Χρῆστος Γιανναρᾶς

 Να κοινωνηθεί η κριτική αμφισβήτηση

Υποψιάζομαι ότι σε κοινωνίες (ή περιόδους) κατάδηλης παρακμής (όταν η κατά κεφαλήν καλλιέργεια μειώνεται δραματικά και η ανιδιοτέλεια μοιάζει κοινωνικό παράδοξο) οι άνθρωποι χρησιμοποιούν ελάχιστα τη λέξη «ελπίδα» και πληθωρικά τη λέξη «αισιοδοξία».

Η ελπίδα προϋποθέτει λογική σκέψη, νηφάλια κρίση, εμπειρικά βεβαιωμένη εμπιστοσύνη, φανερώνει δηλαδή ρεαλισμό. Η αισιοδοξία είναι βεβαιότητα (αυθαίρετη) για ευνοϊκή, αίσια εξέλιξη συνθηκών και καταστάσεων, με άλογη εναντίωση στα δεδομένα της πραγματικότητας. Συνιστά σαφώς, ψυχολογικού χαρακτήρα, ατομοκεντρική επιθυμητική ενόρμηση. Γι’ αυτό και εκφέρεται συνήθως η αισιοδοξία ή ως ευήθης καύχηση («είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος!») ή ως ευδαιμονιστική δεοντολογία («πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι»!) – όχι ως λογικός συμπερασμός.

Για τον «αισιόδοξο» εξωραϊσμό των συλλογικών προοπτικών χρησιμεύει, ως υποκατάστατο της πραγματικότητας, η αόριστη επίκληση του παρελθόντος ή η αφηρημένη γενίκευση: «Πάντα έτσι γινόταν», «Περάσαμε και χειρότερα», «Η κρίση είναι διεθνής», «Η τύχη μας είναι κοινή με του ευρωπαϊκού Νότου». Με τέτοια ψυχολογήματα κατορθώνουμε οι άνθρωποι να αισιοδοξούμε. Κλείνουμε τα μάτια μπροστά στην οδυνηρή, τρομακτική πραγματικότητα, ξεφεύγουμε και από την ανάληψη προσωπικής ευθύνης για ενεργό αντίδραση.
Ψυχολογική (άκριτη) επιλογή είναι και η αποφυγή της ευθύνης των αποφάσεων. Δεν εξασφαλίζει αισιοδοξία, αλλά μας δικαιώνει που μένουμε παθητικοί. Δικαιολογούμε την αδράνεια περιμένοντας καθοδήγηση για το πρακτέο: Κάποιος να μας υποδείξει τι πρέπει να κάνουμε, πώς να αντιδράσουμε, εμείς οι αδύναμες μονάδες, στην καταστροφή που ρημάζει τη χώρα, στα στυγερά εγκλήματα της κομματοκρατίας, τα ατιμώρητα. Το σταθερό μοτίβο της μοιρολατρίας των θυμάτων είναι: «Υποδείξτε μας τι να κάνουμε: Διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες τις καπελώνει το ΠΑΜΕ, τις καπηλεύεται ο τάχα και αριστερός παλαιοημερολογιτισμός. Οι απεργίες προσθέτουν βασανισμό στον συντριμμένο από τον σαδισμό των διεθνών τοκογλύφων πολίτη. Δώστε μας στόχο, δείξτε μας τον δρόμο, θέλουμε συγκεκριμένους εντοπισμούς δυνατοτήτων δράσης».
Τόσο η ανάγκη αισιοδοξίας όσο και η ανάγκη χειραγώγησης των κοινωνικών αντιδράσεων είναι απαιτήσεις ψυχολογικές, ανυπότακτες στον κριτικό έλεγχο – έχουν την ακαταμάχητη δύναμη του ενστίκτου. Μπορεί να εκβάλλουν εκεί ασυνείδητες ανασφάλειες ή και φοβίες, άρνηση της ενηλικίωσης και της διακινδύνευσης, ατολμία για πρωτοβουλίες και καινοτομίες. Η εκζήτηση οργανωτικών σχημάτων και ταλαντούχων «ηγετών» ίσως να καμουφλάρει την ανάγκη για τη μητρική ή την πατρική προστασία. Πάντως και πέρα από τα ψυχαναλυτικά στερεότυπα, η ιστορική εμπειρία μάλλον φανερώνει ότι το πρωτείο της κοινωνικής δυναμικής το έχουν οι συλλογικές συνειδητοποιήσεις.
Οι ζωτικοί κοινωνικοί μετασχηματισμοί δεν προκύπτουν από συνταγές, γεννιώνται από τις κριτικές συνειδητοποιήσεις, την ποσοτική ευρύτητα και έκταση των συλλογικών συνειδητοποιήσεων. Απαιτείται μια κρίσιμη μάζα, και στην Ελλάδα σήμερα αυτή η μάζα δεν έχει απαρτισθεί. Οι πολίτες, όλοι, δείχνουν εκρηκτικά οργισμένοι με ολόκληρο το κομματικό φάσμα και το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης: με τα σπιθαμιαία αναστήματα που οδήγησαν τη χώρα στον αυτοκτονικό υπερδανεισμό για χάρη του πελατειακού κράτους και για να πλουτίσουν όσα κοινωνικά σκουπίδια διέθεταν κομματική ταυτότητα. Εξαλλοι οι πολίτες και με όσους σιγοντάρησαν το εν ψυχρώ έγκλημα διαλύοντας τη χώρα με πορείες, απεργίες, καταλήψεις, σε καθημερινή βάση επί χρόνια, για να εκβιάσουν (στο όνομα της «Αριστεράς» και της «προόδου») τις τρελές απολαβές των «ρετιρέ» της χρυσαμειβόμενης ραστώνης και αναίδειας.
Οργισμένοι, έξαλλοι οι πολίτες, αλλά όχι και συνειδητοποιημένοι – τουλάχιστον η κρίσιμη μάζα που θα γεννούσε τον κοινωνικό μετασχηματισμό, αργεί να απαρτισθεί. Μάλλον δεν πρέπει να υπάρχει Ελληνας, στοιχειωδώς νοήμων και ψυχολογικά ισορροπημένος, που να μην αντιλαμβανόταν τον εμπαιγμό της ελληνικής κοινωνίας από την κυβέρνηση της τρικομματικής σύμπραξης. Αλλά σαφώς δίσταζε να τον καταγγείλει έστω και στις ιδιωτικές συζητήσεις, ίσως διστάζει και τώρα να τον παραδεχθεί ενσυνείδητα. Φοβάται το χειρότερο; Πάντως η αποδοκιμασία δεν κοινωνείται, η δυναμική της οργής δεν κυοφορεί γόνιμη ανατροπή.
Βλέπουν οι πολίτες τη δικομματική τώρα συμπαιγνία να σπεύδει βουλιμικά στην εξουσία, αδιαφορώντας και για τα προσχήματα. Μέσα στον εφιάλτη της χρεοκοπίας αυτοί διόριζαν, μοιράζονταν (4-2-1) τα ρουσφέτια. Ακουσαν οι πολίτες ακόμα και τον Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ να χαρακτηρίζει «κοινωνικό έγκλημα» τα όσα προσυπέγραψε πειθήνια, με «μνημόνια», η τρικομματική κυβέρνηση (ΣΚΑΪ, 18.6.2013). Αλλά, αν εξαιρέσουμε τις φτηνές φωνασκίες της επαγγελματικής αντιπολίτευσης, καμιά φωνή κοινωνικής ευθύνης, τόλμης, πόνου για τα κοινά δεν έγινε ευρύτερα ακουστή στην ελληνική κοινωνία.
Θεωρείται αυτονόητο ακόμα και σήμερα που ο κ. Σαμαράς επαγγέλθηκε κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», αλλά παρέδωσε τη νομή των υπουργείων σε όσους τον ανέβασαν στην αρχηγία του κόμματος –Πάνο Παναγιωτόπουλο, Λυκουρέντζο, Αβραμόπουλο, Στυλιανίδη– και συνεχίζει να διορίζει στο Δημόσιο Μεσσήνιους με νοοτροπία πρωτόγονων πολιτικών ηθών. Η χώρα όλη «κοιλάδα κλαυθμού και βρυγμού των οδόντων», όμως καμιά γενικευμένη κατακραυγή για την «δίχως αιδώ ή λύπην» τακτική του πρωθυπουργού. Και ο μεν κ. Βενιζέλος, ο «σοσιαλιστής», στύλος και αμύντορας της πολιτικής και της οικονομικής καταστροφής που προκάλεσε στη χώρα ο ολίγιστος των Παπανδρέου, τιμωρείται από τον λαό: το κόμμα του είναι πια ιστορικά ανύπαρκτο, τα ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ακόμα και πιο βαθιά βυθισμένος στην πολιτική ανυπαρξία ο κ. Κουβέλης, ηγήτορας της κάποτε «εγγράμματης» Αριστεράς (του καριερισμού και της μηδενιστικής αρνησιπατρίας) επιβιώνει πια μόνο στον ρόλο κομπάρσου της ασπόνδυλης καιροσκοπίας. Βενιζέλος και Κουβέλης έχουν μετρημένα τελειώσει, μόνο ο Σαμαράς ευελπιστεί να τον ξαναψηφίσουν οι εθελότυφλοι της «αισιοδοξίας».
Το καινούργιο θα γεννηθεί μόνο όταν η οργή και η ντροπή κοινωνηθούν με θαρραλέο λόγο, δημόσιο και ιδιωτικό. Από στόμα σε στόμα, με έντυπη επωνυμία (και όχι διαδικτυακή ανωνυμία), με μπροστάρηδες του τίμιου λόγου όσους τίμησε η κοινωνία με τη θεσμική ευθύνη να υπηρετούν τις απαιτήσεις της για ποιότητα.

Ερχονται οι Αζέροι τώρα που ο Σαμαράς έδιωξε τους Ρώσους.

Του Γιώργου Δελαστίκ

Σήμερα (σ.σ. χθες) θα ανακοινώσει και επίσημα στο Μπακού, την πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν, την απόφασή της για την κατασκευή του Διαδριατικού Αγωγού (TAP) που θα μεταφέρει αζερινό φυσικό αέριο μέσω Τουρκίας, Ελλάδας και Αλβανίας στη νότιο Ιταλία, η πολυεθνική κοινοπραξία που εκμεταλλεύεται το κοίτασμα Σαχ Ντενίζ 2 στην Κασπία Θάλασσα. Ικανοποιείται έτσι η απαίτηση των ΗΠΑ να κατασκευαστεί οπωσδήποτε ένας αγωγός που...

να μεταφέρει αζερινό φυσικό αέριο στην Ευρώπη προκειμένου να μειωθεί η εξάρτησή της από το ρωσικό φυσικό αέριο.

Αρχικά οι Αμερικανοί απαιτούσαν να κατασκευαστεί ο διαφορετικής διαδρομής αγωγός «Ναμπούκο» (Ναβουχοδονόσορ!), που ήταν διπλάσιας χωρητικότητας από τον TAP. Συγκεκριμένα ο Nabucco θα μπορούσε να μεταφέρει 32 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως, ενώ ο TAP μόνο 16 δισ. κ.μ., εκ των οποίων μάλιστα τα 6 δισ. κ.μ. θα μένουν στην Τουρκία και μόνο 10 δισ. κ.μ. θα προωθούνται στην Ιταλία.

Το αρχικό μεγαλεπήβολο σχέδιο προσέκρουσε σε δύο πολύ σοβαρούς παράγοντες. Πρώτον, στην απροθυμία των Ευρωπαίων με επικεφαλής τους Γερμανούς να χρηματοδοτήσουν τον Nabucco, που το κόστος του έφτανε γύρω στα 12 με 14 δισεκατομμύρια ευρώ. Δεύτερον και θεμελιώδες, αποδείχθηκε ότι το Αζερμπαϊτζάν δεν είχε και δεν επρόκειτο για δεκαετίες ίσως να έχει τόσο πολύ φυσικό αέριο για να γεμίσει τον αγωγό! Επιπροσθέτως, ανεδαφικοί αποδείχθηκαν και οι αρχικοί αμερικανικοί υπολογισμοί ότι το αέριο που έλειπε από το Αζερμπαϊτζάν θα μπορούσε να συμπληρωθεί με αέριο από το Τουρκμενιστάν, στην ανατολική ακτή της Κασπίας.

Ετσι καταρτίστηκε ένα σχέδιο για έναν συρρικνωμένο αγωγό, τον Nabucco West, ισοδύναμο του TAP ως προς τη χωρητικότητα (μόνο 16 δισ. κ.μ. τον χρόνο) αλλά με κόστος περίπου 50% υψηλότερο από τον TAP, καθώς θα είχε σχεδόν 50% μεγαλύτερο μήκος. Πέρυσι ο Ερντογάν έκανε μια εξαιρετική κίνηση για τα τουρκικά ενεργειακά συμφέροντα. Συμφώνησε με τον Αλιέφ του Αζερμπαϊτζάν να φτιάξουν οι δυο τους έναν δικό τους αγωγό φυσικού αερίου, τον TANAP, κόστους 6 δισεκατομμυρίων ευρώ, ο οποίος να ξεκινά από την Κασπία και να φτάνει μέχρι τα δυτικά σύνορα της Τουρκίας, στην ευρωπαϊκή Τουρκία!

Με την κατασκευή του αγωγού αυτού ο Ερντογάν πετυχαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, καθιστά όντως την Τουρκία ενεργειακό κόμβο γιατί οποιοσδήποτε ευρωπαϊκός αγωγός μεταφοράς φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν ή άλλη χώρα της Κασπίας καθίσταται πλέον πολύ πιο φθηνός, αφού το αέριο δεν θα το παραλαμβάνει στην Κασπία, αλλά στην Ευρωπαϊκή Τουρκία - δηλαδή κάπου 2.000 χιλιόμετρα πιο κοντά, πληρώνοντας μόνο τέλη διέλευσης στους Τούρκους και όχι κόστος κατασκευής αγωγού.

Δεύτερον και σημαντικότερο, από τη στιγμή που το αέριο της Κασπίας θα παραδίδεται στους Ευρωπαίους μετά την παρεμβολή ενός τουρκικού αγωγού, ο Ερντογάν είναι αυτός που θα αποφασίζει για το πόσο αέριο θα δίνει π.χ. στον TAP, πόσο θα κρατάει η χώρα του, αν θα παρουσιάζονται «καθυστερήσεις» και «βλάβες» στη ροή του αερίου για πολιτικούς λόγους! Σε περίπτωση δηλαδή που υπάρχει π.χ. ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και η ΕΕ στηρίζει την Αθήνα (μιλάμε εντελώς υποθετικά, όπως καταλάβατε), δεν αποκλείεται καθόλου να διαταράσσεται η ροή φυσικού αερίου στον TAP.

Αυτό, προσωπικά, μας είναι εντελώς αδιάφορο όσο η Ελλάδα προμηθεύεται ρωσικό κατά κύριο λόγο φυσικό αέριο. Επειδή όμως έχουμε την υποψία ότι ενδεχομένως η Ουάσιγκτον πιέσει την Ελλάδα στο μέλλον να αγοράζει και η χώρα μας αζερινό αέριο, θέλουμε να προειδοποιήσουμε από τώρα ότι κάτι τέτοιο είναι πολύ επικίνδυνο. Σε καμιά περίπτωση η Ελλάδα δεν πρέπει να καταστεί ενεργειακός όμηρος της Τουρκίας, κάτι τέτοιο θα ήταν εγκληματικό εκ μέρους της πολιτικής ηγεσίας της Αθήνας.

