις αγκαλιά χιλιάδες φορές και να έχει τη γαλήνη ότι τον σώζεις χιλιάδες φορές, μπαμπά, τι θα πει ότι νιώθεις ανέτοιμος, ότι δεν ξέρεις αν μπορείς να προσφέρεις στο παιδί σου όσα χρειάζεται, ότι ξέχασες ακόμα και τα λόγια από τα νανουρίσματα και ότι λες τα ίδια και τα ίδια στιχάκια και ότι δεν μπορείς να βρεις τρόπους για να το κάνεις να σταματήσει να κλαίει. Τι θα πει ότι νιώθεις γονιός για κλάματα.


Νάνι του να κοιμηθεί και καλά να σηκωθεί. Και προσπαθείς να μην πέσεις αλλά να σηκωθείς και να σταθείς στα πόδια σου, ειδικά σε τούτη τη χώρα της ατέλειωτης κρίσης. Είχες την εντύπωση ότι αυτός ο τόπος είχε αναπτυχθεί αρκετά, είχε μεγαλώσει, ότι είχε μείνει μακριά από τις παιδικές του τις ασθένειες.
Ότι είχε τελειώσει με την παιδικότητά του, ότι είχε ωριμάσει και σου παρείχε ασφάλεια, όπως ο κάθε πατέρας θα έκανε στη θέση του πατέρα σου.
Ότι δεν θα υπήρχε περίπτωση ποτέ να ζουν παιδιά σκελετωμένα εδώ, βρέφη ημιλιπόθυμα, ότι μόνο στον κινηματογράφο θα βλέπαμε γονείς να πουλάνε τα σπλάχνα τους γιατί δεν μπορούν να τα μεγαλώσουν στη σύγχρονη, ανεπτυγμένη Ελλάδα, ότι αν σου τύχει και γίνεις γονέας σε μικρή ηλικία, γονέας junior, δεν έχεις κανέναν να σε στηρίξει αλλά μόνο τα πόδια και τα χέρια σου τα ίδια.
Κι εξοργίζεσαι, νιώθεις να χάνεις τον αυτοέλεγχό σου, τις στιγμές εκείνες που σε κατακλύζουν όλες αυτές οι σκέψεις και λες ότι φεύγει η ζωή μαζί με το μωρό που δεν ξέρεις ακόμα αν κρατάς σωστά στην αγκαλιά σου, αναρωτιέσαι σε τι έφταιξες και τώρα ντρέπεσαι και λυπάσαι κάθε φορά που περνάς έξω από τα παιχνιδομάγαζα και σφίγγεσαι γιατί δεν μπορείς να πάρεις δωράκια στο παιδί σου, σου λένε ότι η αγάπη κοστίζει, ότι η αγάπη εξαρτάται από πολλούς αστάθμητους παράγοντες, ότι αγάπη δεν μπορεί να παρέχει ο καθένας, ότι με την αγάπη δεν γεμίζει το στομάχι.
Κι είναι κι αυτό το νανούρισμα που πρέπει κάποια στιγμή να μάθεις να το λες σωστά. Φτιάξε ένα δικό σου στην τελική. Με αισιοδοξία. Για ένα καλύτερο μέλλον. Για τη χώρα σου. Για το παιδί σου. Σώπα, καρδούλα μου. Νάνι, νάνι.

Η ανάπτυξη φτάνει.

Πάνος Μουχτερός για τα Κακώς Κείμενα

Πηγή: Το νανούρισμα της κρίσης - RAMNOUSIA 

ΦΥΓΕΤΕ Ή ΨΟΦΗΣΤΕ

Είδηση πρώτη: «Τα “κόκκινα” δάνεια αντικείμενο συζήτησης στη συνάντηση Προβόπουλου με τους τραπεζίτες».

Ακραίος παραλογισμός. Οι ελληνικές τράπεζες διασώθηκαν λαμβάνοντας 78 δισ. ευρώ από το κράτος μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ).  Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το ποσοστό συμμετοχής του ΤΧΣ στις ιδιωτικές τράπεζες μετά την ανακεφαλαιοποίησή τους να είναι από 81% έως 93% του μετοχικού τους κεφαλαίου.

