Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Το παραμύθι της προόδου έχει και δράκο…

παραμυθιΠολλοί μιλούν σήμερα για πρόοδο. Η λέξη σημαίνει «εξέλιξη προς το καλύτερο, βελτίωση, προκοπή».  Το ανθρώπινο γένος έχει προοδεύσει, λένε, χάριν της γραμμικής εξέλιξης. Όλοι σήμερα απολαμβάνουν «εν ειρήνη» τα «αγαθά» που προσφέρει το σύστημα, επαναπαυμένοι στον μικρόκοσμό τους. Όσο αυτά υπάρχουν βέβαια, διότι σ’ αυτήν την ζωή τίποτα δεν είναι για πάντα.

Την ίδια ώρα χώρες βάλλονται οικονομικά. Ο κόσμος γονατίζει από χαράτσια και φόρους! Δημεύονται καταθέσεις στα καλά καθούμενα. Παιδάκια στην Αφρική πεθαίνουν της πείνας και εμβολιάζονται με δηλητήρια. Γυναικόπαιδα σφαγιάζονται σε πολέμους που γίνονται για την «πρόοδο» και την «δημοκρατία». Η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί ειδικά σε μικρές ηλικίες. Ο καρκίνος και άλλες αρρώστιες θερίζουν πληθυσμούς. Η μόρφωση παραπαίει. Η ιστορία διαστρεβλώνεται. Η αισθητική έχει πάει περίπατο. Η παιδική αθωότητα κατακεραυνώνεται. Η πολιτική έχει ταυτιστεί με την διαφθορά. Στους δρόμους «πλακώνονται» για ιδεολογίες. Οι αυτοκτονίες έχουν αυξηθεί κατά κόρον σε όλον τον κόσμο. Το άγχος και η κατάθλιψη έχουν κυριεύσει τις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Κατά τ’ άλλα απολαμβάνουμε την «πρόοδο», την «ειρήνη» και την «δημοκρατία». Για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που βεβηλώνεται καθημερινά ουδείς λόγος. Όλοι παρακολουθούν αποχαυνωμένοι τον ρου των γεγονότων. Τι έλεγε ο Σωκράτης στην παραβολή του σπηλαίου; Οι άνθρωποι αλυσοδεμένοι σε χέρια, πόδια και λαιμό (για να μην μπορούν να δουν ούτε το διπλανό τους) παρακολουθούν σκιές σ’ έναν τοίχο, ο οποίος φωτίζεται. Πίσω τους και μπροστά από το φως «κάποιοι» παίζουν με τις μαριονέτες τους ( δηλαδή: «πολιτικούς», «οικονομολόγους», «ανθρωπιστές», «καλλιτέχνες», «εκπαιδευτικούς», «τραπεζίτες», «μεγάλο-ιδιώτες» κ.α.), ούτως ώστε οι σκιές να χτυπούν στον τοίχο. Έτσι κατασκευάζεται ένα θέατρο σκιών για «μορφωθούν» οι «κρατούμενοι». Οι ίδιοι έχουν ξεχάσει πως φορούν αλυσίδες και θεωρούν ότι η πραγματικότητα περιορίζεται στις σκιές. Αγοράζουν το παραμύθι της «προόδου». Κάθονται υπνωτισμένοι στις θέσεις τους και αρνούνται ή μάλλον βαριούνται να γίνουν εξ-ύπνοι (εκτός ύπνου).
Όποιοι ελευθερώνονται από τις αλυσίδες και σπεύδουν να ενημερώσουν τους υπόλοιπους για την πλεκτάνη που ξετυλίγεται εν αγνοία τους, χλευάζονται ή ακόμα θανατώνονται από τους ίδιους τους συγκρατούμενούς τους, οι οποίοι δεν θέλουν με τίποτα να χάσουν την υποτιθέμενη βολή τους. Πράγματι ο Σωκράτης καταδικάστηκε σε θάνατο από δήθεν δημοκράτες των Αθηνών. Σήμερα το ίδιο δεν γίνεται; Όποιος θελήσει να ψελλίσει μικρή δόση αλήθειας, χλευάζεται από τους «σύγχρονους ιεροεξεταστές». Ουδείς δύναται να αμφισβητήσει την σημερινή «πρόοδο».
Παράλληλα από τα μίντια προβάλλονται τα μοντέλα συμπεριφοράς του «ξερόλα-εξυπνάκια», του υποκριτή, του «παρτάκια» με ταυτόχρονη γελοιοποίηση και υποτίμηση της πραγματικής έρευνας, της εργατικότητας, της ακεραιότητας και της φιλοπατρίας. Αυτά χαρακτηρίζονται οπισθοδρομικά. Δεν συμβαδίζουν με την γραμμική εξέλιξη. Με λίγα λόγια στον Μεσαίωνα ήταν χαζοί που κοίταξαν πίσω στο ελληνικό παρελθόν και έφεραν την Αναγέννηση. Εμείς θα επιμένουμε γραμμικά.
Συνεπώς η αδικία και η απανθρωπιά θα βασιλεύουν. Το κοινωνικό «μπάχαλο» θα κορυφωθεί. Τότε οι «κάποιοι» του σπηλαίου του Σωκράτη θα φέρουν την λύση. Την τάξη μέσω του χάους. Το σπήλαιο θα αποκαλυφθεί σε όλο του το μεγαλείο! Είστε έτοιμοι να το αντικρύσετε;
ΠΥΓΜΗ.gr

Ο Δαβίδ, ο Γολιάθ και το τέλος του ευρώ.

 Έτσι γίνεται σε όλους τους πολέμους. Βρίσκεται πάντα μια χώρα, μια πόλη, ένα χωριό, που χωρίς να έχει καθόλου υπολογίσει τον συσχετισμό των δυνάμεων ή να έχει καταστρώσει εναλλακτικό σχέδιο διαφυγής, δεν ακολουθεί τις επιταγές των ισχυρών και ρίχνει μια ρουκέτα. Ακολουθεί η συντριβή της, που αποκτά συμβολική αξία για όλες τις εμπόλεμες πλευρές. ΟΙ νικητές την χρησιμοποιούν για παραδειγματισμό των υπόλοιπων. Και οι τελευταίοι μαθαίνουν από τα λάθη της, ώστε να μην τα επαναλάβουν.

 Στον ακήρυχτο οικονομικό πόλεμο που ζούμε, είναι η μικρή Κύπρος που κλήθηκε να παίξει το ρόλο του Δαβίδ κόντρα στον Γολιάθ, και θα το πληρώσει πολύ ακριβά: είναι προφανές ότι η νέα συμφωνία είναι χειρότερη από την πρώτη, επιταχύνοντας την πορεία προς την οικονομική καταστροφή, που θα ερχόταν -αργότερα αλλά αναπόφευκτα- και με την απορριφθείσα από το κυπριακό Κοινοβούλιο, πρώτη απόφαση. Πρόκειται για την συντριβή του οικονομικού μοντέλου πάνω στο οποίο κτίστηκε η κυπριακή ευημερία της τελευταίας δεκαπενταετίας. Είναι αυτό που κυνικά δήλωνε την προηγούμενη εβδομάδα ο Σουηδός υπουργός Οικονομικών: “ στην Κύπρο έχουν μόνο έναν χρηματοπιστωτικό τομέα και παραλίες. Τώρα που ο χρηματοπιστωτικός τομέας βρίσκεται σε πορεία κλεισίματος, δεν θα έχουν παρά μόνο τις παραλίες".
Το καινούργιο στοιχείο που έρχεται να προστεθεί στην οικονομική ύφεση και τα κοινωνικά δεινά που επέρχονται, είναι η πολιτική κρίση που ξεκινάει, ούτε ένα μήνα μετά τις προεδρικές εκλογές. Στην πραγματικότητα, το πολιτικό σύστημα της Κύπρου λειτουργεί αντλώντας πρότυπα και συμπεριφορές από αυτό της Ελλάδας, από την οποία -δυστυχώς- επηρεάζεται καθοριστικά η κουλτούρα και γενικώς η νοοτροπία των Κυπρίων. Όπως στην Ελλάδα έτσι και στην Κύπρο οι πολιτικοί έκρυψαν κάτω από το χαλί το υπαρκτό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι δύο μεγάλες τράπεζες του νησιού. Αγνοώντας τις συνεχείς προειδοποιήσεις των Βρυξελλών για να κερδίσουν χρόνο και τις εκλογές, πριν από τις οποίες δημαγώγησαν, κρύβοντας την αλήθεια από τους ψηφοφόρους.
Από τον νεοεκλεγμένο πρόεδρο και την πολιτική ηγεσία θα ακολουθήσει ένα φεστιβάλ λαθών και αλλοπρόσαλλων κινήσεων, χαρακτηριστικό της ανεπάρκειας αλλά και της ηθικής διαφθοράς του συστήματος. Παρά τις κατηγορηματικές προεκλογικές διαβεβαιώσεις του περί του αντιθέτου, είναι ο ίδιος ο νέος πρόεδρος που προτείνει την εισφορά σε όλες τις καταθέσεις, πρόταση που υιοθετεί το eurogroup. Μετά την αντίδραση της κοινής γνώμης αρνείται να υποστηρίξει την απόφαση που έχει προτείνει και ψηφίσει, προχωρώντας σε ανοίγματα προς την Μόσχα, τα οποία ούτε είχε σχεδιάσει, αλλά ούτε καν καλοσκεφτεί. Το προηγούμενο διάστημα δεν έχει χάσει ευκαιρία για να θέσει θέμα ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, απομακρύνοντας το Κρεμλίνο. Λες και δεν έχει τελειώσει ο ψυχρός πόλεμος, πιστεύει βλακωδώς ότι το τελευταίο θα ιεραρχήσει τις σχέσεις του με την Κύπρο πάνω από τις πολύ πιο σημαντικές σχέσεις με την Γερμανία και τις Βρυξέλλες, μόνο και μόνο για να αποφευχθεί το κούρεμα των ρωσικών καταθέσεων. Ενώ στην πραγματικότητα ο Πούτιν θέλει να υποχρεωθούν να επιστρέψουν στην Ρωσία τα κεφάλαια των Ρώσων φοροφυγάδων και ολιγαρχών, όσων δεν έχει δολοφονήσει ή δεν έχει ακόμη χώσει στην φυλακή. Με την ψυχρολουσία της Μόσχας, η χώρα θα βρεθεί ανυπεράσπιστη, στο έλεος του Γερμανού Γολιάθ.
Αυτό το τελευταίο, με τον σημερινό συσχετισμό των δυνάμεων στην Ευρώπη, την εξαφάνιση της Γαλλίας και του Ολάντ και την οικονομική κρίση, είναι ότι χειρότερο που μπορεί να πάθει κανείς. Ένα από τα πιο εύγλωττα άρθρα των προηγούμενων ημερών γράφτηκε στο Spiegel και είχε τον χαρακτηριστικό τίτλο “Γιατί η Ευρώπη πρέπει να παίξει σκληρό παιχνίδι με την Κύπρο”. Η ανάλυση του γερμανικού περιοδικού παραδεχόταν αμέσως ότι το ποσό της οικονομικής βοήθειας “ είναι σχετικά μικρό σε σύγκριση με προηγούμενες ανάγκες των άλλων εθνών σε κρίση” και επομένως δεν είναι αυτό το πρόβλημα, για να προσθέσει όμως αμέσως μετά ότι “μετά την άρνηση της Λευκωσίας ένα ζήτημα πολιτικής έχει μετατραπεί σε θέμα αρχής. ..Αν η ζώνη του ευρώ υποχωρήσει θα γίνει σαφές σε όλους ότι υποκύπτει σε εκβιασμούς. Αν ένα από τα μικρότερα μέλη της Ευρωζώνης μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι συστημικά σημαντικό .. τότε όλες οι χώρες που θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον προβλήματα, θα αρνηθούν να υποχωρήσουν στις διαπραγματεύσεις με τις Βρυξέλλες”. Η σκληρή γραμμή απέδωσε σε τόσο σημείο, που ο Σόιμπλε έφθασε να προστάζει: “δεν απαιτείται επικύρωση από τη κυπριακή βουλή η συμφωνία που σύνηψε σήμερα η Κύπρος με τους διεθνείς πιστωτές”!
Από τις γερμανικές ακρότητες στην περίπτωση της Κύπρου, είναι φανερό ότι το Βερολίνο έχει κάνει τα δικά του σχέδια για το ευρώ. Μένει να επιβεβαιωθεί, αλλά οι Μέρκελ-Σόιμπλε δείχνουν να καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η ευρωζώνη, τουλάχιστον με την σημερινή της μορφή, δεν έχει μέλλον. Αυτό ακριβώς υποδηλώνει η δήλωση-βόμβα του Ολλανδού νέου προέδρου του eurogroup,σύμφωνα με την οποία η “κυπριακή λύση” δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά μπορεί να εφαρμοστεί και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν προβλήματα με τις τράπεζες τους: πρόκειται για ανοιχτό κάλεσμα στους διεθνείς επενδυτές, να πάρουν τα κεφάλαια τους από τον επισφαλή νότο και να στείλουν στον ασφαλή Βορρά.
Αυτή η νέα στρατηγική των χωρών που επικρατούν στο eurogroup, αποτελεί και ευθεία παραβίαση της συμφωνίας για την ίδρυση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ), με τον οποίο θα μπορούσαν να ανακεφαλαιοποιούνται άμεσα προβληματικές τράπεζες της ευρωζώνης. Απομένει να δει κανείς πως θα αντιδράσει η Ιταλία, μετά την επιμονή της οποίας-ο τότε πρωθυπουργός Μάριο Μόντι είχε απειλήσει ότι θα τινάξει στον αέρα την Σύνοδο Κορυφής- είχε υπάρξει η συμφωνία, την οποία υπονομεύει η Γερμανία από το καλοκαίρι. Όλα δείχνουν πάντως ότι η Γερμανία και οι σύμμαχοι της στον Βορρά αδιαφορούν επιδεικτικά για τις ανάγκες του νότου της ευρωζώνης.
Για τις υπόλοιπες χώρες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα ή τις πολιτικές δυνάμεις που σκέφτονται να αναδιαπραγματευτούν με την Γερμανία μνημόνια και άλλα κακά, το δίδαγμα από το κυπριακό ολοκαύτωμα είναι σαφές: πρώτον, για να νικήσει ο Δαβίδ τον Γολιάθ θα πρέπει και να το θέλει, κάτι που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ίσχυσε. Δεύτερον, δεν φθάνει να το θέλει. Θα πρέπει να διαθέτει στρατηγική, τακτική και ένα plan B την ύπαρξη του οποίου πρέπει να γνωρίζει και ο αντίπαλος.
Στην ελληνική περίπτωση, το plan B είναι η έξοδος από την ευρωζώνη, που ήδη κλονίζεται. Μία επιτυχημένη ελληνική στρατηγική δεν θα ήταν να εκβιάσει, με το γνωστό ντόμινο που θα προκαλούσε η έξοδος μιας χώρας. Αλλά να σχεδιάσει όλες τις κατάλληλες κινήσεις, λέγοντας όλη την αλήθεια και προετοιμάζοντας τον λαό: “θέλουμε την ευρωπαϊκή πορεία και το κοινό νόμισμα, αν η Γερμανία και οι χώρες του Βορρά αλλάξουν πολιτική και ξαναθυμηθούν τις ευρωπαϊκές αξίες. Αν όμως δεν το κάνουν, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να κάνουμε όλες τις κινήσεις και να υποστούμε όλες τις θυσίες, ώστε να σωθεί η χώρα. Δεν θα την πάθουμε όπως η Κύπρος”.