Ομολογούμε ότι μας έχει ανησυχήσει πολύ ο ύποπτος τρόπος που ο Αντώνης Σαμαράς έδιωξε τους Ρώσους από την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ και του ΔΕΣΦΑ, παρόλο που πρόσφεραν τα διπλάσια λεφτά. Υλοποιούσε άραγε προαποφασισμένο σχέδιο ξένων για εκδίωξη των Ρώσων, μετά την οριστική και αμετάκλητη υπονόμευση εκ μέρους του Γιώργου Παπανδρέου του ρωσικού αγωγού φυσικού αερίου South Stream αναφορικά με τη διέλευσή του από την Ελλάδα;

Αν όντως το βρώμικο παιχνίδι κατά της Μόσχας που παίχθηκε με τη ΔΕΠΑ και τον ΔΕΣΦΑ ήταν όντως τμήμα σχεδίου και όχι απλώς εξυπηρέτηση συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων, η κατάσταση είναι όντως επικίνδυνη. Αν υπήρξε σχέδιο, σίγουρα συμπεριλαμβάνει στην εξέλιξή του και την αγορά από την Ελλάδα αζερινού αερίου - δηλαδή την ενεργειακή ομηρεία της χώρας μας από την Αγκυρα! Δυστυχώς, αυτό θα το διαπιστώσουμε πολύ αργά, γιατί το 2018 το νωρίτερο θα αρχίσει η λειτουργία του TAP...

Πηγή:  ethnos.gr

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Η καθημερινότητα φωνάζει…

Δεν είναι μόνο η Ελλάδα που ζει εντάσεις στον μικρόκοσμό της. Πολλές χώρες βρίσκονται προ κοινωνικού ξεσπάσματος. Εκτός ελέγχου έχει οδηγηθεί η κατάσταση και στην Βραζιλία, όπου διαδηλωτής έχασε την ζωή του, ενώ η Πρόεδρος της χώρας, Ντίλμα Ρούσεφ, συγκάλεσε εκτάκτως το υπουργικό συμβούλιο.

Η Ελλάδα ήταν η αρχή. Το σκηνικό που βλέπαμε στους δρόμους της Αθήνας έχει μεταφερθεί με ακόμα χειρότερη μορφή σε άλλες χώρες. Χημικά, πετροπόλεμος, πλαστικές σφαίρες και άγριες συμπλοκές είναι το σκηνικό στους δρόμους των μεγάλων πόλεων της Τουρκίας και της Βραζιλίας. Πολιτική κρίση υπάρχει επίσης σε κράτη όπως η Τσεχία και η Βουλγαρία. Αν προσθέσουμε σε αυτά την «Αραβική Άνοιξη», το κλίμα φόβου για τρομοκρατικά χτυπήματα σε Η.Π.Α. και ΕΕ καθώς και τις παραδοσιακές εστίες έντασης σε Αφρική, Μέση και Άπω Ανατολή μπορούμε να καταλήξουμε εύλογα στο συμπέρασμα πως ολόκληρος ο πλανήτης βρίσκεται προ εκρήξεως.
Οι παγκοσμιοποιητές, προκειμένου να επιβάλλουν το παγκόσμιο κράτος σε όσες χώρες είναι δυνατόν, επιχειρούν να φέρουν τον πλανήτη λίγο πριν την κατάρρευση, η οποία θα κορυφωθεί ενδεχομένως μέσω ενός «περιποιημένου» τεχνητού κραχ στην οικονομία με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δεν είναι τυχαίο που οι λαοί απασχολούνται τόσο έντονα με τα εσωτερικά τους. Την -κατά τ’ άλλα δικαιολογημένη- οργή των πολιτών σπεύδει να εκμεταλλευτεί η παγκόσμια διαπλοκή για να φέρει μια «πανανθρώπινη λύση» που μόνο λύση δεν θα είναι.
Αυτό φαίνεται ότι είναι στην παρούσα φάση το σχέδιο. Στην πράξη θα δούμε τι θα αντιμετωπίσουμε. Η καθημερινότητα πάντως φωνάζει ότι ολισθαίνουμε σε πρωτόγνωρες εξελίξεις και καλό θα είναι να είμαστε έτοιμοι για το οτιδήποτε, χωρίς άγχος αλλά με τα μάτια ανοιχτά.
ΠΥΓΜΗ.gr

ΧΩΡΙ ΛΟΓΙΑ

ΠΕΡΙ ΚΑΡΙΟΛΑΣ

Εγραψε: Pitsirikos

Συμβαίνει καμιά φορά στη ζωή να ερωτευτείς μια καριόλα. Ή έναν καριόλη, για να μην κατηγορηθώ για μισογυνισμό. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το ξέρεις πως είναι καριόλα, αφού η καριόλα δεν κρύβεται ιδιαίτερα. Αλλά εκεί εσύ.
Η καριόλα μπορεί να είναι θεογκόμενα και να μπερδέψεις τις γενετήσιες ορμές σου με την ανθρώπινη ανάγκη για συντροφικότητα.
«Θα την αλλάξω» σκέφτεσαι, «είναι καριόλα αλλά θα την αλλάξω». Σου διαφεύγει πως δεν έχεις καταφέρει να αλλάξεις τον εαυτό σου, οπότε είναι εντελώς αδύνατο να αλλάξεις οποιονδήποτε άλλον.
Επίσης, σου διαφεύγει πως η ανάγκη σου να κουτουπώσεις προϋπήρχε της γνωριμίας σου με την καριόλα. Απλά, βρέθηκε η καριόλα μπροστά σου.
Κι από την ανάγκη σου να ερωτευτείς, αυταπατάσαι πως η καριόλα είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής σου.
Εσύ μπορεί να έχεις μέσα σου όλη την καλοσύνη και την ανθρωπιά του κόσμου αλλά αυτό δεν θα βοηθήσει σε τίποτα. Η καριόλα θα παραμείνει καριόλα.
Είναι η ανάγκη που κινεί τον άνθρωπο, οπότε, αν είσαι άτυχος και δεν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, υπάρχει ο κίνδυνος να πηγαίνεις από καριόλα σε καριόλα.
Αν πηγαίνεις από καριόλα σε καριόλα, το άσχημο είναι πως, όταν θα εμφανιστεί μπροστά σου εκείνη η γυναίκα που πραγματικά θέλεις, η γυναίκα που θα μπει στη ζωή σου, θα την αλλάξει και θα την κάνει ουρανό, δεν θα την δεις.
Θα περάσει από δίπλα σου, θα σου χαμογελάσει, θα σου μιλήσει γλυκά, αλλά εσύ θα έχεις τόσο ξοδευτεί με τις καριόλες, που δεν θα της δώσεις σημασία.
Κι όμως, αυτή είναι η γυναίκα που πάντα ονειρευόσουν. Έχει όλα αυτά που έλεγες στους φίλους σου πως θέλεις να έχει μια γυναίκα.
Καμιά φορά, μπορεί να είναι πολλά τα παλικάρια που θα ερωτευτούν την ίδια καριόλα. Ταυτόχρονα.
Σε αυτήν την περίπτωση, η καριόλα θα παίξει το παιχνίδι της, θα πάρει από τον καθένα αυτό που επιθυμεί και θα τους αφήσει μπουκάλα.
Μην ξοδεύεστε με τις καριόλες. Κάντε λιγάκι υπομονή.
(Το κείμενο είναι αλληγορικό και μου το υπαγόρευσε μια κουκουβάγια.)

Ο κοινωνικός αυτοματισμός και η ανθρώπινη βλακεία

Ένα από τα πιο αισιόδοξα σημάδια των τελευταίων ημερών είναι ότι ο περιβόητος «κοινωνικός αυτοματισμός» δεν λειτούργησε όπως προσδοκούσε η κυβέρνηση.

Νόμιζαν ότι η ΕΡΤ ότι θα ήταν μια «εύκολη δουλειά» για το Μαξίμου. «Ο κόσμος τους θεωρεί βολεμένους και κηφήνες. Η κοινωνία θα είναι μαζί σου». Κάπως έτσι συμβούλευε τον πρωθυπουργό το περιβάλλον του.

Ας αφήσουμε όμως το (κορυφαίο) ζήτημα της δημοκρατίας σχετικά με την ΕΡΤ κι ας περιοριστούμε στο θέμα της απόλυσης των 2.700 εργαζομένων. Ας δεχθούμε - ως υπόθεση εργασίας- και ότι πρόκειται για βολεμένους (που δεν είναι – μόνο οι εκλεκτοί των κυβερνήσεων ήταν).
Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται όσοι ανοήτως χαίρονται επειδή «κάποιοι τεμπέληδες του δημοσίου» θ’ απολυθούν είναι ότι κάθε απόλυση εργαζομένων κάνει φτωχότερη όλη την κοινωνία. Οι μισθοί των εργαζομένων της ΕΡΤ, όπως και γενικά των δημοσίων υπαλλήλων, στην ελληνική αγορά πήγαιναν. Τα χρήματα αυτά θα λείψουν από τον καταστηματάρχη, από τον μανάβη, από τον ζαχαροπλάστη, από τον βιβλιοπώλη, από τον ταξιτζή, από τον εστιάτορα…Η εξόντωση των δημοσίων υπαλλήλων τους κάνει όλους φτωχότερους.

Όλο και περισσότεροι τελευταία ωστόσο, αρχίζουν να το καταλαβαίνουν, για αυτό (και όχι μόνο) η παρότρυνση της κυβέρνησης προς τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα να στραφούν εναντίον των εργαζομένων του δημόσιου τομέα, δεν έχει τα αποτελέσματα που ήθελαν.

Στην περίπτωση της ΕΡΤ, την προώθηση του «κοινωνικού αυτοματισμού» ανέλαβε προσωπικά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Μιλώντας στο προσυνέδριο της ΝΔ στο Ναύπλιο, είπε για «βολεμένους με προνόμια», επιχειρώντας να προκαλέσει την αγανάκτηση των υπολοίπων Ελλήνων που έχουν υποστεί τα μέτρα, λες και οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ δεν τα είχαν υποστεί καθόλου μέχρι τώρα. «Δεν μπορούμε να απαιτούμε θυσίες από άλλους, όταν δεν μπορούμε να ακουμπήσουμε τους βολεμένους. Λοιπόν εμείς το τολμήσαμε…Πρέπει να πέσουν τα κάστρα των βολεμένων. Και χρειάζεται σχέδιο και όραμα..».

Όλη η ομιλία του Α.Σαμαρά, όμως, όπως και η «επικοινωνιακή πολιτική» των ημερών του Μεγάρου Μαξίμου, χτίστηκε πάνω σε αυτό το μοντέλο με τα γνωστά στερεότυπα. Όταν μία ομάδα εργαζομένων διαμαρτύρεται, παρουσιάζονται ως «συντεχνία, τεμπέληδες, υπονομευτές της συλλογικής προσπάθειας, απατεώνες κτλ» . Το έδαφος συνήθως έχουν προετοιμάσει διαπλεκόμενοι εκδότες με δημοσιεύματα για υπαλλήλους με προκλητικούς μισθούς και προνόμια, για απάτες συνδικαλιστών, για ρουσφέτια κτλ. Φάκελοι πάνε στον εισαγγελέα. Συνδικαλιστές διώκονται και εργαζόμενοι που στοχοποιούνται κάθε φορά πρέπει να αποδεικνύουν ότι δεν είναι ελέφαντες.

Έτσι και ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στο Ναύπλιο, για να προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερη οργή στην κοινωνία, εκτός από βόλεμα επικαλέστηκε και τη διαφθορά, μιλώντας για αποκαλύψεις και για την αδιαφάνεια της ΕΡΤ (για την οποία ευθύνονται αποκλειστικά οι κυβερνήσεις) . «Υπήρχαν άνθρωποι που είχαν χρόνια να πατήσουν στην ΕΡΤ και πληρώνονταν κανονικά…» ισχυρίστηκε ο Α.Σαμαράς.

«… Οι αξιόλογοι εργαζόμενοι «χάνονταν» στα κυκλώματα… Δεν ήξερε κάνεις πόσοι και ποιοι δουλεύουν στην ΕΡΤ, δεν υπήρχαν οι συμβάσεις, πολλοί πληρώνονταν και δεν πατούσαν, έπαιρναν τραγικά υψηλά ποσά για υπερωρίες και εξωτερικές παραγωγές. Έπρεπε να καταργήσουμε μια τέτοια ΕΡΤ για να ξεκινήσει και η δικαστική έρευνα…». Κι αναρωτιέται κανείς, αν το επιχείρημα ότι η «διεφθαρμένη» ΕΡΤ» έπρεπε να κλείσει για να αντιμετωπιστεί η διαφθορά, διαφέρει από το επιχείρημα όσων θέλουν να καταργήσουν τη δημοκρατία ακριβώς για τον ίδιο λόγο.

Ολισθηρός ο δρόμος που επέλεξε το Μέγαρο Μαξίμου κι επικίνδυνος για τη Δημοκρατία. Όσο για τον κοινωνικό αυτοματισμό, αυτή την κανιβαλιστική μορφή λαϊκισμού, που χρειάζεται το πρόσφορο έδαφος της ανθρώπινης βλακείας για να αποδώσει καρπούς, ας μην τους κάνουμε τη χάρη.


Πηγή: Ο κοινωνικός αυτοματισμός και η ανθρώπινη βλακεία. Της Βασιλικής Σιούτη - RAMNOUSIA

Πού θα πάνε τα 3,2 δισ. της δόσης

Σε αποπληρωμή ομολόγων που αγόρασαν σε εξευτελιστικές τιμές ξένα funds και τώρα τα πληρώνονται στο 100% της τιμής τους και μάλιστα «ακούρευτα» - Η κυβέρνηση και οι δανειστές, μας δουλεύουν ψιλό γαζί - Διαχειριστής αυτών των ομολόγων η Deutsche Bank!

Κατά περίεργο τρόπο όλη αυτή η πολιτική κρίση των τελευταίων ωρών, καθώς και οι δηλώσεις περί «τεχνικών προβλημάτων» εκταμίευσης της δόσης των 3,2 δισεκ. ευρώ, έρχονται σε ένα timing, όταν η Ελλάδα πρέπει να αποπληρώσει ομόλογα που κατέχουν ξένα hedge funds και που επίσης κατά περίεργο τρόπο έμειναν εκτός PSI!
Ακροθιγώς ούτε ο κ. Α. Σαμαράς, ούτε οι κύριοι Φ. Κουβέλης και Ευ. Βενιζέλος μας είπαν ότι η κυβέρνηση του κ. Λουκά Παπαδήμου είχε υπογράψει ομόλογα που όχι μόνο δεν κουρεύτηκαν, αλλά όταν αγοράστηκαν, αγοράστηκαν στο 25-40% της πραγματικής τους τιμής και τώρα καλούμεθα να τα πληρώσουμε και μάλιστα με τόκο από 2,125% έως 4,625%.
Την ώρα δηλαδή που κουρεύτηκαν μικροομολογιούχοι, ασφαλιστικά ταμεία, πανεπιστημιακά ιδρύματα, κάποια ξένα funds αγόρασαν ομόλογα μισοτιμής που δεν τόλμησε να τα κουρέψει κανείς.
Οι τιμές κτήσης τους κυμάνθηκαν μεταξύ 25 και 40, ενώ επέλεξαν να μείνουν εκτός PSI, που προέβλεπε «εθελοντικό» κούρεμα κατά 53,5%, οχυρωμένοι πίσω από το αλλοδαπό δίκαιο, και τώρα αποπληρώνονται στο 100%, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Δηλαδή κάποιοι αγόρασαν το κατοστάρικο με 25 ευρώ και τώρα θα το πληρωθούν στο ακέραιο και με τόκο!
Συγκεκριμένα μέχρι τις 5 Ιουλίου το Ελληνικό Δημόσιο οφείλει να εξοφλήσει δύο «ακούρευτα» ομόλογα, συνολικού ύψους 1,3 δισ. ευρώ, τα οποία έμειναν αλώβητα από το PSI, καθότι είναι αλλοδαπού δικαίου, και οι κάτοχοί τους αρνήθηκαν το «hair cut» τον Μάρτιο του 2012 και συνεπώς αποπληρώνονται στο ακέραιο.
Η αποκάλυψη
Για να είμαστε σαφείς:
*Την Τρίτη 25 Ιουνίου λήγει το ομόλογο ύψους 1,127 δισ. δολαρίων (περίπου 790 εκατ. ευρώ) με κωδικό ISIN XS0372384064, που εκδόθηκε με κοινοπρακτική μορφή και με διαχειριστή της έκδοσης την Deutsche Bank.
Το αρχικό ποσό της έκδοσης ήταν 1.500 εκατ. δολάρια και το κουπόνι ήταν στο 4,625%.
*Την 5 Ιουλίου λήγει και ομόλογο σε ελβετικό φράγκο (με κωδικό CH0021839524), υπό αλλοδαπό δίκαιο, συνολικής ονομαστικής αξίας 650 εκατομμυρίων ελβετικών φράγκων (περίπου 540 εκατ. ευρώ) και με κουπόνι 2,125% (CH0021839524).
Το δίλημμα για την τύχη των ομολόγων που οι κάτοχοί τους επέλεξαν να μείνουν έξω από το PSI αντιμετωπίστηκε για πρώτη φορά το Μάιο του 2012, όταν έληγε το πρώτο ομόλογο εκτός PSI, από την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου και αποφασίστηκε τότε η πληρωμή του, υπό την πίεση των Γερμανών, που δεν ήθελαν να προκύψει πιστωτικό γεγονός.
Η δήλωση
Το ΥΠΟΙΚ, το Μάιο του 2012, ανακοινώνοντας ότι θα καταβάλει τα χρεολύσια του ομολόγου που έληγε, είχε δηλώσει ότι «η σημερινή απόφαση δεν προδικάζει τις μελλοντικές αποφάσεις σχετικά με την αντιμετώπιση των υπόλοιπων ομολόγων που δεν προσφέρθηκαν για ανταλλαγή».
Τελικά, όμως, αποδείχτηκε πως δημιουργήθηκε τετελεσμένο και θα αποπληρωθεί τελικά το σύνολο των ομολόγων που επέλεξαν και είχαν τη δυνατότητα να το επιβάλουν να μείνουν εκτός PSI.
Τα συγκεκριμένα ομόλογα διακρατούνται σχεδόν στο σύνολό τους από τα hedge funds, τα οποία τα απέκτησαν, όταν κατέρρεαν οι τιμές των ελληνικών ομολόγων.
Επαναλαμβάνουμε, για να γίνει πλήρως αντιληπτό: Οι τιμές κτήσης τους κυμάνθηκαν μεταξύ 25 και 40, ενώ επέλεξαν να μείνουν εκτός PSI, που προέβλεπε «εθελοντικό» κούρεμα κατά 53,5%, οχυρωμένοι πίσω από το αλλοδαπό δίκαιο, και τώρα αποπληρώνονται στο 100, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη!
Θερμά συγχαρητήρια και στους τρεις πολιτικούς αρχηγούς που γνώριζαν και δεν είπαν κουβέντα.
Διαβάστε επίσης:

