ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ

 Author: kartesios

«Χρειάζεται σταθερότητα και όχι οργισμένες καταγγελίες δεκαπενταμελούς. Ορισμένοι αρνούνται να μεγαλώσουν», ανέφερε ο κ. Αντώνης Σαμαράς από το βήμα του ΣΕΤΕ. Και πραγματικά έχει δίκιο ο Σαμαράς. Ορισμένοι είναι έτσι ακριβώς. Αρνούνται να μεγαλώσουν κι έτσι μπορούν να σηκώσουν το χέρι τους ψηλά σε γροθιά, σαν τον Μανώλη Γλέζο, αντίθετα με κάποιους άλλους που ανεξαρτήτως ηλικίας έχουν ακαμψία στους ώμους και τα χέρια τους φτάνουν μόνο μέχρι το ύψος του… χειροκροτήματος.

Έχει δίκιο ο Σαμαράς. Ορισμένοι αρνούνται να μεγαλώσουν. Κάποιοι άλλοι όμως γεννήθηκαν γέροι. Με βλέμμα θολό. Στυφοί. Είναι αυτοί που μονίμως λένε «τι καλά που ήταν στη Χούντα». Και με την πρώτη ευκαιρία φτιάχνουν τη δική τους Χούντα. Επειδή τους κουράζουν οι δημοκρατικές διαδικασίες. Επειδή βαριούνται να συζητούν. Ή αδυνατούν να συζητήσουν.

Έχει δίκιο ο Σαμαράς. Ορισμένοι αρνούνται να μεγαλώσουν. Κάποιοι άλλοι πάλι, γέρασαν στα νιάτα τους από το φόβο και το μίσος τους για το διαφορετικό. Σιχαίνονται τους κομμουνιστές, αηδιάζουν με τους αριστερούς,  φοβούνται όσους έχουν μακριά μαλλιά γελάνε δυνατά και μπορούν να ονειρεύονται με χρώματα.

Έχει δίκιο ο Σαμαράς. Ορισμένοι αρνούνται να μεγαλώσουν. Κάποιοι άλλοι πάλι, γέρασαν τόσο νωρίς που έπαθαν ολόσωμη αγκύλωση από τότε που κατάλαβαν τον κόσμο και πήραν τη διαβεβαίωση του μπαμπά ότι μια έδρα στη Βουλή πάντα θα τους περιμένει. Κι έτσι, απλώς περίμεναν. Κι έγιναν σαν κόκκαλα έτοιμα να σπάσουν ανά πάσα στιγμή.

Έχει δίκιο ο Σαμαράς. Ορισμένοι αρνούνται να μεγαλώσουν. Άλλοι πάλι, γέρασαν τόσο γρήγορα που απέκτησαν πρεσβυωπία υψίστου βαθμού και δε μπορούσαν να διαβάσουν βιβλία που μιλούσαν για ελευθερία, ζωή, αγώνες και αξιοπρέπεια. Είχαν μάτια μόνο για όποιο κείμενο υμνούσε τον καπιταλισμό, τη λαμογιά, το κέρδος και την ιδιωτικοποίηση των πάντων.

Έχει δίκιο ο Σαμαράς. Ορισμένοι αρνούνται να μεγαλώσουν. Αντιθέτως, κάποιοι άλλοι γέρασαν τόσο πολύ που κουφάθηκαν κι έχουν αυτιά μόνο για τα δικά τους λόγια. Και μιλάνε ασταμάτητα. Και λένε ασυναρτησίες. Και αυτοθαυμάζονται. Και κλέβουν. Και αρπάζουν ανενόχλητοι από τη συνείδησή τους. Γιατί ως κουφοί στα λόγια των άλλων, δεν ακούν τα «κλέφτες, αλήτες, βρωμιάρηδες» που τους φωνάζουν.

Έχει δίκιο ο Σαμαράς. Ορισμένοι αρνούνται να μεγαλώσουν. Και είναι κατακριτέοι επειδή δε φοράνε γραβάτα στον ύπνο τους, δεν κάνουν λαμπρές δεξιώσεις στους γάμους τους, δε μοιράζουν ακριβές μπομπονιέρες στα βαφτίσια των παιδιών τους. Ενώ αντίθετα, αυτοί που γεννήθηκαν γέροι και ντύνονταν από παιδιά σαν μικρομέγαλα, όταν αρχίσουν να κάνουν φαλάκρα, βάζουν μπριγιαντίνη στις πουτσότριχες επειδή δεν αντέχουν δίχως χωρίστρα σε αυτή τη ζωή.

Έχει δίκιο ο Σαμαράς. Ορισμένοι αρνούνται να μεγαλώσουν. Και κάποιοι άλλοι γεννήθηκαν τόσο γερασμένοι που βάφτισαν «Σωτηρία» την Υποταγή. Και απαιτούν να είναι όλοι υποταγμένοι. Βάφτισαν «Σταθερότητα» το Ξεπούλημα. Βάφτισαν «Ιδανικό» τη Μέρκελ. Βάφτισαν «Ησυχία» τον Θάνατο, βάφτισαν «Τάξη» τον Πλούτο των ελάχιστων, βάφτισαν «Ασφάλεια» την Αποδοχή της Μοίρας.