Του Στέλιου Κούλογλου

Οικονομία χωρίς «οίκο», χωρίς «νομή»

                        Χρῆστος Γιανναρᾶς

«Αυτό που εξιστορώ είναι η ιστορία των επόμενων δύο αιώνων. Περιγράφω το ερχόμενο, το αναπότρεπτα ερχόμενο: την ανάδυση του μηδενισμού. Aυτή την ιστορία μπορούμε από τώρα κιόλας να την αφηγηθούμε, γιατί είναι από τώρα ενεργούμενη αναγκαιότητα. Eίναι το μέλλον που το σημαίνουν χίλια σημάδια, είναι το προδιαγεγραμμένο που αυτοδηλώνεται παντού, η μουσική που θα ηχήσει και που γι’ αυτήν όλες οι ακοές είναι κιόλας στο έπακρο οξυμμένες… O μηδενισμός έφτασε στο κατώφλι: από πού μας έρχεται αυτός ο πιο ανοίκειος από κάθε επισκέπτη;.. Tι σημαίνει μηδενισμός; Σημαίνει ότι οι υπέρτατες αξίες έχουν χάσει κάθε αξία. Mας λείπει ο στόχος, λείπει η απάντηση στο “Γιατί”».

Aυτά ο Nίτσε, το 1887. Mε συμπληρωμένον σήμερα τον ένα από τους δύο αιώνες της πρόβλεψής του. Kαι επαληθευμένη μέχρι κεραίας την πρόβλεψη. H οργάνωση και οι πρακτικές του ανθρώπινου βίου, σε πλανητική κλίμακα – ο «τρόπος» της οικονομίας, ο «τρόπος» της πολιτικής, τα κίνητρα της όποιας παραγωγής, η μαρτυρία της Tέχνης, οι στόχοι της επιστήμης, οι επιδιώξεις της παιδείας, η ωφελιμοθηρία της θρησκείας – όλα, μα όλα, μηδενισμός. Δηλαδή: ερχόμαστε από το πουθενά και πάμε στο τίποτα. Oχι μόνο απάντηση δεν υπάρχει, αλλά ούτε και ερώτημα «γιατί υπάρχουμε» δεν μαρτυρείται πειστικά ούτε και «στόχος» της ύπαρξής μας – έχει μηδενιστεί κάθε «νόημα».
Πραγματικά, δεν υπήρξε άλλος, τουλάχιστον φιλόσοφος, που να τόλμησε τόσο απερίφραστη προφητεία και η προφητεία του να επαληθεύτηκε τόσο εξόφθαλμα. «Σας λέω αυτό που είναι κιόλας το παρόν των δύο αιώνων που έρχονται». Eβλεπε το χαμένο «νόημα», τη μεταφυσική αναζήτηση, που από «τρόπος» της ύπαρξης, πείνα και δίψα εμπειρικής ψηλάφησης, είχε αλλοτριωθεί σε ιδεολόγημα και ρασιοναλιστική αποδεικτική. Eβλεπε τις εκκλησίες να έχουν διαστραφεί σε θρησκεία ψυχολογικής θωράκισης του εγώ – «τι άλλο είναι πια αυτές οι εκκλησίες, παρά οι τάφοι και τα μνήματα του Θεού;».
H ευγενική γραφίδα του Aλμπέρ Kαμύ επιμένει ότι προηγήθηκε ο Nτοστογιέφσκυ: στην προφητική ενάργεια και τόλμη, στην οξυδέρκεια και στον εντοπισμό της ακαταμάχητης δυναμικής του μηδενισμού, στην ανατομία του επερχόμενου α-νόητου βίου. «Για μένα, γράφει ο Kαμύ, ο Nτοστογιέφσκυ είναι ο συγγραφέας που, πολύ πριν από τον Nίτσε, διέκρινε και πρόβλεψε τις τερατώδεις και παρανοϊκές συνέπειες του μηδενισμού, ο συγγραφέας που πάσχισε να ορίσει το μήνυμα της σωτηρίας από τον μηδενισμό… O άνθρωπος που τόλμησε να γράψει ότι “τα ερωτήματα για τον Θεό και την αθανασία είναι τα ίδια με τα ερωτήματα του σοσιαλισμού, μόνο από ένα άλλο πρίσμα ιδωμένα”, ήξερε ότι με αυτό το άλλο πρίσμα ο πολιτισμός μας θα απαιτούσε τη σωτηρία για όλους ή για κανέναν, ενώ ταυτόχρονα ήξερε ότι αποκλειόταν η σωτηρία για όλους, αν παρέβλεπαν τον βασανισμό έστω και ενός μόνο ανθρώπου. Mε άλλα λόγια: Hταν αδύνατο για τον Nτοστογιέφσκυ να δεχτεί μια μεταφυσική που να μην είναι σοσιαλιστική, με διευρυμένη τη σημασία της λέξης. Aλλά του ήταν αδύνατο να δεχτεί και έναν σοσιαλισμό που να μην είναι μεταφυσικός, με διευρυμένη τη σημασία της λέξης. Eτσι έσωσε ο Nτοστογιέφσκυ το μέλλον της ρεαλιστικής μεταφυσικής και του ρεαλιστικού σοσιαλισμού, αν και ο κόσμος σήμερα μοιάζει να του δίνει άδικο και στις δυο περιπτώσεις. Aλλά, αν ο κόσμος πεθαίνει ή ανασταίνεται, ο Nτοστογιέφσκυ είναι εξίσου δικαιωμένος. Γι’ αυτό και κυριαρχεί το μέγεθός του στις λογοτεχνίες μας και στην ιστορία μας».
O Nίτσε, ο Nτοστογιέφσκυ, ο Kαμύ προφήτεψαν τον μηδενισμό, έζησαν το ρίγος του τρόμου για την επερχόμενη λεηλασία κάθε «νοήματος» της ύπαρξης και του βίου. Προαισθάνθηκαν, δεν έζησαν την ολοκληρωτική, στην πράξη, επιβολή του: την παγκόσμια, καθολική πειθάρχηση της καθημερινότητας των ανθρώπων στην κατανάλωση – τη μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας ως μοναδικό και αποκλειστικό περιεχόμενο ζωής. Nα δουλεύει ο άνθρωπος μόνο για να μπορεί να καταναλώνει, να σπουδάζει, να επιχειρεί, να πολιτεύεται, να εμπορεύεται, να σχετίζεται, με στόχο αποκλειστικό την κατανάλωση. Oχι να χαίρεται την Tέχνη, αλλά να καταναλώνει την Tέχνη, την «ψυχαγωγία», την πληροφόρηση, τον έρωτα, το ταξίδι. H κατανάλωση έγινε ο έμπρακτος μηδενισμός κάθε άλλου στόχου, κάθε ζωτικής ανάγκης για γεύση ποιότητας, για σκοπεύσεις υπαρκτικής γνησιότητας. Mοναδική χαρά ζωής, αντίδοτο στον ανέραστο βίο, στην ερημική μοναξιά, στην κατάθλιψη της ακοινωνησίας η αγορά, τα ψώνια, το καινούργιο στη μόδα – μέτρο επιτυχίας στη ζωή το εισόδημα, όχι η δημιουργία, όχι το πόσο προφταίνει ο άνθρωπος να αγαπήσει.
«O πιο ανοίκειος από τους επισκέπτες» δρασκέλισε το κατώφλι της Iστορίας και θρονιάστηκε στο επίκεντρο της ζωής των ανθρώπων μόλις τα τελευταία (τριάντα; σαράντα;) χρόνια. Tόσο μόνο. Δεν είναι προϊόν «αυτόματης γένεσης» ούτε της ανορθολογικής «τυχαιότητας». O μηδενισμός είναι το οργανικό γέννημα συγκεκριμένου πολιτισμικού «παραδείγματος»: του ατομοκεντρικού μοντέλου της Δύσης, παγκοσμιοποιημένου σήμερα. Kαι πέρασε από πολλές ιστορικές φάσεις ο ατομοκεντρισμός για να φτάσει, νομοτελειακά, στον εφιάλτη της αλογίας του μηδενισμού. Mε αφετηριακή φάση, όπως κατά κανόνα οι πολιτισμοί, τη θρησκευτική ή, σωστότερα, την αλλοτρίωση της μεταφυσικής αναζήτησης σε θρησκεία. Oι ρίζες του σημερινού μηδενισμού βρίσκονται ολοφάνερα στον Aυγουστίνο, στον Aνσελμο, στον Aκινάτη: στη θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος, στη μετάθεση του «σκοπού» της ύπαρξης από την πληρωματική ελευθερία της αυθυπέρβασης στην εγωτική κατασφάλιση της «ατομικής σωτηρίας».
Oσο υπήρχε Eλληνισμός, υπήρχε αντίλογος στον ατομοκεντρισμό της Δύσης, αντίλογος ένσαρκος σε «τρόπο» του βίου: σε «πόλιν», σε εκκλησία. Eλληνισμός υποταγμένος στον δυτικό ατομοκεντρισμό και μηδενισμό μπορεί να συγκροτεί ένα Eλλαδέξ, ένα Eλλαδιστάν, μιαν ελληνώνυμη γεωγραφική περιοχή (όπως η ιταλική Kαλαβρία ή η τουρκική πια Iωνία), αλλά όχι ενεργό ελληνικότητα σαρκωμένη σε κοινωνικό σώμα, όχι πρόταση σημερινού «τρόπου» που να ενδιαφέρει πανανθρώπινα. O λόγος του Nίτσε, ο καταγγελτικός του δυτικού μηδενισμού, εκφράζει σήμερα ασύγκριτα εναργέστερη ελληνικότητα από τον παγιδευμένο στην καταναλωτική μονοτροπία λόγο τών απλώς ελληνώνυμων πολιτικών μας αρχόντων – ή από τα εθνικιστικά ιδεολογήματα των κατά καιρούς καραγκιόζηδων «ελληναράδων».
Aκόμα και από την «κρίση» μπορεί ταχυδακτυλουργικά να ανα­κάμψου­με. Aλλά ακόμα και χρυσάφι να εισρεύσει στη χώρα, το Eλλαδέξ δεν ξαναγίνεται Eλλάδα δίχως ριζική, από τα θεμέλια, πολιτική αλλαγή. Πολιτική που να αναστήσει θεσμικά τον ελληνικό «τρόπο», τον αντίλογο στην ατομοκεντρική μονοτροπία, στην αναλογία του μηδενισμού.

ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΤΕΤΟΙΟΣ ΕΑΥΤΟΣ..."

Άρθρο του
Αλκίνοου Ιωαννίδη*


Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με:

Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.

Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλύνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων κι ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει.

Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.



Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;

Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.

Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα.

Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο!

Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;

Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας, που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»;

Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.

Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι Ελληνική, όμως, πόσο λίγο Κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο Ελληνική είναι η Ελλάδα!

Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ’ έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;

Όταν κλαίγαμε το ’74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω...

Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ’ αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δε ζει καλά, κανείς δε ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι».

Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ’ ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.

Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Κι όσοι πιστεύουν πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε, να μην ξεχνούν πως, όποιο κομμάτι μας έμεινε απροστάτευτο, ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.

Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει “plan B”. Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς “Όχι”. Έστω και για μια στιγμή. Ένα “Όχι” καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας “Ναι”.

Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.

Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.

* Απο το προσωπικο του site, alkinoos.gr.
ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ειναι συνθετης και τραγουδιστης. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Κύπρο. Τωρα ζει στην Ελλάδα.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ


χωρισ λογια

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Το κατάλαβες επιτέλους ή ακόμα ζεις το παραμύθι σου;

Το κατάλαβες επιτέλους ή ακόμα ζεις το παραμύθι σου;

Λες ε.. κατέβηκε ο μισθός αλλά έχω ακόμα δουλίτσα.
Μένεις άνεργος αλλά λες έχω ακόμα ένα σπιτάκι.
Σου παίρνουν το σπιτάκι και λες ε δόξα το θεό έχω την υγειά μου.
Αρρωσταίνεις και φάρμακα γιοκ αλλά έχεις μια κάρτα με κάτι τελευταία ψιλά.
Τους κα@λώνει να παίξουν παιχνιδάκια με τις τράπεζες.
Κι ανακαλύπτεις ότι ούτε εκείνα τα λεφτουδάκια είναι δικά σου.

Εκτός του ότι αισθάνεσαι ο απόλυτος μ@λάκας γιατί τα μάζευες ρόγα ρόγα για τις δύσκολες μέρες, ακόμα και με στερήσεις από πράγματα που θα μπορούσες να έχεις απολαύσει από τους κόπους σου, έχοντας δημιουργήσει την εντύπωση πως είναι λεφτά σου (αυτό κι αν είναι άγνοια), έχεις και τους παπαγάλους στα χαζοκάναλα να σου λένε.

Ευτυχώς εμείς σωθήκαμε!!!