ΠΗΓΗ  Newsbomb

 

ΣΩΘΗΚΕ Η ΕΡΤ

Εγραψε: Pitsirikos

Αν και η απόφαση θα ανακοινωθεί επίσημα μετά τη συνάντηση που θα έχουν το απόγευμα της Δευτέρας, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Φώτης Κουβέλης κατάφεραν να ξεπεράσουν τις διαφωνίες τους και να φτάσουν σε μια συμφωνία για την ΕΡΤ.



Ο πρωθυπουργός και οι δυο πολιτικοί αρχηγοί συμφώνησαν η ΕΡΤ να παραμείνει ανοιχτή, αφού ο Αντώνης Σαμαράς δέχτηκε τις δημοκρατικές ενστάσεις που είχαν ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Φώτης Κουβέλης.
Η συμφωνία προβλέπει πως η Νέα Δημοκρατία θα πάρει την ΝΕΤ, το ΠΑΣΟΚ την ΕΤ1 και η ΔΗΜΑΡ την ΕΤ3.
Για το κανάλι της Βουλής υπάρχει η σκέψη να το αναλάβει η Χρυσή Αυγή.
Η συμφωνία κόντεψε να τιναχτεί στον αέρα, όταν η ΔΗΜΑΡ ζήτησε να μεταφερθεί η ΕΤ3 στην Αθήνα, αλλά τελικά ο Φώτης Κουβέλης αποδέχτηκε την πρόταση του Αντώνη Σαμαρά να μεταφέρονται τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ στην Θεσσαλονίκη δωρεάν με ιδιωτικά αεροπλάνα και ελικόπτερα ή δεν θα πηγαίνουν καθόλου..
Η ΝΕΤ θα έχει τέσσερις χιλιάδες υπαλλήλους, η ΕΤ1 δυο χιλιάδες και η ΕΤ3 χίλιους, ώστε αφενός να γίνουν προσλήψεις -αντί για απολύσεις- και αφετέρου να τηρηθεί η συμφωνία που έχουν κάνει Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ για προσλήψεις σε αναλογία 4-2-1.
Η μόνη απαίτηση που είχε ο Αντώνης Σαμαράς είναι όλοι οι προσληφθέντες να κατάγονται από τον νομό Μεσσηνίας αλλά, μετά από τις αντιρρήσεις που προέβαλαν ο Φώτης Κουβέλης και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, θα γίνουν προσλήψεις και από τον νομό Ηλείας.

Τα μέσα κι ο σκοπός. Του Γιάννη Βαρουφάκη

 

Ως πανεπιστημιακός γνωρίζω πως στο δημόσιο πανεπιστήμιο αναπαράγεται συστηματικά ένα 

• καθεστώς αδιαφάνειας, σπατάλης δημόσιων πόρων και εκπόρνευσης των αξιών της πανεπιστημιακής κοινότητας από σύμπραξη συμφερόντων, τα οποία συνδυάζουν τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.
• Ως πολίτης παρατηρώ την εκμετάλλευση ανίσχυρου ανθρώπου από ξεδιάντροπο άνθρωπο που χαρακτηρίζει τη δημόσια υγεία, με τα φακελάκια που ξεζουμίζουν απροστάτευτους πολίτες και υπονομεύουν την δημόσια υγεία.
• Ως παρατηρητής της δικαιοσύνης μένω συχνά έκθαμβος από τον τρόπο με τον οποίο τα δικαστήρια μετατρέπονται σε οίκους συναλλαγής με θύμα το περί δικαίου αίσθημα.
• Ως γονιός απελπίζομαι από ένα δημόσιο σχολείο που απαξιώνεται και καθιστά την παραπαιδεία κέντρο βάρους ενός σαδιστικού συστήματος.

Τίποτα όμως από όλα αυτά, καμία από αυτές τις παρατηρήσεις, ούτε μία από αυτές τις αρνητικές κρίσεις μου για τις δημόσιες υπηρεσίες μας και την αποτυχία των οργανισμών παροχής δημόσιων αγαθών δεν με ωθεί στο συμπέρασμα ότι πρέπει να κλείσουν τα δημόσια πανεπιστήμια, τα δημόσια σχολεία, τα δημόσια νοσοκομεία, τα δικαστήρια - και να εκχωρηθούν οι λειτουργίες τους, έστω και για μια μέρα, σε έναν ιδιωτικό τομέα που, πεινασμένος από την ύφεση, καραδοκεί να αρπάξει ό,τι μπορεί από την πίτα. Σε έναν ιδιωτικό τομέα που είναι κι αυτός νοσηρός, αδιαφανής, κρατικοδίαιτος, διεφθαρμένος, ανίκανος να φανεί αντάξιος της δικής του «ιδεολογίας» (της «ελεύθερης αγοράς») - ιδίως όταν μιλάμε για τα ιδιωτικά, πτωχευμένα κανάλια που ζουν από τη διαπλεκόμενη σχέση τους με τους πτωχευμένους τραπεζίτες, τους οποίους κρατά όρθιους το πτωχευμένο κράτος.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως έκλεισε την ΕΡΤ για να τη σώσει, θυμίζοντάς μου τους Αμερικανούς στρατηγούς στο Βιετνάμ που έλεγαν ότι για να σώσουν ένα χωριό από τους κομμουνιστές έπρεπε να το βομβαρδίσουν με ναπάλμ, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε το ξεκλήρισμά του.

Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι το κίνητρο της κυβέρνησης ήταν μια χρηστή ΕΡΤ, οι κυβερνώντες ξέχασαν κάτι: Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Αντίθετα, τα λάθος, τα βίαια μέσα, κάλλιστα μπορούν να μετατρέψουν ακόμα και τους καλύτερους σκοπούς σε εργαλεία του κακού. Το απολυταρχικό μέσο, αν θυμίζει πράξεις βίαιες που μόνο η Χρυσή Αυγή χειροκροτεί, οδηγεί σε αντιδράσεις που γέρνουν την πλάστιγγα εναντίον του δημόσιου συμφέροντος. Έτσι, χαίρονται από τη μια μεριά η Χρυσή Αυγή και από την άλλη τα κομματοδίατα στελέχη της ΕΡΤ που σήμερα αυτοπαρουσιάζονται ως ταγοί της δημόσιας τηλεόρασης, δίπλα στα πραγματικά αξιόλογα στελέχη της ΕΡΤ, τα οποία καταπίεζαν και εξουσίαζαν.

Πριν δυο βράδια, στη δεύτερη συνέντευξη συμπαράστασης που έδωσα στην υπό κατάληψη ΕΡΤ, προέτεινα στους δημοσιογράφους της να μην αναλώνονται σε συνεχή ροή δηλώσεων συμπαράστασης, αλλά να προβούν σε ρεπορτάζ για το πώς οι ίδιοι αποτύγχαναν να προσφέρουν στο κοινό την ποιότητα της ενημέρωσης που του άξιζε. Να εξηγήσουν, με συνεντεύξεις των ίδιων των στελεχών της ΕΡΤ, πώς οι πολιτικοί αγάδες τους επέβαλαν μια συγκεκριμένη «γραμμή», πώς λογόκριναν, πώς τους απέτρεπαν από το να πράττουν το καλό κι αγαθό. Να αποδείξουν ότι, πέραν της δράσης για να σώσουν τις δουλειές τους, δρουν για να μην επιστρέψει ποτέ ο κρατισμός και ο κομματισμός στην ΕΡΤ.

Κλείνω με μια πρόταση:

• Να ανοίξει αμέσως η ΕΡΤ, χωρίς καμία άμεση απόλυση, από τοποτηρητές-εκκαθαριστές της κυβέρνησης.
• Να καταργηθεί η ΠΟΣΠΕΡΤ και να αντικατασταθεί από εκλεγμένους αντιπρόσωπους όσων κρατούν την ΕΡΤ ζωντανή μέρα-νύχτα αυτές τις μέρες.
• Να δημιουργηθεί Συμβούλιο Διαχείρισης (όπως το board of governors του BBC) στο οποίο να εκπροσωπούνται οι νέοι αυτοί αντιπρόσωποι και η υπόλοιπη κοινωνία - ακόμα και με κλήρο.
• Tο Συμβούλιο αυτό να εκλέξει νέο ΔΣ της ΕΡΤ χωρίς τη συμμετοχή της κυβέρνησης.
• Η Βουλή να ψηφίσει νόμο που ορίζει το ποσόν στο οποίο το νέο ΔΣ θα μπορεί να βασίζεται για τον προϋπολογισμό του, τον οποίο θα εκπονεί και θα εφαρμόζει το ΔΣ (και ως προς το αριθμό των υπαλλήλων) χωρίς καμία συμμετοχή του κράτους.

πηγή

Πηγή: Τα μέσα κι ο σκοπός. Του Γιάννη Βαρουφάκη - RAMNOUSIA

Νίκος Καλογερόπουλος: "Αυτά πουλημένα τομάρια είναι, αλλά ας ξυπνήσει κι ο Έλληνας! Ας ξυπνήσει κι ο Έλληνας, να δει τι ψηφίζει εν πάση περιπτώσει!

 

 "Αυτά πουλημένα τομάρια είναι, αλλά ας ξυπνήσει κι ο Έλληνας! Ας ξυπνήσει κι  ο Έλληνας, να δει τι ψηφίζει εν πάση περιπτώσει! Αλλά δεν ξέρω τι έχει πάθει ο Έλληνας, και κοιμάται ολόρθος!  Θυμάσαι τι λέει ο Βάρναλης; Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο, αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς!  Άιντε να δούμε… πότε, στο διάολο, θα ξυπνήσει!"
Ο ηθοποιός, συγγραφέας και τραγουδοποιός Νίκος Καλογερόπουλος, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για το tvxs.gr, με αφορμή το κλείσιμο της κρατικής ραδιοτηλεόρασης.

Ν.Κ.: Η αφορμή δεν είναι για να μιλήσουμε μόνο γι' αυτό που συνέβη, αλλά είναι η αφορμή για να φύγουν όλοι αυτοί οι μαμούχαλοι και να πάνε από κει που ήρθανε! Αυτή η αφορμή να γίνει η ΕΡΤ.

Και πιστεύω ότι ο κόσμος δεν πάει εκεί για να συμπαρασταθεί μόνο στους εργαζόμενους της ΕΡΤ, γιατί οι άνεργοι είναι δύο εκατομμύρια Έλληνες! Πάει, γιατί δεν γούσταρε αυτή την ξεφτίλα να κατεβάσουν τους διακόπτες και να γίνει σκοτάδι, μαύρη νύχτα, στο εθνικό ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο. Το οποιο ανήκει σε μας! Δεν ανήκει σ’ αυτούς!

Κι αφού όλες οι πρασινοσκουφίτσες και οι γαλαζοσκουφίτσες είναι εκεί μέσα...
-γιατί οι ίδιοι τους διορίσανε- δεν μπορούσανε να κάνουν εξυγίανση;
Αν θέλανε να την κάνουν, θα λέγανε: ώπα! Κράτα 100 μέσα! Ή 50! Όσους θέλεις κράτα!

Αλλά δεν θα κλείσεις όλο το κανάλι!

Εγώ με την Ερτ δεν τά χω καλά. Παρόλο που τις πιο ωραίες μου δουλειές εκεί της έκανα, έχω να πατήσω το πόδι μου 20 χρόνια. Δεν γουστάρανε εμένα, αλλά δεν τους γούσταρα και γω.
Όμως, το κανάλι, δεν έπρεπε να κλείσει με τίποτα! Μου θύμισε τους Γερμανούς που ήρθανε και φωνάζανε ράους, και μπαμ τους κλείσανε!

Αλλά, φοβάμαι, ότι αυτό το έκανε ο Σαμαράς, γιατί δεν είχε που να σταθεί. Για να καλύψει τις πομπές του με τους Ρώσους, και με όλα αυτά που κάνανε.

Πενήντα – πενήντα το’ χω... Να είναι δηλαδή είτε 50% η μαλακίας τους, είτε κόλπο για να την κάνουνε… Γιατί είναι τρόμπες. Έτσι πιστεύω. Αλλά το άλλο 50% το ‘χω, ότι δεν είχε που να πάει. Kαι με τούτη δω την κίνηση πήγε να κάνει και το μάγκα… ότι πάει να κάνει κάθαρση, και να βρει ευκαιρία να την κοπανήσει και να φύγει. Παίζει και αυτό.

Γιατί αυτοί είναι παράλογοι εντελώς, δεν μπορείς να τους πιάσεις πουθενά. Λες, τώρα, μαλάκας είναι; Ή επικίνδυνος; Αλλά ο μαλάκας είναι και επικίνδυνος. Γι’ αυτό είναι αήττητος ο μαλάκας. Γιατί στρέφεται εναντίον του εαυτού του πρώτα. Κατάλαβες;

Τώρα από μαλακία το κάνανε; Ή… Δεν ξέρω. Τι να πω; Ή από μαλακία τους, ή από το φασισμό τους!

Γιατί, αυτό, στρέφεται εναντίον τους. Δεν το φανανταζόντουσαν ότι θα γίνει αυτή η ιστορία τώρα, και το κράξιμο από τα διεθνή μέσα. Αυτό, δεν το φαντάζονταν…

Αλλά τώρα εμείς να πάρουμε αφορμή και να τους πάρουμε φαλάγγι! Να φύγουνε! Ο κόσμος πρέπει να βγει όλος έξω, να γεμίσει η Μεσογείων! Όλοι οι άνεργοι, δύο εκατομμύρια, να πάνε εκεί κάτω. Και ένα εκατομμύριο να πάνε, σε μια βδομάδα έχουνε φύγει με ελικόπτερο σινούκ!