Για άγνωστο λόγο, η μειοψηφία του 19% έως 7% των ιδιωτικών τραπεζών ελέγχει το μάνατζμέντ τους. Δε γνωρίζω κάποια εταιρεία στην οποία το 93% θα ελεγχόταν από το 7%. Και όχι μόνο θα ελεγχόταν, αλλά θα το εκλιπαρούσε. Διότι αυτό κάνει σήμερα η κυβέρνηση. Εκλιπαρεί τους τραπεζίτες να βρεθεί μια κάποια λύση στα «κόκκινα» δάνεια και «εύχεται» δημοσίως να καταλάβουν οι τράπεζες την ανάγκη να ρίξουν ρευστό στην αγορά.

Είδηση δεύτερη: «Κυβερνητική πρωτοβουλία για τα νοικοκυριά χωρίς ρεύμα»

Ειδικότερα, «σε ευρεία κυβερνητική σύσκεψη, υπό τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, και παρουσία του Ευάγγελου Βενιζέλου, στο Μέγαρο Μαξίμου έγινε εκτενής αναφορά και για το πρόβλημα των νοικοκυριών που δεν έχουν ρεύμα. Σύμφωνα με τον υπουργό Περιβάλλοντος Γιάννη Μανιάτη οι τοπικές αρχές θα πρέπει να ενημερώνουν άμεσα τη ΔΕΗ για τις περιπτώσεις εκείνες, των οικογενειών που πραγματικά δεν μπορούν να αποπληρώσουν και η ΔΕΗ θα επαναφέρει το ρεύμα».

Κάνουν πλάκα, δεν υπάρχει περίπτωση να το εννοούν. Το επιχείρημα ότι κάποιοι έχουν χρήματα να πληρώσουν τις δόσεις των δανείων τους στις τράπεζες και δεν το κάνουν, έχει κάποια βάση. Ποιος όμως θα είχε χρήματα να πληρώσει τη ΔΕΗ και δε θα το έκανε; Και γιατί να το κάνει δηλαδή; Γιατί να θέλει να του κόψει το ρεύμα η ΔΕΗ ενώ έχει χρήματα να πληρώσει το λογαριασμό του; Αν συμβαίνει αυτό, σημαίνει ότι πρόκειται για καθαρή επιλογή του. Άρα πως θα του συνδέσει με το ζόρι το ρεύμα η ΔΕΗ;

Επίσης, ποιες ακριβώς είναι εκείνες «οι τοπικές αρχές» που θα πρέπει να ενημερώνουν άμεσα τη ΔΕΗ; Από πότε υπάρχουν «αρμόδιες αρχές» να ενημερώνουν τη ΔΕΗ ή να γνωρίζουν την πραγματική οικονομική κατάσταση μιας οικογένειας, πλην της εφορίας; Ακόμη όμως κι αν μπούμε στην παράλογη σκέψη τους, γεννιέται ένα άλλο ερώτημα. Εφόσον υπάρχουν αυτές οι «αρμόδιες αρχές» που γνωρίζουν τα ονόματα «των οικογενειών που πραγματικά δεν μπορούν να αποπληρώσουν τη ΔΕΗ», γιατί δε χρησιμοποιούνται για να κάνουν το ίδιο και με τα τραπεζικά δάνεια;

Δηλαδή, πώς είναι εύκολο να ξεχωρίζεις την οικογένεια που πραγματικά δε μπορεί να πληρώσει το ρεύμα, αλλά είναι αδύνατον να ξεχωρίσεις την οικογένεια που δε μπορεί να πληρώσει τις δόσεις του δανείου της; Η απάντηση φυσικά βρίσκεται στο ότι αν τελικά καταγράψεις τις οικογένειες που πραγματικά δε μπορούν να πληρώσουν τις δόσεις τους στις τράπεζες, τότε κάτι θα πρέπει να κάνεις ως ιδιοκτήτης των τραπεζών.

Το επιχείρημα ότι στη ΔΕΗ συμμετέχει το Δημόσιο άρα μπορεί να παρέμβει, ισχύει ακριβώς και ίσως παραπάνω και για τις τράπεζες. Το Δημόσιο έχει σώσει τις τράπεζες, διαθέτει την πλειοψηφία του μετοχικού τους κεφαλαίου και άρα θα έπρεπε να αναλάβει την ευθύνη της διαχείρισης του θέματος.

Το συμπέρασμα ότι μας δουλεύουν είναι γνωστό. Δε χρειάζονται παραδείγματα. Από αυτό το σημείο όμως, μέχρι του σημείου βουλευτές και υπουργοί της κυβέρνησης να είναι ντίλερς πανεπιστημίων του εξωτερικού, όπως ο υιός Ψυχάρη που δήλωσε σε συνέντευξή του «Προτείνω σε όσους γονείς έχουν λεφτά να στείλουν τα παιδιά τους για σπουδές στο εξωτερικό» ή ντίλερς ιδιωτικών συμφερόντων όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης που δήλωσε προ ημερών «Η μεταφορά τομέων της δημόσιας Υγείας στους ιδιώτες δεν είναι κατ’ ανάγκην κάτι κακό», το πράγμα αποκτά άλλη διάσταση.