Για να στο πω ακόμα πιο απλά αγαπημένε μου φίλε,

Στο σύστημα που ζούμε όλοι, ασφαλές όριο επιβίωσης είναι μόνο η παρακάτω περίπτωση:

Άνθρωπος μόνος. Χωρίς οικογένεια χωρίς τίποτα.
Διαμένων όπου μπορεί κι όπου βρει.
Με εργασία ή χωρίς αλλά υπεύθυνος του σαρκίου του και μόνον.
Χωρίς δεσμούς με άλλους ανθρώπους για τους οποίους να είναι με οποιοδήποτε τρόπο υπεύθυνος.
Χωρίς κανένα περιουσιακού στοιχείο. Ακίνητα ή κινητά.
Χωρίς καμιά εξάρτηση που να απαιτεί χρηματικό ποσό για να ικανοποιηθεί.
Σ΄αυτό το σημείο ύπαρξης, ναι έχεις μια ελάχιστη ασφάλεια.
Διότι είναι δύσκολο να βρουν κάτι με το οποίο να σε «κρατάνε» Είτε έμψυχο είτε άψυχο.
Μπορεί κάποιος να σε εκβιάσει μόνο απειλώντας σε με άμεσο κίνδυνο.

Όπου βέβαια αν είσαι ένα άτομο όπως το παραπάνω ουδείς ενδιαφέρεται να σε απειλήσει, εκτός από τους τυχαίους κινδύνους που κάποιος μπορεί να αντιμετωπίσει (περνάει ένα αυτοκίνητο και σε χτυπάει, πέφτει ένας κλέφτης μπροστά σου και σε μαχαιρώνει, συναντάς έναν ανώμαλο και σε κάνει ψητό με πατάτες στο φούρνο, πέφτει μια επιδημία και τη πατάς... κλπ)

Οτιδήποτε άλλο πάνω από αυτό το επίπεδο κατέχεις, με μεγάλη μου λύπη... σου έχω νέα!
Δεν το κατέχεις. Ακόμα και τα παιδιά σου. Οι γονείς σου. Οι αγαπημένοι σου.
(Καλά για σπίτι, καταθέσεις, και διάφορα μπιχλιμπίδια δεν το συζητάμε αυτά όχι μόνο δεν τα κατέχεις αλλά είναι και κίνδυνος θάνατος για να βρεθείς ακόμα και πίσω από τα κάγκελα)

Μένοντας όμως ήσυχος στο σπίτι, λουφάζοντας, και κάνοντας δέκα μετάνοιες την ημέρα ικετεύοντας για έλεος, ποιος ξέρει μπορεί ν΄αγιάσεις. Κάτι είναι κι αυτό.

Η Κύπρος μπορεί να σταθεί στα πόδια της ή μπορεί να καταστραφεί. Μπορεί να κρύβεται οτιδήποτε πίσω από όλα όσα συμβαίνουν, όμως ότι και να συμβεί, πρόλαβε να πει ένα ΟΧΙ.

Ένα τουλάχιστον ΟΧΙ.


Πηγή: Το κατάλαβες επιτέλους ή ακόμα ζεις το παραμύθι σου; - RAMNOUSIA

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Χρῆστος Γιανναρᾶς

«Με κυνισμό και αθωότητα»

Η σωστή διάγνωση της ασθένειας είναι το μισό της θεραπείας. Eχει λοιπόν μεγάλη σημασία να ξέρουμε, αν ο εφιάλτης τον οποίο ζει η ελλαδική κοινωνία σήμερα είναι μια συγκυριακή, εφήμερη κρίση ή η πραγματικότητα μιας ιστορικής παρακμής.

Tυπικό σύμπτωμα παρακμής είναι η έκλειψη κάθε κριτικής λειτουργίας – σε μια παρακμιακή συλλογικότητα δεν κρίνεται κανένας για τίποτα. Yπάρχουν οι θεσμοί κρίσης, ελέγχου, αξιολόγησης. Aλλά δεν λειτουργούν. H κεντρική εξουσία αδυνατεί να εντοπίσει και να τιμωρήσει έστω και τους «επίορκους» λειτουργούς του κράτους. Παρακμή σημαίνει να έχουν πάψει να λειτουργούν, για δεκαετίες, «πειθαρχικά συμβούλια» κρίσης παραπτωμάτων, παρανομιών, αντικοινωνικής συμπεριφοράς των υπαλλήλων του κράτους. Nα έχει καταργηθεί θεσμικά η αξιολόγηση ικανοτήτων, αποδοτικότητας, ποιότητας, εργατικότητας ή φυγοπονίας στις υπηρεσίες του δημοσίου. Nα κρίνουν τα δικαστήρια «παράνομη και καταχρηστική» μιαν απεργία και αυτή να συνεχίζεται χωρίς καμιά συνέπεια για τους απεργούς. Nα καταπατείται σε καθημερινή βάση ο νόμος για την «παρακώλυση» των συγκοινωνιών, της «ελεύθερης μετακίνησης και κυκλοφορίας» των πολιτών, της ελεύθερης λειτουργίας της αγοράς. Kαι για πολλές δεκαετίες να μην έχει κριθεί και καταδικαστεί ποτέ συνδικαλιστής ή κομματικός διοργανωτής της κατάφωρης καταπάτησης του νόμου.

Mια συλλογικότητα έχει μπει στο στάδιο της παρακμιακής αποσύνθεσης, όταν επιβάλλει θεσμικά την κατάργηση της αξιολόγησης (βαθμολόγησης) των μαθητών στα σχολεία αποκλείοντας προγραμματικά την άμιλλα, την καταξίωση της αριστείας. Oταν η «αντιγραφή» στις εξετάσεις είναι καθεστώς, αυτονόητη (ατιμώρητη) πρακτική στα πανεπιστήμια. Oταν εκεί και η εκλογή ή εξέλιξη των καθηγητών είναι συνάρτηση της κομματικής και ιδεολογικής, πειθήνιας στράτευσής τους. Oταν οι ηγεσίες της Δικαιοσύνης, των Eνόπλων Δυνάμεων, των κοινωφελών οργανισμών, οι πρυτανείες των AEI, δεν προκύπτουν από αμερόληπτη κρίση αλλά από κυβερνητική (κομματική) εύνοια. Oταν οι άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης, οι επικεφαλής επιστημονικών συλλόγων, επαγγελματικών σωματείων, συντεχνιακών επιμελητηρίων και συνδικαλιστικών οργανώσεων εκλέγονται με κριτήριο την κομματική τους ένταξη, όχι την ικανότητα και αξιοσύνη τους. Tότε η παρακμή τεκμαίρεται θανατηφόρα. Δεν υπάρχει μέλλον, ιστορική προοπτική, για μια τέτοια συλλογικότητα.
Tο κράτος είναι οργανωτικός μηχανισμός στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών. Oταν το κράτος λειτουργεί άκριτα, χωρίς κρίση και έλεγχο της επάρκειας και ποιότητας των υπηρεσιών του, η ακρισία μεταδίδεται αναπόφευκτα και σε κάθε πτυχή του συλλογικού βίου. Δεν λειτουργεί κριτική των επιστημονικών επιδόσεων ούτε κριτική της Tέχνης, η δημοσιότητα κερδίζεται με τον εντυπωσιασμό και τη συναλλαγή. Δεν λειτουργεί καν βιβλιοκρισία, οι βιβλιοπαρουσιάσεις είναι μόνο λιβανωτός και άμετρος εκθειασμός, οι εφημερίδες δημοσιεύουν μόνο εγκώμια βιβλίων για να μη στερηθούν τις πληρωμένες διαφημίσεις των Eκδοτών.
Στο πολιτικό πεδίο, τη μήτρα του κακού, η έκλειψη του κριτικού ελέγχου φτάνει να είναι μια τυπική μορφή ολοκληρωτισμού. Oι βουλευτές ψηφίζουν «κατά συνείδησιν» (με προσωπική κρίση και ευθύνη) μόνο όταν το επιτρέψει, με ανακοίνωση (!) ο κομματάρχης. Oποιος διανοηθεί να κρίνει τις αποφάσεις του ή την κομματική «γραμμή», είναι αυτονόητο και κοινά παραδεκτό ότι «θέτει εαυτόν εκτός κόμματος». Σε κοινωνίες παρακμής η προσχώρηση σε κόμμα, πολιτευτών και πολιτών, δεν επιδέχεται κριτικό έλεγχο, λειτουργεί όπως και η επιλογή και υποστήριξη ποδοσφαιρικής ομάδας. Tο περιέγραψε εύστοχα ο Eλύτης: «Kαι τα μεν και τα δε είναι όλα καλά εάν βρίσκονται με το μέρος μας, και όλα κακά εάν βρίσκονται από το άλλο» («Tα δημόσια και τα ιδιωτικά»).
Aκόμα και όταν τιμά η παρακμιακή κοινωνία κάποιον πολιτικό που στο παρελθόν κυβέρνησε τη χώρα, είναι αδιανόητο να κριθούν τυχόν λάθη του, αποτυχίες, παραλείψεις ή αδυναμίες του. Στόχος είναι, αποκλειστικά, η εξιδανίκευση του τιμώμενου και η αντανάκλασή της στο κόμμα που τον είχε αρχηγό. Δεν πιστεύει κανείς στη γονιμότητα της κριτικής, αφού και οι πολιτικοί του αντίπαλοι ψάχνουν να βρουν κάποια ενέργεια, θέση ή πρόθεση του τιμώμενου που να δικαιώνει τις δικές τους, των αντιπάλων, τις επιλογές. H πολιτική ασκείται με τους όρους της αυτοδιαφήμισης. Mόνο.
***
Tο μεγάλο auditorium του Mεγάρου Mουσικής κατάμεστο. Kατά τεκμήριο, σύμπασα η ηγεμονεύουσα στη χώρα τάξη παρούσα. Για να ακούσει τα όσα θα την καθηλώσουν, ακόμα πιο αδιέξοδα, στην ιδιοτελή αυτάρκεια. Στην ανίατη απώλεια επαφής της με την πραγματικότητα.
Tουλάχιστον ένας από τους ομιλητές αν τολμούσε, «με κυνισμό και αθωότητα» όπως απαιτεί ο Nίτσε, να θέσει το ερώτημα: Στα όσα πολύτιμα προσέφερε ο Kωνσταντίνος Kαραμανλής στον τόπο του, μήπως υπάρχει και κάποιο κενό, κάποια παράλειψη, που να σχετίζεται άμεσα με τη σημερινή καταστροφή της χώρας, το εφιαλτικό αδιέξοδο, τον πνιγμό και βασανισμό εκατομμυρίων Eλλήνων; Tιμούμε γόνιμα έναν κυβερνήτη όταν προβάλλουμε για μίμηση τα επιτεύγματά του και για διδαχή τα σφάλματα ή τις παραλείψεις του.
O K.K. κυβερνούσε τη χώρα από το 1974 ώς το 1980, με «δεξιά», κατά τις επιφάσεις, κυβέρνηση, όμως, από άκρη σε άκρη της χώρας, κυρίαρχη ιδεολογία ήταν ένας παλαιομοδίτικος ιδεοληπτικός μαρξισμός που ακκιζόταν σαν η τελευταία λέξη του «εκσυγχρονισμού» και της «προόδου». Eίχε κυβερνήσει ο K.K. και από το 1956 ώς το 1963, δίχως και τότε να έχει όραμα κοινωνικό που να αιτιολογεί το χρέος αντίστασης στη νωπή τότε Zαχαριαδική ανταρσία – φόρτωσε στην παράταξή του ο K.K. συμπλεγματική ενοχή για τη φρικαλεότητα που οι αντίπαλοί του την «εξωράιζαν» ως «εμφύλιο».
Πρόσφερε πολλά και πολύτιμα: Nοικοκύρεψε τον τόπο, τον ηλεκτροφώτισε, του έφτιαξε δρόμους, εργοστάσια, του εξασφάλισε «να δουλεύει το γιαπί» (έστω και με τίμημα τη βαρβαρική οικιστική καταστροφή), τον έβαλε στο κλαμπ των πλουσίων της Eυρώπης. Aλλά όραμα κοινωνικό, πέρα από τις υλικοτεχνικές υποδομές και την καταναλωτική ευζωία, δεν είχε ο K.K. Στην ελληνικότητα δεν μπόρεσε ποτέ να δει κάτι περισσότερο από την υπηκοότητα. Γι’ αυτό και φιλοδοξούσε να εισαγάγει στην ελληνική γραφή τη λατινική αλφάβητο – ευτυχώς τον ανέκοψαν οι Παπανούτσος και Tσάτσος.
Tο τεράστιο κενό «νοήματος» που άφησε στην πολιτική ο K.K. οδήγησε νομοτελειακά στον εφιάλτη της καταστροφής που ζούμε σήμερα. «Aξιοποίησε» το κενό, με δαιμονική ευφυΐα, ο Aνδρέας Παπανδρέου, χαρίζοντας στον λαό τον ηδονικό αμοραλισμό τού «όλα επιτρέπονται». H N.Δ. ζήλευε την ηροστράτεια επιτυχία του Aνδρέα, ο εκπασοκισμός της ήταν το αποτέλεσμα της προσπάθειάς της να τον μιμηθεί.
Kαθόλου τυχαίο που τα κόμματα εξουσίας συναντιούνται και σήμερα στο καραμανλικό κενό «νοήματος».

ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ


Γιατί το κοτόπουλο πέρασε το δρόμο;

 

by Μαζεστίξ

Πλάτωνας
Για το καλό του! Στην άλλη πλευρά βρίσκεται η αλήθεια.

Καρτέσιος
Για να πάει στην απέναντι πλευρά.

Γαλιλαίος
Κι όμως, τον διέσχισε…

Αριστοτέλης
Είναι στη φύση του κοτόπουλου να διασχίζει τους δρόμους.

Κάρολος Μαρξ
Ήταν ιστορικά αναπόφευκτο.

Δαρβίνος
Τα κοτόπουλα, στο πέρασμα των αιώνων, επιλέχτηκαν από τη φύση με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι σήμερα γενετικώς ικανά να διασχίζουν δρόμους.

Μακιαβέλι
Ο σκοπός που είχε το κοτόπουλο για να περάσει το δρόμο αγιάζει τα μέσα – όποια κι αν είναι αυτά.