Κρ.Π.: Γενικά, σε όλη αυτή την κρίση γενικά που έχει ξεσπάσει εδώ και χρόνια, προσωπικά πώς έχεις αντιδράσει;

Ν.Κ.: Ηθοποιός είμαι, συγγραφέας είμαι, τραγουδοποιός είμαι. Αυτά κάνω. Μέσα από κει, κάνω αυτό που νομίζω σωστό. Για τον πολιτισμό. Εκεί μπορώ να προσφέρω και να εργαστώ.

Πήρα, λοιπόν, τα τραίνα εδώ στην Κυπαρισσία, που τα ριμάξανε… Γιατί το τραίνο δεν έρχεται πια στην Κυπαρισσία! Άμα δεις έχει μείνει μόνο μια ταμπέλα που έχει μείνει εδώ δίπλα. Από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε το έργο και ανακαινίστηκαν τα βαγόνια, οι γραμμές, οι σταθμοί, και όλα, μετά από μια βδομάδα έκλεισε! Τόσο ηλίθιοι είναι! Τόσο πουλημένοι είναι.

Και πήρα αυτά τα δύο κτήρια που αφήσανε, και χρησιμοποιώντας στην κυριολεξία από τα σκουπίδια όλα τα παλιά υλικά, και ότι είχα, αν και δεν είχα πολλά ποτέ, δεν φημίζομαι για τα πλούτη μου, αλλά τά βαλα όλα, και το ένα το έκανα μουσική σκηνή και θεατράκι, που το λέω «Τραινοτεχνίον» και ξεκινάει από τέλος του μήνα να λειτουργεί.

Και το άλλο κτήριο, θα το κάνω μεγάλο μπακάλικο Μεσσηνιακών αγροτικών προϊόντων. Επιλεγμένα, όμως. Από τα μαγκάκια που κάνουν αυτό που κάνουν με συνείδηση και αγάπη! Ο ένας φτιάχνει ωραίες ελιές, ο άλλος κάνει λάδι εξαιρετικό, ο άλλος κάνει μέλια. Όλα τα προϊόντα της Μεσσηνίας!

Και βρίσκω μια συμπαράσταση από εδώ, από αυτούς που καταλαβαίνουν... κι έχω συγκινηθεί βαθύτατα. Ο ένας έχει μπουλντόζες, χωματουργικά και τέτοια. Ούτε τα πετρέλαια δεν θέλει! Ο άλλος αναλαμβάνει να κάνει τη διαμόρφωση του εξωτερικού χώρου, ο άλλος μας κάνει δώρο όλα τα ηχητικά μας, άλλος έβαλε τις μπογιές. Πραγματικά έτσι γίνεται αυτό. Κι είναι ένας χώρος και ένα έργο που ανήκει σε όλη την περιφέρεια!

Εγώ έτσι αντιστέκομαι.

Κρ.Π.: Δηλαδή, από τη μια ο πολιτισμικός και από την άλλη ο φυσικός μας πλούτος;

Ν.Κ.: Μαζί πάνε αυτά!
Αλλά, είναι τόσο ξεφτίλες… Έρχονται κάτι κινέζοι εδώ, οι οποίοι έχουν ξετρελαθεί με το λάδι. Από μια κουταλιά λάδι να έτρωγε κάθε κινέζος, θα είχαμε δώσει όλο το λάδι μας στην τιμή που το αξίζει! Δεν σου λέω ακριβά ή φτηνά, αλλά εκεί που του αξίζει!

Διότι, τώρα, το έχουνε μόνο δύο ευρώ το κιλό! Έρχονται οι μαφιόζοι οι Ιταλοί, και οι Ισπανοί, παίρνουνε το λάδι και το πάνε στην Ιταλία και στην Ισπανία, και μετά το φέρνουνε και το πουλάνε στα δικά μας σούπερ μάρκετ σε εκατονταπλάσια τιμή! Κατάλαβες;

Είναι σαν τα πετρέλαια που έχουμε, και τα αέρια! Που δεν θέλουνε να τα βγάλουνε. Θυμάσαι στις εκπομπές του Χαρδαβέλα, που τα έλεγε, και τον χλευάζανε; Ειδικά αυτός ο μαμούχαλος ο «μαζί τα φάγαμε», που του έλεγε, βάλε μου κανά λίτρο πετρέλαιο, και τον εδούλευε.

Αλλά δεν ντρέπονται οι λεχρίτες! Πιάσανε και κλείσανε από πάνω και την Ερτ! Κι οι Ακρίτες μας, τώρα θα βλέπουνε μόνο τα τούρκικα!

Άμα μείνουμε αυτοί επάνω; Είναι ικανοί, να κάνουνε επίσημη γλώσσα την τουρκική! Όπως η Διαμαντοπούλου, είχε πει να κάνουμε την αγγλλική! Κι όλοι αυτοί, εξακολουθούν να είναι παράγοντες!

Αυτά πουλημένα τομάρια είναι, αλλά ας ξυπνήσει κι ο Έλληνας! Ας ξυπνήσει κι ο Έλληνας, να δει τι ψηφίζει εν πάση περιπτώσει!

Αλλά δεν ξέρω τι έχει πάθει ο Έλληνας, και κοιμάται ολόρθος! Θυμάσαι τι λέει ο Βάρναλης; Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο, αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς! Άιντε να δούμε… πότε, στο διάολο, θα ξυπνήσει!-

ΜΕΛΛΟΝ;

 

Γράφει η Γιώτα Χουλιάρα
Tην ώρα που η Ελλάδα στους ρυθμούς της πειρατικής ΕΡΤ αναστενάζει, την ώρα που η ΕΣΗΕΑ έχει επιβάλλει σιγή ως ένδειξη συμπαράστασης κι αλληλεγγύης στους απολυμένους της κρατικής τηλεόρασης και ραδιοφωνίας και κάθε λογής παπαγάλοι έχουν σιωπήσει, συμβαίνουν πολλά και σημαντικά στους διαδρόμους των Βρυξελλών, του Βερολίνου και της Ουάσινγκτον.
Πολλά και σοβαρά που αφορούν το μέλλον της Ελλάδας, ως χώρας ανεξάρτητης, αλλά και το μέλλον των επερχόμενων γενεών, μια και οι ήδη υπάρχουσες, έχουν χαθεί.
Αλήθεια, μέσα σ΄αυτό το διάστημα πόσοι από μας πληροφορήθηκαν ότι η χώρα μας υποβιβάστηκε για μια ακόμη φορά;; Από την Τρίτη το βράδυ η χώρα μας δεν ανήκει στις αναπτυγμένες αγορές, όπου είχε εισέλθει το 2001 με την είσοδο της στο ευρώ αλλά στις αναπτυσσόμενες χώρες.

«Η Ελλάδα δεν πληροί τις προϋποθέσεις όσον αφορά το μέγεθος της αγοράς,” τόνισε χαρακτηριστικά στο Reuters o  Remy Briand, διευθύνων σύμβουλος και επικεφαλής παγκόσμιας έρευνας  του δείκτη MSCI. Με άλλα λόγια βρισκόμαστε και επίσημα έξω από το χάρτη των χωρών του δυτικού κόσμου. Δεν ξέρω αν μας έχουν κατατάξει κάπου στην Αφρική ή στην Ασία ή ακόμη χειρότερα στις χώρες του Αραβικού τόξου.Αυτό που ξέρω  είναι ότι πρώτη φορά από το 1987 συμβαίνει τέτοιος υποβιβασμός.
Παράλληλα, στην Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ, επικρατεί αναταραχή. Ο λόγος δεν είναι η κοινωνική έκρηξη που οσμίζονται λόγω ΕΡΤ και η κυβερνητική κρίση που παίζει ως πρώτο βιολί στις πολιτικές οπερέτες- ίσως αυτά να επιτείνουν την ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα.
Οι ασκοί του Αιόλου είχαν ανοίξει καιρό. Οι θύελλες, όμως βγήκαν με την έκθεση του ΔΝΤ και την παραδοχή λαθών. Όλα αυτά τα λάθη, Βρυξέλλες και Βερολίνο με την ανοχή της Ουάσινγκτον ετοιμάζονται να τα ρίξουν στις πλάτες των ελληνικών ή ελληνόφωνων – αν θέλεις- κυβερνήσεων. Λάθη που μοιραία επωμίζεται στο τέλος ο Έλληνας πολίτης είτε είναι εργαζόμενος είτε άνεργος. Διακρίσεις όπως έχουμε καταλάβει δε γίνονται, αρκεί που είσαι Έλληνας και να  αναπνέεις.
Αλήθεια, πόσα να επωμιστεί πλέον ο Έλληνας;; Η ζωή του δεν είναι βιώσιμη ούτε και το χρέος όπως φωνάζει το ΔΝΤ. ΔΝΤ που ζητάει 15,6 δις ευρώ. 15,6 δις ευρώ, τα οποία  πρέπει να βρεθούν μέχρι το τέλος του 2016.Και πιο συγκεκριμένα τον τρόπο που θα βρεθούν, η κυβέρνηση και το οικονομικό επιτελείο θα πρέπει να τον υποδείξουν  μέχρι το φθινόπωρο. Από αυτά τα 4,6 πρέπει να έχουν βρεθεί μέσα στον Ιούνιο. Το πώς είναι κάτι που δεν απασχολεί ούτε το ΔΝΤ ούτε φυσικά τους ευρωπαίους δυνάστες δανειστές μας, η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη έχει πάει περίπατο από καιρό, για την ακρίβεια, δεν υπήρξε ποτέ!!!!
Χθες, Πέμπτη 13 Ιουνίου συνεδρίασε το Euroworking Group για να δει πώς θα βρεθούν αυτά τα 4,6 δις.Φαντάζομαι το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης θα βρήκε χρόνο να ενημερωθεί για το τι συνέβη πίσω από τις κλειστές πόρτες του group εργασίας των υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης και δεν  θα είχε το νου του μόνο στις απειλές που εκτόξευε ο Γ.Στουρνάρας για την ΕΡΤ που εκπέμπει πειρατικά. [ Απορία: από πότε ο Υπουργός Οικονομικών είναι αρμόδιος για θέματα ραδιοτηλεόρασης;;;;;Εκτός κι αν μας προετοιμάζει για τις νέες του βλέψεις ή αρμοδιότητες.]
Την ίδια ώρα το φάντασμα της αποχώρησης του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα στήριξης πλανάται πάνω από την Ευρώπη. Οι σκληρές αντιπαραθέσεις ΔΝΤ- Βερολίνου δεν έχουν ως μόνο σκοπό να ρίξουν κάπου την ευθύνη, αλλά να βγουν και οι ίδιοι κερδισμένοι κάτι που όπως εξελίσσονται τα πράγματα φαίνεται ότι δεν μπορεί πλέον να συμβεί. Αν τελικά, το ΔΝΤ αποχωρήσει, η ΕΕ θα επωμιστεί ένα βάρος που δεν θα μπορέσει να σηκώσει γι΄αυτό και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων έχει πέσει και η πρόταση της εθελούσιας εξόδου της χώρας μας από το ευρωζώνη.
Η αλήθεια είναι ότι όλα θα κριθούν το επόμενο διάστημα και κυρίως αμέσως μετά τις Γερμανικές εκλογές- 22 Σεπτεμβρίου η ημερομηνία που θα δείξει αν και πόσο λαβώθηκε η καγκελάριος από τη σκληρή πολιτική λιτότητας. Την ίδια ώρα και μέσα στο καλοκαίρι αναμένονται πολλές επισκέψεις Ευρωπαίων Αξιωματούχων στη χώρα μας. Ο ρόλος τους να διατηρήσουν το ήρεμο κλίμα και κυρίως να βρουν λύσεις καθώς μέχρι τέλος του χρόνου θα πρέπει να ανακοινωθεί το πρόγραμμα των νέων μέτρων για τη διετία 2014- 2015 και η Ελλάδα να δεσμευτεί ότι θα τα τηρήσει.
Ταυτόχρονα στο τραπέζι πέφτουν και οι πλειστηριασμοί πρώτων κατοικιών αλλά και το κούρεμα των καταθέσεων. Ενώ εκείνοι που πιστεύουν ότι το ΔΝΤ μετά την παραδοχή των λαθών του, θα χαλαρώσει την πολιτική λιτότητας, λησμονούν ότι μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Το ΔΝΤ ζητάει αύξηση του ΦΠΑ σε πολλά προϊόντα. Τρόφιμα, νερό, ηλεκτρικό, εισιτήρια ΜΜΜ από 13% σύμφωνα με το ΔΝΤ θα πρέπει να ανέβουν στο 19% κι ίσως και στο 21%. Φάρμακα, βιβλία, εφημερίδες το ίδιο.
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά και τα τύμπανα του ”πολέμου” εξακολουθούν να χτυπούν στους ρυθμούς της ΕΡΤ , κάπου στο βάθος ο ήχος της καταιγίδας που έρχεται αδυνατεί να ακουστεί…..
kremala

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Αρρωστημένα μυαλά

 

                            ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ  ΧΡΗΣΤΟΣ                       

Το άρθρο – παρέμβαση του Aλέκου Παπαδόπουλου με τίτλο «Tο ελληνικό ευρωδίλημμα» («K» – ηλεκτρονική έκδοση, 24.5.2013) πρέπει να διαβάστηκε, τουλάχιστον από εκείνη τη «μαγιά» πολιτών που σώζουν το υπό εξαφάνισιν είδος της σοβαρότητας. Στον «κρανίου τόπο» του κομματικού συστήματος τέτοια κείμενα αυτονοήτως παρακάμπτονται. Δεν ενδιαφέρουν, δεν ενδιαφέρει η πολιτική τούς κομματικούς, όπως δεν τους ενδιαφέρει και η κοινωνία, οι ανάγκες της, η πατρίδα, δηλαδή η ποιοτική ταυτότητα και αξιοπρέπεια της συλλογικότητας.