Είναι αρκετά μεγάλο για να το δούμε σε όλη την έκτασή του. Ο τίτλος του έργου θα μπορούσε να είναι «Φύγετε ή ψοφήστε». Βλέπετε, η δημοκρατία τους έχει περιορισμένο αριθμό επιλογών.

 Posted in ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ | Comments Closed

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Η παγκοσμιοποίηση επελαύνει ακάθεκτη ισοπεδώνοντας τα εθνικά κράτη

Στη σύνοδο του Μπαλί της Ινδονησίας, εκπρόσωποι από 159 χώρες αποφάσισαν την απελευθέρωση του εμπορίου παγκοσμίως. Ο ΠΟΕ ιδρύθηκε το 1995 και από το 2001 ξεκίνησε ένα σχέδιο απελευθέρωσης του εμπορίου παγκοσμίως. Μέχρι τώρα, αυτό το σχέδιο είχε περιορισμένη εφαρμοσιμότητα. Τώρα όμως, αυτό το σχέδιο αποκτά για πρώτη φορά το κύρος διεθνούς συμφωνίας.

Μετά τις απελευθερωμένες ήδη χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, με τις οποίες διακινούνται τρισεκατομμύρια δολάρια καθημερινώς από χρηματιστήριο σε χρηματιστήριο, από κρατικά ομόλογα σε κρατικά ομολόγα κ.λ.π. σε όλο τον κόσμο, τώρα θα έχουμε και πλήρη κατάργηση περιορισμών των εθνικών κρατών στη διακίνηση του εμπορίου. Η παγκοσμιοποίηση επελαύνει ακάθεκτη, ισοπεδώνοντας  πλήρως τα εθνικά κράτη.

Βλέπουμε λοιπόν πως η επίθεση της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή των διεθνών ελίτ γίνεται όλο και πιο πολύ ελεύθερα και απευθείας πάνω στους λαούς. Η δε ισχύς των εθνικών κυβερνήσεων περιορίζεται όλο και πιο πολύ, σε απλές διαχειριστικές διαδικασίες τοπικών υποθέσεων. Έχουν παραδοθεί πλήρως στα σχέδια των διεθνών ελίτ και των συνεργαζόμενων μαζί τους εθνικών ελίτ που ελέγχουν τα εθνικά αντιπροσωπευτικά πολιτικά συστήματα. Έννοιες, όπως αυτές της «δημοκρατίας», του πολίτη και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθίστανται μέρα με τη μέρα χωρίς κανένα νόημα.

Αργά ή γρήγορα οι τοπικές και οι εθνικές κοινωνίες θα αναζητήσουν τρόπους αυτοπροστασίας, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να εμφανίζονται ολοκληρωτικά κινήματα (ήδη κάνουν την εμφάνισή τους εθνικιστικά, φασιστικά, αριστερίστικα κ.λ.π. κινήματα) που θα πουλάνε νταβατζιλίκι στις αντίστοιχες κοινωνίες, ενώ στην πραγματικότητα θα είναι πιόνια της παγκοσμιοποίησης.

Μόνη λύση αυτοπροστασίας των κοινωνιών είναι όχι η άμυνα και τα νταβατζιλίδικα κινήματα, που υπόσχονται την προστασία τους, αλλά  η αντεπίθεσή τους, με ενωμένες τις δυνάμεις τους. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της πραγματικής δημοκρατικής τους οργάνωσης και λειτουργίας. Είναι το νέο πανανθρώπινο όραμα που ανατέλλει παγκοσμίως.

Πηγή

Ενοικιαζόμενες κυβερνήσεις. του Γιώργου Μαργαρίτη, Καθηγητή Σύγχρονης Πολιτικής & Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΠΘ)

Η πολιτική κινητικότητα που διαπιστώνεται τον τελευταίο καιρό αποτυπώνεται στην ειδησεογραφία με όρους πολιτικού παιγνίου στο εσωτερικό των πολιτικών κομμάτων, στον κυβερνητικό συνασπισμό ή στην αντιπολίτευση. Με τον ίδιο τρόπο αποτυπώνονται οι προβληματικές, όπως παρουσιάζονται, συζητήσεις με τους εκπροσώπους της τρόικας όπου το πρόβλημα προσδιορίζεται στη «σκλήρυνση» των τελευταίων. Οι αιτίες της δυσπραγίας οπωσδήποτε δεν ανήκουν στη σφαίρα των ενδιαφερόντων του συστήματος «ενημέρωσης».