Φρόιντ
Το γεγονός ότι ασχολείστε με το εάν το κοτόπουλο διέσχισε το δρόμο αποδεικνύει ότι διακατέχεστε από σύνδρομα ανασφάλειας και ότι η σεξουαλικότητά σας είναι αφόρητα καταπιεσμένη.

Γιούρι Γκαγκάριν
Για να πάει εκεί που κανένα άλλο κοτόπουλο δεν είχε πάει πριν.

Μάρτιν Λούθερ Κινγκ
Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου κάθε κοτόπουλο θα είναι ελεύθερο να διασχίζει το δρόμο χωρίς να δίνει λογαριασμό για την πράξη του.

Μπιλ Κλίντον
Ορκίζομαι στο Σύνταγμα και στις Αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών ότι δεν είχα καμία σχέση με το κοτόπουλο αυτό.

Ιωσήφ Στάλιν
Δεν με νοιάζει. Πιάσε το. Θέλω τα αβγά του για να κάνω μια ομελέτα.

Ρίτσαρντ ΝίξονΚανένα κοτόπουλο δεν πέρασε το δρόμο. Επαναλαμβάνω, κανένα κοτόπουλο δεν πέρασε το δρόμο.

Μπιλ Γκέιτς
Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας αναγγείλουμε ότι μόλις κυκλοφόρησε το νέο «ΚΟΤΟFFICE 2012″, που δεν διασχίζει μόνο το δρόμο, αλλά εκκολάπτει, αρχειοθετεί, σχεδιάζει κ.λπ. μόνο για 600 ευρώ, συμπεριλαμβανομένης φοιτητικής έκπτωσης.

Ένας πωλητής της ΙΒΜ
Προτείνουμε την εγκατάσταση ενός ψηφιακού συστήματος που θα επιτρέπει στα κοτόπουλα να διασχίζουν εύκολα τους δρόμους. Ήτοι ένα δίκτυο με 5 τερματικά συνδεδεμένα σε δίκτυο, συνολικής μνήμης 600 GB και με ταχύτητα 1.500 ΜΗz θα είναι η καλύτερη λύση για τη διάσχιση των δρόμων. Η λειτουργία της εγκατάστασης απαιτεί μια συνεχή υποστήριξη, δηλαδή 25 ανθρωποι και κόστος 400.000 τη μέρα.

Ζουράρις
Ω κατηραμένη όρνι, ήτις συνέπλεξας ημάς πάντας εις τοιαύτην συνουσίαν λογοδιαρροίας ένεκα ερμηνείας μωρού κινήσεως όρνιθος τινός!

Λιακόπουλος
Διαβάστε εδώ όλη η αλήθεια γιατί πέρασε το κοτόπουλο απέναντι στο: “Κακαρίζουν ανάμεσά μας Νο14!” Δεν τα λέω εγώ, τα λέει το βιβλίο (μου)! Με 25 ευρώ, δώδεκα τόμοι που εξηγούν όσα σας κρύβουν για το κοτόπουλο!

Σαμαράς
Το κοτόπουλο πέρασε απέναντι, επιβεβαιώνοντας την εμπιστοσύνη και τη στήριξη της πανίδας στην τεράστια προσωπική μου προσπάθεια για ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη.

Κεδίκογλου
Γιατί το έσπρωξε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Δένδιας
Γιατί μπορεί!

Πάγκαλος
Για να το φάμε μαζί.

Βενιζέλος
Γιατί το έβαλε ο Βαξεβάνης για να με εμπλέξει σε αισχρές σκευωρίες και συνωμοσίες. Η δημοκρατία όμως θα αντέξει!

Κουβέλης
Για να απαγκιστρωθεί σταδιακά από την εδώ πλευρά του δρόμου, αλλά αδιαπραγμάτευτα εντός της Ευρώπης.

Καμμένος
Είναι παράνομη και αντισυνταγματική η διάβαση του δρόμου από το κοτόπουλο και καλώ τους διαβάτες του δρόμου να εφαρμόσουν το άρθρο 120 του Συντάγματος!

Κωνσταντοπούλου
Παρακαλώ να ανακαλέσετε την φράση σας και να αφαιρέσετε την κατάληξη “πουλο” από την κότα, διότι προβάλλετε σεξιστικά μηνύματα επικίνδυνα για τη νεολαία μας! Να καταγραφεί στα πρακτικά κύριε πρόεδρε. Ολοκληρώνω σε ένα λεπτό.

Παπαρήγα
Πέρασε απέναντι παρασυρμένο από τις αστικές αυταπάτες διαχείρισης του συστήματος.

Μαζεστίξ
Το κοτόπουλο πέρασε το δρόμο απέναντι, γιατί υπήρχε το απέναντι.
 
 

Λαπαβίτσας: Η Κύπρος να γίνει Ισλανδία, να χρεοκοπήσει τις τράπεζές της Πηγή: Λαπαβίτσας: Η Κύπρος να γίνει Ισλανδία, να χρεοκοπήσει τις τράπεζές της.

Του Κώστα Λαπαβίτσα
Η
κρίση της Κύπρου είναι, όπως ήταν και η κρίση της Ισλανδίας και της Ιρλανδίας, κυρίως τραπεζική κρίση. Η «λύση» που προωθείται από την τρόικα στην Κύπρο όμως, είναι σαφώς χειρότερη από τις άλλες δύο. Απειλεί να καταστρέψει την κυπριακή οικονομία και να...
αναζωπυρώσει την κρίση του ευρώ.

Το πρόβλημα και στις τρεις αυτές χώρες προήλθε από το χρεοκοπημένο τραπεζικό σύστημα, καθώς ο δημόσιος τομέας έχει σχετικά χαμηλό χρέος και δεν ευθύνεται για την κρίση. Η οικονομική καταστροφή προήλθε από τις τράπεζες, αλλά το βάρος καλείται να το σηκώσει το δημόσιο και η κοινωνία συνολικά.

Ο τραπεζικός τομέας της Κύπρου έχει περιουσιακά στοιχεία περίπου οκταπλάσια του ΑΕΠ, όπως και ο ιρλανδικός, ενώ ο ισλανδικός ήταν ακόμη μεγαλύτερος όταν χτύπησε η κρίση. Στην Ισλανδία οι τράπεζες δανείζονταν διεθνώς για να παίξουν στις αγορές παραγώγων, ενώ στην Ιρλανδία για να κερδοσκοπήσουν στα ακίνητα. Στην Κύπρο προσέλκυαν καταθέσεις διεθνώς και έκαναν μεγάλες τοποθετήσεις σε ελληνικά κρατικά ομόλογα, ενώ δάνεισαν και σε ελληνικές επιχειρήσεις. Οι ισλανδικές τράπεζες χρεοκόπησαν μετά την κατάρρευση της Λίμαν Μπράδερς το 2008, οι ιρλανδικές όταν έσκασε η τεράστια φούσκα ακινήτων το 2008-9 και οι κυπριακές με την ελληνική κρίση, κυρίως μετά το τραγικό PSI και τα κουρέματα του 2012.

Η τραπεζική κρίση

Τι σημαίνει όμως τραπεζική κρίση; Πού μοιάζουν, αλλά και πού διαφέρουν οι τρεις αυτές χώρες;

Οι τράπεζες είναι εταιρείες με μικρό ποσοστό δικών τους κεφαλαίων. Κινούνται κυρίως με τα χρήματα άλλων, τα οποία συλλέγουν είτε εκδίδοντας ομόλογα, είτε δεχόμενες καταθέσεις. Όταν συμβεί τραπεζική κρίση, τα δάνεια των τραπεζών συνήθως δεν μπορούν να αποπληρωθούν. Άρα οι ζημίες πρέπει να καλυφθούν από τα δικά τους κεφάλαια. Αυτά όμως δεν επαρκούν.

Η ευνοϊκότερη λύση για τις τράπεζες είναι να λάβουν νέα κεφάλαια από το κράτος, μεταβιβάζοντας τις ζημίες στους φορολογούμενους και αυξάνοντας το δημόσιο χρέος. Αλλά μπορεί επίσης να μεταβιβαστούν οι ζημίες στους μετόχους και τους ομολογιούχους των τραπεζών, όπως υποτίθεται ότι επιβάλει η οικονομία της αγοράς. Αυτοί που κατέχουν ή δάνεισαν στις τράπεζες, είναι αυτοί που πρέπει να σηκώσουν το βάρος.

Βασική αρχή είναι να αποφεύγεται η μεταβίβαση των ζημιών στους καταθέτες, γιατί έτσι πλήττεται η λαϊκή αποταμίευση και η κυκλοφορία του χρήματος. Ακόμη χειρότερο είναι ότι υποσκάπτεται η εμπιστοσύνη στις τράπεζες. Αν υπάρξει γενικευμένη ανησυχία, θα εμφανιστεί κίνδυνος μαζικών αναλήψεων και άρα ολικής κατάρρευσης. Για το λόγο αυτό οι κυβερνήσεις συνήθως εγγυούνται τις μικρές καταθέσεις.

Ο δρόμος της Ισλανδίας και ο δρόμος της Ιρλανδίας

Η εμπειρία της Ισλανδίας και της Ιρλανδίας είναι καθοριστική, καθώς δείχνει με σαφή τρόπο δύο διαφορετικούς δρόμους για τη λύση και την έξοδο από την κρίση. Η Ισλανδία αρνήθηκε να δώσει νέα κεφάλαια στις τράπεζες και να διογκώσει το δημόσιο χρέος της. Άφησε τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν, αλλά προστάτευσε τους εγχώριους καταθέτες μεταβιβάζοντας τη ζημία στους μετόχους, τους ομολογιούχους και τους ξένους καταθέτες. Αντίθετα, η Ιρλανδία χρηματοδότησε αφειδώς τις τράπεζες διογκώνοντας το δημόσιο χρέος της. Προστάτευσε βέβαια τους καταθέτες, αλλά και τους μεγάλους ομολογιούχους, που ήταν στην ουσία ξένες τράπεζες.

Η Ισλανδία μπόρεσε να κάνει αυτήν την επιλογή γιατί δεν είναι μέλος της ΟΝΕ. Μακριά από την τρόικα, η χώρα έδωσε προτεραιότητα στην εγχώρια οικονομία, έκανε υποτίμηση, επέβαλε έλεγχο στην κίνηση κεφαλαίων και πέρασε σε σημαντική ανάκαμψη το 2012. Αντίθετα, η Ιρλανδία ακολούθησε τον δρόμο της τρόικα, το δημόσιο χρέος της γιγαντώθηκε, είναι στον έκτο χρόνο ύφεσης και οι προοπτικές ανάπτυξης είναι κακές.

Η απαράδεκτη επιλογή για την Κύπρο

Η Κύπρος πήρε το δρόμο της Ιρλανδίας το 2012. Ανέβασε το δημόσιο δανεισμό της και δέχτηκε τη λιτότητα της τρόικα. Αλλά οι τράπεζες χρειάζονται ακόμη περίπου 17 δισ. ευρώ. Η τρόικα προτείνει τα 10 δισ. να προέλθουν από νέο κρατικό δανεισμό και ο κύριος όγκος των υπολοίπων από τα χρήματα των καταθετών. Οι καταθέτες θα λάβουν μετοχές ίσης ονομαστικής αξίας, αλλά στην πράξη θα υποστούν ζημία.

Στο δρόμο αυτόν η Κύπρος θα δεχτεί ακόμη αυστηρότερη λιτότητα και το δημόσιο χρέος της θα ανέβει πάνω από 100% του ΑΕΠ. Η νέα λιτότητα, η απώλεια καταθέσεων και ο περιορισμός της τραπεζικής ρευστότητας θα βαθύνουν την ύφεση, που μπορεί να φτάσει και το 5% το 2013. Το διογκωμένο δημόσιο χρέος σύντομα θα γίνει μη βιώσιμο και μάλλον θα χρειαστεί νέα «διάσωση» και κούρεμα. Έπονται μειώσεις μισθών και συντάξεων, ενώ θα ανέβει κι άλλο η ανεργία.

Η σοβαρότερη παρενέργεια όμως, είναι η μεταβίβαση του κόστους στις καταθέσεις. Η τρόικα πήρε αυτήν την απόφαση γιατί δεν ήθελε να διασώσει τους Ρώσους μεγαλοκαταθέτες των κυπριακών τραπεζών. Πρόκειται για απίστευτο μέτρο που αντιβαίνει τις βασικές αρχές λειτουργίας των τραπεζών. Η επιλογή που δόθηκε στην κυπριακή κυβέρνηση είναι απαράδεκτη και καταστροφική.

Αν το κόστος μεταβιβαστεί εξ ολοκλήρου στους μεγαλοκαταθέτες, η αναπτυξιακή στρατηγική της Κύπρου να γίνει διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο εκμηδενίζεται, καθώς οι κυπριακές τράπεζες θα γίνουν διεθνώς αναξιόπιστες. Θα υπάρξει απόσυρση καταθέσεων και του εξωτερικού, απώλεια ρευστότητας, τραπεζική συρρίκνωση και βάθεμα της ύφεσης.

Αν μέρος του κόστους επιβληθεί στους μικροκαταθέτες, όπως αρχικά σχεδιάστηκε, τα αποτελέσματα θα είναι ακόμη χειρότερα. Η παραβίαση της κρατικής εγγύησης θα καταστρέψει την εμπιστοσύνη των καταθετών προς τις τράπεζες, που είναι τελικά και η μόνη πραγματική εγγύηση. Ο κίνδυνος να επαναληφθεί και σε άλλες χώρες της ΟΝΕ είναι εμφανής.

Η αντίδραση των μικροκαταθετών της Κύπρου ίσως οδηγήσει σε αλλαγή αυτής απίστευτης απόφασης. Ακόμη κι έτσι όμως, θα υπάρξουν ουρές καταθετών όταν ξανανοίξουν οι κυπριακές τράπεζες. Παρόμοιος κίνδυνος υπάρχει και στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες της περιφέρειας που έχουν χρέη και αδύναμες τράπεζες. Ποιος μπορεί πλέον να είναι βέβαιος για τις αποταμιεύσεις του; Η εμπιστοσύνη χτίζεται σιγά-σιγά, αλλά καταστρέφεται με μιας. Το πλήγμα για το τραπεζικό σύστημα είναι μεγάλο και θα αναζωπυρώσει την κρίση του ευρώ.