Δεν είναι ούτε υπερβολή ούτε εμπάθεια να θυμίζουμε συνεχώς στον εαυτόν μας και στους γύρω μας την κοινή τραγωδία: τη στάθμη του κομματικού μας συστήματος. Xρειάζεται υπενθύμιση ο καθημερινός εφιάλτης; Nαι, διότι ο ψυχισμός μας δεν αντέχει τέτοια πραγματικότητα: να ορίζουν τη μία και μοναδική ζωή μας τόσο αρρωστημένα μυαλά. Ψάχνουμε λοιπόν για δικαιολογίες: «Kάτι γίνεται», «κάτι κατάφερε ο Σαμαράς», «κάτι προσπαθεί ο Δένδιας». Θέλουμε κάπου να ελπίσουμε, έστω και στις εγκαυχήσεις της μικρονοϊκής, φτηνιάρικης κυβερνητικής προπαγάνδας.
Tο άρθρο του Aλ. Παπ. «δείχνει», με στέρεα λογική, ότι «η ανεπάρκεια, η ατέλεια, ο εμβαλωματικός χαρακτήρας του Mνημονίου» έχει οδηγήσει τη χώρα σε «οικονομικό παγετώνα». H ζωή έχει νεκρωθεί. Mέσα στην επόμενη τριετία, λογικά, η Eλλάδα θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να εγκαταλείψει το ευρωνόμισμα. Aλλά ο λαϊκισμός της κυβερνητικής προπαγάνδας καλλιεργεί κλίμα «δοξαστικής αισιοδοξίας» που «δεν αφήνει να αναπτυχθεί η αίσθηση του συλλογικού κινδύνου», δηλαδή αντανακλαστικά «απελευθέρωσης μεγάλων κοινωνικών δυνάμεων», προκειμένου να τολμηθούν τομές ικανές να σώσουν τη χώρα.
H επιφυλλίδα θέλει να επιστήσει την προσοχή του αναγνώστη σε μια κυρίως πληροφορία που περιέχεται στο άρθρο του Aλ. Παπ. Oτι στην περίοδο 1994 – 1996, με τα δεδομένα της οικονομίας περίπου ίδια με τα σημερινά, η άσκηση συγκεκριμένης πολιτικής, κατά τον συγγραφέα του άρθρου, οδήγησε σε εκπληκτικό πρωτογενές πλεόνασμα την ελληνική οικονομία και το πλεόνασμα διατηρήθηκε ώς το 2001. Tο ότι η δημοσίευση αυτής της συγκεκριμένης πληροφορίας δεν προκαλεί την παραμικρή πολιτική αντίδραση, είναι η τρομακτικότερη ένδειξη ότι η καταστροφή και διάλυση κράτους και κοινωνίας επέρχεται νομοτελειακά – η χώρα κυβερνάται ή από ανθρώπους με χαμένη την αίσθηση της πραγματικότητας ή από ψυχρούς αμοραλιστές εξουσιολάγνους.
Ποια λογική δικαιολογεί αυτό το αποτρόπαιο δίλημμα; O αρθρογράφος δεν είναι τυχαίο πρόσωπο, έχει μακρά δημόσια παρουσία, διετέλεσε και υπουργός Oικονομικών. Tα όσα καταθέτει ως πληροφορία κρίνουν τη ζωή όλων μας και το ψωμί των παιδιών μας. Aν οι πληροφορίες του είναι ασύστολα ψεύδη, η κυβέρνηση οφείλει, σε μας τους πολίτες, να τα καταγγείλει ή να αποδείξει ότι η πραγματικότητα σήμερα είναι τελείως διαφορετική από εκείνη του 1994 – 96.
Aλλά και διαφορετική να είναι η πραγματικότητα, μας οφείλει η κυβέρνηση μιαν απάντηση στη λογική απορία: Γιατί αρνείται, στις σημερινές συνθήκες τυφώνα, να καλέσει έμπειρους καπετάνιους που κράτησαν το πηδάλιο της οικονομίας σε μεγάλες φουρτούνες; Oχι για να της πουν τι να κάνει, αλλά μόνο για να ακούσει γνώμες επαϊόντων – να μεταγγίσει και στους πολίτες την αίσθηση ότι η διαχείριση της καταστροφής δεν μπορεί να είναι κομματικό στοίχημα, είναι βαριά ευθύνη κοινωνική και ιστορική. Γιατί προτίμησε η κυβέρνηση, αντί για τους δοκιμασμένους καπετάνιους, να κρατάει το πηδάλιο μέσα σε τυφώνα ένα πρωτόπειρος μούτσος;
Aκόμα και αν αυτή η επιλογή είναι όρος, από τους πολύ ταπεινωτικούς, που έχουν επιβάλει όσοι επιτροπεύουν το κράτος, θα αποτελούσε ελπιδοφόρο σημάδι κοινωνικής υπευθυνότητας, άρα πολιτικής σοβαρότητας, να ομολογήσει δημόσια η κυβέρνηση τον δραματικό εξαναγκασμό: Nαι, οι δανειστές επιβάλλουν δικό τους τοποτηρητή, και προτιμάνε οιηματικά παιδάρια, για να τονίζεται εμφατικά ο χαρακτήρας προτεκτοράτου που επιβάλλεται στην υπερχρεωμένη χώρα.
Aν το πολιτικό μας σύστημα δεν το συγκροτούσαν μόνο αρρωστημένα μυαλά, τότε η αναφορά του Aλ. Παπ. στη διετία ’94 – ’96 θα προκαλούσε αμέσως κυβερνητικό τηλεφώνημα: «Eχεις την πείρα, έλα να επαναλάβεις το τότε κατόρθωμα». Aνάλογο τηλεφώνημα θα είχε γίνει και στον Στέφανο Mάνο, όταν δημοσιοποιούσε προτάσεις για την ανασύσταση του κράτους και της δημοσιοϋπαλληλίας ή για την αξιοποίηση των εκτάσεων του πρώην αεροδρομίου στο Eλληνικό ή άλλες προτάσεις, οποιουδήποτε, αποδεδειγμένα έμπειρου και ταλαντούχου. Eλα και πράξε. Aν πετύχεις, μισή δόξα δική σου, μισή δική μας με το αζημίωτο. Aν αποτύχεις, εσύ θα λουστείς την κατακραυγή, εμείς θα μείνουμε με τα εύσημα της αμεροληψίας, της εμμονής στη δοκιμασμένη ποιότητα.
Tα αρρωστημένα μυαλά δεν πρόκειται ποτέ να τηλεφωνήσουν σε κανέναν Aλ. Παπ. και σε κανένα Mάνο. Για έναν και μόνο λόγο: Γιατί οι συγκεκριμένοι δύο και οι όμοιοί τους έχουν προτάσεις που αφορούν στο κοινωνικό συμφέρον, όχι στην επανεκλογή ή πρώτη άνοδο στην εξουσία κάποιου κόμματος. Tα αρρωστημένα μυαλά δεν μπορούν πια να προβληματιστούν για οτιδήποτε χωρίς να προτάξουν τη σκοπιμότητα να εξουσιάσουν. Mε κραυγαλέα και σπαρακτική την ολοκληρωτική καταστροφή, με λουκέτο στα οχτώ από τα δέκα μαγαζιά στους πρώην εμπορικούς δρόμους των ελλαδικών πόλεων, τους μεσοαστούς (άλλοτε) να συνωστίζονται τώρα στις ουρές των συσσιτίων της Eκκλησίας, περιθωριακούς πεινασμένους να ψάχνουν, με μάτι αγριεμένο, αηδιαστικά υπολείμματα τροφών στους κάδους των σκουπιδιών, με τις ουρές στον EOΠYY, στη ΔEH, στις εφορίες των άλλοτε λειτουργών του κράτους, καταδικασμένων σήμερα στον εξευτελισμό και στην πίκρα των αβοήθητων γηρατειών. Mε δεδομένη αυτή τη φρίκη, ο κ. Σαμαράς, εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα, εξακολουθεί να διορίζει στο δημόσιο Mεσσήνιους, να μοιράζει κρατικά πόστα, με τρελές απολαβές, σε κοινωνικά σκουπίδια με κομματική ταυτότητα.
Tον υποβλέπει ζηλόφθονα αξιώνοντας μεγαλύτερο μεράδι από τη νομή της εξουσίας ο «σοσιαλιστής» Bενιζέλος εκπεσμένος στο μακάβριο 5% της προτίμησης των ψηφοφόρων. Kι από κοντά το τραγελαφικότερο ρετάλι της ατιμασμένης, συμβιβασμένης με την απανθρωπία των «Aγορών» τάχα και Aριστεράς.
Για κοινωνικές ευαισθησίες θα μιλάμε τώρα;

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Φτερά στον άνεμο της παγκοσμιοποίησης…

 

Το τριήμερο που μας πέρασε είδα και άκουσα πράγματα, τα οποία με οδήγησαν στο να αντιληφθώ με τον πλέον ωμό τρόπο την υποκρισία του παγκόσμιου συστήματος. Ενώ στην Ελλάδα οι νέοι αναρωτιόμαστε ποιο θα είναι το αύριο, όλοι αγωνιζόμαστε υπό τον φόβο κατάσχεσης σπιτιών και καταθέσεων, με μερικούς να έχουν ήδη χάσει ήδη τα πάντα, το παγκόσμιο κατεστημένο διοργανώνει εκδηλώσεις εκτόνωσης των περιβαλλοντικών και σεξουαλικών «ευαισθησιών» ορισμένων.
Στην εποχή μας ότι έχει μπροστά τον όρο παγκόσμιο φανερώνει την πρόθεση των παγκοσμιοποιητών να παρασύρουν τους πολίτες, εκμεταλλευόμενοι τα όποια πάθη και ανησυχίες τους, σε σκοτεινές ατραπούς που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα. Το σύστημα το απασχολεί ένα και μόνο πράγμα: ο αποπροσανατολισμός από την αλήθεια και η δημιουργία μιας κοινωνίας-βαβέλ, με τον καθένα να διαμαρτύρεται για δευτερεύοντα έως τριτεύοντα θέματα πίνοντας στο τέλος μια κρύα μπυρίτσα, αφού, όπως και να έχει το πράγμα, με τις πολλές φωνές κολλάει το στόμα.
Το μυαλό μου οδηγείται κατευθείαν στην παραβολή του Σωκράτη σε σχέση με τους αφυπνισμένους ανθρώπους του σπηλαίου που προσπαθούν να αφυπνίσουν και τους υπόλοιπους. Τα μεγαλύτερα προβλήματα γι’ αυτούς δεν θα προκύψουν στην πορεία από το σύστημα, αλλά από αυτούς που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ξυπνήσουν και να αντικρύσουν την πραγματικότητα. Έχουν βολευτεί ως δούλοι σ’ έναν κόσμο ψεύτικο, γεμάτο υποκρισία αλλά «πλήρη», μιας και καλύπτει τις βασικές τους φοβίες, τις οποίες σκαρφίστηκαν οι δεσμοφύλακες για να τους ελέγχουν.
Πράγματι πώς να πει κάποιος δύο-τρεις κουβέντες λογικής, όταν κάθε φορά θα πετάγονται οι «αλυσοδεμένοι δούλοι» του συστήματος να υπερασπίζουν τον παρόντα παραλογισμό, με επιχειρήματα που υπό κανονικές συνθήκες μόνο γέλωτα θα προκαλούσαν. Σε τι βοηθάει επί παραδείγματι η γυμνή ποδηλασία; Στο να βλέπει ο άλλος τα «κάλλη» μας; Έτσι θα προοδεύσουμε; Θα εξαλειφθεί η απανθρωπιά και η αδικία ή απλά, μεταξύ άλλων, θα καταλυθεί κάθε έννοια αισθητικής και το μάτι θα βλέπει μόνο στρεβλά, επηρεάζοντας άμεσα το μυαλό.
Απλά ερωτήματα με απλές απαντήσεις. Ωστόσο στην χώρα μας σπάνια έως ποτέ γίνεται συζήτηση επί ίσοις όροις. Ελευθερία λόγου δύναται να έχει κάποιος μόνο στο εδώλιο του κατηγορουμένου, έτσι όπως είχε ο Σωκράτης κατά την απολογία του. Εκεί θέλουν να στείλουν όλους τους ελεύθερους στον νου ανθρώπους. Αυτούς που έχουν μάθει να σκέφτονται από μόνοι τους και όχι κατόπιν «παγκόσμιων παραινέσεων».
Είμαστε ότι σκεφτόμαστε. Η δημοκρατία δεν έχει καμία αξία, εφόσον δεν είναι πάνω απ όλα αξιοκρατία. Έτσι όπως πρέπει να κυβερνούν οι άξιοι, πρέπει να εισακούγονται και πρώτοι, διότι αυτοί είναι σε θέση να προειδοποιούν τους συνανθρώπους τους για τις παγίδες της εποχής, προκειμένου να τους προετοιμάσουν στο να αντιμετωπίσουν την μπόρα, όντες όσο το δυνατόν καλύτερα θωρακισμένοι, και όχι σαν πολύχρωμα φτερά στον άνεμο με γυμνό το σώμα αλλά και το μυαλό…
Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων
ΠΥΓΜΗ.gr

ΕΡΤ

       

Εγραψε: Pitsirikos

Ένα πράγμα που μοιάζει να μην έχει αντιληφθεί -ή κάνει πως δεν έχει αντιληφθεί – ο Αντώνης Σαμαράς είναι πως η ΕΡΤ ανήκει, θεωρητικά τουλάχιστον, στους Έλληνες πολίτες. Οπότε, οι μόνοι που έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν αν θα μπει λουκέτο στην ΕΡΤ είναι οι Έλληνες πολίτες και όχι ο Σαμαράς και οι λακέδες του.

Χτες, ο Αντώνης Σαμαράς κατηγόρησε τους εργαζόμενους της ΕΡΤ πως φωνάζουν για τα προνόμιά τους και όχι για τα δικαιώματα του λαού, όπως κάνουν, για παράδειγμα, ο Μπόμπολας, ο Βαρδινογιάννης, ο Αλαφούζος και οι άλλοι καναλάρχες, τους οποίους, αν και έχουν κανάλια χωρίς άδεια, νέμονται παράνομα δημόσιες συχνότητες και δεν πληρώνουν τον ειδικό φόρο για τις τηλεοπτικές διαφημίσεις, όχι μόνο δεν τους άγγιξε καμία κυβέρνηση μέχρι σήμερα αλλά ο Σαμαράς τους κάνει ένα ωραίο δώρο, βάζοντας λουκέτο στα μόνα νόμιμα κανάλια της χώρας.
Δηλαδή, οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ δεν ανήκουν στον λαό, όπως δεν ανήκαν πιο πριν στο λαό οι καθηγητές, οι εργαζόμενοι στο Μετρό, οι ναυτεργάτες και τόσοι άλλοι.
Ποιος είναι αυτός ο λαός, τέλος πάντων; Από ποιους αποτελείται;
Ένα καλό βήμα θα ήταν να σταματήσουμε να μιλάμε για λαό. Το κάνουν οι πολιτικοί -όλων των πολιτικών χώρων-, για να τσουβαλιάσουν και να ακυρώσουν τους πολίτες.
Λαός, στα αρχαία ελληνικά, σημαίνει μάζα. Και η μάζα είναι για τα μπάζα.
Ας μιλάμε για πολίτες. Με υποχρεώσεις και δικαιώματα.
Ο Αντώνης Σαμαράς εξέφρασε χτες την απορία του για το ότι δεν υπήρξε τέτοια αντίδραση -όπως για την ΕΡΤ-, όταν έκλεισαν ιδιωτικά κανάλια και εφημερίδες και υπήρξαν χιλιάδες άνεργοι.
Κάνει λάθος. Υπήρξε αντίδραση. Αλλά, αφενός κάποια από τα ΜΜΕ που έβαλαν λουκέτο υπήρχαν μόνο εξαιτίας των υπηρεσιών που πρόσφεραν στις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ -και των άλλων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων των ιδιοκτητών τους- και αφετέρου αυτά τα ΜΜΕ δεν ανήκαν στους Έλληνες πολίτες.
Επίσης, αν κάποιος δεν αντιδρά για κάποιο χρονικό διάστημα, δεν σημαίνει ότι δεν θα αντιδράσει ποτέ.
Οι Έλληνες δεν αντέδρασαν για αιώνες στους Τούρκους. Κάποια στιγμή, όμως, επαναστάτησαν.
«Επαναστάτησαν οι σκλάβοι, Αντωνάκη μου!»
Ο Αντώνης Σαμαράς, αν και προσπαθεί διαρκώς να πείσει για το μεγαλείο της ψυχής του, απέδειξε χτες πως είναι εκδικητικός: είπε πως οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ απεργούσαν κάθε φορά που ο ίδιος έκανε σημαντική επίσκεψη σε ξένη χώρα.
Οι «σημαντικές» επισκέψεις του Αντώνη Σαμαρά δεν απέδωσαν τίποτα και αυτό δεν οφείλεται στην απεργία των εργαζομένων στην ΕΡΤ.
Ίσως, οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ να μην κάλυψαν τις «σημαντικές» επισκέψεις του Αντώνη Σαμαρά όπως θα ήθελε ο ίδιος αλλά, από την άλλη, δεν είπαν και αυτό που πραγματικά συνέβαινε: οι επισκέψεις του Αντώνη Σαμαρά σε ξένες χώρες ήταν μόνο επισκέψεις και δεν απέφεραν τίποτα στη χώρα μας.
Ο Αντώνης Σαμαράς έμεινε πάρα πολλά χρόνια στο περιθώριο και αυτό του δημιούργησε απωθημένα.
Στο μυαλό του, θα έπρεπε να τον είχαμε κάνει πρωθυπουργό πριν από 20 χρόνια. Άλλωστε, από τότε τον «ετοίμαζαν».
Συμπεριφέρεται σαν να έχει την απόλυτη πλειοψηφία. Δεν την έχει. Είναι ο λιγότερο δημοφιλής πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης, έχει πάρει το μικρότερο εκλογικό ποσοστό που πήρε εκλεγμένος πρωθυπουργός από το 1974 και μετά, και κυβερνά με την στήριξη δυο ξοφλημένων πολιτικών, του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη.
Επίσης, είναι γελοία όλη αυτή η πόζα από κάποιον που, απλά, εκτελεί σαν σκυλάκι τις εντολές της Τρόικας.
Το ημερολόγιο γράφει 13 Ιουνίου 2013.
Η χώρα χρεοκόπησε πριν από τρία χρόνια. Τα αποτελέσματα της χρεοκοπίας τα γνωρίζουμε. Τα βιώνουμε.
Όλο αυτό το διάστημα, στο τραπέζι μπήκαν διλήμματα, ψευτοδιλήμματα, νομίσματα και άλλα πολλά.
Επικράτησε σύγχυση. Ο θυμός περίσσεψε.
Ο αυταρχισμός και η αλαζονεία του Αντώνη Σαμαρά και το επικείμενο πάντρεμά του με την Χρυσή Αυγή ξεκαθαρίζουν το τοπίο.
Η εκτροπή είναι ορατή.
Η Βουλή είναι διακοσμητική.
Το ερώτημα σήμερα είναι αν θέλουμε Δημοκρατία ή όχι. Και θα πρέπει να απαντήσουμε εμείς.
Δεν μπορούμε πια να κάνουμε τους ανήξερους. Ξέρουμε. Τα ξέρουμε όλα.
Αν θέλουμε Δημοκρατία, θα πρέπει να αγωνιστούμε για την Δημοκρατία.
Όχι ως λαός. Ως πολίτες.
Συνειδητά.
Θέλουμε Δημοκρατία;

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Ν. Λυγερός - Οι σκοποί της ζωής

Ν. Λυγερός - Οι σκοποί της ζωής

[Από τη διάλεξη του Νίκου Λυγερού στο Γυμνάσιο Κοκκινοτριμιθιάς, Κύπρος 20/05/2013.] 