Παρ’ όλα αυτά, ο συνδυασμός δύο ειδήσεων αρκεί για να προσδιορίσει την πηγή της δυστυχίας.

Η πρώτη από αυτές αφορά το καταστροφικό τέλος του «σεναρίου επιτυχίας», του περίφημου «success story»! Εάν δεν με απατά η μνήμη μου, η όλη επιτυχία ανάγεται στην επίτευξη «πρωτογενούς πλεονάσματος» με βάση το οποίο ενισχύεται η διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας, οσονούπω εξέρχεται η χώρα του Μνημονίου και άρχεται η ανάπτυξη. Αμ πώς!

Η εξαπάτηση: Πρωτογενές πλεόνασμα δεν υπάρχει!

Σύμφωνα με το Δελτίο της Τραπέζης της Ελλάδος (Καθαρές δανειακές ανάγκες της Κεντρικής Διοίκησης) στο δεκάμηνο Ιανουαρίου – Οκτωβρίου 2013,

τα έσοδα του προϋπολογισμού μειώθηκαν στα 37.993 εκατ. έναντι 39.080 εκατ. που ήταν το αντίστοιχο διάστημα του παρελθόντος έτους.
Τα έξοδα δε του προϋπολογισμού αυξήθηκαν σε 47.909 εκατ. έναντι 44.521 εκατ. την αντίστοιχη περυσινή περίοδο.

Το τελικό αποτέλεσμα, συνυπολογιζομένων των λοιπών παραμέτρων (Προϋπολογισμός Δημοσίων Επενδύσεων, Τόκοι, Λογαριασμοί) ανέβασε το μεν έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού σε 9.094 εκατ. – έναντι 5.876 εκατ. του δεκαμήνου 2012 και τις δανειακές ανάγκες της κεντρικής διοίκησης σε 9.079 εκατ. έναντι 6.775 εκατ. το 2012.

Με απλά λόγια, τα ελλείμματα διογκώνονται και βαθαίνουν, γεγονός που εξηγεί τις σε μηνιαία βάση πλέον εκδόσεις εντόκων γραμματίων σημαντικού ύψους (1,2 – 1,3 δισ.), τα οποία φορτώνονται στις ελληνικές τράπεζες (με τι ανταλλάγματα;). Παραδόξως οι επαναλαμβανόμενες προσφυγές του υπουργείου Οικονομικών στα γκισέ των τραπεζών δεν χαίρει ιδιαίτερης δημοσιότητας.

Το δελτίο της ΤτΕ εξηγεί και τον μαγικό τρόπο, με τον οποίο το έλλειμμα μεταβαπτίζεται σε πλεόνασμα:

«Το ταμειακό πρωτογενές αποτέλεσμα του κρατικού προϋπολογισμού (-3.422 εκατ.) διαμορφώνεται σε πλεόνασμα (3.365 εκατ.) εάν συμπεριληφθούν έσοδα ύψους 1,5 δισ. από τη μεταφορά αποδόσεων ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου από τις κεντρικές τράπεζες του ευρωσυστήματος και αφαιρεθούν δαπάνες ύψους περίπου 5.278 εκατ. ευρώ που αφορούν την αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών».

Παρά το δυσάρεστο γεγονός ότι η Εφορία μου ζητά να αποπληρώσω εντός του τελευταίου τριμήνου ποσά υπερδιπλάσια του αντίστοιχου οικογενειακού μου εισοδήματος, θεωρώ και εγώ τον οικογενειακό προϋπολογισμό πλεονασματικό καθώς συνυπολογίζω τα έσοδα που θα μου αποφέρει ο πρώτος λαχνός του πρωτοχρονιάτικου λαχείου!