Η σκληρή απόφαση της ΕΕ πάρθηκε γιατί κυπριακή οικονομία είναι μόλις 0.2% της Ευρωζώνης, ενώ η Κύπρος έχει μηδαμινή πολιτική στήριξη. Ο κυνισμός της τρόικα δείχνει ξεκάθαρα πια και για τους πλέον δύσπιστους ότι όχι μόνο δεν υπάρχει πραγματική αλληλεγγύη στην ΟΝΕ, αλλά ούτε καν οι ίδιοι κανόνες για όλους. Το αποτέλεσμα σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι να επιταχυνθεί η αποσύνθεση του ευρώ. Για την Κύπρο όμως τίθεται ευθέως και θέμα εθνικής υπόστασης, ιδίως λόγω της ιστορικής αδυναμίας της Ελλάδας την περίοδο αυτή.

Η Κύπρος θα πρέπει να εξετάσει σοβαρά την επιλογή της Ισλανδίας. Αν δεν θέλει να βουλιάξει οικονομικά, κοινωνικά και ίσως εθνικά, θα πρέπει να προστατεύσει τους μικρούς καταθέτες και την οικονομία της, αφήνοντας τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν. Θα πρέπει κατόπιν να περάσει σε άλλη διαδικασία ανάπτυξης, συρρικνώνοντας τον αποτυχημένο και γιγαντιαίο τραπεζικό τομέα και τονώνοντας το παραγωγικό της δυναμικό.

Για να το κάνει αυτό θα πρέπει έρθει σε σύγκρουση με την Τρόικα, χωρίς να φοβάται την έξοδο από την ΟΝΕ. Θα πρέπει επίσης να αναζητήσει επειγόντως νέες γεωπολιτικές συμμαχίες που θα της σταθούν πραγματικά. Και κυρίως θα χρειαστεί συσπείρωση των λαϊκών στρωμάτων που απειλούνται άμεσα. Είναι ώρα μεγάλων αποφάσεων για τους Κυπρίους.

Πηγή:  iefimerida.gr

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Κοίμησε λίγο ακόμα την συνείδηση σου, μπορείς!

Κοίμησε λίγο ακόμα την συνείδηση σου, μπορείς!

Εσύ, αν έχεις ψηφίσει κάποιο από τα κόμματα της τρόικας εσωτερικού, ευθύνεσαι άραγε για τις αυτοκτονίες, τους άστεγους και τους απελπισμένους που ψάχνουν στα σκουπίδια; Εσύ που κοιτάζεις αφ’ υψηλού τον άνεργο, έχεις ευθύνη για την κατάστασή του; Ξέρω, ξέρω…πάλι σε ξεγέλασαν στις τελευταίες εκλογές.

Ε λοιπόν, είσαι ηθικός αυτουργός αυτής της κατάστασης, γιατί είσαι ότι ψηφίζεις! Σε εκβίασαν για να ψηφίσεις ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ; Είσαι ένα φοβισμένο ανθρωπάκι. Σε κορόιδεψαν με τα ψευτοδιλήμματα και την έξοδο από το ευρώ; Είσαι κορόιδο. Σκέφτηκες μόνο ότι εσύ έχεις ακόμα να τρως, έχεις δουλειά ή σύνταξη; Οπότε “καλά περνάμε και στην χούντα“; Τότε είσαι ένα κυνικό σκουλήκι, ένας παρτάκιας. Όπως και να το δεις, ανήκεις σε μια από αυτές τις ομάδες ψηφοφόρων. Καλά αν ψήφισες τον Αντωνάκη γιατί είσαι μια ζωή ΝΔ και “δεν αλλάζεις”, συγχαρητήρια, έχεις διαψεύσει τον Δαρβίνο για την θεωρία της εξέλιξης.

Είσαι συνένοχος και μην μιλάς για κρεμάλες στους “προδότες πολιτικούς”, γιατί κάποια στιγμή κι εσύ πρέπει να λογοδοτήσεις για τις επιλογές σου. Κι εγώ νιώθω υπεύθυνος που δεν στηρίζω αυτή την αθλιότητα, αλλά την ανέχομαι. Τους ανέχομαι. Ανέχομαι κι εσένα. Βέβαια δεν είμαι ίδιος μ’ εσένα, ούτε κάνω τις ίδιες επιλογές, ούτε έχω ψηφίσει τα κόμματα που είναι υπεύθυνα γι’ αυτή την κατάντια. Αυτό δεν το λέω για να μειώσω την δική μου ευθύνη, επειδή δεν έχω κάνει κάτι δραστικό για να ανατρέψω αυτούς κι εσένα.

Εσύ αντιθέτως, ήξερες ότι και νέα μέτρα θα παρθούν και φτώχεια κι εξαθλίωση θα έρθουν και η κοινωνία θα μετατραπεί σε κόλαση. Αλλά δεν σ’ ένοιαξε. Είπαμε, ανήκεις σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες. Μην μου πεις ότι δεν ήξερες. Έχουν στερέψει οι δικαιολογίες. Δεν διάβασες, δεν φρόντισες να μάθεις και να πληροφορηθείς για το ΔΝΤ, για τις εφιαλτικές συνθήκες που δημιούργησε όπου κι αν πήγε; Δεν διάβασες το “Δόγμα του Σοκ”; Μια ζωή είσαι μέσα στην άγνοια γιατί δεν θέλεις να μάθεις τίποτα παραπάνω απ’ όσα αφορούν μόνο την δουλίτσα σου, τα λεφτουδάκια σου, το σπιτάκι και τον καναπέ σου. Γι’ αυτό εσύ είσαι χρόνια επικίνδυνος. Γιατί κοιτάζεις την δική σου ευτυχία, άσχετα με το αν περνά μέσα από την δυστυχία του άλλου.

Όταν για χρόνια ψηφίζεις άτομα και μαφίες που αποδεδειγμένα έχουν καταστρέψει την ζωή μας κι έχουν ξεπουλήσει την χώρα τότε είσαι κάτι πολύ χειρότερο από απλός απατεώνας. Είσαι διεφθαρμένος.

Όπως τάιζες τόσα χρόνια αυτή την ολιγαρχική κομματοκρατία, έτσι τώρα στηρίζεις την ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά με την “αριστερή γαρνιτούρα” της ΔΗΜΑΡ και το ναζιστικό εκτελεστικό όργανο της Χρυσής Αυγής.

Κι ας το παίζεις θλιμμένος, επί της ουσίας δεν σε ενδιαφέρουν καθόλου οι νέοι άνεργοι, οι άρρωστοι που δεν μπορούν να πάρουν ή δεν βρίσκουν τα φάρμακά τους, οι φοιτητές που άναψαν μαγκάλι και πνίγηκαν από τις αναθυμιάσεις, αυτοί που κάθονται στις ουρές των συσσιτίων και τους αναζητητές στους κάδους.

Πιστεύεις όμως ότι θα γλιτώσεις στο τέλος έτσι δεν είναι; Εσύ είσαι σωστός, γιατί κάθεσαι στ’ αυγά σου και δεν θα πεθάνεις για τους άλλους. Σου έντυσαν τα ψέματα και με την γλώσσα της λογικής, είσαι τόσο μικρόνοος που τα παλιά ψεύδη φόρεσαν το ένδυμα “της γλώσσας της αλήθειας”, του ρεαλισμού και των οικονομικών και ακόμη πείθεσαι πως τα σαρδόνια χαμόγελα δεν κρύβουν κοφτερά δόντια.

Να σου πω ένα μυστικό; Δεν θα γλιτώσεις. Ούτε εσύ. Κι όσο καλός ρουφιάνος, “συνεργάσιμος”, φιλήσυχος και “νοικοκυραίος” θες να παραμείνεις, θα σε βάλουν κι εσένα στην μηχανή του κιμά. Δεν έχω αυταπάτες ότι “θα ξυπνήσεις” κι ας το παίζεις ενίοτε “αγανακτισμένος”. Κι εγώ μπορεί να μην γλιτώσω από αυτή την κόλαση, αλλά τουλάχιστον δεν συνεργάστηκα με βασανιστές και έχω την συνείδησή μου καθαρή. Και φαντάζομαι ότι αυτό το τελευταίο εσύ δεν το καταλαβαίνεις καν.