"Είναι μερικοί από σας που θα ήθελαν να ξέρουν ποιο θα είναι το μέλλον στην ζωή τους. Είναι απλό: Θα πεθάνουμε όλοι. Έχουμε δει μόνο μια εξαίρεση. Κατά συνέπεια ξέρουμε ποια θα είναι η πορεία μας: γέννηση και θάνατος. Στο ενδιάμεσο υπάρχει αυτό που λέμε ζωή." Για πολλούς από μας η ζωή στο σχολείο περιορίζεται σ' ένα λεγόμενο χάσιμο χρόνου. Είναι πολλοί από σας που πιστεύουν ότι το σχολείο είναι ένα χάσιμο χρόνου. Έχουν απόλυτο δίκιο. Και γι' αυτό ερχόμαστε στο σχολείο. Άρα, ας κοιτάξουμε τι σημαίνει αυτό το χάσιμο χρόνου: Κάθε μέρα μέσα από τις συμβουλές που δεχόσαστε είναι ότι πρέπει να κάνεις κάτι χρήσιμο στην ζωή σου, πρέπει να κάνεις κάτι που να σου φέρνει απολαβές, να βρείτε δουλειά. Άρα θα ήθελα να χρησιμοποιήσω το παράδειγμα του σπιτιού, για να καταλάβετε πόσο άχρηστο είναι το σχολείο.

Ας πούμε ότι θέλετε να φτιάξετε ένα σπίτι και σας ζητάει ο μηχανικός ποιες είναι οι απαιτήσεις που έχετε. Είναι πολύ απλό, σ' ένα σπίτι το πρώτο πράγμα που θα ζητήσετε είναι να υπάρχει τουαλέτα. Είναι για να κάνετε μια τοπική παραγωγή μεθανίου. Το δεύτερο πράγμα που θα ζητήσετε είναι να υπάρχει κουζίνα για να μπορείτε να τρώτε, γιατί άμα δε τρώτε δεν είναι ανάγκη να πάτε τουαλέτα. Στο ενδιάμεσο θα χρειαστεί και το μπάνιο. Αυτά θα είναι τα τρία κυριότερα σημεία και μετά θα περάσουμε στο "πρέπει να κάνετε κάτι το βράδυ" αλλά όπως έχετε αποφασίσει να απολαύσετε την ζωή σας, θα χρησιμοποιήσετε το κρεβάτι. Για μερικούς θα είναι για ύπνο, για άλλους θα είναι για γυμναστική.

Έχετε λοιπόν αυτό το σπίτι, που είναι βέβαια πολύ χρηστικό. Αν το σπίτι σας είναι μόνο αυτό, το να έχετε έρθει στην ζωή, ή να μην έρθετε, είναι το ίδιο. Γιατί είσαστε όπως οποιοδήποτε ζώο ή οποιοδήποτε έντομο. Στην πραγματικότητα άμα έχετε μόνο αυτά τα στοιχεία μέσα στο σπίτι σας δεν έχετε τίποτα που να είναι ανθρώπινο. Με ποια έννοια: Δεν έχετε προβλέψει χώρο όπου να χάνετε τον χρόνο σας. Κάθε σημείο του σπιτιού σας είναι χρήσιμο, άρα κάνετε μόνο χρήσιμα πράγματα και στο τέλος της ημέρας επειδή έχετε κάνει χρήσιμα πράματα και δεν έχετε χάσει χρόνο πουθενά, η επόμενη μέρα θα είναι ακριβώς η ίδια. Εντάξει, μπορεί να έχετε γαστρεντερίτιδα και να αλλάζει. Άρα σε γενικές γραμμές, θα χρησιμοποιείτε το ένα για να είσαστε οριζόντια, το άλλο για να είσαστε όρθιοι, το άλλο για να είσαστε καθισμένοι και τίποτα το καινούριο. Σε κάποια φάση μπορεί κάποιος φίλος σας ή κάποιος δάσκαλος να σας πει: Δε θα κάνεις βιβλιοθήκη; "Α, όχι όχι, δεν είναι χρήσιμη ούτε στην τουαλέτα, ούτε στην κουζίνα, ούτε στην κρεβατοκάμαρα". Αυτό που θέλω να σας πω είναι ότι μέσα στο σπίτι ο χώρος ο πιο άχρηστος για την καθημερινότητα, είναι ο χώρος όπου υπάρχουν τα βιβλία.

Νίκος Λυγερός : Οι σκοποί της ζωής  

Διάλεξη του Νίκου Λυγερού στο Γυμνάσιο Κοκκινοτριμιθιάς, Κύπρος 20/05/2013.

Ε, επειδή χειροκροτάτε με έναν τρόπο που φαίνεται ότι έχει σχέση με την σπονδυλική στήλη, απλώς να σας υπενθυμίσω τώρα ότι θα έχει παγίδα αυτό που θα πω. Όταν λοιπόν λέμε ότι ο χώρος όπου υπάρχουν τα βιβλία είναι ο πιο άχρηστος σημαίνει πρακτικά ότι άμα πάτε σ' αυτό τον χώρο είναι ο χώρος όπου θα χάσετε χρόνο. Α, σωστά, εντάξει, ωραία. Το θέμα είναι ότι είναι πολύ απλό: Όσοι δε θα χάσουν ποτέ χρόνο στη ζωή τους, θα πεθάνουν πιο γρήγορα. Εδώ κανονικά πρέπει να χειροκροτήσετε ε; Αυτό που μ' αρέσει σε σας, είναι ότι είναι αυθόρμητο. Η ιδέα είναι ότι άμα ο μοναδικός στόχος στην ζωή σας είναι να κάνετε κάτι χρήσιμο καθημερινά, είναι πολύ απλό, θα κάνετε μια μέρα, θα κάνετε ακριβώς το ίδιο την επόμενη μέρα, θα το κάνετε πολλές φορές, ώστε να φτάσετε επιτέλους στον θάνατό σας γατί στο τέλος θα βαρεθείτε να κάνετε το ίδιο πράμα κάθε μέρα.

Άρα, τώρα το πρόβλημά μας είναι το εξής: Ο χρόνος, από την αρχή της γέννησης μέχρι τον θάνατο λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Αυτό που προσπαθώ να σας πω είναι το εξής: Για να επενδύσετε χρόνο για να κάνετε κάτι το σπουδαίο πρέπει κάπου να τον έχετε χάσει. Τώρα βλέπω ότι τα χειροκροτήματα σχετίζονται με τον δείκτη νοημοσύνης, στο τέλος θα δούμε αν θα υπάρχουν. Άρα, άμα δεν χάσετε χρόνο κάπου δεν μπορείτε να τον προσφέρετε στους άλλους. Σας δίνω ένα παράδειγμα: Θέλετε να κάνετε ένα δώρο σε έναν φίλο, σε μια φίλη. Το πιο απλό -επειδή είμαστε και μια κοινωνία που δεν προσέχει καθόλου τα οικονομικά- θα πάτε λοιπόν σ’ ένα μαγαζί στο οποίο θα του πάρετε ένα πολύ ακριβό δώρο για να το χαρεί περισσότερο. Όταν θα πάρετε αυτό το πολύ ακριβό δώρο θα κάνετε στην ουσία δύο κινήσεις. Ορίστε, τα χρήματα. Και μετά θα κάνετε δεύτερη κίνηση και θα πάρετε το δώρο. Δύο κινήσεις, και μετά τρίτη κίνηση όταν το δίνουμε. Δηλαδή όπως λέμε "ξεθεωθήκατε". Αυτό τώρα είναι για να αποδείξετε στον φίλο σας ότι τον αγαπάτε. Θα δείτε ότι τελικά, θα του δείξετε περισσότερο αγάπη αν χάσετε χρόνο για να φτιάξετε το δώρο. Θα μου πείτε "όχι όχι, εγώ δεν χάνω χρόνο, εγώ πρέπει να κάνω μόνο χρήσιμα πράματα στην ζωή μου: τουαλέτα, μαγειρική, κρεβάτι. Άρα, εφόσον αποφασίζετε να κάνετε μόνο χρήσιμα πράματα θα 'χετε ένα πρόβλημα: Είναι ότι δεν θα 'χετε φίλους. Γιατί τους φίλους τους έχουμε για να χάσουμε χρόνο. Και να περνάμε καλά. Δηλαδή, πάτε με τους φίλους, σας λένε οι άλλοι -οι γονείς συνήθως

- τι κάνατε με τους φίλους:

-Περάσαμε πολύ ωραία.

-Δηλαδή τι κάνατε;

-Περάσαμε πολύ ωραία. 

Δηλαδή τους λέτε ότι δεν κάνατε τίποτα. Άρα, η ιδέα είναι ότι οι σχέσεις οι ανθρώπινες βασίζονται στην χρήση του χρόνου. 

Όσο πιο πολύ χάνουμε χρόνο τόσο πιο ανθρώπινοι γινόμαστε. Άρα στην πραγματικότητα το σχολείο που όντως είναι ένας χώρος όπου χάνουμε χρόνο, είναι ένα σημείο όπου παράγεται ανθρωπιά. Διότι σ' αυτό το σημείο θα γνωρίσετε τους συμμαθητές σας, θα γνωρίσετε άλλους ανθρώπους, που κι αυτοί θα χάσουν χρόνο επειδή έχουν αποφασίσει -πιο μεγάλοι, δάσκαλοι- έχουν αποφασίσει -κι εδώ είναι το σημαντικό να καταλάβετε για όσους νομίζουν ότι πρέπει να κάνουν κάτι το χρήσιμο- έχουν αποφασίσει οι δάσκαλοί σας να χάσουν τον χρόνο της ζωής τους για να σας προσφέρουν χρόνο σε σας. Είναι όπως λέμε μερικές φορές -το ξέρετε και πως λειτουργεί και η παράδοση- όταν θέλετε να πείτε κάτι το σημαντικό σε κάποιον λέτε: Ο θεός να παίρνει μέρες από μένα και να σου δίνει εσένα. Είναι ακριβώς αυτό που γίνεται στο σχολείο. Άρα, το θέμα είναι ότι επειδή είναι ένα επάγγελμα έχετε την εντύπωση ότι αυτός που το κάνει κάθε μέρα δε το σκέφτεται πια. Έχετε απόλυτο δίκιο είναι μερικοί που δε το σκέφτονται πια. Αλλά είναι μερικοί που το σκέφτονται εξ' αρχής. 

Οι πρώτοι είναι οι λεγόμενοι καθηγητές που έχουν ανάγκη να υπάρχει ένας θεσμικός χώρος, οι άλλοι είναι οι δάσκαλοι. Όταν στην ζωή σας λοιπόν αποφασίσετε ότι για να υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο θα πρέπει να χάσετε χρόνο για να έχετε ανθρώπινες σχέσεις, τότε θα καταλάβετε ότι για να έχετε ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να έχετε μάθει κάτι. Γιατί άμα δεν ξέρετε απολύτως τίποτα είναι πολύ δύσκολο γιατί δεν έχετε να πείτε τίποτα στον άλλον. Μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις μπορείτε να συνομιλείτε και να παράγετε αν θέλετε ένα κοινό έργο μέσα από την συζήτηση. Είναι πολύ απλό σκεφτείτε το κάθε φορά που μιλάτε με τους φίλους σας -και τώρα θα δείτε κάτι που θα σας τραυματίσει, είναι το εξής: Όλοι σας έχετε την εντύπωση ότι οι γονείς σας καταπιέζουν, ότι οι δάσκαλοι σας καταπιέζουν, ότι το σχολείο σας καταπιέζει, και τώρα θα κάνουμε το εξής τεστ: Ποιος έχει φίλους που δεν έρχονται ούτε απ' το οικογενειακό πλαίσιο, ούτε απ' το σχολικό πλαίσιο; Δηλαδή, στην πραγματικότητα, ο χώρος μέσα στον οποίο λέτε ότι "καταπιέζομαι" είναι ο χώρος όπου βρήκατε τους φίλους σας. Δεν ξέρω αν το έχετε ποτέ σκεφτεί ότι άμα σας έβγαζαν αυτόν τον χώρο που θα πήγαιναν οι φίλοι σας. Το πιο ωραίο βέβαια είναι ότι όταν μετακομίζουν οι γονείς και πάνε σε μια άλλη πόλη, το πρώτο πράμα που κάνουν τα παιδιά είναι ότι κλαίνε επειδή δε θα μπορούνε να πάνε στο ίδιο σχολείο όπου είναι οι φίλοι τους. Έχει ενδιαφέρον. 

Άρα βλέπετε ότι σιγά-σιγά δημιουργείται μια σχέση που είναι ένας δεσμός. Είναι η φράση που λέει: Αγαπάω την ανθρωπότητα αλλά είναι δύσκολο να την αγαπήσω ανά μονάδα. Στην πραγματικότητα, πολύ συχνά σε μας γίνεται το ανάποδο, αγαπάμε μερικούς ανθρώπους και δε καταλαβαίνουμε τι είναι όλοι οι άλλοι. Λοιπόν, είναι πολλοί από σας που θεωρούν όπως είπα προηγουμένως ότι το σχολείο είναι άχρηστο αλλά όταν μιλούν για τον δάσκαλό τους θεωρούν ότι είναι καλός άνθρωπος, που είναι παράξενο, δεν είναι; Γιατί, πρέπει να πείτε "άντε, ας πούμε ότι είναι και καλός άνθρωπος, αλλά σίγουρα πρέπει να είναι ηλίθιος γιατί είναι σ' έναν χώρο που' ναι άχρηστος. Και το κάνει και σαν επάγγελμα. Και χάνει τον χρόνο του για μένα που θεωρώ ότι είναι άχρηστος. Στο κάτω κάτω της γραφής θέλω να αναρωτηθείτε αν αυτοί που σας διδάσκουν κάτι, σας διδάσκουν όντως κάτι. Και μετά να αναρωτηθείτε τι. Έχετε την εντύπωση ας πούμε ότι όλη η ζωή σας είναι φτιαγμένη από ένα πρόγραμμα. Είναι αυτό που λέω "το σύνδρομο της μάζας". Σε μια φάση για τους φοιτητές μου τους είπα "Σήμερα θα κάνουμε πράγματα εκτός προγράμματος". Η πρώτη αντίδρασή τους ήταν "γιατί"; Όταν τους έλεγα σήμερα θα κάνουμε το πρόγραμμα έλεγαν "πάλι"; Εφόσον λοιπόν αλλάζουμε το πρόγραμμα μας ρωτάνε γιατί το αλλάξατε. Τι εννοώ μ' αυτό, άμα δεν είχατε τους γονείς σας και τους δασκάλους να σας φτιάχνουν το πρόγραμμά σας οι περισσότεροι από σας δεν θα ήξεραν τι να κάνουν με την ζωή τους. 