Η δημοσιονομική επιδείνωση δεν απασχολεί τον πολιτικό διάλογο και δεν βρίσκει θέση στην πολυλογία των μέσων μαζικής «ενημέρωσης» για προφανείς πολιτικούς λόγους: το παραμύθι του πρωτογενούς πλεονάσματος είναι εξαιρετικά χρήσιμο τόσο στους κυβερνώντες (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.) όσο και στους άμεσους διεκδικητές της εξουσίας (ΣΥΡΙΖΑ). Οι μεν πρώτοι διατηρούνται στην εξουσία καλλιεργώντας την ελπίδα της όποιας «εξόδου», ο δε δεύτερος κάνει, στη βάση του «πλεονάσματος», πιο πειστική την χωρίς στόχους και πρόγραμμα πολυσυλλεκτική αναρρίχησή του στην εξουσία. Δεν χρειάζεται δηλαδή να απαντήσει στο δύσκολο πολιτικά ερώτημα του πώς θα αντιμετωπίσει τις τρομερές μαύρες τρύπες.

Η νέα συσσώρευση κεφαλαίου

Η πολιτική όμως δυσπραγία έχει και μια δεύτερη πηγή. Ο πολιτικός σχεδιασμός που έχει προεπιλεγεί για την αντιμετώπιση και του νέου αδιεξόδου οδηγεί απευθείας σε σκλήρυνση κάθε πλευράς της κοινωνικής πολιτικής και διευρύνει τα θύματα της τελευταίας. Ψήγματα των σχεδιασμών διαρρέουν –για «διερευνητικούς» λόγους- στην ειδησεογραφία.

Η Ελλάδα δεν αξιοποιεί, ακούστηκε, τις δυνατότητες που παρέχει η «ενοικίαση εργαζομένων». Και παρατίθενται τα «οφέλη»: ώς και 50% χαμηλότερες αμοιβές, καμία ασφαλιστική ή άλλη υποχρέωση του εργοδότη (θα είναι σαν τις οffshore – άντε βρες τον εργοδότη…), απολύσεις, προσλήψεις, όροι εργασίας και άλλα ενοχλητικά στη διάθεση του εργοδότη… Για να πειστούν δε οι τελευταίοι να υιοθετήσουν το μέτρο, το ελληνικό Δημόσιο αποφάσισε να «μπει μπροστά».

Στους 50.000 «ενοικιαζόμενους» που ενοικιάζονται σήμερα από τράπεζες, ΟΤΕ, ΕΛΤΑ, οργανισμούς, το Δημόσιο θα προσθέσει το 2014 άλλες 20.000, στην κεντρική μάλιστα δημόσια διοίκηση. Για τον λόγο αυτό «ανοίγει χώρο», διώκοντας «διαθέσιμους», «πλεονάζοντες» και ό,τι άλλο μηχανευτεί.

Η επίθεση στην εργασία δεν αρκεί από μόνη της για να φέρει την άνοιξη του καπιταλισμού στον τόπο μας. Οι εναπομείναντες εργαζόμενοι είναι πολύ λίγοι, μόλις 3.600.000. Και διακόσια ευρώ να τους κόψεις στο μηνιάτικο, το πρόσθετο πλεόνασμα που θα εξασφαλίσεις είναι μόλις εννιά δισεκατομμύρια ευρώ και αυτό σε ολόκληρο τον χρόνο. Για τον λόγο αυτό η αναγκαία για την καπιταλιστική ανάκαμψη συσσώρευση κεφαλαίου στρέφεται υποχρεωτικά και στην κατεύθυνση της αρπαγής–δήμευσης περιουσιών. Και να ο διάλογος για τους φόρους των ακινήτων και συνακόλουθα για πλειστηριασμούς και υποχρεωτικές δημεύσεις. Πάνω σε κτίρια και γη αμφίβολης πλέον ιδιοκτησιακής εξασφάλισης υπολογίζεται ότι θα ξεδιπλωθεί ένα πανηγύρι κερδοσκοπίας και «ευκαιριών» που τελικά θα αποδώσει ισχυρούς κεφαλαιούχους.

Ενοικιαζόμενες κυβερνήσεις, λοιπόν…

Να επιστρέψουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε, από την πολιτική δυσπραγία. Οι αριθμοί είναι σκληροί, οι πολιτικές που έχει ανάγκη η καπιταλιστική ανάκαμψη είναι ακόμα πιο σκληρές. Το εύκολο θύμα, το αναλώσιμο μέρος του συστήματος, είναι οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές δυνάμεις που τις συγκροτούν. Πρόσωπα θα αποσυρθούν, κόμματα θα αλλάξουν ονομασία, ιδεολογία αν χρειαστεί, και στόχους. Αυτό προκαλεί τη δυσπραγία και τα συνακόλουθα σενάρια για αλλαγή σκηνικού.Ετούτες οι ταξικές πολιτικές για να ευδοκιμήσουν έχουν ανάγκη από ενοικιαζόμενους πολιτικούς και ενοικιαζόμενες κυβερνήσεις…


Γιώργος Μαργαρίτης, Καθηγητής Σύγχρονης Πολιτικής και Κοινωνικής Ιστορίας ΑΠΘ


Πηγή:
Σχολιαστές χωρίς σύνορα

Πηγή: Ενοικιαζόμενες κυβερνήσεις. του Γιώργου Μαργαρίτη, Καθηγητή Σύγχρονης Πολιτικής & Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΠΘ) - RAMNOUSIA 

Σοκαριστικά ευρήματα από την ΕΛΣΤΑΤ: Υπό τον κίνδυνο φτώχειας 2,5 εκ. Έλληνες!