Stranger


Πηγή: Κοίμησε λίγο ακόμα την συνείδηση σου, μπορείς! - RAMNOUSIA

Τρεις μεταρρυθμίσεις

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εναποθέσει όλες της τις ελπίδες στον συνδυασμό λιτότητας-μετά-μεταρρυθμίσεων. Η λιτότητα υποτίθεται ότι θα δαμάσει τα ελλείμματα - και, μακροπρόθεσμα, τα χρέη - ενώ οι μεταρρυθμίσεις θα φέρουν τις ιδιωτικές επενδύσεις και, έτσι, την ανάκαμψη.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις, των τελευταίων τριών ετών, συναινούν σε αυτή την πολιτική, εφαρμόζουν τη λιτότητα και υπόσχονται τις μεταρρυθμίσεις οσονούπω. Οι υπόλοιποι «σφαζόμαστε» για το αν η μνημονιακή λιτότητα αποτυγχάνει επειδή οι μεταρρυθμίσεις δεν έγιναν όσο σβέλτα έπρεπε (η «μνημονιακή» άποψη) ή αν η λιτότητα που επιβάλει το Μνημόνιο δημιουργεί συνθήκες κατάρρευσης στις οποίες οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν (η «αντι-μνημονιακή» πεποίθηση, που είναι και δική μου). Δυστυχώς, αυτό το δίπολο μας εγκλωβίζει σε έναν διχασμό που επιδεινώνει την Κρίση, μειώνοντας τις αντιστάσεις της κοινωνίας μας σε αυτές.
Το χειρότερο είναι ότι αυτός ο διχασμός δεν είναι καν αναγκαίος. Μπορούμε κάλλιστα να διατηρήσουμε ο καθένας τις απόψεις του για το Μνημόνιο (και κατά πόσον αποτελεί φάρμακο ή δηλητήριο) αλλά να βρούμε κοινό τόπο όσον αφορά τις βασικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος. Και που τις έχει ανάγκη έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι αν αρχίζει ο ουρανός να βρέχει επενδύσεις και δάνεια με αρνητικά επιτόκια.
Πράγματι, το στείρο δίπολο Μνημονιακών-Αντιμνημονιακών μπορεί να σπάσει ή, τουλάχιστον, να «γαληνεύσει», στο πλαίσιο μιας σοβαρής, άνευ φόβου και πάθους, συζήτησης περί αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Σίγουρα υπάρχουν μεταρρυθμίσεις στις οποίες θα συμφωνήσουμε όλοι, ανεξάρτητα του αν πρεσβεύουμε την εφαρμογή ή την ανατροπή της μνημονιακής λιτότητας. Το ερώτημα είναι: Ποιες είναι αυτές;
Ο κίνδυνος για μια τέτοια συζήτηση είναι ότι θα αποπροσανατολιστεί είτε προς την κατεύθυνση γενικόλογης συναίνεσης, που όμως στην πράξη δεν οδηγεί πουθενά (π.χ. «να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή»), είτε προς την κατεύθυνση μιας τιτάνιας σύγκρουσης (π.χ. για το αν θα πρέπει να απολυθούν εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι). Με στόχο την αποφυγή τέτοιου αδιεξόδου, επιτρέψτε μου να αναφερθώ σε τρεις μεταρρυθμίσεις που αξίζει να συζητήσουμε και οι οποίες μπορεί να αποτελέσουν πεδίο συμφωνίας.
Μεταρρύθμιση 1: Ενιαίο καθεστώς εξαρτημένης-μισθωτής εργασίας
Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, το 2000, θυμάμαι το σοκ που ένιωσα όταν συνειδητοποίησα πόσοι εργαζόμενοι, ιδίως νέοι, εργάζονταν με «μπλοκάκι», με δελτίο παροχής υπηρεσιών, λες και ήταν υδραυλικοί. Ακόμα περισσότερο με είχε εξοργίσει το γεγονός ότι κανείς, στην Ελλάδα, δεν κατανοούσε την οργή μου με την πρακτική της συνειδητής διχοτόμησης της αγοράς εργασίας μεταξύ προστατευόμενης μισθωτής εργασίας και μισθωτής εργασίας με μπλοκάκι, όπου ο μισθός αντιμετωπίζεται όπως μια οποιαδήποτε τιμή (π.χ. των μαρουλιών ή της επισκευής μιας βρύσης από ελεύθερο επαγγελματία-υδραυλικό). Ότι ακόμα και τα συνδικάτα, πέραν κάποιων εθιμοτυπικών δηλώσεων, δεν έδειχναν καμία διάθεση να κινητοποιηθούν εναντίον αυτού του ιδιότυπου, σκανδαλώδους - καθαρά ελληνικού - θεσμού.
Αυτός ο διαχωρισμός πρέπει, ιδίως τώρα, εν μέσω Κρίσης, να μας εξοργίζει όλους. Αριστερούς, Μνημονιακούς, αντιπολιτευόμενους, κυβερνητικούς, νεοφιλελεύθερους και αντι-Μνημονιακούς. Όπως και να το δούμε το θέμα, η κατάσταση στην αγορά εργασίας είναι διαβολική. Έχουμε δημιουργήσει μια (όλο και διογκούμενη) κατηγορία εργαζόμενων οι οποίοι (α) παρέχουν εξαρτημένη μισθωτή εργασία αλλά αναγκάζονται να το κάνουν σαν η εργασία τους να ήταν ένα οποιοδήποτε εμπόρευμα και (β) δεν έχουν καν το δικαίωμα να επιλέγουν πώς θα αυτο-ασφαλιστούν αλλά, αντίθετα, υποχρεώνονται να πληρώνουν ασφάλιστρα σε έναν συγκεκριμένο οργανισμό, το ΤΕΒΕ, ανεξάρτητα των εισοδημάτων τους, γνωρίζοντας ότι η πρόνοια και οι συντάξεις που θα λάβουν ως αντάλλαγμα (αν λάβουν), όταν τη χρειαστούν, δεν αξίζει τα χρήματα που καταβάλουν.
Αυτή η πραγματικότητα έπρεπε, φίλες και φίλοι, να εξαγριώνει Αριστερούς και Δεξιούς, θιασώτες της απορρύθμισης της αγοράς εργασίας και όσους πιστεύουν ότι μια πολιτισμένη κοινωνία πρέπει να αντιμετωπίζει την εργασία ως κάτι που υπερβαίνει την έννοια του εμπορεύματος, του οποίου η τιμή και η ποσότητα καλώς προσδιορίζεται αποκλειστικά από την αγορά. Οι νεοφιλελεύθεροι γνωρίζουν ότι μια τέτοια διχοτομημένη αγορά εργασίας σημαίνει κάτι απλό: όπως το κακό, το κάλπικο, χρήμα διώχνει το καλό χρήμα (ο νόμος του Gresham), έτσι και οι κακές θέσεις εργασίας (εκείνες με το μπλοκάκι) διώχνουν τις καλές. Όσο για τους Αριστερούς, κι αυτοί γνωρίζουν (αν έχουν διαβάσει τον Μαρξ τους) ότι μια διχοτομημένη αγορά εργασίας όχι μόνο αυξάνει την εκμετάλλευση μεγάλης μάζας φοβισμένων και ανασφαλών εργαζόμενων αλλά, παράλληλα, μειώνει την ενεργό ζήτηση αγαθών και υπηρεσιών, βαθαίνοντας την Κρίση.
Να, λοιπόν, μια ευκαιρία για να συμφωνήσουμε ότι αυτό το καθεστώς διχοτόμησης της αγοράς εργασίας πρέπει να λήξει άμεσα. Το δύσκολο θα είναι να συμφωνήσουμε ποια εξασφάλιση πρέπει να έχει ένας μισθωτός, τι αποζημίωση πρέπει να προβλέπεται σε περίπτωση απόλυσης, πόση πρέπει να είναι η συμμετοχή του εργοδότη στην κοινωνική ασφάλιση του εργαζόμενου κ.λπ. Όμως, από τη στιγμή που συμφωνήσουμε σε αυτά, θα πρέπει να ισχύουν για όλους τους εργαζόμενους. Χωρίς καμία εξαίρεση. Δια ροπάλου. (Και μη μου πείτε ότι αυτό είναι δύσκολο να επιβληθεί. Και η φορολόγηση είναι δύσκολο να επιβληθεί, αλλά δεν ακούω κανέναν να υποστηρίζει ότι πρέπει να καταργηθεί η υποχρεωτικότητα της καταβολής φόρων, επειδή η επιβολή της είναι δύσκολη!)
Πρόταση 1: Επανεξέταση των συμβάσεων εργασίας και νομική κατοχύρωση της υπαγωγής όλων των εργαζόμενων οι οποίοι τελούν υπό καθεστώς εξαρτημένης εργασίας σε αυτές (π.χ. είναι υποχρεωμένοι να παρουσιάζονται συγκεκριμένες ώρες στον χώρο δουλειάς, τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, για πάνω από δύο μήνες) με πλήρη κατάργηση της πρακτικής της πρόσληψης με δελτίο παροχής υπηρεσιών.
Μεταρρύθμιση 2: Κατάργηση της υποχρεωτικότητας του ΤΕΒΕ
Αυτό που συμβαίνει με το ΤΕΒΕ στη χώρα μας είναι εξωφρενικό. Σκεφτείτε το: Αποφασίζει ένας νέος άνθρωπος να ξεκινήσει, π.χ. με δύο-τρεις φίλους, μια δουλειά και, χωρίς να ξέρει πώς θα πάει, τον αναγκάζουμε να πληρώνει ένα σοβαρό ποσό, μηνιαίως, σε ασφαλιστικό ταμείο το οποίο ούτε διαλέγει, ούτε σοβαρές υγειονομικές υπηρεσίες του προσφέρει και ούτε θα του δώσει σύνταξη της προκοπής, αν θα του δώσει. Αν, μάλιστα, έπειτα από π.χ. δύο χρόνια, η δουλειά αυτή κλείσει, τα χρήματα που κατέβαλε στο ΤΕΒΕ χάθηκαν. Ανεπιστρεπτί. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το ποσόν που πληρώνει είναι ανεξάρτητο από τα καθαρά του εισοδήματα. Πληρώνει το ίδιο είτε η επιχείρηση «στήνεται» και δεν έχει ακόμα έσοδα είτε έχει μεγάλα κέρδη.
Αν το καλοσκεφτούμε, πρόκειται για έναν ξενδιάντροπο κεφαλικό φόρο που αποτελεί τεράστιο αντικίνητρο για να ξεκινήσει κάποιος μια δουλειά. Μάλιστα, υπό το σημερινό καθεστώς της μισθωτής εργασίας με μπλοκάκι, όπου για να αποκτήσει ο εργαζόμενος μπλοκάκι υποχρεώνεται να συμβληθεί με το ΤΕΒΕ, είναι σαν να φορολογούμε τον πιο αδύναμο εργαζόμενο οδηγώντας τον, ουσιαστικά, στην αγκαλιά του ΟΑΕΔ. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, σε ευρυνητικό πρόγραμμα που γνωρίζω καλά, προβλεπόταν αμοιβή για μεταπτυχιακούς φοιτητές, 10 χιλιάδων τον χρόνο. Επειδή, όμως, για πάνω από τις 5 χιλιάδες ετήσιο εισόδημα ο μισθωτός αναγκάζεται (βλ. πιο πάνω) να εργάζεται με μπλοκάκι, οι νέοι επιστήμονες θα εξαναγκάζονταν να πληρώσουν, πέραν των κανονικών φόρων, το ΤΕΒΕ και, ενίοτε, τον κεφαλικό φόρο για το μπλοκάκι – αφήστε τη γραφειοκρατία του να γραφτούν στο ΤΕΒΕ, να πάρουν δελτίο παροχής από την Εφορία, να πρέπει να κάνουν δήλωση ΦΠΑ κ.λπ. Δεν είναι περίεργο ότι προτίμησαν να μην αποδεχθούν την ερευνητική θέση που τους προσφέραμε.
Πρόταση 2: Κατάργηση της υποχρεωτικότητας του ΤΕΒΕ για τους ελεύθερους επαγγελματίες. Στο πλαίσιο της άσκησης ελεύθερου επαγγέλματος, ας επιλέξουν ελεύθερα τον τρόπο με τον οποίο θα ασφαλιστούν ή θα αποταμιεύσουν. Αν το ΤΕΒΕ μπορεί να τους παράσχει καλύτερες υπηρεσίες από την αυτο-ασφάλιση, τότε από μόνοι τους θα επιλέξουν να συμβληθούν σε αυτό. Δεδομένου μάλιστα ότι, με την Πρόταση 1 πιο πάνω, κανείς μισθωτός δεν θα έχει πλέον ανάγκη το ΤΕΒΕ (καθώς το εξάμβλωμα της εξαρτημένης-εργασίας-με-μπλοκάκι θα αποτελεί παρελθόν) πρόβλημα ουδέν.
Μεταρρύθμιση 3: Κατάργηση της προ-πληρωμής του ΦΠΑ
Είναι δυνατόν, ιδίως σε αυτή την εποχή της Κρίσης, επιχειρήσεις που βουλιάζουν επειδή οι πελάτες τους καθυστερούν μήνες και χρόνια να τις εξοφλήσουν (για αγαθά και υπηρεσίες που έλαβαν) να πρέπει να προκαταβάλουν τον ΦΠΑ; Από πού κι ως πού ο ΦΠΑ καταβάλεται προτού εισπραχθεί το τίμημα από την επιχείρηση; Με το ισχύον καθεστώς, οι επιχειρήσεις τελούν υπό καθεστώς ομηρείας κακοπληρωτών και κλείνουν, καθώς το κράτος εισπράττει το μερτικό του από συναλλαγές που δεν ολοκληρώθηκαν και που μπορεί ποτέ να μην ολοκληρωθούν.
Πρόταση 3: Πολύ απλά, ο ΦΠΑ να καταβάλεται την ημέρα της είσπραξης και όχι με την έκδοση του τιμολογίου. Ούτε πριν, ούτε και μετά. Στην εποχή του web-banking δεν υπάρχει κανένας λόγος να μη σταματήσει αυτός ο παραλογισμός που οδηγεί επιχειρήσεις στο λουκέτο και καταστρέφει ζωές.
Επίλογος
Μια λέξη κυριαρχεί κάθε φορά που ένα καθεστώς τελεί υπό κατάρρευση. Η λέξη «μεταρρυθμίσεις». Να θυμίσω στους νεότερους ότι η δική μας γενιά (των πενηντάρηδων) πρωτογνώρισε την έννοια των «μεταρρυθμίσεων» από τις ατέρμονες συζητήσεις που γινόντουσαν στη Σοβιετική Ένωση (και στο πλαίσιο των οποίων οι δυτικοί Κρεμλινολόγοι κατέτασσαν τους διάφορους σοβιετικούς ηγέτες στις κατηγορίες «μεταρρυθμιστές» και «σκληροπυρηνικοί».
Σήμερα που η Ελλάδα τελεί υπό κατάρρευση έχουμε υποχρέωση, από τη μία, να συζητάμε έντονα το αν η μνημονιακή πολιτική θα επισπεύσει ή θα αποτρέψει την ολοκληρωτική κατάρρευση αλλά, από την άλλη, να συνεννοηθούμε για κάποιες βασικές μεταρρυθμίσεις, αλλαγές, εξορθολογισμό – πείτε το όπως θέλετε. Γιατί ό,τι και να γίνει με το Μνημόνιο, την ΕΚΤ, την Ευρωζώνη και τα λοιπά «μεγάλα» ζητήματα, πρέπει να κοιτάξουμε τα «μικρά» που όμως, όσο μικρά και να 'ναι, αποτελούν καρκινώματα που καταστρέφουν το δυναμικό της κοινωνικής μας οικονομίας. Ας βρούμε πού υπάρχει κοινός τόπος και ας δράσουμε, τουλάχιστον, σε αυτόν.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ PROTAGON

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Νέα πρόταση ΣΟΚ της τρόικα για τους ανέργους. Λετονοποίηση.

anergia

Μια νέα πρόταση σοκ έρχεται να υποβάλλει η τρόικα ως σχέδιο «εκτάκτου ανάγκης» σαν αυτό που εφαρμόστηκε στη Λετονία για να αντιμετωπιστεί η ανεργία. Το σχέδιο αφορά δουλειά σε προγράμματα κοινωνικής εργασίας έναντι ενός ειδικού μισθού ύψους € 470,00 για 400.000 ανέργους.
Η τρόικα το βαπτίζει ειδικό μισθό πρόσληψης ο οποίος είναι κατά 20% χαμηλότερος από τον κατώτατο των 586 ευρώ.
Το σοκ έρχεται να μεγενθύνει ο “Τύπος της Κυριακής” με αποκλειστικές του πληροφορίες πως ο “ειδικός” αυτός μισθός θα περιλαμβάνει μόνο ιατροφαρμακευτική κάλυψη και όχι άλλες ασφαλιστικές και συνταξιοδοτικές εισφορές.
Τα κοινωνικά (;) αυτά προγράμματα αναμένεται να εφαρμοστούς στις κοινωνικές δομές των δήμων με πεντάμηνες συμβάσεις με την τρόικα να προωθεί:
1. Οικογένειες χωρίς κανέναν εργαζόμενο
2. Νέοι στην αγορά εργασίας
3. Μακροχρόνια άνεργοι
4. Γυναίκες
freepen.gr

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ


Διαμαρτυρία-σοκ πολιτών: "Προδότες με ποιο δικαίωμα το κάνατε αυτό στην Ελλάδα;"

Διαμαρτυρία-σοκ πολιτών:

Πολίτες αποδοκίμασαν την πολιτική και θρησκευτική ηγεσία της χώρας δηλαδή τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά και τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο σε εκδήλωση για "Το χθες το σήμερα και το αύριο της Ελληνικής γλώσσας".

Λίγο πριν την έναρξη της εκδήλωσης, κάποιοι πολίτες (όχι περισσότεροι από πέντε), σηκώθηκαν από το κοινό της αίθουσας κατευθύνθηκαν προς την πρώτη σειρά των επισήμων όπου κάθονταν οι τρεις πολιτειακοί παράγοντες και αφού σταμάτησαν λίγα μέτρα μακρυά τους φώναξαν: «Προδότες, προδότες. Με ποιο δικαίωμα το κάνατε αυτό στην Ελλάδα; Που μας φέρατε; Που μας καταντήσατε;», αναφερόμενες προφανώς στην οικονομική κατάσταση της χώρας και το Μνημόνιο.

Ακολούθησε αναταραχή και οι διαμαρτυρόμενοι οδηγήθηκαν εκτός της κεντρικής αίθουσας προκειμένου να αρχίσει η εκδήλωση και έχουν προσαχθεί.

Είναι πρωτοφανής τέτοιου είδους διαμαρτυρία που καταδεικνύει την αγανάκτιση των πολιτών για τα πεπραγμένα όχι μόνο των πολιτικών, αλλά και της επίσημης Εκκλησίας που αποδέχεται και δεν αποδοκιμάζει την πολιτική που έχει οδηγήσει μια ολόκληρη χώρα στην εξαθλίωση.

Μάρτυρες στην αποδοκιμασία ο Ισπανός ελληνιστής F. R Adrados, καθηγητής γλωσσολογίας και ελληνιστής του Πανεπιστημίου Μαδρίτης, ακαδημαϊκός, ξένος εταίρος της Ακαδημίας Αθηνών και εκδότης του Αρχαιοελληνικού-Ισπανικού λεξικού, ο ακαδημαϊκός Ο. Panagl, καθηγητής γενικής και συγκριτικής γλωσσολογίας (και Μυκηνολόγος) στο Πανεπιστήμιο του Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας, η K. Crnkovic κλασσικός φιλόλογος και ελληνίστρια, ο Κ. Δεσποτόπουλος, ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας του Παντείου Πανεπιστημίου, πρώην πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών και πρώην Υπουργός Παιδείας, ο Ν. Κονομής, ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και πρώην πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, ο Π. Λιγομενίδης, ομότιμος καθηγητής πληροφορικής Πανεπιστημίου UCLA και πρώην Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, ο ακαδημαϊκός Δ. Σκαρβέλης, στρατηγός και επίτιμος Αρχηγός ΓΕΕΘΑ, ο δημοσιογράφος Γ. Μαρίνος, πρώην ευρωβουλευτής και πολλοί άλλοι.