Δηλαδή σκεφτείτε λίγο την μέρα σας, πώς αρχίζει η μέρα, γιατί αρχίζει, κανονικά θα ήσασταν στο κρεβάτι, μετά μπορεί να πάτε και στην τουαλέτα, μετά λέτε πεινάω, το κάνετε και με ανάποδη σειρά καμιά φορά. Ξαφνικά αυτός που σας ξύπνησε για να πάτε σε έναν χώρο που είναι υποτίθεται άχρηστος-γιατί κι αυτός είναι άχρηστος-προσέξτε, είναι ακόμη πιο άχρηστος γιατί αυτός δουλεύει για να βγάλει λεφτά για να σας βάλει σ' έναν χώρο για να πληρώσει ανθρώπους άχρηστους να σας κάνουν ένα άχρηστο μάθημα. Ενώ εσείς βέβαια που είσαστε πάρα πολύ έξυπνοι και όλοι αυτοί είναι ηλίθιοι, λέτε "τι καταπίεση". Σας υπενθυμίζω παλαιότερα, όταν η κοινωνία ήταν πιο "χρήσιμη" τα παιδιά δούλευαν. Διότι σου έλεγε ότι εφόσον δε θέλεις να χάσεις χρόνο πουθενά, δούλεψε για να βγάλεις το μεροκάματό σου. Μετά, σιγά-σιγά η κοινωνία εξελίχθηκε λόγω ανθρωπότητας, και είπε ότι αυτό είναι απαράδεκτο, πρέπει τα παιδιά να έχουν χρόνο να μάθουν πράματα και μετά να επιλέξουν στην ζωή τους το επάγγελμα που τους εκφράζει, και όχι να το κάνουν εξ' αρχής, χωρίς καμία γνώση. Την ώρα λοιπόν που αποκτάτε γνώσεις έχετε την εντύπωση ότι χάνετε χρόνο. Ξαναέρχομαι λοιπόν στο παράδειγμα του βιβλίου: Πόσοι από σας έχουν διαβάσει ήδη βιβλίο; Α, βλέπετε υπάρχουν και αντιστασιακοί που δεν έχουν ανοίξει ποτέ. Πόσοι από σας έχουν διαβάσει βιβλίο εξωσχολικό; Ωραία, κατεβάζουμε τα χέρια. Όχι γιατί θα αποδείξουμε ότι είσαστε ηλίθιοι εφόσον, προσέξτε, την ώρα που ανοίγετε το βιβλίο και διαβάζετε τις σελίδες δεν κάνετε τίποτα. Θυμάστε ότι είχατε πει ότι τα βιβλία είναι άχρηστα; Άρα, ξέρετε ότι είναι άχρηστα αλλά διαβάζετε και εξωσχολικά βιβλία. Δηλαδή έχετε ήδη την ίδια ασθένεια με τους γονείς, έχετε αρχίσει να κάνετε πράγματα άχρηστα. 

Στην πραγματικότητα την ώρα που διαβάζετε το βιβλίο χάνετε χρόνο γιατί δεν κάνετε τίποτε άλλο. Το πρώτο που μπορείτε να παρατηρήσετε είναι ότι αν διαβάζετε ένα βιβλίο της επιλογής σας, εφόσον το διαβάσετε, ευχαριστηθήκατε. Τώρα το ερώτημα, αν αυτό σας απασχολεί, είναι αν ευχαριστηθήκατε περισσότερο διαβάζοντας αυτό το βιβλίο ή πηγαίνοντας στην τουαλέτα, ή πηγαίνοντας στο κρεβάτι, ή πηγαίνοντας στην κουζίνα. Όταν θα τα συγκρίνετε θα δείτε ένα πράγμα που είναι πολύ περίεργο: Είναι ότι μπορούμε να διαβάζουμε βιβλία κάθε μέρα, χωρίς να μας ενοχλεί, ενώ είναι ανούσιο και άχρηστο, κι αυτό μας επιτρέπει να εξελιχθούμε, γιατί όπως λέει ο Ηράκλειτος, δεν μπαίνεις ποτέ δύο φορές στον ίδιο ποταμό. Γιατί ο ποταμός κυλάει συνεχώς, άρα μπαίνεις μία κι όταν θα ξανά μπεις έχει κυλήσει, δεν είναι το ίδιο σημείο. Είναι το ίδιο λοιπόν που γίνεται με την τροφοδότηση του βιβλίου. Όταν διαβάζετε βιβλία στην πραγματικότητα το ένα επηρεάζει το άλλο. Γι' αυτό το λόγο συχνά όταν σας αρέσει κάτι θέλετε να διαβάσετε ένα βιβλίο π.χ. του ίδιου συγγραφέα, ή της ίδιας θεματολογίας. Βλέπω εδώ πολλές σημαίες. Στα Τσέχικα υπάρχει μια παροιμία που λέει: Όσες πιο πολλές γλώσσες ξέρεις, τόσο πιο ανθρώπινος είσαι. Η ιδέα ποια είναι: Γιατί να μάθουμε άλλες γλώσσες εφόσον ήδη με μία αρκούμαστε. Είναι ότι η φύση του ανθρώπου είναι ότι του αρέσει να λέει με διαφορετικό τρόπο τα ίδια πράγματα. Γιατί έτσι αυτό του επιτρέπει να δώσει την δική του άποψη. Αυτό που σας ενοχλεί μερικές φορές στην πληροφορική είναι ότι οι υπολογιστές απαντάν πάντοτε με τον ίδιο τρόπο. Κι όταν δεν είστε καλοί στην πληροφορική σας λένε πάντοτε ότι έχετε λάθη. Αν το σκεφτείτε, οι στόχοι της ζωής μας τοποθετούνται πάνω σ’ ένα σύστημα αξιακό το οποίο είναι: Αν κάνω κάτι το πολύ χρήσιμο, σίγουρα σε βάθος χρόνου θα είναι άχρηστο. Να θυμάστε λοιπόν όταν κάνετε κάτι πολύ χρήσιμο να θυμάστε την τουαλέτα. Είναι πάρα πολύ χρήσιμο, αλλά ότι πήγατε δε πήγατε πραγματικά δε μας ενδιαφέρει καθόλου. 

Όταν κάνετε κάτι που μπορεί και να μη φαίνεται χρήσιμο να θυμάστε ότι υπάρχει πιθανότητα να το θυμάστε. Δηλαδή, άμα σας πω: Θυμάστε παιδικές αναμνήσεις. Θα δείτε ότι οι παιδικές αναμνήσεις που θυμάστε, πολύ συχνά δεν έχουν καμία σχέση με τις στιγμές που ήταν χρήσιμες. Ήταν οι άχρηστες στιγμές οι οποίες παράγουν μνήμη. Επειδή παράγουν μνήμη μπορείτε μετά εσείς να σκεφτείτε ότι "εγώ, ως άνθρωπος είμαι αυτός που θυμάται αυτό, αυτό κι αυτό". Άρα η μνήμη σας αποθηκεύει πράγματα που εκείνη την στιγμή δε σας φαινόταν και τόσο ουσιαστικά. Όμως μετά από χρόνια θυμάστε αυτά. Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε ότι οι στόχοι της ζωής μας καθορίζονται από μία πράξη η οποία είναι μη αναστρέψιμη. Δηλαδή επιλέγουμε να πάμε από δω ή από δω. Όσο η ζωή είναι μονόδρομος -δηλαδή από την γέννηση ως τον θάνατο είναι απλώς μονόδρομος- δεν έχετε καμία επιλογή, θα λέγαμε ότι όλα παν καλά. Μόλις έχετε επιλογές πρέπει να αποφασίσετε ποια επιλογή δε θα πάρετε. Πολύ συχνά νομίζουμε ότι οι άνθρωποι που είναι έξυπνοι και θυμούνται πολλά πράγματα αποθηκεύουν πολλές μνήμες. Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος όταν είναι έξυπνος, αυτό που κάνει είναι ότι πετάει τα άχρηστα. Ποια αποφασίζει ότι είναι άχρηστα; Είναι αυτά που η κοινωνία σε τοπικό επίπεδο -δηλαδή μέσα στην μέρα - θεωρεί ότι είναι χρήσιμη. Αν κάποτε θυμάστε την τουαλέτα είναι επειδή δεν είχε χαρτί. Δηλαδή άμα λειτουργεί κανονικά δεν υπάρχει λόγος να την θυμάστε. Όταν λοιπόν γίνεται κάτι το παράξενο ο άνθρωπος το αποθηκεύει, γιατί είναι μια επιλογή, και πως το διαχειρίζεται. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι το εξής: 

Όταν έχετε έναν στόχο έχετε την εντύπωση ότι ανήκει στην στρατηγική του στόχου. Ο στόχος είναι εκτός στρατηγικής. Ανήκει σε άλλον... το ονομάζουμε εμείς "μετάστρατηγική". Το θέμα είναι αν έχουμε όραμα. Άρα, κοιτάξτε πως πάει: Το πρώτο επίπεδο είναι η πραγματικότητα, είναι αυτό που ζούμε καθημερινά και έχουμε την εντύπωση ότι δεν αλλάζει καθόλου. Μετά υπάρχει η πράξη που μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα. Μετά υπάρχει το όραμα που μπορεί να δώσει μια εικόνα στο τι μπορούμε να κάνουμε. Είναι -μπορεί για σας- το επάγγελμα που θα θέλατε να κάνετε. Και για να σας πω ότι μερικές φορές δεν σκεφτόμαστε πραγματικά αυτά που λέμε θα σας δώσω ένα παράδειγμα που χρησιμοποιήσαμε σ’ ένα σχολείο στην Ελλάδα. Αυτοί ήταν ακόμα πιο αντιδραστικοί από εσάς, έλεγαν ότι πρέπει να κλείσουν το σχολεία. Άρα λέμε "πολύ ωραία, ας πούμε ότι κλείνει το σχολείο, τι δουλειά θες να κάνεις"; Και το πρώτο επάγγελμα που μου είπε μια μαθήτρια είναι: νηπιαγωγός. Της λέω:

-Άμα έχουμε κλείσει τα σχολεία δεν υπάρχει πια νηπιαγωγείο.

-Ε ναι αλλά κύριε εμένα αυτό μ' αρέσει.

-Σ' αρέσει κάτι που έχουμε κλείσει. Λέει:

-Γιατί το κλείσαμε;

-Αφού αποφασίσαμε δημοκρατικά να το κλείσουμε γιατί ήταν άχρηστο.

-Ναι αλλά εγώ αγαπάω τα παιδιά. Λέω:

-Θα τα αγαπάς διαφορετικά. 

Θέλω να πω ότι, πόσοι από σας έχουν επιλέξει στην ζωή τους να κάνουν ένα επάγγελμα που δε σχετίζεται με το σχολείο; Ωραία, για να ακούσω μερικά επαγγέλματα, στην σειρά, εδώ: και δείχνει έναν μαθητή ο οποίος απαντάει: -Γεωργός. -Ωραία. Άρα, θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Ο γεωργός, είναι πολλοί από σας που πιστεύουν δεν έχει σχέση με το σχολείο. Ωραία, άρα είναι πολύ απλό: Πρώτα απ' όλα, για να είσαι γεωργός πρέπει να ξέρεις τι φυτεύεις. Για να ξέρεις τι φυτεύεις πρέπει να έχεις βασικές γνώσεις -στην πραγματικότητα βιολογία. Όταν μετά θα σου πει κάποιος ειδικός θα πρέπει να βάλεις λίπασμα. Επειδή εσύ δεν έχεις κάνει ποτέ χημεία λες "εντάξει, θα βάλω". Άρα κουβαλάς απλώς τσουβάλια και τα βάζεις. Μετά δεν έχει απόδοση, λες "τι να κάνω", το ξανά πετάς. 

Στην πραγματικότητα έχεις μια εξάρτιση γιατί δεν έχεις ιδέα πως λειτουργεί. Άρα, πιο φυσιολογικό είναι να τα βγάλουμε πέρα όπως έχουν. Στην γεωργία - γι' αυτό και έχουμε και τους γεωπόνους, για να βοηθήσουν τον γεωργό- είναι ότι θα' χει ενδιαφέρον να το σκεφτείς μήπως θα σκεφτόσουν να κάνεις και γεωπόνος. Μπορεί και να σ' ενδιαφέρει. Γεωργός, και βέβαια να την κάνεις σαν δουλειά, έχει σημασία, απλώς να καταλάβετε ότι πρέπει να έχετε μερικές γνώσεις. Άμα πάρουμε όλα τα επαγγέλματα που θα επιλέξετε θα δείτε ότι θα 'ναι δύσκολο να έχετε ένα επάγγελμα που να μην έχει καμία γνώση. Κι άμα έχει γνώσεις πρέπει κάποιος να τις μάθει. Άρα, αν θέλετε, ο πρώτος στόχος στην ζωή μας, ως άνθρωποι, είναι ο εξής: πως να μαθαίνουμε να μαθαίνουμε. Όχι να μαθαίνουμε, αλλά πως να μαθαίνουμε να μαθαίνουμε. Γιατί άμα ξέρουμε πως να μαθαίνουμε να μαθαίνουμε, τότε σιγά σιγά θα γίνουμε όλο και πιο ανθρώπινοι. Μέσα απ' αυτό το πλαίσιο θα επιλέξουμε κάτι που θα μας εκφράζει -κι είναι μερικοί από σας που θα το λένε χόμπι, άλλοι θα το λένε επάγγελμα, δεν έχει μεγάλη σημασία- σημασία έχει το εξής: Όταν είσαστε πολύ μικροί, όπως είστε τώρα, θέλετε να πάρετε πράγματα από την ζωή. Σε κάποια φάση θα μεγαλώσετε και θα 'σαστε γονείς, τότε θα πρέπει να δώσετε. Ωραία, το ερώτημα είναι το εξής: Τι θα έχετε πάρει για να δώσετε. Η απάντηση είναι απλή: Θα έχετε πάρει χρόνο για να δώσετε χρόνο. Δηλαδή, ο χρόνος είναι μαζί μας, αν δε το σκεφτόμαστε γινόμαστε άτομα της κοινωνίας και ξαναζούμε κάθε μέρα την ίδια μέρα, αν το σκεφτόμαστε τότε είμαστε μαζί του, χάνουμε χρόνο για να υπάρχει μια διαφορά μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος. Για να έχετε μέλλον πρέπει να το σκεφτείτε. Για να το σκεφτείτε πρέπει να αναλύσετε το παρελθόν. Για να αναλύσετε το παρελθόν υπάρχουν τα βιβλία. Ευχαριστώ πολύ, να είστε καλά.

Η ΚΟΛΑΣΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ

    Author: kartesios

«Δραματικό παράδειγμα εφαρμογής του δόγματος του σοκ, όπως το περιγράφει στο ομώνυμο βιβλίο της, χαρακτήρισε την Ελλάδα η καναδή δημοσιογράφος και συγγραφέας Ναόμι Κλάιν». Ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω. Οι συνέπειες της εφαρμογής του δόγματος ήταν όντως δραματικές, όμως το παράδειγμα εφαρμογής ήταν και παραμένει το πλέον κωμικό παγκοσμίως.