Έχει δίκιο ο Σαμαράς. Ορισμένοι αρνούνται να μεγαλώσουν και θυμίζουν δεκαπεντεμελές. Αν, λοιπόν, το δίλλημα είναι ηλικιακής αντίληψης τότε χίλιες φορές με το δεκαπενταμελές, γιατί μπορεί να μας πάει καμιά εκδρομούλα και να γλιτώσουμε από τη μπόχα εκείνων που γεννήθηκαν γέροι. Άλλωστε, τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί;

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

ΒΡΕΧΕΙ ΦΑΣΙΣΜΟ

| Author: kartesios

Ποια σταγονίδια και σταγόνες; Η είδηση ότι «Ο Αντιστράτηγος Ελευθέριος Συναδινός, τέως Διευθυντής Ειδικών Δυνάμεων του Ελληνικού Στρατού θα είναι υποψήφιος Ευρωβουλευτής με την Χρυσή Αυγή» αποδεικνύει ότι μιλάμε για ασταμάτητη βροχή στις ένοπλες δυνάμεις. Καλά, για την αστυνομία δε χρειάζεται αντίστοιχο παράδειγμα.

Ο φασισμός υπάρχει παντού. Υπάρχει στο άρθρο 65 του Συντάγματος το οποίο προβλέπει ότι: «H Bουλή ορίζει τον τρόπο της ελεύθερης και δημοκρατικής λειτουργίας της με Kανονισμό, που ψηφίζεται από την Oλομέλεια» και «ο Kανονισμός καθορίζει την οργάνωση των υπηρεσιών της Bουλής υπό την εποπτεία του Προέδρου, καθώς και όλα όσα αφορούν το προσωπικό της». Δεν ελέγχει κανείς τη Βουλή. Ποιος κυρίαρχος λαός, ποια δικαιοσύνη και ποιος έλεγχος στο Βατικανό των Αθηνών; Ό,τι γουστάρουν κάνουν και λογαριασμό δε δίνουν. Ασυγκράτητα τα γέλια  με το ανέκδοτο της ισονομίας.

Ο φασισμός και οι μαφιόζικες πρακτικές και τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών χαρακτηρίζουν την πολιτική σκηνή. Μέχρι σήμερα ήταν ξεχασμένο το σκάνδαλο των οικονομικών του ΠΑΣΟΚ. Την ημέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου δεν ψήφισε στη Βουλή τη ρύθμιση του πολυνομοσχεδίου για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ο Βαγγέλης Βενιζέλος έστειλε το μήνυμα: «Ο Γ. Παπανδρέου έχει ανοικτούς λογαριασμούς με το ΠΑΣΟΚ», ενώ πριν λίγες ημέρες είχε στείλει τη σαφέστατη προειδοποίηση: «θα ήταν προς το συμφέρον του Γ. Παπανδρέου να εξακολουθήσει να υπάρχει η κυβέρνηση».

Και ξαφνικά «σκάει» η είδηση της δημοσιοποίησης εισαγγελικής έρευνας για τη «μαύρη τρύπα» στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ για την περίοδο 2007-2010 επί προεδρίας Γιώργου Παπανδρέου. Κάλιο αργά παρά ποτέ, θα μπορούσε να πει ο κάθε καλοπροαίρετος, αν τα αποτελέσματα των προηγούμενων ελέγχων δεν είχαν βρει μια ζεστή θέση μέσα στο συρτάρι του νυν προέδρου, δίπλα στο στικάκι της λίστας Λαγκάρντ, ώστε να χρησιμοποιούνται όποτε οι «παπανδρεϊκοί» του ΠΑΣΟΚ τολμούσαν να αμφισβητήσουν αποφάσεις του Βενιζέλου.

Ο Φασισμός είναι παντού. Στο στρατό, στα κόμματα, στη Βουλή. Ο Φασισμός είναι κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό παντού γύρω μας. Στους ανύποπτους, ζει και μέσα τους. Φασισμός είναι το Κράτος. Φασισμός είναι αυτή η «δημοκρατία» τους που σε απειλεί ότι αν δεν κάτσεις καλά… θα έρθει ο φασισμός. Και βρέχει… σφαλιάρες και φασισμό.

Λυγερός: Περί μονοτονίας

«Ποιο είναι το δηλητήριο της σύγχρονης βιομηχανικής ζωής μας; Αναμφίβολα η μονοτονία -μονοτονία της εργασίας και της ανούσιας κοινωνικής και κοινοτικής ζωής.» 