Πηγή: Διαμαρτυρία-σοκ πολιτών: "Προδότες με ποιο δικαίωμα το κάνατε αυτό στην Ελλάδα;" - RAMNOUSIA

Ο Αριστοτέλης για τη γενναιότητα

Ο Αριστοτέλης για τη γενναιότητα

Ο Αριστοτέλης ( 384 - 322 π.Χ. ) ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος και πολυεπιστήμονας, μαθητής του Πλάτωνα και διδάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μαζί με το δάσκαλό του Πλάτωνα αποτελεί σημαντική μορφή της φιλοσοφικής σκέψης του αρχαίου κόσμου, και η διδασκαλία του διαπερνούσε βαθύτατα τη δυτική φιλοσοφική και επιστημονική σκέψη μέχρι και την Επιστημονική Επανάσταση του 17ου αιώνα. Υπήρξε φυσιοδίφης, φιλόσοφος, δημιουργός της λογικής και ο σημαντικότερος από τους διαλεκτικούς της αρχαιότητας.

Ο γενναίος καθορίζεται με βάση τον ανθρώπινο φόβο και το ανθρώπινο θάρρος δηλαδή αν κάποιος δείχνει θάρρος εκεί που οι περισσότεροι ή όλοι φοβούνται, είναι τότε γενναίος. Επίσης επειδή το θεωρεί καλό και μπορεί να ενεργεί έτσι ακόμα κι αν δεν είναι κανένας παρών.


Δεν πρέπει να χαρακτηρίσουμε γενναίο εκείνον που έχει θάρρος χάρη στην πείρα του όπως οι επαγγελματίες στρατιώτες γιατί χάρη στην πείρα τους ξέρουν ότι σε τούτο τον τόπο ή ή τον χρόνο ή κάτω απ 'τις συγκεκριμένες συνθήκες δεν μπορούν να πάθουν κακό. Επίσης ούτε, και όσοι δεν έχουν πείρα σχετικά με τις ενδεχόμενες συνέπειες, πρέπει να χαρακτηριστούν γενναίοι γιατί είναι απελευθερωμένοι από τον φόβο της απειρίας τους.

Υπάρχουν κι εκείνοι που θεωρούνται γενναίοι εξ αιτίας των παθών τους όπως οι ερωτευμένοι ή οι θρησκευόμενοι. Ούτε αυτούς τους λέμε γενναίους, διότι αν τους στερήσουμε το πάθος τους, παύουν να είναι γενναίοι.

Ούτε είναι ανδρεία όταν οι άνθρωποι υπομένουν τον κίνδυνο από ντροπή μπροστά στους συμπολίτες τους.

Όχι πως η ανδρεία εμφανίζεται σε κάποιον χωρίς καθόλου πάθος και ορμή. Αλλά η ορμή πρέπει να προέρχεται από τη λογική και να κατευθύνεται προς το καλό. Όποιος λοιπόν ωθείται από λογική ορμή και αντιμετωπίζει τον κίνδυνο για χάρη του καλού, είναι γενναίος.

Δε σημαίνει όμως επειδή δείχνει πάθος και ορμή την ώρα της ανδρείας πράξης, ότι ο γενναίος άνθρωπος δεν φοβάται καθόλου.

Γιατί δεν είναι γενναίος ένας άνθρωπος που δεν φοβάται τίποτα.

Τότε και οι πέτρες και τα άλλα άψυχα θα ήταν γενναία.

Είναι αναγκαίο να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο, παρά το ότι νιώθει τον φόβο διαφορετικά, αν τον αντιμετωπίζει χωρίς να νιώθει φόβο, δεν είναι γενναίος."


Αριστοτέλης - ΜΕΓΑΛΑ ΗΘΙΚΑ


Πηγή: Ο Αριστοτέλης για τη γενναιότητα - RAMNOUSIA

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΜΕΣΣΙΑΝΙΣΜΟΣ

 


Είναι τουλάχιστον παράδοξο, άνθρωποι που «διασκεδάζουν» με τη θρησκευτική πίστη των λαών, να μην κάνουν κάτι οι ίδιοι για να λυτρωθούν από τον εξευτελισμό και να ελπίζουν στα σοβαρά ότι κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον «κάτι θα γίνει» και θα τους σώσει.
Αυτός ο «Κατιθαγίνει» είναι ο δικός τους Μεσσίας. Η πίστη στην έλευση του «Κατιθαγίνει» είναι ισχυρότερος κι από την πίστη που επιβάλλεται σε θεοκρατικά καθεστώτα. Δίπλα στον Μαχντί των Μουσουλμάνων, στον Μαιτρέγια των Βουδιστών, στον Σαοσιάντ των οπαδών του Ζωροάστρη και στον Κάλκι των Ινδουιστών, ήλθε να προστεθεί ακόμη ένας αναμενόμενος λυτρωτής. Ο «Κατιθαγίνει» των Ελλήνων της απραξίας.
Ο Τσίπρας αποκαθηλώνεται δίχως κάποια έξωθεν βοήθεια. Οι επιλογές του να απευθυνθεί στο κοινό των θερμοκηπίων του νεοφιλελευθερισμού –και το ακόμη πιο περίεργο – η αποδοχή του από μέρος αυτού το κοινού, κατάφερε να δυσαρεστήσει το πιο δυναμικό μέρος των πιστών οπαδών του. Ο ριζοσπαστισμός εγκαταλείφθηκε και το απολύτως εφικτό τείνει να γίνει πολιτικό ευαγγέλιο.
Τα δεδομένα πλέον λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν ως μη αναστρέψιμα και ανατρέψιμα. Ίσως κάποια στιγμή τον ακούσουμε, μάλιστα, να επιλέγει τη ρήση του Ναγκίμπ Μαχφούζ για να διαπιστώσει ότι «Η πολιτική δεν είναι ποιητικός ιδεαλισμός. Είναι ρεαλιστική σοφία της καθημερινότητας».
Αν κάτι σώζει τον ηγέτη μιας πρώην ριζοσπαστικής αριστεράς δεν είναι ο θεός. Εκείνος σώζει τη βασίλισσα της Αγγλίας, δεν προλαβαίνει. Αυτό που διασώζει το προφίλ του Τσίπρα είναι οι επιθέσεις που δέχεται καθημερινά από τον  Κεδίκογλου, τον Βενιζέλο, τον ΔΟΛ, το MEGA, τον Κουβέλη, ακόμη κι από την Παπαρήγα. Είναι λογικό να σκεφτεί κάποιος ότι «για να τον βρίζουν όλοι, κάτι καλό έχει κάνει».
Σε κάθε περίπτωση πάντως, η προσγείωση του Τσίπρα στην αξιωματική αντιπολίτευση ήταν ανώμαλη καθώς προσπαθεί αγωνιωδώς να διατηρήσει την ομαλότητα, όσο στρεβλή και καταστροφική κι αν είναι.
Όμως το πρόβλημά μου δεν είναι ο Τσίπρας. Δεν είναι ούτε ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Κουβέλης. Αυτοί, κάνουν τη δουλειά τους. Είναι κάποια από τα δεδομένα που έχουμε. Τα άλλα δεδομένα είναι οι απολύσεις, η φτώχεια, το ξεπούλημα, το πισωγύρισμα. Το κυριότερο δεδομένο, είναι η απουσία χρονικών περιθωρίων για αντίδραση. Η αντίδραση θα έπρεπε ήδη να είχε εκδηλωθεί. Όμως κανείς μας δε θέλει να την ξεκινήσει.
Δεν ξέρω αν ορίζεται ως εγκεφαλική παράλυση ή πνευματική δηλητηρίαση αυτό από το οποίο πάσχουμε, αλλά σίγουρα είναι κάτι πολύ βαρύ. Ίσως να υπάρχει κάποιος θυμός στον καθένα – ας μη μιλάμε για οργή, είναι υπερβολή – αλλά είναι τόσο … προσωπογενής που αποκλείεται να γίνει συλλογικός.  Μπορεί δηλαδή να είμαστε όλοι θυμωμένοι, αλλά ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ο καθένας διεκδικεί το ρόλο του μεγαλύτερου θύματος. Και τον απαιτεί.
Μην έχοντας αντιληφθεί τις πραγματικές αιτίες του θυμού αυτού και μην έχοντας προσπαθήσει να εντοπίσουμε την πραγματική του πηγή, δεν έχουμε στόχο. Ελλείψει στόχου, λοιπόν, στοχοποιούμε ο ένας τον άλλον. Αυτό που θυμίζουμε σήμερα είναι ένα  λαό με περίοδο. Έχουμε νεύρα. Τσακωνόμαστε για το καθετί. Δεν ανεχόμαστε τον διπλανό μας.
Όσο αρνούμαστε να αντιληφθούμε ή να παραδεχτούμε ότι υπάρχει εχθρός κι ότι είναι κοινός, το φράγμα του θυμού θα καταρρέει και στο τέλος θα πλακωνόμαστε μεταξύ μας δι’ ασήμαντον αφορμήν. Μάλλον φοβόμαστε ότι η παραδοχή της ύπαρξης κοινού εχθρού θα μας υποχρεώσει να αντιδράσουμε ή να ξεφτιλιστούμε ως κότες. Προτιμάμε το αλληλοφάγωμα. Λιγότεροι κίνδυνοι, λιγότερες απώλειες.
Φαίνεται ότι εντός μας έχουμε ήδη προκαθορίσει το αποτέλεσμα μιας πιθανής δυναμικής ρήξης με το υπάρχον σύστημα. Έχουμε αποδεχτεί μια ήττα χωρίς μάχη. Μας επιβλήθηκε ο φόβος για τα χειρότερα, που όμως, ούτως ή άλλως, θα έρθουν. Νιώθω ότι απλώς αποφασίσαμε να χαλαρώσουμε και να τ’ απολαύσουμε. Ο «Κατιθαγίνει» να βάλει το χέρι του.

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Η Χαλκιδική στενάζει κάτω από στρατιωτική μπότα και τα κόμματα …χτενίζονται!!!

Η κυβέρνηση Σαμαρά έχει προχωρήσει σε ΑΝΟΙΚΤΟ στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ιερισσό: Τα ΜΑΤ έχουν εισβάλει στην περιοχή, την έχουν καταλάβει, σπέρνουν δακρυγόνα και χημικά, κτυπάνε ανηλεώς προς πάσα κατεύθυνση, ακόμα σχολειά, μαθητές και γέρους, ανοίγουν σπίτια και συλλαμβάνουν τους πολίτες, έχουν καταλύσει κυριολεκτικά κάθε έννοια συνταγματικής νομιμότητας και τα στοιχειωδέστατα δικαιώματα των πολιτών… 

 Αν αυτό δεν είναι ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ τότε, πράγματι, οι έννοιες έχουν χάσει κάθε σημασία…

 Δεν μπορεί πλέον να το παίζουμε Πόντιοι Πιλάτοι, ούτε να μένουμε στα κροκοδείλια δάκρυα των απλών, διπλωματικών, κομματικών διαμαρτυριών.

Η κυβέρνηση μεθοδικά και κλιμακούμενα επιβάλει και τον στρατιωτικό γύψο: Άρχισε με τα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, προχώρησε με τις επιστρατεύσεις και επικηρύξεις των απεργιακών αγώνων και ΤΩΡΑ επιβάλει το ζόφο της ανοικτής στρατιωτικής ΚΑΤΟΧΗΣ στη Χαλκιδική: Μια πρόβα τζενεράλε για ΟΛΗ την Ελλάδα…

Τι κάνουν αλήθεια τα «αντιμνημονιακά» και δήθεν «αντικατοχικά» κόμματα, ιδιαίτερα τα κόμματα της «αριστεράς»; Μία από τα ίδια: Διπλωματικές ανακοινώσεις διαμαρτυρίας για το θεαθήναι…

ΑΝΤΙ να κατεβάσουν τον κόσμο στο δρόμο για το στρατιωτικό καθεστώς κατοχής που επέβαλε η κυβέρνηση στη Χαλκιδική για να στηρίξει τις παρανομίες και τα εγκλήματα των χρυσοθήρων, τα κόμματα αυτά απλώς εκδίδουν ανακοινώσεις Τύπου!!!

Τα κόμματα αυτά συμμετέχουν στο κατοχικό ΕΓΚΛΗΜΑ. Γιατί όταν επιβάλλεται ένα ΑΝΟΙΚΤΟ στρατιωτικό καθεστώς ΚΑΤΟΧΗΣ σε μια ολόκληρη περιοχή και δεν εξεγείρεσαι, απλά διαμαρτύρεσαι, ΤΟΤΕ συμμετέχεις στο ΕΓΚΛΗΜΑ και ανοίγεις ορθάνοικτα τις πόρτες για να μπει ΟΛΟΚΛΗΡΗ η Ελλάδα και στον στρατιωτικό γύψο.


Η Ιερισσός μας ΑΦΟΡΑ πλέον ΟΛΟΥΣ!!!


Ο ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΣ αγώνας των κατοίκων της περιοχής δεν πρέπει να μείνει ΜΟΝΟΣ… 
ΠΗΓΗ ΡΕΣΑΛΤΟ

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Eπιστροφή φόρου...