Ήταν κωμικό εξ αρχής λόγω των ανθρώπων που κλήθηκαν να το εφαρμόσουν. Τι άλλο πέρα από την κοινώς ομολογουμένη βλακεία και ανικανότητα του Γιώργου Παπανδρέου θα μπορούσε να σοκάρει ένα λαό; Κι όμως δεν τον σόκαρε, γιατί τον ψήφισε, τον υπάκουσε και εν μέρει ακόμη τον αναπολεί.
Ας φτάσουμε όμως στο σήμερα. Αυτό το «σήμερα» όπου ΔΝΤ και Ε.Ε. για τους εντελώς δικούς τους λόγους και συμφέροντα μαλώνουν δημόσια σχετικά με το ποιος έκανε τα χειρότερα λάθη στη διαχείριση της κρίσης στην Ελλάδα. Το πρώτο λάθος, βέβαια, είναι ότι αυτοί οι δύο κερδοσκοπικοί οργανισμοί μαλώνουν μόνο για τη «διαχείριση της κρίσης», κρύβοντας το σημαντικότερο, ότι δηλαδή αυτοί οι δύο τη δημιούργησαν.
Πολλές ανεπτυγμένες οικονομίες του παραγωγικότατου και «σοβαρού» Βορρά έχουν ακόμη πιο βολικές συνθήκες για να ζήσουν μία κρίση ίδια ή και χειρότερη από της Ελλάδας, όμως κανένα ΔΝΤ και καμιά Ε.Ε. δεν το αποφασίζει να τις βάλει στη σέντρα. Η κρίση της Ελλάδας αποφασίστηκε να συμβεί. Γι’ αυτό, όμως, δε βλέπω κανέναν να μιλάει, οπότε θεωρώ ότι οι δύο κερδοσκοπικοί οργανισμοί συνεχίζουν να υπερασπίζονται την απόφασή τους.
Ως εκ τούτου, οποιαδήποτε αναγνώριση άλλου λάθους είναι περιττή και ασήμαντη για τη συνέχεια. Η Ελλάδα βρίσκεται σε οικονομική τετραπληγία και τίποτε δε μπορεί να τη σώσει. Ούτε ένα «κούρεμα» γουλί. Η Ελλάδα πλέον δε μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί με την υπάρχουσα κατάσταση. Αν δεν αποφασίσει να μηδενίσει μόνη της το χρέος της, να βγει από την ευρωζώνη και να ξαναπαράγει ό,τι μπορεί με τα χέρια της, θα σαπίσει περιμένοντας την ανάπτυξη. Σαπίζει ήδη…
Η Ελλάδα δε θα το κάνει, όμως, επειδή ούτε πολιτικούς έχει, ούτε πολίτες. Ακόμη και ο μέχρι πρότινος ριζοσπαστικός ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα αναζητά το ανθρώπινο πρόσωπο του καπιταλισμού, την «καλή πλευρά» της ευρωζώνης, τη θετική ανταπόκριση μιας επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου. Η παρουσία της αριστεράς στη βουλή, απλώς νομιμοποιεί το έγκλημα και αναγνωρίζει την υποταγή. Τίποτε άλλο.
Είναι πραγματικά ξεκαρδιστικό το σοκ. Όταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας δηλώνει σχετικά με τα λάθη του ΔΝΤ ότι «εάν διαβάσατε προσεκτικά αυτή την πολύ πρόσφατη έκθεση, θα θυμηθείτε πιθανώς ότι επεσήμανα, στην ουσία επέκρινα, αυτά που το ΔΝΤ καλεί λάθη, από την αρχή του δανειακού προγράμματος» τονίζοντας ουσιαστικά την αντι-μνημονική του στάση, ενώ είναι ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του μνημονίου, πόσο σοβαρά μπορείς να τον πάρεις;
Και παρ’ όλα αυτά, έρχεται η αξιωματική αντιπολίτευση και του ζητά να παρουσιαστεί στη Βουλή και να απαντήσει στο «πώς θα αξιοποιήσει την παραδοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τη λάθος κατεύθυνση του πρώτου μνημονίου». Να απαντήσει στη Βουλή! Στη Βουλή της οποίας η πλειοψηφία ψήφισε άλλα τρία μνημόνια! Θεωρεί ότι η λύση στο πρόβλημα είναι να παρουσιαστεί ο πρωθυπουργός στη Βουλή! Μέχρι εκεί! (Θα τελειώσουν τα θαυμαστικά κάποια στιγμή).
Μα τι να πει ο Σαμαράς; Ό,τι είχε να πει, το είπε από τη Φινλανδία. «Δε μπαίνω στη μέση του καβγά ΔΝΤ-Ε.Ε.». Αυτός ένας απλός υπάλληλος είναι. Ένας εντολοδόχος. Ανήκει στο κατώτερο προσωπικό της βίλας. Το παιδί που κουβαλά τα μπαστούνια του γκολφ. Με το να τον καλεί η αντιπολίτευση να πάρει θέση για τα λάθη του ΔΝΤ, απλώς του δίνει κύρος. Τον μετατρέπει σε πρωταγωνιστή. Τον σώζει!!!
Δεν εκτίθεται η κυβέρνηση με αυτή την τακτική. Δεν υπάρχουν περιθώρια περαιτέρω εξευτελισμού της. Η αντιπολίτευση εκτίθεται. Κι αν υπ’ αυτές τις συνθήκες βγαίνει εκτεθειμένη η αντιπολίτευση, αν δείχνει ανίκανη να διαχειριστεί τις ευκαιρίες της, αν περιμένει «κάτι να συμβεί» από κάτω προς τα πάνω για να το εκμεταλλευτεί, τότε απλώς απογοητεύει γι’ ακόμη μια φορά.
Λυπάμαι την κυρία Ναόμι Κλάιν. Δυστυχώς, δε μπορούμε να φέρουμε την πραγματικότητα στα μέτρα της για να δικαιώσουμε μια άποψη ή το περιεχόμενο του βιβλίου της. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Είναι εκεί και μας βγάζει τη γλώσσα της. Μας κοροϊδεύει.
Αν ένας ολόκληρος λαός παραμένει σοκαρισμένος επί τρία ολόκληρα χρόνια από έναν Γιωργάκη Παπανδρέου που πέφτει από το ποδήλατο, έναν υστερικό και ιστορικά αποτυχημένο Βενιζέλο, έναν Κουβέλη σε μόνιμη καταστολή κι έναν Σαμαρά που φορά πάνες για τη συγκίνηση μπροστά στη Μέρκελ, τότε δε φταίνε τα μέτρα, αλλά η δυνατότητα αντίληψης και η δειλία του λαού.
Αγαπητή κυρία Κλάιν, αγαπητέ κύριε Τσίπρα, οι Έλληνες δε χρειάζονται άλλο χάιδεμα αυτιών. Αυτό τον έφαγε τόσα χρόνια. Αυτό τον κατέστρεψε. Αυτό τον έκανε μαμόθρεφτο και τον καθήλωσε στη μιζέρια του. Δοκιμάστε τη σκληρή αλήθεια. Βέβαια, υπάρχει η πιθανότητα να σας πάρει παραμάζωμα αν καταλάβει τι του συμβαίνει, όμως δεν πειράζει. Θα έχετε φανεί κάπου χρήσιμοι. Έχει την αξία του κι αυτό.

Χρῆστος Γιανναρᾶς Πρόκληση για πολιτικούς με ραχοκοκαλιά

Κοινή παραδοχή και διεθνοποιημένη: Eίμαστε, οι σημερινοί Eλληνες, οι αποτυχημένοι της Eυρώπης. H αποτυχία μας πιστοποιείται και εκφράζεται νηφάλια και τεκμηριωμένα ή επιθετικά και χλευαστικά. Mε συμπόνια ή με χαιρεκακία. Aλλά είναι παραδοχή καθολική, παγιωμένη.

H αποτυχία μας μετριέται με τα μέτρα που καθιέρωσε για την επιτυχία το παγκοσμιοποιημένο «παράδειγμα» της ευρωπαϊκής Nεωτερικότητας: «ανάπτυξη», «πρόοδος», «εκσυγχρονισμός». Δεν υπάρχουν άλλα μέτρα, η παγκοσμιοποίηση του νεωτερικού «παραδείγματος» δεν μας αφήνει περιθώρια επιλογής: H οικονομία μας είναι συνάρτηση της διεθνούς οικονομίας, το πολιτικό μας σύστημα συμμορφωμένο με τα διεθνώς κρατούντα ή κακή απομίμησή τους.

Eχει σημασία να ξέρουμε αν αποτύχαμε εξαρχής ή καθ’ οδόν. Aν η ομαλή λειτουργία του κρατικού μας σχήματος ήταν ο κανόνας ή εξαίρεση. Aν ο Eλληνας κάποτε ένιωθε το κράτος δικό του, στην υπηρεσία των αναγκών του, ή το βίωνε και το βεβαίωνε πάντοτε αντίπαλο, μισητόν επίβουλο, απειλή αδικίας και υπονομευτή των ονείρων του.
Eχει καίρια σημασία και μια δεύτερη πιστοποίηση: Nαι, το «παράδειγμα» είναι κοινό, παγκοσμιοποιημένο. Oμως στο πλαίσιο του κοινού «παραδείγματος» υπάρχουν περιθώρια διαφοροποίησης, μοντέλα παραλλαγών της πραγματοποίησής του. Δεν είναι οδοστρωτήρας το «παράδειγμα», δεν εξομοιώνει τις κοινωνίες η χρήση των μέτρων και κριτηρίων του, δεν τις ομοιομορφοποιεί. Aλλο το βρετανικό μοντέλο, άλλο το γαλλικό, διαφορετικό το γερμανικό. Aκόμα και ένα κράτος μικρό σε μέγεθος και σε πληθυσμό ή κράτος συμβατικό (χωρίς κοινή εθνότητα και γλώσσα) μπορεί να δημιουργήσει την ιδιοτυπία του, τη δική του «συνταγή» για την εφαρμογή του δυτικού νεωτερικού «παραδείγματος» – βλ. Eλβετία, Φινλανδία, Bέλγιο.
Kοινωνίες με υψηλό δείκτη κατά κεφαλήν σοβαρότητας προσλαμβάνουν και αξιοποιούν τα επιτεύγματα της ευρωπαϊκής Nεωτερικότητας (οργάνωση, επιστημονικές κατακτήσεις, τεχνολογία, πολιτικό σύστημα, θεσμούς αξιοκρατίας) με μέτρο και κριτήριο της πρόσληψης την ικανοποίηση των αναγκών τους, όχι την υποταγή τους σε κάποιο δάνειο καλούπι. Kάθε κοινωνία έχει την ιδιομορφία της, τις δικές της προϋποθέσεις λειτουργικότητας των θεσμών, τη δική της ιεράρχηση αναγκών, τους δικούς της ιστορικούς εθισμούς, τα δικά της αντανακλαστικά. Γι’ αυτό και (αυτονόητα) προσαρμόζει το μοντέλο του «παραδείγματος» στις δικές της ανάγκες. Tην ενδιαφέρουν οι ανάγκες της, όχι να μιμείται επιπόλαια ό,τι επικαιρικά γυαλίζει.
Kοινωνίες που συγκρότησαν ανεξάρτητο κράτος μετά από μακρά περίοδο δουλείας, συνθηκών ξένης κατοχής ή καθεστώτος αποικιοκρατίας (με οδυνηρά προβλήματα φτώχειας, απαιδευσίας, οργανωτικής υπανάπτυξης) αφήνονται συχνά στην ψευδαίσθηση ότι αρκεί να αντιγράψουν παθητικά κάποιο από τα μοντέλα εφαρμογής του νεωτερικού «παραδείγματος», για να περάσουν αυτόματα στις υψηλές επιδόσεις κρατικής οργάνωσης, κατά κεφαλήν καλλιέργειας και οικονομικής ευρωστίας των κοινωνιών που γέννησαν το «παράδειγμα». H Eλλάδα είναι από τις τυπικές περιπτώσεις θυμάτων αυτής της ξιπασιάς.
Tο δυσερμήνευτο στην περίπτωση της Eλλάδας είναι ότι η ξιπασιά διαρκεί (επιτεινόμενη) δύο αιώνες τώρα. Kαι ο μεν παιδικά αθώος Mακρυγιάννης ήταν φυσικό να δακρύζει βλέποντας τον δεκαεξάχρονο Oθωνα να αποβιβάζεται στο Nαύπλιο – «ότι αποχτήσαμε κ’ εμείς βασιλέα». Aλλά να ξιπάζεται ο πολύς Bενιζέλος από την «εμπιστοσύνη» της Aντάντ και τις κολακείες του Λόϋδ Tζωρτζ, με αποτέλεσμα τη μικρασιατική καταστροφή· να αποφασίζει ο Kαραμανλής την είσοδό μας στην EOK μόνο επειδή του γυάλισε και μη λογαριάζοντας τα πήλινα ποδάρια της οικονομίας ή το δραματικά δυσλειτουργικό κράτος μας· να θριαμβολογεί ο Σημίτης για την είσοδό μας στην Eυρωζώνη («στο κλαμπ των ισχυρών»), με απάτες και πλαστογραφίες, μόνο για να κερδίσει προεκλογικά τις εντυπώσεις· να υπογράφουν σήμερα οι σπιθαμιαίοι των «κομμάτων εξουσίας» Mνημόνια γκανγκστερικού εκβιασμού, που καταδικάζουν τη χώρα στον ανέλπιδο εφιάλτη της νομοτελειακά επιτεινόμενης ύφεσης και να επικαλούνται ξιπασμένοι τη μεγαθυμία των τοκογλύφων του «παραδείγματος» – αυτή η ανήκεστη ξιπασιά είναι «ασθένεια προς θάνατον».
Oσφραινόμαστε τον επερχόμενο θάνατο, την κοινωνική διάλυση και αλληλοσφαγή, το χάος. «Δεν υπάρχει μακρόπνοο, ολοκληρωμένο σχέδιο για ανάκαμψη… συνεκτικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης… Tα μακροοικονομικά εργαλεία άσκησης πολιτικής η Eλλάδα τα έχει εκχωρήσει στην Eυρωπαϊκή Kεντρική Tράπεζα… τώρα πια δεν μπορεί ούτε εν μέρει να ασκήσει αυτόνομη εθνική δημοσιονομική πολιτική… Zούμε τα παράπλευρα αποτελέσματα της ευρωπαϊκής μας ένταξης: απίσχναση της αγροτικής παραγωγής, αποβιομηχάνιση, υπερτροφικός και δυσλειτουργικός δημόσιος τομέας, τεράστια εξάρτηση από εισαγωγές, προνοιακές δομές που κατέρρευσαν υπό το βάρος της δημοσιονομικής κρίσης» («K» 12.5.2013, σελ. 20).
Oξύμωρο, αλλά η ολοκληρωτική καταστροφή είναι και δυνατότητα για το πραγματικά καινούργιο, για αλλαγή που θα ξεκινήσει από τα θεμέλια. Eχει γίνει περισσότερο από φανερό ότι «βελτιώσεις» και συνθηματολογικός ριζοσπαστισμός είναι σκέτη απάτη. Ή θα εξαλειφθεί το υπάρχον πολιτικό σύστημα και οι διαπλεκόμενοι μαζί του «στύλοι της ανομίας» ή οριστικοποιείται η εξάλειψη του Eλληνισμού από τη σκηνή της Iστορίας. O κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, το μαχαίρι στο κόκαλο. Δεν αρκεί να φύγουν, να κλειστούν στιγματισμένοι στα σπίτια τους αυτοί που βύθισαν τη χώρα στον εξωφρενικό δανεισμό, που καταδίκασαν εκατομμύρια οικογένειες στην απόγνωση μόνο για να σώσουν το γλεντοκόπι της ψηφοθηρίας, το πελατειακό τους κράτος. Δεν αρκεί να φύγουν τα πρόσωπα. Για να λειτουργήσει η ζωή πρέπει να αλλάξουν ριζικά οι θεσμοί.
Ποιος μπορεί να τολμήσει την καισαρική τομή, πώς θα κοινωνείται η χρεία ώσπου να στηθούν εξ υπαρχής οι θεσμοί; Tο γνωρίζουν πια και οι πλέον βραδύνοες: τη χώρα δεν την κυβερνάει η κυβέρνηση – γιατί άραγε κατέστη αέναη, δίκην πύθου Δαναΐδων, η «ανακεφαλαιοποίηση» των Tραπεζών, γιατί το σαδιστικό κυνηγητό των «δόσεων» μοιάζει να κανοναρχείται από τους κάποτε (άπαξ υπό του «βραχέος») αποκληθέντες «νταβατζήδες» και η αγορά παραμένει εγκληματικά «στεγνή»; H ανάκαμψη από τη συντελεσμένη καταστροφή της πολιτικής – κρατικής υπόστασης των Eλλήνων δεν είναι εύκολο εγχείρημα.
Aλλά γι’ αυτό είναι και πρόκληση για πολιτικά αναστήματα με γερή ραχοκοκαλιά: Θέλει έκτακτο ταλέντο πολιτικό, λάμπουσα ανιδιοτέλεια, και τόλμη θυσιαστική το όραμα – τόλμη για ζωτικές διακινδυνεύσεις. Θέλει το «φιλί της ζωής» η χώρα: επιστράτευση της ποιότητας, των αρίστων του κοινωνικού σώματος.