Σ

 – Στα 10.676 ευρώ το μέσο ετήσιο εισόδημα 

Με το φάσμα της φτώχειας ήρθε αντιμέτωπο το 23,1% των Ελλήνων πολιτών το 2012.

Τα παραπάνω σοκαριστικά στοιχεία προκύπτουν από έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ με θέμα το εισόδημα και τις συνθήκες διαβίωσης των νοικοκυριών.

Ειδικότερα, το 23,1% των Ελλήνων – δηλαδή σχεδόν 1 στους 4 – διέθετε ετήσιο εισόδημα περίπου 5.700 ευρώ ανά άτομο ή 11.986 ευρώ ανά οικογένεια! 

Μάλιστα, τα ετήσιο ατομικό εισόδημα διαμορφώθηκε το 2012 στα 10.676 ευρώ, ενώ το ετήσιο οικογενειακό εισόδημα στα 17.977 ευρώ. Υπό τον κίνδυνο της φτώχειας εκτιμάται πως βρίσκονται 914.873 νοικοκυριά ή αλλιώς 2.535.700 άτομα. 

Βασικές διαπιστώσεις της έρευνας: 

• Ο κίνδυνος φτώχειας για παιδιά ηλικίας 0-17 ετών (παιδική φτώχεια) ανέρχεται σε 26,9% και είναι υψηλότερος κατά 2,8 ποσοστιαίες μονάδες από το αντίστοιχο ποσοστό του συνολικού πληθυσμού.

• Ο κίνδυνος φτώχειας για άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών ανέρχεται σε 17,2% και είναι μειωμένος κατά 6,4 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το 2011.

• Ο πληθυσμός που διαβιεί σε νοικοκυριά που δεν εργάζεται κανένα μέλος ή εργάζεται λιγότερο από 3 μήνες, συνολικά, το έτος, ανέρχεται σε 1.010.900 άτομα ή σε 16,1% του πληθυσμού ηλικίας 18- 59 ετών, ενώ το προηγούμενο έτος (2011) ανερχόταν σε 837.300 άτομα.

• Το ποσοστό του πληθυσμού που απειλείται από τη φτώχεια ως προς το σύνολο του πληθυσμού για κάθε μία από τις παρακάτω ομάδες είναι:

- Μονογονεϊκά νοικοκυριά με, τουλάχιστον, ένα εξαρτώμενο παιδί (66,0%) 
- Άνδρες άνεργοι (52,1%) 
- Λοιποί μη οικονομικά ενεργοί (εκτός συνταξιούχων (33,3%) 
- Παιδιά ηλικίας 0-17 ετών (26,9%) 
- Μονοπρόσωπα νοικοκυριά με μέλος θήλυ (24,1%) 
- Νοικοκυριά με έναν ενήλικα ηλικίας 65 ετών και άνω (23,5%) 

• Ο πληθυσμός σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό ανέρχεται σε 3.795.100 άτομα ή σε34,6% του συνόλου του πληθυσμού (το έτος 2011 ήταν 3.403.300 άτομα).

• Ο κίνδυνος φτώχειας μετά τις κοινωνικές μεταβιβάσεις, υπολογιζόμενος με κατώφλια διάφορα του 60% του διάμεσου συνολικού διαθέσιμου ισοδύναμου εισοδήματος, ανέρχεται σε:

- 10,6%, αν το κατώφλι οριστεί στο 40% του διάμεσου συνολικού διαθέσιμου ισοδύναμου εισοδήματος,
- 16,0%, αν το κατώφλι οριστεί στο 50% του διάμεσου συνολικού διαθέσιμου ισοδύναμου εισοδήματος και
- 27,3%, αν το κατώφλι οριστεί στο 70% του διάμεσου συνολικού διαθέσιμου ισοδύναμου εισοδήματος, αντίστοιχα.

Banking News