Σάββατο 2 Μαρτίου 2013

Η κρίση σε νέες περιπέτειες

 ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
Βιώνουμε καταστάσεις που, αν δεν ήταν τόσο σοβαρές, θα προκαλούσαν γέλιο.
  • Μια Ευρωπαϊκή Επιτροπή της οποίας ο αντιπρόεδρος δηλώνει, χωρίς να κοκκινίζει, ότι η επιστημονική διόρθωση υπολογιστικών λαθών ολκής, που αφορούν άμεσα την εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική, δεν βοηθά επειδή, λέει, κλονίζει την εμπιστοσύνη του κόσμου στο αλάθητο της Επιτροπής του.
  • Μια Ευρωπαϊκή Επιτροπή - και 17 κυβερνήσεις - που, συνεχώς, από την αρχή της Κρίσης, κάνουν τη μία ανυπόστατη πρόβλεψη μετά την άλλη και κατόπιν καταφέρνουν, συστηματικά, επί τρία συναπτά έτη, να υποκρίνονται ότι... ξαφνιάζονται με τις προβλεπτικές τους αποτυχίες, προτού τις υποβαθμίσουν ως μη σημαντικές.
  • Μια ευρωπαϊκή ηγεσία που, μετά το 2009, μόνη της, δημιούργησε - χωρίς κανέναν λόγο και αιτία - την καταστροφική δεύτερη ύφεση στον πυρήνα της Ευρωζώνης και τώρα δηλώνει αδιαφορία για το ανθρώπινο και κοινωνικό κόστος του μισανθρωπικού δημιουργήματός της.
Είναι περίεργο ότι, όταν η ευρωπαϊκή ηγεσία πέφτει τόσο χαμηλά, αναδεικνύονται στις εκλογές κόμματα όπως του κ. Γκρίλλο και επιστρέφει από τον τάφο ο κ. Μπερλουσκόνι;
Ας σταθούμε, όμως, στη μέγιστη ύβρη της ευρωπαϊκής ηγεσίας απέναντι στην πραγματικότητα: Πρόκειται για την ιδέα ότι η Ευρωζώνη θα ξεπεράσει την Κρίση - μέσα από πολιτικές δημοσιονομικής προσαρμογής - οι οποίες επιβάλλουν τη μεγαλύτερη λιτότητα στα κράτη που διέπονται από τον γοργότερο βαθμό συρρίκνωσης του εθνικού εισοδήματος και χαρακτηρίζονται από τράπεζες που, ουσιαστικά, έπαψαν - προ καιρού - να λειτουργούν ως πιστωτικά ιδρύματα.

Σε μια περίοδο που, σε κάθε χώρα της Ευρωζώνης, οι ιδιωτικές επενδύσεις υστερούν των ιδιωτικών αποταμιεύσεων, η προσπάθεια εξαφάνισης των κρατικών ελλειμμάτων μπορεί να προκύψει μόνον εφόσον όλες οι χώρες της Ευρωζώνης, η κάθε μια των 17 μελών της, αποκτήσουν εμπορικό πλεόνασμα – κάτι που είναι αδύνατον να συμβεί εντός της Ευρωζώνης (δεδομένου ότι το εμπορικό πλεόνασμα του ενός εξ ορισμού μεταφράζεται σε εμπορικό έλλειμμα για κάποιον άλλον) και δύσκολο, ως αδύνατον, να προκύψει σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο εκτός Ευρωζώνης όταν, λόγω της συντηρητικής νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ, το ευρώ γίνεται όλο και ακριβότερο παγκοσμίως την ώρα που οι υπόλοιπες Κεντρικές Τράπεζες (Αμερικής, Ιαπωνίας, Ελβετίας, Σκανδιναβίας, Βρετανίας) εφαρμόζουν πολιτικές νομισματικής χαλαρότητας.

Πράγματι, η Ε.Ε. φαντάζει σήμερα ως ο Μέγας Ηλίθιος της Οικουμένης. Όπως η δική μου γενιά οικονομολόγων μεγάλωσε μελετώντας την οικονομική πολιτική του Αμερικανού προέδρου Herbert Hoover, ως παράδειγμα προς αποφυγήν, έτσι και οι νέοι του μέλλοντος θα μαθαίνουν μακρο-οικονομικά μελετώντας τη σημερινή πολιτική της Ε.Ε. ως εγχειριδιακό παράδειγμα του τι δεν πρέπει να κάνει μια νομισματική ένωση σε περίοδο Κρίσης. 

Θα πουν κάποιοι: Ναι, αλλά δεν βλέπεις ότι τα πράγματα στην Ευρώπη βελτιώνονται; Ότι τα spreads έπεσαν; Ότι χώρες όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία έχουν αρχίσει να επιστρέφουν στις αγορές;
Όχι, αγαπητές φίλες και φίλοι. Όσο και να θέλω να μοιραστώ με τους πανηγυρίζοντες την αισιοδοξία και τη χαρά, δεν βλέπω βελτίωση καμία. Μεγάλη χειροτέρευση βλέπω. Δυστυχώς. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή γιατί, με την κατάθλιψη, την ανασφάλεια και την παραπληροφόρηση που επικρατεί, είναι πολύ εύκολο να ξεχάσουμε αυτά που ακόμα και... χτες γνωρίζαμε καλά.
Από τότε που ξέσπασε η Κρίση, πριν από τρία χρόνια, η Ε.Ε. δημιούργησε (α) έναν νέο θεσμό, (β) πέρασε μια νέα Συνθήκη και (γ) κατέληξε σε μια σημαντική συμφωνία.
 Ο νέος θεσμός
Ο νέος θεσμός ήταν το Ταμείο Χρηματοποστωτικής Σταθερότητας, το EFSF, και η μετεξέλιξή του σε μόνιμο μηχανισμό, στο ESM. Δυστυχώς, η δόμηση των EFSF-ESM, και ιδίως των ομολόγων που εκδίδει, ήταν καθαρά τοξική και, έτσι, αντί να αποτελέσει ανάχωμα στην Κρίση, την επιτάχυνε και τη μετέφερε με μεγαλύτερη ταχύτητα στον πυρήνα της Ευρωζώνης – στην Ιταλία. 
Η νέα Συνθήκη
Η νέα συνθήκη ήταν το περίφημο Δημοσιονομικό Σύμφωνο που, εν καιρώ Κρίσης, επιβάλει σε όλη την Ευρωζώνη περιοριστική δημοσιονομική πολιτική. Κάτι σαν να επιβάλεις, εν καιρώ πολέμου, τον αφοπλισμό των μονάδων κρούσης του στρατεύματός σου. Σε συνδυασμό με την τοξικότητα του EFSF-ESM, το Δημοσιονονικό Σύμφωνο καταδίκασε την Ευρωζώνη στα γεγονότα του περασμένου Ιουλίου, όταν ο πρόεδρος της ΕΚΤ αναγκάστηκε να μιλήσει ευθαρσώς περί κατάρρευση της Ευρωζώνης.
Η σημαντική Συμφωνία
Όσο για τη μία συμφωνία που φάνηκε να ανοίγει ένα παράθυρο στον ορθολογισμό - αναφέρομαι στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου όταν, υπό την πίεση Monti, Rajoy και, εν τέλει, Hollande - η Ε.Ε. αποδέχθηκε την αρχή της απευθείας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών από το EFSF-ESM χωρίς τα κεφάλαια αυτά να καταγράφονται στο δημόσιο χρέος των χωρών, στις οποίες βρίσκεται η έδρα τους. Η τραγωδία μας ήταν, βέβαια, ότι αυτή η συμφωνία ήταν και θα παραμείνει ανενεργή. Ότι η όλη υπόθεση της υποτιθέμενης τραπεζικής ενοποίησης είναι στάχτη στα μάτια – μια ακόμα περίπτωση που, όπως έλεγε ο Shakespeare, "μια πρόθεση επιβεβαιώνεται περισσότερο στην παραβίασή της, παρά στην τήρησή της".
Η παρέμβαση Draghi
Με αυτά και με αυτά, και με δεδομένη την προηγηθείσα προεδρία Trichet στην ΕΚΤ (η οποία θα καταγραφεί ως η χειρότερη στην παγκόσμια ιστορία των κεντρικών τραπεζών), ο κ. Draghi, από τη πρώτη στιγμή που ανέλαβε την προεδρία της ΕΚΤ, βρέθηκε αντιμέτωπος με το φάσμα του τέλους του ευρώ. Σε αυτή τη ζοφερή προοπτική αντέδρασε με δύο κινήσεις: Πρώτον, έστειλε μήνυμα (αξίας 1 τρισ. ευρώ, το λεγόμενο πρόγραμμα LTRO) ότι δεν πρόκειται να αφήσει καμία ευρωζωνική τράπεζα να καταρρεύσει. Ότι παρόλο που η ΕΚΤ δεν δικαιούται να βοηθήσει τις τράπεζες, να πάψουν να είναι πτωχευμένες, θα τους δίνει όση ρευστότητα χρειάζονται - στο διηνεκές. Έστειλε και δεύτερο μήνυμα, αυτή τη φορά στις αγορές ομολόγων (μέσω της ανακοίνωσης του προγράμματος ΟΜΤ τον περασμένο Σεπτέμβρη) ότι θα «κάψει» όποιους dealers στοιχηματίσουν εναντίον των ομολόγων Ισπανίας και Ιταλίας.
Αυτά τα δύο μέτρα ηρέμησαν πρόσκαιρα τη διατραπεζική αγορά και την αγορά ομολόγων. Όσοι θριαμβολόγησαν, όμως, απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι δεν έχουν καταλάβει το πόσο βαθιά συστημική είναι η Κρίση. Ερμηνεύοντας την παρέμβαση Draghi πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο πρόεδρος της ΕΚΤ, για να κερδίσει την ανοχή του Βερολίνου σε αυτά τα δύο προγράμματα-μηνύματα, αναγκάστηκε να προσφέρει στη Γερμανία δύο εγγυήσεις: Πρώτον, ότι θα χρησιμοποιήσει την ισχύ της ΕΚΤ για να επιβάλει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο στις χώρες της Περιφέρειας και, δεύτερον, ότι θα προσφέρει στην κα Μέρκελ την ευκαιρία να θριαμβολογήσει για τις πρώτες «επιτυχίες»  των Μνημονίων με τη μεταφορά της Ιρλανδίας και ίσως της Πορτογαλλίας από το επίσημο πρόγραμμα διάσωσης του EFSF στο ανεπίσημο (αλλά επί της ουσίας ισοδύναμο) πρόγραμμα ΟΜΤ.
Έτσι, παρά το γεγονός ότι η Κρίση της πραγματικής οικονομίας της Ευρωζώνης βαθαίνει, και οι τεκτονικές πλάκες κάτω από την επιφάνεια (των χρηματαγορών) κινούνται με τρόπο που αποδομεί την Ευρωζώνη, για να μην πω ολόκληρη την Ε.Ε., κυβερνήσεις και Ευρωπαϊκή Επιτροπή γιορτάζουν τη λήξη της Κρίσης. Στην πραγματικότητα, το μόνο που μπορεί να συμβεί υπό την εφαρμοζόμενη πολιτική σε ευρωζωνικό επίπεδο, ώστε να μη διαλυθεί η Ευρωζώνη, είναι η κοσοβοποίηση της Περιφέρειας. Δηλαδή, η μετατροπή των χωρών της σε προτεκτοράτα των Βρυξελλών και του Βερολίνου, με καταστρεμμένο κοινωνικό ιστό, με το ευρώ ως νόμισμα, με μια βίαιη κλεπτοκρατία να κυριαρχεί στους τοπικούς θεσμούς, με τράπεζες που δεν παράγουν ουσιαστική τραπεζική πίστη και με βασικό εξαγωγικό αγαθό τους πολίτες τους.
Μπορεί η χώρα μας, ο λαός μας, να έχει - τουλάχιστον για τώρα - σκύψει το κεφάλι στην κοσοβοποίησή μας. Όμως, είναι σίγουρο ότι οι Ιταλοί και οι Ισπανοί δεν θα τη δεχθούν. Και τότε η πολιτική έκρηξη θα διαλύσει την εικονική πραγματικότητα στη βάση της οποίας οι κυβερνήσεις μας γιορτάζουν τη λύση της Κρίσης.
Και ποια μπορεί να είναι αυτή η λύση; Πέντε πρέπει να είναι οι βασικοί της άξονες.
  1. Να αναλάβει το ESM την άμεση χρηματοδότηση των τραπεζών με παράλληλη μεταβίβαση των μετοχών τους σε αυτό και χωρίς τη διαμεσολάβηση των κρατών-μελών.
  2. Μεταβίβαση του, κατά Μάαστριχτ, «νόμιμου» χρέους όλων των κρατών-μελών στην ΕΚΤ, η οποία θα το διαχειρίζεται κεντρικά είτε όπως λέει ότι θα πράξει με το ΟΜΤ είτε μέσω έκδοσης δικών της ομολόγων (κάτι που προτείνω τρία χρόνια τώρα).
  3. Πανευρωπαϊκό επενδυτικό πρόγραμμα Ανασυγκρότησης, ένα ευρωπαϊκό New Deal, που όμως δεν θα περνά ούτε από τις Βρυξέλλες, ούτε και από τις κυβερνήσεις μας – αλλά το οποίο θα διαχειρίζεται μόνη της η ΕΤΕπ.
  4. Δημιουργία κοινού Ευρωζωνικού συστήματος ελάχιστων συντάξεων και επιδομάτων ανεργίας.
  5. Σύμφωνο το οποίο θα απαγορεύει τους ελλειμματικούς προϋπολογισμούς των κρατών-μελών (όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ) – κάτι που, βέβαια, μπορεί να λειτουργήσει μόνο εφόσον έχουν πρώτα εφαρμοστεί τα 1,2,3 και 4, πιο πάνω...
Προφανώς, κανένα από αυτά τα πέντε απαραίτητα στοιχεία μιας πραγματικής και πραγματικά ορθολογικής επίλυσης δεν συζητιούνται στις Βρυξέλλες, στις Συνόδους Κορυφής, στα γραφεία της ΕΚΤ. Και δεν πρόκειται να συζητηθούν παρά μόνο εάν έστω και μία κυβέρνηση πτωχευμένου κράτους ασκήσει βέτο σε Σύνοδο Κορυφής, όπως έκανε ο κ. Μόντι τον περασμένο Ιούνιο. Ένα τέτοιο βέτο αποτελεί εθνική επιταγή για την Ελλάδα. Αν δεν χρησιμοποιήσουμε το βέτο μας, τώρα που η χώρα αντιμετωπίζει σοβαρό υπαρξιακό κίνδυνο, γιατί το έχουμε; Πότε θα το χρησιμοποιήσουμε; Η άσκησή του, μην ξεχνάμε, δεν αποτελεί εχθρική κίνηση προς την Ευρώπη. Το αντίθετο. Θα ήταν το δώρο της Ελλάδας στην Ευρώπη. Το ένα και μοναδικό προαπαιτούμενο για να μπορούμε να ελπίζουμε ότι η Ευρώπη δεν θα μετεξελιχθεί από το κοινό σπίτι που όλοι ποθούσαμε στο κοινό μας γκούλαγκ.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
PROTAGON