Halford Mackinder 

Για την κοινωνία, η εξέλιξη της ανθρωπότητας δεν πρέπει να είναι σταθερή και ακόμη λιγότερο μονότονη. Το πρέπον της κοινωνίας είναι η μονοτονία που αποτελεί το επακόλουθο του οράματός της, δηλαδή η αθανασία του παρόντος. Κατά συνέπεια, όλο το σύστημά της είναι βασισμένο στην ιδέα ότι η ζωή είναι απλώς μία ημέρα που επαναλαμβάνεται. Όλη η ουσία για τα άτομα της κοινωνίας είναι πώς να περάσει η ημέρα. Δεν υπάρχουν επιπτώσεις που αγγίζουν το αύριο. Το παίγνιο έχει μόνο μία αρχή, την αρχή της επανάληψης. Και οι κανόνες αφορούν μόνο την ημέρα. Σε αυτό το πλαίσιο, ούτε η θρησκεία δεν έχει νόημα, εκτός αν συμπίπτει με την έννοια της καθημερινότητας. Όσο πιο απλοϊκή είναι η θρησκεία τόσο το καλύτερο, διότι έτσι είναι εύκολη η εφαρμογή της. Η κοινωνία μετατρέπει τα έργα σε διαφημιστικά, τα τραγούδια σε ρεφρέν, τα συνθήματα σε σλόγκαν. Έτσι οι διανοούμενοι είναι άχρηστοι, όχι μόνο ως άνθρωποι αλλά και μέσω του έργου τους, που δεν έχει καμιά αξία. Η κοινωνία δίνει σημασία στο γραφείο, μόνο αν υπάρχει καρέκλα. Μόνο στην τουαλέτα επιτρέπει να μην έχει καρέκλα, διότι έχει την ίδια λειτουργία. Η βιομηχανική επανάσταση δεν αφαίρεσε εργασίες, όπως νομίζουν μερικοί ειδικοί. Πιο απλά, έδωσε χρόνο σε πολλά άτομα να δουν τον εαυτό τους όπως είναι στην πραγματικότητα. Πώς ένα άτομο δίχως ανθρωπιά θα μπορούσε ποτέ να γίνει άνθρωπος; Η κοινωνία έμαθε στα άτομά της ότι μόνο η ύπαρξη έχει νόημα και ότι η ζωή είναι απλώς μία ουτοπία. Επιπλέον, με την πάροδο του χρόνου, τα άτομα ανακαλύπτουν ή μάλλον ακριβέστερα, η κοινωνία τούς το αποκαλύπτει, ότι αυτή η συγκεκριμένη ουτοπία είναι επικίνδυνη, διότι μπορεί να μετατραπεί σε ιδεώδες για το οποίο οι άνθρωποι μπορεί να θυσιαστούν. Αυτή η θυσία αποκαλέστηκε από την κοινωνία, αυτοκτονία. Κατά συνέπεια, ερμηνεύτηκε ως μία προσβολή του συστήματος. Τα άτομα δίχως ιστορία δεν μπορεί να έχουν προβλήματα. Κι όπως δεν ξέρουν ότι δεν έχουν μέλλον, θεωρούν τους οραματιστές ως επικίνδυνους για τη διάσωση της κοινωνίας. Μετά την εξόντωση οποιασδήποτε αντίστασης, η διάσωση μετασχηματίζεται σε συντήρηση. Η ανατροφοδότηση του συστήματος είναι απόλυτα κυκλική και έχει μία αποκλειστική αποστολή. Πρέπει να εξασφαλίσει ότι η κοινωνία θα παραμείνει η ίδια. Αν και αυτή η αποστολή φαίνεται παράδοξη με την αναπόφευκτη εξέλιξη της τεχνολογίας, το παράλογο δεν αργεί να εμφανιστεί. Μια απλή κοινωνιολογική προσέγγιση αρκεί για να αποδείξει πόσο ισχυρά είναι τα κοινωνικά συμπλέγματα. Είναι, επιπλέον, σταθερά σαν την ημέρα. Όπως η κοινωνία περιορίζει τη δράση της μνήμης στο χρονικό διάστημα της ημέρας, κανένα άτομο δεν μπορεί να κάνει οποιαδήποτε σύγκριση. Και δίχως πλαίσιο σύγκρισης, δεν υπάρχει πεδίο εξέλιξης. Σε αυτή την κοινωνία ακόμα και τα βιβλία έχουν μετατραπεί σε περιοδικά και τα περιοδικά σε εφημερίδα, αλλιώς δεν παύει η επικινδυνότητά τους, ακόμα και αν δεν τα διαβάζουν τα άτομα. Διότι ένας άνθρωπος αρκεί, όπως το κερί που φωτίζει το σκοτάδι. Έτσι τα βιβλία είναι αφιερωμένα, όλο και περισσότερο, στα αθλήματα, στη μαγειρική, στο αυτοκίνητο, στο σπίτι, δηλαδή στα μοναδικά συστατικά της εξέλιξης της ημέρας, η οποία είναι η μόνη που επιτρέπει η κοινωνία στην ανθρωπότητα. Παρόλα αυτά, η ανθρωπότητα ζει και γι’ αυτό η θυσία μας είναι απαραίτητη.

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